Interpretacja indywidualna z dnia 16 lutego 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-2.4011.1096.2023.1.JM

Dochody osoby z tytułu umowy o pracę wykonywanej w Polsce podlegają opodatkowaniu w Polsce jako przychody ze stosunku pracy stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka jako płatnik jest zobowiązana do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy zgodnie z powołanym wyżej art. 32-39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także do sporządzenia oraz dostarczenia zarówno podatnikowi, jak właściwemu urzędowi skarbowemu informacji o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 grudnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest podatnikiem podatku dochodowego do osób prawnych (dalej jako: „Wnioskodawca”, „Pracodawca” lub „Spółka”). Spółka jest pracodawcą w rozumieniu ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1465 ze zm.). Z tytułu umów o pracę zawartych z pracownikami Spółka pozostaje płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych (dalej: podatek PIT).

Od 1 czerwca 2023 roku Spółka zatrudnia w oparciu o umowę o pracę osobę będącą obywatelem Ukrainy, zamieszkującą na stałe w Szwajcarii (dalej: Pracownik).

Pracownik mieszka wraz z rodziną zgodnie z oświadczeniem na stałe w Szwajcarii. Pracownik przedstawił Spółce certyfikat rezydencji podatkowej w Szwajcarii wydany 20 października 2023 roku. Pracownik przedstawił Spółce złożony do szwajcarskiej administracji skarbowej dokument – deklarację podatkową za 2022 rok, stanowiący potwierdzenie złożenia zeznania podatkowego w Szwajcarii. Dokument ten wskazuje miejsce zamieszkania pracownika na terytorium Szwajcarii. Pracownik opłaca składki na ubezpieczenia społeczne w Szwajcarii.

W umowie o pracę na czas nieokreślony miejsce wykonywania pracy określono jako biuro w (...). W praktyce pracownik świadczy pracę około 5 dni w danym miesiącu w siedzibie Spółki w Polsce, a pozostałe dni pracuje zdalnie na terenie Szwajcarii lub w innym, wybranym miejscu znajdującym się poza terytorium Polski. Z umowy o pracę zawartej z Pracownikiem nie wynika obowiązek stawiennictwa w siedzibie Pracodawcy w jakimkolwiek wymiarze czasu.

Pracownik złożył do Pracodawcy wniosek o zgodę na pracę zdalną. Pracownik wnioskował o możliwość wykonywania na rzecz Pracodawcy pracy zdalnej w wymiarze od 11 do 15 dni roboczych w miesiącu kalendarzowym. Jako miejsce pracy zdalnej, w którym Pracownik będzie świadczył pracę zdalną, Pracownik wskazał w oświadczeniu o pracy zdalnej lokal mieszkalny znajdujący się na terytorium Szwajcarii. Z kolei podczas przebywania na terytorium Polski, Pracownik świadczy pracę z biura znajdującego się w (...).

Pracownik zgodnie z jego oświadczeniem nie posiada i nie będzie w okresie zatrudnienia posiadał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) oraz zgodnie z jego oświadczeniem nie przebywa i nie będzie przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Na dowód powyższego, Pracownik przedłożył Spółce pisemne oświadczenie odnośnie miejsca zamieszkania i posiadania ośrodka interesów życiowych w Szwajcarii w (...), w tym w szczególności: umowę najmu na lokal mieszkalny w Szwajcarii. Pracownik nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm., dalej: Ustawa o PIT). Na terenie Polski Pracownik przebywa łącznie z przerwami krócej niż 183 dni w trakcie roku podatkowego. Pracownik nie wnioskował o certyfikat rezydencji w Polsce.

Pracownik wykonuje pracę zdalną z terytorium Szwajcarii. Sporadycznie około jeden raz w miesiącu maksymalnie przez okres pięciu dni przebywa i wykonuje prace na terytorium Polski. Pracodawca będzie każdorazowo dysponował oświadczeniem (tj. zestawieniem czasu) Pracownika potwierdzającym ile dni w miesiącu Pracownik faktycznie wykonuje pracę na terytorium Polski (tj. w biurze Spółki lub w mieszkaniu zlokalizowanym na terytorium Polski).

Pytania

1.Czy Pracownik w okresie wykonywanej pracy podlega w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o PIT, ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu z tytułu wykonywanej pracy na rzecz Spółki, która to praca jest wykonywana częściowo zdalnie z terytorium Szwajcarii, a tym samym czy Spółka powinna pobierać i odprowadzać w Polsce zaliczkę na podatek PIT w Polsce od wynagrodzenia wypłacanego Pracownikowi i przekazywania ich do właściwego naczelnika urzędu skarbowego na terytorium RP, tj. czy w opisanym stanie faktycznym Spółka będzie płatnikiem podatku PIT?

2.Czy Spółka zobowiązana jest do pobierania zaliczek na podatek dochodowy oraz sporządzania i przekazania informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 z tytułu wypłaty przedmiotowego wynagrodzenia Pracownika nie co do całości wynagrodzenia Pracownika, a jedynie obliczonego proporcjonalnie do ilości dni, w których Pracownik faktycznie wykonuje pracę na terytorium Polski (tj. przebywa fizycznie na terytorium RP)?

Państwa stanowisko w sprawie

Spółka stoi na stanowisku, że pracownik w okresie wykonywanej pracy podlega w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o PIT ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu z tytułu wykonywanej pracy na rzecz Spółki, która to praca jest wykonywana częściowo zdalnie z terytorium Szwajcarii. Stoją Państwo na stanowisku, że dochody zatrudnionego przez Spółkę na podstawie umowy o pracę Pracownika, z tytułu pracy wykonywanej zdalnie z terytorium Szwajcarii, podlegają opodatkowaniu tylko w państwie jej wykonywania, tj. na terytorium Szwajcarii, a zatem, przedmiotowe dochody nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce. W konsekwencji, Spółka nie będzie miała w tym zakresie obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy oraz sporządzania i przekazania informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 z tytułu wypłaty tego wynagrodzenia.

Z kolei dochody Pracownika z tytułu umowy o pracę wykonywanej w Polsce podlegają opodatkowaniu w Polsce jako przychody ze stosunku pracy, a Spółka jako płatnik jest zobowiązana do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy zgodnie z art. 31-39 ustawy o PIT, a także do sporządzenia oraz dostarczenia zarówno podatnikowi, jak właściwemu urzędowi skarbowemu informacji o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 co do części wynagrodzenia obliczonej proporcjonalnie do ilości pracy świadczonej przez cudzoziemca na terytorium RP (wynagrodzenie należne za proporcjonalnie do ilości przebywania i świadczenia pracy w Polsce).

Uzasadnienie stanowiska

Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tj. nieograniczony obowiązek podatkowy).

Z przepisu art. 3 ust. 1a ustawy o PIT wynika, że za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych); lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 2b ustawy o PIT stanowi, że za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z m.in.:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b ustawy o PIT, stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Bernie dnia 2 września 1991 r. (Dz. U. z 1993 r. poz. 92, dalej: „UPO”), w rozumieniu niniejszej konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Postanowienia art. 4 ust. 2 UPO, mają zatem zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 UPO, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu umawiających się państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub” , co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów. Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym, określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/ klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. Zatem, biorąc pod uwagę opisany stan faktyczny, należy stwierdzić, że „centrum interesów osobistych” oraz „centrum interesów gospodarczych” Pracownika znajduje się w Szwajcarii.

Powyższe kryteria stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Pracownik nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o PIT. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: (i) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub (ii) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez nierezydentów podatkowych, uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

W związku z powyższym, jeżeli cudzoziemiec wykonuje pracę poza granicami Polski, wynagrodzenie wypłacane z umowy o pracę nie jest opodatkowane w Polsce. Natomiast w sytuacji, gdy część wynagrodzenia dotyczy pracy świadczonej przez cudzoziemca w siedzibie pracodawcy w Polsce, to wówczas ta część wynagrodzenia (obliczona proporcjonalnie do ilości dni wykonywania pracy w Polsce) będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce. Stąd od tej części wynagrodzenia (np. wynagrodzenie należne za 5 dni świadczenia pracy w Polsce) Spółka powinna odprowadzać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Jeżeli więc dochód nie podlega opodatkowaniu w Polsce, Pracodawca jest zwolniony z obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez cudzoziemca z pracy wykonywanej poza Polską.

Obowiązki płatnika obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy z tytułu wypłaty wynagrodzenia ze stosunku pracy zostały uregulowane w art. 31 ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, osoby prawne będące zakładami pracy obowiązane są jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jednocześnie jednak, art. 32 ust. 6 ustawy o PIT stanowi, że zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Płatnik natomiast odstępuje od poboru zaliczek na podatek przy spełnieniu przesłanek wskazanych w przepisie art. 32 ust. 6 ustawy o PIT, czyli w przypadku gdy wypłacane dochody podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza Polską.

W myśl art. 38 ust. 1 i ust. 1a ustawy o PIT, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o PIT, płatnicy, o których mowa w art. 31, art, 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74, 148 i 152-154. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Ze stanu faktycznego, przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka na podstawie umowy o pracę zatrudniła obywatela Ukrainy, którego miejscem zamieszkania i centrum interesów życiowych jest Szwajcaria. W umowie o pracę na czas nieokreślony miejsce wykonywania pracy określono jako biuro w Polsce. W danym miesiącu Pracownik pracuje średnio 5 dni w siedzibie Spółki w Polsce, a pozostałe dni spędza w Szwajcarii lub w innym miejscu znajdującym się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej skąd pracuje zdalnie, zgodnie ze złożonym oświadczeniem. Tym samym, dochody zatrudnionego przez Spółkę na podstawie umowy o pracę – obywatela Ukrainy, z tytułu pracy wykonywanej zdalnie z terytorium Szwajcarii, podlegają opodatkowaniu tylko w państwie jej wykonywania, tj. na terytorium Szwajcarii. Zatem, przedmiotowe dochody nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce. W konsekwencji, Spółka nie będzie miała obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy oraz sporządzania i przekazania informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 z tytułu wypłaty tego wynagrodzenia.

Natomiast dochody zatrudnionego obywatela Ukrainy, z tytułu pracy wykonywanej w Polsce (5 dni w miesiącu w siedzibie Spółki w Polsce) podlegają opodatkowaniu w miejscu zamieszkania, tj. w Szwajcarii oraz w państwie wykonywania pracy, tj. w Polsce, stosownie do art. 15 ust. 1 UPO. Warunki z art. 15 ust. 2 UPO, nie zostaną spełnione łącznie, gdyż wynagrodzenie jest wypłacane i ponoszone przez Spółkę polską mającą siedzibę w Polsce. Z uwagi na powyższe, dochody obywatelki Ukrainy z tytułu umowy o pracę wykonywanej w Polsce podlegają opodatkowaniu w Polsce jako przychody ze stosunku pracy stosownie do art. 12 ust. 1 o PIT na zasadach ogólnych, tj. według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o PIT. Spółka jako płatnik jest zobowiązana do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy, zgodnie z art. 31-39 ustawy o PIT, a także do sporządzenia oraz dostarczenia zarówno podatnikowi, jak właściwemu urzędowi skarbowemu informacji o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11.

Takie stanowisko zostało wyrażone m.in.: w piśmie z 16 listopada 2022 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0113-KDIPT2-3.4011.634.2022.2.IR, w piśmie z 24 marca 2022 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0112-KDIL2-1.4011.3.2022.2.KF, w piśmie z 16 marca 2018 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0114-KDIP3-3.4011.13. 2018.2.JK2 oraz w piśmie z 13 lutego 2023 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0113-KDIPT23.4011.946.2022.2.RR.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Przepisy ogólne – obowiązek podatkowy

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Według art. 3 ust. 2a ww. ustawy:

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że od 1 czerwca 2023 roku Spółka zatrudnia w oparciu o umowę o pracę osobę będącą obywatelem Ukrainy, zamieszkującą na stałe w Szwajcarii (dalej: Pracownik). Pracownik zgodnie z jego oświadczeniem nie posiada i nie będzie w okresie zatrudnienia posiadał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) oraz zgodnie z jego oświadczeniem nie przebywa i nie będzie przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Pracownik nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm., dalej: Ustawa o PIT).

Stosownie do treści art. 3 ust. 2b pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Opodatkowanie ww. dochodów osiąganych przez osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, w ramach ograniczonego obowiązku podatkowego, uzależnione jest od osiągnięcia tych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wykonywania pracy na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak wynika z art. 4a ustawy:

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy:

Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzeń ze stosunku pracy zostały uregulowane w art. 32, art. 38 i art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ww. ustawy:

Jednocześnie na podstawie art. 32 ust. 9 ww. ustawy:

Stosownie do art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jak wynika z art. 38 ust. 1a ww. ustawy:

W myśl natomiast art. 39 ust. 1 analizowanej ustawy:

Jednakże określając Państwa obowiązki jako płatnika, w pierwszej kolejności należy poddać analizie przepisy Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Bernie dnia 2 września 1991 r. (Dz. U. z 1993 r. nr 22 poz. 92, dalej: „Konwencja”).

Opodatkowanie dochodów z tytułu umowy o pracę w świetle Konwencji polsko – szwajcarskiej

Zgodnie z postanowieniami art. 4 ust. 1 ww. Konwencji:

W myśl art. 15 ust. 1 ww. Konwencji:

Ponadto, stosownie do art. 15 ust. 2 ww. Konwencji:

Artykuł 15 ust. 1 powołanej Konwencji stanowi, że wynagrodzenie osoby mającej miejsce zamieszkania w Szwajcarii podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Polski. W takim przypadku dochód ten podlega opodatkowaniu także w Polsce.

Natomiast art. 15 ust. 2 ww. Konwencji określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenie podlega opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania, czyli w Szwajcarii, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki.

Zgodnie z pierwszym warunkiem, określonym w art. 15 ust. 2 lit. a) cytowanej Konwencji, pracownik winien przebywać w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nie przekraczających łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym.

Drugi warunek, określony w art. 15 ust. 2 lit. b) ww. Konwencji wskazuje, że wynagrodzenie musi być wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w tym drugim Państwie (Polsce) miejsca zamieszkania lub siedziby.

Z kolei, zgodnie z trzecim warunkiem określonym w art. 15 ust. 2 lit. c) powołanej Konwencji, wynagrodzenie nie może być ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie (Polsce).

Zatem w przypadku, gdy chociaż jeden z warunków określonych w art. 15 ust. 2 ww. Konwencji, nie jest spełniony, wynagrodzenie obywatela Ukrainy zatrudnionego na umowę o pracę podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. Konwencji, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Polsce) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Szwajcarii).

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 1) w zakresie art. 15 ust. 1, ustalającym ogólną zasadę w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu pracy najemnej, z wyjątkiem emerytur, taki dochód podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizycznie przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie.

Miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami/Konwencjami o unikaniu podwójnego opodatkowania, uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

Ze stanu faktycznego, przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka na podstawie umowy o pracę zatrudniła osobę, której miejscem zamieszkania i centrum interesów życiowych jest Szwajcaria. W umowie o pracę na czas nieokreślony miejsce wykonywania pracy określono jako biuro w (...). Pracownik złożył do Pracodawcy wniosek o zgodę na pracę zdalną. Pracownik wnioskował o możliwość wykonywania na rzecz Pracodawcy pracy zdalnej w wymiarze od 11 do 15 dni roboczych w miesiącu kalendarzowym. Jako miejsce pracy zdalnej, w którym Pracownik będzie świadczył pracę zdalną, Pracownik wskazał w oświadczeniu o pracy zdalnej lokal mieszkalny znajdujący się na terytorium Szwajcarii. Z kolei podczas przebywania na terytorium Polski, Pracownik świadczy pracę z biura znajdującego się w (...).

Pracownik wykonuje pracę zdalną z terytorium Szwajcarii. Sporadycznie około jeden raz w miesiącu maksymalnie przez okres pięciu dni przebywa i wykonuje prace na terytorium Polski. Pracodawca będzie każdorazowo dysponował oświadczeniem (tj. zestawieniem czasu) Pracownika potwierdzającym ile dni w miesiącu Pracownik faktycznie wykonuje pracę na terytorium Polski (tj. w biurze Spółki lub w mieszkaniu zlokalizowanym na terytorium Polski).

Tym samym, dochody zatrudnionego przez Spółkę na podstawie umowy o pracę – obywatela Ukrainy mającego miejsce zamieszkania w Szwajcarii, z tytułu pracy wykonywanej zdalnie z terytorium Szwajcarii, stosownie do treści art. 15 ust. 1 powołanej Konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w państwie jej wykonywania, tj. na terytorium Szwajcarii.

Zatem, przedmiotowe dochody z tytułu pracy wykonywanej w Szwajcarii nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. W konsekwencji Spółka nie ma obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy oraz sporządzania i przekazania informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 z tytułu wypłaty tego wynagrodzenia.

Natomiast dochody zatrudnionej osoby, z tytułu pracy wykonywanej w Polsce (ok. 5 dni w miesiącu w siedzibie Spółki w Polsce) podlegają opodatkowaniu w miejscu zamieszkania, tj. w Szwajcarii oraz w państwie wykonywania pracy, tj. w Polsce, stosownie do art. 15 ust. 1 cytowanej Konwencji. Warunki z art. 15 ust. 2 ww. Konwencji nie zostaną spełnione łącznie, gdyż wynagrodzenie jest wypłacane i ponoszone przez Spółkę polską mającą siedzibę w Polsce.

Wobec powyższego, dochody osoby z tytułu umowy o pracę wykonywanej w Polsce podlegają opodatkowaniu w Polsce jako przychody ze stosunku pracy stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych, tj. według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ww. ustawy. Spółka jako płatnik jest zobowiązana do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy zgodnie z powołanym wyżej art. 32-39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także do sporządzenia oraz dostarczenia zarówno podatnikowi, jak właściwemu urzędowi skarbowemu informacji o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11.

Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).