Interpretacja
Interpretacja indywidualna z dnia 14 listopada 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-2.4011.668.2023.3.MM
Możliwość dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego nabytego systemu fotowoltaicznego.
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
Dnia 23 września 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 23 września 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 6 listopada 2023 r. (wpływ 10 listopada 2023 r.). Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, jest czynnym podatnikiem podatku VAT, a w podatku dochodowym rozlicza się według tzw. zasad ogólnych. Wnioskodawca jest małym podatnikiem, o którym mowa w art. 5a ust. 20 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. jego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2.000.000 euro, przeliczonych według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł. Działalność gospodarcza prowadzona jest w zakresie świadczenia usług najmu pomieszczeń handlowo-usługowych, a budynek oferowany najemcom nie stanowi własności Wnioskodawcy.
W związku ze zmianami cen energii elektrycznej Wnioskodawca rozważa inwestycję polegającą na budowie dachowych mikroinstalacji fotowoltaicznych zakładanych na stelażu (dalej: panele fotowoltaiczne lub mikroinstalacja fotowoltaiczna). Koszt inwestycji szacowany jest na 135.000,00 zł netto. Mikroinstalacja fotowoltaiczna będzie samodzielnym urządzeniem, które będzie miało cechy właściwe dla środka trwałego, określone w art. 22a ust. 1 updof (w szczególności kompletność, zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania i Wnioskodawca zakłada, że dłuższy niż rok przewidywany okres używania na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą). Finansowanie inwestycji odbędzie się w oparciu o bankowy kredyt inwestycyjny.
Zakup mikroinstalacji fotowoltaicznej o wartości początkowej równej kwocie netto zakupu (Wnioskodawcy przysługiwało będzie prawo obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z inwestycji) powiększonej o odsetki od kredytu inwestycyjnego naliczone do dnia oddania środka trwałego do używania (zgodnie z art. 22g ust. 3 updof), zostanie zaewidencjonowany w ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy.
Wnioskodawca w 2023 r. nie dokonywał żadnych jednorazowych odpisów amortyzacyjnych przewidzianych w art. 22k ust. 7 ustawy pdof oraz nie zachodzi żadna przesłanka ustawowa, która powodowałaby, że nie mógłby on korzystać z uprawnienia do dokonywania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych, przewidzianych w art. 22k ust. 7 ustawy pdof. Panele fotowoltaiczne zamontowane zostaną na stelażu dedykowanym instalacjom fotowoltaicznym, a sposób ich montażu nie wpływa na substancję budynku i możliwy jest demontaż mikroinstalacji fotowoltaicznej i przeniesienie jej w inne miejsce, gdzie będzie mogła spełniać te same funkcje. Sposób demontażu nie wpłynie bowiem na stan techniczny paneli fotowoltaicznych, w tym nie zostaną zmniejszone parametry techniczne instalacji. Sama konstrukcja budynku podczas ewentualnej deinstalacji inwestycji nie zostanie naruszona.
Wart podkreślenia jest fakt, że instalacja fotowoltaiczna zostanie zabudowana w taki sposób, że w każdym momencie może zostać zdemontowana, bez szkody dla substancji budowlanej i przeniesiona w inne miejsce. Pozwala na to konstrukcja samej instalacji oraz sposób jej montażu.
Ponadto w uzupełnieniu do wniosku wskazał Pan, że właściwym numerem Klasyfikacji Środków Trwałych dla będących przedmiotem wniosku dachowych mikroinstalacji fotowoltaicznych jest symbol w grupowaniu KŚT w grupie 6, podgrupie 66, rodzaj 669 – „Pozostałe urządzenia nieprzemysłowe”.
Pytanie
Czy po wprowadzeniu mikroinstalacji fotowoltaicznej do ewidencji środków trwałych będzie możliwa jej jednorazowa amortyzacja w rozliczeniu za miesiąc oddania inwestycji do użytkowania?
Pana stanowisko w sprawie
Zdaniem Wnioskodawcy – sposób finansowana inwestycji, tj. bankowy kredyt inwestycyjny, nie wpłynie na późniejszy sposób amortyzacji paneli fotowoltaicznych i będzie możliwa jej jednorazowa amortyzacja.
Jak wskazano bowiem w art. 22k ust 7 ustawy o pdof – podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.
Ośrodek Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego (...) wydaje kwalifikacje mówiące, że instalacje fotowoltaiczne mieszczą się w grupowaniu KŚT w grupie 6, podgrupie 66, rodzaj 669 – „Pozostałe urządzenia nieprzemysłowe”. Co za tym idzie, mieszczą się one w grupie określonej ww. przepisem i umożliwiają jednorazową amortyzację. Powyższe stanowisko utrwalone jest w publikowanych indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego wydanych w identycznym lub bardzo zbliżonym stanie faktycznym. Ustabilizował się w nich pogląd, że instalacje fotowoltaiczne należy klasyfikować zgodnie z KŚT pod symbolem 669.
Pogląd ten został wyrażony w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 16 października 2019 r. nr 0113-KDIPT2-1.4011.389.2019.1.DJD oraz interpretacji indywidualnej z dnia 3 listopada 2016 r. nr 3063-ILPB2.4510.105.2016.1.AK.
Dla dokonania jednorazowej amortyzacji konieczne jest też spełnienie drugiego warunku, tj. posiadanie przez Wnioskodawcę statusu małego podatnika. Jako że wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2.000.000 euro, to taki status Wnioskodawcy przysługuje.
Zdaniem Podatnika przedmiotowa inwestycja z uwagi na swój mobilny charakter, tj. możliwość demontażu bez wpływu na substancję budynku i przeniesienie jej w inne miejsce, nie może być traktowana jako inwestycja w obcym środku trwałym i amortyzowana stawką 10%.
W interpretacji indywidualnej 0113-KDIPT2-1.4011.389.2019.1.DJD – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, 16.10.2019 r. stwierdza, że:
W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Na podstawie art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Jedną z metod amortyzacji przewidzianą przez przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest tzw. jednorazowa amortyzacja.
I dalej:
Jak stanowi art. 22k ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22i.
Dodatkowo zgodnie z interpretacją indywidualną 0113-KDIPT2-3.4011.522.2020.2.AC – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, 4.09.2020 r. trafnie zauważa w przedmiocie samodzielności środka trwałego w postaci paneli fotowoltaicznych, że:
Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność, posiada status małego podatnika, w rozumieniu art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Działalność jest prowadzona w nieruchomości zabudowanej budynkiem stanowiącej współwłasność małżeńską. Budynek w całości jest przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca zamierza zainstalować na wspomnianym budynku instalację fotowoltaiczną, która ma obniżyć koszty eksploatacji budynku. Przewidywany koszt zakupu i montażu instalacji to około 50 000 zł, bez podatku od towarów i usług. Instalacja fotowoltaiczna zostanie zabudowana w taki sposób, że w każdym momencie może zostać zdemontowana, bez szkody dla substancji budowlanej i przeniesiona w inne miejsce, w tym na inny budynek. Po zakupie i montażu instalacji fotowoltaicznej zostanie ona wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22n ust. 4 powołanej wyżej ustawy w miesiącu przekazania instalacji do używania.
Zdaniem Wnioskodawcy instalacja fotowoltaiczna winna być klasyfikowana, zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, pod symbolem 669 – Pozostałe urządzenia nieprzemysłowe.
Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz wskazane wyżej przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawca spełnia kryteria „małego podatnika”, a nabyty system fotowoltaiczny stanowi samodzielny środek trwały zaliczony do grupy 6 Klasyfikacji Środków Trwałych, który zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w roku podatkowym, to zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie mógł dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej tego środka trwałego (systemu fotowoltaicznego), do wysokości określonego w przepisach prawa limitu, przy jednoczesnym zachowaniu warunków pomocy de minimis.
Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, planowana inwestycja daje możliwość przeprowadzenia jednorazowej amortyzacji w sposób przewidziany w art. 22k ust 7 ustawy pdof i Podatnik może jej dokonać w rozliczeniu za miesiąc, w którym inwestycja zostanie oddana do użytkowania.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Konstrukcja powyższego przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), pod warunkiem że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.
W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:
a)nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
b)nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
c)ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia
Problematyka amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uregulowana została w przepisach art. 22a-22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Jak stanowi art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Stosownie do art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.
W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Na podstawie art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Jedną z metod amortyzacji przewidzianą przez przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest tzw. jednorazowa amortyzacja.
Jak stanowi art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22i.
Zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.
W myśl art. 22k ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.
Z kolei stosownie do art. 22k ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 10 000 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.
Jak stanowi art. 22k ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Pomoc, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.
W świetle tych przepisów, z możliwości jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać:
-mali podatnicy lub
-podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej.
Określenie „mały podatnik” zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z nim:
Ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku – oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro, a w przypadku przedsiębiorstwa w spadku również przychodu ze sprzedaży u zmarłego przedsiębiorcy; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł
Powołane przepisy wykluczają możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych w stosunku do niektórych środków trwałych (np. w stosunku do samochodów osobowych) oraz niektórych podatników (nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług najmu pomieszczeń handlowo-usługowych, a budynek oferowany najemcom nie stanowi Pana własności. Rozlicza się Pan według tzw. zasad ogólnych. Jest Pan małym podatnikiem, o którym mowa w art. 5a ust. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rozważa Pan inwestycję polegającą na budowie dachowych mikroinstalacji fotowoltaicznych zakładanych na stelażu (dalej: mikroinstalacja fotowoltaiczna). Koszt inwestycji szacowany jest na 135.000,00 zł netto. Mikroinstalacja fotowoltaiczna będzie samodzielnym urządzeniem, które będzie miało cechy właściwe dla środka trwałego (w szczególności kompletność, zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania i dłuższy niż rok przewidywany okres używania na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą). Finansowanie inwestycji odbędzie się w oparciu o bankowy kredyt inwestycyjny. Zakup mikroinstalacji fotowoltaicznej o wartości początkowej równej kwocie netto zakupu (przysługiwało będzie Panu prawo obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z inwestycji) powiększonej o odsetki od kredytu inwestycyjnego naliczone do dnia oddania środka trwałego do używania zostanie zaewidencjonowany w Pana ewidencji środków trwałych. W 2023 r. nie dokonywał Pan żadnych jednorazowych odpisów amortyzacyjnych przewidzianych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mikroinstalacja fotowoltaiczna zamontowana zostanie na stelażu dedykowanym instalacjom fotowoltaicznym, a sposób ich montażu nie wpływa na substancję budynku i możliwy jest demontaż mikroinstalacji fotowoltaicznej i przeniesienie jej w inne miejsce, gdzie będzie mogła spełniać te same funkcje. Sposób demontażu nie wpłynie bowiem na stan techniczny mikroinstalacji fotowoltaicznej, w tym nie zostaną zmniejszone parametry techniczne mikroinstalacji fotowoltaicznej. Sama konstrukcja budynku podczas ewentualnej deinstalacji mikroinstalacji fotowoltaicznej nie zostanie naruszona. Ponadto wskazał Pan, że właściwym numerem Klasyfikacji Środków Trwałych dla mikroinstalacji fotowoltaicznej jest symbol w grupowaniu KŚT w grupie 6, podgrupie 66, rodzaj 669 – „Pozostałe urządzenia nieprzemysłowe”.
Stąd stwierdzam, że jeżeli spełnia Pan kryteria „małego podatnika”, a nabyta mikroinstalacja fotowoltaiczna stanowi samodzielny środek trwały zaliczony do grupy 6 Klasyfikacji Środków Trwałych, który zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w roku podatkowym, to zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie Pan mógł dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej tego środka trwałego (mikroinstalacji fotowoltaicznej), do wysokości określonego w przepisach prawa limitu, przy jednoczesnym zachowaniu warunków pomocy de minimis.
Reasumując – po wprowadzeniu mikroinstalacji fotowoltaicznej do ewidencji środków trwałych będzie możliwa jej jednorazowa amortyzacja w rozliczeniu za miesiąc oddania inwestycji do użytkowania.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
W odniesieniu do powołanych przez Pana interpretacji stwierdzam, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego tę interpretację.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
