Wyrok NSA z dnia 23 marca 2022 r., sygn. I FSK 2013/18

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Ryszard Pęk (sprawozdawca), Sędzia NSA Artur Mudrecki, Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, , po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 29 maja 2018 r. sygn. akt III SA/Gl 277/18 w sprawie ze skargi P. I. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. z dnia 31 lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności w części określającej zobowiązanie w podatku od towarów i usług za marzec i czerwiec 2011 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Wyrok sądu I instancji.

1.1. Wyrokiem z 29 maja 2018 r., sygn. akt III SA/Gl 277/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po rozpoznaniu skargi P. I. (dalej skarżący) uchylił postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z 31 lipca 2017 r. w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji w części określającej zobowiązanie w podatku od towarów i usług za marzec i czerwiec 2011 r. oraz zasądził na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania sądowego.

2. Uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

2.1. Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ustalił, że Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w K. (dalej także organ drugiej instancji organ odwoławczy) postanowieniem z 31 lipca 2017 r. utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w C. (dalej organ pierwszej instancji) z 7 marca 2017 r. o nadaniu na podstawie art. 239 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm., dalej Ordynacja podatkowa) rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji z 12 grudnia 2016 r. w części określającej zobowiązanie w podatku od towarów i usług za marzec i czerwiec 2011 r.

Organ odwoławczy przyjął, że sprawie zaistniały przesłanki wynikające z art. 239b § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej, gdyż okres do upływu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych był krótszy niż 3 miesiące, przy równocześnie występującym prawdopodobieństwie, że zobowiązania te nie zostaną wykonane, gdyż skarżący nie płacił zaległości np. w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2010 i 2011 r. oraz bieżących zobowiązań w podatku od towarów i usług wynikających z zabezpieczonej rygorem decyzji.