Interpretacja indywidualna z dnia 21 listopada 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.513.2023.2.KW

Skutki podatkowe przekazania przez Spółkę dla pracowników środków pieniężnych w postaci obowiązkowych i dobrowolnych napiwków od Klientów.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 września 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 19 września 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych przekazania przez Spółkę dla pracowników środków pieniężnych w postaci obowiązkowych i dobrowolnych napiwków od Klientów.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (dalej również jako „Spółka”) w ramach swojej podstawowej działalności jest działającą na terytorium Polski (...). Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Spółka poprzez zrzeszenie kilkuset firm z terytorium całej Polski świadczy swoje usługi zarówno dla klientów indywidualnych (osób fizycznych) jak i firm (osób prawnych oraz jednostek nieposiadających osobowości prawnej).

Wnioskodawca posiada także Hotel wypoczynkowy( dalej „Hotel”), w ramach którego zatrudnia na podstawie umowy o pracę, a także umowy zlecenia liczny personel, obsługujący gości.

W ramach Hotelu Spółka świadczy także usługi gastronomiczne w restauracji hotelowej. Spółka w swoim Hotelu zatrudnia personel restauracji, w tym m.in. nieprowadzących jednoosobowych działalności gospodarczych kelnerów zarówno w oparciu o umowy zlecenia jak i umowy o pracę (dalej łącznie jako: „Pracownicy”).

Usługi oferowane Klientom w restauracji rozliczane są w oparciu o ogólnodostępny cennik (menu) lub na podstawie uzgodnionych z klientem warunków konkretnej rezerwacji (impreza zorganizowana). Zwyczajowo przyjętą i stosunkowo często występującą sytuacją jest okoliczność, w której klienci usatysfakcjonowani jakością obsługi ze strony Pracowników obsługi, oprócz należności za wyświadczoną przez hotelową restaurację usługę, dobrowolnie decydują się na przekazanie Pracownikom dodatkowej należności pieniężnej w postaci napiwku.

Pracownicy mogą otrzymać napiwek w dwóch sytuacjach. Pierwszą z nich jest napiwek dobrowolny/ indywidualny, przekazywany obok należności za usługę świadczoną na podstawie karty z menu („Napiwek Dobrowolny”). Wówczas jest to dobrowolny wyraz uznania za wysiłek Pracowników przy świadczeniu usługi i przybiera różne formy, zarówno jako ustalona suma pieniężna, jak i pewien procent wartości rachunku.

Jest to subiektywna decyzja każdego klienta, zarówno jeśli chodzi o decyzję o przekazaniu napiwku, jak i o jego konkretną kwotę.

W przypadku woli klienta zapłacenia Napiwku dobrowolnego w formie bezgotówkowej (płatności kartą kredytową oraz urządzeniami mobilnymi jak telefony, zegarki, opaski mobile etc.), Spółka planuje wprowadzić możliwość doliczenia napiwku do wartości zamówienia. W kontekście płatności bezgotówkowych, kiedy rachunek jest zamykany, terminal płatniczy prosi klienta o zadeklarowanie, czy pragnie przekazać napiwek w ramach danego rachunku i w jakiej wysokości. W momencie zamknięcia rachunku zatem, klient decyduje czy chce wyróżnić Pracownika Napiwkiem Dobrowolnym w formie bezgotówkowej oraz określa jego wysokość.

Odnotowanie Napiwku Dobrowolnego w terminalu płatniczym skutkuje w sposób automatyczny przypisaniem (loginem/alokacją) tego napiwku do konkretnego Pracownika, który obsługuje danego klienta (dany rachunek) i do jego indywidualnego numeru identyfikacyjnego.

Następnie, w ramach rozliczenia z Pracownikiem, kwota napiwku przyznana przez klienta jest przekazywana konkretnemu Pracownikowi. Dzięki takiemu sposobowi organizacji Wnioskodawca jest w stanie w sposób pewny i bezbłędny przypisać dokładne kwoty pozostawionych Napiwków Dobrowolnych do poszczególnych Pracowników. Wyłącza to ryzyko naliczenia kwoty napiwku Pracownikowi, który w rzeczywistości nie prowadził obsługi danego klienta. Wnioskodawca nie pozostawia do własnej dyspozycji żadnej kwoty z puli Napiwków Dobrowolnych lecz cała kwota Napiwku Dobrowolnego jest przekazywana na rzecz Pracownika, na rzecz którego Napiwek Dobrowolny został przyznany przez klienta.

Drugim typem napiwku, jaki Spółka chce wprowadzić, jest napiwek obowiązkowy należny w sytuacji świadczenia usługi restauracyjnej dla grup powyżej określonej ilości osób (np. 10 osób i więcej - „Napiwek Obowiązkowy”). Są to imprezy zorganizowane takie jak urodziny, komunie, wesela, konferencje czy rezerwacje na z góry określoną większą ilość osób. W przypadku tego rodzaju imprez do rachunku doliczana jest automatycznie dodatkowa kwota stanowiąca napiwek dla Pracowników świadczących obsługę takiej imprezy (rezerwacji). Informacja o kwocie serwisowej (Napiwku Obowiązkowym) umieszczona jest na wycenie/ potwierdzeniu wysyłanej przez Hotel do klienta. Napiwek będzie wówczas obligatoryjny oraz zostanie doliczany do kwoty rachunku końcowego.

W przypadku usługi dotyczącej rezerwacji, gdzie występuje Napiwek Obowiązkowy, Spółka po zakończonym miesiącu rozdziela kwotę Napiwków Obowiązkowych pomiędzy uprawnionych Pracowników. Wszyscy uprawnieni Pracownicy, w tym także kelnerzy, kelnerki, barmani czy obsługa kuchni, zarówno zatrudnieni na umowę o pracę, jak i na umowę zlecenie, mają prawo do uczestnictwa w procesie otrzymywania Napiwku Obowiązkowego. O liczbie osób uprawnionych do konkretnego Napiwku Obowiązkowego oraz jego wysokości przypadającej na poszczególnych uprawnionych do napiwków decydują odpowiednie osoby przełożone obsługi danej imprezy.

Zarówno Napiwki Dobrowolne jak i Napiwki Obowiązkowe mogą być uiszczone zarówno w formie gotówkowej, jak i bezgotówkowej, przy czym jak wskazano powyżej, w Napiwku Obowiązkowego obowiązuje inny sposób podziału otrzymanego napiwku.

Pytania

1.Czy kwoty Napiwków Dobrowolnych, uiszczanych przez Klientów w sposób bezgotówkowy na rzecz Pracowników, stanowią przychód Spółki w świetle Ustawy o CIT?

2.Czy kwoty Napiwków Obowiązkowych uiszczanych przez Klientów w sposób bezgotówkowy na rzecz Pracowników, stanowią przychód Spółki w świetle Ustawy o CIT?

3.Czy w przypadku uznania kwot Napiwków Dobrowolnych za przychód podatkowy Spółki, ich przekazanie na rzecz Pracowników stanowić będzie dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów?

4.Czy w przypadku uznania kwot Napiwków Obowiązkowych za przychód podatkowy Spółki, ich przekazanie na rzecz Pracowników stanowić będzie dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów?

5.Czy kwoty Napiwków Dobrowolnych, uiszczanych przez Klientów w sposób bezgotówkowy na rzecz Pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę stanowią dla nich przychód ze stosunku pracy i w związku z tym Wnioskodawca pełni funkcję płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od przekazywanych Pracownikom kwot napiwków?

6.Czy kwoty Napiwków Obowiązkowych, uiszczanych w sposób bezgotówkowy przez Klientów na rzecz Pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę stanowią dla nich przychód ze stosunku pracy i w związku z tym Wnioskodawca pełni funkcję płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od przekazywanych Pracownikom kwot napiwków?

7.Czy kwoty Napiwków Dobrowolnych, uiszczanych przez Klientów w sposób bezgotówkowy na rzecz Pracowników zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia stanowią dla nich przychód z działalności wykonywanej osobiście i w związku z tym Wnioskodawca pełni funkcję płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od przekazywanych Pracownikom kwot napiwków?

8.Czy kwoty Napiwków Obowiązkowych, uiszczanych przez Klientów w sposób bezgotówkowy na rzecz Pracowników zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia stanowią dla nich przychód z działalności wykonywanej osobiście i w związku z tym Wnioskodawca pełni funkcję płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od przekazywanych Pracownikom kwot napiwków?

9.Czy w przypadku uznania, że kwoty Napiwków Dobrowolnych nie stanowią dla Pracowników przychodu ze stosunku pracy ani przychodu z umowy zlecenia, Wnioskodawca jest obowiązany do wystawienia i wykazania w PIT-11 informacji o dochodach z tzw. innych źródeł w odniesieniu do przekazanych na rzecz Pracowników kwot Napiwków Dobrowolnych?

10.Czy w przypadku uznania, że kwoty Napiwków Obowiązkowych nie stanowią dla Pracowników przychodu ze stosunku pracy ani przychodu z umowy zlecenia, Wnioskodawca jest obowiązany do wystawienia i wykazania w PIT-11 informacji o dochodach z tzw. innych źródeł w odniesieniu do przekazanych na rzecz Pracowników kwot Napiwków Obowiązkowych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena Państwa stanowiska w zakresie pytań nr 1-4 dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych.

Natomiast w zakresie pytań nr 5-10 dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych, wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że kwoty Napiwków Dobrowolnych, uiszczanych przez klientów na rzecz konkretnych Pracowników w sposób bezgotówkowy, które trafiają na rachunek bankowy Spółki, a następnie są przekazywane na rachunki bankowe Pracowników nie stanowią przychodu podatkowego Spółki.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do art. 12 ust. 3 Ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawa o CIT nie definiuje ściśle pojęcia przychodu, jednakże na podstawie treści art. 12 powołanej ustawy można określić przychód jako wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika. W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą, przychodem są również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane, pod warunkiem, że kwoty te spełniają warunki wymienione powyżej (trwały, bezzwrotny i definitywny charakter).

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe.

W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika lub pomniejsza jego pasywa. Od zasady tej, w ściśle określonych przypadkach, wprowadzone zostały przez ustawodawcę wyjątki.

Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych jest zamknięty i zawarto go w art. 12 ust. 4 Ustawy o CIT.

Odnosząc powyższe do opisanego zdarzenia przyszłego wskazać należy, że Napiwki Dobrowolne od klienta, podobnie jak każde inne świadczenie, mogą być rozpatrywane z dwóch perspektyw: przedmiotowej i podmiotowej.

Przedmiotem tego świadczenia jest suma pieniędzy, jaką klient przekazuje Pracownikowi za pomocą elektronicznego przelewu na konto Wnioskodawcy, z uwagi na bezgotówkowy charakter płatności. Warto podkreślić, że sfera podmiotowa świadczenia napiwku ogranicza się wyłącznie do relacji między klientem a Pracownikiem. Klient nie wpłaca Napiwku Dobrowolnego na konto Wnioskodawcy jako formy opłacenia usług, ani też napiwek nie wpływa na kalkulację ceny usługi restauracyjnej.

Transakcja między klientem a Wnioskodawcą dotyczy jedynie regulowania płatności za usługi gastronomiczne (w restauracji) zgodnie z obowiązującym cennikiem. W przypadku Napiwków Dobrowolnych, rola Spółki ogranicza się do zbierania i wypłacania Pracownikom napiwków na koniec przyjętego okresu i jest to spowodowane głównie faktem, że Pracownik nie ma możliwości bezpośredniego przyjęcia napiwku na swoje konto bankowe poprzez terminal płatniczy Spółki. Spółka pełni w tym przypadku jedynie rolę pośrednika, przekazując napiwek zgodnie z wytycznymi bezgotówkowej transakcji. To jednak nie oznacza, że Spółka staje się aktywnym uczestnikiem w samym świadczeniu napiwku.

W związku z powyższym, zestawiając powyższą definicję przychodu należnego na gruncie Ustawy o CIT z przedstawioną charakterystyką napiwków należy uznać, że kwoty przekazywanych bezgotówkowo Napiwków Dobrowolnych nie stanowią przychodu Spółki w rozumieniu art. 12 ust.1 Ustawy o CIT.

Przede wszystkim Wnioskodawca nie jest adresatem (odbiorcą) świadczenia. Kwoty Napiwków Dobrowolnych uiszczanych przez klientów w sposób bezgotówkowy nie stanowią więc świadczenia należnego Wnioskodawcy. Tak zgromadzone na rachunku kwoty nie są pozostawione do dyspozycji Spółki, która nie staje się właścicielem i dysponentem tych środków. Co więcej, ze względu na to, że Wnioskodawca nie jest stroną świadczenia w postaci napiwku, nie ma on żadnego tytułu prawnego do dochodzenia należności wynikających z napiwków przed sądami powszechnymi.

Niezależnie od powyższego podkreślenia wymaga fakt, że napiwki należne Pracownikom nie mają po stronie Wnioskodawcy charakteru definitywnego. Spółka, jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego wypłaca Pracownikom zagregowane kwoty napiwków na koniec przyjętego okresu.

Tym samym należności z tytułu napiwków należnych Pracownikom mają charakter przejściowy po stronie Wnioskodawcy. W trakcie danego okresu są one gromadzone przez Spółkę na jej rachunku bankowym, by pod jego koniec wypłacić należne napiwki Pracownikom. Z związku z tym, Spółka nie osiąga z tego tytułu jakiegokolwiek definitywnego (trwałego) przysporzenia.

Wynika to także z faktu, że Napiwek Dobrowolny nie jest wynagrodzeniem należnym Wnioskodawcy od klienta z tytułu świadczenia usługi gastronomicznej, gdyż wartość świadczenia określają cenniki, a Wnioskodawca wykonując świadczenie może oczekiwać tylko takiej zapłaty, jaka wynika z obowiązującego cennika usług gastronomicznych. Kwota Napiwku Dobrowolnego nie jest w żaden sposób powiązana z wykonaniem usługi gastronomicznej, co przykładowo ma miejsce w przypadku Napiwków Obowiązkowych.

Powyższe stanowisko odnośnie braku przysporzenia po stronie Wnioskodawcy z tytułu Napiwków Dobrowolnych znajduje potwierdzenie w utrwalonej linii interpretacyjnych organów podatkowych czego potwierdzeniem jest przykładowo interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 listopada 2022 r., sygn. 0111-KDIB2 -1.4010.608.2022.1.MKU, w której Dyrektor KIS potwierdził, że zarówno napiwki otrzymane w gotówce od Klientów, jak i te przekazywane przez Spółkę pracownikom, w przypadku zapłaty za pośrednictwem karty płatniczej, nie będą stanowić przychodu podatkowego Spółki.

Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 13 czerwca 2022 r. (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.119.2022.6.BJ) w której, wskazał, że: „(...) choć Ustawa o CIT nie definiuje ściśle pojęcia przychodu, to na podstawie art. 12 tej ustawy można go określić jako wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika. W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą, przychodem są również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane, pod warunkiem, że spełniają one warunki wymienione powyżej (trwały, bezzwrotny i definitywny charakter)”.

W interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z dnia 13 czerwca 2022 r., sygn. 0111-KDIB 1- 2.4010.110.2022.4.AW wskazano, że: „Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu, jednakże na podstawie treści art. 12 powołanej ustawy można określić przychód jako wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika. (...) Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa. (...) Mając na względzie opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że jeżeli w istocie, jak wynika ze złożonego wniosku, stosowane przez Spółkę systemy sprzedażowe pozwalają określić i jednoznacznie przypisać kwoty poszczególnych przydzielonych napiwków konkretnym pracownikom i w związku z tym możliwe jest generowanie okresowych raportów, na podstawie których Spółka rozlicza się z pracownikami z napiwków, a Wnioskodawca nie będzie pobierać na swoją rzecz żadnych kwot z napiwków i na koniec dnia przekaże napiwki pracownikom, to nie sposób uznać, że pozostawiane przez Klientów napiwki stanowią trwałe i definitywne przysporzenie majątkowe Wnioskodawcy”.

Analogiczne stanowisko zostało potwierdzone przez Dyrektora KIS w licznych interpretacjach indywidualnych, w tym w interpretacji:

• z dnia 3 czerwca 2022 r. (0111-KDIB2-1.4010.119.2022.6.BJ),
• z 16 listopada 2022 r. 0111-KDIB2-1.4010.608.2022.1.MKU oraz
• z 18 maja (0114-KDIP2-2.4010.106.2023.2.KW).

Ad 2

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że kwoty Napiwków Obowiązkowych, uiszczanych przez klientów na rzecz Pracowników w sposób bezgotówkowy stanowią przychód Spółki w świetle Ustawy o CIT. W przeciwieństwie do Dobrowolnych napiwków, Obowiązkowe Napiwki nie stanowią przejawu dobrowolnej zapłaty za skorzystanie z usług restauracyjnych. Napiwki w tym przypadku nie są uznaniowym, dobrowolnym świadczeniem pieniężnym przekazywanym przez klienta. Wynikają one z cennika, są uzależnione od wartości zamówienia i de facto nabycie usługi restauracyjnej uzależnione jest od uiszczenia kwoty napiwku.

Z tego względu Napiwki Obowiązkowe stanowią de facto element kwoty należnej za wykonaną usługę. Spółka do ceny zamówienia jakie realizuje dolicza kwotę, którą klient Hotelu (restauracji hotelowej) jest obowiązany dodatkowo zapłacić. Z tego względu, w ocenie Wnioskodawcy, Obowiązkowe Napiwki jako element wynagrodzenia za usługę, której Wnioskodawca może oczekiwać w zamian za wykonaną usługę, stanowią przychód Spółki podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Potwierdzenie powyższego stanowisko, pośrednio, stanowi interpretacja Dyrektora KIS z dnia 30 czerwca 2023 r. (0114-KDIP1-3.4012.179.2023.2.LK), która została wprawdzie wydana na gruncie podatku od towarów i usług, ale dotyczyła kwestii uwzględniania w obrocie wnioskodawcy kwot napiwków obligatoryjnych, w której organ podatkowy odnosząc się do pytania wnioskodawcy o opodatkowanie VAT kwot napiwków obowiązkowo doliczanych do rachunku stwierdził, że: „Z uwagi na powołane powyżej przepisy oraz przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że pomiędzy otrzymanymi napiwkami, a usługami świadczonymi przez Restauracje na rzecz Klientów, tj. usługami restauracyjnymi istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowo-skutkowym. Zatem kwota otrzymanych napiwków stanowi rzeczywiste dodatkowe wynagrodzenie za usługi świadczone na rzecz Klientów. Otrzymywane przez Państwa napiwki, należne Państwu z tytułu obsługi restauracyjnej określonej w oparciu o ogólnodostępny cennik (menu) wysokości lub z umowy (imprezy zorganizowane) są konsekwencją wykonania określonego świadczenia przez Państwa.

Tym samym, otrzymywane przez Państwa napiwki stanowią element wynagrodzenia jaki Państwo otrzymują od Klientów w zamian za świadczenie usług restauracyjnych, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i które podlegają opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Podsumowując, należne Państwu wynagrodzenie wraz z kwotą otrzymywanych napiwków z tytułu świadczenia usług restauracyjnych, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, na tych samych zasadach jak usługa zasadnicza. Tym samym napiwki te powinny być wliczone do obrotu Państwa sprzedaży, o którym mowa w art. 29a ustawy” (podkreślenia własne).

Mając powyższe na względzie, w ocenie Wnioskodawcy, zasadnie należy zatem stwierdzić, że kwoty Obowiązkowych Napiwków, jako element wynagrodzenia z tytułu świadczonej usługi restauracyjnej, stanowią przychód podatkowy Wnioskodawcy, który podlega opodatkowaniu na zasadach analogicznych jak wynagrodzenie z tytułu wykonanej usługi restauracyjnej.

Ad 3

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku uznania, iż kwota Dobrowolnych Napiwków stanowi przychód po stronie Wnioskodawcy, to ich przekazanie na rzecz Pracowników stanowić będzie dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów.

W ocenie Wnioskodawcy stanowisko takie jest konsekwencją uznania kwot napiwków za przychód podatkowy Spółki. W takiej sytuacji, wypłata napiwków na rzecz Pracowników (wydatek po stronie Wnioskodawcy) jest nierozerwalnie związana z osiągniętym przez Wnioskodawcę przychodem z tytułu wpłacanych przez klientów napiwków. Ponadto, uznanie wypłat na rzecz Pracowników napiwków za koszt uzyskania przychodów zapewnia Wnioskodawcy „neutralność podatkową” z tytułu przekazywania napiwków, które jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, ostatecznie przekazywane są Pracownikom.

Niezależnie od powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przypadku uznania przez organ podatkowy, że kwoty Dobrowolnych Napiwków stanowią element wynagrodzenia Pracownika odpowiednio: ze stosunku pracy lub z działalności wykonywanej osobiście (choć w ocenie Wnioskodawcy takie stanowisko byłoby nieprawidłowe - por. uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 5 i 7 niniejszego wniosku), wówczas, jako element wynagrodzenia stanowić będą koszty uzyskania przychodów na zasadach przewidzianych dla wypłaty wynagrodzeń odpowiednio ze stosunku pracy i z działalności wykonywanej osobiście.

Ad 4

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku uznania, iż kwota Obowiązkowych Napiwków stanowi przychód po stronie Wnioskodawcy, to ich przekazanie na rzecz Pracowników stanowić będzie dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów. W tym przypadku zastosowanie znajdzie argumentacja przedstawiona przez Wnioskodawcę do pytania nr 3.

W ocenie Wnioskodawcy, dodatkowym argumentem przemawiającym za uznaniem, iż kwota przekazanych Obowiązkowych Napiwków stanowić będzie koszt uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy jest także to iż, zdaniem Wnioskodawcy, Obowiązkowe Napiwki stanowią dla Pracowników wynagrodzenie ze stosunku pracy (odpowiednio: z działalności wykonywanej osobiście w przypadku kelnerów zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia).

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, Obowiązkowe Napiwki na rzecz Pracowników stanowiące de facto wynagrodzenie Pracowników (odpowiednio ze stosunku pracy lub z działalności wykonywanej osobiście w zależności od podstawy prawnej zatrudnienia) będą dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodów rozliczanym na zasadach przewidzianych dla wypłacanych wynagrodzeń na rzecz pracowników i zleceniobiorców.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”):

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o CIT,

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT,

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT,

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu, jednakże na podstawie treści art. 12 powołanej ustawy można określić przychód jako wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika. W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą, przychodem są również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane, pod warunkiem że kwoty te spełniają warunki wymienione powyżej (trwały, bezzwrotny i definitywny charakter).

Literalna wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza jego pasywa. Od zasady tej, w ściśle określonych przypadkach, wprowadzone zostały przez ustawodawcę wyjątki. Katalog przysporzeń, których nie zalicza się do przychodów podatkowych jest zamknięty i zawarto go w art. 12 ust. 4 ustawy o CIT. Wskazać przy tym należy, że przychód w prawie podatkowym nie jest definiowany wynikowo (jako strata lub zysk podmiotu), a jako jakiekolwiek trwałe przysporzenie majątkowe, uzyskane poprzez przyrost aktywów lub zmniejszenie pasywów podatnika.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca posiada hotel wypoczynkowy, w ramach którego zatrudnia na podstawie umowy o pracę, a także umowy zlecenia liczny personel, obsługujący gości.

W ramach Hotelu Spółka świadczy także usługi gastronomiczne w restauracji hotelowej. Spółka w swoim Hotelu zatrudnia personel restauracji, w tym m.in. nieprowadzących jednoosobowych działalności gospodarczych kelnerów zarówno w oparciu o umowy zlecenia jak i umowy o pracę.

Usługi oferowane Klientom w restauracji rozliczane są w oparciu o ogólnodostępny cennik lub na podstawie uzgodnionych z klientem warunków konkretnej rezerwacji. Zwyczajowo przyjętą i stosunkowo często występującą sytuacją jest okoliczność, że oprócz należności za wyświadczoną przez hotelową restaurację usługę, klienci dobrowolnie decydują się na przekazanie Pracownikom dodatkowej należności pieniężnej w postaci napiwku.

Pracownicy mogą otrzymać napiwek w dwóch sytuacjach. Pierwszą z nich jest napiwek dobrowolny/ indywidualny, przekazywany obok należności za usługę świadczoną na podstawie karty z menu. Wówczas jest to dobrowolny wyraz uznania za wysiłek Pracowników przy świadczeniu usługi. Odnotowanie Napiwku Dobrowolnego w terminalu płatniczym skutkuje w sposób automatyczny przypisaniem (loginem/alokacją) tego napiwku do konkretnego Pracownika, który obsługuje danego klienta (dany rachunek) i do jego indywidualnego numeru identyfikacyjnego.

Następnie, w ramach rozliczenia z Pracownikiem, kwota napiwku przyznana przez klienta jest przekazywana konkretnemu Pracownikowi. Dzięki takiemu sposobowi organizacji Wnioskodawca jest w stanie w sposób pewny i bezbłędny przypisać dokładne kwoty pozostawionych Napiwków Dobrowolnych do poszczególnych Pracowników.

Wnioskodawca nie pozostawia do własnej dyspozycji żadnej kwoty z puli napiwków dobrowolnych lecz cała kwota napiwku dobrowolnego jest przekazywana na rzecz pracownika, na rzecz którego napiwek dobrowolny został przyznany przez klienta.

Drugim typem napiwku, jaki Spółka chce wprowadzić, jest napiwek obowiązkowy należny w sytuacji świadczenia usługi restauracyjnej dla grup powyżej określonej ilości osób. W przypadku imprez zorganizowanych do rachunku doliczana będzie automatycznie dodatkowa kwota stanowiąca napiwek dla pracowników świadczących obsługę takiej imprezy. Informacja o napiwku obowiązkowym umieszczona jest na wycenie/ potwierdzeniu wysyłanej przez hotel do klienta. Napiwek będzie wówczas obligatoryjny oraz zostanie doliczany do kwoty rachunku końcowego.

W przypadku usługi dotyczącej rezerwacji, gdzie występuje napiwek obowiązkowy, Spółka po zakończonym miesiącu rozdziela kwotę napiwków obowiązkowych pomiędzy uprawnionych pracowników. Wszyscy uprawnieni pracownicy, w tym także kelnerzy, kelnerki, barmani czy obsługa kuchni, zarówno zatrudnieni na umowę o pracę, jak i na umowę zlecenie, mają prawo do uczestnictwa w procesie otrzymywania napiwku obowiązkowego. O liczbie osób uprawnionych do konkretnego napiwku obowiązkowego oraz jego wysokości przypadającej na poszczególnych uprawnionych do napiwków decydują odpowiednie osoby przełożone obsługi danej imprezy.

Zarówno napiwki dobrowolne jak i obowiązkowe mogą być uiszczone zarówno w formie gotówkowej, jak i bezgotówkowej.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest kwestia ustalenia, czy przekazanie środków pieniężnych w postaci dobrowolnych napiwków od Klientów stanowi przychód dla Spółki w świetle ustawy o CIT.

Mając na względzie opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że jeżeli w istocie, jak wynika ze złożonego wniosku, stosowane przez Spółkę systemy sprzedażowe pozwalają określić i jednoznacznie przypisać w sposób pewny i bezbłędny kwoty poszczególnych dobrowolnych napiwków konkretnym pracownikom, a Państwo w ramach rozliczenia z Pracownikiem przekazują te napiwki Pracownikowi i nie będą pobierać na swoją rzecz żadnych kwot z napiwków, to nie sposób uznać, że pozostawiane przez Klientów napiwki stanowią trwałe i definitywne Państwa przysporzenie majątkowe.

W związku z powyższym, dobrowolne napiwki otrzymane od Klientów, w sposób bezgotówkowy a następnie przekazane przez Spółkę pracownikom, nie będą stanowić dla Państwa przychodu podatkowego.

Podkreślić w tym miejscu należy, że na Spółce ciąży obowiązek dokumentowania rozliczeń dokonywanych transakcji, a także rozliczeń pomiędzy Spółką i jej pracownikami, w sposób umożliwiający właściwe i niebudzące wątpliwości określenie wysokości przychodów podatkowych Spółki.

Mając na uwadze powyższe, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ponieważ Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe tj. kwoty napiwków dobrowolnych, uiszczanych przez klientów w sposób bezgotówkowy nie stanowią przychodu Spółki, zatem bezprzedmiotowe stało się odniesienie do Państwa stanowiska w zakresie pytania nr 3.

Kolejną Państwa wątpliwość budzi kwestia ustalenia czy kwoty napiwków obowiązkowych, uiszczanych przez klientów na rzecz Pracowników w sposób bezgotówkowy stanowią przychód Spółki w świetle Ustawy o CIT, oraz czy przekazanie pracownikom ww. napiwków będzie stanowić koszty uzyskania przychodów dla Spółki.

Jak wynika z opisu sprawy obowiązkowe napiwki nie stanowią przejawu dobrowolnej zapłaty za skorzystanie z usług restauracyjnych. Napiwki w tym przypadku nie są uznaniowym, dobrowolnym świadczeniem pieniężnym przekazywanym przez klienta. Wynikają one z cennika, są uzależnione od wartości zamówienia i de facto nabycie usługi restauracyjnej uzależnione jest od uiszczenia kwoty napiwku.

Z tego względu napiwki obowiązkowe stanowią de facto element kwoty należnej za wykonaną usługę. Spółka do ceny zamówienia jakie realizuje dolicza kwotę, którą klient hotelu/ restauracji hotelowej jest obowiązany dodatkowo zapłacić. Z tego względu, obowiązkowe napiwki stanowią element wynagrodzenia za usługę.

Po zakończonym miesiącu osoby uprawnione w Spółce rozdzielają kwotę napiwków obowiązkowych pomiędzy uprawnionych Pracowników. Wszyscy uprawnieni Pracownicy, w tym także kelnerzy, kelnerki, barmani czy obsługa kuchni, zarówno zatrudnieni na umowę o pracę, jak i na umowę zlecenie, mają prawo do uczestnictwa w procesie otrzymywania napiwku obowiązkowego. Podział kwoty napiwku obowiązkowego pomiędzy uprawnione osoby następuje według uznaniowej decyzji Wnioskodawcy, co oznacza, że podział ten nie odzwierciedla w żaden sposób ewentualnej woli klienta odnośnie przyznania dodatkowego wynagrodzenia na rzecz konkretnego Pracownika.

Kwota napiwków obowiązkowych stanowi trwałe, definitywne przysporzenie Wnioskodawcy, którym może on w dowolny sposób dysponować.

Zatem należy stwierdzić, że kwoty napiwków obowiązkowych, stanowią przychód Spółki podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się zaś do Państwa wątpliwości w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów przekazanych pracownikom napiwków obowiązkowych należy wskazać, że zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT,

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien zatem kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że poniesienie wydatku ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że dokona oceny pod kątem celowości i wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić wcześniej opisany związek. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu). Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka dokonuje wypłaty napiwków obowiązkowych według uznaniowej decyzji Wnioskodawcy, co oznacza, że podział ten nie odzwierciedla w żaden sposób ewentualnej woli klienta odnośnie przyznania dodatkowego wynagrodzenia na rzecz konkretnego Pracownika. Wypłaty napiwków stanowią świadczenie wypłacane na rzecz pracowników.

Podkreślić również należy, że wśród kosztów uznawanych za koszty uzyskania przychodów są także tzw. „koszty pracownicze” obejmujące m.in. świadczenia wypłacane na rzecz pracowników wraz z narzutami, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety, ale również i inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników, które w sposób pośredni wpływają na zwiększenie ich motywacji do pracy, poprawę jakości wykonywanej pracy oraz zdrowie i samopoczucie.

Wydatki na rzecz pracowników co do zasady są kosztami podatkowymi, jednak tylko te, które wykazują związek z uzyskanym przychodem lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie, wszelkiego rodzaju nagrody, premie oraz zwrot kosztów podróży służbowych, zakwaterowania, różnego rodzaju świadczenia dodatkowe.

W myśl art. 15 ust. 4g ustawy o CIT:

W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57, zgodnie z którym:

W związku z powyższym, zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy o CIT wynagrodzenia pracowników są kosztami uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

Reguły wypłaty wynagrodzenia określa kodeks pracy. Zgodnie z art. 85 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1465 ze zm.; dajej: „k.p.”) wynagrodzenie za pracę wypłaca się co najmniej raz w miesiącu, w stałym i ustalonym z góry terminie. Wynagrodzenie płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później niż w ciągu pierwszych dziesięciu dni następnego miesiąca kalendarzowego. Gdy ustalony dzień wypłaty wynagrodzenia jest dniem wolnym od pracy, wypłaca się je w dniu poprzedzającym. Pracodawca ma obowiązek wypłaty wynagrodzenia w miejscu, terminie i czasie określonych w regulaminie pracy lub w innych przepisach prawa pracy (art. 86 § 1 k.p.).

Jeśli pracodawca nie dotrzyma terminu wypłaty wynagrodzenia wskazanego w kodeksie pracy lub obowiązującym w firmie regulaminie pracy, to będzie mógł zaliczyć pensje do kosztów podatkowych dopiero w miesiącu ich faktycznej wypłaty lub postawienia do dyspozycji pracownika.

Zatem, zgodnie z art. 15 ust. 4g updop wynagrodzenia z tytułu stosunku pracy, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57, zgodnie z którym wynagrodzenie jest kosztem w dacie wypłaty lub postawienia do dyspozycji pracownika.

W analizowanym zakresie za kierunkowe kryterium wykładni art. 15 ust. 1 ustawy o CIT trzeba przyjąć kryterium celu poniesionego kosztu. Wiąże się ono z zamiarem działania podatnika zdeterminowanym na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, a tym samym we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego wydatku na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła. W tym kontekście istotne jest również, aby ocena zachowania podatnika, kwalifikującego określony wydatek jako koszt podatkowy, była dokonywana z perspektywy jego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wiedzy na temat tego, czy dany wydatek może obiektywnie przyczynić się do realizacji pożądanego celu - osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła - co jednak oczywiście nie oznacza, że cel ten musi być zawsze osiągnięty.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy zauważyć należy, że opisane w zdarzeniu przyszłym wydatki poniesione na Pracowników tj. wypłacane napiwki obowiązkowe spełniają kryteria przesłanki pozytywnej zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodu, tj. związku ponoszonych wydatków z osiąganiem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła. Wydatki ponoszone przez Spółkę dotyczące wypłaty napiwków obowiązkowych pracownikom są bowiem dążeniem Spółki do osiągnięcia przychodów.

Zatem stwierdzić należy, że Spółka ma prawo zaliczyć poniesione wydatki na wypłatę napiwków obowiązkowych pracownikom, do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 4 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tutejszy organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t . j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).