Wyrok NSA z dnia 15 lutego 2022 r., sygn. III FSK 4834/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia WSA (del.) Mirella Łent (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. [...] S.A. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 17 czerwca 2021 r., sygn. akt I SA/Op 177/21 w sprawie ze skargi P. [...] S.A. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 5 marca 2021 r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2015 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 17 czerwca 2021 r., sygn. akt I SA/Op 177/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę P. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 5 marca 2021 r., nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2015 r. Sąd zauważył, że sporne grunty objęte opodatkowaniem jako drogi na etapie postępowania podatkowego zarówno przed organem I jak i II instancji nie zostały wykazane przez samą skarżącą jako podlegające zwolnieniu od podatku od nieruchomości na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) lub b) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1170 ze zm., w brzmieniu obowiązującym w 2015 r., dalej zwanej u.p.o.l.). Wszystkie działki objęte przez organy opodatkowaniem jako drogi, zostały uznane przez spółkę w deklaracji na podatek od nieruchomości za rok podatkowy 2015 za zwolnione od podatku od nieruchomości, jako grunty zajęte pod drogę publiczną (a nie zwolnione na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) lub b) u.p.o.l.). Sąd pierwszej instancji podzielił stanowisko organu, że kwestia, czy na gruncie znajduje się droga dojazdowa do linii kolejowej, budynków mieszkalnych, czy też droga polna, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy wobec bezspornego ustalenia, że żadna z nich nie jest drogą publiczną w rozumieniu przepisów o drogach publicznych. Zdaniem sądu nawet ustalenie, że na gruncie objętym opodatkowaniem znajdowały się elementy infrastruktury kolejowej, nie pozwoliłoby na uwzględnienie zwolnienia od podatku od nieruchomości na podstawie ww. art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) u.p.o.l., bowiem zwolnienie wymaga spełnienia obu warunków równocześnie, tj. zajęcia na infrastrukturę kolejową i obowiązek, chociażby potencjalny udostępnienia przewoźnikom kolejowym, a to w sprawie nie wystąpiło. Sąd podzielił również stanowisko organów odnośnie do braku podstaw do zastosowania w odniesieniu do spornych gruntów wyłączenia z art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l. Sporne grunty nie mogły zostać uznane za drogi publiczne, bowiem bezspornym jest, że właścicielem gruntu, na którym posadowione są drogi jest Skarb Państwa, a zatem sporne drogi nie mogły zostać zaliczone do żadnej z ww. kategorii dróg publicznych (gminnych, powiatowych czy wojewódzkich), gdyż nie stanowią własności jednostki samorządu terytorialnego. Nie ma też podstaw, aby sporne grunty traktować jako drogę publiczną ze względu na to, że jest drogą krajową, gdyż z akt sprawy nie wynika, aby w tym przedmiocie zostało wydane rozporządzenie. Takiej okoliczności nie wskazywała także spółka. Sąd podkreślił, że o zaliczeniu drogi do odpowiedniej kategorii (dróg publicznych), przesądzają regulacje ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 470 dalej: u.d.p.) i określone w tej ustawie organy administracji państwowej lub samorządowej, nie zaś sposób wykorzystania danego odcinka drogi i jego położenie.