Interpretacja indywidualna z dnia 25 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDWB.4010.144.2023.2.APA

Ustalenie czy uzyskanie prawa do nieodpłatnego użytkowania (używania) sprzętu medycznego w sytuacji wskazanej we wniosku będzie prowadziło do powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części nieprawidłowe i w części prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w zakresie:

- uznania że zawarcie umowy użyczenia ze swojej istoty nie prowadzi do powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe,

- braku powstania przychodu z uwagi na możliwość zastosowania wyłączenia wskazanego w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 listopada 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 16 listopada 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia czy uzyskanie prawa do nieodpłatnego użytkowania (używania) sprzętu medycznego w sytuacji wskazanej we wniosku będzie prowadziło do powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy podatku dochodowym od osób prawnych.  

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 11 stycznia 2024 r., które wpłynęło do organu 15 stycznia 2024 r. za pośrednictwem e-PUAP.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Rządowa Agencja Rezerw Strategicznych udostępniła Wojewodzie (...) sprzęt medyczny w związku ze zwalczaniem pandemii Covid-19. W ramach przekazanego sprzętu znalazły się także: (...).

Następnie ww. sprzęt medyczny Wojewoda (...) (dalej: „przekazujący”) przekazał do nieodpłatnego użytkowania Spółce (...) (dalej: „Wnioskodawca”, „odbierający”). W Protokole przekazania – odbioru z dnia (...) 2023 r. wskazano jako przekazującego (...) Urząd Wojewódzki (dalej: „UW”) zaznaczając jednocześnie, że przedmiotem przekazania przez UW do nieodpłatnego użytkowania przez odbierającego jest sprzęt medyczny (wyszczególniony w załączniku do protokołu, wskazany powyżej), który został udostępniony Wojewodzie (...) przez Rządową Agencję Rezerw Strategicznych w związku ze zwalczaniem pandemii Covid-19. Przekazanie nastąpiło na podstawie wskazanego Protokołu przekazania – odbioru z dnia (...) 2023 r.

Z treści protokołu wynika, że odbierający przyjął do używania przekazany sprzęt medyczny w miejscu funkcjonowania i na potrzeby jego funkcjonowania (pkt 1), jednocześnie przyjmując pełną odpowiedzialność za udostępniony sprzęt medyczny do chwili jego odebrania przez UW lub upoważniony przez niego podmiot (pkt 2). Przekazujący zastrzegł sobie prawo do relokacji przedmiotowego sprzętu do innych podmiotów medycznych (pkt 3).

Przyjmujący zobowiązał się jednocześnie do dbałości o przekazany sprzęt medyczny (pkt 4 ppkt 1), używania przekazanego sprzętu medycznego zgodnie z jego przeznaczeniem (pkt 4 ppkt 2), ponoszenia wszelkich kosztów związanych z eksploatacją przekazanego sprzętu medycznego do chwili odebrania go przez UW lub upoważniony przez niego podmiot (pkt 4 ppkt 3), przestrzegania zasad przeglądów, bieżącej konserwacji i innych warunków wynikających z gwarancji jakości lub zaleceń producenta lub dostawcy albo zaleceń technicznych określonych w odrębnych przepisach (pkt 4 ppkt 4), ponoszenia kosztów napraw powstałych z niewłaściwego używania przekazanego sprzętu medycznego i napraw po upływie gwarancji (pkt 4 ppkt 5), naprawy albo wymiany uszkodzonych elementów sprzętu medycznego oraz uzupełnienia ewentualnych braków (pkt 4 ppkt 6), zwrotu przekazanego sprzętu medycznego w stanie niepogorszonym, z uwzględnieniem jego zużycia w wyniku eksploatacji (pkt 4 ppkt 7), w chwili odebrania sprzętu medycznego przez UW lub upoważniony przez niego podmiot – do przekazania pełnej dokumentacji gwarancyjnej i dokumentacji dotyczącej użytkowania, w tym przeprowadzonych konserwacji i przeglądów, wymiany uszkodzonych elementów, dezynfekcji, ekspertyz dotyczących niemożliwości dalszego użytkowania, etc. (ppkt 4 ppkt 8).

Przekazujący zastrzegł sobie ponadto prawo do sprawdzenia stanu przekazanego sprzętu medycznego, warunków jego przechowywania i użytkowania, a w przypadku niezgodnego z przeznaczeniem użytkowania do jego natychmiastowego zwrotu (pkt 5). Odbierający zobowiązał się natomiast zwrócić przekazany sprzęt medyczny na wezwanie UW, czego potwierdzeniem będzie protokół odbioru podpisany z UW bądź upoważnionym przez niego podmiotem.

Uwzględniając, iż treścią otrzymanego przez odbierającego prawa jest – jak wskazano w pkt 1 protokołu z dnia (...) 2023 r. – używanie przekazanego sprzętu medycznego w miejscu funkcjonowania i na potrzeby jego funkcjonowania, a także fakt nieprzysługiwania odbierającemu prawa do pobierania pożytków z przekazanych rzeczy i prawo przekazującego relokowania tych rzeczy w każdym czasie do innego podmiotu medycznego (pkt 3) lub odebrania odbierającemu (pkt 4 ppkt 8, pkt 5 i 6), oraz uwzględniając zasady odpowiedzialności odbierającego (pkt 2 i 4) i pozostałe obowiązki odbierającego (pkt 4 i 6), zdaniem Wnioskodawcy przedmiotowa czynność ma charakter czynności użyczenia.

Odnosząc się do opisu dokumentów sprawy:

1. Wniosek wojewody z (...) 2022 r. nr (...), który Wojewoda (...), w związku z potrzebami zgłaszanymi przez podmioty medyczne województwa (...) oraz szybkim rozprzestrzenianiem się zakażeń COVID-19 powodującym konieczność zwiększenia ilości „łóżek covidowych” w szpitalach województwa (...) i odpowiedniego wyposażenia w sprzęt medyczny, zwrócił się do Prezesa Rady Ministrów z prośbą o przekazanie do dyspozycji Wojewody (...) z przeznaczeniem dla podmiotów medycznych województwa (...) nw. sprzętu medycznego: (...), (Wnioskodawca dysponuje kopią).

2. Decyzja Prezesa Rady Ministrów nr (...), wydana na wniosek Wojewody (...) z dnia (...) 2022 r. nr (...) w przedmiocie udostępnienia nieodpłatnie Wojewodzie (...) rezerw strategicznych obejmujących sprzęt i wyposażenie medyczne. Zgodnie z tą decyzją udostępniony asortyment sprzętu i wyposażenia medycznego z uwagi na właściwości i/lub cel wykorzystania (przekazanie podmiotowi w związku z przeciwdziałaniem COVID-19 oraz ratowaniem zdrowia i życia ludzkiego) nie podlega zwrotowi, jeżeli Wojewoda w wyniku własnej analizy sytuacji uznaje takie udostępnienie za właściwe i celowe. Zgodnie z ustawą z dnia 17 grudnia 2020 r. o rezerwach strategicznych podmiot, któremu udostępniono rezerwy strategiczne wykorzystuje je zgodnie z ich przeznaczeniem, a niewykorzystana część udostępnionych rezerw strategicznych podlega zwrotowi do Rządowej Agencji Rezerw Strategicznych. Sprzęt medyczny udostępniony na rzecz Wojewody powinien podlegać relokacji, jeżeli jest to konieczne do zabezpieczenia potrzeb podmiotów leczniczych na terenie województwa (Wnioskodawca dysponuje kopią).

3. Pismo z dnia (...) 2022 r. nr (...) Rządowej Agencji Rezerw Strategicznych – zawierające informację skierowaną do Wojewody (...) o przygotowaniu i możliwości wydania rezerw w związku z decyzją Prezesa Rady Ministrów numer (...) (Wnioskodawca dysponuje kopią).

4. Czynność przekazania przedmiotowego mienia ruchomego w postaci sprzętu medycznego dokonana została – jak wyżej wskazano – na podstawie Protokołu przekazania – odbioru z dnia (...) 2023 r. w której przekazującym był (...) Urząd Wojewódzki w (...), reprezentowany przez Dyrektora Generalnego (...) Urzędu Wojewódzkiego w (...) zaś odbierającym było (...), reprezentowane przez Prezesa Zarządu. Przedmiotem protokołu było przekazanie przez UW do nieodpłatnego użytkowania przez odbierającego sprzętu medycznego (wyszczególnionego w załączniku do protokołu), który został udostępniony Wojewodzie (...) przez Rządową Agencję Rezerw Strategicznych w związku ze zwalczaniem pandemii COVID-19. Z treści protokołu wynika, że odbierający przyjął do używania przekazany sprzęt medyczny w miejscu funkcjonowania i na potrzeby jego funkcjonowania (pkt 1), jednocześnie przyjmując pełną odpowiedzialność za udostępniony sprzęt medyczny do chwili jego odebrania przez UW lub upoważniony przez niego podmiot (pkt 2). Przekazujący zastrzegł sobie prawo do relokacji przedmiotowego sprzętu do innych podmiotów medycznych (pkt 3).

Przyjmujący zobowiązał się jednocześnie do dbałości o przekazany sprzęt medyczny (pkt 4 ppkt 1), używania przekazanego sprzętu medycznego zgodnie z jego przeznaczeniem (pkt 4 ppkt 2), ponoszenia wszelkich kosztów związanych z eksploatacją przekazanego sprzętu medycznego do chwili odebrania go przez UW lub upoważniony przez niego podmiot (pkt 4 ppkt 3), przestrzegania zasad przeglądów, bieżącej konserwacji i innych warunków wynikający z gwarancji jakości lub zaleceń producenta lub dostawcy albo zaleceń technicznych określonych w odrębnych przepisach (pkt 4 ppkt 4), ponoszenia kosztów napraw powstałych z niewłaściwego używania przekazanego sprzętu medycznego i napraw po upływie gwarancji (pkt 4 ppkt 5), naprawy albo wymiany uszkodzonych elementów sprzętu medycznego oraz uzupełnienia ewentualnych braków (pkt 4 ppkt 6), zwrotu przekazanego sprzętu medycznego w stanie niepogorszonym, z uwzględnieniem jego zużycia w wyniku eksploatacji (pkt 4 ppkt 7), w chwili odebrania sprzętu medycznego przez UW lub upoważniony przez niego podmiot – do przekazania pełnej dokumentacji gwarancyjnej i dokumentacji dotyczącej użytkowania, w tym przeprowadzonych konserwacji i przeglądów, wymiany uszkodzonych elementów, dezynfekcji, ekspertyz dotyczących niemożliwości dalszego użytkowania, etc. (ppkt 4 ppkt 8).

Przekazujący zastrzegł sobie ponadto prawo do sprawdzenia stanu przekazanego sprzętu medycznego, warunków jego przechowywania i użytkowania, a w przypadku niezgodnego z przeznaczeniem użytkowania do jego natychmiastowego zwrotu (pkt 5). Odbierający zobowiązał się natomiast zwrócić przekazany sprzęt medyczny na wezwanie UW, czego potwierdzeniem będzie protokół odbioru podpisany z UW bądź upoważnionym przez niego podmiotem.

Z załącznika do protokołu wynika, że przedmiotem przekazania były: (...).

Istotne elementy opisu sprawy zawarto również we własnym stanowisku w sprawie, gdzie wskazano, że Wojewoda (...) przekazał Wnioskodawcy mienie ruchome (sprzęt medyczny), mające charakter środków trwałych.

Uzupełnienie wniosku

Wnioskodawca ma status spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostki samorządu terytorialnego.

„(...)” (Wnioskodawca) jest spółką użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostki samorządu terytorialnego. Wnioskodawca – „(...)” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...), jest spółką prawa handlowego (spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, ma osobowość prawną), której jedynym wspólnikiem i udziałowcem (w 100%) jest samorządowa jednostka terytorialna – (...). Fakt ten potwierdzają zapisy Krajowego Rejestru Sądowego, do którego spółka została wpisana pod nr (...). Jednocześnie Wnioskodawca jest podmiotem leczniczym (w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej – dalej jako „udl”) wykonującym działalność leczniczą w rozumieniu art. 3 udl. Działalność w zakresie promocji i ochrony zdrowia na poziomie ponadgminnym należy do zadań publicznych powiatu (art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym – dalej jako „usp”). Zgodnie z art. 6 ust. 1 usp w celu wykonywania zadań powiat może tworzyć jednostki organizacyjne i zawierać umowy z innymi podmiotami. Jednostkami organizacyjnymi powiatu mogą być także spółki prawa handlowego, tak jak jest w przypadku Wnioskodawcy. Jednocześnie ustawodawca w art. 6 ust. 2 usp wskazał, że powiat nie może prowadzić działalności gospodarczej wykraczającej poza zadania o charakterze użyteczności publicznej. Formy prowadzenia działalności gospodarczej (gospodarki komunalnej) przez powiat określa ustawa z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (dalej jako „u.g.k.”). Gospodarka komunalna obejmuje w szczególności zadania o charakterze użyteczności publicznej, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych. W celu wykonywania zadań własnych, zleconych bądź powierzonych jednostka samorządu terytorialnego może tworzyć jednostki organizacyjne lub zawierać umowy z innymi podmiotami. W świetle art. 1 ust. 2 u.g.k. użyteczność publiczna obejmuje zadania własne jednostek samorządu terytorialnego mające na celu bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych. Zgodnie z art. 9 u.g.k. jednostki samorządu terytorialnego mogą tworzyć spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjne, a także przystępować do takich spółek. Jednocześnie w odniesieniu do powiatu, a tym samym także tworzonych przez ten podmiot spółek prawa handlowego obowiązuje zastrzeżenie, że może on wykonywać działalność gospodarczą jedynie w zakresie zadań użyteczności publicznej. Odnosząc się do kryterium podmiotowości zatem – Wnioskodawca jest spółką użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostki samorządu terytorialnego. Jest spółką użyteczności publicznej, bowiem realizuje zadania własne powiatu w zakresie ochrony zdrowia (art. 4 ust. 1 pkt 2 i art. 6 ust. 1 i 2 u.s.p.). Spółka jest spółką prawa handlowego, której 100% udziałowcem jest Powiat (...).

Przekazanie sprzętu medycznego nastąpiło ze strony Skarbu Państwa.

Opisany we wniosku sprzęt medyczny został przekazany „(...)” Sp. z o.o. z/s w (...) do używania przez Skarb Państwa, w imieniu którego działał Wojewoda (...). Przekazanie sprzętu medycznego nastąpiło w związku z decyzją Prezesa Rady Ministrów nr (...) znak sprawy (...) wydaną na podstawie art. 19 ust. 1 i 2 w zw. z art. 3 oraz art. 19 ust. 5, 6, 7 ustawy z dnia 17 grudnia 2020 r. o rezerwach strategicznych (dalej jako „u.r.s.”). Rezerwy strategiczne mogą być udostępniane na wniosek podmiotów takich jak wojewoda (art. 8 ust. 2 pkt 22 u.r.s.). Zgodnie z art. 5 u.r.s. rezerwy strategiczne stanowią wyodrębniony majątek Skarbu Państwa. Przekazany sprzęt stanowił rezerwy strategiczne, a więc w chwili przekazania do używania był sprzętem należącym do Skarbu Państwa. Zgodnie z art. 19 ust. 6 u.r.s. Prezes Rady Ministrów niezwłocznie wydaje decyzję o udostępnieniu rezerw strategicznych. Decyzja ta podlega natychmiastowemu wykonaniu przez Rządową Agencję Rezerw Strategicznych. Zgodnie z art. 20 u.r.s. Agencja realizuje udostępnienie rezerw strategicznych. Zgodnie z art. 20 ust. 2 pkt 3 u.r.s. podmiot, któremu udostępnione rezerwy strategiczne zostały wydane dystrybuuje udostępnione rezerwy strategiczne do odbiorców ostatecznych. Podmiotem, o którym mowa w art. 20 ust. 2 u.r.s. w opisanym stanie faktycznym, zgodnie z treścią ww. decyzji jest Wojewoda (...). Wojewoda działa w tym zakresie jako przedstawiciel Skarbu Państwa. Pamiętać należy, że wojewoda jest przedstawicielem Rady Ministrów w województwie (art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (dalej jako „u.w.a.r.w.”) oraz reprezentantem Skarbu Państwa, w zakresie i na zasadach określonych w odrębnych ustawach (art. 3 ust. 1 pkt 6 u.w.a.r.w.). Wśród tych odrębnych ustaw wymienić można niewątpliwie u.r.s. Zatem przekazując przedmiotowy sprzęt medyczny stanowiący rezerwy strategiczne, które stanowią własność Skarbu Państwa, „(...)” Sp. z o.o. w (...) Wojewoda (...) reprezentował Skarb Państwa. Zatem opisany we wniosku sprzęt medyczny został przekazany Wnioskodawcy do używania przez Skarb Państwa.

Podstawa przekazania sprzętu.

Rezerwy zostały udostępnione na podstawie art. 19 ust. 1 u.r.s. Zgodnie z przywołanym przepisem Prezes Rady Ministrów, w drodze decyzji, w przypadkach, o których mowa w art. 3, udostępnia niezwłocznie rezerwy strategiczne. Zgodnie z art. 3 u.r.s. rezerwy strategiczne tworzy się na wypadek zagrożenia bezpieczeństwa i obronności państwa, bezpieczeństwa, porządku i zdrowia publicznego oraz wystąpienia klęski żywiołowej lub sytuacji kryzysowej, w celach wsparcia wykonywania zadań w zakresie bezpieczeństwa i obronności państwa, odtworzenia infrastruktury krytycznej, złagodzenia zakłóceń w ciągłości dostaw służących funkcjonowaniu gospodarki i zaspokojeniu podstawowych potrzeb obywateli, ratowania ich życia i zdrowia, realizacji interesów narodowych Rzeczypospolitej Polskiej w dziedzinie bezpieczeństwa narodowego, wypełnienia jej zobowiązań międzynarodowych, a także udzielania pomocy i wsparcia podmiotom prawa międzynarodowego publicznego. Przedmiotowa decyzja Prezesa Rady Ministrów nr (...) wydana została na wniosek Wojewody (...) z dnia (...) 2022 r. nr (...), w którym powołując się na potrzeby zgłaszane przez podmioty medyczne województwa (...) oraz szybkie rozprzestrzenianie się zakażeń COVID-19, konieczność zwiększenia ilości „łóżek covidowych” w szpitalach województwa (...) i odpowiedniego wyposażenia w sprzęt medyczny, Wojewoda wystąpił o przekazanie do jego dyspozycji określonego we wniosku sprzętu medycznego, wśród którego znalazł się sprzęt przekazany Wnioskodawcy, opisany w niniejszym wniosku. W decyzji nr (...) wskazano, że przekazanie rezerwy strategicznej następuje w celu przeciwdziałania epidemii COVID-19 oraz ratowania życia i zdrowia ludzkiego. Przekazanie przedmiotowego sprzętu nie miało zatem bezpośredniego związku z realizacją rządowego programu. Z posiadanych kopii dokumentów nie wynika aby przedmiotowe przekazanie rezerw strategicznych (sprzętu medycznego) nastąpiło w wykonaniu programów rządowych.

Pytanie

Czy uzyskanie prawa do nieodpłatnego użytkowania (używania) sprzętu medycznego w sytuacji wskazanej we wniosku będzie prowadziło do powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 z późn. zm.)?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy prawo do nieodpłatnego użytkowania (używania) sprzętu medycznego, w sytuacji wskazanej we wniosku, nie będzie prowadziło do powstania przychodu wynikającego z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 z późn. zm.).

Przede wszystkim przedmiotową czynność należy zakwalifikować jako użyczenie. Tymczasem w ocenie Wnioskodawcy nie dochodzi tu do powstania przychodu w rozumieniu wskazanego przepisu, albowiem dokonana między przekazującym a odbierającym czynność prawna jest tego rodzaju, że nie może ona powodować powstania przychodu (użyczenie). Jest to czynność ze swojej istoty, nie z wyboru stron umowy, nieodpłatna, a czynności tego rodzaju, w świetle orzecznictwa sądów administracyjnych, nie powodują powstania przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 CIT.

W przypadku negatywnej oceny ww. stanowiska Wnioskodawcy przez organ, zdaniem Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym zachodzą również podstawy do zakwalifikowania przedmiotowej sytuacji jako wyjątku wskazanego w art. 12 ust. 1 pkt 2 CIT, co w dalszej kolejności implikuje wniosek, że w opisanym we wniosku stanie faktycznym nie dochodzi do powstania przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 CIT.

Zgodnie ze wskazanym przepisem art. 12 ust. 1 pkt 2 CIT przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe i instytucje gospodarki budżetowej w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

W świetle ugruntowanej linii orzeczniczej sądów administracyjnych, w przypadku zawarcia umowy użyczenia, która z przepisów kodeksu cywilnego należy do umów nieodpłatnych, nie dochodzi do powstania przychodu z nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ani po stronie użyczającego, ani po stronie biorącego w użyczenie. Przy uwzględnieniu zasady pewności prawa i określoności konstruowania obowiązku podatkowego w drodze ustawy, użyte w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określenie „otrzymanie nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw” należy rozumieć, jako niewywołujące przychodu w sytuacji, gdy czynność prawna jest ze swej istoty zawsze nieodpłatna (gdy podatnik, korzystając z zasady swobody umów i kształtowania swej sytuacji prawnej, dokonuje czynności prawnej nieodpłatnie, w drodze umowy lub ugody sądowej). Przychód zaś powstawałby w takich przypadkach, gdy podatnik zmieniając charakter czynności prawnej odpłatnej, dokonał jej jako nieodpłatnej. W takim przypadku z istoty rzeczy powinien liczyć się na gruncie prawa podatkowego z negatywnymi konsekwencjami podatkowymi.

Jak wyjaśniono w wyroku NSA z 23 kwietnia 2013 r. sygn. akt II FSK 1717/11 (LEX nr 1316144) w piśmiennictwie przyjmuje się, że podział czynności prawnych na odpłatne i nieodpłatne opiera się na tym, czy – i jakie – essentialia negotii zostały określone w odpowiednich przepisach prawa, czy korzyść majątkową ma uzyskać tylko jedna, czy też obie strony umowy. Podstawą obrotu gospodarczego jest zawieranie czynności prawnych odpłatnych, opartych na odpowiedniej relacji między wartościami korzyści majątkowych. Stąd też większość uregulowanych w kodeksie cywilnym czynności prawnych, oceniona według znamion essentiale negotii – ma charakter zawsze odpłatny, np. sprzedaż, zamiana, dostawa, kontraktacja, dzierżawa, najem, umowa o dzieło. Gdyby strony tych umów odpłatnych wyłączyły ich odpłatność, nie mielibyśmy do czynienia ze sprzedażą, najmem, itd., ale z darowizną, użyczeniem, itd. Nieliczne czynności prawne, jak darowizna lub użyczenie zawsze mają charakter czynności prawnych nieodpłatnych. Jednakże obowiązujące prawo zna także czynności prawne, które zależnie od woli stron mogą być czynnościami odpłatnymi lub nieodpłatnymi, np. oprocentowana lub nieoprocentowana pożyczka, zlecenie lub przechowanie za wynagrodzeniem lub bez wynagrodzenia.

Określenie „otrzymanie nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego świadczenia” – według przyjętej w orzecznictwie definicji – jest określeniem prawa cywilnego, w dodatku jest to określenie nieostre, wywołujące różne wątpliwości interpretacyjne. Zgodnie z utrwalonymi w orzecznictwie zasadami rozumienia takich określeń cywilnoprawnych w prawie podatkowym (zob. wyrok NSA z dnia 17 października 1995 r., SA/Rz 610/94, POP 1996. Nr 6. poz. 182, wyrok SN z dnia 3 lutego 2000 r., III RN 194/99, OSNAPU 2000, Nr 8, poz. 297; uchwała 7 sędziów NSA z dnia 2 lipca 2001 r., FPS 3/01, ONSA2002, Nr 1, poz. 3; uchwała 5 sędziów NSA z dnia 29 listopada 1999 r., FPK 3/99, ONSA 2000, Nr 2. poz. 59; wyrok NSA z dnia 26 lutego 1999 r., I SA/Łd 1628/98 niepubl.; wyrok NSA z dnia 29 czerwca 1999 r., l SA/Wr 591/99, niepubl.) należy je interpretować i rozumieć zgodnie z cywilnoprawnym znaczeniem, „chyba, że ustawodawca podatkowy nadał takiemu określeniu inne, swoiste, podatkowe znaczenie”. W przypadku „otrzymania nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw” ustawodawca nie wskazał, by należało mu nadać inne niż cywilnoprawne znaczenie. W przeciwnym razie określenie to powinno otrzymać brzmienie: „otrzymania nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw bez względu na ich cywilnoprawny lub nadany przez strony charakter prawny jest przychodem”. W konsekwencji opodatkowanie przychodu, uzyskiwanego z każdego przypadku „otrzymania nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw” powadziłoby do rozszerzającej wykładni art. 12 ust. 1 pkt 2 u p.d.o.p., niedopuszczalnej w zakresie ustalania obowiązku podatkowego w odniesieniu do przepisów określających w sposób mało precyzyjny zakres obowiązku podatkowego (wyrok NSA z dnia 3 kwietnia 2000 r., III SA 3108/00. Glosa 2001, nr 9, str 32-35; wyrok NSA z dnia 21 listopada 2003 r., IV SA 4044/01, niepubl; wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 1 marca 2004 r., I SA/Wr 1950/01, niepubl., wyrok WSA w Gliwicach z dnia 3 lutego 2011 r., III SA/Gl 1060/10, niepubl). Mielibyśmy bowiem do czynienia z sytuacją, w której podatnik, korzystając z zasady swobody umów dokonuje wyboru jednego z możliwych wariantów ukształtowania swej sytuacji prawnej, nie widząc zagrożenia z tym związanego w prawie podatkowym – gdyż ustawodawca podatkowy nie określił wprost innych konsekwencji podatkowych takiego wyboru – zostałby niejako „wpuszczony” w pułapkę. Takie stosowanie prawa naruszałoby zasadę pewności prawa, będącą jedną z zasad demokratycznego państwa prawa (art. 2 Konstytucji RP) i zasadę zaufania obywatela do państwa (art. 2 Konstytucji RP i art. 121 § 1 ord. pod.) W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (zob. wyrok z dnia 19 czerwca 1992 r., U 6/92 OTK, 1992, Nr 1, poz. 13; wyrok z dnia 10 listopada 1998 r., K 39/97, OTK 1998, Nr 6, poz. 99; wyrok z dnia 29 marca 1994 r., K 13/93 OTK 1994, Nr 1, poz. 6) niejednokrotnie wskazywano, że „w prawie daninowym z zasady demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP) wynika, że każda regulacja prawna, ingerująca w prawa i wolności obywatelskie musi spełniać wymóg dostatecznej określoności, zgodnie z którą wszystkie przedmioty, uregulowane w art. 217 Konstytucji RP, w tym przedmiot opodatkowania, powinny być zawarte w przepisach rangi ustawowej w sposób precyzyjny, przejrzysty i jasny. Dopiero realizacja tych standardów stanowi precyzyjne wyznaczenie zakresu ingerencji państwa w prawa i obowiązki podmiotów prawa”. Formułując powyższą tezę Trybunał Konstytucyjny podkreślał szczególne jej znaczenie w tych przypadkach, gdy określenie przedmiotu opodatkowania związane było ze sprawą, w której mechanizm poboru podatku związany był z jego samoobliczeniem przez podatnika. W sytuacji, gdy obowiązujący porządek prawny nie nakłada na jednostki obowiązku wprost, to nie można go tworzyć w drodze wykładni przepisów prawa. Naruszałoby to bowiem zasadę zaufania podatników do stanowionego prawa i państwa (zob. też wyrok TK z dnia 24 lutego 2004 r., K 54/02, OTK-A2004, Nr 2. Poz. 10; wyrok NSA z dnia 25 sierpnia 2006 r., II FSK 837/05, LEX nr 261985).

W konsekwencji uwzględniając zasadę pewności prawa i określoności konstruowania obowiązku podatkowego w drodze ustawy, użyte w art. 12 ust. 1 pkt 2 CIT określenie „otrzymanie nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw” należy rozumieć, jako niewywołujące przychodu w sytuacji, gdy czynność prawna jest ze swej istoty zawsze nieodpłatna. Przychód zaś powstawałby w takich przypadkach, gdy podatnik zmieniając charakter czynności prawnej odpłatnej, dokonuje jej jako nieodpłatnej. W takim przypadku z istoty rzeczy powinien liczyć się na gruncie prawa podatkowego z negatywnymi konsekwencjami podatkowymi.

Jak zostało to wskazane, przedmiotowa czynność dotyczyła przekazania do używania w miejscu funkcjonowania i na potrzeby funkcjonowania Szpitala prowadzonego przez (...) sp. z o.o. w (...) nieodpłatnie sprzętu medycznego. Wynikające z treści czynności warunki używania sprzętu, prawa i obowiązki stron umowy wskazują, że mamy tu do czynienia w istocie z nieodpłatną czynnością użyczenia. Przekazujący wskazane składniki majątkowe zezwolił Wnioskodawcy, przez czas nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanych mu w tym celu rzeczy. Wnioskodawca może używać przedmiotowych rzeczy jedynie w miejscu prowadzenia Szpitala i tylko na potrzeby jego prowadzenia. Nie ma prawa do pobierania żadnych pożytków. Nie może nimi dysponować i ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonych i jest odpowiedzialny za przypadkową utratę lub uszkodzenie rzeczy, jeżeli ich używa w sposób sprzeczny z umową albo z właściwościami lub z przeznaczeniem rzeczy. Przekazujący może w każdym czasie dokonać relokacji przedmiotowego sprzętu medycznego do innego podmiotu medycznego. Jednocześnie może odebrać Odbierającemu przedmiotowy sprzęt medyczny w każdym czasie, w tym także jeżeli ten używa rzeczy w sposób sprzeczny z umową albo z ich przeznaczeniem. Oznacza to, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z użyczeniem, które ze swojej istoty jest czynnością nieodpłatną.

Tym samym w świetle ww. poglądów orzecznictwa, uznać należy, że pozyskane w ramach opisanej we wniosku czynności mienie ruchome w postaci sprzętu medycznego nie prowadzi do powstania przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 CIT.

Nadto zauważyć przyjdzie, że okoliczności przedmiotowej sprawy pozwalają również na zakwalifikowanie opisanego stanu faktycznego jako wyjątek wskazany w art. 12 ust. 1 pkt 2 CIT.

W myśl art 12 ust. 1 pkt 2 ustawy 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych przychodem jest między innymi wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie. Zgodnie z brzmieniem ww. przepisu ustawodawca przewidział wyłączenie z przychodów świadczeń związanych z używaniem środków trwałych, otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

A zatem w tym zakresie wyłączenie nieodpłatnego świadczenia z kategorii przychodów, uwarunkowane jest kumulatywnym spełnieniem następujących przesłanek:

1. świadczeniobiorcą jest samorządowy zakład budżetowy lub spółka użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostki samorządu terytorialnego,

2. świadczenie zostało otrzymane od jednostki samorządu terytorialnego (lub ich związku) bądź Skarbu Państwa,

3. jest ono związane z używaniem środków trwałych otrzymanych w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Wyłączenie to ma charakter zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy.

Odnosząc się do kryterium podmiotowości – Spółka(...) w (...), która otrzymała w nieodpłatne użytkowanie mienie od Wojewody (...) jest spółką użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostki samorządu terytorialnego. Jest spółką użyteczności publicznej, bowiem realizuje zadania własne powiatu w zakresie ochrony zdrowia (art. 4 ust. 1 pkt 2 i art. 6 ust. 1 i 2 u.s.p.). Spółka jest spółką prawa handlowego, której 100% udziałowcem jest Powiat (...).

Odnosząc się do kryterium przedmiotowości wskazać przyjdzie, że Wojewoda (...) przekazał Wnioskodawcy mienie ruchome (sprzęt medyczny), mające charakter środków trwałych, które sam otrzymał w ramach realizacji zadań zwalczania pandemii Covid-19 od Rządowej Agencji Rezerw Strategicznych. Jak wynika z treści Protokołu przekazania – odbioru z dnia (...) 2023 r. sprzęt ten został mu „udostępniony” przez RARS. Implikuje to wniosek, że przekazując Wnioskodawcy do używania przedmiotowy sprzęt medyczny Wojewoda (...) dysponował nim jako statio fisci Skarbu Państwa.

Powyższe pozwala zatem na uznanie, że w opisanym we wniosku stanie faktycznym, mamy do czynienia z sytuacją związaną z używaniem środków trwałych otrzymanych przez spółkę użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostki samorządu terytorialnego od Skarbu Państwa w nieodpłatne używanie, co wyłącza powstanie w tym przypadku przychodu w rozumieniu art 12 ust. 1 pkt 2 CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest w części nieprawidłowe i w części prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ustawa z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „updop”), nie zawiera definicji przychodu. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop:

Zatem, do przychodów należy zaliczyć każdą wartość wchodzącą do majątku podatnika, powiększającą jego aktywa, mającą definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną, o ile nie została ujęta w katalogu wyłączeń zawartym w art. 12 ust. 4 powołanej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 2 updop:

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”. Jednakże dla celów podatkowych, za nieodpłatne świadczenia należy przyjmować te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Zatem, w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe.

Warunkiem uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód – co wynika z literalnego brzmienia art. 12 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy – jest jego otrzymanie przez podatnika. Aby mówić o otrzymaniu świadczenia przez świadczeniobiorcę, świadczeniodawca musi wyrazić pozytywną wolę tego świadczenia poprzez zobowiązanie się do jego spełnienia. Nie wystarczy samo zawarcie umowy o nieodpłatne świadczenie, lecz konieczne jest jej wykonanie. Każdą więc sytuację i każde tego rodzaju zdarzenie gospodarcze należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie.

Stanowiąc o wartości nieodpłatnych świadczeń, jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, ustawodawca nie sprecyzował bliżej tego, co należy rozumieć przez nieodpłatne świadczenia, ograniczając się jedynie do wskazania sposobu i kryteriów ustalania ich wartości (art. 12 ust. 5 i ust. 6 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 5 updop:

Natomiast art. 12 ust. 6 updop:

Zgodnie z poglądem ugruntowanym w literaturze przedmiotu oraz orzecznictwie sądowo- administracyjnym, pojęcie nieodpłatnego świadczenia obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (taką definicję zawierają m.in. uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06). Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu, w tym także polegająca na zaoszczędzeniu wydatków w związku ze zwolnieniem z obowiązku uiszczenia określonego wynagrodzenia (np. z tytułu odsetek, prowizji, opłat itp.). Podstawową przesłanką otrzymania nieodpłatnego świadczenia jest brak zobowiązania przez otrzymującego świadczenie do świadczenia wzajemnego (ekwiwalentnego).

Jak wynika z art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm., dalej: „KC”),

Dla celów podatkowych nie ma znaczenia nazwanie umowy nieodpłatną, lecz jej charakter, tzn. czy rzeczywiście dotyczy otrzymania przez podatnika nieodpłatnych świadczeń. Jak wynika bowiem z przywołanego przepisu KC, w ramach umowy użyczenia, u otrzymującego rzecz nie powstaje obowiązek dokonania jakichkolwiek świadczeń na rzecz dającego.

Z kolei art. 713 KC:

Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje, bez obowiązku świadczenia wzajemnego, rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków rzeczowych).

Tak więc, co do zasady skutkiem zawarcia umowy użyczenia na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest uzyskanie przez biorącego w użyczenie przychodu w postaci nieodpłatnego świadczenia.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powyższe przepisy, zawarta umowa użyczenia na podstawie której podmiot przekazujący sprzęt medyczny zezwolił Państwu na jego bezpłatne używanie przez czas nieoznaczony, bez żadnego zobowiązania do dokonania wzajemnego świadczenia ani wypłaty jakiekolwiek wynagrodzenia czy innej formy ekwiwalentu, co do zasady skutkuje powstaniem przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 updop.

Mając na uwadze powyższe, Państwa stanowisko w części dotyczącej uznania, że zawarcie opisanej umowy użyczenia ze swojej istoty nie prowadzi do powstania przychodu z nieodpłatnych świadczeń, należało uznać za nieprawidłowe.

Podkreślić jednakże należy, że z art. 12 ust. 1 pkt 2 updop wynika wyłączenie nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez podatnika z kategorii przychodów, które jest uwarunkowane kumulatywnym spełnieniem następujących przesłanek:

- świadczenie zostało otrzymane od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków,

- jest ono związane z używaniem środków trwałych otrzymanych w nieodpłatny zarząd lub używanie,

- świadczeniobiorcą jest samorządowy zakład budżetowy w rozumieniu ustawy o finansach publicznych lub spółka użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której Wnioskodawca jako spółka użyteczności publicznej, której jedynym udziałowcem jest jednostka samorządu terytorialnego (powiat (...)), otrzymał nieodpłatnie do używania na podstawie umowy użyczenia sprzęt medyczny od Skarbu Państwa. Wobec powyższego, z uwagi na spełnienie warunków, określonych w art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, w niniejszej sprawie nie dojdzie do powstania przychodu z nieodpłatnych świadczeń.

W związku z powyższym, Państwa stanowisko, w części odnoszącej się do braku powstania przychodu z uwagi na możliwość zastosowania wyłączenia wskazanego w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).