Wyrok NSA z dnia 24 marca 2022 r., sygn. II GSK 187/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Rysz Sędzia NSA Cezary Pryca (spr.) Sędzia del. WSA Izabella Janson po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. Sp. k. z siedzibą w Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 lipca 2021 r. sygn. akt VI SA/Wa 907/21 w sprawie ze skargi A. Sp. k. z siedzibą w Ł. na decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia [...] stycznia 2021 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia podlegania obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od A. Sp. k. z siedzibą w Ł. na rzecz Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

I

Wyrokiem z 28 lipca 2021 r., sygn. akt VI SA/Wa 907/21, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie: tekst jedn. Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako: "p.p.s.a.") oddalił skargę A. z siedzibą w Ł. (dalej jako: "skarżąca". "spółka") na decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia [...] stycznia 2021 r. w przedmiocie ustalenia podlegania obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2021 r. Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia stwierdził, że M. K. (dalej jako: "zainteresowana", ,,uczestniczka postępowania") jest objęta obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym z tytułu wykonywania pracy na podstawie umów cywilnoprawnych na rzecz skarżącej w okresach: od dnia 16 marca 2014 roku do dnia 16 marca 2014 roku, od dnia 15 września 2014 roku do dnia 15 września 2014 roku, od dnia 14 grudnia 2015 roku do dnia 14 grudnia 2014 roku.

Od powyższej decyzji skarżąca wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Sąd pierwszej instancji skargę oddalił. W uzasadnieniu Sąd wskazał przede wszystkim, że wykłady dotyczące marketingu, promocji czy ogólnie rozumianej działalności gabinetu kosmetycznego nie stanowią zindywidualizowanego naukowego wykładu autorskiego. Przedmiotem spornych umów była bowiem określona czynność (czynności), a nie jej wynik, co przesądziło o ich kwalifikacji jako umów starannego działania (umów o świadczenie usług). Nie został bowiem spełniony żaden z warunków pozwalających na przyjęcie, że wykłady prowadzone przez uczestniczkę były przeprowadzone w wykonaniu zawartej umowy o dzieło. Samo zaś zawarcie w umowach postanowień odnoszących się do prawa autorskiego, jak i nazwanie przedmiotu umowy ,,dziełem" nie jest wystarczające dla przyjęcia odmiennej oceny w tym zakresie.