Interpretacja indywidualna z dnia 24 listopada 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.525.2023.2.RH

Dotyczy ustalenia, czy wypłacone przez Wnioskodawcę na podstawie podpisanej ugody sądowej wynagrodzenie dla Pracownika za korzystanie z wynalazku stanowi koszt uzyskania przychodu.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 września 2023 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wypłacone przez Wnioskodawcę na podstawie podpisanej ugody sądowej wynagrodzenie dla Pracownika za korzystanie z wynalazku stanowi koszt uzyskania przychodu.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 27 października 2023 r. (data wpływu tego samego dnia za pośrednictwem platformy ePUAP).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółką kapitałową zajmującą się produkcją wodomierzy, ciepłomierzy oraz podzielników kosztów ogrzewania. Zasadniczą część jego działalności stanowi opracowywanie innowacyjnych rozwiązań, wdrożenie własnych technologii i następnie ich komercjalizacja na rynkach wody i ciepła.

W latach (…) Wnioskodawca zatrudniał na stanowisku konstruktora Pana J.Z. (dalej: „Pracownik”). Pracownik w ramach swoich obowiązków ze stosunku pracy prowadził prace badawczo-rozwojowe oraz opracowywał projekty wynalazcze. W dniu (…) Wnioskodawca zawarł z Pracownikiem umowę w ramach której Strony ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe dla Pracownika za korzystanie przez Wnioskodawcę ze szczegółowo oznaczonych patentów.

W dniu (…). Urząd Patentowy RP udzielił patentu nr (…) na nowy wynalazek pn. „(…)”. Twórcą patentu jest Pracownik a uprawnionym z patentu Wnioskodawca. Niniejszy wynalazek nie został objęty treścią umowy z dnia (…). Równocześnie strony nie zawarły innej umowy określającej wynagrodzenie za korzystanie z patentu nr (…). W okresie trwania stosunku pracy Wnioskodawca nie wypłacił Pracownikowi wynagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku.

W dniu (…) Pracownik wniósł do Sądu Okręgowego w (…) pozew przeciwko Wnioskodawcy w ramach którego zażądał zasądzenia na swoją rzecz od Wnioskodawcy kwoty (…) tytułem wynagrodzenia za korzystanie z patentu nr (…) wraz z ustawowymi odsetkami, liczonymi od dnia (…) do dnia zapłaty. Pracownik wskazał jako podstawę dochodzonego roszczenia art. 22 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku - Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 324, z 2022 r. poz. 2185, z 2023 r. poz. 588 - dalej: „PWP”).

W toku prowadzonego postępowania Strony doszły do porozumienia i zawarły ugodę sądową w ramach, której „celem całkowitego rozliczenia stron i tytułem zaspokojenia wszelkich roszczeń, zawartych w pozwie, a także na zaspokojenie wszelkich roszczeń, w tym w szczególności z tytułu korzystania z patentu nr (…) dotyczącego wynalazku – (…), którego twórcą jest Pracownik, nie objętych roszczeniem pozwu, zarówno dotyczących korzystania przez pozwaną z wynalazku w okresie nie objętym roszczeniem pozwu, a także mogących powstać w przyszłości, Wnioskodawca zapłaci Pracownikowi kwotę (…)”.

W dniu (…) Sąd Okręgowy w (…) wydał postanowienie o umorzeniu postępowania wobec zawarcia ugody sądowej. Wnioskodawca zapłacił kwotę wynikającą z ugody sądowej na rzecz Pracownika.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał m.in., że:

Spółka wypłaciła Pracownikowi wynagrodzenie za korzystanie z wynalazku tytułem ugody sądowej jako należność ze stosunku pracy. Spółka nie odprowadzała składek na ubezpieczenia społeczne od tego wynagrodzenia.

Spółka nie miała świadomości i wiedzy, że Pracownikowi przysługuje dodatkowe wynagrodzenie za wynalazek objęty patentem nr (…). W czasie rejestracji patentu jak też w kolejnych latach nikt w Spółce, w tym również Pracownik, któremu należne było niniejsze wynagrodzenie nie zidentyfikował obowiązku jego wypłaty. Spółka powzięła wiedzę o tym obowiązku dopiero z chwilą, gdy otrzymała stosowne wezwanie do zapłaty oraz zostało wszczęte postępowanie sądowe.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Czy wypłacone przez Wnioskodawcę na podstawie podpisanej ugody sądowej wynagrodzenie dla Pracownika za korzystanie z wynalazku stanowi koszt uzyskania przychodu?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „u.p.d.o.p.”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W związku z tym, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania albo zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona oraz został właściwie udokumentowany.

Niniejsze oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Zgodnie z brzmieniem:

- art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług;

- art. 16 ust. 1 pkt 57 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułu stosunku pracy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest niewątpliwie wypłata wynagrodzenia dla pracownika za korzystanie z wynalazku.

Trzeba przy tym podkreślić, że przychodem ze stosunku pracy jest również wynagrodzenie z tytułu korzystania z wynalazku opracowanego w ramach stosunku pracy wypłacone już po ustaniu stosunku pracy (np. w związku z zawarciem porozumienia, ugody - tak też: Interpretacja indywidualna Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 lutego 2013 r. Znak: DI/200000/451/224/2013).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 i 2 PWP jeżeli strony nie umówiły się inaczej, twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego przez przedsiębiorcę, gdy prawo korzystania z niego bądź prawo do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji przysługuje przedsiębiorcy na podstawie art. 11 ust. 3 i 5 lub art. 21. Równocześnie jeżeli strony nie uzgodniły wysokości wynagrodzenia, wynagrodzenie to ustala się w słusznej proporcji do korzyści przedsiębiorcy z wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego, z uwzględnieniem okoliczności, w jakich wynalazek, wzór użytkowy albo wzór przemysłowy został dokonany, a w szczególności zakresu udzielonej twórcy pomocy przy dokonaniu wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego oraz zakresu obowiązków pracowniczych twórcy w związku z dokonaniem wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego.

Mając na uwadze powyższe, wynagrodzenie wypłacone przez Wnioskodawcę pracownikowi na mocy ugody sądowej nie stanowi kary umownej, odszkodowania ani nie jest wynikiem potrącenia wzajemnych roszczeń stron. Równocześnie zostało ono wypłacone Pracownikowi tytułem ugody sądowej jako należność ze stosunku pracy. Tym samym stanowi ono koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych.

Powszechnie przyjmuje się, że wydatek może zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych, jeśli spełnia następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika,

- jest definitywny, tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.

Z uwagi na to, kosztami uzyskania przychodów mogą być wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W tym kontekście należy zauważyć, że roszczenie objęte treścią ugody, tj. wynagrodzenie za korzystanie z wynalazku, nie znajduje się w grupie wydatków, które nie stanowią z mocy ustawy kosztów uzyskania przychodu.

Równocześnie, nie ulega wątpliwości że tego rodzaju wynagrodzenie stanowi wydatek celowy i służy bezpośrednio osiągnięciu przychodu i zabezpieczeniu jego źródła. Poniesienie kosztu jest racjonalne gospodarczo z uwagi na wymierne korzyści jakie uzyskuje Wnioskodawca z tytułu prawa do korzystania z wynalazku oraz jego komercjalizacji. Tym samym zapłacone na podstawie ugody sądowej wynagrodzenie pozostaje w bezpośrednim związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i w istotny sposób zabezpiecza przyszłe wyniki finansowe Wnioskodawcy.

Zawarcie ugody sądowej, na skutek wniesienia powództwa przez Pracownika, można uznać za czynność racjonalną ekonomicznie. Spółka nie miała pewności wygranej wchodząc w spór sądowy i w celu minimalizacji ryzyka gospodarczego oraz przyszłych kosztów postępowania podjęła decyzję o zawarciu ugody sądowej.

Reasumując, w ocenie Spółki wypłacona Pracownikowi kwota wynagrodzenia za korzystanie z wynalazku określona ugodą sądową może zostać w całości zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie wskazać należy, iż stosownie do zadanego pytania wyznaczającego zakres rozpatrzenia wniosku, przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest wyłącznie kwestia uznania za koszt podatkowy wynagrodzenia za korzystanie z patentu do wynalazku, wypłaconego przez Spółkę byłemu pracownikowi, jako należność ze stosunku pracy. Tym samym przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest kwestia uznania za koszt podatkowych wskazanych w opisie sprawy odsetek, a także innych wydatków nie objętych roszczeniem pozwu, czy też mogących powstać w przyszłości. Ocenie nie podlegała również kwestia kwalifikacji ww. wynagrodzenia jako przychodu ze stosunku pracy na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.).

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem wydatku a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje zatem podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Podsumowując, wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy a koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o CIT i zostanie on w sposób właściwy udokumentowany.

Wynagrodzenie wypłacone pracownikowi, w tym byłemu pracownikowi na podstawie ugody sądowej, w związku z korzystaniem przez ówczesnego pracodawcę z wynalazku tego pracownika, nie zostało wyłączone z kosztów uzyskania przychodów, zatem co do zasady, jako tzw. koszty pracownicze wynagrodzenie to podlega zaliczeniu w ciężar kosztów podatkowych.

Należy mieć jednak na względzie ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o CIT, zgodnie z którym:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania stażu uczniowskiego, o którym mowa w art. 121a ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. - Prawo oświatowe (Dz.U. z 2021 r. poz. 1082, z późn. zm.55)), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Zatem kosztu podatkowego nie stanowią kwoty świadczeń i należności ze stosunku pracy niewypłacone pracownikowi (byłemu pracownikowi).

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. prawo własności przemysłowej (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1170), w wysokości określonej w ust. 2 tego przepisu, w myśl którego:

 1. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego przez przedsiębiorcę, gdy prawo korzystania z niego bądź prawo do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji przysługuje przedsiębiorcy na podstawie art. 11 ust. 3 i 5 lub art. 21.

 2. Jeżeli strony nie uzgodniły wysokości wynagrodzenia, wynagrodzenie to ustala się w słusznej proporcji do korzyści przedsiębiorcy z wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego, z uwzględnieniem okoliczności, w jakich wynalazek, wzór użytkowy albo wzór przemysłowy został dokonany, a w szczególności zakresu udzielonej twórcy pomocy przy dokonaniu wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego oraz zakresu obowiązków pracowniczych twórcy w związku z dokonaniem wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego.

Przy czym, zgodnie z art. 22 ust. 4 cyt. ustawy:

Całość wynagrodzenia wypłaca się najpóźniej w terminie dwóch miesięcy od dnia uzyskania pierwszych korzyści z wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego. W przypadku wypłaty wynagrodzenia w częściach jego pierwszą część wypłaca się w terminie, o którym mowa w zdaniu poprzednim, a pozostałe części – najpóźniej w terminie dwóch miesięcy po upływie każdego roku, jednak w terminie nie dłuższym niż 5 lat, licząc od dnia uzyskania pierwszych korzyści.

Niezależnie zatem od tego czy przedsiębiorca korzysta z wynalazku w związku z zawartą z pracownikiem umową, określającą wysokość przysługującego twórcy wynagrodzenia, czy też z wynalazku korzysta bezumownie, pracownikowi temu, jako twórcy wynalazku przysługuje wynagrodzenie, bądź umowne, bądź ustalane w słusznej proporcji do korzyści przedsiębiorcy. Powyższe zasady mają zastosowanie również do byłego pracownika, jeżeli przedsiębiorca korzysta z wynalazku tego pracownika, na który uzyskał patent w trakcie trwania stosunku pracy. Gdy twórca dokonał wynalazku wykonując obowiązki pracownicze, prawo do tego patentu przysługuje pracodawcy.

Jak wynika bowiem z art. 11 ust. 1 i 3 ustawy prawo własności przemysłowej

1. prawo do uzyskania patentu na wynalazek albo prawa ochronnego na wzór użytkowy, jak również prawa z rejestracji wzoru przemysłowego przysługuje twórcy,

 3. w razie dokonania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego w wyniku wykonywania przez twórcę obowiązków ze stosunku pracy albo z realizacji innej umowy, prawo, o którym mowa w ust. 1, przysługuje pracodawcy lub zamawiającemu, chyba że strony ustaliły inaczej.

Na określenie powstałego w ww. okolicznościach projektu używa się pojęcia pracowniczy wynalazek, pracowniczy wzór użytkowy lub pracowniczy wzór przemysłowy.

W związku z powyższym wypłacone wynagrodzenie za korzystanie z wynalazku objętego patentem, stanowi dla pracodawcy/byłego pracodawcy koszt podatkowy, jako wydatek związany z łączącym go z wynalazcą obecnie, bądź poprzednio stosunkiem pracy.

Środki wypłacone byłemu pracownikowi na podstawie zawartej ugody sądowej jako należności ze stosunku pracy, nie stanowią przy tym kar umownych na podstawie wskazanego przez Wnioskodawcę art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, zgodnie z którym:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Wskazane w tym przepisie kary i odszkodowania dotyczą bowiem relacji pomiędzy podmiotami gospodarczymi, a nie relacji pracownik-pracodawca.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika w szczególności, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zajmuje się opracowywaniem innowacyjnych rozwiązań, wdrożeniem własnych technologii i następnie ich komercjalizacją na rynkach wody i ciepła. W latach (…) Wnioskodawca zatrudniał Pracownika, który w ramach swoich obowiązków ze stosunku pracy prowadził prace badawczo-rozwojowe oraz opracowywał projekty wynalazcze. W dniu (…) Wnioskodawca zawarł z Pracownikiem umowę w ramach której Strony ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe dla Pracownika za korzystanie przez Wnioskodawcę ze szczegółowo oznaczonych patentów. Jednakże jeden z wynalazków objętych patentem nr (…) nie został zawarty w ww. umowie. Twórcą ww. patentu z dnia (...) na nowy wynalazek jest ww. Pracownik, a uprawnionym z patentu Wnioskodawca. Równocześnie strony nie zawarły innej umowy określającej wynagrodzenie za korzystanie z rzeczonego patentu. W okresie trwania stosunku pracy Wnioskodawca nie wypłacił Pracownikowi wynagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku, w związku z czym (…) Pracownik wniósł do Sądu pozew przeciwko Wnioskodawcy, w ramach którego zażądał zasądzenia na swoją rzecz od Wnioskodawcy m.in. wynagrodzenia za korzystanie z tego patentu. W toku prowadzonego postępowania Strony doszły do porozumienia i zawarły ugodę sądową w ramach, której „celem całkowitego rozliczenia stron i tytułem zaspokojenia wszelkich roszczeń, zawartych w pozwie, a także na zaspokojenie wszelkich roszczeń, w tym w szczególności z tytułu korzystania z patentu nr (…) dotyczącego wynalazku – (…), którego twórcą jest Pracownik, nie objętych roszczeniem pozwu, zarówno dotyczących korzystania przez pozwaną z wynalazku w okresie nie objętym roszczeniem pozwu, a także mogących powstać w przyszłości, Wnioskodawca zapłaci Pracownikowi kwotę (…)”. W związku z powyższym Spółka wypłaciła byłemu Pracownikowi wynagrodzenie za korzystanie z wynalazku tytułem ugody sądowej jako należność ze stosunku pracy.

Spółka nie miała świadomości i wiedzy, że Pracownikowi przysługuje dodatkowe wynagrodzenie za wynalazek objęty patentem nr (…). W czasie rejestracji patentu jak też w kolejnych latach nikt w Spółce, w tym również Pracownik, któremu należne było niniejsze wynagrodzenie nie zidentyfikował obowiązku jego wypłaty. Spółka powzięła wiedzę o tym obowiązku dopiero z chwilą, gdy otrzymała stosowne wezwanie do zapłaty oraz zostało wszczęte postępowanie sądowe.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia ustalenia czy wynagrodzenie za korzystanie z wynalazku wypłacone Pracownikowi przez Wnioskodawcę na podstawie podpisanej ugody sądowej stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że skoro wskazane we wniosku wynagrodzenie za korzystanie przez Wnioskodawcę z objętego patentem wynalazku związane jest z łączącym uprzednio Wnioskodawcę z twórcą (Pracownikiem) stosunkiem pracy, wykonywanie obowiązków pracowniczych odbywa się na koszt pracodawcy, w ramach jego struktury organizacyjnej, z wykorzystaniem jego zaplecza technicznego i osobowego i stanowi dla tego Pracownika wynagrodzenie ze stosunku pracy to mając na względzie rodzaj prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, w której rzeczony wzór na wynalazek objęty patentem jest wykorzystywany, Wnioskodawca uprawniony jest do uznania wydatku tytułem ww. wynagrodzenia za koszt podatkowy. Istnieje bowiem ścisły związek ww. wydatku z rodzajem działalności gospodarczej prowadzonym przez Wnioskodawcę.

Zatem należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że wypłacone przez Wnioskodawcę na podstawie podpisanej ugody sądowej wynagrodzenie ze stosunku pracy dla Pracownika za korzystanie z wynalazku, stanowi koszt uzyskania przychodu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

W tym miejscu należy podkreślić, iż ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku oraz w jego uzupełnieniu opis stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie ustalony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383).