Interpretacja indywidualna z dnia 8 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.505.2023.4.ANK

Czy Dyskonto będzie podlegać w Polsce zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu pobieranemu u źródła.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

27 września 2023 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy m.in. ustalenia czy Dyskonto będzie podlegać w Polsce zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu pobieranemu u źródła.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 21 grudnia 2023 r. (wpływ tego samego dnia). Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1. Zainteresowany będący stroną postępowania (dalej: „Wnioskodawca” lub „F”):

2. Zainteresowany niebędący stroną postępowania (dalej: „X”)

Opis zdarzenia przyszłego

F jest funduszem inwestycyjnym mającym siedzibę w Republice Irlandii, działającym zgodnie z prawem irlandzkim oraz zarejestrowanym dla celów podatku VAT w Irlandii. F jest rezydentem Irlandii w rozumieniu Konwencji z dnia 13 listopada 1995 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 1996 r. Nr 29, poz. 129, dalej: „Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania”) zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszenia zysku, podpisaną przez Polskę i Irlandię dnia 7 czerwca 2017 r.

F to fundusz skupiony na inwestycjach w branży energii odnawialnej i efektywności energetycznej, finansowany przez inwestorów instytucjonalnych. Działalność inwestycyjna F skupia się na zapewnianiu długoterminowego, konkurencyjnego finansowania dla projektów w … w całej Unii Europejskiej.

F nie posiada w Polsce zakładu ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 poz. 1570 ze zm., „Ustawa o VAT”).

X sp. z o.o. jest spółką kapitałową mającą siedzibę w Polsce i zarejestrowaną dla celów podatku VAT w Polsce. X działa w branży …. Przedmiotem działalności X jest m.in. realizowanie… i wdrażanie rozwiązań z zakresu …. X rozwija i serwisuje instalacje … świadcząc usługi dla przedsiębiorstw z siedzibą w Polsce oraz polskich podmiotów państwowych i jednostek samorządu terytorialnego w Polsce.

F i X nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu przepisów podatkowych.

X zamierza zawierać długoterminowe umowy („Umowy Projektowe”) z podmiotami zarejestrowanymi dla celów podatku VAT w Polsce i będących rezydentami podatkowymi w Polsce („Klienci”), w ramach których X zobowiązana będzie do instalacji systemów … na terenach należących do Klientów, a następnie do monitorowania funkcjonowania tych systemów i świadczenia innych usług związanych z ich funkcjonowaniem przez okres obowiązywania Umów Projektowych.

Umowy Projektowe zawierane przez X z Klientami będą skonstruowane w sposób pozwalający Klientom na skorzystanie z usług X bez ponoszenia wysokich kosztów wstępnych związanych z montażem instalacji …. Rozwiązanie to będzie polegało na rozliczaniu kosztów świadczonych przez X usług (np. montażu instalacji) poprzez dokonywania przez Klientów okresowych (w założeniu miesięcznych lub kwartalnych) płatności na rzecz X. Klienci będą więc zobowiązani do uiszczenia na rzecz X należności odpowiadających cenie za dostarczone towary (sprzętu niezbędnego do funkcjonowania …) i świadczone usługi (np. instalacji i monitorowania systemów …). Na mocy Umów Projektowych, należności te (dalej określane jako: „Wierzytelności”) będą płatne w miesięcznych lub kwartalnych okresach rozliczeniowych, w terminie uzgodnionym przez strony danej Umowy Projektowej.

W celu poprawy struktury bilansu i aktywów, uzyskania większej płynności i innych korzyści (takich jak poprawa zabezpieczenia finansowego przed niewypłacalnością i uwolnienie dostępnych środków na inwestycje i rozwój), X zamierza zawrzeć z F ramową umowę zakupu części wierzytelności („Umowa Ramowa”).

Zgodnie z Umową Ramową, F będzie nabywać określoną procentowo, na podstawie Umowy Ramowej, część Wierzytelności wynikających z Umów Projektowych. Wierzytelności będą, co do zasady, wierzytelnościami istniejącymi w momencie ich nabycia przez F.

Wnioskodawca wskazuje, że na podstawie Umów Projektowych mogą potencjalnie powstawać także inne wierzytelności niż te związane z wynagrodzeniem za świadczone usługi (np. wierzytelności X związane z niewykonaniem lub nieprawidłowym wykonaniem przez Klientów Umów Projektowych) i tego typu wierzytelności (które na moment zawarcia Umowy Ramowej, jako takie, nie są wierzytelnościami istniejącymi) również będą objęte Umową Ramową (tj. potencjalnie będą cedowane przez X na F) i jako takie wchodzą w zakres Wierzytelności zdefiniowanych powyżej.

Wierzytelności, co do zasady, nie będą wymagalne w momencie ich nabycia przez F. Wierzytelności te staną się wymagalne po ich nabyciu przez F, tj. po ich nabyciu nadejdzie termin płatności wynikający z faktur wystawionych przez X na rzecz Klientów na podstawie Umów Projektowych. Przy czym, wyjątkowo mogą także wystąpić sytuacje, w których Wierzytelności zostaną przez F nabyte po upływie kilku miesięcy od dnia rozpoczęcia świadczenia usługi przez X na rzecz Klienta. Jednakże, Wierzytelności nabywane przez F w żadnym wypadku nie będą stanowiły wierzytelności spornych, nieperformujących czy zagrożonych ryzykiem nieściągalności.

Umowa Ramowa ma umożliwić X efektywne pozyskanie środków pieniężnych niezbędnych na pokrycie kosztów związanych z instalacją i funkcjonowaniem systemów …w początkowej fazie inwestycji realizowanej na podstawie danej Umowy Projektowej, w tym między innymi kosztów projektowych, wydatków poniesionych na nabycie sprzętu, jego instalacji na terenach należących do Klientów czy wynagrodzenia podwykonawców X.

Tym samym, w ramach Umowy Ramowej F zamierza nabywać od X części Wierzytelności posiadanych przez X względem Klientów.

Zgodnie z Umową Ramową, określona część Wierzytelności (w kwocie netto) mających być przedmiotem sprzedaży do F będzie ustalana po jej pomniejszeniu o określone koszty operacyjne i koszty utrzymania X związane z instalacjami realizowanymi dla Klientów (z wyłączeniem wszelkich kosztów inwestycyjnych lub podobnych do inwestycyjnych), płatne przez X w związku z takimi Wierzytelnościami. Następnie, tak ustalona wartość Wierzytelności mającej być przedmiotem sprzedaży do F będzie pomniejszona o dyskonto („Dyskonto”) określone - zgodnie z formuła kalkulacyjną zawartą w Umowie Ramowej - jako procent od kwoty Wierzytelności będących przedmiotem zbycia (cesji).

Tym samym, sprzedaż części Wierzytelności przez X na rzecz F będzie dokonywana za cenę sprzedaży niższą od wartości nominalnej tych Wierzytelności, przy czym różnica ta (wynikająca z pomniejszenia wartości nominalnej Wierzytelności o Dyskonto nie będzie odzwierciedlała rzeczywistej ekonomicznej wartości tych Wierzytelności w chwili nabycia, lecz będzie stanowiła wynagrodzenie (w formie Dyskonta) F za nabywanie od X Wierzytelności na podstawie Umowy Ramowej.

Na podstawie Umowy Ramowej X nie będzie płaciła innych opłat lub marży do F związanych z przedstawionym procesem cedowania Wierzytelności. Przysporzeniem dla nabywcy wierzytelności (F) będzie Dyskonto.

Należy podkreślić, że Wierzytelności będące przedmiotem sprzedaży nie będą na moment zawierania umów sprzedaży (cesji) poszczególnych części Wierzytelności uznane za zagrożone ryzykiem nieściągalności, jak również nie będą to wierzytelności sporne.

Co również wymaga podkreślenia, Wierzytelności nabywane przez F nie będą również z perspektywy X kwalifikowane jako wierzytelności wątpliwie, ani nie będą wykazywać innych przesłanek wymagających podjęcia działań windykacyjnych.

Same Wierzytelności, aby były objęte sprzedażą wierzytelności na podstawie Umowy Ramowej, powinny na moment sprzedaży spełniać określone kryteria kwalifikujące je do objęcia transakcją sprzedaży, określane na gruncie Umowy Ramowej jako kryteria kwalifikujące („E…”). Zgodnie z Umową Ramową, każda Wierzytelność, aby kwalifikowała się do objęcia sprzedażą zgodnie z Umową Ramową, powinna spełnić te kryteria (będą one szczegółowo określone w Umowie Ramowej i będą odnosić się m.in. do oceny kredytowej danego Klienta i parametrów finansowych jego przedsiębiorstwa).

W ramach opisanego mechanizmu, po nabyciu danych Wierzytelności przez F, płatności z tytułu tych Wierzytelności będą regulowane przez Klientów na rzecz X (na podstawie faktur wystawionych przez X), która następnie będzie je przekazywać (w zakresie odpowiadającym części scedowanej Wierzytelności) na rachunek bankowy F w okresach kwartalnych. W tym zakresie, to X będzie zatem odpowiedzialna za obsługę i administrowanie Wierzytelności, np. monitorowanie płatności, ich techniczną obsługę, kalkulację kwoty do przekazania do F na podstawie Umowy Ramowej, itd.

Wskazana powyżej obsługa Wierzytelności stanowi istotny aspekt współpracy między F i X, który wyraża się w tym, że Klienci (usługobiorcy w stosunku do X), mimo iż formalnie mogą być w pewnych sytuacjach informowani o cesji Wierzytelności, to, co do zasady, nie powinni odczuwać zmiany w zakresie obsługi Umów Projektowych. Warto nadmienić, iż jednym z istotnych warunków współpracy stron (F i X), jest zapewnienie, aby transakcja sprzedaży Wierzytelności nie miała negatywnego wpływu na Klientów, tj. aby Klienci nie odczuwali zmian i dodatkowych trudności w zakresie rozliczania wynagrodzenia za usługi świadczone przez X na podstawie Umów Projektowych. Dlatego właśnie mimo zbycia (w części) Wierzytelności przez X na rzecz F, podmiotem, który zapewnia obsługę cedowanych Wierzytelności jest nadal, tak jak przed transakcją zbycia, X a nie F.

Należy mieć także na uwadze, że Wierzytelności stanowiące przedmiot sprzedaży na podstawie Umowy Ramowej stanowić będą wierzytelności tzw. performujące (tj. takie, wobec których na moment sprzedaży nie istnieją okoliczności wskazujące, że nie będą one spłacane terminowo), spełniające ścisłe kryteria jakościowe, gwarantujące wysoki poziom spłacalności. W ramach Umowy Ramowej F nie będzie nabywać Wierzytelności, w stosunku do których Klient znajdowałby się w zwłoce już w momencie nabycia Wierzytelności przez F lub które już w tym momencie byłyby sporne. W efekcie, w założeniu, obsługa wierzytelności przez X po ich sprzedaży na rzecz F, koncentrować się będzie, co do zasady, na przyjmowaniu i przekazywaniu spłat, a działania windykacyjne, o ile będą konieczne, będą miały z założenia relatywnie ograniczony wymiar.

Tym samym, do czasu uregulowania Wierzytelności przez Klienta, to X będzie podejmować zwyczajowe działania związane z obsługą i uzyskaniem spłaty Wierzytelności. W tym zakresie, F nie będzie angażować się w żadne czynności związane z administrowaniem i obsługą Wierzytelności, z wyjątkiem sytuacji, gdyby doszło do rozwiązania Umowy Ramowej (w takiej sytuacji przez określony czas to F może samodzielnie podejmować czynności związane z obsługą scedowanych uprzednio Wierzytelności).

Umowa Ramowa nie będzie przewidywać odrębnego wynagrodzenia od F dla X za obsługę Wierzytelności. X będzie wykonywała tę funkcję jako nieodłącznie związaną z właściwym dochodzeniem Wierzytelności. Obsługa Wierzytelności przez X jest już odpowiednio uwzględniona w wysokości wynagrodzenia (Dyskonta) należnego F.

Wierzytelności będą nabywane przez F bez prawa regresu w odniesieniu do ryzyka kredytowego danego Klienta, co oznacza, że F nie będzie zasadniczo mógł zgłaszać jakichkolwiek roszczeń regresowych (lub roszczeń o odkup Wierzytelności) wobec X, jeżeli dany Klient był wypłacalny w momencie nabycia danej Wierzytelności przez F, zaś ryzyko kredytowe dotyczące danego Klienta zmaterializowało się dopiero później, skutkując brakiem wykonania przez tego Klienta płatności wynikających z powyższej Wierzytelności. Wyjątkiem będzie sytuacja, w której brak wykonania przez Klienta płatności wynikającej z Wierzytelności wynikać będzie z przyczyn leżących po stronie X, to jest na przykład z uwagi na nienależyte wykonanie usługi przez X (lub podwykonawców, z którymi X zawrze umowy o świadczenie usług) skutkujące wadliwym funkcjonowaniem instalacji wykonanej na podstawie Umowy Projektowej. Ponadto, roszczenie o odkup Wierzytelności przez X od F może pojawić się w sytuacji, gdy X naruszy określone postanowienia Umowy Ramowej, np. złoży nieprawdziwe oświadczenia/zapewnienia co do okoliczności dotyczących Klientów/Umów Projektowych, Klienci zostaną objęci sankcjami, X nie zastosuje się do ustalonej w Umowie Ramowej Polityki Windykacji wierzytelności (Collections Policy), a Klient nie ureguluje płatności na czas.

X nie będzie pełnomocnikiem albo agentem zależnym F w rozumieniu odpowiednich przepisów Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Strony zamierzają zawrzeć Umowę Ramową na czas nieoznaczony lub czas oznaczony, przekraczający jeden rok. Oznacza to, że na podstawie Umowy Ramowej Wierzytelności będą stale sprzedawane na przestrzeni dłuższego okresu przez X na rzecz F.

Powody uzasadniające złożenie wniosku

Ustawa o VAT nie zawiera przepisów, które wprost odnosiłyby się do traktowania transakcji sprzedaży wierzytelności (cesji) na gruncie VAT. Brak jednoznacznych przepisów, jak również złożoność i różnorodność transakcji gospodarczych, których przedmiotem są wierzytelności, może powodować w praktyce pewne wątpliwości interpretacyjne.

Jednocześnie, opodatkowanie lub brak opodatkowania nabycia wierzytelności podatkiem VAT, ma również znaczenie dla opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W ocenie Wnioskodawcy, zarówno F, jak i X zawierając Umowę Ramową działają w ramach prowadzonych przez siebie działalności gospodarczych.

Jednakże, z uwagi na przedstawione powyżej wątpliwości co do podatkowego traktowania transakcji nabywania/sprzedaży wierzytelności, jeżeli ich celem gospodarczym jest zapewnienie finansowania, strony zdecydowały się wystąpić z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego celem potwierdzenia, że czynności realizowane przez F na podstawie Umowy Ramowej na rzecz X (tj. nabywanie części Wierzytelności), powinny być uznane za usługi podlegające opodatkowaniu VAT oraz potwierdzenie, kto w takiej sytuacji powinien zostać uznany za podmiot zobowiązany do odpowiedniego rozliczenia VAT.

Ponadto, w przypadku potwierdzenia przez organ, że czynności realizowane przez F na podstawie Umowy Ramowej na rzecz X stanowią usługi podlegające opodatkowaniu VAT, strony pragną uzyskać potwierdzenie - w celu prawidłowego rozliczenia podatku VAT z tytułu tych usług - czy świadczone usługi powinny być objęte zakresem zwolnienia z VAT - jako czynności związane z długami, a także, jaka wartość powinna zostać uznana za podstawę opodatkowania świadczonych przez F usług.

Dodatkowo, z uwagi na transgraniczny charakter rozliczeń, Zainteresowani pragną potwierdzić, czy wynagrodzenie otrzymywane od X przez F w formie Dyskonta podlegać będzie w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

Pytanie

Czy Dyskonto będzie podlegać w Polsce zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu pobieranemu u źródła? (pytanie oznaczone we wniosku nr 5)

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Zainteresowanych, Dyskonto nie będzie podlegać w Polsce zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu pobieranemu u źródła.

Zdaniem Zainteresowanych, zgodnie z art. 7 ust. 1 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zyski przedsiębiorstwa uznanego za rezydenta podatkowego w Republice Irlandii podlegają opodatkowaniu tylko w Republice Irlandii, chyba że spółka ta prowadzi działalność w Polsce za pośrednictwem zakładu położonego w Polsce.

Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, F jest rezydentem podatkowym w Republice Irlandii oraz nie posiada zakładu w Polsce. W rezultacie, wszelkie dochody, które F osiągnie z tytułu Dyskonta podlegać będą opodatkowaniu wyłącznie w Republice Irlandii, pod warunkiem, że dochód ten będzie kwalifikowany jako zysk przedsiębiorstwa.

Zarówno Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, jak i krajowe przepisy podatkowe nie definiują pojęcia „zysku przedsiębiorstwa”. W takim przypadku należy jednak, zgodnie z utrwaloną praktyką polskich organów podatkowych, odwołać się do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku („Modelowa Konwencja OECD”), a także do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, przewidujących ogólne wytyczne dotyczące interpretacji umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych przez Polskę.

Art. 3 ust. 1 lit. h) Modelowej Konwencji OECD wyraźnie stanowi, że pojęcie „przedsiębiorstwa” obejmuje świadczenie profesjonalnych usług i innych działań o charakterze niezależnym. W związku z powyższym, pomimo braku wyraźnej definicji terminu „zyski przedsiębiorstwa” w Umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania termin ten należy traktować jako dochód przedsiębiorstwa umawiającego się państwa będącego stroną Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z tytułu świadczenia profesjonalnych usług przez to przedsiębiorstwo lub z tytułu innych działań o charakterze niezależnym podejmowanych przez to przedsiębiorstwo.

W związku z powyższym, jako że F jest spółką kapitałową będącą rezydentem podatkowym w Republice Irlandii i nieposiadającą zakładu w Republice Irlandii, a Dyskonto stanowi dochód z tytułu świadczenia przez F usług, kwoty te, świadczone profesjonalnie i posiadające niezależny charakter, zasadniczo kwalifikują się jako „zyski przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 7 ust. 1 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Niezależnie od ogólnych zasad przedstawionych powyżej, art. 7 ust. 7 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania stanowi również, że w przypadku gdy w zyskach mieszczą się dochody lub przychody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, klauzula z art. 7 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (wskazująca zasady opodatkowania zysków przedsiębiorstwa) nie narusza tych innych postanowień. Zatem, art. 7 ust. 7 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania implikuje, że nawet w przypadku, gdy poszczególne pozycje zysku zasadniczo kwalifikują się jako zyski przedsiębiorstwa, mogą one jednak być objęte innymi przepisami Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, które bardziej szczegółowo odnoszą się do takich zysków i podlegają opodatkowaniu zgodnie z zasadami określonymi w tych innych przepisach.

Biorąc pod uwagę, iż działalność gospodarcza F polega na świadczeniu usług finansowych, zastosowanie w niniejszej sprawie mogłyby mieć jedynie reguły określone w art. 11 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, który reguluje opodatkowanie odsetek.

Artykuł 11 ust. 4 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawiera definicję wspomnianych odsetek. Zgodnie z tym przepisem przez odsetki należy rozumieć dochody z wszelkiego rodzaju roszczeń wynikających z długów, zarówno zabezpieczonych, jak i nie zabezpieczonych hipoteką lub prawem uczestniczenia w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek publicznych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami mającymi związek z takimi pożyczkami, obligacjami lub skryptami dłużnymi, jak również każdy inny dochód, który zgodnie z prawem tego Państwa, w którym ten dochód powstaje, jest traktowany jako dochód z tytułu pożyczonych pieniędzy. Zgodnie z powyższym przepisem dywidendy (uregulowane w art. 10 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) oraz opłaty karne z tytułu opóźnionej zapłaty nie są traktowane jako odsetki na gruncie Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W ocenie Wnioskodawcy przedstawiona powyżej definicja odsetek wymaga występowania obiektywnego elementu w postaci udzielenia dłużnikowi pożyczki w określonej kwocie nominalnej przez wierzyciela nabywającego zarazem roszczenie względem pożyczkobiorcy o zwrot tej kwoty nominalnej, jak również w postaci zapłaty przez pożyczkobiorcę na rzecz wierzyciela pewnej dodatkowej kwoty ponad wartość nominalną pożyczki, stanowiącej wynagrodzenie wierzyciela za udostępnienie kwoty nominalnej.

Takie okoliczności nie występują jednak w niniejszej sprawie.

Przede wszystkim, wskutek realizacji transakcji na podstawie Umowy Ramowej F nie będzie nabywać roszczeń wobec X - F nabędzie roszczenia X wobec osób trzecich (Klientów). Z perspektywy F, Wierzytelności będą zatem stanowić jego aktywa, które w przyszłości (po otrzymaniu od X kwot spłaty dokonanej przez Klientów) wygenerują zysk - w postaci Dyskonta. Uzyskane w powyższy sposób kwoty nie mogą być zatem uważane za uzyskane przez F jako dochód z roszczeń posiadanych przez F w stosunku do podmiotu je wypłacającego (X).

Ponadto, F nie udzieli na rzecz X pożyczki, do której spłaty wraz z nadwyżką zostałaby zobowiązana X. F zamierza zakupić od X Wierzytelności w celu osiągnięcia zysku z tytułu Dyskonta - koszt nabycia tych Wierzytelności będzie bowiem dla F niższy niż wpływy, jakie prawdopodobnie zostaną przez F uzyskane z tych Wierzytelności.

Wynagrodzenie F z tytułu świadczonych przez nią usług nie stanowi zatem dochodu z pożyczonych pieniędzy lub korzystania z cudzego kapitału w jakiejkolwiek innej formie. Pomiędzy F i X nie zaistnieje stosunek dłużny, z którego wywodzić można by obowiązek zapłaty odsetek. Zaangażowanie F w związku z realizacją Umowy Ramowej wykraczać będzie poza samo pasywne zapewnienie wolnych środków finansowych w oczekiwaniu na ich zwrot z nadwyżką. Zawierając Umowę Ramową, F godzi się na przekazywanie na rzecz X kwot Wierzytelności w zamian za wynagrodzenie. Tym samym, dochody F uzyskiwane z tytułu Dyskonta stanowić będą z punktu widzenia F zysk uzyskany z działalności prowadzonego przedsiębiorstwa.

Istotą ekonomiczną usług świadczonych przez F na rzecz X jest zatem przyspieszenie realizacji Wierzytelności, poprzez wyrażanie przez F zgody na przejęcie tych aktywów w zamian za kwoty pieniężne, które te aktywa prawdopodobnie wygenerują w kolejnych okresach.

Dodatkowo, Wierzytelności będą należnościami handlowymi niezwiązanymi z naruszeniem lub zwłoką w wykonywaniu zobowiązań umownych, a zatem stanowić one będą cenę sprzedaży towarów i usług dostarczanych Klientom przez X. Natomiast w przypadku braku zapłaty przez Klientów w terminie Wierzytelności mogą doprowadzić wyłącznie do naliczenia opłat za zwłokę. Jak natomiast wskazano, zgodnie z art. 11 ust. 4 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, opłaty karne z tytułu opóźnionej zapłaty nie są traktowane jako odsetki w rozumieniu tej umowy.

Wskazać należy również, że Dyskonto nie będzie stanowić odzwierciedlenia ryzyka niewypłacalności X (co jest typowe w przypadku odsetek). Przeciwnie, Dyskonto może odzwierciedlać jedynie ryzyko niewypłacalności Klientów, którzy jednak nie mogą być traktowani względem F jako pożyczkobiorcy.

Tym samym należy stwierdzić, że Dyskonto nie będzie stanowić „dochodu z wszelkiego rodzaju roszczeń wynikających z długów”, jak również nie będzie mieścić się w żadnym z przykładów wymienionych w art. 11 ust. 4 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zatem, Dyskonto nie powinno podlegać kwalifikacji jako odsetki w rozumieniu Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Przeciwnie, powinno ono być kwalifikowane jako zysk przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 7 ust. 1 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, uzyskany przez F będący irlandzkim rezydentem podatkowym nieposiadającym zakładu w Polsce i podlegający na mocy powyższego przepisu opodatkowaniu wyłącznie w Irlandii.

Ponadto, z uwagi na brak odrębnej definicji „odsetek” w przepisach polskiego prawa krajowego, również na gruncie polskich przepisów podatkowych Dyskonto nie powinno być traktowanie jako odsetki w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 roku (tekst jednolity: Dz. U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm.). W szczególności, pod uwagę należy wziąć interpretację tego pojęcia dokonywaną przez polskie organy podatkowe, która zgodna jest z definicją „odsetek” prezentowaną w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, Konwencji Modelowej OECD i Komentarza do tej Konwencji.

Powyższe podejście jest także zgodne z praktyką polskich organów podatkowych, o czym świadczą między innymi interpretacje indywidualne:

z dnia 20 lipca 2023 r. (sygn. 0111-KDIB1-1.4010.93.2023.1.SG),

z dnia 8 lipca 2021 r. (sygn. 0114-KDIP2-1.4010.126.2021.4.OK),

z dnia 18 listopada 2020 r. (sygn. 0111-KDIB1-1.4010.457.2020.1.BK),

z dnia 18 listopada 2020 r. (sygn. 0114-KDIP2-1.4010.323.2020.2.OK),

z dnia 18 lutego 2020 r. (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.652.2019.1.BKD),

z dnia 18 lutego 2020 r. (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.592.2019.2.PB),

z dnia 26 września 2019 r. (sygn. 0111-KDIB1-1.4010.317.2019.1.ŚS; (zob. także orzecznictwo cytowane w niniejszej interpretacji),

z dnia 30 maja 2019 r. (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.146.2019.1.BG),

z dnia 19 października 2018 r. (sygn. 0111-KDIB1-3.4010.388.2018.1.AN), a także

z dnia 13 września 2017 r. (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.118.2017.4.BD),

z dnia 8 sierpnia 2017 r. (sygn. 0111-KDIB1-3.4010.151.2017.1.IZ),

z dnia 29 października 2015 r. (sygn. IBPB-1-2/4510-516/15/BG),

z dnia 6 października 2015 r. (sygn. IBPB-1-3/4510-388/15/IZ),

z dnia 27 lutego 2014 r. (sygn. IPPB5/423-1011/13-3/AJ),

z dnia 9 września 2014 r. (sygn. ITPB4/423-68/14/AM) lub

z dnia 22 lutego 2013 r. (sygn. IBPBI/2/423-1545/12/BG).

Podsumowując, Dyskonto nie stanowi odsetek w rozumieniu Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub przepisów prawa krajowego. W konsekwencji, F nie będzie w stosunku do tych kwot podlegać zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu potrącanemu w Polsce przez X z kwoty Dyskonta.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

… (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

1)w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

2)w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.