Wyrok NSA z dnia 24 czerwca 2022 r., sygn. II FSK 2874/19

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala, Sędzia NSA Jerzy Płusa (spr.), Sędzia NSA Sylwester Golec, Protokolant Adrianna Siniarska, po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 2 lipca 2019 r. sygn. akt I SA/Gd 583/19 w sprawie ze skargi A. D. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 15 stycznia 2019 r. nr 0115-KDIT2-3.4011.379.2018.1.AW w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku, 2) zasądza od A. D. na rzecz Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej kwotę 580 (słownie: pięćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 2 lipca 2019 r. sygn. akt I SA/Gd 583/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, po rozpoznaniu skargi A. D. (dalej jako "Skarżący"), uchylił interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 15 stycznia 2019 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych (treść uzasadnienia ww. wyroku dostępna jest w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/).

Przedstawiając w uzasadnieniu powyższego wyroku stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że Skarżący we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wskazał, że jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania w Polsce i podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Od 1997 r. prowadzi działalność rolniczą oraz jednoosobową działalność gospodarczą (w tym od 1997 r. do 2004/2005 r. w formie spółki cywilnej). Skarżący jest wyłącznym właścicielem nieruchomości zabudowanej budynkiem. Budynek ten usytuowany jest w przeważającej części na działce, którą Skarżący nabył do majątku prywatnego w 1997 r. w drodze darowizny od rodziców. W akcie notarialnym dotyczącym opisanej darowizny znajduje się informacja, że według księgi wieczystej prowadzonej dla przedmiotowej nieruchomości, własność działki, na której posadowiony jest opisany we wniosku budynek, jak również innych działek będących przedmiotem czynionej darowizny (stanowiących łącznie zabudowane gospodarstwo rolne), wpisana jest na rzecz rodziców Skarżącego - we wspólności ustawowej. Przedmiotem ww. darowizny było więc zabudowane gospodarstwo rolne, a przedmiotowy budynek stanowił jeden z obiektów składających się na to gospodarstwo. Darowizna ta korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie obowiązującego w dacie nabycia art. 4 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. Nr 45, poz. 207, z późn. zm.). Umowa darowizny nie określała wartości nabytej nieruchomości. Matka Skarżącego nie prowadziła działalności gospodarczej, zaś ojciec prowadził jednoosobową działalność gospodarczą w okresie od 1995 r. do 1997 r., lecz nigdy nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego budynku. W momencie zawarcia umowy darowizny (1997 r.) budynek znajdował się w trakcie budowy (stan surowy zamknięty), był niekompletny i niezdatny do użytkowania. Budynek ten w momencie nabycia stanowił niedokończoną halę produkcyjną. Po nabyciu przedmiotowego budynku Skarżący dokonywał sukcesywnie określonych nakładów na ww. budynek, jednakże nie były to prace, które pozwoliłyby na oddanie budynku do użytkowania. Skarżący nie posiada faktur dokumentujących poniesienie ww. wydatków w okresie przed 2018 r. Pomimo braku oddania budynku do użytkowania, budynek ten najpierw ojciec Skarżącego, a następnie także sam Skarżący do połowy 2013 r. wykorzystywał przy produkcji kostki brukowej jako magazyn kostki brukowej i ewentualnie sprzętu. Sama produkcja kostki odbywała się poza wspomnianym budynkiem. Był on zatem wykorzystywany jednie do przechowywania materiałów potrzebnych do produkcji kostki. Budynek ten nigdy nie stanowił środka trwałego w prowadzonej przez Skarżącego działalności gospodarczej. W owym czasie odbyła się kontrola właściwego organu, która stwierdziła, że budynek faktycznie nie może być jeszcze oddany do użytkowania, gdyż wymaga on budowy odpowiednich instalacji, co zostało uczynione dopiero w ramach prac ulepszeniowych czynionych przez żonę Skarżącego.