Wyrok WSA w Lublinie z dnia 12 kwietnia 2022 r., sygn. II SA/Lu 978/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz Sędziowie Asesor sądowy Marcin Małek Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca) Protokolant Referent Agnieszka Komajda po rozpoznaniu na rozprawie w dniu [...] kwietnia 2022 r. sprawy ze skargi A. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] października 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia świadczenia nienależnie pobranego I. oddala skargę; II. przyznaje adwokatowi Ł. S. od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w wysokości 295,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy), w tym 55,20 zł (pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) z tytułu podatku od towarów i usług.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Lublinie decyzją z dnia 11 października 2021 r. nr SKO.41/2856/OS/2021 utrzymało w mocy decyzję z dnia 23 czerwca 2021 r. nr MOPR.F1- DS.4010.6275.5.2021, wydaną z upoważnienia Prezydenta Miasta Lublin przez Kierownika Działu Świadczeń Społecznych Filii nr 1 Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w Lublinie, odmawiającą A. T. umorzenia pozostałej kwoty świadczenia nienależnie pobranego z tytułu zasiłku stałego w wysokości 2.081,41 zł, ustalonego decyzją z dnia 16 października 2014 r. nr MOPR.F2-DŚ/4021/1429/8/14, oraz odmawiającą rozłożenia ww. kwoty na raty niższe od ustalonych decyzją z dnia 8 kwietnia 2021 r. nr MOPR.F1-DŚ.4010.6275.3.2021. W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia Kolegium wyjaśniło, że decyzją z dnia 16 października 2014 r. nr MOPR.F2-DŚ/4021/1429/8/14 organ pierwszej instancji ustalił, że należność pobrana przez A. T. z tytułu wypłacanego zasiłku stałego w łącznej wysokości 11.357,56 zł, na którą złożyły się świadczenia pobrane w okresie: od lutego do czerwca 2009 r. w wysokości 1.385,00 zł, od lipca do września 2009 r. w wysokości 1.332,00 zł, od października 2009 r. do czerwca 2010 r. w wysokości 3 076,58 zł, od lipca do września 2010 r. w wysokości 1.332,00 zł oraz od lipca 2013 r. do lutego 2014 r. w wysokości 4 232,00 zł, stanowi świadczenie nienależnie pobrane. Następnie decyzją z dnia 24 kwietnia 2015 r. nr MOPR.F2-DŚ/4021/1429/2/11 organ pierwszej instancji odstąpił od żądania od A. T. zwrotu kwoty 5.678,78 zł stanowiącej ˝ części świadczenia nienależnie pobranego ustalonego decyzją z dnia 16 października 2014 r., natomiast zażądał zwrotu pozostałej części tego świadczenia, również stanowiącej kwotę 5.678,78 zł, w ratach po 80 zł miesięcznie (ostatnia rata w wys. 78,78 zł), wyznaczając termin zwrotu do dnia 31 marca 2021 r. Na poczet tej należności, zgodnie z art. 104 ustawy o pomocy społecznej, z przyznanego stronie zasiłku stałego potrącona została łącznie kwota 1.200,00 zł, zaś do spłaty pozostała kwota 4.478,78 zł. Następnie w wyniku dokonanych przez organ pierwszej instancji potrąceń nienależnie pobranego świadczenia z wypłacanego zasiłku stałego do kwietnia 2019 r. w łącznej wysokości 3.597,37 zł, do zwrotu pozostała kwota 2081,41 zł. Decyzją z dnia 28 maja 2019 r. nr MOPR.F-DŚ.4010.6765.7.2019 organ pierwszej instancji uchylił decyzję przyznającą stronie zasiłek stały. Pomimo obowiązku spłaty przedmiotowego zobowiązania w ustalonych ratach, strona nie dokonała żadnej wpłaty. W dniu 26 marca 2021 r. A. T. złożył natomiast wniosek o rozłożenie pozostałej do spłaty kwoty na niższe niż dotychczas raty. Uwzględniając powyższy wniosek organ pierwszej instancji decyzją z dnia 8 kwietnia 2021 r. nr MOPR.F1-DŚ.4010.6275.3.2021 r. rozłożył pozostałą stronie do spłaty część świadczenia nienależnie pobranego w wysokości 2.081,41 zł na 42 raty, tj. 41 rat w wysokości po 50 zł każda oraz ostatnia rata w wysokości 31,41 zł. W dniu 28 kwietnia 2021 r. strona wystąpiła z wnioskiem o umorzenie pozostałej do spłaty należności z tytułu świadczenia nienależnie pobranego w kwocie 2.081,41 zł lub rozłożenia jej na niższe raty. Po rozpatrzeniu wniosku organ pierwszej instancji powołaną na wstępie decyzją z dnia 23 czerwca 2021 r. odmówił umorzenia ww. należności, a także odmówił rozłożenia jej na raty niższe od ustalonych decyzją z dnia 8 kwietnia 2021 r. Organ uznał, że brak jest podstaw do uwzględnienia kolejnego wniosku strony. Wskazał, że z protokołu przeprowadzonego w dniu 6 maja 2021 r. wywiadu środowiskowego oraz zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji nie wynika, aby w przypadku A. T. doszło do zdarzenia losowego czy nadzwyczajnych, szczególnie uzasadnionych okoliczności, które przemawiałyby za umorzeniem wskazanej kwoty. Organ podkreślił, że wnioskodawca posiada stały miesięczny dochód w postaci emerytury i w związku z tym jest w stanie spłacić ciążące na nim zobowiązanie w ustalonych za jego zgodą ratach. W odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji A. T. podniósł, że otrzymując emeryturę w kwocie 767 zł nie jest w stanie spłacić nienależnie pobranego świadczenia nawet w formie ratalnej. Odwołujący się podkreślił, że jest chory, zaś środki finansowe, którymi dysponuje, nie wystarczają nawet na wykupywanie lekarstw w ilościach adekwatnych do jego potrzeb zdrowotnych.