Interpretacja indywidualna z dnia 22 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.733.2023.1.PC

W którym okresie i w jakiej wysokości Spółka zobowiązana jest dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu amortyzacji lokomotyw (in minus) oraz kosztów, które Spółka będzie zobowiązana ponieść z tytułu używania lokomotyw, w tym zastępczych za okres od XI 2016 r. – XII 2022 r. (in plus)?

Interpretacja indywidualna

– stanowisko jest prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 grudnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia, w którym okresie i w jakiej wysokości Spółka zobowiązana jest dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu amortyzacji lokomotyw (in minus) oraz kosztów, które Spółka będzie zobowiązana ponieść z tytułu używania lokomotyw, w tym zastępczych za okres od XI 2016 r. – XII 2022 r. (in plus).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

K. S.A. (dalej: „Spółka”) oraz określone spółki od niej zależne, tworzą podatkową grupę kapitałową PGK II w rozumieniu przepisów ustawy o CIT. Rokiem podatkowym PGK II jest rok kalendarzowy, zaś spółką reprezentującą ww. PGK II jest Spółka - jako Spółka dominująca. Podstawa opodatkowania PGK II jest obliczana zgodnie z art. 7a ustawy o CIT, w związku z art. 7 ust. 1-3 ustawy o CIT.

Spółka prowadzi działalność produkcyjną, w wyniku której wytwarza wyroby będące przedmiotem sprzedaży; przychody ze sprzedaży wyrobów podlegają opodatkowaniu CIT.

Spółka, w ramach prowadzonego zadania inwestycyjnego, nabyła od spółki zależnej - członka PGK II (dalej: „Dostawca”) m.in. w latach 2015 r. - 2017 r. składniki stanowiące środki trwałe (lokomotywy) dla potrzeb prowadzonej działalności produkcyjnej, za które dokonała zapłaty. Środki te były przyjęte do użytkowania, w konsekwencji zostały one również wprowadzone do ewidencji podatkowej środków trwałych i amortyzowane zgodnie z przepisami ustawy o CIT; comiesięczne podatkowe odpisy amortyzacyjne od tych środków są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów (ostatni odpis dokonany został za XI 2023).

Ww. środki trwałe w trakcie użytkowania wykazywały się wysoką awaryjnością i usterkowością, co było wielokrotnie zgłaszane Dostawcy w celu likwidacji przez niego wad w ramach obowiązującej gwarancji i rękojmi. Wady te w terminach wyznaczanych przez Spółkę nie zostały wyeliminowane.

W XII 2020 r. wobec zaistniałego stanu sprawy oraz znacznego, ciągłego ograniczenia możliwości wykorzystywania lokomotyw, Spółka – na mocy postanowień umowy na zakup m.in. lokomotyw oraz art. 491 Kodeksu Cywilnego - złożyła Dostawcy oświadczenie o odstąpieniu od umowy ich zakupu, jednocześnie wzywając Dostawcę do zwrotu zapłaconego za nie wynagrodzenia oraz odbioru lokomotyw.

Do dnia złożenia niniejszego wniosku o interpretację Dostawca nie skorygował faktur zakupu lokomotyw, nie dokonał ich odbioru, jak również nie dokonał zwrotu wynagrodzenia zapłaconego przez Spółkę za te składniki.

Wobec braku wywiązania się przez Dostawcę ze świadczeń, do których Spółka go wezwała (w związku ze złożonym oświadczeniem o odstąpieniu od umowy), w II 2021 r. Spółka dokonała w ciężar kosztów odpisu z tytułu utraty wartości lokomotyw (bilansowo); odpis ten dla celów rozliczenia CIT został uznany za wydatek nie stanowiący uzyskania przychodów.

Jednocześnie oświadczenie Spółki o odstąpieniu od umowy spowodował spór między Spółką i Dostawcą, bowiem strony różniły się w ocenie przyczyn oraz zakresu odpowiedzialności za powstałe trudności, braki i opóźnienia w osiągnięciu pełnej funkcjonalności urządzeń, jak również zasadności i sposobu finansowego rozliczenia tych kwestii.

Następnie w XII 2022 r. Dostawca dostarczył Spółce faktury VAT obciążeniowe żądając wynagrodzenia za używanie udostępnionych Spółce lokomotyw zastępczych za okres od XII 2020 r. do XII 2022 r. Faktury te Spółka ujęła w księgach rachunkowych w XII 2022 r.

W 2023 r. Spółka otrzymywała kolejne faktury obciążeniowe od Dostawcy za używanie lokomotyw zastępczych za poszczególne miesiące 2023 r., które ujęła w księgach rachunkowych.

Koszty wynikające z ww. faktur Dostawcy (za używanie lokomotyw zastępczych) traktowane były jako sporne, bowiem istniał spór dot. odstąpienia od umowy nabycia lokomotyw, a w konsekwencji również do tego, która ze stron ma ponosić koszty używania przez SPÓŁKA lokomotyw zastępczych. Stąd też Spółka nie ujęła ich (bilansowo) w ciężar kosztów, nie dokonała za nie zapłaty i nie zaliczyła w rozliczeniu podatku CIT do kosztów uzyskania przychodów (oraz nie odliczyła kwot VAT z ww. faktur).

Po latach negocjacji i wzajemnych ustępstw, strony sporu w XII 2023 r. zawarły Porozumienie potwierdzające ostatecznie wzajemne roszczenia Stron dot. lokomotyw.

Zgodnie z Porozumieniem:

- Dostawca uznaje, iż oświadczenie o odstąpieniu przez Spółkę od umowy zakupu lokomotyw (z XII 2020 r.) zostało złożone ważnie, skutecznie i zobowiązuje się do niekwestionowania tej okoliczności, w tym w szczególności do niedochodzenia jakichkolwiek roszczeń z tym związanych. W konsekwencji Dostawca zobowiązał się do zwrotu Spółce wynagrodzenia za te lokomotywy w terminie 14 dni od daty podpisania Porozumienia oraz ich odbioru od Spółki.

- W związku z odstąpieniem od umowy, Strony ustaliły, iż Spółka - w terminie 14 dni od daty podpisania Porozumienia: (i) zapłaci Dostawcy jednorazowe wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z lokomotyw za okres XI 2016 – XII 2020 (objętych oświadczeniem o odstąpieniu od umowy), co zostanie udokumentowane fakturą VAT przez Dostawcę oraz (ii) zapłaci wynagrodzenie za używanie lokomotyw zastępczych za okres od XII 2020 r. (co zostało już zafakturowane przez Dostawcę, co opisano powyżej).

Działalność, w której były wykorzystywane lokomotywy będące przedmiotem sporu była i jest prowadzona w niezmienionym zakresie (nie wystąpiło w Spółce zaprzestanie wykonywania tej działalności).

Pytanie:

W którym okresie i w jakiej wysokości Spółka zobowiązana jest dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu amortyzacji lokomotyw (in minus) oraz kosztów, które Spółka będzie zobowiązana ponieść z tytułu używania lokomotyw, w tym zastępczych za okres od XI 2016 r. – XII 2022 r. (in plus)?

Państwa stanowisko w sprawie

W miesiącu zawarcia Porozumienia Spółka winna dokonać:

 (i) zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o kwoty amortyzacji zaliczonej dotychczas do kosztów podatkowych od lokomotyw objętych odstąpieniem od umowy oraz

(ii) zwiększyć koszty uzyskania przychodów o wydatki ponoszone w związku z używaniem lokomotyw (w tym zastępczych).

Korekty te winny obejmować wyłącznie wydatki dotyczące okresów podatkowych rozpoczynających się od 01.01.2017 r. (dotyczące zobowiązania podatkowego CIT nieprzedawnionego na moment zawarcia Porozumienia). W konsekwencji oznacza to, iż:

- koszty amortyzacji dotyczące okresów podatkowych przed dniem 1.01.2017 r. nie podlegają jakiejkolwiek korekcie;

- koszty jakie ma ponieść Spółka za użytkowanie lokomotyw za okresy podatkowe przed 01.01.2017 r. (tj. XI i XII 2016 r.) nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na podstawie wskazanej definicji w doktrynie i orzecznictwie zgodne jest stanowisko, iż dany wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów, jeśli spełnione są łącznie poniższe warunki:

- wydatek został faktycznie poniesiony,

- jego poniesienie nastąpiło w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

- wydatek nie znajduje się w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt podatkowy, wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Z perspektywy ww. przepisu nie podlega zatem wątpliwości, iż do czasu zakończenia sporu kosztem uzyskania przychodów były odpisy amortyzacyjne dokonywane od nabytych lokomotyw, bowiem dokonywane byłe one zgodnie z przepisami ustawy o CIT.

W związku ze zgodnym potwierdzeniem przez strony skuteczności odstąpienia od umowy zakupu lokomotyw, a w konsekwencji koniecznością „odwrócenia” skutków zakupu lokomotyw, za koszt podatkowy uznać należy koszty jakie Spółka jest zobowiązana ponieść za bezumowne użytkowanie lokomotyw oraz za użytkowanie tzw. Lokomotyw zastępczych. Do użytkowania tych lokomotyw dochodziło bowiem w działalności Spółki dla potrzeb produkcji wyrobów, pozwalających na uzyskiwanie przez Spółkę przychodów (co potwierdzono przez podpisanie Porozumienia). Jednocześnie wydatki te nie znajdują się w katalogu określonym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Moment rozpoznania korekt kosztów uzyskania przychodów wyznaczany jest przez treść regulacji art. 15 ust. 4i-4k ustawy o CIT. Zgodnie z ww. przepisami:

- Jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty (ust. 4i).

- Jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 4i, podatnik nie poniósł kosztów uzyskania przychodów lub kwota poniesionych kosztów uzyskania przychodów jest niższa niż kwota zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów (ust. 4j).

- Przepisów ust. 4i i 4j nie stosuje się do korekty dotyczącej kosztu uzyskania przychodów związanego ze zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu (ust. 4k).

Jednocześnie jak wskazuje uzasadnienie do projektu zmiany ustawy o CIT, wprowadzający od 2016r. ww. przepis (druk sejmowy 3432): „Projekt przewiduje rozwiązanie polegające na rozliczaniu faktury korygującej i innych dokumentów korygujących w zakresie korekty przychodu oraz kosztów uzyskania przychodów (korekta podstawy opodatkowania w PIT i CIT) w bieżącym okresie rozliczeniowym. Brak kłopotliwego i pracochłonnego korygowania zeznań podatkowych z lat poprzednich i zapłaty powstałych wskutek tego zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę (w przypadku zmniejszenia kosztów lub zwiększenia przychodów) oraz brak konieczności zapłaty odsetek od zaliczek na podatek dochodowy (w przypadku zmniejszenia kosztów lub zwiększenia przychodów tego samego roku podatkowego) uproszczą rozliczenia podatkowe przedsiębiorców, w tym również tych, którzy będą korygować przychody i koszty uzyskania przychodu m.in. w wyniku zawartej ugody. W tym zakresie projekt wspiera polubowne metody rozwiązywania sporów”.

Na gruncie ww. przepisów sposób rozliczenia korekty zależy więc od przyczyny korekty.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku konieczność korekty nie wynika z błędów rachunkowych czy też oczywistych omyłek, bowiem koszty zakupu lokomotyw zostały prawidłowo rozpoznane w rachunku podatkowym. Przyczyną korekt są natomiast okoliczności, które powstały po zakupie lokomotyw i co do których istniał między stronami wieloletni spór dotyczący zasadności i wysokości wzajemnych roszczeń.

Stąd też w niniejszej sprawie winny mieć zastosowanie wskazanie przepisy art. 15 ust. 4i- 4k ustawy o CIT. Przy czym w związku z tym, iż:

- w miesiącu podpisania Porozumienia, tj. w XII 2023 r. doszło do potwierdzenia wzajemnych roszczeń stron co do tytułów i kwot należnych stronom sporu (w szczególności uznania przez Dostawcę skuteczności odstąpienia przez Spółkę od umowy oraz uznania przez Spółkę jej zobowiązań z tytułu używania lokomotyw od 2016 r.);

- odstąpienie od umowy zakupu lokomotyw powoduje konieczność „odwrócenia” skutków zakupu lokomotyw, co oznacza, iż wyłączeniu z kosztów podatkowych podlega amortyzacja tych lokomotyw, zaś włączeniu do kosztów podatkowych koszty użytkowania lokomotyw;

- ww. przepis art. 15 ust. 4i ustawy o CIT, przewiduje dokonanie korekty również na podstawie dokumentu innego niż faktura;

- ustawodawca w uzasadnieniu do projektu zmiany ustawy wprowadzającej przytoczone regulacje, wskazuje, iż:

- moment zawarcia m.in. ugody (w przypadku Spółki jest to Porozumienie), wyznaczać może moment korekty;

- celem wprowadzenia ww. regulacji jest eliminacja dokonywania wstecznego korekt zeznań podatkowych, gdy korekta jest następstwem okoliczności innych niż błąd rachunkowy lub oczywista omyłka;

- korekta kosztów, która wpłynie na podstawę opodatkowania zarówno w zakresie amortyzacji (in minus), jak i kosztów używania lokomotyw (in plus) winny być rozpatrywane łącznie i powinny być dokonane w miesiącu podpisania Porozumienia, tj. w XII 2023 r.

Jednocześnie korektą tą, z uwagi na postanowienia art. 15 ust. 4k ustawy o CIT, nie będą objęte koszty dotyczące okresów podatkowych przed dniem 01.01.2017 r., bowiem są to koszty dotyczące zobowiązania w podatku dochodowym CIT za okresy przedawnione na 31.12.2023 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „uCIT”, „updop”),

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zasady dokonywania korekt w zakresie wysokości kosztów uzyskania przychodów w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych uregulowano w art. 15 ust. 4i do 4k.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4i-4k uCIT:

4i. Jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

4j. Jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 4i, podatnik nie poniósł kosztów uzyskania przychodów lub kwota poniesionych kosztów uzyskania przychodów jest niższa niż kwota zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

4k. Przepisów ust. 4i i 4j nie stosuje się do:

1) korekty dotyczącej kosztu uzyskania przychodów związanego ze zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu;

2) korekty cen transferowych, o której mowa w art. 11e.

Z regulacji zawartych w cytowanym powyżej art. 15 ust. 4i uCIT wynika, że korekta „wstecz” może być dokonana jedynie wtedy, gdy przyczyną korekty jest błąd rachunkowy lub inna oczywista omyłka. Przy czym, ustawodawca nie wskazuje, co należy rozumieć poprzez pojęcia „błąd rachunkowy” oraz „inna oczywista omyłka”. Pojęcia te zatem należy rozumieć zgodnie z ich znaczeniem potocznym. Zatem, za „błąd rachunkowy” należy uznać sytuację, gdy koszt został niewłaściwie ujęty ze względu na błąd w toku wykonywania obliczeń; może to dotyczyć zarówno okoliczności leżących po stronie wystawcy faktury czy innego dokumentu księgowego (np. błędne podanie na fakturze cen lub wartości towarów), jak i po stronie odbiorcy takiego dokumentu (np. wprowadzenie do ksiąg rachunkowych nieprawidłowej cyfry, zastosowanie wadliwego kursu waluty obcej przy przeliczaniu wartości przychodu na złote itp.).

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (wersja internetowa www.sip.pwn.pl), przez „omyłkę” należy rozumieć „spostrzeżenie, sąd niezgodny z rzeczywistością, niewłaściwe postępowanie, posunięcie”. W konsekwencji, za „inną oczywistą omyłkę” należy uznać inny oczywisty błąd, który nie jest jednocześnie błędem rachunkowym. Takim błędem będzie np. ujęcie w kosztach podatkowych faktury wystawionej na podmiot inny niż faktyczny nabywca towaru. „Omyłka” wiązać się również będzie z błędem polegającym albo na nieprawidłowym wystawieniu albo nieprawidłowym ujęciu dowodu księgowego. Okoliczność taka musi mieć zatem charakter „pierwotny”. Co więcej, „omyłka” musi być „oczywista”.

Oznacza to, że w przypadku jakichkolwiek wątpliwości co do charakteru przyczyn korekty, korekta dokonywana winna być w okresie otrzymania dokumentu potwierdzającego przyczynę korekty (w przypadku korekty kosztów uzyskania przychodów) lub w okresie wystawienia tego dokumentu (w przypadku korekty przychodów). Tylko w przypadku jednoznacznego stwierdzenia, że nieprawidłowe ujęcie przychodu bądź kosztu było bezpośrednim wynikiem błędu rachunkowego lub oczywistej omyłki, korekta kosztu winna być uwzględniana „wstecznie”.

Odnosząc się do cytowanych powyżej przepisów zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że w miesiącu zawarcia Porozumienia tj. w XII 2023 r., Spółka winna:

- zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o koszty amortyzacji zaliczonej dotychczas do kosztów podatkowych od lokomotyw objętych odstąpieniem od umowy oraz

- zwiększyć koszty uzyskania przychodów o wydatki ponoszone w związku z używaniem lokomotyw (w tym zastępczych) za okres XI 2016 r. – XII 2020 r.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).