Wyrok NSA z dnia 11 stycznia 2022 r., sygn. II GSK 2443/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Czarnik Sędzia NSA Joanna Sieńczyło-Chlabicz Sędzia del. WSA Tomasz Smoleń (spr.) po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 lipca 2021 r. sygn. akt VI SA/Wa 1487/21 w sprawie ze skargi (...) na decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia (...) nr (...) w przedmiocie ustalenia podlegania obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 22 lipca 2021 r. sygn. akt VI SA/Wa 1487/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia (...) nr (...) w przedmiocie ustalenia podlegania obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego uchylił zaskarżoną decyzję.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie faktycznym sprawy:

Do Podlaskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia wpłynął dnia (...) wniosek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku (dalej jako: "ZUS") o wydanie decyzji w sprawie podlegania obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu przez (...) (skarżący) z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w charakterze wspólnika spółki komandytowej (...). ZUS wskazał, że skarżący zgłosił się do ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w okresie od 11.04.2017 r. do 13.05.2020 r., zaś według Krajowego Rejestru Sądowego ubezpieczony pozostawał wspólnikiem spółki (...). od 11.04.2017 r. do 24.07.2020 r. Poinformował również, że od 1.12.2015 r. posiada prawo do emerytury, wobec czego nie spełnia warunków do podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej.

Po przeprowadzeniu postępowania w sprawie organ I instancji wydał dnia (...) decyzję nr (...) (znak: (...). Skarżący nie skarżył ww. decyzji w toku instancji administracyjnej. Zaskarżył ją do WSA w Warszawie. Zarzucił naruszenie prawa materialnego i procesowego, nie wskazując przepisów jakich naruszenia dotyczą zarzuty, oprócz art. 156 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2021. r. poz. 735 z późn. zm., dalej jako: k.p.a.) w zw. z art. 158 k.p.a., którym przypisał naruszenie prawa materialnego w postaci "błędnej wykładni/niewłaściwego zastosowania" nie wyjaśniając w petitum skargi na czym owo błędne zastosowanie lub niewłaściwa wykładnia normy prawnej polega.