Interpretacja indywidualna z dnia 22 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL1-3.4012.531.2023.2.MR

Uznanie realizowanej sprzedaży towarów za transakcję krajową.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 listopada 2023 r. wpłynął Pani wniosek z 3 listopada 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uznania realizowanej sprzedaży towarów za transakcję krajową. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 15 stycznia 2024 r. (wpływ 16 stycznia 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Powadziła Pani działalność gospodarczą produkcyjną. Pani kontrahentami obok podmiotów z terytorium Polski były także podmioty posiadające miejsce siedziby poza terytorium Polski – w innym kraju członkowskim Unii Europejskiej.

W toku kontaktów handlowych z jednym z Kontrahentów posiadających siedzibę w innym kraju członkowskim Unii Europejskiej, dokonywała Pani sprzedaży towarów. Towary te następnie były dostarczane albo przez Panią albo odbierane przez Kontrahenta do ustalonego miejsca – które jednak to miejsce znajdowało się na terytorium Polski.

Zamówiony towar – niezależnie od sposobu dostawy – nie opuszczał terytorium Polski i dostawa odbywała się z Pani siedziby (na terytorium Polski) do miejsca wskazanego przez Kontrahenta (również na terytorium Polski).

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

1.Na moment dokonania dostawy była Pani zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towaru i usług.

2.Na moment dokonania dostawy była Pani zarejestrowana jako podatnik VAT-UE.

3.Dostawy towarów, których dotyczy wniosek, były dokonywane na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadanych przez państwa członkowskie właściwe dla nabywcy zawierający dwuliterowy kod stosowany od wartości dodanej (…).

4.Prawo do rozporządzania towarami zostało przeniesione na nabywcę na terytorium Polski.

5.W wyniku dokonywania dostawy towarów na rzecz nabywcy towary nie zostały wywiezione z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

6.Nie posiada Pani żadnych dokumentów ani dowodów potwierdzających, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z 15 stycznia 2024 r.)

Czy opisane przez Wnioskodawczynię zdarzenie w postaci dostawy towaru stanowiło dostawę krajową, czy też wewnątrzwspólnotową dostawę towarów?

Pani stanowisko w sprawie (doprecyzowane w piśmie z 15 stycznia 2024 r.)

Pani zdaniem, zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Definicja ta jasno wskazuje, że dla uznania czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów wymagane jest, by doszło do wywozu towarów z terytorium Polski na terytorium innego kraju członkowskiego Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1)podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;

2)podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;

3)podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnikVAT UE.

Wynika z tego, że stawka 0% przysługuje dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o ile doszło do takiej wewnątrzwspólnotowej dostawy (z uwzględnieniem art. 13 ust. 1 ustawy).

Formalnie dla stosowania stawki 0% musiałaby Pani posiadać w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

W przedmiotowym stanie faktycznym z uwagi na brak opuszczenia towaru terytorium Polski:

1)nie dochodzi do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy;

2)Wnioskodawczyni nie była uprawniona do stosowania stawki 0% w rozumieniu art. 42 ust. 1 ustawy.

W związku z czym, Pani zdaniem w opisanym zdarzeniu postąpiła Pani prawidłowo kwalifikując transakcje jako dostawę krajową, a nie jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1571 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 ustawy:

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy,

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy:

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy:

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy:

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 42 ust. 12 ustawy:

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji – jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków koncentruje się na faktycznych aspektach transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia – jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego UE.

Należy w tym miejscu zwrócić uwagę na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w wyroku w sprawie C-409/04 w sprawie Teleos plc i inni wskazał na główne cechy dostaw wewnątrzwspólnotowych. TSUE stwierdził, że „uznanie danej dostawy lub danego nabycia za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi. (...) Wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo rozporządzenia towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego i że w wyniku wysyłki lub transportu opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy”.

Zatem dostawa wewnątrzwspólnotowa oznacza dostawę towarów, a więc musi nastąpić przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel, towar musi być transportowany pomiędzy dwoma państwami członkowskimi Wspólnoty, a transakcje muszą być dokonywane pomiędzy podatnikami tych państw członkowskich.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że prowadziła Pani działalność gospodarczą produkcyjną. Pani kontrahentami oprócz podmiotów z terytorium Polski były także podmioty posiadające miejsce siedziby poza terytorium Polski – w innym kraju członkowskim Unii Europejskiej. Z jednym z Kontrahentów posiadających siedzibę w innym kraju członkowskim Unii Europejskiej, dokonywała Pani sprzedaży towarów. Towary te następnie były dostarczane albo przez Panią albo odbierane przez Kontrahenta do ustalonego miejsca – które jednak to miejsce znajdowało się na terytorium Polski.Zamówiony towar – niezależnie od sposobu dostawy – nie opuszczał terytorium Polski i dostawa odbywała się z Pani siedziby (na terytorium Polski) do miejsca wskazanego przez Kontrahenta (również na terytorium Polski). W wyniku dokonanej dostawy towarów na rzecz nabywcy towary nie zostały wywiezione z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Nie posiada Pani również żadnych dokumentów ani dowodów potwierdzających, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Pani wątpliwości w analizowanej sprawie dotyczą wskazania, czy dokonana sprzedaż towarów stanowiła dostawę krajową, czy też wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak wynika z powołanych wyżej regulacji prawnych, aby uznać daną czynność za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, powinny wystąpić łącznie następujące przesłanki:

‒musi mieć miejsce czynność określona w art. 7 ustawy, tj. musi dojść do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel;

‒w konsekwencji tej czynności musi dojść do wywozu towaru z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego UE przez dostawcę lub przez nabywcę.

Warunki te mają charakter faktyczny i musi je łączyć bezpośredni związek przyczynowo skutkowy, tzn. w wykonaniu jednej ze ściśle sprecyzowanych w ustawie czynności (dostawy) towar opuszcza terytorium kraju w celu dostarczenia go do innego kraju Unii Europejskiej, przy czym nabywca tego towaru w wykonaniu tej czynności nabywa prawo do rozporządzania nim jak właściciel (zasadniczo warunek ten ziszcza się poprzez przeniesienie własności towaru). Niespełnienie jakiejkolwiek z wymienionych przesłanek powoduje, że nie dochodzi do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Powyższą tezę potwierdził również Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 24 maja 2011 r. (sygn. akt I SA/Wr 446/11), w którym wskazał, że:

Zatem o możliwości zastosowania normy art. 13 ust. 1 oraz art. 42 ust. 1 ustawy decydują każdorazowo obiektywne przesłanki.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że w opisanym modelu sprzedaży towarów nie miała miejsca wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy. Z wniosku wynika, że sprzedane przez Panią towary były dostarczane albo przez Panią albo odbierane przez Kontrahenta do ustalonego miejsca znajdującego się w Polsce. W wyniku dokonanej dostawy towarów na rzecz nabywcy towary nie zostały wywiezione z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Prawo do rozporządzania towarami jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę na terytorium Polski. Nie posiada Pani również żadnych dokumentów ani dowodów potwierdzających, że towary zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem należy stwierdzić, że nie doszło do wykonania czynności wprost określonej w art. 13 ust. 1 ustawy, tzn. do wywozu towaru z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, a charakter opisanych we wniosku dostaw nosi znamiona sprzedaży krajowej. W tej sytuacji nie wystąpił bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy określony w art. 13 ust. 1 ustawy, pozwalający uznać daną czynność za transakcję wewnątrzwspólnotową.

Tym samym, skoro towary nie były transportowane z terytorium Polski na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE, w związku ze sprzedażą tych towarów na rzecz Kontrahenta z innego kraju UE, nie powinna Pani rozpoznawać wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy, lecz dostawę krajową zgodnie z art. 5 ust. 1 pk1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji, opisaną we wniosku dostawę towarów na rzecz Kontrahenta z innego kraju UE powinna Pani rozpoznać jako dostawę krajową, którą należy opodatkować według właściwej stawki podatku.

Tym samym Pani stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).