Opinia rzecznika generalnego M. Szpunara przedstawiona w dniu 12 stycznia 2023 r., sygn. C-513/21 P

1.

W swoim odwołaniu DI wnosi o uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 9 czerwca 2021 r., DI/EBC (T‑514/19, zwanego dalej zaskarżonym wyrokiem, EU:T:2021:332), oddalającego jego skargę wniesioną na podstawie art. 270 TFUE i art. 50a statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w której DI domagał się, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego (EBC) z dnia 7 maja 2019 r., na mocy której jego stosunek pracy został rozwiązany bez wypowiedzenia z przyczyn dyscyplinarnych (zwanej dalej „decyzją o rozwiązaniu stosunku pracy”), oraz decyzji EBC z dnia 25 czerwca 2019 r. o odmowie wznowienia postępowania (zwanych dalej łącznie „spornymi decyzjami”), po drugie, nakazania przywrócenia go do pracy z dniem 11 maja 2019 r. i, po trzecie, zasądzenia zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej miał doznać w następstwie spornych decyzji oraz ze względu na przewlekłość postępowania dyscyplinarnego.

2.

Zgodnie z wnioskiem Trybunału niniejsza opinia ograniczy się do analizy zarzutu pierwszego odwołania. Zarzut ten dotyczy naruszenia prawa, jakiego Sąd miał się dopuścić, odrzucając jeden z zarzutów sformułowanych w skardze o stwierdzenie nieważności, który odnosił się do braku właściwości organu, który wydał sporne decyzje.

3.

Wnoszący odwołanie w zarzucie pierwszym podnosi w istocie, że zgodnie z przepisami mającymi zastosowanie w sprawie sporne decyzje powinny były zostać wydane przez podmiot, na rzecz którego dokonano delegacji, działający w imieniu podmiotu delegującego, podczas gdy w niniejszym wypadku decyzje te zostały wydane samodzielnie przez podmiot delegujący. Zarzut ten stwarza Trybunałowi okazję do pochylenia się nad systemem upoważniania wprowadzonym w EBC i, w szerszej perspektywie, nad problematyką wewnątrzinstytucjonalnego delegowania uprawnień w zakresie zarządzania personelem.