Interpretacja indywidualna z dnia 15 listopada 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT3.4011.565.2023.2.JS

Możliwość stosowania 10% stawki amortyzacji właściwej dla środków trwałych z załącznika nr 1 ustawy o PIT dla grupy 8 oraz dla grupy 8, podgrupy 80, rodzaj 806 z Klasyfikacji Środków Trwałych.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 września 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 5 września 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczypodatku dochodowego od osób fizycznychw zakresie ustalenia właściwej stawki amortyzacyjnej dla hali. Wniosek ten uzupełnił Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 25 października 2023 r. (wpływ: 3 listopada 2023 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jest Pan osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlegającą w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce ich osiągnięcia (polski rezydent podatkowy).

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą, którą rozpoczął Pan wykonywać (...) 2012 r.

Forma opodatkowania prowadzonej działalności gospodarczej to podatek liniowy. Prowadzona dokumentacja to podatkowa księga przychodów i rozchodów.

Jest Pan czynnym podatnikiem VAT.

Głównym przedmiotem Pana działalności gospodarczej są roboty związane z budową dróg i autostrad (PKD 42.11.Z).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej zlecił Pan wybudowanie budynku usługowego z zapleczem socjalno-biurowym i magazynowym wraz z instalacjami: wodociągową, kanalizacją sanitarną ze zbiornikiem na ścieki sanitarne, elektryczną, centralnym ogrzewaniem oraz kanalizacją deszczową ze zbiornikiem na wody opadowe.

Inwestycja była realizowana, na podstawie właściwych przepisów administracyjnoprawnych, w tym na podstawie przepisów ustawy - Prawo budowlane, w etapach:

1)25 września 2019 r. - zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę (Decyzja (...));

2)23 stycznia 2020 r. - zawarcie umowy z wykonawcą, której przedmiotem było wykonanie dzieła w postaci obiektu z płyty warstwowej o wymiarach (...) w okapie, z dachem dwuspadowym;

Zakres zakontraktowanych i wykonanych prac:

- wykonanie i montaż konstrukcji (...);

- montaż płyty warstwowej (...);

- montaż bramy segmentowej, (...);

- stolarka okienna (...)

3)(...) marca 2021 r. - zakończenie budowy potwierdzone wpisem w Dzienniku Budowy przez Kierownika Budowy;

4)(...) maja 2021 r. - przyjęcie obiektu do użytkowania (Zaświadczenie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego o przyjęciu do użytkowania obiektu bez zastrzeżeń).

Realizacja inwestycji została ostatecznie zakończona.

Grunt, na którym znajduje się wybudowany obiekt - działka 1 w miejscowości A, gmina B, obręb ewidencyjny C (...), jednostka ewidencyjna B (...) jest Pana własnością.

Obiekt zaprojektowano konstrukcyjnie jako typową „halę”. Jej projekt oraz wykonanie, jak to zostało wskazane powyżej, zlecono wyspecjalizowanej firmie produkującej typowe obiekty halowe.

Charakterystyczne dane techniczne przedmiotowego obiektu przedstawiają się w sposób następujący:

-dach (...);

-konstrukcja nośna, (...);

-(...)

-posadowienie hali na żelbetowych stopach fundamentowych;

-zamontowanie słupów stalowych do kotew fundamentowych wystających ze stóp fundamentowych;

-ściany hali wykonane z płyt (...).

W ramach obiektu można wyróżnić elementy trwale związane z gruntem, tj. m in.:

‒żelbetowe stopy fundamentowe i ławy fundamentowe,

‒żelbetowe belki (...)

‒żelbetowe schody (...),

‒uzbrojenie terenu.

Niezależnie, w ramach obiektu można wyróżnić także elementy niezwiązane trwale z gruntem, tj. m in.:

‒(...).

Po montażu ścian i dachu obiektu zewnętrzny wykonawca wykonał jeszcze nawierzchnię w hali - (...).

Obiekt (hala) zaprojektowany został z elementów stalowych przykręconych do żelbetonowych stóp fundamentowych, do których zostały przykręcone obudowy ścian z płyty warstwowej. W rezultacie istnieje możliwość swobodnego przemieszczenia lub przesunięcia obiektu (w razie zaistnienia takiej potrzeby). Nie może Pan jednak dokonać przeniesienia hali w całości - konieczny będzie bowiem uprzedni demontaż dachu i poszczególnych elementów (niemniej nie powoduje to utraty wartości i właściwości zdemontowanych elementów).

Obiekt w całości jest wykorzystywany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Okres użytkowania hali - dłużej niż 1 rok.

Uzupełnienie okoliczności faktycznych sprawy:

‒wątpliwości Pana dotyczą ustalenia właściwej stawki amortyzacji dla obiektu (hali), którego (której) szczegółowy opis został zaprezentowany w pierwotnie złożonym wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej;

‒wątpliwości Pana nie dotyczą ustalenia prawidłowego symbolu KŚT dla obiektu (hali), którego (której) szczegółowy opis został zaprezentowany w pierwotnie złożonym wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej;

‒oczekuje Pan od Organu interpretacji w zakresie możliwości zastosowania dla obiektu (hali) 10% stawki amortyzacji właściwej dla środków trwałych z grupy 8 i rodzaju 806 z załącznika nr 1 ustawy o PIT oraz grupy 8, podgrupy 80 i rodzaju 806 Klasyfikacji Środków Trwałych. Wątpliwości Pana nie dotyczą potwierdzenia czy wskazany w pytaniu przyporządkowanym do stanu faktycznego symbol KŚT jest prawidłowy;

‒Pana zdaniem, obiekt (hala), którego (której) szczegółowy opis został zaprezentowany w pierwotnie złożonym wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej, powinien być traktowany jako jeden środek trwały;

‒Pana zdaniem, obiekt (hala), którego (której) szczegółowy opis został zaprezentowany w pierwotnie złożonym wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej, powinien być zaklasyfikowany do grupy 8, podgrupy 80 i rodzaju 806 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Pytanie

Czy zgodnie z opisem stanu faktycznego wniosku ma Pan prawo do zastosowania dla obiektu (hali) 10% stawki amortyzacji właściwej dla środków trwałych z grupy 8 i rodzaju 806 z załącznika nr 1 ustawy o PIT oraz grupy 8, podgrupy 80 i rodzaju 806 Klasyfikacji Środków Trwałych?

Pana stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Pana zdaniem, ma Pan prawo do zastosowania dla obiektu (hali) 10% stawki amortyzacji właściwej dla środków trwałych z grupy 8 i rodzaju 806 z załącznika nr 1 ustawy o PIT oraz grupy 8, podgrupy 80 i rodzaju 806 Klasyfikacji Środków Trwałych (Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT); Dz. U. z 2016 r., poz. 1864).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z ogólną zasadą zawartą w powyższym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien spełniać łącznie następujące warunki:

-pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

-musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT,

-musi być właściwie udokumentowany.

Przepis art. 22 ust. 8 ustawy o PIT stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o ustawy o PIT, z uwzględnieniem art. 23 ustawy o PIT.

Aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

a)stanowić własność lub współwłasność podatnika;

b)zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika;

c)być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania;

d)jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok;

e)być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o PIT.

Z przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o PIT wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c ustawy o PIT, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o PIT, zwane środkami trwałymi.

Z kolei w myśl art. 22c ustawy o PIT, amortyzacji nie podlegają:

1)grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

2)budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy,

3)dzieła sztuki i eksponaty muzealne,

4)wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1 i 1a ustawy o PIT,

5)składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o PIT, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c ustawy o PIT, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n ustawy o PIT, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k ustawy o PIT, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e ustawy o PIT, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o PIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dla celów amortyzacji środka trwałego należy również ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o PIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł ustawy o PIT, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k ustawy o PIT dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł ustawy o PIT, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, o czym stanowi art. 22i ust. 1 ustawy o PIT.

Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych (KŚT) określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług.

Z uwag szczegółowych do grupy 1 wynika, że grupa „Budynki i lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego” obejmuje wszystkie budynki oraz znajdujące się w nich lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego i spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego.

Definicja budynku zawarta została w ustawie z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 682). Zgodnie z nią budynki to obiekty budowlane, trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach (art. 3 pkt 2 ww. ustawy).

W skład budynku jako pojedynczego obiektu inwentarzowego wlicza się także tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, takie jak np.: chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Samodzielnym środkiem trwałym w ramach grupy 1 jest zatem budynek posadowiony na stałym fundamencie wraz z przynależnymi do niego przybudówkami i pomieszczeniami pomocniczymi.

Z kolei z uwag szczegółowych do grupy 8, podgrupy 80 powołanej Klasyfikacji wynika, iż do rodzaju 806 zaliczane są kioski, budki, domki kampingowe, zadaszenia ochronne i podobne różne obiekty wolnostojące, niezwiązane w sposób trwały z gruntem.

Pana zdaniem obiekt (hala) stanowi środek trwały, który w każdej chwili można zdemontować i postawić w innym miejscu, bez utraty wartości i właściwości poszczególnych jego elementów konstrukcyjnych (nie ma tu znaczenia fakt, iż ze względów technicznych nie można dokonać przeniesienia hali „pakietowo”, w całości i koniecznym jest uprzedni demontaż dachu i pozostałych komponentów). Obiekt (hala) nie spełnia więc wymogów przewidzianych dla budynków, a przede wszystkim - w przeciwieństwie do budynku - nie jest trwale związany z gruntem.

Przede wszystkim z tego względu, obiekt (hala) nie powinien być, w Pana opinii, zakwalifikowany do grupy 1 KŚT.

Obiekt (hala) nie stanowi również, w Pana ocenie, pozostałego zadaszenia ochronnego wraz z konstrukcjami wsporczymi o powierzchni powyżej 100 m² (grupa nr 2, podgrupa 20, rodzaj 291 w KŚT), gdyż funkcjonalność hali jest znacznie szersza i nie powstała ona wyłącznie dla celów ochronnych, a jej ściany nie służą wyłącznie wsparciu zadaszenia. Celem hali jest natomiast stworzenie Panu warunków do prowadzenia w niej działalności gospodarczej.

Stąd też, obiekt (hala), Pana zdaniem, powinien być zaklasyfikowany do grupy 8, podgrupy 80 i rodzaju 806 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Dla budowli (grupa 8, podgrupa 80, rodzaj 806) KŚT przewidziała stawkę amortyzacyjną 10%.

Z tego wynika więc, że powinien Pan być uprawniony do stosowania właśnie 10% stawki amortyzacyjnej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Pan przedstawił we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

‒musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

‒musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

‒musi być właściwie udokumentowany.

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a–22o, z uwzględnieniem art. 23. W przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

-stanowić własność lub współwłasność podatnika,

-zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

-być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

-jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,

-być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

‒o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy:

Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dla celów amortyzacji środka trwałego należy również ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy:

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik.

Z uwag szczegółowych do grupy 1 wynika, że grupa „Budynki i lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego” obejmuje wszystkie budynki oraz znajdujące się w nich lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego i spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego.

Definicja budynku zawarta została w ustawie z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 682 ze zm.). Zgodnie z nią budynki to obiekty budowlane, trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach.

W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Samodzielnym środkiem trwałym w ramach grupy 1 jest budynek posadowiony na stałym fundamencie wraz z przynależnymi do niego przybudówkami i pomieszczeniami pomocniczymi.

Z kolei z uwag szczegółowych do grupy 8, podgrupy 80 powołanej Klasyfikacji wynika, że do rodzaju 806 zaliczane są kioski, budki, domki kempingowe, zadaszenia ochronne i podobne różne obiekty wolnostojące, niezwiązane w sposób trwały z gruntem.

Jeżeli zatem, w istocie opisana we wniosku hala stanowi odrębny środek trwały i prawidłowo została zakwalifikowana do grupy 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, to stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 10%. Zatem przy ustaleniu odpisów amortyzacyjnych może Pan zastosować 10% stawkę amortyzacyjną z wykazu stawek amortyzacyjnych zawartej w grupie 8, podgrupie 80, rodzaju 806 KŚT, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j.