Interpretacja indywidualna z dnia 19 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDSL1-2.4011.491.2023.2.KS

Preferencyjne opodatkowanie dochodów generowanych przez prawa własności intelektualnej (tzw. IP Box).

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych stanów faktycznych w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 listopada 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 31 października 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie preferencyjnego opodatkowania dochodów generowanych przez prawa własności intelektualnej (tzw. IP Box). Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 19 grudnia 2023 r. (wpływ 21 grudnia 2023 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanów faktycznych

1. Profil Wnioskodawcy

Wnioskodawca od 9 czerwca 2019 r. prowadzi działalność gospodarczą, której podstawowym przedmiotem jest działalność związana z tworzeniem oprogramowania (PKD 62.01.Z) – jako osoba fizyczna zarejestrowana w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Wnioskodawca nie zawierał umowy spółki cywilnej i prowadzi swoją działalność indywidualnie, jako odrębny przedsiębiorca. Wnioskodawca posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczony obowiązek podatkowy w świetle art. 3 ust. 1 oraz ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej w skrócie: „u.p.d.o.f.”) i rozliczał się w latach podatkowych 2019-2021 na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, według stawki liniowej 19%, nie posiada statusu centrum badawczo-rozwojowego określonego w ustawie z dnia 30 maja 2008 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1402 z późn. zm.). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca samodzielnie odpowiada wobec osób trzecich za wykonywane przez siebie czynności i ponosi ryzyko gospodarcze związane z prowadzoną przez siebie indywidualnie działalnością.

2. Kontrakty, kontrahenci i model współpracy

W okresie obowiązywania przepisów dot. ulgi IP Box (regulowanej przepisami art. 30ca i 30cb ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) Wnioskodawca nawiązał kooperatywę z trzema innymi przedsiębiorcami (zwanymi dalej: „Współtwórcami” lub „Współautorami”) na potrzeby wytwarzania oprogramowania komputerowego dla (…) – (…) (dalej w skrócie „A” lub „Klient”).

(…)

Współpraca z ww. odbiorcą oprogramowania tworzonego przez Wnioskodawcę i Współtwórców odbywa się za pośrednictwem dwóch innych podmiotów. Wnioskodawcę i Współtwórców wiążą pisemne umowy zawarte 1 lipca 2019 r. (dalej „Umowy cząstkowe”) ze spółką X (zwaną dalej w skrócie: „Kontrahentem”). Z kolei Kontrahenta łączy umowa zawarta 21 października 2019 r. z podmiotem pośredniczącym, tj. Y (dawniej działająca pod firmą (…)), który to ostatecznie deleguje wyznaczonych przez Kontrahenta podwykonawców – Wnioskodawcę i Współtwórców – do prac programistycznych na rzecz A.

Umowy cząstkowe łączące Wnioskodawcę i Współtwórców z Kontrahentem mają charakter ramowy, tzn. określają zasady i warunki świadczenia usług programistycznych, natomiast ich dokładny zakres jest każdorazowo ustalany na podstawie składanych cyklicznie zleceń, czyli powierzonych w jakiejkolwiek formie (np. za pośrednictwem platformy do zarządzania projektem, ustnie lub poprzez e-mail) prac programistycznych do wykonania. Precyzując, zamówienia przedstawiają specyfikację wymagań, definiując potrzeby biznesowe, które oprogramowanie (lub jego komponent, funkcjonalność) ma zaspokajać. Specyfikacja obejmuje zarówno wymagania funkcjonalne, opisujące wizję programu, modułu, jego funkcje, sposoby korzystania itp., jak również wymagania techniczne, zawierające przykładowo opis środowiska, w którym system będzie pracował (np. specyfikację środowiska uruchomieniowego aplikacji, wspierane przeglądarki internetowe).

Ze względu na nowatorski charakter realizowanych prac, polegających na tworzeniu zindywidualizowanych programów komputerowych dedykowanych potrzebom firmy A, Wnioskodawca i Współtwórcy obok ww. ramowych Umów cząstkowych zawarli dnia 21 października 2019 r. „Umowę o wspólne prowadzenie prac badawczo-rozwojowych i współtworzenie oprogramowania” (dalej w skrócie: „Porozumienie współtwórców”). Na mocy tejże umowy Wnioskodawca i Współtwórcy podjęli zamiar stałej współpracy w zakresie projektu badawczo-rozwojowego mającego na celu wytwarzanie nowatorskiego oprogramowania komputerowego dedykowanego firmie A. Wnioskodawca i Współtwórcy zobowiązali się do wymiany wiedzy, doświadczeń i umiejętności w zakresie informatyki, a w szczególności współczesnych technologii programistycznych oraz do inicjowania i prowadzenia skoordynowanych działań zmierzających do zwiększenia tych zasobów wiedzy. Ponadto Wnioskodawca i Współtwórcy zobowiązali się przenieść na Kontrahenta autorskie prawa majątkowe do programów komputerowych wytworzonych w wyniku podjętego projektu badawczo-rozwojowego, ustalając jednocześnie swoje udziały w majątkowych prawach autorskich do każdego powstałego w wyniku wykonywania Porozumienia programu komputerowego.

Reasumując, oprogramowanie, o którym mowa we wniosku jest tworzone wspólnym wysiłkiem Wnioskodawcy i Współtwórców. Każdy z nich uczestniczy w procesie twórczym wnosząc swój wkład twórczy, który przejawia się i znajduje odzwierciedlenie w różnych warstwach oprogramowania. Zarówno Wnioskodawca, jak i każdy ze Współtwórców występują w roli równorzędnego współautora oprogramowania. Pod pojęciem „podejmowana przez Wnioskodawcę i Współtwórców działalność polegająca na tworzeniu programów komputerowych (oprogramowania)” należy rozumieć wyodrębnione zadania, powierzone na mocy Umów cząstkowych i realizowane wspólnym wysiłkiem przez Wnioskodawcę i Zainteresowanych w ramach Porozumienia współtwórców, polegające na tworzeniu kodu źródłowego, stanowiącego program komputerowy. Oprogramowanie współtworzone przez Wnioskodawcę i Współtwórców (…).

Z perspektywy A, prace wykonywane przez Wnioskodawcę i Współtwórców od pewnego etapu prowadziły/mogą prowadzić do rozwijania istniejącego już oprogramowania, np. o nowe lub ulepszone funkcjonalności, bądź też jego modyfikację. Zaznaczyć jednak należy, że rozwijanie oprogramowania polega na tworzeniu przez Wnioskodawcę i Współtwórców od zera utworów, kompatybilnych z funkcjonującymi już programami komputerowymi (oprogramowaniem nadrzędnym), stanowiących również programy komputerowe, a następnie implementowaniu tych utworów do istniejącego już kodu źródłowego. W wyniku implementacji wytworzonych przez Wnioskodawcę i Współtwórców utworów rozwijane oprogramowanie nadrzędne jest optymalizowane lub wyposażane w nowe, ulepszone, bądź też kolejne funkcjonalności.

Trzeba wyjaśnić, że oprogramowanie, nad którym pracują wspólnie Wnioskodawca i Współtwórcy, tworzone jest na zasadach i wzorcach programowania obiektowego oraz na praktykach zwinnego wytwarzania oprogramowania. Finalny produkt informatyczny, z którego korzysta firma A jest zatem połączeniem wielu podprogramów, w tym m.in. wytwarzanych przez Wnioskodawcę i Współtwórców, z których każdy wykonuje określoną funkcję. Każdy z tych podprogramów, również jest programem, któremu przysługuje ochrona prawno-autorska.

W związku z faktem, iż Wnioskodawcę i Współtwórców łączy Porozumienie współtwórców i oprogramowanie jest wynikiem ich wspólnej pracy, powstałe programy są utworem współautorskim, a Wnioskodawcy przysługują do nich wspólne autorskie prawa majątkowe. Finalna postać utworu – oprogramowanie komputerowe tworzone na zlecenie Kontrahenta – jest wynikiem zespolenia twórczych wkładów Wnioskodawcy i Współtwórców. Twórcza praca Wnioskodawcy i pozostałych Współtwórców może pozostawać w stosunku do siebie pod względem czasu bądź jako równoczesna, bądź jako następująca jedna po drugiej twórczość każdego ze współautorów. Zachodzi jednak między nimi taka relacja, że w zasadzie każda z nich z osobna nie doprowadziłaby do stworzenia samodzielnego dzieła – w tym przypadku programu komputerowego. Relacja współautorstwa rodząca wspólne prawo do utworu więcej niż jednej osoby może zachodzić tylko wówczas, gdy bez udziału jednego ze współautorów dzieło nie powstałoby w takim kształcie, w jakim doszło do jego odzwierciedlenia w obrocie prawnym i na rynku. Inaczej rzecz ujmując, dzieło rozumiane jako skończone i konkretne nie powstałoby bez udziału współautorskiego.

W ramach Umów cząstkowych i na mocy zawartego Porozumienia współautorskiego Wnioskodawca wraz ze Współautorami przenoszą na rzecz Kontrahenta autorskie prawa majątkowe do wytworzonych wspólnym wysiłkiem programów i otrzymują z tego tytułu określoną część wynagrodzenia, które płatne jest w cyklach miesięcznych, na podstawie wystawianych przez siebie faktur VAT. Każdy z autorów, w tym Wnioskodawca, wystawiają odrębnie faktury. Przeniesienie praw odbywa się z zachowaniem warunków wynikających z ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Ustalenie utworu następuje w momencie osiągnięcia oczekiwanego rezultatu, tj. stworzenia programu komputerowego odpowiadającego wymogom Klienta. Efekty realizowanego przez Wnioskodawcę i Współautorów projektu badawczo-rozwojowego są na bieżąco monitorowane i rejestrowane.

Tworząc oprogramowanie Wnioskodawca i Współautorzy nie pracują pod kierownictwem Kontrahenta, tudzież podmiotu pośredniczącego, bądź jego Klienta lub innej osoby trzeciej, ani w wyznaczonym przez nich czasie i miejscu. Wnioskodawca i Współautorzy najczęściej mają możliwość wykonywania prac zdalnie, w różnych miejscach oraz czasie, nie są związani sztywnymi godzinami pracy. Sposób wykonywania czynności oraz użyte rozwiązania są wyborem Wnioskodawcy i Współautorów. Należy podkreślić, że w związku z tak wykonywaną działalnością Wnioskodawca ponosi ryzyko gospodarcze zarówno w kontekście odpowiedzialności za jakość i ewentualne wady świadczonych usług, jak i zmian kontrahentów, niepewności efektu i metod dojścia do umówionego rezultatu. W ekonomii definiuje się ryzyko jako możliwość wystąpienia wyników odmiennych od założonych celów. Zgodnie z tą definicją działalność Zainteresowanych jest obarczona ryzykiem gospodarczym.

3. Charakterystyka oprogramowania tworzonego przez Wnioskodawcą

Działalność gospodarcza Wnioskodawcy, w ramach której podjęto wspólnie ze wskazanymi Współautorami realizację ww. projektu badawczo-rozwojowego związana jest z szeroko rozumianym programowaniem. Jej fundamentem jest rozwiązywanie problemów algorytmicznych, co polega na systematycznej pracy nad komputerowym rozwiązaniem problemu i obejmuje cały proces projektowania i otrzymania rozwiązania. Rozwiązania mają postać programów napisanych w wybranym języku programowania. Innymi słowy, oprogramowanie napisane przez Wnioskodawcę i Współautorów jest realizacją algorytmu. Algorytm programu komputerowego to element konstrukcyjny programu stanowiący zapis logicznie uporządkowanych działań (instrukcji), prowadzących do rozwiązania konkretnych problemów na podstawie ustalonej funkcjonalności programu, wypracowanej przy pomocy funkcjonujących w teorii pojęć i reguł ogólnych.

Powszechnie przyjmuje się, że algorytm jest opisem krok po kroku rozwiązania postawionego problemu lub sposobu osiągnięcia jakiegoś celu. Celem nadrzędnym tej metodologii jest otrzymanie „dobrego” rozwiązania, czyli takiego, które jest:

-zrozumiałe dla każdego, kto zna dziedzinę rozwiązywanego problemu i użyte narzędzia komputerowe,

-poprawne, czyli spełnia specyfikację problemu, a więc dokładny opis problemu,

-efektywne, czyli niepotrzebnie nie marnuje zasobów komputerowych, czasu i pamięci.

Ta metoda składa się z następujących sześciu etapów:

1. Opis i analiza sytuacji problemowej. Na podstawie opisu i analizy sytuacji problemowej należy w pełni zrozumieć, na czym polega problem, jakie są dane dla problemu i jakich oczekujemy wyników, oraz jakie są możliwe ograniczenia.

2. Sporządzenie specyfikacji problemu, czyli dokładnego opisu problemu na podstawie rezultatów etapu 1. Specyfikacja problemu zawiera:

-opis danych,

-opis wyników,

-opis relacji (powiązań, zależności) między danymi i wynikami.

Specyfikacja jest wykorzystana w następnym etapie jako specyfikacja tworzonego rozwiązania (np. programu).

3. Zaprojektowanie rozwiązania. Dla sporządzonej na poprzednim etapie specyfikacji problemu, jest projektowane rozwiązanie komputerowe (np. program), czyli wybierany odpowiedni algorytm i dobierane do niego struktury danych. Wybierane jest także środowisko komputerowe (np. język programowania), w którym będzie realizowane rozwiązanie na komputerze.

4. Komputerowa realizacja rozwiązania. Dla projektu rozwiązania, opracowanego na poprzednim etapie, buduje się kompletne rozwiązanie komputerowe, np. w postaci programu w wybranym języku programowania. Następnie testowana jest poprawność rozwiązania komputerowego i badana jego efektywność działania na różnych danych.

5. Testowanie rozwiązania zintegrowanego (tj. po zaimplementowaniu) w systemie rozumianym jako większa całość, tj. program nadrzędny. Ten etap jest poświęcony na systematyczną weryfikację poprawności rozwiązania i testowanie jego własności, w tym zgodności ze specyfikacją.

6. Prezentacja rozwiązania.

Opierając się na wyżej opisanym podejściu algorytmicznym, Wnioskodawca i Współautorzy projektują i wytwarzają (kodują) kolejne elementy rozbudowanego systemu wykorzystywanego przez firmę A. Posługując się specjalistyczną nomenklaturą, jest to rozbudowana aplikacja webowa, składająca się z warstwy fronted i backend o architekturze mikroserwisowej. Platformy oparte na architekturze mikroserwisowej są w stanie wspierać różne funkcjonalności. Dzięki temu każdą z tych usług można niezależnie wdrażać, modyfikować, a następnie ponownie wdrażać bez naruszania integralności aplikacji. Struktura systemu jest modułowa, co oznacza, że składa się on z różnych komponentów, które mogą być ze sobą powiązane, np. wspólną bazą danych, ale realizują odrębne funkcjonalności i służą do obsługi różnych aspektów.

Rozwój aplikacji odbywa się według nowoczesnych metodyk, opartych na modelu przyrostowo-iteracyjnym. Cykliczne wydawanie przyrostów można porównać do układanki z klocków. Dokładane są kolejne elementy, które z czasem tworzą finalny produkt – aplikację w wersji, którą widzi w oknie przeglądarki internetowej ostateczny użytkownik. Jednak każde wykonane przez Wnioskodawcę i Współautorów zlecenie cząstkowe skutkuje wytworzeniem jakiegoś elementu tej aplikacji – fragmentu kodu o określonej funkcjonalności, który również stanowi program komputerowy podlegający ochronie prawno-autorskiej (jako podprogram). W ten sposób partie kodu wytwarzanego przez Wnioskodawcę i Współautorów, w zależności od powierzonego zadania, po zakończeniu prac nad podstawową wersją aplikacji, składają się na pewne komponenty, moduły, dodające określone funkcjonalności w końcowym produkcie informatycznym.

Tytułem przykładu, w roku 2020 Wnioskodawca i Współautorzy stworzyli (…). Aplikacja działa dla firm zarejestrowanych w (…). Źródłem danych są istniejące systemy informatyczne firmy A. Aplikacja posiada interfejs graficzny, dostępny z poziomu przeglądarki internetowej. Umożliwia on interakcję z danymi: wprowadzanie, przetwarzanie oraz podgląd. Aplikacja posiada także system komentarzy, pozwalający dodawać i edytować dodatkowe informacje w formie tekstowej. Logika biznesowa realizowana jest w oparciu o architekturę mikro-serwisów w technologii (…). Aplikacja jest zainstalowana na infrastrukturze Zamawiającego. Aplikacja udostępnia API dla Klientów. W ramach projektu stworzony został szkielet architektury oraz zaimplementowane zostały elementy niezbędne dla jej uruchomienia.

Wnioskodawca i Współautorzy zbyli autorskie prawa majątkowe do wersji bazowej oprogramowania i w ramach prowadzonego wspólnie projektu badawczo-rozwojowego kontynuowali prace nad dedykowanymi tejże wersji bazowej programami komputerowymi („podprogramami”):

(…)

Powyższe wyliczenie nie jest wyczerpujące i ma na celu jedynie zobrazowanie procesu rozwijania/rozbudowy bazowej wersji oprogramowania poprzez implementację dedykowanych podprogramów.

Efektem prac Wnioskodawcy i Współautorów w każdym przypadku było powstanie koncepcyjnego dobra niematerialnego – oprogramowania uzewnętrznianego w postaci kodu napisanego w określonych językach programowania. Wnioskodawca i Współautorzy realizując prace programistyczne wykorzystują głównie współbieżny, oparty na klasach, obiektowy język programowania ogólnego zastosowania (…).

Kody wytworzone wspólnym wysiłkiem przez Wnioskodawcę i Współautorów, zarówno wersji bazowej, jak i implementowane do istniejącego już oprogramowania stanowią logicznie uporządkowany ciąg instrukcji, przeznaczony do uzyskania za pośrednictwem sprzętu komputerowego wyniku pożądanego przez zleceniodawcę. Praca Wnioskodawcy i Współautorów przy pisaniu kodu nie miała charakteru odtwórczego i nie polegała na powielaniu w jego linijkach standardowych rozwiązań problemów. Oprogramowanie lub jego części, wytwarzane przez w ramach Wnioskodawcę i Współautorów w ramach prowadzonej przez nich bezpośrednio działalności gospodarczej, jest rezultatem ich własnej, indywidualnej, twórczej działalności intelektualnej, a w konsekwencji stanowi utwory podlegający ochronie na podstawie art. 74 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej: Dz. U. z 2018 r. poz. 1191 z późn. zm., dalej zwana „ustawa o PAIPP”).

Podsumowując, po ukończeniu prac nad bazową wersją aplikacji i zbyciem autorskich praw majątkowych do niej, właścicielem ulepszanego (rozwijanego) oprogramowania jest inny podmiot. Następnie Wnioskodawca i Współautorzy dokonują ulepszenia/modyfikacji/ rozbudowy tego oprogramowania, jednak odbywa się to poprzez wytwarzanie kolejnych programów komputerowych. Wnioskodawca i Współautorzy są każdorazowo pierwotnymi współtwórcami i właścicielami autorskich praw majątkowych do tych programów.

4. Proces twórczy

Wytwarzane przez Wnioskodawcę i Współautorów oprogramowanie opiera się na indywidualnych, autorskich pomysłach i obejmuje m.in. zbudowanie modelu i zaprojektowanie algorytmu, czynność programowania (tworzenia kodu źródłowego, będącego realizacją algorytmu) oraz weryfikację, modyfikację i udoskonalanie dostępnych rozwiązań programistycznych. Działania te prowadzone były w sposób ułożony, metodyczny, czego wymaga specyfika tworzenia programu komputerowego, tj. określenie celu jaki ma on spełniać, ustalenia sposobu dojścia do danego celu (dobór odpowiednich rozwiązań programistycznych oraz technologii), zaplanowanie prac, wykonanie, weryfikacja, implementacja, zakończenie.

W tym miejscu podkreślić trzeba, że Wnioskodawca i Współautorzy rozwijają swoją wiedzę i umiejętności w zakresie programowania, poznając i wykorzystując najnowsze technologie. Tytułem przykładu:

(…)

Tworzenie nowego produktu informatycznego (programu komputerowego, którego zapisem jest kod źródłowy) lub ulepszanie istniejącego produktu o nową funkcjonalność (wymagającego również stworzenia w tym zakresie nowego kodu źródłowego) odbywało się według przedstawionego wyżej podejścia do rozwiązywania problemów algorytmicznych i standardowo w najszerszym zakresie składa się z niżej przedstawionych etapów.

a) etap wstępny – obejmuje konsultacje z A, dotyczące celów jakie mają być osiągnięte w projekcie, poznanie wizji produktu (lub jego komponentu, modułu). Podczas konsultacji przedstawiane są oczekiwania co do parametrów i funkcjonalności oprogramowania (tzw. specyfikacja biznesowa), w tym celu oraz czasu, w jakim projekt ma zostać zrealizowany. Na podstawie tych informacji oraz własnej wiedzy i doświadczenia, Wnioskodawca i Współautorzy wstępnie analizują możliwość zrealizowania projektu, czyli stworzenia nowego oprogramowania, przy użyciu określonych zasobów. Wnioskodawca i Współautorzy nie dysponują gotowymi rozwiązaniami informatycznymi pozwalającymi na realizację zamówienia. Nie dysponują np. gotowym algorytmem wyrażonym w postaci kodu, spełniającym oczekiwania ostatecznego odbiorcy (kod źródłowy musi zostać napisany od samego początku). Uzyskanie produktu informatycznego o pożądanych właściwościach uzależnione było od szeregu czynników. W trakcie tego etapu dochodziło do ustalenia poziomu niepewności co do możliwości realizacji zamówienia przy użyciu określonych zasobów, tj. Wnioskodawca i Współautorzy oceniali jakie jest ryzyko niepowodzenia zamówienia;

b) etap tworzenia oprogramowania – obejmuje on wszelkie czynności faktyczne podejmowane przez Wnioskodawcę i Współautorów w celu realizacji zamówienia, tj. zaprojektowanie i napisanie algorytmu w języku programowania, co prowadziło do stworzenia nowego produktu lub ulepszenia, rozwinięcia jego dotychczasowej wersji o nowe zastosowania (nową funkcjonalność).

Proces tworzenia na tym etapie najczęściej dzielił się na mniejsze cykle wydawnicze, po których następowała prezentacja wytworzonej części oprogramowania. Nie były to w żadnym wypadku czynności odtwórcze. Wnioskodawca i Współautorzy stawali na tym etapie wobec konieczności wyboru jednego spośród alternatywnych algorytmów, określania wartości różnorodnych parametrów lub samodzielnego precyzowania pewnych szczegółów implementowanych operacji. Ten etap wymagał od Wnioskodawcy i Współautorów podjęcia największego wysiłku intelektualnego;

c) etap końcowy – obejmuje on zamknięcie zamówienia i podsumowanie wyników prac danego cyklu wydawniczego lub całego projektu. W trakcie tego etapu dochodziło do akceptacji bądź odrzucenia wyników pracy Wnioskodawcę i Współautorów lub ogłoszenie, że przy danym stanie zasobów nie jest możliwe stworzenie programu odpowiadającego specyfikacji biznesowej lub dokonanie ulepszeń, czy rozbudowy systemu o nową funkcjonalność zgodnie z oczekiwaniami. W przypadku niemożności zrealizowania zamówienia zgodnie z oczekiwaniami, rozpatrywane było ewentualne zwiększenia zasobów do realizacji zadania lub zmiana charakteru wykorzystanych zasobów lub też zmniejszenie oczekiwań w stosunku do oprogramowania, które ma zostać wytworzone.

Wytwarzanie oprogramowania to złożony proces, który ma na celu dostarczenie produktu w pełni zgodnego z oczekiwaniami firmy A. Działalność Wnioskodawcy i Współautorów, w zależności od realizowanych projektów, mogła i może pokrywać wszystkie etapy tego procesu, począwszy od analizy i zdefiniowania wymagań, przez zaprojektowanie rozwiązania, jego wykonanie, testowanie, wdrożenie, szkolenia oraz dalszy rozwój. Podstawowym wyzwaniem jest zrozumienie potrzeb ostatecznego użytkownika, a więc określenie celu jaki ma spełniać program, tj. dedykowana funkcjonalność/moduł. Dopiero w oparciu o tę wiedzę Zainteresowani ustalali sposób dojścia do zdefiniowanego celu, dobierając odpowiednie rozwiązania programistyczne oraz technologie. Na potrzeby złożonego wniosku, Wnioskodawca oświadcza, że tworzenie przez niego i Współautorów oprogramowania opierało się każdorazowo o dostępną aktualnie (tj. w momencie realizacji umowy) wiedzę w dziedzinie technologii informacyjnych (IT) oraz w dziedzinie, której oprogramowanie ma służyć, a także o umiejętności Wnioskodawcy i Współautorów jako programistów. Z kolei projektowane i tworzone produkty (oprogramowanie komputerowe) stanowiły/stanowią produkty nowe lub ulepszone funkcjonalnie w stosunku do tych dotychczas tworzonych przez Wnioskodawcę i Współautorów.

Proces tworzenia oprogramowania wymaga ciągłego rozwoju, poszerzenia i aktualizowania wiedzy programistycznej, jak również z dziedziny, w której to oprogramowanie miało być wykorzystywane. Niejednokrotnie Wnioskodawca i Współautorzy sięgali do specjalistycznej literatury, szkoleń oraz fachowych publikacji.

Czynności projektowania i tworzenia oprogramowania nie miały charakteru rutynowych lub okresowych zmian, lecz stanowiły systematyczny rozwój konkretnego produktu (poczynając od jego tworzenia). Wnioskodawca i Współautorzy w ramach prowadzonej działalności nabywali, łączyli, kształtowali i wykorzystywali dostępną aktualnie wiedzę i umiejętności, w tym zwłaszcza z zakresu narzędzi informatycznych, oprogramowania, technologii w celu tworzenia nowych zastosowań (nowych lub ulepszonych produktów cyfrowych – programów komputerowych).

W każdym przypadku Wnioskodawca i Współautorzy wnosili swój indywidualny i twórczy wkład, wykorzystując najnowsze technologie informatyczne z zakresu wytwarzania oprogramowania. Produkty informatyczne stworzone przez Wnioskodawcę i Współautorów mają charakter indywidualny i są utrwalone w postaci kodu w języku programowania.

Element twórczy Wnioskodawcy i Współautorów w tworzeniu oprogramowania polegał na pisaniu algorytmu, który znajduje odzwierciedlenie w postaci kodu źródłowego, w efekcie czego powstaje program komputerowy. Oprogramowanie wytwarzane przez Wnioskodawcę i Współautorów w ramach prowadzonej bezpośrednio działalności gospodarczej jest rezultatem ich własnej, indywidualnej, twórczej działalności intelektualnej, a w konsekwencji stanowi utwór podlegający ochronie na podstawie art. 74 ustawy o PAIPP.

5. Ewidencja

Wnioskodawca posiada i prowadzi począwszy od rozpoczęcia projektu badawczo-rozwojowego, tj. od 21 października 2019 roku odrębną od podatkowej księgi przychodów i rozchodów, zgodną z wymogami art. 30cb u.p.d.o.f. ewidencję, pozwalającą na ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodu (straty) przypadających na każde – potencjalnie rozpatrywane jako „kwalifikowane” prawo własności intelektualnej oraz na wyodrębnienie kosztów, o których mowa w art. 30ca ust. 4 u.p.d.o.f., przypadających na każde wyżej wymienione prawo i zapewniającą określenie kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, a także na monitorowanie i śledzenie efektów prac, obejmujące wydatki od początku realizacji działalności zmierzającej do wytworzenia, rozwinięcia lub ulepszenia danego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, do końca danego miesiąca kalendarzowego, poprzez narastające ujęcie wydatków w odniesieniu do poszczególnych zamówień. Prowadzona przez Wnioskodawcę ewidencja pozwala zatem na ustalenie dochodu z tytułu przeniesienia autorskiego prawa majątkowego do każdego programu komputerowego, wobec którego ma on zamiar zastosować preferencyjną stawkę podatkową.

6. Podsumowanie

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Wnioskodawca chciałby skorzystać z przewidzianej w art. 30ca u.p.d.o.f. preferencji IP Box w rozliczeniu podatku dochodowego od osób fizycznych za rok podatkowy 2020 oraz 2021 w zakresie dochodów, na które składa się wynagrodzenie uzyskiwane w wyniku wykonywania Umów cząstkowych z tytułu przeniesienia autorskich praw majątkowych do opisanego wyżej, współtworzonego oprogramowania komputerowego.

W piśmie z 19 grudnia 2023 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, udzielił Pan następujących odpowiedzi na zadane w wezwaniu pytania:

1.Jakie konkretne „oprogramowania” Pan wytwarzał/rozwijał/ulepszał/modyfikował, w latach których dotyczy złożony wniosek? Należy przedstawić szczegółowy ich opis, konkretne nazwy, przeznaczenie, funkcje oraz na czym polegała ich innowacyjność? W opisie sprawy wskazał Pan jedynie przykładowe oprogramowanie.

Odpowiedź: Wnioskodawca wytwarzał programy komputerowe związane z (…). Wyjaśnia przy tym, że ilekroć opis sugeruje rozbudowę/ulepszenie/modyfikację aplikacji, efektem tych prac są kolejne odrębne od samej rozbudowywanej/ulepszanej/modyfikowanej aplikacji. Są to dodatkowe funkcjonalności, czy komponenty dedykowane aplikacji. Wnioskodawca wyodrębnia w prowadzonej ewidencji prawa autorskie do tych efektów twórczych jako osobne prawa własności intelektualnej – potencjalnie stanowiące „kwalifikowane” IP. Poniżej lista konkretnych programów komputerowych wytworzonych w 2020 oraz 2021 roku:

(…)

W 2021 roku Wnioskodawca wytworzył następujące programy komputerowe:

(…)

2.W czym przejawiał się twórczy charakter działalności opisanej we wniosku w odniesieniu do „oprogramowania”, którego dotyczy wniosek?

Odpowiedź: Twórczy charakter działalności opisanej we wniosku przejawia się poprzez projektowanie nowatorskich algorytmów, pisanie czystego i efektywnego kodu, jak również znalezienie innowacyjnych rozwiązań dla napotykanych wyzwań programistycznych, tj. rozwiązań odpowiadających potrzebom ostatecznego odbiory oprogramowania. Potrzeby te określone są w tzw. specyfikacji biznesowej, opisującej cele, wymagania, oczekiwane funkcjonalności oraz szczegóły dotyczące oprogramowania, które ma być stworzone, jak choćby scenariusze użycia. Pisanie kodu to proces tworzenia instrukcji komputerowych zgodnie z określonymi regułami i językiem programowania. To tłumaczenie algorytmów i pomysłów na zrozumiały dla komputera zestaw instrukcji, który wykonuje określone zadania. Obejmuje to pisanie linijek kodu, implementację algorytmów, testowanie rozwiązań.

Należy ponadto wyjaśnić jakie konkretne działania podejmował Pan w celu opracowania nowego „oprogramowania” lub ulepszenia/rozwijania/modyfikowania istniejącego, a w szczególności:

a)jakie konkretne działania zmierzające do usprawnienia wytworzonego już wcześniej w praktyce gospodarczej „oprogramowania” zostały podjęte w celu realizacji projektu, w ramach którego tworzył i rozwijał/ulepszał/modyfikował Pan „oprogramowanie”?

Odpowiedź: Opracowanie nowego oprogramowania to złożony proces, który obejmuje wiele kroków:

1.Określenie wymagań: Wnioskodawca współpracuje z osobami decyzyjnymi ze strony firmy A. (odbiorcą oprogramowania) oraz Współtwórcami zaangażowanymi w projekt, aby zrozumieć potrzeby i cele, jakie ma spełniać oprogramowanie. To pozwala na określenie funkcjonalności i specyfikacji, na których zostanie zbudowane oprogramowanie.

2.Projektowanie: obejmuje planowanie architektury oprogramowania, czyli określenie struktury, komponentów i interakcji między nimi. Wnioskodawca i Współtwórcy projektują również interfejsy użytkownika, bazy danych, algorytmy i inne kluczowe elementy.

3.Implementacja: na tym etapie Wnioskodawca i Współtwórcy przekształcają projekt w rzeczywisty kod. Piszą instrukcje zgodnie z wybranym językiem programowania, stosując odpowiednie wzorce projektowe i narzędzia.

4.Testowanie: po napisaniu kodu następuje etap testowania, w którym sprawdza się, czy oprogramowanie działa zgodnie z oczekiwaniami A. Testy mogą być automatyczne lub manualne i obejmują różne przypadki użycia w celu wykrycia błędów.

5.Debugowanie: gdy testy wykryją błędy (takie jak błędy logiczne lub funkcjonalne), Wnioskodawca i Współtwórcy pracują nad ich identyfikacją i naprawą w procesie zwalczania błędów (debugowania).

W kontekście „ulepszenia/rozwijania/modyfikowania” wyróżnić należy następujące działania:

1.Optymalizacja i ulepszanie: Wnioskodawca wraz z pozostałymi Współtwórcami starają się optymalizować kod, poprawiając jego wydajność, czytelność i skalowalność. Mogą również wprowadzać nowe funkcje lub modyfikować istniejące, aby dostosować się do zmieniających się potrzeb odbiorcy.

2.Wsparcie i konserwacja: po wdrożeniu Wnioskodawca i Współtwórcy mogą udzielać wsparcia technicznego, rozwiązywać problemy, udoskonalać oprogramowanie poprzez aktualizacje oraz zapewniać konserwację, aby utrzymać jego sprawność i zgodność z ewentualnymi zmianami w środowisku.

b)w oparciu o jakie technologie zostało wytworzone i/lub rozwinięte/ulepszone/ modyfikowane przez Pana „oprogramowanie”? Jakie konkretnie narzędzia, nowe koncepcje, rozwiązania niewystępujące w Pana praktyce gospodarczej zastosowano?

Odpowiedź: Logika biznesowa oprogramowania została zrealizowana w oparciu o architekturę mikro-serwisów w technologii (…). Architektura mikroserwisów to podejście projektowe, które opiera się na tworzeniu aplikacji jako zestawu małych, niezależnych serwisów, zamiast budowania jednej dużej monolitycznej aplikacji. Każdy mikroserwis zajmuje się konkretnym obszarem funkcjonalnym i działa jako osobny, autonomiczny komponent. Architektura mikroserwisów w (…) pozwala na lepszą skalowalność i elastyczność aplikacji poprzez rozdzielenie różnych funkcjonalności na mniejsze, łatwiej zarządzalne komponenty. Każdy serwis może być rozwijany, wdrażany i skalowany niezależnie, co ułatwia także utrzymanie systemu w przypadku zmiany lub rozbudowy funkcjonalności.

W technologii (…) architektura mikroserwisów jest implementowana przy użyciu różnych narzędzi i frameworków. Oprogramowanie zostało wytworzone i/lub rozwinięte/ulepszone/modyfikowane o technologie od zarządzania bazami danych (…), poprzez mapowanie obiektowo-relacyjne w (…), aż po narzędzia do komunikacji między aplikacjami (…) oraz bibliotekę do tworzenia interfejsów użytkownika w aplikacjach internetowych (…). Wnioskodawca wyszczególnia zastosowane technologie:

(…)

c)co powoduje, iż wytworzone nowe „oprogramowanie” różniło się od rozwiązań już funkcjonujących u Pana i Pana Klienta (Spółki)? Na czym polegała oryginalność tego „oprogramowania”?

Odpowiedź: Nowe oprogramowania różniły się od rozwiązań już funkcjonujących unikalnym zestawem funkcjonalności, zastosowaniem innowacyjnego podejścia oraz rozwiązaniem niespotykanego dotąd w praktyce gospodarczej Wnioskodawcy problemu. O oryginalności oprogramowania zadecydowała:

-Innowacyjność rozwiązania: oprogramowanie wyróżnia się poprzez nowe algorytmy, które nie istniały lub nie były stosowane wcześniej przez Wnioskodawcę.

-Unikalność funkcjonalności: oprogramowanie oferuje unikalne funkcjonalności, które wyróżniają je spośród wcześniej tworzonych, m.in. nowe sposoby interakcji z użytkownikiem, zaawansowane mechanizmy analizy danych, różne sposoby prezentacji informacji.

-Efektywne połączenie istniejących elementów: zastosowano kombinację różnych technologii (wymienionych szczegółowo w odpowiedzi na pytania wyżej).

-Zaspokojenie nowych potrzeb: tworzone oprogramowanie wychodzi na przeciwko nowym potrzebom firmy A, które dotychczas nie były w pełni zaspokojone. Wnioskodawca stworzył rozwiązania programistyczne, które reagują na specyficzne wymagania, niespotykane dotychczas w jego praktyce zawodowej.

d)zastosowanie jakich technologii (rozwiązań, narzędzi) powoduje, iż „oprogramowanie” po jego wytworzeniu lub rozwinięciu/ulepszeniu/modyfikowaniu różniło się od rozwiązań już funkcjonujących u Pana?

Odpowiedź: Oprogramowanie różniło się od rozwiązań już funkcjonujących u Wnioskodawcy w związku z zastosowaniem i integracją technologii wymienionych w odpowiedzi na pytanie I pkt 2 lit. b, tj. przede wszystkim mikroserwisowe podejście do tworzenia aplikacji oraz framework (…) i inne wymienione oraz opisane szczegółowo wyżej technologie od zarządzania bazami danych (…), poprzez mapowanie obiektowo-relacyjne w (…), aż po narzędzia do komunikacji między aplikacjami (…) oraz bibliotekę do tworzenia interfejsów użytkownika w aplikacjach internetowych (…).

3.W związku ze wskazaniem we wniosku, że:

oraz

proszę wyjaśnić:

a)jakie cele na wstępie postawił Pan sobie w zakresie poszczególnych realizowanych „oprogramowań” w poszczególnych latach oraz jakie posiadał Pan źródła finansowania zaplanowanych prac?

Odpowiedź: Nadrzędnym celem Wnioskodawcy było stworzenie oprogramowania odpowiadającego potrzebom jego ostatecznego odbiorcy, tj. firmy A. Wszystkie zaplanowane prace były finansowane ze środków własnych Wnioskodawcy. Poniżej Wnioskodawca wyszczególnia cele realizowanego oprogramowania:

Rok 2020:

(…)

Rok 2021:

(…)

b)jakie konkretnie cele zostały osiągnięte w poszczególnych latach, w ramach jakich zasobów ludzkich, rzeczowych i finansowych nastąpiło opracowanie konkretnego rozwiązania praktycznego problemu lub innowacyjnego rozwiązania?

Odpowiedź: Wszystkie wyżej wymienione cele (podane w odpowiedzi na pyt. 3 lit a) zostały osiągnięte w przedstawionych ramach czasowych (w nawiasie kwadratowym widnieją daty) przy wykorzystaniu – w kontekście zasobów ludzkich – współtwórczej pracy Wnioskodawcy i pozostałych Współautorów oprogramowania, własnego sprzętu komputerowego Wnioskodawcy oraz własnych zasobów finansowych.

c)na czym polegała systematyczność w odniesieniu do podejmowanych przez Pana działań w zakresie opisanych we wniosku czynności?

Odpowiedź: Systematyczność w odniesieniu do podejmowanych przez Wnioskodawcę działań w zakresie opisanych we wniosku czynności polegała na konsekwencji, planowaniu i uporządkowaniu procesu programowania. Fundamentem tych działań była iteracyjność, czyli cykliczne podejście do pracy, gdzie Wnioskodawca i Współtwórcy regularnie dokonuje oceny postępu, wprowadzają poprawki i kontynuują rozwój programu. Systematyczność zaczyna się od wyznaczenia celów, podziału zadań na mniejsze etapy i ustalenia harmonogramu. Wnioskodawca może używał narzędzi takich jak listy zadań czy metodyki (…), by lepiej organizować pracę. Systematyczność przejawiała się również w utrzymaniu spójnego stylu pisania kodu, stosowanie nazewnictwa zrozumiałego dla pozostałych Współtwórców, a także tworzenie dokumentacji kodu, która ułatwia zrozumienie jego funkcji dla innych programistów. Systematyczność polegała również na systematycznym identyfikowaniu i naprawianiu błędów w kodzie.

d)jakie harmonogramy w związku z tym zostały opracowane w poszczególnych latach, a które z nich zostały faktycznie zrealizowane w stosunku do jakiego „oprogramowania”?

Odpowiedź: Wnioskodawca przedstawił harmonogramy w odniesieniu do poszczególnych programów w odpowiedzi na pytanie wyżej.

Rok 2020:

(…)

Rok 2021:

(…).

4.W odniesieniu do Pana działalności, w ramach której tworzył i rozwijał/ulepszał/modyfikował Pan „oprogramowanie” proszę wyjaśnić:

a)jakimi zasobami wiedzy dysponował Pan przed rozpoczęciem realizacji poszczególnego „oprogramowania”?

Odpowiedź: Wnioskodawca dysponował podstawowymi zasobami wiedzy niezbędnymi do pracy w dziedzinie programowania, takimi jak znajomość języków programowania, podstawy algorytmów i struktur danych, umiejętność korzystania z podstawowych narzędzi programistycznych, takich jak IDE (środowisko programistyczne), system kontroli wersji (np. (…)). Wnioskodawca potrafił korzystać z dokumentacji technicznej i miał zdolność szybkiego uczenia się nowych narzędzi czy bibliotek.

b)jaki rodzaj wiedzy i umiejętności wykorzystywał i rozwijał Pan w ramach tej działalności? Przy użyciu jakich „innowacyjnych technologii” powstawały poszczególne innowacyjne rozwiązania, jakie nowe zastosowania i usprawnienia odróżniają tworzone oprogramowania od już istniejących?

Odpowiedź: Wnioskodawca wykorzystywał i rozwijał znajomość architektury mikroserwisów oraz frameworków dedykowanych do ich tworzenia, jak (…), technologie do zarządzania bazami danych (…), mapowania obiektowo-relacyjnego w (…), aż po narzędzia do komunikacji między aplikacjami (…) oraz bibliotekę do tworzenia interfejsów użytkownika w aplikacjach internetowych (…). Przy zastosowaniu ww. technologii powstało przedmiotowe oprogramowanie, o którym mowa we wniosku. Każdy program komputerowy wyróżnia sią od oprogramowania już istniejącego rozwiązaniem niespotykanego dotąd w praktyce gospodarczej Wnioskodawcy problemu (tworzone są nowe algorytmy). Każdy kolejny program odznacza się unikatowym zastosowaniem poprzez realizację nowej funkcjonalności oczekiwanej przez odbiorcę. Ponadto kolejne wytworzone oprogramowanie odróżnia:

-Unikalność funkcjonalności: oprogramowanie oferuje unikalne funkcjonalności, które wyróżniają je spośród wcześniej tworzonych, m.in. nowe sposoby interakcji z użytkownikiem, zaawansowane mechanizmy analizy danych, różne sposoby prezentacji informacji.

-Efektywne połączenie istniejących elementów: zastosowano kombinację różnych technologii (wymienionych szczegółowo w odpowiedzi na pytania wyżej).

-Zaspokojenie nowych potrzeb: tworzone oprogramowanie wychodzi naprzeciwko nowym potrzebom firmy A, które dotychczas nie były w pełni zaspokojone. Wnioskodawca stworzył rozwiązania programistyczne, które reagują na specyficzne wymagania, niespotykane dotychczas w jego praktyce zawodowej.

c)jakie produkty, usługi, procesy oferował Pan dotychczas w swojej działalności?

Odpowiedź: Wnioskodawca nie oferował dotychczas żadnych produktów ani procesów. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności świadczył usługi informatyczne oraz doradztwa i nadzoru informatycznego, w zakresie:

-Tworzenia, konfigurowania i utrzymywania środowisk deweloperskich i testowych,

-Bieżącej realizacja zadań deweloperskich, zgodnie ze (…),

-Projektowania i nadzorowania procesów automatycznego weryfikowania jakości wytwarzanego oprogramowania.

d)na jakich rozwiązaniach wiedzowych, technicznych, technologicznych, czy programistycznych oparte były te produkty, usługi, procesy?

Odpowiedź: W odniesieniu do działalności Wnioskodawcy, w ramach której tworzył i rozwijał/ulepszał/modyfikował „oprogramowanie” Wnioskodawca wyjaśnił w odpowiedzi na pytanie nr I pkt 2 lit b. w oparciu o jakie technologie i rozwiązania wytwarzane było oprogramowanie dla firmy A. Logika biznesowa oprogramowania została zrealizowana w oparciu o architekturę mikroserwisów w technologii (…). Architektura mikroserwisów to podejście projektowe, które opiera się na tworzeniu aplikacji jako zestawu małych, niezależnych serwisów, zamiast budowania jednej dużej monolitycznej aplikacji. Każdy mikroserwis zajmuje się konkretnym obszarem funkcjonalnym i działa jako osobny, autonomiczny komponent. Architektura mikroserwisów w (…) pozwala na lepszą skalowalność i elastyczność aplikacji poprzez rozdzielenie różnych funkcjonalności na mniejsze, łatwiej zarządzalne komponenty. Każdy serwis może być rozwijany, wdrażany i skalowany niezależnie, co ułatwia także utrzymanie systemu w przypadku zmiany lub rozbudowy funkcjonalności.

W technologii (…) architektura mikroserwisów jest implementowana przy użyciu różnych narzędzi i frameworków. Oprogramowanie zostało wytworzone i/lub rozwinięte/ulepszone/modyfikowane o technologie od zarządzania bazami danych (…), poprzez mapowanie obiektowo-relacyjne w (…), aż po narzędzia do komunikacji między aplikacjami (…) oraz bibliotekę do tworzenia interfejsów użytkownika w aplikacjach internetowych (…). Wnioskodawca wyszczególnia zastosowane technologie:

(…).

e)co Pan zaplanował i jakie cele Pan postawił?

Odpowiedź: Nadrzędnym celem i planem Wnioskodawcy było stworzenie oprogramowania odpowiadającego potrzebom jego ostatecznego odbiorcy, tj. firmy A. Wnioskodawca wymienił te cele w odpowiedzi na pytanie nr I pkt 3 lit. a powyżej.

f)w jaki sposób realizował Pan zaplanowane przedsięwzięcie?

Odpowiedź: Wnioskodawca realizował zaplanowane przedsięwzięcie nabywając, łącząc, kształtując i wykorzystując dostępną aktualnie wiedzę i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych, algorytmiki i oprogramowania, a zwłaszcza architektury mikroserwisów w technologii (…). Nie były to działania rutynowe, schematyczne, odtwórcze. Wytwarzane przez Wnioskodawcę i Współautorów oprogramowanie opiera się na indywidualnych, autorskich pomysłach i obejmuje zbudowanie modelu i zaprojektowanie algorytmu, czynność programowania (tworzenia kodu źródłowego, będącego realizacją algorytmu) oraz weryfikację, modyfikację i udoskonalanie dostępnych rozwiązań programistycznych. Działania te prowadzone były w sposób ułożony, metodyczny, czego wymaga specyfika tworzenia programu komputerowego, tj. określenie celu jaki ma on spełniać, ustalenia sposobu dojścia do danego celu (dobór odpowiednich rozwiązań programistycznych oraz technologii), zaplanowanie prac, wykonanie, weryfikacja, implementacja, zakończenie.

W tym miejscu podkreślić trzeba, że Wnioskodawca rozwijał swoją wiedzę i umiejętności w zakresie programowania, poznając i wykorzystując najnowsze technologie:

(…)

Zaplanowane przedsięwzięcie było wieloetapowe. Początkowy etap polegał na konsultacjach z A, ustalaniu celów projektu oraz analizie możliwości stworzenia nowego oprogramowania. Kolejny etap to praktyczne działania mające na celu tworzenie nowego programu. Proces tworzenia składał się z cykli wydawniczych z prezentacją postępów. Ostatni etap obejmował podsumowanie, akceptację lub odrzucenie wyników prac oraz ewentualne zmiany w zasobach lub oczekiwaniach od projektu. Cały proces wymagał dużego nakładu intelektualnego i elastyczności w podejmowaniu decyzji.

g)co jest efektem działań, tj. jakie nowe zastosowanie powstało przy realizacji opisanego projektu?

Odpowiedź: Efektem działań są programy komputerowe wyszczególnione w odpowiedzi na pytanie nr I pkt 1.

5.Czy wszystkie wskazane w opisie sprawy: „oprogramowania”, „kody źródłowe”, „aplikacje”, „podprogramy”, to programy komputerowe, które były tworzone i rozwijane/ulepszane/modyfikowane bezpośrednio przez Pana? Sposób, w jaki używa Pan ww. pojęć nie pozwala na stwierdzenie, czy różne pojęcia określają różne efekty Pana prac, czy pojęcia te są używane zamiennie, żeby określić ten sam efekt Pana prac?

Odpowiedź: Tak, wskazane w opisie sprawy „oprogramowania”, „kody źródłowe”, „aplikacje”, „podprogramy” to programy komputerowe, które były tworzone i rozwijane/ulepszane/modyfikowane bezpośrednio przez Wnioskodawcę przy udziale pozostałych Współtwórców.

6.Czy efekty Pana pracy (dotyczy zarówno tworzenia, jak i rozwijania/ulepszania/modyfikowania), które nazywa Pan „oprogramowaniem” zawsze były/są utworami w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, tj.:

-zawsze odznaczają się rzeczywiście oryginalnym, twórczym charakterem, zawsze są kreacją nowej, nieistniejącej wcześniej wartości niematerialnej;

-nie są efektem pracy, która wymaga do osiągnięcia rezultatu jedynie określonych umiejętności programistycznych i której rezultaty da się z góry określić i przewidzieć jako mające charakter powtarzalny;

-nie są jedynie „techniczną”, a „twórczą”, realizacją szczegółowych projektów zlecanych przez Spółkę?

Odpowiedź: Tak, efekty prac nazywane oprogramowaniem zawsze były utworami w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, tj.:

-zawsze odznaczają się rzeczywiście oryginalnym, twórczym charakterem, zawsze są kreacją nowej, nieistniejącej wcześniej wartości niematerialnej;

-nie są efektem pracy, która wymaga do osiągnięcia rezultatu jedynie określonych umiejętności programistycznych i której rezultaty da się z góry określić i przewidzieć jako mające charakter powtarzalny;

-nie są jedynie „techniczną”, a „twórczą”, realizacją szczegółowych projektów zlecanych przez Spółkę.

7.Czy efekty Pana pracy, które nazywa Pan odpowiednio „oprogramowaniem” zawsze, tj. zarówno w przypadku tworzenia, jak i rozwijania/ulepszania/modyfikowania, były/są odrębnymi programami komputerowymi, które podlegają ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych?

Odpowiedź: Tak.

8.Czy w przypadku, gdy rozwijał/ulepszał/modyfikował Pan „oprogramowanie”:

a)był Pan właścicielem lub współwłaścicielem „Oprogramowania”, które Pan rozwijał/ulepszał/modyfikował, jeżeli nie – to czy w stosunku do tego „Oprogramowania” posiadał Pan wyłączną licencję, tj. umowę, w której zastrzeżono wyłączność korzystania przez Pana z tego prawa;

Odpowiedź: Wnioskodawca posiadał w tym przypadku status współwłaściciela, tzn. przysługiwały mu autorskie prawa majątkowe do „Oprogramowania” na zasadach wynikających z art. 9 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz zawartego Porozumienia współtwórców.

b)Pana działania zmierzały do poprawy użyteczności albo funkcjonalności tego oprogramowania;

Odpowiedź: Tak.

c)w wyniku podjętych przez Pana czynności powstał odrębny od tego oprogramowania utwór (nowe kwalifikowane prawo własności intelektualnej w postaci nowego autorskiego prawa do programu komputerowego), podlegający ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych:

-jeżeli tak ‒ czy przenosił Pan całość autorskich praw majątkowych, otrzymując w zamian wynagrodzenie za sprzedaż tego prawa,

-jeżeli nie – czy Pana wynagrodzenie było tylko wynagrodzeniem za efekty swoich prac badawczo-rozwojowych?

Odpowiedź: W wyniku podjętych działań w zakresie „rozwijania/ulepszania/modyfikowania” powstawał odrębny utwór, stanowiący program komputerowy, do którego Wnioskodawca posiadał prawa autorskie, podlegający ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wnioskodawca przenosił całość praw majątkowych, otrzymując w zamian wynagrodzenie za sprzedaż tego prawa.

9.Czy w przypadku, gdy rozwijał/ulepszał/modyfikował Pan „Oprogramowanie”, a w wyniku jego rozwoju nie powstało nowe prawo własności intelektualnej, to był Pan właścicielem, współwłaścicielem lub użytkownikiem tego oprogramowania na podstawie licencji wyłącznej?

Odpowiedź: Wnioskodawca był każdorazowo współwłaścicielem praw autorskich do „oprogramowania”.

10.Wobec wskazania we wniosku, że:

proszę wyjaśnić:

a)czy w sytuacji, gdy „oprogramowanie” było wytwarzane/rozwijane/ulepszane/modyfikowane w zespole, to efektem prac prowadzonych samodzielnie przez Pana była część oprogramowania, która dopiero w połączeniu z innymi częściami – wytworzonymi przez inne osoby (Współtwórców) – stanowiła program komputerowy podlegający ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych?

Odpowiedź: Tak, dopiero w wyniku połączenia prac Wnioskodawcy i Współtwórców powstawał program komputerowy podlegający ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

b)czy w sytuacji, gdy w efekcie prac prowadzonych samodzielnie przez Pana powstała część oprogramowania, która dopiero w połączeniu z innymi częściami – wytworzonymi/rozwiniętymi/ulepszonymi/modyfikowanymi przez inne osoby (Współtwórców) – stanowiła program komputerowy podlegający ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, to ww. osoby (Współtwórcy, w tym Pan) przenieśli razem (łącznie) na rzecz zleceniodawcy (jako współwłaściciele) na podstawie odrębnej, wspólnie zawartej umowy prawo do stworzonego przez nich łącznie programu komputerowego podlegającego ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i Pan z tego tytułu otrzymał wynagrodzenie?

Odpowiedź: Tak, Wnioskodawca przenosił jednocześnie ze Współtwórcami na podstawie odrębnej, wspólnie zawartej umowy prawo do stworzonego przez nich łącznie programu komputerowego podlegającego ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i z tego tytułu otrzymał wynagrodzenie.

11.Czy sposób „przeniesienia” każdego z majątkowych praw autorskich do „oprogramowania” następował zgodnie z wymogami przewidzianymi w przepisach ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, w szczególności z zachowaniem art. 41 oraz art. 53 ww. ustawy?

Odpowiedź: Tak.

12.W jaki sposób umowa z Kontrahentem regulowała kwestię sposobu (trybu, zasad) przenoszenia przez Pana na Kontrahenta praw do konkretnego stworzonego przez Pana „oprogramowania”? W jaki sposób odbywa się wyodrębnienie konkretnego „oprogramowania” i przeniesienie praw do tego oprogramowania na Kontrahenta? Jakie czynności realizujecie odpowiednio Pan i Kontrahent? Co potwierdza przeniesienie tych praw?

Odpowiedź: Sposób „przeniesienia” przez Wnioskodawcę każdego z majątkowych praw autorskich do programu komputerowego następował zgodnie z wymogami przewidzianymi w przepisach ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, w szczególności z zachowaniem art. 41 oraz art. 53 ww. ustawy. Na okoliczność przekazania poszczególnych programów komputerowych sporządzane były w formie pisemnej protokoły, zawierające wszystkie essentialia negotii umowy o przeniesienie autorskich praw majątkowych. Autorskie prawa majątkowe przenoszone są na Kontrahenta z chwilą ustalenia programu komputerowego, co pokrywa się z momentem przesłania kodu źródłowego do repozytorium. Wnioskodawca przesyła kod do repozytorium znajdującego się na serwerze odbiorcy. Potwierdzeniem przeniesienia praw jest umowa oraz zapis w repozytorium.

13.Z jakiego tytułu określonego w art. 30ca ust. 7 pkt 1-4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osiągał Pan dochód, który zamierza opodatkować preferencyjną stawką podatkową, tj.:

-z opłat lub należności wynikających z umowy licencyjnej, która dotyczy prawa własności intelektualnej,

-ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej,

-z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu,

-z odszkodowania za naruszenie praw wynikających z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, jeżeli zostało uzyskane w postępowaniu spornym, w tym postępowaniu sądowym albo arbitrażu?

Odpowiedź: Wnioskodawca zamierza objąć preferencyjną stawką opodatkowania dochody osiągnięte z odpłatnego przeniesienia na wskazanego Kontrahenta autorskich praw majątkowych do wytworzonego Oprogramowania. Odpłatne przeniesienie praw autorskich Wnioskodawca traktuje jako sprzedaż. Natomiast to, czy prawo autorskie do wytworzonego Oprogramowania stanowi kwalifikowane prawo własności intelektualnej zostało poddane pod rozstrzygnięcie złożonym wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej. Na ten moment Wnioskodawca jest w stanie stwierdzić, iż osiąga dochody ze sprzedaży potencjalnie rozpatrywanych jako „kwalifikowane” praw własności intelektualnej i dochody z tego źródła zamierza opodatkować preferencyjną stawką.

14.Czy i w jaki sposób obliczał Pan tzw. wskaźnik „nexus” (art. 30ca ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych)?

Odpowiedź: Tak, Wnioskodawca obliczał wskaźnik „nexus” zgodnie ze wzorem przedstawionym w przepisie art. 30ca ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, alokując ponoszone przez siebie koszty w toku prowadzonych prac nad oprogramowaniem pod właściwe litery wzoru. Wnioskodawca nie nabywał wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej od podmiotu niepowiązanego/powiązanego. Wnioskodawca nie dokonywał również nabycia kwalifikowanego prawa własności intelektualnej. Wszystkie ponoszone wydatki były alokowane pod literę „a” wzoru.

15.Czy odrębna ewidencja prowadzona była na bieżąco, czyli od momentu poniesienia pierwszych kosztów przypadających na kwalifikowane prawo własności intelektualnej?

Odpowiedź: Tak.

16.Czy w odrębnej ewidencji wyodrębniał Pan każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej?

Odpowiedź: Tak.

17.Czy faktury, które wystawiał Pan na rzecz Kontrahenta wyodrębniały wynagrodzenia z tytułu przeniesienia majątkowych praw autorskich do poszczególnych efektów Pana prac na Kontrahenta? Jeśli nie, proszę by Pan wskazał dlaczego i w jaki sposób określał Pan wartość wynagrodzenia z tytułu przeniesienia majątkowych praw autorskich?

Odpowiedź: Faktury wyodrębniały wynagrodzenie z tytułu przeniesienia majątkowych praw autorskich do poszczególnych efektów prac.

Pytania

1.Czy podejmowana przez Wnioskodawcę działalność polegająca na tworzeniu wraz ze Współautorami programów komputerowych stanowi działalność badawczo-rozwojową, o której mowa w art. 30ca ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w rozumieniu art. 5a pkt 38 ww. ustawy?

2.Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca ma prawo, zgodnie z art. 30ca ust. 1 u.p.d.o.f., zastosować 5% stawkę opodatkowania wobec dochodów uzyskanych w latach 2020-2021 na podstawie Umów cząstkowych, w zakresie w jakim dochód ten został osiągnięty z tytułu odpłatnego przeniesienia na Kontrahenta autorskich praw majątkowych do wytworzonego w ramach Porozumienia współautorskiego oprogramowania komputerowego?

Pana stanowisko w sprawie

Ad. 1

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Definicja legalna działalności badawczo-rozwojowej zawarta została w art. 5a pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którą: przez działalność badawczo-rozwojową należy rozumieć działalność twórczą obejmującą badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Z kolei definicja prac rozwojowych przedstawiona została w art. 5a pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie wskazano, że prace rozwojowe oznaczają prace rozwojowe w rozumieniu art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce. Stosownie do art. 4 ust. 3 ww. ustawy: prace rozwojowe są działalnością obejmującą nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń.

Działalnością badawczo-rozwojową można nazywać zatem działalność twórczą obejmującą nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń. Działalność ta powinna być podejmowana w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Z działalnością badawczo-rozwojową mamy do czynienia wówczas, gdy podatnik wykorzystuje dostępną wiedzę z dziedziny nauki, technologii i działalności gospodarczej oraz innej wiedzy i umiejętności do tworzenia nowych lub ulepszania istniejących produktów/usług oraz procesów i technologii produkcji.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, uznać należy, że:

1.Wnioskodawca prowadzi działalność twórczą i nowatorską: Wnioskodawca w zakresie wykonywanej przez siebie działalności i podjętego projektu badawczo-rozwojowego (na mocy Porozumienia współautorskiego) tworzy wspólnym wysiłkiem z pozostałymi Współautorami programy komputerowe na zlecenie swojego Kontrahenta, które to programy mają odpowiadać konkretnym potrzebom firmy A, a zatem być nieszablonowymi rozwiązaniami dążącymi do usprawnienia pracy i zwiększenia innowacyjności informatycznych.

2.Wnioskodawca w ramach wykonywanej przez siebie działalności wykorzystuje zaawansowane narzędzia informatyczne i technologie. Ponadto, Wnioskodawca bazuje na swojej wiedzy i doświadczeniu. Połączenie wszystkich tych narzędzi i umiejętności przez Wnioskodawcę ma na celu tworzenie nowych produktów i usług. Wnioskodawca stale poszerza swoją wiedzę i umiejętności, które później wykorzystuje w prowadzonej przez siebie działalności. Działalność Wnioskodawcy nie ma charakteru okresowych i rutynowych zmian dokonywanych w produkcie, a ma na celu kreowanie nowych rozwiązań problemów algorytmicznych, które mają stanowić odpowiedź na konkretną potrzebę firmy A. Praca taka nie może polegać na odtwórczości, gdyż każde rozwiązanie algorytmu musi mieć inne zastosowanie, dopasowane do indywidualnej, unikalnej potrzeby biznesowej. Niezależnie od tego, czy Wnioskodawca w swojej pracy wykorzystuje bibliotekę o otwartym kodzie źródłowym (open source), zawsze kreuje On wraz z pozostałymi Współautorami niepowtarzalne dzieło, które powstaje dzięki własnym zdolnościom programistycznym, szerokiej wiedzy i umiejętności jej praktycznego wykorzystania.

3.Wnioskodawca prowadzi swoją działalność stale i systematycznie przyjmują nowe zadania. Wnioskodawca wykonując Umowę cząstkową zobowiązany jest wraz ze Współautorami do zgodnej z zastosowaną metodyką współpracy, którą muszą również należycie udokumentować. Wszystkie czynności są wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach realizacji oczekiwań Kontrahenta i jego klienta, który określa pewne warunki brzegowe. Po stronie Wnioskodawcy leży natomiast wybór metody stworzenia rozwiązania algorytmicznego i narzędzi pracy. Cykliczne spotkania z odbiorcą oprogramowania pozwalają natomiast ustalić, czy planowane przez Wnioskodawcę i Współautorów wdrożenie pewnych technik informatycznych będzie spełniało wymagania dla zleconego do zaprojektowania narzędzia biznesowego.

4.Wnioskodawca nabywa, łączy, kształtuje i wykorzystuje dostępną aktualnie wiedzę i umiejętności z dziedziny nauki i technologii w celu tworzenia nowych i autorskich rozwiązań. Wnioskodawca i Współautorzy stosują najnowsze rozwiązania w branży, zapoznając się z obecnym stanem techniki w branży IT oraz z aktualnymi zastosowaniami wprowadzonymi w działalności Kontrahenta.

Co istotne, Wnioskodawca i Współautorzy działają w sposób systematyczny, rozwiązując problemy algorytmiczne. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego odpowiadają m.in. za analizę wymagań (cele), zaprojektowanie rozwiązania oraz jego zbudowanie. Pracując każdorazowo nad danym programem Wnioskodawca i Współautorzy prowadzą skoordynowane działania zmierzające do zwiększenia zasobów specjalistycznej wiedzy programistycznej, umiejętności w dziedzinie kodowania, algorytmiki.

Działalność wykonywana przez Wnioskodawcę jest niewątpliwie działalnością twórczą obejmującą prace rozwojowe. W efekcie podjętego przez Wnioskodawcę i Współautorów przedsięwzięcia – projektu badawczo-rozwojowego, o którym mowa we wniosku, powstają programy komputerowe podlegające ochronie określonej w art. 74 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Uwzględniając powyższe, należy stwierdzić, że podejmowana przez Wnioskodawcę wspólnym wysiłkiem z pozostałymi Współautorami działalność polegająca na tworzeniu i ulepszaniu oprogramowania komputerowego stanowi działalność badawczo-rozwojową w rozumieniu art. 30ca ust. 2 w zw. z art. 5a pkt 38 u.p.d.o.f.

Ad. 2

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zgodnie z art. 30ca ust. 1 u.p.d.o.f. ma prawo zastosować 5% stawkę opodatkowania wobec dochodów uzyskanych w latach 2020-2021 na podstawie Umów cząstkowych, w zakresie w jakim dochód ten został osiągnięty z tytułu odpłatnego przeniesienia na Kontrahenta autorskich praw majątkowych do wytworzonego w ramach Porozumienia współautorskiego oprogramowania komputerowego.

Powyższa ocena wynika z faktu, iż prawo autorskie do oprogramowania komputerowego lub jego części wytwarzanych wspólnym wysiłkiem Wnioskodawcy i Współautorów (oprogramowanie) w ramach prowadzonej przez Nich działalności gospodarczej jest kwalifikowanym prawem własności intelektualnej w rozumieniu art. 30ca ust. 2 u.p.d.o.f. Jak natomiast wynika z art. 30ca ust. 1 u.p.d.o.f. podatek od osiągniętego przez podatnika w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej (kwalifikowanych IP) wynosi 5% podstawy opodatkowania. W związku z zawartym Porozumieniem współautorskim każdemu z twórców, w tym Wnioskodawcy przysługują autorskie prawa majątkowe do przedmiotowego oprogramowania.

Artykuł 30ca ust. 2 u.p.d.o.f. zawiera zamknięty katalog praw własności intelektualnych, z których dochód może zostać objęty preferencyjną stawką opodatkowania. Autorskie prawo do programu komputerowego stanowi jedno z praw własności intelektualnych wskazanych w tym artykule w ust. 2 pkt 8. Przy czym, by można było mówić o „kwalifikowanym” prawie własności intelektualnej przepis ten wymaga również by spełnione zostały dwa kryteria:

1)przedmiot ochrony jest wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej, oraz

2)prawo własności intelektualnej podlega ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska.

Autorskie prawo do programu komputerowego objęte jest ochroną na mocy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1231 z późn. zm., dalej w skrócie: ustawa o PAIPP).

Zgodnie z art. 74 ust. 1 powołanej ustawy programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, z kolei ust. 2 stanowi, że ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, nie podlegają ochronie.

Polski prawodawca nie zdefiniował w żadnym obowiązującym akcie prawnym pojęcia programu komputerowego, zatem w tym zakresie pozostaje odwołać się do dorobku doktryny i orzecznictwa. W piśmiennictwie podnosi się, że przez program komputerowy należy rozumieć zestaw instrukcji (poleceń rozkazów) adresowanych do komputera, których wykonanie przez komputer prowadzi do uzyskania określonych wyników. Podkreśla się przy tym, że nawet dokumentacja projektowa, sporządzona w języku naturalnym, może stanowić formę wyrażenia programu komputerowego, tak samo jak jego kod źródłowy (ang. source code), czy kod wynikowy (ang. object code) (D. Flisiak (red.), Prawo autorskie i prawa pokrewne, Warszawa 2015).

Program podlegający ochronie prawnoautorskiej musi cechować się indywidualnością i stanowić utwór oryginalny, będący wytworem procesu intelektualnego programisty i jego zdolności kreacyjnych, wynikać z działalności twórczej. Oryginalność najczęściej jest utożsamiana z cechą działalności twórczej. Działalność twórcza stanowi przejaw takiego działania, które choćby w minimalnym stopniu odróżnia się od innych rezultatów takiego samego działania, a zatem posiada cechę nowości, której stopień jednakże nie ma znaczenia. Powinna to jednak być nowość obiektywna, z którą mamy do czynienia, gdy utwór różni się od dóbr niematerialnych, będących częścią dorobku kulturalnego, nie zaś nowość w sensie subiektywnym, zasadzająca się na przekonaniu autora o nowości własnego dzieła (A. Niewęgłowski, M. Póżniak-Niedzielska, w: System prawa prywatnego, red. Z. Radwański, t. 13: Prawo autorskie, red. J. Barta, Warszawa 2013, s. 9-11). Treść programu komputerowego nie może mieć jedynie charakteru pracy odtwórczej, polegającej na powielaniu w linijkach programu standardowych rozwiązań problemów. Ponadto, program komputerowy, aby spełniać cechy utworu chronionego prawem autorskim, powinien być również ustalony.

Ustalenie programu komputerowego polega na jego uzewnętrznieniu w jakiejkolwiek postaci umożliwiającej jego percepcję przez osoby inne niż twórca (J. Barta, M. Czajkowska-Dąbrowska, Z. Ćwiąkalski, R. Markiewicz, E. Trapie, Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Komentarz, Warszawa 2001, s. 74; J. Sieńczyło-Chlabicz, Prawo własności intelektualnej, Warszawa 2013, s. 46).

Jak wskazano w pkt 89 Objaśnień podatkowych Ministra Finansów z dnia 15 lipca 2019 r. dotyczących preferencyjnego opodatkowania dochodów wytwarzanych przez prawa własności intelektualnej IP BOX (dalej Objaśnienia): pojęcie „program komputerowy” nie powinno być rozumiane wąsko lecz szeroko (...) Holistycznie i funkcjonalnie, program komputerowy obejmuje więc jego funkcjonalne części składowe, takie jak: kod źródłowy, opis procedur operacyjnych, zestawienie danych w informacjach konwersacyjnych i dialogowych oraz kod wynikowy i interfejs. Z kolei w pkt 82 Objaśnień wyjaśniono, iż: „ze względu na bardzo ograniczone źródła interpretacji wobec programu komputerowego w stricte polskich aktach prawnych oraz polskiej literaturze na potrzeby preferencji IP Box warto także odnieść się do właściwych dla omawianego zagadnienia źródeł wywodzących się od organizacji ponadnarodowych i międzynarodowych, do których przynależy Polska, w szczególności Unii Europejskiej oraz OECD.

Z związku z powyższym oraz z uwagi na harmonizację przesłanek ochrony programów komputerowych w Dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/24/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie ochrony prawnej programów komputerowych (dalej: Dyrektywa 2009/24/WE) i nakaz proeuropejskiej interpretacji polskiego prawa trzeba w tym miejscu uwzględniać wnioski wynikające z prawa unijnego oraz dorobek Trybunału Sprawiedliwości UE. Zgodnie z punktem 7 preambuły Dyrektywy 2009/24/WE pojęcie „program komputerowy” obejmuje program w jakiejkolwiek formie, a także przygotowawcze prace projektowe prowadzące do rozwoju programu komputerowego, z zastrzeżeniem, że charakter prac przygotowawczych jest taki, iż program komputerowy może korzystać z nich na późniejszym etapie.

Jak natomiast stanowi przytoczony wyżej art. 74 ust. 2 polskiej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, ochrona programów komputerowych „obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia”.

Zwrot „forma wyrażenia” odzwierciedla terminologię przyjętą w polskiej wersji językowej dyrektywy 2009/24/WE. Przez „formę wyrażenia” programu należy rozumieć każdy obiektywnie postrzegalny sposób zapisu poleceń adresowanych do komputera. Jak wyjaśnił TSUE na gruncie dyrektywy 2009/24/WE, „formą wyrażenia” może być wyłącznie taka postać programu, która umożliwia albo reprodukcję „działającego” programu, albo uzyskanie tego programu w przyszłości. Przykładowo w wyroku z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie C-393/09 Bezpećnostni softwarova asociace – Svaz softwarove ochrany v. Ministerstvo kultury, TSUE wyjaśnił, iż termin „program komputerowy” obejmuje również przygotowawcze prace projektowe prowadzące do rozwoju programu komputerowego, z zastrzeżeniem, że charakter prac przygotowawczych musi pozwalać na stworzenie programu komputerowego na późniejszym etapie (zob. pkt 36 wyroku).

W orzecznictwie polskich sądów powszechnych podkreśla się, że ochrona prawno-autorska uaktywnia się od momentu ustalenia czy dany produkt jest utworem w rozumieniu ustawy o PAIPP. Konsekwencją powyższych założeń jest fakt, iż cech utworu, a co za tym idzie ochrony prawno-autorskiej nie zostanie pozbawiony nawet taki program komputerowy, który nie stanowi produktu odrębnego i nie może być sprzedany oddzielnie od programów, którym służy. Specyfika dziedziny informatyki, jej dynamika rozwoju oraz złożoność poszczególnych elementów składających się na całość nie pozwala gratyfikować jedynie sztywno określonych, widocznych efektów pracy programisty bez wyraźnego polecenia takiego ich traktowania (por. wyrok Sąd Okręgowy w Łodzi z 26 marca 2014 r., sygn. I C 566/12).

W świetle powyższych konstrukcji prawnych, przewidzianych w polskiej ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, unijnej Dyrektywie 2009/24/WE oraz na gruncie doktryny i orzecznictwa, należy uznać, że efekty wspólnych prac Wnioskodawcy i Współautorów, obejmujące algorytmy i kody źródłowe spełniają wszelkie przesłanki definicyjne programów komputerowych podlegających ochronie prawno-autorskiej. Nie ulega bowiem wątpliwości, że Wnioskodawca i Współautorzy pisząc kod każdorazowo wytwarzają dobra niematerialne charakteryzujące się oryginalnością i indywidualnością. Podejmują wysiłek umysłowy o charakterze kreacyjnym.

Ponadto, efekty prac Wnioskodawcy i Współtwórców są uzewnętrzniane w postaci kodu napisanego w języku programowania. Przedmiotem ochrony prawa autorskiego jest więc w niniejszym przypadku oprogramowanie komputerowe, które zostało wytworzone przez Wnioskodawcę i Współautorów w ramach prowadzonej przez Nich działalności.

Zdaniem Wnioskodawcy, jego działalność związana z realizacją zawartego Porozumienia współautorskiego można zakwalifikować do działalności badawczo-rozwojowej, co zostało już wyżej wykazane. Wobec powyższego, autorskie prawo do oprogramowania komputerowego wytwarzanego i rozwijanego (ulepszanego) wspólnym wysiłkiem Wnioskodawcy i Współtwórców jest kwalifikowanym prawem własności intelektualnej w rozumieniu art. 30ca ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W opisie stanu faktycznego wskazano, iż Wnioskodawca i Współtwórcy realizując Porozumienie współautorskie i zobowiązania wynikające z zawartych Umów cząstkowych otrzymują wynagrodzenie, na podstawie wystawianych przez siebie faktur VAT. Wnioskodawca jednocześnie przenosi na Kontrahenta autorskie prawa majątkowe do wytworzonego w toku świadczonych usług oprogramowania za konkretnie wskazaną kwotę. Niewątpliwie Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie, którym jest honorarium za przeniesienie autorskich praw majątkowych do wytworzonego przez wspólnym wysiłkiem oprogramowania. Skoro przeniesienie własności tych praw następuje odpłatnie, to tym samym Wnioskodawca osiąga dochód ze sprzedaży autorskich praw majątkowych do programów komputerowych.

Reasumując:

1. Wnioskodawca w ramach podjętej działalności badawczo-rozwojowej wytwarza kwalifikowane prawa własności intelektualnej w postaci autorskich praw do programów komputerowych, które podlegają ochronie według przepisów prawa polskiego.

2. Wnioskodawca osiąga dochód ze sprzedaży tych kwalifikowanych praw własności intelektualnej.

3. Wnioskodawca prowadzi na bieżąco ewidencję, o której mowa w art. 30cb ust. 2 u.p.d.o.f.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, dochód uzyskiwany z odpłatnego zbycia kwalifikowanych praw własności intelektualnej, tj. majątkowych praw autorskich do współtworzonych programów komputerowych w odpowiedzi na zlecenie Kontrahenta, z którym Wnioskodawca i Współtwórcy zawarli Umowy cząstkowe, należy uznać za dochód z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej w rozumieniu art. 30ca ust. 7 pkt 2 u.p.d.o.f. To oznacza, że Wnioskodawca ma prawo wobec tych dochodów zastosować preferencyjną 5-proc. stawką opodatkowania.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie natomiast do treści art. 5b ust. 1 ww. ustawy:

Ustawodawca wprowadził definicję działalności badawczo-rozwojowej w art. 5a pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którą:

W myśl art. 5a pkt 39 ww. ustawy:

Z kolei w definicji prac rozwojowych zawartej w art. 5a pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano, że oznaczają one:

Na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 742 ze zm.):

Natomiast stosownie do art. 4 ust. 3 ww. ustawy:

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że od 9 czerwca 2019 r. prowadzi Pan działalność gospodarczą, której podstawowym przedmiotem jest działalność związana z tworzeniem oprogramowania. W okresie obowiązywania przepisów dotyczącej ulgi IP Box nawiązał Pan kooperatywę z trzeba innymi przedsiębiorcami (zwanymi dalej: „Współtwórcami” lub „Współautorami”) na potrzeby wytwarzania oprogramowania komputerowego dla wiodącego dostawcy informacji kredytowej w Europie oraz jednego z kluczowych podmiotów w skali światowej, dostarczającego zintegrowane usługi i rozwiązania z zakresu informacji biznesowej, handlowej oraz zarządzania ryzykiem – (…)(dalej w skrócie: „A” lub „Klient”). Współpraca z ww. odbiorcą oprogramowania tworzonego przez Pana i Współtwórców odbywa się za pośrednictwem dwóch innych podmiotów. Pana i Współtwórców wiążą pisemne umowy zawarte 1 lipca 2019 r. (dalej „Umowy cząstkowe”) ze spółką X (zwaną dalej w skrócie: „Kontrahentem”). Z kolei Kontrahenta łączy umowa zawarta 21 października 2019 r. z podmiotem pośredniczącym, tj. Y (dawniej działająca pod firmą „…”), który to ostatecznie deleguje wyznaczonych przez Kontrahenta podwykonawców – Pana i Współtwórców – do prac programistycznych na rzecz A. Oprogramowanie, o którym mowa we wniosku jest tworzone wspólnym wysiłkiem Pana i Współtwórców. Każdy z nich uczestniczy w procesie twórczym wnosząc swój wkład twórczy, który przejawia się i znajduje odzwierciedlenie w różnych warstwach oprogramowania. Zarówno Pan, jak i każdy ze Współtwórców występują w roli równorzędnego współautora oprogramowania. Pod pojęciem „podejmowana przez Wnioskodawcę i Współtwórców działalność polegająca na tworzeniu programów komputerowych (oprogramowania)” należy rozumieć wyodrębnione zadania, powierzone na mocy Umów cząstkowych i realizowane wspólnym wysiłkiem przez Pana i Zainteresowanych w ramach Porozumienia współtwórców, polegające na tworzeniu kodu źródłowego, stanowiącego program komputerowy. Oprogramowanie współtworzone przez Pana i Współtwórców umożliwia inteligentną identyfikację firm i osób, powiązań między nimi, ustalenie struktury właścicielskiej, osób upoważnionych do reprezentowania podmiotu i składania oświadczeń woli w jego imieniu, a także beneficjentów rzeczywistych. Wykorzystuje w tym celu wiele źródeł danych, centra inwestygacyjne, indywidualne reguły i modele oceny scoringowej. Pozwala także na ich sprawdzenie pod kątem (…). Z perspektywy A, prace wykonywane przez Pana i Współtwórców od pewnego etapu prowadziły/mogą prowadzić do rozwijania istniejącego już oprogramowania, np. o nowe lub ulepszone funkcjonalności, bądź też jego modyfikację. Wytwarzał Pan programy komputerowe związane z analizą struktury własnościowej firm oraz identyfikacją beneficjentów rzeczywistych. W uzupełnieniu wniosku wskazał Pan listę konkretnych programów komputerowych wytworzonych w 2020 oraz 2021 roku:

(…)

W 2021 roku wytworzył Pan następujące programy komputerowe:

(…)

Na wstępie trzeba podkreślić, że z pracami badawczo-rozwojowymi mamy do czynienia wówczas, gdy wykorzystuje się dostępną wiedzę z dziedziny nauki, technologii oraz innej wiedzy i umiejętności do tworzenia nowych lub ulepszenia istniejących produktów/usług. Wobec powyższego ocena, czy prowadzone przez Pana projekty programistyczne stanowią działalność badawczo-rozwojową dokonana zostanie w kontekście wskazanych przez Pana efektów tych prac (oprogramowania opisanego we wniosku).

Z ustawowej definicji zawartej w regulacjach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że działalność badawczo-rozwojowa musi mieć charakter twórczy. Jak podaje słownik języka polskiego PWN, działalność twórcza to zespół działań podejmowanych w kierunku tworzenia (działalność – zespół działań podejmowanych w jakimś celu), powstania czegoś (twórczy – mający na celu tworzenie, tworzyć – powodować powstanie czegoś). W doktrynie prawa autorskiego podkreśla się natomiast, że cecha twórczości związana jest przede wszystkim z rezultatem działalności człowieka o charakterze kreacyjnym i jest spełniona wówczas, gdy istnieje nowy wytwór intelektu. Działalność twórcza oznacza, że „ustawodawca za przedmiot prawa autorskiego uznaje tylko rezultat (przejaw) takiego działania, który choćby w minimalnym stopniu odróżnia się od innych rezultatów takiego samego działania, a zatem, że posiada cechę nowości, której stopień nie ma znaczenia”. Zatem twórczość działalności badawczo-rozwojowej może przejawiać się opracowywaniem nowych koncepcji, narzędzi, rozwiązań niewystępujących dotychczas w praktyce gospodarczej podatnika lub na tyle innowacyjnych, że w znacznym stopniu odróżniają się od rozwiązań już funkcjonujących u podatnika.

W opisie sprawy wskazał Pan, że w związku z faktem, iż Pana i Współtwórców łączy Porozumienie współtwórców i oprogramowanie jest wynikiem wspólnej pracy, powstałe programy są utworem współautorskim, a Panu przysługują do nich wspólne autorskie prawa majątkowe. Finalna postać utworu – oprogramowanie komputerowe tworzone na zlecenie Kontrahenta – jest wynikiem zespolenia twórczych wkładów Pana i Współtwórców. Twórcza praca Pana i pozostałych Współtwórców może pozostawać w stosunku do siebie pod względem czasu bądź jako równoczesna, bądź jako następująca jedna po drugiej twórczość każdego ze współautorów. Zachodzi jednak między nimi taka relacja, że w zasadzie każda z nich z osobna nie doprowadziłaby do stworzenia samodzielnego dzieła – w tym przypadku programu komputerowego. W wyniku implementacji wytworzonych przez Pana i Współtwórców utworów rozwijane oprogramowanie nadrzędne jest optymalizowane lub wyposażane w nowe, ulepszone, bądź też kolejne funkcjonalności. Czynności projektowania i tworzenia oprogramowania nie miały charakteru rutynowych lub okresowych zmian, lecz stanowiły systematyczny rozwój konkretnego produktu (poczynając od jego tworzenia). Wytwarzane przez Pana i Współautorów oprogramowanie opiera się na indywidualnych, autorskich pomysłach i obejmuje m.in. zbudowanie modelu i zaprojektowanie algorytmu, czynność programowania (tworzenia kodu źródłowego, będącego realizacją algorytmu) oraz weryfikację, modyfikację i udoskonalanie dostępnych rozwiązań programistycznych. Działania te prowadzone były w sposób ułożony, metodyczny, czego wymaga specyfika tworzenia programu komputerowego, tj. określenie celu jaki ma on spełniać, ustalenia sposobu dojścia do danego celu (dobór odpowiednich rozwiązań programistycznych oraz technologii), zaplanowanie prac, wykonanie, weryfikacja, implementacja, zakończenie.Projektowane i tworzone produkty (oprogramowanie komputerowe) stanowiły/stanowią produkty nowe lub ulepszone funkcjonalnie w stosunku do tych dotychczas tworzonych przez Pana i Współautorów. W każdym przypadku Pan i Współautorzy wnosili swój indywidualny i twórczy wkład, wykorzystując najnowsze technologie informatyczne z zakresu wytwarzania oprogramowania. Produkty informatyczne stworzone przez Pana i Współautorów mają charakter indywidualny i są utrwalone w postaci kodu w języku programowania. Element twórczy Pana i Współautorów w tworzeniu oprogramowania polegał na pisaniu algorytmu, który znajduje odzwierciedlenie w postaci kodu źródłowego, w efekcie czego powstaje program komputerowy. Oprogramowanie wytwarzane przez Pana i Współautorów w ramach prowadzonej bezpośrednio działalności gospodarczej jest rezultatem ich własnej, indywidualnej, twórczej działalności intelektualnej, a w konsekwencji stanowi utwór podlegający ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W uzupełnieniu wniosku dodał Pan, że twórczy charakter działalności opisanej we wniosku przejawia się poprzez projektowanie nowatorskich algorytmów, pisanie czystego i efektywnego kodu, jak również znalezienie innowacyjnych rozwiązań dla napotykanych wyzwań programistycznych, tj. rozwiązań odpowiadających potrzebom ostatecznego odbiory oprogramowania. Potrzeby te określone są w tzw. specyfikacji biznesowej, opisującej cele, wymagania, oczekiwane funkcjonalności oraz szczegóły dotyczące oprogramowania, które ma być stworzone, jak choćby scenariusze użycia. Pisanie kodu to proces tworzenia instrukcji komputerowych zgodnie z określonymi regułami i językiem programowania. To tłumaczenie algorytmów i pomysłów na zrozumiały dla komputera zestaw instrukcji, który wykonuje określone zadania. Obejmuje to pisanie linijek kodu, implementację algorytmów, testowanie rozwiązań. Opracowanie nowego oprogramowania to złożony proces, który obejmuje wiele kroków: określenie wymagań, projektowanie, implementacja, testowanie, debugowanie. W kontekście „ulepszenia/rozwijania/modyfikowania” wyróżnić należy następujące działania: optymalizacja i ulepszanie oraz wsparcie i konserwacja.

Wyjaśnił Pan, że logika biznesowa oprogramowania została zrealizowana w oparciu o architekturę mikro-serwisów w technologii (…). Architektura mikroserwisów to podejście projektowe, które opiera się na tworzeniu aplikacji jako zestawu małych, niezależnych serwisów, zamiast budowania jednej dużej monolitycznej aplikacji. Każdy mikroserwis zajmuje się konkretnym obszarem funkcjonalnym i działa jako osobny, autonomiczny komponent. Architektura mikroserwisów w (…) pozwala na lepszą skalowalność i elastyczność aplikacji poprzez rozdzielenie różnych funkcjonalności na mniejsze, łatwiej zarządzalne komponenty. Każdy serwis może być rozwijany, wdrażany i skalowany niezależnie, co ułatwia także utrzymanie systemu w przypadku zmiany lub rozbudowy funkcjonalności. W technologii (…) architektura mikroserwisów jest implementowana przy użyciu różnych narzędzi i frameworków. Oprogramowanie zostało wytworzone i/lub rozwinięte/ulepszone/modyfikowane o technologie od zarządzania bazami danych (…), poprzez mapowanie obiektowo-relacyjne w (…), aż po narzędzia do komunikacji między aplikacjami (…) oraz bibliotekę do tworzenia interfejsów użytkownika w aplikacjach internetowych (…). Wyszczególnia Pan zastosowane technologie:

(…).

Jak wynika z opisu sprawy, nowe oprogramowania różniły się od rozwiązań już funkcjonujących unikalnym zestawem funkcjonalności, zastosowaniem innowacyjnego podejścia oraz rozwiązaniem niespotykanego dotąd w Pana praktyce gospodarczej problemu. O oryginalności oprogramowania zadecydowała:

-Innowacyjność rozwiązania: oprogramowanie wyróżnia się poprzez nowe algorytmy, które nie istniały lub nie były stosowane wcześniej przez Pana.

-Unikalność funkcjonalności: oprogramowanie oferuje unikalne funkcjonalności, które wyróżniają je spośród wcześniej tworzonych, m.in. nowe sposoby interakcji z użytkownikiem, zaawansowane mechanizmy analizy danych, różne sposoby prezentacji informacji.

-Efektywne połączenie istniejących elementów: zastosowano kombinację różnych technologii.

-Zaspokojenie nowych potrzeb: tworzone oprogramowanie wychodzi na przeciwko nowym potrzebom firmy A, które dotychczas nie były w pełni zaspokojone. Stworzył Pan rozwiązania programistyczne, które reagują na specyficzne wymagania, niespotykane dotychczas w jego praktyce zawodowej.

Jak Pan wskazał, oprogramowanie różniło się od rozwiązań już funkcjonujących u Pana w związku z zastosowaniem i integracją technologii wymienionych powyżej, tj. przede wszystkim mikroserwisowe podejście do tworzenie aplikacji oraz framework (…) i inne wymienione oraz opisane szczegółowo wyżej technologie od zarządzania bazami danych (…), poprzez mapowanie obiektowo-relacyjne w (…), aż po narzędzia do komunikacji między aplikacjami (…) oraz bibliotekę do tworzenia interfejsów użytkownika w aplikacjach internetowych (…).

Zatem, prowadzona przez Pana działalność w zakresie tworzenia wraz ze Współautorami wymienionych programów komputerowych ma twórczy charakter.

Kolejnym kryterium działalności badawczo-rozwojowej jest prowadzenie tej działalności w sposób systematyczny. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN słowo systematyczny oznacza (i) robiący coś regularnie i starannie, (ii) o procesach: zachodzący stale od dłuższego czasu, (iii) o działaniach: prowadzony w sposób uporządkowany, według pewnego systemu; też: o efektach takich działań; planowy, metodyczny. W związku z tym, że w definicji działalności badawczo-rozwojowej słowo „systematyczny” występuje w sformułowaniu „podejmowaną (działalność) w sposób systematyczny”, a więc odnosi się do „działalności”, czyli zespołu działań podejmowanych w jakimś celu, najbardziej właściwą definicją systematyczności w omawianym zakresie jest definicja obejmująca prowadzenie działalności w sposób uporządkowany, według pewnego systemu. Zatem słowo systematycznie odnosi się również do działalności prowadzonej w sposób metodyczny, zaplanowany i uporządkowany. To oznacza, że działalność badawczo-rozwojowa jest prowadzona systematycznie niezależnie od tego, czy podatnik stale prowadzi prace badawczo-rozwojowe, czy tylko od czasu do czasu, a nawet incydentalnie, co wynika z charakteru prowadzonej przez niego działalności oraz potrzeb rynku, klientów, sytuacji mikro i makroekonomicznej. Z powyższego wynika, że spełnienie kryterium „systematyczności” danej działalności nie jest uzależnione od ciągłości tej działalności, w tym od określonego czasu przez jaki działalność taka ma być prowadzona ani też od istnienia planu co do prowadzenia przez podatnika podobnej działalności w przyszłości. Wystarczające jest, aby podatnik zaplanował i przeprowadził chociażby jeden projekt badawczo-rozwojowy, przyjmując dla niego określone cele do osiągnięcia, harmonogram i zasoby. Taka działalność może być uznana za działalność systematyczną, tj. prowadzoną w sposób metodyczny, zaplanowany i uporządkowany.

W przedstawionym opisie sprawy wskazał Pan, że Pana i Współautorów działania prowadzone były w sposób ułożony, metodyczny, czego wymaga specyfika tworzenia programu komputerowego, tj. określenie celu jaki ma on spełniać, ustalenia sposobu dojścia do danego celu (dobór odpowiednich rozwiązań programistycznych oraz technologii), zaplanowanie prac, wykonanie, weryfikacja, implementacja, zakończenie. Czynności projektowania i tworzenia oprogramowania nie miały charakteru rutynowych lub okresowych zmian, lecz stanowiły systematyczny rozwój konkretnego produktu (poczynając od jego tworzenia).

Wyjaśnił Pan w uzupełnieniu wniosku, że nadrzędnym Pana celem było stworzenie oprogramowania odpowiadającego potrzebom Pana ostatecznego odbiorcy, tj. firmy A. Wszystkie zaplanowane prace były finansowane z Pana środków własnych. Wyszczególnił Pan cele realizowanego oprogramowania:

Rok 2020:

(…)

Rok 2021:

(…)

Wszystkie wyżej wymienione cele zostały osiągnięte w przedstawionych ramach czasowych przy wykorzystaniu – w kontekście zasobów ludzkich – współtwórczej pracy Pana i pozostałych Współautorów oprogramowania, Pana własnego sprzętu komputerowego oraz własnych zasobów finansowych. Systematyczność w odniesieniu do podejmowanych przez Pana działań w zakresie opisanych we wniosku czynności polegała na konsekwencji, planowaniu i uporządkowaniu procesu programowania. Fundamentem tych działań była iteracyjność, czyli cykliczne podejście do pracy, gdzie Pan i Współtwórcy regularnie dokonuje oceny postępu, wprowadzają poprawki i kontynuują rozwój programu. Systematyczność zaczyna się od wyznaczenia celów, podziału zadań na mniejsze etapy i ustalenia harmonogramu. Systematyczność przejawiała się również w utrzymaniu spójnego stylu pisania kodu, stosowanie nazewnictwa zrozumiałego dla pozostałych Współtwórców, a także tworzenie dokumentacji kodu, która ułatwia zrozumienie jego funkcji dla innych programistów. Systematyczność polegała również na systematycznym identyfikowaniu i naprawianiu błędów w kodzie. Przedstawił Pan harmonogramy w odniesieniu do poszczególnych programów.

Zatem kolejne kryterium definicji działalności badawczo-rozwojowej, tj. prowadzenie działalności w sposób systematyczny, w odniesieniu do wskazanych przez Pana programów komputerowych jest spełnione.

Powyżej omówione dwa kryteria działalności badawczo-rozwojowej dotyczą charakteru i organizacji prowadzenia tej działalności, podczas gdy ostatnie, trzecie kryterium, dotyczy rezultatu prowadzenia tej działalności, tj. zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań. W konsekwencji – głównym zadaniem dla zarządzającego projektem badawczo-rozwojowym jest zlokalizowanie i zidentyfikowanie zasobów wiedzy przed rozpoczęciem działań projektowych; zasobów w ujęciu funkcjonalnym i celowościowym, czyli podlegającym zwiększeniu oraz możliwym i właściwym do wykorzystania zwiększonej wiedzy do nowych zastosowań. Lokalizacja i identyfikacja wiedzy obejmuje szereg działań, w tym określenie stanu wiedzy, miejsca, sposobu jej wykorzystania oraz selekcji pod względem przydatności do realizacji celu projektu.

Z opisu sprawy wynika, że Pan i Współtwórcy zobowiązali się do wymiany wiedzy, doświadczeń i umiejętności w zakresie informatyki, a w szczególności współczesnych technologii programistycznych oraz do inicjowania i prowadzenia skoordynowanych działań zmierzających do zwiększenia tych zasobów wiedzy. Wytwarzane przez Pana i Współautorów oprogramowanie opiera się na indywidualnych, autorskich pomysłach i obejmuje m.in. zbudowanie modelu i zaprojektowanie algorytmu, czynność programowania (tworzenia kodu źródłowego, będącego realizacją algorytmu) oraz weryfikację, modyfikację i udoskonalanie dostępnych rozwiązań programistycznych. Pan i Współautorzy rozwijają swoją wiedzę i umiejętności w zakresie programowania, poznając i wykorzystując najnowsze technologie. Proces tworzenia oprogramowania wymaga ciągłego rozwoju, poszerzenia i aktualizowania wiedzy programistycznej, jak również z dziedziny, w której to oprogramowanie miało być wykorzystywane. Niejednokrotnie Pan i Współautorzy sięgali do specjalistycznej literatury, szkoleń oraz fachowych publikacji. Pan i Współautorzy w ramach prowadzonej działalności nabywali, łączyli, kształtowali i wykorzystywali dostępną aktualnie wiedzę i umiejętności, w tym zwłaszcza z zakresu narzędzi informatycznych, oprogramowania, technologii w celu tworzenia nowych zastosowań (nowych lub ulepszonych produktów cyfrowych – programów komputerowych).

W uzupełnieniu wniosku dodał Pan, że dysponował podstawowymi zasobami wiedzy niezbędnymi do pracy w dziedzinie programowania, takimi jak znajomość języków programowania, podstawy algorytmów i struktur danych, umiejętność korzystania z podstawowych narzędzi programistycznych, takich jak IDE (środowisko programistyczne), system kontroli wersji (…). Potrafił Pan korzystać z dokumentacji technicznej i miał zdolność szybkiego uczenia się nowych narzędzi czy bibliotek. Wykorzystywał Pan i rozwijał znajomość architektury mikroserwisów oraz frameworków dedykowanych do ich tworzenia, jak (…), technologie do zarządzania bazami danych (…), mapowania obiektowo-relacyjnego w (…), aż po narzędzia do komunikacji między aplikacjami (…) oraz bibliotekę do tworzenia interfejsów użytkownika w aplikacjach internetowych (…). Przy zastosowaniu ww. technologii powstało przedmiotowe oprogramowanie, o którym mowa we wniosku. Każdy program komputerowy wyróżnia sią od oprogramowania już istniejącego rozwiązaniem niespotykanego dotąd w Pana praktyce gospodarczej problemu (tworzone są nowe algorytmy). Każdy kolejny program odznacza się unikatowym zastosowaniem poprzez realizację nowej funkcjonalności oczekiwanej przez odbiorcę. Ponadto kolejne wytworzone oprogramowanie odróżnia:

-Unikalność funkcjonalności: oprogramowanie oferuje unikalne funkcjonalności, które wyróżniają je spośród wcześniej tworzonych, m.in. nowe sposoby interakcji z użytkownikiem, zaawansowane mechanizmy analizy danych, różne sposoby prezentacji informacji.

-Efektywne połączenie istniejących elementów: zastosowano kombinację różnych technologii (wymienionych szczegółowo w odpowiedzi na pytania wyżej).

-Zaspokojenie nowych potrzeb: tworzone oprogramowanie wychodzi naprzeciwko nowym potrzebom firmy A., które dotychczas nie były w pełni zaspokojone.

Stworzył Pan rozwiązania programistyczne, które reagują na specyficzne wymagania, niespotykane dotychczas w jego praktyce zawodowej.W ramach prowadzonej działalności świadczył Pan usługi informatyczne oraz doradztwa i nadzoru informatycznego, w zakresie:

-Tworzenia, konfigurowania i utrzymywania środowisk deweloperskich i testowych,

-Bieżącej realizacja zadań deweloperskich, zgodnie ze (…),

-Projektowania i nadzorowania procesów automatycznego weryfikowania jakości wytwarzanego oprogramowania.

Logika biznesowa oprogramowania została zrealizowana w oparciu o architekturę mikroserwisów w technologii (…). Architektura mikroserwisów to podejście projektowe, które opiera się na tworzeniu aplikacji jako zestawu małych, niezależnych serwisów, zamiast budowania jednej dużej monolitycznej aplikacji. Każdy mikroserwis zajmuje się konkretnym obszarem funkcjonalnym i działa jako osobny, autonomiczny komponent. Architektura mikroserwisów w (…) pozwala na lepszą skalowalność i elastyczność aplikacji poprzez rozdzielenie różnych funkcjonalności na mniejsze, łatwiej zarządzalne komponenty. Każdy serwis może być rozwijany, wdrażany i skalowany niezależnie, co ułatwia także utrzymanie systemu w przypadku zmiany lub rozbudowy funkcjonalności. W technologii (…) architektura mikroserwisów jest implementowana przy użyciu różnych narzędzi i frameworków. Oprogramowanie zostało wytworzone i/lub rozwinięte/ulepszone/modyfikowane o technologie od zarządzania bazami danych (…), poprzez mapowanie obiektowo-relacyjne w (…), aż po narzędzia do komunikacji między aplikacjami (…) oraz bibliotekę do tworzenia interfejsów użytkownika w aplikacjach internetowych (…). Wyszczególnia Pan zastosowane technologie:

(…).

Nadrzędnym Pana celem i planem było stworzenie oprogramowania odpowiadającego potrzebom jego ostatecznego odbiorcy, tj. firmy A. Rozwijał Pan swoją wiedzę i umiejętności w zakresie programowania, poznając i wykorzystując najnowsze technologie:

(…)

Zaplanowane przedsięwzięcie było wieloetapowe. Początkowy etap polegał na konsultacjach z A, ustalaniu celów projektu oraz analizie możliwości stworzenia nowego oprogramowania. Kolejny etap to praktyczne działania mające na celu tworzenie nowego programu. Proces tworzenia składał się z cykli wydawniczych z prezentacją postępów. Ostatni etap obejmował podsumowanie, akceptację lub odrzucenie wyników prac oraz ewentualne zmiany w zasobach lub oczekiwaniach od projektu. Cały proces wymagał dużego nakładu intelektualnego i elastyczności w podejmowaniu decyzji. Efektem Pana działań są programy komputerowe wyszczególnione powyżej.

Zatem powyższe pozwala uznać, że wykorzystuje Pan istniejące zasoby wiedzy w celu tworzenia nowych zastosowań.

Kluczowe jest zawarte w definicji działalności badawczo-rozwojowej rozróżnienie, które wskazuje, że taka działalność obejmuje dwa rodzaje aktywności, tj.:

(i)badania podstawowe i badania aplikacyjne zdefiniowane w art. 4 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce oraz

(ii)prace rozwojowe, o których mowa w art. 4 ust. 3 tej ustawy.

Należy zwrócić uwagę na wyłączenie zawarte w art. 4 ust. 3 tej ustawy, mogące odnosić się do wielu przejawów aktywności podatnika. Zastrzeżenie zostało wprowadzone w celu wyeliminowania z zakresu działalności badawczo-rozwojowej tych przejawów aktywności podatnika, które mimo ulepszenia istniejących procesów lub usług, z uwagi na swoją cykliczność (okresowość) oraz brak innowacyjnego charakteru (rutynowość), nie mogą stanowić prac rozwojowych.

Pojęcie działalności badawczo-rozwojowej obejmuje m.in. prace rozwojowe w rozumieniu ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.

Prace rozwojowe polegają na nabywaniu, łączeniu, kształtowaniu i wykorzystywaniu dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności – przy czym użyty przez ustawodawcę spójnik „i” wskazuje, że aby uznać działania za prace rozwojowe konieczne jest zaistnienie wszystkich tych czynności, tj.:

·nabycia dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności;

·łączenia dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności;

·kształtowania dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności;

·wykorzystania dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności.

Prace rozwojowe bazują zatem na dostępnej wiedzy – w zależności od celów, jakie przyjęto dla prowadzenia prac, będzie to wiedza z określonej dziedziny lub dziedzin. Prace te obejmują kolejno:

·nabycie wiedzy i umiejętności, czyli pozyskanie wiedzy/umiejętności, zapoznanie się z wiedzą, zrozumienie jej;

·łączenie wiedzy i umiejętności, czyli znalezienie takich zależności pomiędzy wiedzą z różnych zakresów, dziedzin lub wiedzy wynikającej z różnych badań naukowych oraz pomiędzy umiejętnościami, które są istotne z punktu widzenia postawionych celów badan rozwojowych;

·kształtowanie wiedzy i umiejętności, czyli takie „ułożenie” efektów nabywania i łączenia wiedzy i umiejętności lub takie sformułowanie wniosków płynących z tych procesów, aby można je było wykorzystać dla realizacji postawionych celów prac rozwojowych;

·wykorzystanie wiedzy i umiejętności, czyli ich użycie, posłużenie się nimi dla osiągnięcia celów prac rozwojowych.

Co istotne, całość ww. czynności służy:

·planowaniu produkcji oraz

·projektowaniu i tworzeniu zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług.

Chodzi przy tym o konkretne produkty, konkretne procesy lub konkretne usługi albo konkretne rodzaje produktów, procesów lub usług. Podmiot prowadzący prace rozwojowe organizuje je z uwzględnieniem specyfiki konkretnych produktów, procesów lub usług – od niej zależą potrzeby prowadzenia prac rozwojowych i ich zakres.

Jednocześnie ustawodawca wyłączył z definicji prac rozwojowych działalność obejmującą rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do produktów, procesów lub usług, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń. O tym, jakie zmiany do produktów, procesów lub usług mają charakter rutynowy (wykonywany często i niemal automatycznie) i okresowy (powtarzający się, występujący co pewien czas) będzie każdorazowo decydował charakter konkretnych produktów, procesów bądź usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w związku z faktem, iż Pana i Współtwórców łączy Porozumienie współtwórców i oprogramowanie jest wynikiem ich wspólnej pracy, powstałe programy są utworem współautorskim. Projektowane i tworzone produkty (oprogramowanie komputerowe) stanowiły/stanowią produkty nowe lub ulepszone funkcjonalnie w stosunku do tych dotychczas tworzonych przez Pana i Współautorów. Czynności projektowania i tworzenia oprogramowania nie miały charakteru rutynowych lub okresowych zmian, lecz stanowiły systematyczny rozwój konkretnego produktu (poczynając od jego tworzenia). Pan i Współautorzy w ramach prowadzonej działalności nabywali, łączyli, kształtowali i wykorzystywali dostępną aktualnie wiedzę i umiejętności, w tym zwłaszcza z zakresu narzędzi informatycznych, oprogramowania, technologii w celu tworzenia nowych zastosowań (nowych lub ulepszonych produktów cyfrowych – programów komputerowych). W każdym przypadku Pan i Współautorzy wnosili swój indywidualny i twórczy wkład, wykorzystując najnowsze technologie informatyczne z zakresu wytwarzania oprogramowania. Produkty informatyczne stworzone przez Pana i Współautorów mają charakter indywidualny i są utrwalone w postaci kodu w języku programowania.

W uzupełnieniu wniosku doprecyzował Pan, że twórczy charakter działalności opisanej we wniosku przejawia się poprzez projektowanie nowatorskich algorytmów, pisanie czystego i efektywnego kodu, jak również znalezienie innowacyjnych rozwiązań dla napotykanych wyzwań programistycznych, tj. rozwiązań odpowiadających potrzebom ostatecznego odbiory oprogramowania. Oprogramowanie zostało wytworzone i/lub rozwinięte/ulepszone /modyfikowane o technologie od zarządzania bazami danych (…), poprzez mapowanie obiektowo-relacyjne w (…), aż po narzędzia do komunikacji między aplikacjami (…) oraz bibliotekę do tworzenia interfejsów użytkownika w aplikacjach internetowych (…). Nadrzędnym Pana celem było stworzenie oprogramowania odpowiadającego potrzebom Pana ostatecznego odbiorcy, tj. firmy A. Dysponował Pan podstawowymi zasobami wiedzy niezbędnymi do pracy w dziedzinie programowania, takimi jak znajomość języków programowania, podstawy algorytmów i struktur danych, umiejętność korzystania z podstawowych narzędzi programistycznych, takich jak IDE (środowisko programistyczne), system kontroli wersji (…). Potrafił Pan korzystać z dokumentacji technicznej i miał zdolność szybkiego uczenia się nowych narzędzi czy bibliotek. Wykorzystywał Pan i rozwijał znajomość architektury mikroserwisów oraz frameworków dedykowanych do ich tworzenia, jak (…), technologie do zarządzania bazami danych (…), mapowania obiektowo-relacyjnego w (…), aż po narzędzia do komunikacji między aplikacjami (…) oraz bibliotekę do tworzenia interfejsów użytkownika w aplikacjach internetowych (…). Przy zastosowaniu ww. technologii powstało przedmiotowe oprogramowanie, o którym mowa we wniosku. Każdy program komputerowy wyróżnia sią od oprogramowania już istniejącego rozwiązaniem niespotykanego dotąd w Pana praktyce gospodarczej problemu (tworzone są nowe algorytmy). Każdy kolejny program odznacza się unikatowym zastosowaniem poprzez realizację nowej funkcjonalności oczekiwanej przez odbiorcę.Realizował Pan zaplanowane przedsięwzięcie nabywając, łącząc, kształtując i wykorzystując dostępną aktualnie wiedzę i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych, algorytmiki i oprogramowania, a zwłaszcza architektury mikroserwisów w technologii (…). Nie były to działania rutynowe, schematyczne, odtwórcze. Wytwarzane przez Pana i Współautorów oprogramowanie opiera się na indywidualnych, autorskich pomysłach i obejmuje zbudowanie modelu i zaprojektowanie algorytmu, czynność programowania (tworzenia kodu źródłowego, będącego realizacją algorytmu) oraz weryfikację, modyfikację i udoskonalanie dostępnych rozwiązań programistycznych. Działania te prowadzone były w sposób ułożony, metodyczny, czego wymaga specyfika tworzenia programu komputerowego, tj. określenie celu jaki ma on spełniać, ustalenia sposobu dojścia do danego celu (dobór odpowiednich rozwiązań programistycznych oraz technologii), zaplanowanie prac, wykonanie, weryfikacja, implementacja, zakończenie.

Powyższe pozwala uznać, że opisana działalność w zakresie tworzenia wraz ze Współautorami programów komputerowych spełnia warunki do uznania jej za prace rozwojowe.

W konsekwencji, mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy, a także powołane przepisy należy stwierdzić, że podejmowana przez Pana działalność polegająca na tworzeniu wraz ze Współautorami programów komputerowych stanowi działalność badawczo-rozwojową, o której mowa w art. 30ca ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w rozumieniu art. 5a pkt 38 ww. ustawy.

Należy przy tym podkreślić, że działalnością badawczo-rozwojową nie jest całość usług świadczonych przez Pana ani też całość prowadzonej przez Pana działalności programistycznej, ale wyłącznie te działania, które ściśle dotyczą tworzenia innowacyjnych rozwiązań służących stworzeniu nowego produktu – takich jak te, które zostały wymienione we wniosku i jego uzupełnieniu i w warunkach działalności wynikającej z wniosku i jego uzupełnienia.

Przedsiębiorcy osiągający dochody generowane przez prawa własności intelektualnej od 1 stycznia 2019 r. mogą korzystać z preferencyjnej stawki w podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 30ca ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 30ca ust. 2 ww. ustawy:

Na mocy art. 30ca ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Należy przyjąć, że dochody z kwalifikowanego IP mogą być opodatkowane na preferencyjnych zasadach w takim zakresie, w jakim kwalifikowane IP wytwarza dochody w efekcie prac badawczo-rozwojowych prowadzonych przez podatnika. Innymi słowy, skorzystanie z preferencji IP Box jest możliwe w sytuacji występowania związku między dochodem kwalifikującym się do preferencji a kosztami faktycznie poniesionymi w celu jego uzyskania.

Stosownie natomiast do ust. 4 art. 30ca ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podstawie art. 30ca ust. 5 ww. ustawy:

Artykuł 30ca ust. 6 tej ustawy stanowi:

Stosownie natomiast do treści art. 30ca ust. 7 przywołanej ustawy:

Ponadto należy wskazać, że podatnik, który chce skorzystać z ww. preferencji, jest zobowiązany prowadzić szczegółową ewidencję rachunkową w sposób umożliwiający obliczenie podstawy opodatkowania, w tym powiązanie ponoszonych kosztów prac badawczo-rozwojowych z osiąganymi dochodami z kwalifikowanych praw własności intelektualnej powstałymi w wyniku przeprowadzenia tych prac.

Podkreślić należy, że w celu skorzystania z opodatkowania dochodów na podstawie art. 30ca ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik ma obowiązek na bieżąco prowadzić odrębną od podatkowej księgi przychodów i rozchodów ewidencję, czyli od momentu poniesienia pierwszych kosztów, o których mowa w art. 30ca ust. 4 ww. ustawy. Przepisy o IP BOX nie narzucają podatnikom konkretnej formy ewidencjonowania zdarzeń na cele stosowania preferencji IP Box.

Zgodnie z art. 30cb ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 30cb ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 30cb ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Odrębna od podatkowej księgi przychodów i rozchodów ewidencja – zgodnie z art. 30cb ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – ma zatem na celu obliczenie podstawy opodatkowania, w tym powiązanie ponoszonych kosztów prac badawczo-rozwojowych z osiąganymi dochodami z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, a także monitorowanie i śledzenie efektów prac badawczo-rozwojowych. Wskazana ewidencja jest bardzo ważna, ponieważ jej prowadzenie w sposób niezapewniający osiągnięcie ww. celów, spowoduje po stronie podatnika obowiązek zapłaty podatku dochodowego według skali bądź stawki liniowej.

Powyższe przepisy wprowadzają korzystne rozwiązania podatkowe dla przedsiębiorców, którzy uzyskują dochody z komercjalizacji wytworzonych lub rozwiniętych przez nich praw własności intelektualnej, tzw. Innovation Box.

W ramach tych rozwiązań podatnik może opodatkować preferencyjną 5% stawką podatkową swoje dochody z praw własności intelektualnej. Warunkiem jest, aby:

·podatnik był właścicielem, współwłaścicielem, użytkownikiem tych praw lub posiadał prawa do korzystania z nich na podstawie umowy licencyjnej i

·prawa te były chronione na podstawie obowiązującego prawa krajowego lub międzynarodowego przez m.in. patent, dodatkowe prawo ochronne na wzór użytkowy czy prawo z rejestracji wzoru przemysłowego.

Prawa takie są zwane „kwalifikowanymi prawami własności intelektualnej”.

Podatnik może również skorzystać z ulgi Innovation Box jeśli zakupi kwalifikowane prawa własności intelektualnej, o których mowa powyżej, a następnie poniesie koszty związane z rozwojem lub ulepszeniem nabytego prawa.

Dochodem kwalifikującym się do ulgi Innovation Box jest:

·dochód uzyskany z tytułu należności/opłat licencyjnych lub innych należności związanych z wykorzystywaniem kwalifikowanego prawa własności intelektualnej,

·dochód ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, jak również,

·dochód z tego aktywa uwzględniony w cenie sprzedaży produktu lub usługi określany na zasadzie ceny rynkowej.

Warunkiem koniecznym dla skorzystania z omawianej preferencji jest prowadzenie przez podatnika działalności badawczo-rozwojowej bezpośrednio związanej z wytworzeniem, komercjalizacją, rozwojem lub ulepszeniem kwalifikowanego prawa własności intelektualnej. Poziom dochodu kwalifikowanego do zastosowania preferencyjnej stawki opodatkowania jest wyliczany przy zastosowania formuły (wzoru) określonego w art. 30ca ust. 4 ustawy.

Co istotne, podatnik ma obowiązek ustalenia odrębnych wskaźników nexus dla poszczególnych kwalifikowanych IP. Zaznaczenia przy tym wymaga, że w Pana sytuacji, opodatkowaniu 5% stawką będzie podlegała suma przemnożonych przez wskaźniki nexus dochodów z poszczególnych kwalifikowanych praw własności intelektualnej, tj. autorskich praw do programów komputerowych.

Istotnym jest, aby ze wskaźnika nexus wykluczyć koszty, które nie są, lub ze swej natury nie mogą być bezpośrednio związane z wytworzeniem, rozwinięciem lub ulepszeniem konkretnego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Ustalając wskaźnik nexus, należy pamiętać, aby istniał związek między:

-wydatkami poniesionymi przez podatnika w związku z wytworzeniem kwalifikowanego prawa własności intelektualnej,

-kwalifikowanym prawem własności intelektualnej oraz

-dochodami uzyskiwanymi z kwalifikowanych praw własności intelektualnej.

Ta szczególna metoda ujmowania kosztów we wskaźniku ma zastosowanie jedynie dla celu, jakim jest kalkulacja tego wskaźnika.

Należy również pamiętać, że wskaźnik nexus jest obliczany oddzielnie dla dochodów z poszczególnych kwalifikowanych praw własności intelektualnej. W związku z tym, należy ustalić odrębnie koszty faktycznie poniesione na działalność badawczo-rozwojową związaną z danym prawem.

Przyjąć więc trzeba, że jeżeli podatnik poniósł rzeczywiście wydatki, które kwalifikują się jako koszty prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej, to wydatki związane z wytworzeniem w ramach tej działalności kwalifikowanego IP należy uznać za koszty faktycznie poniesione przez podatnika na prowadzoną bezpośrednio przez niego działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, z zastrzeżeniem art. 30ca ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy podkreślić, że stosowanie ulgi (niższej stawki podatku do kwalifikowanych dochodów) jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika. Jest to o tyle istotne, gdyż z korzystaniem z ulgi wiążą się jednak, dodatkowe obowiązki po stronie podatników – w szczególności obowiązek prowadzenia ewidencji, która pozwala na monitorowanie i śledzenie efektów prac badawczo-rozwojowych.

Podatnicy nie prowadzący ksiąg rachunkowych mogą spełnić wymóg dotyczący takiej ewidencji przez sporządzanie kumulatywnego, comiesięcznego zestawienia dokumentów potwierdzających poniesione wydatki dotyczące projektu kwalifikowanego IP. Zestawienie powinno obejmować wydatki od początku działalności badawczo-rozwojowej prowadzącej do wytworzenia kwalifikowanego IP do końca danego miesiąca kalendarzowego. Zestawienie to powinno być sporządzane przez narastające ujęcie wydatków dotyczących poszczególnych zadań. Należy je sporządzać na podstawie zestawienia dokumentów, które potwierdzają poniesione wydatki.

Autorskie prawo do programu komputerowego objęte jest ochroną na mocy art. 74 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2509).

Zgodnie z art. 74 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych:

W związku z tym, że w Polsce oprogramowanie – definiowane jako ogół informacji w postaci zestawu instrukcji, zaimplementowanych interfejsów i zintegrowanych danych przeznaczonych dla komputera do realizacji wyznaczonych celów – podlega ochronie jak utwór literacki z art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, oprogramowanie może być uznane za kwalifikowane IP w świetle art. 30ca ust. 2 pkt 8 ustawy, jeśli jego wytworzenie, rozwinięcie lub ulepszenie jest wynikiem prac badawczo-rozwojowych.

Art. 30ca ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brzmi:

Oznacza to, że ulga IP Box, jest preferencją podatkową, z której można skorzystać po zakończeniu roku podatkowego w zeznaniu rocznym.

Z przedstawionych okoliczności analizowanej sprawy wynika, że:

1)w ramach Umów cząstkowych i na mocy zawartego Porozumienia współautorskiego, wraz ze Współautorami tworzył i rozwijał/ulepszał/modyfikował Pan oprogramowanie;

2)wykonywał Pan powyższe czynności w ramach prowadzonej przez Pana działalności badawczo-rozwojowej spełniającej definicję wskazaną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych;

3)efekty Pana pracy, które nazywa Pan odpowiednio „oprogramowaniem” zawsze, tj. zarówno w przypadku tworzenia, jak i rozwijania/ulepszania/modyfikowania, były/są odrębnymi programami komputerowymi, które podlegają ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych;

4)dopiero w wyniku połączenia prac Pana i Współtwórców powstawał program komputerowy podlegający ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przy czym przenosił Pan jednocześnie ze Współtwórcami na podstawie odrębnej, wspólnie zawartej umowy prawo do stworzonego przez nich łącznie programu komputerowego podlegającego ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i z tego tytułu otrzymał wynagrodzenie;

5)zamierza Pan objąć preferencyjną stawką opodatkowania dochody osiągnięte z odpłatnego przeniesienia na wskazanego Kontrahenta autorskich praw majątkowych do wytworzonego oprogramowania; osiąga Pan dochody ze sprzedaży praw własności intelektualnej;

6)posiada i prowadzi Pan począwszy od rozpoczęcia projektu badawczo-rozwojowego, tj. od 21 października 2019 r. odrębną od podatkowej księgi przychodów i rozchodów, zgodną z wymogami art. 30cb ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ewidencję, pozwalającą na ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodu (straty) przypadających na każde – potencjalnie rozpatrywane jako „kwalifikowane” prawo własności intelektualnej oraz na wyodrębnienie kosztów, o których mowa w art. 30ca ust. 4 ww. ustawy przypadających na każde wyżej wymienione prawo i zapewniającą określenie kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, a także na monitorowanie i śledzenie efektów prac, obejmujące wydatki od początku realizacji działalności zmierzającej do wytworzenia, rozwinięcia lub ulepszenia danego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, do końca danego miesiąca kalendarzowego, poprzez narastające ujęcie wydatków w odniesieniu do poszczególnych zamówień. W odrębnej ewidencji wyodrębniał Pan każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej.

Prawo do oprogramowania tworzonego, rozwijanego, ulepszanego i modyfikowanego przez Pana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest kwalifikowanym prawem własności intelektualnej w rozumieniu art. 30ca ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odpłatne przeniesienie prawa autorskiego do oprogramowania w ramach wykonywanej przez Pana działalności stanowi sprzedaż kwalifikowanego prawa własności intelektualnej w rozumieniu art. 30ca ust. 7 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochód ten stanowi kwalifikowany dochód w rozumieniu art. 30ca ust. 4 w związku z art. 30ca ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem w świetle przedstawionego stanu faktycznego ma Pan prawo, zgodnie z art. 30ca ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zastosować 5% stawkę opodatkowania wobec dochodów uzyskanych w latach 2020-2021 na podstawie Umów cząstkowych, w zakresie w jakim dochód ten został osiągnięty z tytułu odpłatnego przeniesienia na Kontrahenta autorskich praw majątkowych do wytworzonego w ramach Porozumienia współautorskiego oprogramowania komputerowego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stroną wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych jest Pan, dlatego też ta interpretacja nie wywołuje skutków podatkowych dla pozostałych Współtwórców programów komputerowych.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła.

W odniesieniu do powołanych przez Pana wyroków sądów wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).