Wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 października 2022 r., sygn. VII SA/Wa 1051/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Jarecka (spr.), , Sędzia WSA Artur Kuś, Asesor WSA Michał Podsiadło, Protokolant sekr. sąd. Grażyna Dmitruk, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 października 2022 r. sprawy ze skargi Z.C. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia[...] kwietnia 2022 r. znak [...] w przedmiocie prowadzenia robót budowlanych i prac konserwatorskich oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzją z dnia [...] kwietnia 2022 r. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków nr [...] z [...] maja 2021 r., niepozwalającą na prowadzenie robót budowlanych/prac konserwatorskich związanych z realizacją inwestycji pn.: "zabezpieczenie dachu, otworów okiennych oraz konserwacja istniejących murów ceglanych wraz z budową instalacji kanalizacji opadowej w budynku przy ul. [...] w [...], przy "W ", na dz. ew. nr [...] i [...], obręb ew. nr [...][...].

W uzasadnieniu Minister podał, decyzje, o których mowa w art. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie i opiece nad zabytkami, są wydawane przez organ ochrony zabytków korzystając z szerokiego luzu decyzyjnego, wynikającego z użycia w ustawie o ochronie i opiece nad zabytkami pojęć niedookreślonych. Zadaniem organu ochrony zabytków jest ustalenie, czy zamierzenie nie narusza zachowanych wartości zabytkowych. Ocena ta musi się opierać na dokładnej analizie istotnych dla sprawy materiałów i ustaleniu, jaki wpływ działania zamierzone przez wnioskodawcę będą wywierać na chronione wartości danego obiektu lub obszaru. Przy czym swoje stanowisko organ powinien w sposób wyczerpujący uzasadnić.

W ocenie Ministra opisana inwestycja jest niedopuszczalna z uwagi na znaczącą ingerencję w zabytkową strukturę budynku. Planowane jest bowiem wprowadzenie w dachu platformy na urządzenia techniczne, wykonanie jako docelowego rozwiązania nowej konstrukcji dachu z drewna klejonego a nie litego, skucie istniejącego wieńca i wylanie nowego oraz wykonanie izolacji poziomej o inwazyjnym charakterze. Zgodnie z argumentacją zawartą w uzasadnieniu orzeczenia, powodem odmowy pozwolenia jest także dopuszczenie w programie konserwatorskim możliwości całościowego zniszczenia istniejącego detalu architektonicznego i wyprawy tynkarskiej, wyrazu architektonicznego oraz autentycznej substancji elewacji zabytku. Brak bowiem w nim wskazania, które elementy detalu i partie tynku przewidziane są do rekonstrukcji, a które do "uratowania". Jednocześnie wobec zakresu prac obejmujących przywrócenie należytych właściwości konstrukcyjnych całej elewacji podkreślany jest aktualny zły stan zachowania tych elementów, nierokujący możliwości ich "uratowania" i konieczność zastąpienia nowym. Jakkolwiek w projekcie budowlanym przewidywane jest "wzmocnienie osłabionych partii tynku przez naniesienie mineralnego preparatu zabezpieczającego" program konserwatorski, stanowiący część dokumentacji projektowej, zakłada wykonanie prac znacznie wykraczających poza te prace kosztem wartości zabytkowej obiektu.