Wyrok NSA z dnia 15 września 2022 r., sygn. II OSK 3339/19

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Leszek Kiermaszek Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak (spr.) Sędzia del. WSA Jan Szuma po rozpoznaniu w dniu 15 września 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej M. S. i K. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 29 maja 2019 r. sygn. akt II SA/Łd 153/19 w sprawie ze skargi M. S. i K. S. na decyzję Wojewody Łódzkiego z dnia 17 stycznia 2019 r. nr 18/2019 w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 29 maja 2019 r., II SA/Łd 153/19, oddalił skargę M. S. i K. S. na decyzję Wojewody Łódzkiego z dnia 17 stycznia 2019 r., w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Zaskarżoną decyzją Wojewoda Łódzki, po rozpatrzeniu odwołania M. i K. S. od decyzji Starosty Zgierskiego z dnia 19 października 2018 r. o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę dla inwestora: M. S. i K. S., obejmującego budowę: budynku mieszkalnego jednorodzinnego wraz z instalacjami wewnętrznymi i budynku gospodarczego w zabudowie zagrodowej, zewnętrznej instalacji wodociągowej, lokalnej kanalizacji sanitarnej do przydomowej biologicznej oczyszczalni ścieków, do realizacji na działkach nr [...] i [...] obręb D., gm. S., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz.U.2018.2096 ze zm.; dalej k.p.a.) w zw. z art. 35 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (j.t.Dz.U.2018.1202 ze zm.; dalej p.b.), utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Skargę na tę decyzję złożyli M. S. i K. S.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił wniesioną skargę.

W ocenie Sądu organ I instancji uzasadnił, że pomimo stosownego wezwania skarżący nie dopełnili ciążącego na nich obowiązku, tj. przedłożony przez skarżących projekt budowlany nie został doprowadzony do zgodności z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Stryków zawartymi w szczególności w § 6 pkt 2 tego planu, dotyczącymi zasad w zakresie ochrony i kształtowania środowiska przyrodniczego i krajobrazu, w odniesieniu do § 57 ust. 1 pkt 4 Syntezy ochrony parku, stanowiącej część opisową Planu Ochrony Parku Krajobrazowego Wzniesień Łódzkich, który jest załącznikiem do rozporządzenia Wojewody Łódzkiego nr 5/2003 z dnia 31 lipca 2003 r. w sprawie ustanowienia planu ochrony Parku Krajobrazowego Wzniesień Łódzkich, w którym ustala się: "zakaz lokalizacji budownictwa na dnie dolin rzecznych, na szczytach wzgórz, w strefach krawędziowych oraz w punktach widokowych lub w ich bezpośrednim sąsiedztwie". Dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie ma, zdaniem Sądu, fakt znajdowania się terenu inwestycyjnego na terenie Parku Krajobrazowego Wzniesień Łódzkich, utworzonego na mocy rozporządzenia Wojewody Łódzkiego i Wojewody Skierniewickiego z dnia 31 grudnia 1996 r. w sprawie utworzenia Parku Krajobrazowego Wzniesień Łódzkich. PKWŁ posiada obowiązujący plan ochrony, ustanowiony rozporządzeniem Wojewody Łódzkiego nr 5/2003 z dnia 31 lipca 2003 r. w sprawie ustanowienia planu ochrony Parku Krajobrazowego Wzniesień Łódzkich. § 57 ust. 1 pkt 4 Syntezy planu ochrony, stanowiącej załącznik nr 1 do ww. rozporządzenia, zakazuje lokalizacji budownictwa na dnie dolin rzecznych, na szczytach wzgórz, w strefach krawędziowych oraz w punktach widokowych lub w ich bezpośrednim sąsiedztwie. Z akt sprawy wynika, że przedmiotowe działki znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie punktu widokowego oraz w strefie krawędziowej o dużym nachyleniu, co, w ocenie Wojewody, skutecznie udowodnił w uzasadnieniu wydanej decyzji organ I instancji i z czym, po analizie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, Sąd się zgodził. WSA podkreślił, że działki, na których zlokalizowana jest przedmiotowa inwestycja objęte są ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Stryków (uchwała nr XXXVI/290/2009 Rady Miejskiej w Strykowie z dnia 29 lipca 2009 r. - Dz.Urz.Woj.Łódzkiego Nr 263 poz. 2313; dalej MPZP). Planowana inwestycja, zlokalizowana jest w terenie oznaczonym symbolem R - tereny użytkowane rolniczo - uprawy polowe. Przeznaczenie tych terenów oraz warunki ich zagospodarowania zawarte są w Rozdziale III w § 33 planu. Zgodnie z § 33 ust. 2 pkt 4, dla terenów położonych w granicach PKWŁ wykluczono możliwość lokalizacji zabudowy m.in. na szczytach wzgórz oraz w strefie krawędziowej kulminacji o dużym nachyleniu (analogicznie do treści § 57 ust. 1 pkt 4 Syntezy planu ochrony, o której mowa powyżej). Jednocześnie, jak przywołano to już wyżej, w myśl § 6 pkt 2 MPZP, ustalono zasady zagospodarowania poszczególnych terenów i obiektów chronionych zgodne z wymogami ustanowionymi w aktach ustalających poszczególne formy ochrony oraz w planach ich ochrony; dla terenu PKWŁ plan ochrony został ustanowiony rozporządzeniem Wojewody Łódzkiego nr 5/2003 z dnia 31 lipca 2003 r. w sprawie ustanowienia planu ochrony Parku Krajobrazowego Wzniesień Łódzkich (Dz.Urz. Woj. Łódzkiego Nr 231, poz. 2162), zmieniony obwieszczeniem Wojewody Łódzkiego z dnia 25 września 2003 r. o sprostowaniu błędów (Dz.Urz.Woj.Łódzkiego Nr 271, poz. 2369). Sąd zaaprobował pogląd organu odwoławczego, że ustalenia planu ochrony Parku Krajobrazowego w niniejszej sprawie wywołują bezpośrednie skutki prawne, gdyż zostały recypowane do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Stryków. Sąd podkreślił, że z opinii Zespołu Parków Krajobrazowych Województwa Łódzkiego Oddziału Terenowego Parku Krajobrazowego Wzniesień Łódzkich z dnia 21 września 2018 r. i znajdującej się w aktach dokumentacji wynika, że działki skarżących znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie punktu widokowego, a ze względu na zlokalizowaną na samym szczycie wzgórza zabudowę, wręcz na punkcie widokowym. Z uwagi na obecną lokalizację zabudowy, punkt widokowy nie jest usytuowany w najwyższym miejscu wzgórza na wysokości 235 m n.p.m., lecz został umieszczony na wysokości 228 m n.p.m. Jak wynika to z przedłożonej dokumentacji sporny punkt widokowy został określony/wskazany jako element istniejącego PKWŁ. Z mapy hipsometrycznej i dokumentacji zdjęciowej wynika, iż planowana inwestycja usytuowana ma być na szczycie wzgórza, które znajduje się w strefie krawędziowej o dużym nachyleniu. Tym samym nie można podzielić subiektywnego stanowiska skarżących, iż faktycznie z miejsca oznaczonego prawnie jako punkt widokowy nie ma dobrej widoczności, czy też że na terenie planowanej zabudowy brak jest dużego nachylenia. Zdaniem Sądu, powyższe przesądza, że planowana inwestycja w ww. lokalizacji odnosi się jednocześnie do szczytu wzgórza, strefy krawędziowej kulminacji o dużym nachyleniu oraz bezpośredniego sąsiedztwa punktu widokowego, co narusza § 33 ust. 2 pkt 4 MPZP oraz zapisy recypowanego Planu ochrony PKWŁ. W opinii Sądu, należy zaakceptować stanowisko Starosty Zgierskiego, zaaprobowane przez organ II instancji, iż przedstawiony przez skarżących projekt budowlano-architektoniczny pozostaje w kolizji z § 6 pkt 2, dotyczącym zasad w zakresie ochrony i kształtowania środowiska przyrodniczego i krajobrazu, w odniesieniu do § 57 ust. 1 pkt 4 Syntezy ochrony parku, stanowiącej część opisową Planu Ochrony Parku Krajobrazowego Wzniesień Łódzkich, który jest załącznikiem do rozporządzenia Wojewody Łódzkiego nr 5/2003 z dnia 31 lipca 2003 r. w sprawie ustanowienia planu ochrony Parku Krajobrazowego Wzniesień Łódzkich i ww. przepisami MPZP.