Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 12 stycznia 2023 r. Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid przeciwo B. i F. i K. Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid., sygn. połączone od C-323/21 do C-325/21

1)Sprawy C‑323/21, C‑324/21 i C‑325/21 zostają połączone do celów wydania wyroku.2)Artykuły 23 i 29 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowcanależy interpretować w ten sposób, że:w przypadku gdy termin na przekazanie obywatela państwa trzeciego z państwa członkowskiego, do którego skierowano wniosek, do pierwszego wnioskującego państwa członkowskiego rozpoczął bieg, odpowiedzialność za rozpatrzenie złożonego przez tę osobę wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej zostaje przeniesiona na owo wnioskujące państwo członkowskie ze względu na upływ tego terminu, mimo że wspomniana osoba złożyła w międzyczasie nowy wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej w trzecim państwie członkowskim, co doprowadziło do zaakceptowania przez państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek, wniosku o wtórne przejęcie wystosowanego przez to trzecie państwo członkowskie, pod warunkiem że odpowiedzialność ta nie została przeniesiona na wspomniane trzecie państwo członkowskie w wyniku upływu jednego z terminów przewidzianych w owym art. 23.W następstwie takiego przeniesienia odpowiedzialności państwo członkowskie, w którym znajduje się wspomniana osoba, nie może przeprowadzić jej przekazania do państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie, które stało się odpowiedzialne, lecz może ono z zachowaniem terminów przewidzianych w art. 23 ust. 2 tego rozporządzenia wystąpić do tego państwa członkowskiego z wnioskiem o wtórne przejęcie.3)Artykuł 27 ust. 1 rozporządzenia nr 604/2013 w związku z motywem 19 tego rozporządzenia oraz art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiejnależy interpretować w ten sposób, że:obywatelowi państwa trzeciego, który złożył wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej kolejno w trzech państwach członkowskich, powinien przysługiwać w trzecim z tych państw członkowskich skuteczny i szybki środek zaskarżenia umożliwiający mu powołanie się na okoliczność, że odpowiedzialność za rozpatrzenie jego wniosku została przeniesiona, ze względu na upływ terminu na przekazanie przewidziany w art. 29 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia, na drugie z tych państw członkowskich.