Wyrok NSA z dnia 17 października 2023 r., sygn. III OSK 2887/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędziowie: sędzia NSA Małgorzata Masternak – Kubiak (spr.) sędzia del. WSA Maciej Kobak protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Godlewski po rozpoznaniu w dniu 17 października 2023 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 22 stycznia 2020 r. sygn. akt II SA/Gd 470/19 w sprawie ze skargi W. L. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 5 czerwca 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia statusu działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 22 stycznia 2020 r., sygn. akt II SA/Gd 470/19, oddalił skargę W. L. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 5 czerwca 2019 r., nr [...], w przedmiocie odmowy potwierdzenia statusu działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej.

Jak wskazał Sąd pierwszej instancji wnioskiem z dnia 11 lutego 2019 r. W. L. - dalej: "skarżący", zwrócił się o potwierdzenie statusu działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych wskazując, że do jesieni 1987 r. prowadził, z inspiracji M. K. - działacza KOR, działalność polegającą na przewożeniu od Z. R. i rozprowadzaniu na terenie S. zakazanych materiałów – ulotek ("Robotnik", "Biuletyn Informacyjny"), za co miał podlegać inwigilacji ze strony Służby Bezpieczeństwa, a w konsekwencji musiał wyjechać z kraju do RFN, gdzie uzyskał azyl.

W toku postępowania Szef Urzędu pozyskał od IPN informację, że w wyniku kwerendy przeprowadzonej w zasobie archiwalnym Instytutu nie odnaleziono dokumentów dotyczących wnioskodawcy potwierdzających spełnienie przesłanek, o których mowa w art. 2 lub art. 3 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o działaczach opozycji antykomunistycznej oraz osobach represjonowanych z powodów politycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 690 ze zm.) – dalej: "ustawa o działaczach opozycji". Dodatkowo wnioskodawca poinformował, że osoba, stanowiąca główne źródło potwierdzające jego działalność, nie żyje oraz złożył oświadczenia dwóch świadków, którzy wskazali, że: "wiedzieli o działalności opozycyjnej w formie przywożenia z W. od Z. R. własnym samochodem z M. K. ulotek i książek konspiracyjnych za co był inwigilowany przez służby bezpieczeństwa" oraz, że "w latach 80- tych XX wieku [...] otrzymali od W. L. ulotki oraz broszury, które przywoził z W.". Ponadto skarżący podał, że fakty związane z karaniem go przez Kolegium ds. Wykroczeń, czy zastraszaniem nie mogły znaleźć się w archiwach IPN, bowiem w tym czasie instytucja ta jeszcze nie istniała, a organy bezpieczeństwa PRL miały wystarczająco dużo czasu aby pozbyć się akt. Mając na uwadze tak zebrany materiał Szef Urzędu stwierdził, że nie ma podstaw do potwierdzenia spełnienia przez stronę przesłanek określonych w ustawie o działaczach opozycji.