Opinia rzecznika generalnego Richarda de la Toura przedstawiona w dniu 5 maja 2022 r. LB przeciwko TO., sygn. C-120/21

1.

We wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w niniejszej sprawie Bundesarbeitsgericht (federalny sąd pracy, Niemcy) zwrócił się do Trybunału o dokonanie wykładni art. 7 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (2) oraz art. 31 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (3).

2.

Wniosek ten został złożony w ramach sporu między TO a LB o uzyskanie ekwiwalentu pieniężnego za coroczny płatny urlop. LB powołał się na przedawnienie prawa do corocznego płatnego urlopu, na który powołuje się TO.

3.

Pytanie prejudycjalne sądu odsyłającego dotyczy tego, czy stosowanie przepisów krajowych dotyczących przedawnienia prawa do corocznego płatnego urlopu jest zgodne z prawem Unii w sytuacji, gdy pracodawca nie dopełnił swojego obowiązku wezwania pracownika do wzięcia urlopu i poinformowania go o tym, jak wskazał Trybunał w wyrokach z dnia 6 listopada 2018 r. Kreuziger (4) oraz Max-Planck-Gesellschaft zur Förderung der Wissenschaften (5).

4.

W wyrokach tych Trybunał orzekł bowiem, że pracodawca musi wezwać pracownika do skorzystania z prawa do corocznego płatnego urlopu i poinformować go o ewentualnym wygaśnięciu tego prawa. W przypadku gdy pracodawca nie wypełnia nałożonych na niego w ten sposób obowiązków, prawo to nie może wygasnąć z końcem okresu rozliczeniowego lub okresu dozwolonego przeniesienia przewidzianego w prawie krajowym.