Wyrok NSA z dnia 17 maja 2022 r., sygn. I FSK 507/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia NSA Artur Mudrecki (sprawozdawca), Sędzia NSA Marek Kołaczek, Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K.B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 czerwca 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 1089/20 w sprawie ze skargi K.B. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 27 października 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okresy rozliczeniowe od stycznia do grudnia 2012 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od K.B. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 900 (dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji

Wyrokiem z 30 czerwca 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 1089/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K.B. (dalej: Strona lub Skarżąca) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie (dalej: Dyrektor IAS) z 27 października 2017 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za okresy rozliczeniowe od stycznia do grudnia 2012 r.

2. Przedstawiony przez Sąd pierwszej instancji stan faktyczny

2.1. Decyzją z 29 czerwca 2017 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w M. (dalej: Naczelnik US) rozliczył Stronie podatek VAT za wskazane na wstępie miesiące w sposób odmienny niż przez nią zadeklarowany.

Podstawą takiego rozstrzygnięcia było ustalenie, że Skarżąca dokonała bezpodstawnego odliczenia podatku naliczonego z wystawionych przez spółki z o.o. W.M. oraz M. faktur dokumentujących sprzedaż na rzecz Strony odzieży i obuwia.

2.2. Dyrektor IAS, po rozpatrzeniu odwołania Strony, decyzją z 27 października 2017 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy podzielił ocenę, że Spółki, które wystawiły faktury były podmiotami nieprowadzącymi rzeczywistej działalności gospodarczej. Zasadnie więc Naczelnik US uznał, że zastosowanie w sprawie winien mieć art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.; dalej: ustawa o VAT). W ocenie Dyrektora IAS, Skarżąca dysponowała obiektywnymi przesłankami wystarczającymi do powzięcia wiedzy (podejrzenia), że uczestniczy w transakcjach, których zasadniczym celem było dokonanie oszustw podatkowych.