Interpretacja indywidualna z dnia 5 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.581.2023.4.KW

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakwaterowanie pracowników.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 października 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 października 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakwaterowanie pracowników.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 22 grudnia 2023 r. (wpływ 28 grudnia 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółka prawa handlowego prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą A. Sp. z o.o.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest świadczenie usług w zakresie transportu drogowego międzynarodowego towarów.

Siedziba Wnioskodawcy znajduje się w miejscowości B. w budynku użytkowo -usługowym. Oprócz tego, w tym samym budynku znajduje się lokal mieszkalny, który jest przez Wnioskodawcę wynajmowany od jego właściciela na podstawie oddzielnej umowy najmu.

Ten lokal mieszkalny został przez Wnioskodawcę dostosowany do tymczasowego zakwaterowania pracowników. W szczególności dotyczy to osób zatrudnionych u Wnioskodawcy na umowie o pracę na stanowisku kierowcy zawodowego. Osoby te mogą - według własnego uznania - zapisać się na pobyt (nocleg) w tym mieszkaniu w sytuacji, gdy ich obowiązki służbowe tego wymagają, a nie posiadają oni własnego miejsca noclegu w miejscowości B. lub okolicach. Często zdarza się również tak, że w mieszkaniu tym nocują osoby niebędące obywatelami Polski, którzy dopiero rozpoczynają pracę u Wnioskodawcy i potrzebują pewnego czasu „na start”, na wynajem własnego miejsca zamieszkania. Wnioskodawca zapewnia zakwaterowanie w tym lokalu wyłącznie swoim pracownikom.

Zakwaterowanie jest częściowo odpłatne. Oznacza to, że pracownicy Wnioskodawcy podpisują z Wnioskodawcą krótkoterminowe umowy podnajmu, na podstawie których częściowo partycypują w kosztach (osoby na okresie próbnym płacą 10 zł za dobę, zaś osoby na umowie o pracę przedłużonej poza okres próbny - 20 zł za dobę).

Mieszkanie ma charakter zbiorowego zakwaterowania, więc nigdy nie jest tak, że dany pracownik posiada cały lokal na wyłączność. Przedmiotem podnajmu jest wyłącznie dostęp do pomieszczeń wspólnych (kuchnia, łazienka, korytarz), wskazane (numerowane) miejsce do spania oraz wyznaczona (numerowana) szafka na wyposażenie pracownika.

Przedmiotem umów podnajmu zawieranych z pracownikami nie jest zapewnienie przez Wnioskodawcę wyżywienia - oni zajmują się tym sami we własnym zakresie.

Co więcej, Wnioskodawca wynajmuje ww. lokal z pewną „nadwyżką”. Oznacza to, że Wnioskodawca ponosi stałe, comiesięczne koszty wynajmu, bez względu na to, ilu pracowników w danym momencie faktycznie korzysta z noclegów.

Wnioskodawca jedynie oferuje pracownikom możliwość skorzystania z zapewnianego przez niego świadczenia, przy czym decyzja o skorzystaniu z niego zawsze zależy wyłącznie od danego pracownika i ma w pełni dobrowolny charakter.

Miejsca noclegowe są „organizowane” przez Wnioskodawcę w oparciu o deklaracje pracowników co do woli skorzystania przez nich z tych noclegów oraz w oparciu o przewidywane, szacunkowe określenie zapotrzebowania pracodawcy użytkownika.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego

Wydatki związane z kosztami zakwaterowania pracowników będą pozostawać w bezpośrednim związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem przez Wnioskodawcę opisywanych kosztów a osiąganiem przez Niego przychodu będzie wyrażać się w ten sposób, że z opisywanego lokalu korzystać będą wyłącznie albo pracownicy Wnioskodawcy albo osoby niebędące obywatelami Polski, którzy dopiero rozpoczynają pracę u Wnioskodawcy i potrzebują pewnego czasu na „na start”, na wynajem własnego miejsca zamieszkania. Posiadanie takiego zakwaterowania jest z punktu widzenia rekrutacji nowych pracowników (zwłaszcza tych zza granicy, którzy nie znają języka Polskiego) znacznym plusem, który istotnie poprawia pozycję Wnioskodawcy jako pracodawcy na rynku. W branży transportowej budowanie pozycji„zaufania” wobec pracowników jest niezwykle istotne. Spółka transportowa może bowiem wykonać tylko tyle przewozów i zarobić tylko tyle zysku, ile posiada w danym momencie rąk do pracy. Posiadanie takiego zakwaterowania pozwala również na oszczędność po stronie Wnioskodawcy, który w innym wypadku zmuszony byłby zapewniać (lub refundować) tym osobom pobyt w hotelu.

Wydatki poniesione na zakwaterowanie nie będą Wnioskodawcy zwracane. Zakwaterowanie będzie częściowo odpłatne. Oznacza to, że pracownicy Wnioskodawcy podpisują z Wnioskodawcą krótkoterminowe umowy podnajmu, na podstawie których częściowo partycypują w kosztach (osoby na okresie próbnym płacą 10 zł za dobę, zaś osoby na umowie o pracę przedłużonej poza okres próbny - 20 zł za dobę). Udokumentowanie wydatków będzie polegało na zawarciu z tymi osobami umów podnajmu.

Pracownicy Wnioskodawcy podpisują z Wnioskodawcą krótkoterminowe umowy podnajmu, na podstawie których częściowo partycypują w kosztach (osoby na okresie próbnym płacą 10 zł za dobę, zaś osoby na umowie o pracę przedłużonej poza okres próbny - 20 zł za dobę). W tych umowach Pracodawca nie informuje pracowników w szczegółowy sposób o rzeczywistych (wyższych) kosztach związanych z utrzymaniem tego zakwaterowania i zapewnienia im miejsc noclegowych.

W większości przypadków, kierowcy Wnioskodawcy zamieszkują na stałe w Polsce. Może się jednak zdarzyć sytuacja, w której dany kierowca (obywatel obcego kraju) będzie w Polsce świadczyć pracę przez ponad 183 dni w roku kalendarzowym, ale jego miejsce zamieszkania i stałego pobytu oraz jego miejsce ośrodka życiowego będzie za granicą. Tacy kierowcy jeżdżą u Wnioskodawcy w tzw. trybie 2 + 1 (dwa miesiące pracy, jeden miesiąc wolnego, który osoby te wykorzystują na powrót do domu).

Wniosek dotyczy kierowców, którzy mogą zamieszkiwać na stałe w Polsce i w innych krajach UE, ale również np. na Ukrainie, w Białorusi czy Kazahstanie. Kierowcy będą przebywać na terenie Polski ponad 183 dni w roku kalendarzowym.

Pracownicy, w związku ze świadczeniem pracy pracownicy, którzy korzystają z zakwaterowania, nie znajdują się w miejscu pracy i nie świadczą pracy. Przebywanie w tym miejscu nie jest poleceniem służbowym wydanym im przez pracodawcę. Odbywa się ono na zasadzie dobrowolnie podpisanej umowy podnajmu (Wnioskodawca jest Najemcą tego lokalu i oddaje go w podnajem swoim pracownikom). Najem ten jest incydentalny i krótkotrwały i nie odbywa się on na zasadzie zmiany miejsca świadczenia pracy (oddelegowania) ani podróży służbowej. Najem służy odpoczynkowi pracownika poza godzinami jego pracy.

Lokal, którego dotyczy wniosek znajduje się miejscowości B., tj. w miejscowości w której znajduje się siedziba Pracodawcy (Wnioskodawcy). Skorzystanie z lokalu przez pracownika odbywa się za zgodą pracodawcy. Następuje ono również w interesie pracownika (który ponosi koszty mniejsze, niż w przypadku np. doby hotelowej) oraz w interesie pracodawcy (który dzięki takiemu lokalowi zachęca pracowników do świadczenia pracy na swoją rzecz, pozwala pracownikom wypocząć). Skorzystanie z lokalu z jego funkcji noclegowej nie jest skierowane do wszystkich pracowników, a tylko dla tych, którzy indywidualnie ustalą to z pracodawcą.

Z noclegu w lokalu w miejscowości B. korzystają - siłą rzeczy - ci pracownicy Wnioskodawcy, których na co dzień miejsce stałego pobytu czy zamieszkania nie jest położone w miejscowości B. Dotyczy to np. sytuacji w której pracownik zamieszkały we Wrocławiu przyjeżdża do serwisu w miejscowości B. na naprawę pojazdu i musi przez okres naprawy mieć zapewniony nocleg w miejscowości B. Pracodawca jedynie oferuje pracownikom tymczasowym możliwość skorzystania z zapewnianego przez niego świadczenia, przy czym decyzja o skorzystaniu z niego zawsze zależy wyłącznie od danego pracownika i ma w pełni dobrowolny charakter.

W większości, Pracownicy nie korzystają z podwyższonych kosztów uzyskania przychodu, ale nie można takiej sytuacji również wykluczyć. Z lokalu mogą korzystać pracownicy, którzy korzystają z podwyższonych kosztów uzyskania przychodu.

Miejsce zakwaterowania obejmuje wyłącznie pracowników. Nawet osoby zza granicy o których mowa we wniosku przed ich zakwaterowaniem podpisują z Wnioskodawcą umowy o pracę na tzw. okres próby.

Pytania

1.Czy ponoszenie przez Spółkę kosztów związanych z zakwaterowaniem Pracowników może zostać uznane za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 PDOPrU?

2.Czy Wnioskodawca wypełniając obowiązki płatnika powinien zakwaterowanie zapewniane Pracownikom uznać jako ich przychód ze źródła stosunku pracy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 11 ust. 1 i ust. 2a pkt 1 - 4 w zw. z art. 12 ust. 1 oraz ust. 3 PdoFizU ?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena Państwa stanowiska w zakresie pytania nr 1 dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych. Natomiast w zakresie pytania nr 2 dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych, wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na zakwaterowanie pracowników na zasadach opisanych w stanie faktycznym będzie stanowić po jego stronie koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805, dalej: „ustawa o CIT”),

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1)został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

2)jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

3)pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

4)poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

5)został właściwie udokumentowany,

6)nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje, więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Wydatki na rzecz pracowników co do zasady są kosztami podatkowymi, jednak tylko te, które wykazują związek z uzyskanym przychodem lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie, wszelkiego rodzaju nagrody, premie oraz zwrot kosztów podróży służbowych, zakwaterowania, różnego rodzaju świadczenia dodatkowe.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że przedmiotem Państwa działalności jest świadczenie usług w zakresie transportu drogowego międzynarodowego towarów. Państwa siedziba znajduje się w miejscowości B. w budynku użytkowo-usługowym. Oprócz tego, w tym samym budynku znajduje się lokal mieszkalny, który jest przez Państwa wynajmowany od jego właściciela na podstawie oddzielnej umowy najmu. Ten lokal mieszkalny został przez Państwa dostosowany do tymczasowego zakwaterowania pracowników. W szczególności dotyczy to osób zatrudnionych u Państwa na umowie o pracę na stanowisku kierowcy zawodowego. Osoby te mogą - według własnego uznania - zapisać się na pobyt (nocleg) w tym mieszkaniu w sytuacji, gdy ich obowiązki służbowe tego wymagają, a nie posiadają oni własnego miejsca noclegu w miejscowości B. lub okolicach. Często zdarza się również tak, że w mieszkaniu tym nocują osoby niebędące obywatelami Polski, którzy dopiero rozpoczynają pracę u Państwa i potrzebują pewnego czasu „na start”, na wynajem własnego miejsca zamieszkania. Zapewniacie Państwo zakwaterowanie w tym lokalu wyłącznie swoim pracownikom. Zakwaterowanie jest częściowo odpłatne. Oznacza to, że Państwa pracownicy podpisują z Państwem krótkoterminowe umowy podnajmu, na podstawie których częściowo partycypują w kosztach (osoby na okresie próbnym płacą 10 zł za dobę, zaś osoby na umowie o pracę przedłużonej poza okres próbny - 20 zł za dobę). Mieszkanie ma charakter zbiorowego zakwaterowania, więc nigdy nie jest tak, że dany pracownik posiada cały lokal na wyłączność. Przedmiotem podnajmu jest wyłącznie dostęp do pomieszczeń wspólnych (kuchnia, łazienka, korytarz), wskazane (numerowane) miejsce do spania oraz wyznaczona (numerowana) szafka na wyposażenie pracownika. Wynajmujecie Państwo lokal z pewną „nadwyżką”. Oznacza to, że ponosicie Państwo stałe, comiesięczne koszty wynajmu, bez względu na to, ilu pracowników w danym momencie faktycznie korzysta z noclegów. Państwo jedynie oferują pracownikom możliwość skorzystania z zapewnianego przez niego świadczenia, przy czym decyzja o skorzystaniu z niego zawsze zależy wyłącznie od danego pracownika i ma w pełni dobrowolny charakter.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii, czy ponoszone przez Spółkę, wydatki związane z zapewnieniem zakwaterowania pracownikom, stanowią jej koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w złożonym wniosku Spółka wykazała związek poniesienia wydatków związanych z zapewnieniem zakwaterowania pracownikom z uzyskiwaniem przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej.

Posiadanie zakwaterowania jest z punktu widzenia rekrutacji nowych pracowników znacznym plusem, który istotnie poprawia pozycję Wnioskodawcy jako pracodawcy na rynku. W branży transportowej budowanie pozycji „zaufania” wobec pracowników jest niezwykle istotne. Spółka transportowa może bowiem wykonać tylko tyle przewozów i zarobić tylko tyle zysku, ile posiada w danym momencie rąk do pracy. Posiadanie takiego zakwaterowania pozwala również na oszczędność po stronie Wnioskodawcy, który w innym wypadku zmuszony byłby zapewniać (lub refundować) tym osobom pobyt w hotelu.

Tym samym, ww. wydatki są racjonalne i mają wpływ na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów. Wydatki te będą mogły zatem stanowić koszty podatkowe.

W świetle powyższych wyjaśnień, stwierdzić należy, iż poniesione przez Spółkę wydatki z ww. tytułu niewątpliwie przyczyniają się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki te spełniają zatem podstawową przesłankę wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, oraz nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 cyt. ustawy.

Art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie wskazuje wydatków poniesionych przez pracodawcę na zakwaterowanie pracownika jako tych, które nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodu.

Zatem, wydatki te mogą stanowić koszty podatkowe jeśli we właściwy sposób zostały udokumentowane. Zaznaczyć również należy, że to na podatniku ciąży również obowiązek należytego udokumentowania ww. wydatków. Przy czym, posiadane dowody nie mogą się ograniczać do faktur (rachunków) stwierdzających wysokość poniesionych wydatków, lecz winny to być dowody umożliwiające w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo -skutkowego poniesionych wydatków z przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej, a ponadto potwierdzające racjonalność poniesionych wydatków.

Jak bowiem stanowi art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno też wynikać, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Nadmienić także należy, że zasadność zaliczenia tych wydatków (w szczególności związek pomiędzy ich poniesieniem a osiągnięciem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu), do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy i przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy zgodzić się z Państwem, że w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ponoszone przez Spółkę koszty związane z zakwaterowaniem pracowników mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).