Opinia rzecznika generalnego Collins przedstawiona w dniu 13 października 2022 r. Postępowanie karne przeciwko HF., sygn. C-435/22 PPU

1.

Niniejszy wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht München (wyższy sąd krajowy w Monachium, Niemcy) został złożony w ramach skierowanego przez Stany Zjednoczone Ameryki do Republiki Federalnej Niemiec wniosku o ekstradycję obywatela państwa trzeciego w celu przeprowadzenia postępowania karnego w związku z czynami, za które został on już prawomocnie skazany w innym państwie członkowskim na karę, którą w całości odbył.

2.

Czy zasada ne bis in idem, określona w art. 54 Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. między rządami państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach, podpisanej w Schengen w dniu 19 czerwca 1990 r. i wprowadzonej w życie w dniu 26 marca 1995 r., w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 610/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. () (zwanej dalej „KWUS”) (), w związku z art. 50 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej„kartą”) może mieć zastosowanie w takiej sytuacji, gdy zainteresowany nie jest obywatelem Unii? Czy dwustronna umowa o ekstradycji zawarta między wezwanym państwem członkowskim a zainteresowanym państwem trzecim może uniemożliwić powołanie się na zasadę ne bis in idem w celu odmowy ekstradycji tej osoby? Jaką rolę w takim przypadku mógłby odegrać art. 351 TFUE? Są to w istocie główne pytania, jakie rodzą się w niniejszej sprawie.