Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 21 września 2023 r. S i in. przeciwko United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR)., sygn. C-151/22

1)Artykuł 10 ust. 1 lit. e) i art. 10 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochronynależy interpretować w ten sposób, że:aby opinie, idee lub przekonania wnioskodawcy, który nie był jeszcze podmiotem nieprzychylnego zainteresowania ze strony podmiotów potencjalnie dopuszczających się prześladowań w jego kraju pochodzenia, mogły wchodzić w zakres pojęcia „opinii politycznych”, wystarczy, by wnioskodawca ten twierdził, że żywi lub wyraża owe opinie, idee lub przekonania. Powyższe nie przesądza oceny zasadności obawy wnioskodawcy przez prześladowaniem z powodu takich opinii politycznych.2)Artykuł 4 ust. 3–5 dyrektywy 2011/95należy interpretować w ten sposób, że:do celów badania zasadności żywionej przez wnioskodawcę obawy przed prześladowaniem z powodu jego opinii politycznych właściwe organy państw członkowskich powinny brać pod uwagę okoliczność, że te opinie polityczne, ze względu na stopień przekonania, z jakim są wyrażane, lub ewentualne działania wnioskodawcy podjęte celem wspierania tych opinii mogły wzbudzić lub mogą wzbudzić nieprzychylne zainteresowanie ze strony podmiotów potencjalnie dopuszczających się prześladowań w kraju pochodzenia tego wnioskodawcy. Nie wymaga się jednak, by owe opinie były tak głęboko zakorzenione u tego wnioskodawcy, aby w razie powrotu do kraju pochodzenia nie mógł powstrzymać się przed ich wyrażaniem, co narażałoby go na ryzyko doświadczenia aktów prześladowania w rozumieniu art. 9 tej dyrektywy.