Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 22 lutego 2024 r. MP i in. przeciwko Consejería de Presidencia, Justicia e Interior de la Comunidad de Madrid i in., sygn. połączone C-59/22, C-110/22 i C-159/22

Klauzule 2 i 3 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC),należy interpretować w ten sposób, że:pracownika zatrudnionego na czas nieokreślony, ale nie na stałe, należy uznać za pracownika zatrudnionego na czas określony w rozumieniu tego porozumienia ramowego, a tym samym za objętego zakresem tego porozumienia.Klauzulę 5 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy 1999/70,należy interpretować w ten sposób, że:pojęcie „wykorzystywania kolejnych umów o pracę lub stosunków pracy na czas określony” zawarte w tym przepisie obejmuje sytuację, w której z powodu niezorganizowania w wyznaczonym terminie z winy danego organu administracji postępowania w sprawie naboru w celu ostatecznego obsadzenia stanowiska zajmowanego przez pracownika zatrudnionego na czas nieokreślony, ale nie na stałe, umowa na czas określony łącząca tego pracownika z rzeczonym organem administracji ulega automatycznemu przedłużeniu.Klauzulę 5 pkt 1 lit. a)–c) porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy 1999/70,należy interpretować w ten sposób, że:stoi ona na przeszkodzie przepisom krajowym, w których nie przewidziano żadnego ze środków, o których mowa w tym przepisie, ani „równoważnego rozwiązania prawnego” w rozumieniu tego przepisu w celu zapobiegania nadużyciom wynikającym z wykorzystywania umów na czas nieokreślony, ale nie na stałe.Klauzulę 5 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy 1999/70,należy interpretować w ten sposób, że:stoi ona na przeszkodzie przepisom krajowym przewidującym wypłatę zryczałtowanego odszkodowania, równego 20dniowemu wynagrodzeniu za każdy przepracowany rok, z ograniczeniem do wysokości rocznego wynagrodzenia, każdemu pracownikowi, którego pracodawca nadużył wykorzystywania umów na czas nieokreślony, ale nie na stałe, poprzez kolejne ich przedłużanie, jeżeli wypłata tego świadczenia z tytułu rozwiązania umowy następuje niezależnie od tego, czy korzystanie z tego rodzaju umów było zgodne z prawem, czy też stanowiło nadużycie.Klauzulę 5 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy 1999/70,należy interpretować w ten sposób, że:stoi ona na przeszkodzie przepisom krajowym, zgodnie z którymi „nieprawidłowe działania” pociągają za sobą odpowiedzialność organów administracji publicznej „zgodnie z przepisami obowiązującymi w każdym z [tych] organów administracji publicznej”, jeżeli te przepisy krajowe nie są na tyle skuteczne i odstraszające, by zagwarantować pełną skuteczność norm przyjętych w wykonaniu tej klauzuli.Klauzulę 5 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy 1999/70,należy interpretować w ten sposób, że:stoi ona na przeszkodzie przepisom krajowym przewidującym organizację postępowań stabilizujących sytuację zatrudnienia tymczasowego poprzez ogłaszanie naboru na stanowiska zajmowane przez pracowników zatrudnionych na czas określony, w tym pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony, ale nie na stałe, jeżeli postępowania te są organizowane niezależnie od tego, czy wykorzystywanie wspomnianych umów na czas określony było zgodne z prawem, czy też stanowiło nadużycie.Klauzulę 5 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy 1999/70,należy interpretować w ten sposób, że:w braku w prawie krajowym odpowiednich środków służących zapobieganiu nadużyciom wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów na czas określony, w tym kolejno przedłużanych umów na czas nieokreślony, ale nie na stałe, i – w stosownym wypadku – karaniu tych nadużyć, zgodnie z rzeczoną klauzulą 5, przekształcanie wspomnianych umów na czas określony w umowy o pracę na czas nieokreślony może stanowić taki środek. Do sądu krajowego należy, w stosownym wypadku, dokonanie zmiany utrwalonego orzecznictwa, jeżeli opiera się ono na wykładni przepisów krajowych, w tym konstytucyjnych, niezgodnej z celami dyrektywy 1999/70, a w szczególności rzeczonej klauzuli 5.