Wyrok NSA z dnia 6 grudnia 2023 r., sygn. III OSK 3081/21

W świetle art. 39 ust. 5 ustawy z dnia 28 listopada 2014 r. o komisjach lekarskich podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych, szczegółowość uzasadnienia orzeczeń komisji lekarskich, dotyczących trwałej niezdolności do służby, powinna odpowiadać wymogom prawnym i umożliwiać kontrolę legalności tych orzeczeń przez sąd administracyjny. 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Tamara Dziełakowska Sędziowie sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) sędzia del. WSA Maciej Kobak protokolant asystent sędziego Adam Płusa po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2023 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 marca 2020 r. sygn. akt II SA/Wa 1714/19 w sprawie ze skargi P. S. na orzeczenie Centralnej Komisji Lekarskiej podległej ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych z dnia 27 maja 2019 r. nr CKL Po 175-2019 F/Pol w przedmiocie zdolności do służby oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 6 marca 2020 r. sygn. akt II SA/Wa 1714/19, na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) dalej "p.p.s.a." oddalił skargę P. S. na orzeczenie Centralnej Komisji Lekarskiej podległej ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych z 27 maja 2019 r. nr CKL Po 175-2019 F/Pol w przedmiocie zdolności do służby.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że zaskarżonym orzeczeniem, wydanym na podstawie art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z 28 listopada 2014 r. o komisjach lekarskich podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych (Dz.U. z 2019 r., poz. 345 ze zm.) zwanej dalej "ustawą o komisjach lekarskich", uznano skarżącego za niezdolnego do służby w Policji. Zdaniem Sądu rozstrzygnięcie to nie narusza prawa. Sąd przyjął za własną argumentację organu, iż wobec rozpoznania u skarżącego konkretnej jednostki chorobowej (zaburzenia nerwicowe) zasadne było uznanie go za niezdolnego do służby w Policji. Niekwestionowane przez skarżącego było ustalenie organu w zakresie samej diagnozy, jak i konstatacji, że zdiagnozowane schorzenie obliguje do uznania funkcjonariusza za niezdolnego do służby. Sąd podkreślił, że jakkolwiek uzasadnienie decyzji jest lakoniczne, to nie zamyka jednak możliwości kontroli przesłanek, jakimi kierował się organ. Podstawą decyzji jest bowiem konkretne rozpoznanie, poczynione przez lekarzy orzeczników zasiadających w komisjach lekarskich obu instancji, poczynione na podstawie załączonej dokumentacji medycznej. Sąd dodał, że bezzasadne są zarzuty związane z niewyjaśnieniem sprawy w kontekście niestawienia się funkcjonariusza na badania, ponieważ dwukrotnie skutecznie doręczono mu wezwanie, zaś skarżący nie poinformował komisji o braku możliwości stawiennictwa. Nietrafny okazał się także zarzut błędnego sformułowania rozstrzygnięcia, gdyż zamieszczone w części wstępnej decyzji sformułowanie "Komisja wydała orzeczenie na podstawie dokumentacji orzeczniczo-leczniczej zgromadzonej do wydania zaskarżonego orzeczenia przez Dolnośląską Rejonową Komisję Lekarską we Wrocławiu." ma zdaniem Sądu wyłącznie charakter informacyjny. Organ co prawda przywołał błędną jednostkę redakcyjną ustawy, jednakże uchybienie to pozostaje bez wpływu na wynik sprawy. Sąd I instancji nie dostrzegł także z urzędu wad zaskarżonej decyzji, które uzasadniałyby jej wyeliminowanie z obrotu prawnego.