Interpretacja indywidualna z dnia 19 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.659.2023.1.DK

Możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynku, w którym mieści się hostel w pełnej wysokości ze stawką 2,5 % przez cały rok 2023.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 grudnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 4 grudnia 2023 r. w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych dotyczący możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynku, w którym mieści się hostel w pełnej wysokości ze stawką 2,5 % przez cały rok 2023.

Treść wniosku jest następująca :

Opis stanu faktycznego

A. sp. z o.o. Oddział w Polsce (dalej jako: Spółka lub Wnioskodawca) podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Siedziba głównego zakładu przedsiębiorcy zagranicznego znajduje się w Wielkim Księstwie Luksemburga, gdzie przedsiębiorca ten podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Księgi rachunkowe oraz księgi podatkowe Oddziału prowadzone są w Polsce. Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

Wnioskodawca jest spółką celową, która prowadzi działalność operacyjną na rynku nieruchomości. Spółka posiada nieruchomość, która składa się z gruntu (grunt znajduje się w użytkowaniu wieczystym), posadowionego na nim budynku, który został wybudowany w roku (…), oraz budowli. Nieruchomość stanowi środek trwały i zastała wprowadzona do Ewidencji środków trwałych w cenie nabycia w (…) 2020 w miesiącu przekazania jej do używania. W momencie zakupu nieruchomości w roku 2018 budynek stanowił nieruchomość biurową.

Od dnia zakupu obiektu Wnioskodawca planował w nieruchomości prowadzić hostel. W tym celu w latach 2018-2020 dokonano odpowiednich prac budowlano-adaptacyjnych nieruchomości, zmieniając jej przeznaczenie, konstrukcję i wyposażenie. Od dnia przekazania do używania budynek służy do prowadzenia działalności związanej z usługami noclegowymi, a żadne pomieszczenie nie jest wykorzystywane w celach mieszkaniowych, rozumianych jako przebywanie w apartamencie z zamiarem stałego pobytu.

Na bazie przeprowadzonej analizy, dla celów księgowych i podatkowych Spółka przyjęła stawkę amortyzacji w wysokości 2,5% rocznie. Odpisy amortyzacyjne dokonywane są miesięcznie.

Spółka została poinformowana przez Biuro Geodezji i Katastru, że wprowadzenie danych o funkcji mieszkalnej budynku na działce przy ul.(…) do operatu ewidencyjnego i ewidencji budynków (a w konsekwencji do księgi wieczystej z dniem (…) 2021) nastąpiło na podstawie dokumentacji geodezyjnej w ramach tzw. Dokumentacji powykonawczej A.

W związku z podjętymi w roku 2022 czynnościami wyjaśniającymi Biuro Geodezji i Katastru, w uzgodnieniu z Urzędem Architektury, sprostowało z urzędu oraz ujawniło w dniu (…) stycznia 2023 roku zmianę rodzaju budynku według KŚT na "Pozostałe budynki niemieszkalne". Ujawnienia dokonano na podstawie ostatecznej decyzji Prezydenta (…) nr (…) z dnia (…) września 2018 roku, zatwierdzającej projekt budowlany udzielający pozwolenia na przebudowę budynku usługowego ze zmianą sposobu użytkowania na budynek zamieszkania zbiorowego (hostel).

W świetle powyższego, w momencie zakupu nieruchomości budynek stanowił nieruchomość biurową. Po dokonaniu prac budowlano-adaptacyjnych, od roku 2020, nieruchomość jest wykorzystywana w działalności gospodarczej jako hostel. Wpis do ewidencji budynków funkcji mieszkalnej został sprostowany z dniem (…) stycznia 2023 roku.

Ponadto, w ocenie Spółki, Wnioskodawca posiada status tzw. spółki nieruchomościowej, o której mowa w art. 4a pkt 35 ustawy o CIT.

Ustawa o CIT wskazuje, że spółka nieruchomościowa - oznacza podmiot obowiązany do sporządzania bilansu na podstawie przepisów o rachunkowości, w którym:

a)w przypadku podmiotów kontynuujących działalność: na ostatni dzień roku poprzedzającego rok podatkowy, co najmniej 50% wartości bilansowej aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowiła wartość bilansowa nieruchomości położonych w Polsce lub praw do nich i wartość ta przekraczała 10 000 000 zł lub równowartość tej kwoty w walucie oraz w roku poprzedzającym dany rok podatkowy przychody podatkowe z tytułu najmu i tym podobnych usług lub z przeniesienia własności, których przedmiotem są nieruchomości lub prawa do nieruchomości, o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT, oraz z tytułu udziałów w innych spółkach nieruchomościowych, stanowiły co najmniej 60% ogółu przychodów podatkowych;

b)w przypadku podmiotów rozpoczynających działalność: na pierwszy dzień roku podatkowego co najmniej 50% wartości rynkowej aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowiła wartość rynkowa nieruchomości położonych w Polsce lub praw do nich i wartość rynkowa tych nieruchomości była większa niż 10 000 000 zł lub równowartość tej kwoty w walucie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Nowelizacja ustawy o CIT, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2022 roku, wprowadziła zmianę poprzez art. 16c pkt 2a) ustawy o CIT. W świetle tej regulacji amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej.

Ponadto, zgodnie z art. 71 ust. 2 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2021 poz. 2105; dalej jako: Nowelizacja ustawy o CIT) podatnicy nie dłużej niż do 31 grudnia 2022 roku mogą względem nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 roku środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, będących budynkami lub lokalami mieszkalnymi, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, zaliczać odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy Wnioskodawca uprawniony jest do amortyzowania Budynku dla celów podatkowych i zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie ze stawką 2,5%.

Pytanie

1.Czy Spółka jest uprawniona dokonywać odpisów amortyzacyjnych w całym roku 2023 w pełnej wysokości zgodnie ze stawką 2,5%?

Państwa stanowisko w sprawie

Spółka stoi na stanowisku, że hostel stanowi pozostały budynek niemieszkalny, który jest sklasyfikowany pod symbolem KŚT 109. W konsekwencji właściwą stawką amortyzacji hostelu jest 2,5%.

Uzasadnienie stanowiska Spółki:

Na mocy art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 Ustawy CIT, zwane środkami trwałymi.

Środki trwałe są amortyzowane, a odpisy amortyzacyjne stanowią, co do zasady, koszty uzyskania przychodów.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej wynikającej z ewidencji środków trwałych. Zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych. Wykaz stawek amortyzacyjnych stanowi załącznik nr 1 ustawy o CIT. Określa on wysokość maksymalnej stawki rocznej odpisów amortyzacyjnych dla określonych środków trwałych.

Od roku 2022 załącznik nr 1 do ustawy o CIT nie zawiera możliwości amortyzacji budynków mieszkalnych. Nowelizacja ustawy o CIT w art. 71 ust. 2 wskazuje, iż podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Ustawa o CIT nie wskazuje wprost co należy rozumieć pod pojęciem budynków mieszkalnych. Natomiast zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN słowo "mieszkalny" oznacza "przeznaczony lub nadający się do zamieszkania". Natomiast, posiłkując się Prawem budowlanym, budynek mieszkalny to budynek wolnostojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, który służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych.

Należy zauważyć, że załącznik 1 do ustawy o CIT wskazuje, że kwalifikacji środków trwałych na potrzeby ustawy o CIT dokonuje się w oparciu o przyporządkowanie do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych, tj. na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3.10.2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. poz. 1864; dalej jako: Rozporządzenie KŚT).

W pozycji "objaśnienia szczegółowe" Rozporządzenia KŚT ustawodawca sklasyfikował środki trwałe w zależności od ich funkcjonalności i jednocześnie wskazał katalog środków trwałych, które należy przyporządkować do właściwego symbolu. W objaśnieniach do symbolu 109 - pozostałe budynki niemieszkalne - wskazano, iż rodzaj ten obejmuje m.in. hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania, z wyłączeniem hoteli robotniczych sklasyfikowanych w rodzaju 110.

Dodatkowo należy zauważyć, że kwalifikacji środków trwałych należy dokonać również w oparciu o rozporządzenia wykonawcze do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 459 ze zm., dalej jako: "Ustawa o statystyce publicznej"). W rozporządzeniu KŚT ustawodawca wskazuje na powiązanie poszczególnych symboli KŚT z symbolami określonymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2015 r. poz. 1676 ze zm.) oraz na Rozporządzenie w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. z 1999 r. Nr 112, poz. 1316 ze zm., dalej: "PKOB" lub "Rozporządzenie PKOB").

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że budynek spełnia definicję budynku niemieszkalnego zgodnie z Rozporządzeniem PKOB, ponieważ pełni rolę budynku zakwaterowania turystycznego, sklasyfikowanego w grupie 1211 oraz cała jego powierzchnia użytkowa przeznaczona jest na ten cel.

W świetle powyższego Budynek posiada klasyfikację 109 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) - pozostałe budynki niemieszkalne. Klasyfikacja ta wynika z faktu, że zgodnie z KŚT "Podziały występujące w grupie 1 i 2 opracowane zostały na podstawie usystematyzowanego wykazu obiektów budowlanych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. poz. 1316, z późn. zm.) i Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. poz. 1676). W związku z tym, obiektom objętym tymi grupami przypisano także odpowiednie symbole PKOB i PKWiU 2015." - zatem jeżeli symbol ten został powiązany z grupą 121 PKOB, to Budynek powinien zostać sklasyfikowany według wskazanego KŚT. Ponadto, w ocenie Spółki, symbol ten najlepiej oddaje funkcjonalność budynku dla celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 4 października 2022 r., sygn.: 0111-KDIB1-2.4010.481.2022.1.AW, wprost wskazał, że "(...) podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparty jest na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB)".

Zgodnie z Rozporządzeniem PKOB: Budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. W przypadku, gdy co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych, budynek klasyfikowany jest jako budynek mieszkalny.

Jednocześnie Rozporządzenie PKOB określa, w jaki sposób należy dokonywać klasyfikacji obiektów budowlanych, które są użytkowane/przeznaczone do różnych celów:

W przypadku obiektów budowlanych użytkowanych lub przeznaczonych do wielu celów klasyfikuje się je w jednej pozycji, zgodnie z ich głównym użytkowaniem.

Główne użytkowanie powinno być określane następująco:

a)należy określić jaki procent całkowitej powierzchni użytkowej przeznaczony jest na różne cele, zgodnie z grupowaniami klasyfikacji - na najbardziej szczegółowym poziomie,

b)następnie obiekt budowlany klasyfikowany jest zgodnie z metodą "góra - dół": najpierw określa się sekcję - 1 cyfra (budynek lub obiekt inżynierii lądowej i wodnej), następnie dział na poziomie 2 znaków (budynek mieszkalny, budynek niemieszkalny, infrastruktura transportu, itp.) najbardziej znaczący w ramach sekcji, następnie grupę (3 cyfry) najważniejszą w ramach działu, klasę (4 cyfry) mającą największy udział w powierzchni użytkowej w ramach grupy.

Powyższe wskazuje, że nawet obiekty użytkowane/przeznaczone do różnych celów powinno się sklasyfikować tylko dla jednego z nich. Jeżeli mniej niż połowa powierzchni użytkowej jest wykorzystywana na cele mieszkalne, budynek jest klasyfikowany jako niemieszkalny.

Według PKOB hotele i budynki zakwaterowania turystycznego są sklasyfikowane w grupie 121 jako budynki niemieszkalne.

Dodatkowo powyższa klasyfikacja znajduje uzasadnienie w przepisach rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. 2002 nr 75 poz. 690 ze zm.), które wprowadza odrębną od budynków mieszkalnych kategorię budynków zamieszkania zbiorowego. Zgodnie § 3 pkt 5 Rozporządzenia, przez budynek zamieszkania zbiorowego należy rozumieć budynek przeznaczony do okresowego pobytu ludzi poza stałym miejscem zamieszkania, w szczególności hotel, motel, pensjonat, dom wypoczynkowy, dom wycieczkowy, schronisko młodzieżowe, schronisko, internat, dom studencki, budynek koszarowy, budynek zakwaterowania na terenie zakładu karnego, aresztu śledczego, zakładu poprawczego, schroniska dla nieletnich, a także budynek do stałego pobytu ludzi, w szczególności dom dziecka, dom rencistów i dom zakonny.

W związku z powyższym Budynek, wykorzystywany przez Spółkę w całości jako hostel, powinien zostać na gruncie PKOB sklasyfikowany jako niemieszkalny, a co za tym idzie również analogicznie według KŚT. W wyniku czego na potrzeby ustawy o CIT powinien być traktowany jako budynek niemieszkalny.

Również w wydawanych interpretacjach indywidualnych, organ brał pod uwagę zapisy wynikające z Rozporządzenia KŚT, czy Rozporządzenia PKOB, przykładowo w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 25 maja 2022 r., sygn.: 0112-KDIL2-2.4011.220.2022.3.AA, czy z dnia z 13 czerwca 2019 r., sygn.: 0115-KDIT3.4011.185.2019.1.DP.

Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 2 grudnia 2022 r.; sygn. 0111-KDIB1-1.4010.655.2022.1.SH czytamy: "Wskazane rozporządzenia wykonawcze do Ustawy o statystyce publicznej wskazują więc na konieczność ujęcia środka trwałego, w szczególności budynku, w oparciu o funkcję jaką spełnia określony obiekt budowlany, a nie w oparciu o decyzje wynikające np. z Prawa budowlanego. Klasyfikacja gruntów w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, czy pozwolenie na użytkowanie jako służące innym celom – w szczególności porządkowi w zagospodarowaniu przestrzennym, czy zgodności inwestycji budowlanych z przewidzianymi w Prawie budowlanym warunkami, to nie powinny być one wiążące w zakresie ustalenia właściwego symbolu KŚT, a co za tym idzie, możliwości i zakresu amortyzacji środka trwałego. Ustawa CIT w żadnym miejscu bowiem nie odwołuje się do Prawa budowlanego, a bezpośrednio odwołuje się do Rozporządzenia KŚT. Zważając na konstrukcję zapisów Ustawy CIT, należy wskazać, że poprzez odwołanie wprost Ustawy CIT do KŚT, przepisy te wpływają na sytuację prawną podatników, gdyż przyjęcie określonej kwalifikacji warunkuje możliwość oraz wysokość dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Jednocześnie Wnioskodawca zwraca uwagę, że sklasyfikowanie Budynku na potrzeby prawa budowlanego nie może jego zdaniem mieć wpływu na przepisy podatkowe, gdyż taka klasyfikacja została stworzona w zupełnie innym celu, który nie ma w tym zakresie punktów zbieżnych z prawem podatkowym.

Podejście to podzielają także przedstawiciele doktryny, przykładowo jak wskazuje B. Brzeziński w Wykładni Prawa Podatkowego, wyd. ODDK 2013, s. 73: Respektowanie definicji zawartych w aktach prawnych z dziedzin innych niż prawo podatkowe byłoby niezasadne nie dlatego, że zawarte są poza systemem źródeł prawa podatkowego, ale dlatego, że zostały stworzone dla innych potrzeb, tj. dla uregulowań spełniających funkcje inne niż te, które realizuje prawo podatkowe. Jak też autor wskazuje wcześniej: Pojęcie jeziora może być inaczej definiowane np. w prawie wodnym, gdzie chodzi o racjonalną gospodarkę zasobami wodnymi, inaczej w prawie ochrony środowiska naturalnego, gdzie chodzi m.in. o ochronę wartości kulturowych krajobrazu i wreszcie inaczej w prawie podatkowym, gdzie chodzi o dochód lub majątek mogący być przedmiotem opodatkowania."

Wnioskodawca zaznacza, że celem niniejszego wniosku nie jest potwierdzenie prawidłowości kwalifikacji na gruncie Rozporządzenia KŚT. Jedynie ocenia, że Rozporządzenie KŚT w sposób wystarczający różnicuje budynki mieszkalne od niemieszkalnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, na potrzeby ustalenia możliwości amortyzacji Budynku klasyfikacja Budynku powinna zostać przeprowadzona w oparciu o kryterium głównego przeznaczenia. Ze względu na fakt, że Budynek został zakupiony z myślą o jego eksploatacji w ramach działalności gospodarczej związanej z krótkoterminowym najmem dla celów noclegowych, zasadne jest, że Budynek powinien być traktowany na gruncie ustawy o CIT jako niemieszkalny, a w konsekwencji powinien być amortyzowany w trakcie całego roku 2023 w pełnej wysokości stawką 2,5% odpowiednią dla hostelu jako budynku niemieszkalnego. Ponadto, wprowadzenie przez Biuro Geodezji i Katastru danych o funkcji mieszkalnej do ewidencji budynków nie wpływa na ocenę kwalifikacji do odpowiedniego symbolu KŚT na potrzeby prawa podatkowego.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 7 sierpnia 2020 r., sygn. 0115-KDIT3.4011.86.2020.5.AD, w której wskazał, że "O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych."

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.):

W myśl art. 16 ust. 1 ww. ustawy:

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Z przytoczonych przepisów wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji, o ile spełniają następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Treść powyższych przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o CIT :

Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

W myśl art. 16h ust. 2 ustawy o CIT:

Według art. 16h ust. 4 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 16i ust. 1 ustawy o CIT:

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864).

Stosownie do art. 16c pkt 2a ustawy o CIT, amortyzacji nie podlegają m.in:

Treść tego przepisu obowiązuje od 1 stycznia 2022 r. Wskazany powyżej pkt 2a do art. 16c został dodany do ustawy o CIT na mocy art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r., poz. 2105 ze zm.; dalej: „ustawa zmieniająca”) i co do zasady ma zastosowanie do amortyzacji podatkowej nieruchomości mieszkalnych. Zmiana ta nie objęła budynków i lokali niemieszkalnych, które nadal podlegają amortyzacji.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka posiada nieruchomość, która składa się z gruntu (grunt znajduje się w użytkowaniu wieczystym), posadowionego na nim budynku, który został wybudowany w roku (…), oraz budowli. Nieruchomość stanowi środek trwały i zastała wprowadzona do Ewidencji środków trwałych w cenie nabycia w (...) 2020 w miesiącu przekazania jej do używania. W momencie zakupu nieruchomości w roku 2018 budynek stanowił nieruchomość biurową. Od dnia przekazania do używania budynek służy do prowadzenia działalności związanej z usługami noclegowymi, a żadne pomieszczenie nie jest wykorzystywane w celach mieszkaniowych, rozumianych jako przebywanie w apartamencie z zamiarem stałego pobytu.

Przyjęliście Państwo stawkę amortyzacji w wysokości 2,5% rocznie. Odpisy amortyzacyjne dokonywane są miesięcznie. Na podstawie dokumentacji geodezyjnej w ramach tzw. Dokumentacji powykonawczej A. Spółka została poinformowana przez Biuro Geodezji i Katastru, że wprowadzono dane o funkcji mieszkalnej budynku do operatu ewidencyjnego i ewidencji budynków (a w konsekwencji do księgi wieczystej z dniem (…) 2021). W związku z podjętymi w roku 2022 czynnościami wyjaśniającymi Biuro Geodezji i Katastru, w uzgodnieniu z Urzędem Architektury, sprostowało z urzędu oraz ujawniło w dniu (…) stycznia 2023 roku zmianę rodzaju budynku według KŚT na "Pozostałe budynki niemieszkalne". Od roku 2020, nieruchomość jest wykorzystywana w działalności gospodarczej jako hostel. Wpis do ewidencji budynków funkcji mieszkalnej został sprostowany z dniem (…) stycznia 2023 roku.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy Spółka jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych w całym roku 2023 w pełnej wysokości zgodnie ze stawką 2,5%.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1864 ). Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

Należy dodać, że podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparty jest na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

W związku z powyższym, przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej przez Państwa klasyfikacji Budynku wskazanego we wniosku do odpowiedniej grupy klasyfikacji środków trwałych, który Spółka zaklasyfikowała jako niemieszkalny. Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy Organ przyjął za Wnioskodawcą, jako niepodlegający ocenie element opisu stanu faktycznego, wskazaną przez Państwa kwalifikację ww. Budynku jako budynku niemieszkalnego, zakwalifikowanego do KŚT pod symbolem 109.

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, podkreślenia wymaga fakt, iż zmiana wprowadzona omawianą wyżej ustawą zmieniającą nie objęła budynków i lokali niemieszkalnych, które nadal podlegają amortyzacji podatkowej i do których przytoczony wyżej art. 16c pkt 2a ustawy o CIT nie ma zastosowania.

Ponadto w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o CIT, wskazano, że stawka odpisów amortyzacyjnych dla budynków niemieszkalnych mieszczących się w grupie 1, podgrupie 10, symbol 109 KŚT to 2,5%.

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Państwa opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że skoro będący Państwa własnością budynek:

• stanowi środek trwały wykorzystywany przez Spółkę do prowadzenia działalności gospodarczej,
• służy Spółce do świadczenia usług noclegowych nie zaś na potrzeby stałego zamieszkania,
• został wprowadzony przez Spółkę do ewidencji środków trwałych i WNiP wg KŚT jako Grupa 1, podgrupa 10, symbol 109 – „pozostałe budynki niemieszkalne – hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania”

to tym samym Spółka jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wskazanego powyżej środka trwałego wg stawki 2,5% w całym roku 2023, ponieważ wyłączenie określone w obowiązującym od 1 stycznia 2022 r. art. 16c pkt 2a ustawy o CIT nie dotyczy budynków niemieszkalnych, nawet jeśli w budynku prowadzona jest działalność usługowa polegająca na oferowaniu usług noclegowych.

Jednakże w związku z faktem, że są Państwo Spółką nieruchomościową to przy zaliczaniu odpisów amortyzacyjnych od ww. środka trwałego do kosztów uzyskania przychodów powinni mieć Państwo także na uwadze wyłączenia, o których mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o CIT.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

• Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy Ordynacja podatkowa. Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i/lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).