Wyrok WSA w Krakowie z dnia 6 października 2022 r., sygn. II SA/Kr 801/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Człowiekowska Sędzia WSA Jacek Bursa Sędzia WSA Monika Niedźwiedź (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 6 października 2022 r. sprawy ze skargi L. C. i T. J. na decyzję Wojewody Małopolskiego z dnia 28 kwietnia 2022 r. znak WI-I.7840.4.21.2021JD w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę skargę oddala.

Uzasadnienie

Decyzją Wojewody Małopolskiego z dnia 28 kwietnia 2022 r. znak WI-I.7840.4.21.2021JD orzeczono o utrzymaniu w mocy decyzji nr 386/6740.2/2021 Prezydenta Miasta Krakowa z 7 lipca 2021 r., znak: AU-01-3.6740.2.809.2018.SLE.GGO, odmawiającej zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę dla inwestycji pn.: Rozbudowa, nadbudowa i przebudowa ze zmianą sposobu użytkowania istniejącego budynku wraz z jego częściową rozbiórką na budynek mieszkalny wolnostojący dwulokalowy z naziemnymi miejscami postojowymi, wewnętrznymi instalacjami (wody, kanalizacji sanitarnej, elektrycznej, gazowej, c.o.) zewnętrznymi odcinkami wewnętrznych instalacji (wody, kanalizacji sanitarnej i opadowej, energii elektrycznej, gazowej) na działce nr [...] i części działki nr [...] obr. [...] j. ewid. [...] oraz wewnętrznym układem komunikacyjnym w postaci dojść, dojazdów i dwóch zjazdów z drogi wewnętrznej nr [...] obr. [...] j. ewid. [...] w rejonie ul. [...] w Krakowie. W uzasadnieniu decyzji organ II instancji streścił przebieg postępowania w sprawie. Zwrócono przy tym uwagę na okoliczność, że w sprawie zastosowanie znajduje ustawa Prawo budowlane w stanie prawnym sprzed nowelizacji, która weszła w życie 19 września 2020 r., na mocy art. 25 ustawy z 13 lutego 2020 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2020.471 ze zmianami), który brzmi: do spraw uregulowanych ustawą zmienianą w art. 1, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przepisy ustawy zmienianej w art. 1 stosuje się w brzmieniu dotychczasowym. Oceniając w postępowaniu odwoławczym zgromadzony materiał dowodowy Wojewoda Małopolski nie podzielił stanowiska organu I instancji, iż projektowana inwestycja narusza ustalenia § 6 ust. 3 obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast jest zgodny z oceną wyrażoną przez organ I instancji w zaskarżonej decyzji, iż projektowana inwestycja narusza ustalenia § 16 ust. 2 pkt 8 obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przedmiotowa inwestycja zlokalizowana jest na terenie oznaczonym w planie symbolem MN.9 –Tereny Zabudowy Mieszkaniowej Jednorodzinnej. Przeznaczeniem podstawowym tego terenu jest zabudowa jednorodzinna w układzie wolnostojącym lub bliźniaczym. Zgodnie z dyspozycją § 6 ust. 3 mpzp - W istniejących obiektach budowlanych niezgodnych z przeznaczeniem określonym w planie, dopuszcza się prowadzenie robót budowlanych z wyłączeniem budowy. Istniejący budynek, w projekcie opisany jako gospodarczy, w innych dokumentach akt sprawy określany jest jako - magazynowy, garażowy, pakamera. Przyjmując jednak – zgodnie ze wskazaniem projektu, że jego funkcją jest funkcja gospodarcza, jest zgodny z przeznaczeniem tego terenu określonym w planie, bowiem symbol MN.9 dotyczy zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, więc powyższy zapis nie ma zastosowania. Z kolei w § 16 ust. 2 tego planu, poświęconym zasadom kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu, w pkt 8 ustalone zostało: dla terenu oznaczonego symbolem MN.9: a) zakaz lokalizacji nowych budynków. Analiza rysunków projektu budowlanego, a zawłaszcza rys. A 101a, A102, A102a, w aspekcie zamieszczonej w projekcie ekspertyzy technicznej, wskazującej na konieczność podbicia istniejących fundamentów wskazuje, że z istniejącego budynku magazynowego po jego rozbiórce pozostaną jedynie dwa odcinki fundamentów i ścian zewnętrznych o długości ok. 5,40 m oraz pomiędzy tymi ścianami zewnętrznymi fragment załamanej ściany wewnętrznej. W związku z tym, że istniejący budynek zostanie prawie w całości rozebrany ( to co pozostaje nie będzie stanowić budynku lecz mury tzw. małej architektury) nie można mówić, że mamy do czynienia z rozbudową nadbudową i przebudową istniejącego budynku na budynek mieszkalny. W ocenie organu odwoławczego, żeby mówić o przebudowie, rozbudowie, nadbudowie obiektu – obiekt ten musi istnieć. Nie można przyjąć, iż w omawianej sprawie mamy do czynienia z rozbudową, nadbudową i przebudową istniejącego budynku, lecz - z jego rozbiórką i budową nowego obiektu. Trudno taką inwestycję uznać za rozbudowę i przebudowę obiektu, którego, zgodnie z projektem, nie będzie. Zdaniem organu odwoławczego, nie ma żadnych uzasadnionych powodów do pozostawiania fragmentów istniejącej tkanki budowlanej. Zaprezentowane w projekcie działanie ocenia się jako próbę obejścia obowiązującego przepisu zakazującego budowy nowych budynków. Dodać należy, że powierzchnia zabudowy nowego budynku w ułamkowym zakresie pokrywa się z powierzchnią obecnie zajmowaną przez budynek gospodarczy. W przybliżeniu ok 90% powierzchni zabudowy to nowa lokalizacja a pozostałe ok 10% to teren z pozostawionymi po rozbiórce fragmentami fundamentów i ścian. Postanowieniem z 23.04.2021 r., organ I instancji, na podstawie art. 35 ust. 3 ustawy Pb nałożył na inwestora obowiązek wykazania i doprowadzenia projektu budowlanego, (między innymi) do zgodności z zapisami § 16 ust. 2 pkt 8) a) obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W ocenie organów obu instancji z projektu nie wynika aby Inwestor wykonał nałożony obowiązek, co uzasadnia odmowę udzielenia pozwolenia na budowę. Natomiast sformułowany w decyzji zarzut, iż wskaźnik intensywności zabudowy został nieprawidłowo obliczony ze względu na zakres inwestycji jest niezrozumiały. Należy zgodzić się z pełnomocnikiem inwestora, że zarzut ten jest wątpliwy, ze względu na sposób jego wywiedzenia – na podstawie zdjęć z Google Maps. Podstawą do obliczeń wskaźnika intensywności zabudowy może być tylko mapa do celów projektowych. Projektant wyliczył i podał, że wskaźnik ten został spełniony, bowiem wynosi 0,35 i mieści się w określonym w planie (min.- 0,28 , max. - 0,35). Wskaźnik intensywności zabudowy, zgodnie z definicją podaną w § 4.1 pkt 11) mpzp - należy przez to rozumieć parametr, wyrażony jako udział powierzchni całkowitej zabudowy w powierzchni terenu działki budowlanej objętej projektem zagospodarowania terenu albo zgłoszeniem. Natomiast powierzchnia całkowitej zabudowy, zgodnie z § 4.1 pkt 10) mpzp, to suma powierzchni całkowitych budynków w obrębie działki budowlanej objętej projektem zagospodarowania terenu albo zgłoszeniem. Przedmiotowa inwestycja zlokalizowana jest na działce nr [...] i oznaczonej na rysunku projektu zagospodarowania terenu części działki nr [...]. Zatem wskaźnik intensywności zabudowy został policzony prawidłowo w stosunku do powierzchni działki budowlanej objętej projektem zagospodarowania terenu. Powyższe rozważania są jednak bez znaczenia, wobec przyjętej przez organy obu instancji oceny braku zgodności przedmiotowej inwestycji z zapisami § 16 ust. 2 pkt 8) a) obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ustalającymi w zakresie zasad kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu MN.9 – zakaz lokalizacji nowych budynków. Ocena ta uzasadnia odmowę zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji. Odnosząc się na koniec do przedłożonego przez pełnomocnika Inwestora w postępowaniu odwoławczym dowodu, w postaci opinii prawno-urbanistycznej z 13.09.2021 r. na temat projektowanej inwestycji, należy stwierdzić, że organ odwoławczy nie podziela poglądu opiniującego na temat zgodności przedmiotowej inwestycji z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Opinia ta, co zostało w niej zastrzeżone, stanowi indywidualną ocenę prawną i wyraz poglądów jej autora w przedmiocie przedstawionego problemu.