Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 21 lutego 2024 r., sygn. II SA/Go 744/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Staniszewska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Rogalski Sędzia WSA Michał Ruszyński po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 lutego 2024 r. sprawy ze skargi W. N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2023 r. nr [...] Burmistrz Gminy i Miasta [...] odmówił przyznania W.N. prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad na żoną – K.N.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (DZ.U. z 2023 r. poz. 390, dalej jako - u.ś.r.), świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przysługuje: 1) matce lub ojcu. 2) opiekunowi faktycznemu dziecka, 3) osobie będącej rodziną zastępczą spokrewnioną w rozumieniu ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, 4) innym osobom, na których zgodnie z przepisami ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy ciąży obowiązek alimentacyjny, z wyjątkiem osób o znacznym stopniu niepełnosprawności - jeżeli nie podejmują lub rezygnują z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności albo orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami; konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji. Na podstawie przesłuchania wnioskodawcy organ I instancji ustalił, że opiekuje się on niepełnosprawną żoną, która posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu znacznym o symbolu niepełnosprawności [...] oraz synem, który również posiada orzeczenie o niepełnosprawności o symbolach niepełnosprawności [...], [...], [...]. Obydwoje są również niezdolni do samodzielnej egzystencji. Faktycznie wnioskodawca sprawuje bezpośrednią i osobistą opiekę nad żoną i synem w wymaganym przez nich zakresie. Opieka ta ma charakter trwały, osobisty, ciągły i polega na całodobowym zaspokajaniu wszystkich potrzeb. Opieka sprawowana przez wnioskodawcę nad osobami chorymi w domu jest bardzo trudna i wyczerpująca oraz wyklucza podjęcie przez stronę jakiejkolwiek aktywności. Na podstawie art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a u.ś.r. świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, jeżeli osoba sprawująca opiekę ma ustalone prawo do emerytury. Organ I instancji uzyskał z ZUS informację, iż wnioskodawca pobiera świadczenie emerytalne za wypracowane 42 lata pracy. Świadczenie emerytalne jest wyższe niż świadczenie pielęgnacyjne, wnioskodawca nie chce zrezygnować ze świadczenia emerytalnego, a świadczenie pielęgnacyjne wnioskodawca chce przeznaczyć na podniesienie komfortu opieki nad żoną i synem (zatrudnienie pielęgniarki, fizjoterapeuty, zakup produktów pielęgnacyjnych, zakup bielizny pościelowej i osobistej wyłącznie z naturalnych tkanin). W ocenie organu I instancji jest to wyjątkowa sytuacja, bowiem w rodzinie występują dwie osoby niepełnosprawne, które wymagają całodobowej opieki i zasadne było przyznanie jednego świadczenia pielęgnacyjnego na dwie osoby, jednakże kierując się literą prawa, zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 1 w/w ustawy, organ zmuszony jest odmówić świadczenia pielęgnacyjnego.