Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 9 stycznia 2024 r., sygn. II SA/Gl 1596/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Nowak, Sędziowie Asesor WSA Agnieszka Kręcisz-Sarna, Sędzia WSA Renata Siudyka (spr.), Protokolant Monika Rał, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 stycznia 2024 r. sprawy ze skargi K. N. (N.) na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 czerwca 2023 r. nr 010070/680/10378078/2022 w przedmiocie świadczenia wychowawczego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 13 sierpnia 2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (ZUS) przyznał K. N. (skarżący) świadczenie wychowawcze na córkę M. N. na okres świadczeniowy 2022/2023 od dnia 1 grudnia 2022 r. do dnia 31 maja 2023 r. uchylając jednocześnie decyzję ZUS z dnia 17 stycznia 2023 r. o odmowie przyznania skarżącemu prawa do świadczenia wychowawczego.

W uzasadnieniu decyzji ZUS wyjaśnił, że decyzja zapadła związku z uzupełnieniem wniosku o świadczenie wychowawcze na dziecko. Jako podstawę prawną działania wskazał ustawę z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. z 2023 r. poz. 810 – dalej "u.w.d.").

W odwołaniu od decyzji ZUS skarżący zaskarżył rozstrzygnięcie w całości wraz z uzasadnieniem. Wniósł o zmianę decyzji poprzez zasądzenie odsetek od dnia 1 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty, a także należyte, zgodne z prawem uzasadnienie wydanej decyzji i udostepnienie skarżącemu akt sprawy do wglądu w Oddziale ZUS w Z. oraz wyrażenie zgody na ich fotografowanie. W ocenie skarżącego decyzja nie odpowiada prawu. Nie zawiera wszystkich elementów wymaganych przez prawo. Ponadto organ nie wskazał podstaw prawnych nie naliczenia odsetek od świadczenia.

Decyzją z dnia 30 czerwca 2023r. Prezes ZUS, po rozpatrzeniu odwołania skarżącego, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję ZUS. Stwierdził, że brak jest podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji. Dokumentacja potwierdza, że matka dziecka złożyła wniosek o świadczenie wychowawcze dnia 29 kwietnia 2022 r. natomiast skarżący wniosek złożył w dniu 12 grudnia 2022 r. Do swojego wniosku skarżący nie dołączył orzeczenia sądowego potwierdzającego, że sprawuje opiekę nad córką. Mając na uwadze powyższe to matce zostało przyznane świadczenie, natomiast skarżącemu została wydana decyzja odmowna, bowiem zgodnie z art. 22 ust. 1 u.w.d. jeżeli opieka nad dzieckiem sprawowana jest równocześnie przez oboje rodziców, opiekunów prawnych dziecka lub opiekunów faktycznych dziecka, świadczenie wychowawcze wypłaca się temu, kto pierwszy złoży wniosek. Od tej decyzji skarżący odwołanie, w którym wskazał, że córka zamieszkuje wraz z nim. W dniu 2 czerwca 2023 r. przeprowadzono wywiad środowiskowy ze skarżącym, a w dniu 7 czerwca 2023 r. z matką dziecka. Wynika z nich jednoznacznie, że od dnia 10 grudnia 2022 r. córka zamieszkuje razem ze skarżącym i to skarżący sprawuje nad nią opiekę. W związku z powyższym ZUS decyzją z dnia 13 czerwca 2023 r. przyznał skarżącemu świadczenie na okres od dnia 1 grudnia 2022 r. do dnia 31 maja 2023 r. i uchyliło w tym zakresie decyzję ZUS z dnia 17 stycznia 2023 r. o odmowie przyznania skarżącemu prawa do świadczenia wychowawczego.