Interpretacja indywidualna z dnia 7 listopada 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.419.2023.1.AP

Ustalenie, czy opisana w stanie faktycznym Inwestycja stanowi długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej, o którym mowa w art. 15c ust. 8 i 10 ustawy o CIT i tym samym na podstawie art. 15c ust. 8 i 10 ustawy o CIT, Spółka ma prawo nie uwzględniać kosztów finansowania dłużnego poniesionych na wybudowanie morskiej farmy wiatrowej oraz finansowanie jej działalności operacyjnej związanej z jej eksploatacją i utrzymaniem przy wyliczaniu limitu kosztów finansowania dłużnego.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 sierpnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 7 sierpnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy opisana w stanie faktycznym Inwestycja stanowi długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej, o którym mowa w art. 15c ust. 8 i 10 ustawy o CIT i tym samym na podstawie art. 15c ust. 8 i 10 ustawy o CIT, Spółka ma prawo nie uwzględniać kosztów finansowania dłużnego poniesionych na wybudowanie Y. oraz finansowanie jej działalności operacyjnej związanej z jej eksploatacją i utrzymaniem przy wyliczaniu limitu kosztów finansowania dłużnego.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

A. Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) posiada siedzibę w Polsce i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej od całości swoich dochodów. Spółka planuje prowadzić działalność w branży produkcji energii ze źródeł odnawialnych i jest czynnym podatnikiem VAT.

Spółka została utworzona, w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia przez:

• B. S.A., z Grupy C., będącej grupą (…) działającą w obszarze (…) dla klientów detalicznych i biznesowych. Grupa C. buduje (...). Ponadto C. wspiera rozwój (…);
• D. AS z Grupy E., będącej norweskim koncernem (…). W ostatnich latach D. przełożył swoje doświadczenie w branży (…).

W ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, Spółka podejmuje działania inwestycyjne polegające na wybudowaniu (…) (dalej: „Inwestycja”) wraz z niezbędną infrastrukturą mającą znajdować się także częściowo na lądzie, która będzie służyła do produkcji energii elektrycznej z odnawialnego źródła energii jakim jest wiatr. Po jej wybudowaniu i oddaniu do użytkowania, Spółka będzie eksploatować przedmiotową Y. Wnioskodawca przewiduje, że Y. będzie funkcjonowała przez co najmniej 15 lat od momentu jej wybudowania. Instalacje związane z inwestycją w morską farmą wiatrową będą częściowo zlokalizowane na lądzie, a częściowo na morzu na terenie polskiej wyłącznej strefy ekonomicznej w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz.U.2017.2205 t. j. z dnia 29 listopada 2017 r.; dalej: „ustawa o obszarach morskich”). Morska farma wiatrowa, w części znajdującej się na morzu będzie wznoszona na podstawie uzyskanych przez Spółkę pozwoleń, o których mowa m.in. w art. 23 ustawy o obszarach morskich. W skład Y. będą wchodziły w szczególności:

• elektrownie wiatrowe,
• infrastruktura przyłączeniowa Y., w tym:
• stacje elektroenergetyczne,
• linie elektroenergetyczne.

Zgodnie z założeniami Y. pozwoli na pełne wykorzystanie potencjału wiatru na morzu, który jest znacznie silniejszy niż na lądzie, co umożliwi transformację systemu energetycznego w kierunku gospodarki niskoemisyjnej i pomoże zapewnić bezpieczeństwo energetyczne kraju. Z powyższych względów Wnioskodawcy został przyznany kontrakt różnicowy (z ang. contract for difference) przez Urząd Regulacji Energetyki.

Spółka wskazuje, że Y., będąca przedmiotem niniejszego wniosku będzie wyposażona m.in. w:

• morskie turbiny wiatrowe;
• wewnętrzną sieć przesyłową;
• morską stację elektroenergetyczną;
• infrastrukturę służącą wyprowadzeniu mocy z Y.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że Y. będzie głównym składnikiem aktywów w bilansie Spółki.

W związku z powyższym Spółka wskazuje, że w przedmiotowej sprawie zostaje spełniona definicja (…), o której mowa w art. 3 pkt 3 oraz zespołu urządzeń służących do wyprowadzenia mocy, o którym mowa w art. 3 pkt 13 ustawy z dnia 17 grudnia 2020 r. o promowaniu wytwarzania energii elektrycznej w (…) (t. j. Dz. U. z 2022., poz. 1050, dalej: „u.p.w.e.e.”). W konsekwencji przedmiotowa Y. wraz z niezbędną infrastrukturą towarzyszącą, zlokalizowaną w części na morzu, a w części na lądzie, stanowi cel publiczny w rozumieniu art. 6 pkt 4a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 344, dalej: „u.g.n.”).

Spółka, w związku z planowaną Inwestycją będzie występowała głównie w roli inwestora. Proces inwestycyjny, a następnie sama eksploatacja Y. jest skomplikowany i składa się z wielu etapów, w tym z fazy: (i) projektowej, (ii) budowy oraz (iii) eksploatacji, utrzymania i serwisu. Obecnie Inwestycja jest na etapie fazy projektowej.

Wydatki poniesione w celu realizacji Inwestycji, jak również późniejsze wydatki związane z eksploatacją i utrzymaniem Y. finansowane będą, w szczególności z zaciągniętych kredytów bankowych oraz pożyczek uzyskanych od podmiotów powiązanych. Możliwe jest również pozyskiwanie innego rodzaju finansowania przez Spółkę z innych źródeł, w tym od instytucji finansowych.

W związku z finansowaniem Inwestycji oraz działalności operacyjnej polegającej na jej eksploatacji i utrzymaniu, Spółka poniesie tzw. koszty finansowania dłużnego w rozumieniu regulacji art. 15c ust. 12 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2587, dalej: „ustawa o CIT”), tj. koszty związane z pozyskaniem środków finansowych na realizację tej Inwestycji oraz jej bieżącą działalność operacyjną (w szczególności odsetki, wszelkiego rodzaju opłaty i prowizje związane z zaciągniętymi pożyczkami lub kredytami, oraz koszty związane z innymi rodzajami finansowania).

Dodatkowo, Spółka wskazuje, że:

1) Spółka (będąca inwestorem projektu polegającego na budowie Y.), podlega opodatkowaniu w państwie członkowskim Unii Europejskiej tj. w Polsce;

2) Y., znajduje się całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej, gdyż będzie zlokalizowana na terenie wyłącznej strefy ekonomicznej, którą zgodnie z przepisami konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, sporządzonej w Montego Bay dnia 10 grudnia 1982 r. (Dz.U.2002.59.543, dalej: „Konwencja”), w zakresie budowy i wykorzystywania Y., zdaniem Wnioskodawcy, uznać należy za część terytorium Polski;

3) koszty finansowania zewnętrznego będą wykazywane dla celów podatkowych w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej;

4) po zakończeniu inwestycji w postaci Y., dochody z Y. osiągane będą w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej, gdyż Spółka jest polskim rezydentem podatkowym.

Pytanie

Czy opisana w stanie faktycznym Inwestycja stanowi długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej, o którym mowa w art. 15c ust. 8 i 10 ustawy o CIT i tym samym na podstawie art. 15c ust. 8 i 10 ustawy o CIT, Spółka ma prawo nie uwzględniać kosztów finansowania dłużnego poniesionych na wybudowanie Y. oraz finansowanie jej działalności operacyjnej związanej z jej eksploatacją i utrzymaniem przy wyliczaniu limitu kosztów finansowania dłużnego?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Spółki, realizacja Inwestycji, opisanej w stanie faktycznym, stanowi długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej, o którym mowa w art. 15c ust. 8 i 10 ustawy o CIT i w rezultacie, przy wyliczaniu limitu kosztów finansowania dłużnego, Wnioskodawca jest uprawniony do nieuwzględniania kosztów finansowania dłużnego wynikających z kredytów, pożyczek i innych źródeł finansowania wykorzystywanych do sfinansowania Inwestycji oraz działalności operacyjnej związanej z eksploatacją i utrzymaniem przedmiotowej Y..

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, Podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wyższą ze wskazanych kwot:

1) kwotę 3 000 000 zł albo

2) kwotę obliczoną według następującego wzoru:

[(P - Po) - (K - Am - Kfd)] × 30%, w którym poszczególne symbole oznaczają:

P - zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym,

Po - przychody o charakterze odsetkowym,

K - sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu,

Am - odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów,

Kfd - zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu.

Przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się, zgodnie z treścią art. 15c ust. 3 ustawy o CIT - kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

W myśl zaś art. 15c ust. 8 ustawy o CIT, przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nie bierze się pod uwagę kosztów finansowania dłużnego wynikających z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej, w przypadku którego spełnione są łącznie następujące warunki:

1) wykonawca projektu podlega opodatkowaniu w państwie członkowskim Unii Europejskiej;

2) aktywa, których projekt dotyczy, znajdują się całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej;

3) koszty finansowania zewnętrznego są wykazywane dla celów podatkowych w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej;

4) dochody są osiągane w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej.

Jak wskazała Spółka w stanie faktycznym, Wnioskodawca jest inwestorem i właścicielem projektu polegającego na budowanie Y., podlega opodatkowaniu w Polsce, a aktywa, których projekt dotyczy znajdują się w całości w Polsce jako państwie członkowskim Unii Europejskiej. Tym samym Spółka jest wykonawcą projektu w rozumieniu regulacji art. 15c ust. 8 pkt 1 ustawy o CIT. Powyższe potwierdza stosowana w wydawanych interpretacjach indywidualnych wykładnia „wykonawcy”, tj. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 lutego 2021 r., nr 0111-KDIB1-3.4010.589.2020.1.AN:„Zdaniem Wnioskodawcy, za wykonawcę projektu należy uznać Spółkę jako podmiot odpowiedzialny za realizację budowy Farmy wiatrowej oraz uprawniony do jej późniejszej eksploatacji”.

Dodatkowo Inwestycja zostanie zrealizowana na terenie polskiej wyłącznej strefie ekonomicznej, która zgodnie z przepisami konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, sporządzonej w Montego Bay dnia 10 grudnia 1982 r. (Dz.U.2002.59.543, dalej: „Konwencja”), ratyfikowanej przez Polskę ustawą z dnia 2 lipca 1998 r. o ratyfikacji Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, wraz z Porozumieniem w sprawie implementacji części XI Konwencji, sporządzonym w Nowym Jorku dnia 29 lipca 1994 r. (Dz.U.1998.98.609), powinna zostać uznana za część terytorium Polski.

Zgodnie bowiem z art. 56 ust. 1 lit. (a) Konwencji, państwo nadbrzeżne ma w wyłącznej strefie ekonomicznej suwerenne prawa w celu badania, eksploatacji i ochrony zasobów naturalnych, zarówno żywych, jak i nieożywionych, wód morskich pokrywających dno, a także dna morskiego i jego podziemia oraz w celu gospodarowania tymi zasobami, jak również w odniesieniu do innych przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji strefy, takich jak wytwarzanie energii poprzez wykorzystanie wody, prądów i wiatrów.

Y. wzniesioną i wykorzystywaną przez Spółkę na podstawie pozwoleń, o których mowa m.in. w art. 23 ustawy o obszarach morskich, należy uznać za konstrukcję, o której mowa w art. 60 ust. 1 lit. (b) Konwencji, w myśl którego państwo nadbrzeżne ma w wyłącznej strefie ekonomicznej wyłączne prawo budowania oraz wydawania pozwoleń i przepisów dotyczących budowy, eksploatacji i wykorzystywania instalacji i konstrukcji dla celów przewidzianych w artykule 56 i dla innych celów gospodarczych.

Stosownie natomiast do art. 60 ust. 2 Konwencji, państwo nadbrzeżne posiada wyłączną jurysdykcję nad takimi sztucznymi wyspami, instalacjami i konstrukcjami, łącznie z jurysdykcją w zakresie wydawania ustaw i innych przepisów prawnych w sprawach celnych, skarbowych, sanitarnych i imigracyjnych, a także w sprawach bezpieczeństwa.

W związku zatem z faktem, że budowa oraz eksploatacja Y., zlokalizowanej na terenie wyłącznej strefy ekonomicznej, podlega pod obowiązujące przepisy Rzeczpospolitej Polskiej, to za lokalizację Inwestycji należy uznać terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Powyższe potwierdzają organy podatkowe, przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 września 2023 r., nr 0111-KDIB3-3.4012.323.2020.1.MAZ: „Zatem z powołanych powyżej przepisów wynika, że w zakresie działalności dotyczącej budowy i wykorzystania m.in. morskich farm wiatrowych, wykonanie jurysdykcji odbywa się na podstawie przepisów obowiązujących w prawie krajowym, a tym samym w zakresie tej działalności wyłączną strefę ekonomiczną należy uznać za część terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Powyższa zasada będzie odnosić się do określonych we wniosku działań związanych z realizacją przedmiotowej inwestycji w tzw. „fazie projektu/rozwoju”, „w fazie budowy” oraz „w fazie operacyjnej”. Jak bowiem wynika z art. 22 ust. 1 ustawy o obszarach morskich, wyłączne prawo Rzeczpospolitej Polskiej w wolnej strefie ekonomicznej dotyczy nie tylko wznoszenia i udzielania pozwoleń na wznoszenie i wykorzystanie określonych obiektów do przeprowadzania badań naukowych, rozpoznawania lub eksploatacji zasobów, ale dotyczy również przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji wyłącznej strefy ekonomicznej (np. wykorzystania w celach energetycznych wiatru)”.

A zatem, jako że Spółka podlega opodatkowaniu w Polsce (państwie członkowskim Unii Europejskiej), Inwestycja zostanie zrealizowana na polskiej wyłącznej strefie ekonomicznej, która zgodnie z przepisami Konwencji stanowi terytorium Polski, koszty finansowania dłużnego poniesione w związku z realizacją Inwestycji oraz jej późniejszą eksploatacją i utrzymaniem, a także dochody Spółki będą wykazywane dla celów podatkowych w całości w Polsce, należy uznać, iż przesłanki z art. 15c ust. 8 ustawy o CIT zostały spełnione.

Jednocześnie zgodnie z art. 15c ust. 10 ustawy o CIT, długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej oznacza projekt służący dostarczeniu, modernizacji, eksploatacji lub utrzymaniu znaczącego składnika aktywów, będący w ogólnym interesie publicznym, wobec czego zarówno koszty finansowania dłużnego ponoszone przez Spółkę na wybudowanie Inwestycji, jak i te poniesione już po jej wybudowaniu, na bieżącą działalność operacyjną Inwestycji należy oceniać analogicznie, jako koszty finansowania dłużnego wynikające z kredytów bankowych, pożyczek oraz ewentualnych innych źródeł finansowania, w tym od instytucji finansowych, wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej.

Odnosząc się natomiast do samej definicji długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej zawartej w art. 15c ust. 10 ustawy o CIT, zdaniem Spółki, Inwestycja spełnia warunki uznania jej za znaczący składnik aktywów w rozumieniu art. 15c ust. 10 ustawy o CIT, z uwagi na główny cel jej realizacji - stworzenie odnawialnego źródła energii oraz ze względu na fakt, iż przedmiotowa Y. będzie stanowiła główny element aktywów w bilansie Spółki. Przy czym zaznaczyć należy, iż Spółka zakłada wieloletnie funkcjonowanie Y.

Odnosząc się zaś do pojęć infrastruktury oraz ogólnego interesu publicznego zawartych w treści art. 15c ust. 10 ustawy o CIT należy odwołać się do Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (Dz. U. UE. L. z 2016 r. Nr 193, str. 1 z późn. zm.; dalej: „Dyrektywa”). Wskazać bowiem należy, że treść przepisów art. 15c ustawy o CIT odnoszących się do kosztów finansowania dłużnego wynika z ich dostosowania do regulacji zawartych w Dyrektywie, przewidujących restrykcyjne zasady limitowania kosztów inwestycji w przypadku niedostatecznej kapitalizacji (finansowaniu podatników długiem), celem ograniczenia efektu w postaci wykazywania straty podatkowej. Przeciwdziałanie to, na mocy art. 15c ust. 1 ustawy o CIT polega na wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, pomniejszonych o wartość zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w danym roku podatkowym odpisów amortyzacyjnych oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego. Wyłączenie limitowania kosztów dotyczy finansowania dłużnego długoterminowych projektów z zakresu infrastruktury publicznej, gdyż projekty takie nie stwarzają istotnego ryzyka erozji bazy podatkowej i transferu zysków. I tak zgodnie z art. 4 ust. 4 Dyrektywy, długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej oznacza projekt służący dostarczeniu, modernizacji, eksploatacji lub utrzymaniu znaczącego składnika aktywów, który to projekt dane państwo członkowskie uważa za będący w ogólnym interesie publicznym. Niemniej, jako że ani przepisy Dyrektywy, ani przepisy ustawy o CIT nie definiują pojęcia infrastruktury, jak również ogólnego interesu publicznego, należy odwołać należy się do ogólnych zasad wykładni językowej.

I tak, zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN pojęcie „infrastruktury” należy rozumieć jako urządzenia i instytucje usługowe niezbędne do należytego funkcjonowania społeczeństwa i produkcyjnych działów gospodarki.

Natomiast przez pojęcie „publiczny” zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN należy rozumieć między innymi:

• dotyczący całego społeczeństwa lub jakiejś zbiorowości;
• dostępny lub przeznaczony dla wszystkich.

Zasadnym jest także odniesienie się do Zaleceń dotyczących przeciwdziałania erozji bazy podatkowej i przenoszeniu zysków, opublikowanych przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (dalej: „OECD”; Raport OECD „Addressing Base Erosion and Profit Shifting”, sporządzony na zlecenie G20, Działanie 4, Aktualizacja z 2016 r. dalej: „Zalecenia OECD”), które to zalecenia zostały przyjęte przez Radę Europejską i stały się podstawą do rozwiązań przyjętych w Dyrektywie ATAD.

W Zaleceniach OECD wyjaśniono, że od zasady limitowania możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego postanowiono odstąpić w przypadku kosztów finansowania zewnętrznego wykorzystywanych na cele inwestycji wykazujących silne powiązanie z sektorem publicznym, które z uwagi na ich specyfikę wykazują wysoki wskaźnik zadłużenia, ale nie powodują ryzyka wystąpienia erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysku. Przesłanką zastosowania powyższego wyłączenia było niewielkie lub zerowe ryzyko w zakresie erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków w przypadku dopuszczenia możliwości odliczania kosztów finansowania zewnętrznego projektów z zakresu infrastruktury publicznej. W Zaleceniach OECD wskazano, że za projekt z zakresu infrastruktury publicznej mogą zostać uznane projekty spełniające poniższe warunki:

• projekt ma charakter długoterminowy (czas trwania inwestycji wynosi powyżej 10 lat), a środki trwałe składające się na projekt nie mogą zostać zbyte wedle swobodnego uznania podmiotu prowadzącego projekt;
• podmiot prowadzący projekt, na gruncie umowy lub innej podstawy prawnej, jest zobowiązany przez jednostkę sektora publicznego lub organizację pożytku publicznego do dostarczania towarów lub usług leżących w ogólnym interesie publicznym, które to zobowiązanie jest przedmiotem szczególnej kontroli lub regulacji;
• wypłata odsetek następuje na rzecz podmiotu trzeciego udzielającego kredytu, który to podmiot może dochodzić zaspokojenia swoich wierzytelności ze środków trwałych składających się na projekt lub z dochodów osiągniętych z przedmiotowego projektu.

Na wykładnię pojęcia ogólnego interesu publicznego, które potwierdzają stanowisko Spółki w zakresie generalnego uznania farm wiatrowych za długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej w rozumieniu art. 15c ust. 10 ustawy o CIT, a w konsekwencji zasadności zastosowania do farm wiatrowych art. 15c ust. 8 ustawy o CIT, przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego o której mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, którą należy wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów zwrócił również uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 marca 2023 r. o sygn. III SA/Wa 2560/22, zgodnie z którym: „Podnieść należy, że prawodawca podkreśla, że mają to być projekty z „zakresu” co uprawnia do twierdzenia o szerokim określeniu kategorii projektów inwestycyjnych w tym zakresie. Warte odnotowania jest także to, że mają to być projekty długoterminowe. Zatem projekty o charakterze wieloletnim i trwałym służące dostarczeniu, modernizacji, eksploatacji lub utrzymaniu znaczącego składnika aktywów. Istotne jest także to, że o tym czy dany projekt inwestycyjny spełnia przesłanki określone w wyłączeniu z limitowania kosztów decyduje zapewne w oparciu o obiektywne opinie dane państwo członkowskie. To państwo członkowskie określa czy dany projekt uważa za będący w ogólnym interesie publicznym. Stwierdzić należy, że pojęcie „interesu publicznego” to, m.in., jedna z najważniejszych klauzul generalnych jaką posługuje się system prawny. Klauzule generalne w systemie prawa to zwroty niedookreślone, których celem jest zapewnienie elastyczności w stosowaniu przepisów prawnych. Przed przystąpieniem do próby przedstawienia definicji pojęcia interesu publicznego należy odwołać się do, m.in., orzecznictwa sądowego. Według Naczelnego Sądu Administracyjnego dokonującego wykładni, m.in., pojęcia „interesu publicznego” (por. wyrok z 2 grudnia 2014 r., sygn. akt: II FSK 71/13) pojęcie „interesu publicznego” to klauzula generalna, która w kontekście indywidualnej sprawy winna być poddana stosownej wykładni. Wymagania interesu publicznego muszą być ustalone w konkretnej sprawie i muszą uzyskać zindywidualizowaną treść wynikającą ze stanu faktycznego i prawnego sprawy. (...) Przy wykładni interesu publicznego należy uwzględniać respektowanie wartości wspólnych dla całego społeczeństwa, np. bezpieczeństwa i sprawiedliwości”. Zważywszy powyższe projekt będący w ogólnym interesie publicznym w rozumieniu art. 15c ust. 10 ustawy o CIT to projekt dotyczący ogółu osób, istotny dla całego społeczeństwa i gospodarki zapewniający ciągłość i bezpieczeństwo w dostawie energii elektrycznej (por. prawomocny wyrok WSA w Warszawie w sprawie III SA/Wa 2493/18)”.

Podobnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 30 czerwca 2022 r. o sygn. I SA/Kr 427/22 zauważył, że: „W ocenie Sądu, przez infrastrukturę publiczną należy rozumieć zbiór instytucji, obiektów, czy urządzeń stanowiących podstawę do właściwego funkcjonowania bądź rozwoju danego systemu gospodarczego. Szerzej określając, jest to kompleks urządzeń użyteczności publicznej, niezbędny do zapewnienia należytego funkcjonowania gospodarki narodowej i życia ludności, odpowiednio rozmieszczony w przestrzeni (Kupiec i in. „Gospodarka Przestrzenna Infrastruktura Ekonomiczna” Uniwersytet w Białymstoku, 2005). Pojęcie infrastruktury zostało podobnie zdefiniowane przez A. Ginsberta-Geberta („Ekonomiczne i socjologiczne problemy ochrony środowiska”: praca zbiorowa Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1985), który poza wymienieniem takich cech, jak: podstawowe instytucje niezbędne do funkcjonowania gospodarki czy związanie z terenem bazy materialnej, wskazuje także o konieczności wyposażenia terenu, zarówno w niezbędne urządzenia techniczne, jak i urządzenia społeczne, socjalne i instytucje kultury. Wskazuje tym samym, że infrastruktura stanowi odrębną kategorię ekonomiczną złożoną z infrastruktury technicznej i społecznej”.

Jednocześnie, odnosząc się do spełnienia przez przedmiotową Inwestycję kryterium ogólnego interesu publicznego należy wskazać, że:

• celem budowy Y. była i jest produkcja energii elektrycznej, która następnie dostarczana do finalnego odbiorcy zaspokaja jedną z podstawowych potrzeb społecznych;
• Urząd Regulacji Energetyki przyznał Spółkę kontrakt różnicowy, w zakresie realizowanej Inwestycji, a kontrakty takie przyznawane są projektom przyczyniającym się do transformacji Polski, w kierunku gospodarki niskoemisyjnej;
• budowa Y. wpisuje się w założenia zatwierdzonej przez Radę Ministrów „Polityki energetycznej Polski do 2040 r.”, w której prognozuje się wzrost udziału Odnawialnych Źródeł Energii (OZE) w końcowym zużyciu energii do co najmniej 23% energii brutto, przy czym nie mniej niż 32% w elektroenergetyce (głównie energia wiatrowa i energia pochodząca z fotowoltaiki). Dodatkowo w założeniach „Polityki energetycznej Polski do 2040 r.” wskazano, że morskie elektrownie wiatrowe cechują się wyższą produktywnością od tych zlokalizowanych na lądzie, a funkcjonowanie morskiej energetyki wiatrowej będzie stanowić główny element transformacji elektroenergetycznej, co przyczyni się do ogromnego wpływu na redukcję emisyjności wytwarzania energii elektrycznej oraz rozwoju branż gospodarki związanych z tą technologią, zapewniając ponad 60 tys. nowych miejsc pracy. A zatem, jak zostało wskazane również w stanie faktycznym, budowa Y. pozwoli na pełne wykorzystanie potencjału wiatru na morzu, który jest znacznie silniejszy niż na lądzie, co umożliwi transformację systemu energetycznego w kierunku gospodarki niskoemisyjnej i pomoże zapewnić bezpieczeństwo energetyczne kraju.

Trzeba również zauważyć, że zgodnie z art. 6 pkt 4a u.g.n., celami publicznymi w rozumieniu tej ustawy jest budowa oraz utrzymywanie Y. w rozumieniu ustawy z dnia 17 grudnia 2020 r. o promowaniu wytwarzania energii elektrycznej w morskich farmach wiatrowych (Dz. U. z 2022 r. poz. 1050 i 2687) wraz z zespołem urządzeń służących do wyprowadzenia mocy w rozumieniu tej ustawy.

Natomiast stosownie do art. 3 pkt 3 u.p.w.e.e. przez morską Y. należy rozumieć instalację stanowiącą wyodrębniony zespół urządzeń służących do wytwarzania energii, w skład którego wchodzi jedna lub więcej morskich turbin wiatrowych, sieć średniego napięcia wraz ze stacjami elektroenergetycznymi zlokalizowanymi na morzu, z wyłączeniem urządzeń po stronie górnego napięcia transformatora lub transformatorów znajdujących się na tej stacji. Z kolei, zgodnie z art. 3 pkt 13 u.p.w.e.e. zespół urządzeń służących do wyprowadzenia mocy to wyodrębniony zespół urządzeń i budowli związanych, jak i niezwiązanych trwale z gruntem, w tym dnem morskim, służących do wyprowadzenia mocy z Y. od zacisków strony górnego napięcia transformatora lub transformatorów znajdujących się na stacji albo stacjach elektroenergetycznych zlokalizowanych w polskich obszarach morskich do miejsca rozgraniczenia własności określonego we wstępnych warunkach przyłączenia lub warunkach przyłączenia.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, realizowana przez Wnioskodawcę Inwestycja, będąca przedmiotem niniejszego wniosku spełnia powyższą definicję, gdyż budowana Y. będzie wyposażona m.in. w:

• morskie turbiny wiatrowe;
• wewnętrzną sieć przesyłową;
• morską stację elektroenergetyczną;
• infrastrukturę służącą wyprowadzeniu mocy z morskich farm wiatrowych.

Tym samym, budowa Y. wraz z infrastrukturą towarzyszącą, zlokalizowaną częściowo na morzu, a częściowo na lądzie, stanowić będzie cel publiczny w rozumieniu u.g.n. Spółka wskazuje, że jest świadoma, iż pojęcie „celu publicznego”, zawartego w u.g.n., nie jest tożsame z pojęciem „ogólnego interesu publicznego”, natomiast w związku z brakiem jednoznacznej definicji „ogólnego interesu publicznego” w prawie podatkowym, w ocenie Wnioskodawcy posiłkowo możliwe jest wykorzystanie, w niniejszej sprawie, pojęcia „celu publicznego” zawartego w u.g.n.

Reasumując powyższe, zdaniem Spółki, nie ulega wątpliwości, iż Y. wykorzystywana do produkcji energii elektrycznej z wykorzystaniem wiatru spełnia przesłanki uznania jej za projekt będący w ogólnym interesie publicznym, a w konsekwencji Wnioskodawca jest uprawniony, na podstawie art. 15c ust. 8 i 10 ustawy o CIT, do nieuwzględniania przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego o której mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, kosztów finansowania dłużnego wynikających z kredytów bankowych, pożyczek od podmiotów powiązanych oraz innych źródeł wykorzystywanych do sfinansowania Inwestycji oraz do działalności operacyjnej, polegającej na późniejszej eksploatacji Y.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa:

1) kwotę 3.000.000 zł albo

2) kwotę obliczoną według następującego wzoru:

[(P - Po) - (K - Am - Kfd)] x 30%

w którym poszczególne symbole oznaczają:

P – zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym,

Po – przychody o charakterze odsetkowym,

K – sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu,

Am – odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów,

Kfd – zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu.

W myśl art. 15c ust. 3 ustawy o CIT:

Przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Stosownie do art. 15c ust. 8 ustawy o CIT:

Przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nie bierze się pod uwagę kosztów finansowania dłużnego wynikających z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej, w przypadku którego spełnione są łącznie następujące warunki:

1) wykonawca projektu podlega opodatkowaniu w państwie członkowskim Unii Europejskiej;

2) aktywa, których projekt dotyczy, znajdują się całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej;

3) koszty finansowania zewnętrznego są wykazywane dla celów podatkowych w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej;

4) dochody są osiągane w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 15c ust. 9 ustawy o CIT:

Dochodu wynikającego z długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej nie uwzględnia się przy obliczaniu przychodów i kosztów, o których mowa w ust. 1.

Natomiast w myśl art. 15c ust. 10 ustawy o CIT:

Długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej oznacza projekt służący dostarczeniu, modernizacji, eksploatacji lub utrzymaniu znaczącego składnika aktywów, będący w ogólnym interesie publicznym.

Stosownie do art. 15c ust. 12 ustawy o CIT:

Przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Mając na uwadze powyżej wskazane przepisy, aby dany projekt został uznany za długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej spełnione muszą być następujące warunki:

1. przedmiotem projektu ma być znaczący składnik aktywów, a zatem stanowić zasoby majątkowe podatnika o wiarygodnie określonej wartości. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2021 r. poz. 217 ze zm., dalej: „Ustawa o Rachunkowości”) aktywa to kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych;

2. celem projektu ma być dostarczenie, modernizacja lub eksploatacja tego znaczącego składnika aktywów;

3. cel projektu wskazany powyżej ma być w ogólnym interesie publicznym. Pojęcie „interes” oznacza, iż pewien stan lub przedmiot zostaje uznany za „interes” danego podmiotu, ponieważ jest on dla niego wartościowy, korzystny lub przez niego pożądany. W przypadku interesu publicznego pewien stan lub przedmiot jest uznany za wartościowy korzystny lub pożądany przez całe społeczeństwo lub jakąś jego zbiorowość.

Jednocześnie wskazać należy, że uregulowanie przewidziane w art. 15c ust. 8, 9 i 10 ustawy o CIT dotyczy nie wszystkich długoterminowych projektów z zakresu infrastruktury publicznej, lecz tylko takich, które spełniają dodatkowe cztery warunki wskazane w art. 15c ust. 8 ustawy.

Pojęcie infrastruktury publicznej nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Również wykładnia językowa nie daje w tym zakresie jednoznacznych wyników.

Dla rozstrzygnięcia analizowanej sprawy należy sięgnąć do przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 344 ze zm.).

Powyższe wynika m.in. z zasady respektowania terminologii przejętej z innych gałęzi prawa w procesie wykładni prawa podatkowego. Zgodnie z tą zasadą istnieje obowiązek przyjmowania, że terminy używane w prawie podatkowym, mające ustalone znaczenie w innych gałęziach prawa, zachowują to znaczenie w prawie podatkowym, chyba że z danej ustawy podatkowej - wyraźnie (przez definicję legalną) bądź z kontekstu – wynika co innego (prawo podatkowe zachowuje swoją odrębność i autonomię wobec innych gałęzi prawa). Tożsamość terminów stwarza silne domniemanie tożsamości ich znaczeń. Zasadę respektowania pojęć przejętych z innych dziedzin prawa można rozpatrywać w sferze tworzenia i stosowania prawa. W zakresie tworzenia prawa powinna ona polegać na przypisywaniu w tekście aktów prawnych określonym desygnatom tych samych terminów, które zostały użyte dla ich oznaczenia w aktach należących do innych dziedzin prawa. W sferze stosowania prawa można przypuszczać, że zasada ta powinna być rozumiana jako nakaz interpretowania w prawie podatkowym pojęć, dla których nie sformułowano odrębnych definicji w ustawach podatkowych, w ten sam sposób co na gruncie wykorzystujących te same pojęcia aktów prawnych należących do innych dziedzin prawa. W tym drugim ujęciu zasada respektowania pojęć przejętych z innych dziedzin prawa powinna ona bowiem chronić uzasadnione przekonanie podatnika, że to samo pojęcie w całym systemie prawnym powinno być interpretowane w tożsamy sposób.

Stosownie do art. 6 pkt 4a ww. ustawy:

Celami publicznymi, w rozumieniu powołanej ustawy są:

4a) budowa oraz utrzymywanie Y. w rozumieniu ustawy z dnia 17 grudnia 2020 r. o promowaniu wytwarzania energii elektrycznej w morskich farmach wiatrowych (Dz.U. z 2022 r. poz. 1050 i 2687) wraz z zespołem urządzeń służących do wyprowadzenia mocy w rozumieniu tej ustawy.

Z przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka podejmuje działania inwestycyjne polegające na wybudowaniu (…) (dalej: „Inwestycja”) wraz z niezbędną infrastrukturą mającą znajdować się także częściowo na lądzie, która będzie służyła do produkcji energii elektrycznej z odnawialnego źródła energii jakim jest wiatr. Po jej wybudowaniu i oddaniu do użytkowania, Spółka będzie eksploatować przedmiotową Y.. Wnioskodawca przewiduje, że Y. będzie funkcjonowała przez co najmniej 15 lat od momentu jej wybudowania. Instalacje związane z inwestycją w Y. będą częściowo zlokalizowane na lądzie, a częściowo na morzu na terenie polskiej wyłącznej strefy ekonomicznej w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz.U.2017.2205 t.j. z dnia 29 listopada 2017 r.; dalej: „ustawa o obszarach morskich”). Y., w części znajdującej się na morzu będzie wznoszona na podstawie uzyskanych przez Spółkę pozwoleń, o których mowa m.in. w art. 23 ustawy o obszarach morskich. W skład Y. będą wchodziły w szczególności:

• elektrownie wiatrowe,
• infrastruktura przyłączeniowa Y., w tym:
• stacje elektroenergetyczne,
• linie elektroenergetyczne.

Zgodnie z założeniami Y. pozwoli na pełne wykorzystanie potencjału wiatru na morzu, który jest znacznie silniejszy niż na lądzie, co umożliwi transformację systemu energetycznego w kierunku gospodarki niskoemisyjnej i pomoże zapewnić bezpieczeństwo energetyczne kraju.

Spółka wskazuje, że Y., będąca przedmiotem niniejszego wniosku będzie wyposażona m.in. w:

• morskie turbiny wiatrowe;
• wewnętrzną sieć przesyłową;
• morską stację elektroenergetyczną;
• infrastrukturę służącą wyprowadzeniu mocy z Y.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że Y. będzie głównym składnikiem aktywów w bilansie Spółki.

Spółka wskazuje, że w przedmiotowej sprawie zostaje spełniona definicja Y., o której mowa w art. 3 pkt 3 oraz zespołu urządzeń służących do wyprowadzenia mocy, o którym mowa w art. 3 pkt 13 ustawy z dnia 17 grudnia 2020 r. o promowaniu wytwarzania energii elektrycznej w morskich farmach wiatrowych (t. j. Dz. U. z 2022. poz. 1050, dalej: „u.p.w.e.e.”). W konsekwencji przedmiotowa Y. wraz z niezbędną infrastrukturą towarzyszącą, zlokalizowaną w części na morzu, a w części na lądzie, stanowi cel publiczny w rozumieniu art. 6 pkt 4a) ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 344, dalej: „u.g.n.”).

W związku z finansowaniem Inwestycji oraz działalności operacyjnej polegającej na jej eksploatacji i utrzymaniu, Spółka poniesie tzw. koszty finansowania dłużnego w rozumieniu regulacji art. 15c ust. 12 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2587, dalej: „ustawa o CIT”), tj. koszty związane z pozyskaniem środków finansowych na realizację tej Inwestycji oraz jej bieżącą działalność operacyjną (w szczególności odsetki, wszelkiego rodzaju opłaty i prowizje związane z zaciągniętymi pożyczkami lub kredytami, oraz koszty związane z innymi rodzajami finansowania).

Dodatkowo, Spółka wskazuje, że:

1) Spółka (będąca inwestorem projektu polegającego na budowie Y.), podlega opodatkowaniu w państwie członkowskim Unii Europejskiej tj. w Polsce;

2) Y., znajduje się całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej, gdyż będzie zlokalizowana na terenie wyłącznej strefy ekonomicznej, którą zgodnie z przepisami konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, sporządzonej w Montego Bay dnia 10 grudnia 1982 r. (Dz.U.2002.59.543, dalej: „Konwencja”), w zakresie budowy i wykorzystywania Y., zdaniem Wnioskodawcy, uznać należy za część terytorium Polski;

3) koszty finansowania zewnętrznego będą wykazywane dla celów podatkowych w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej;

4) po zakończeniu inwestycji w postaci Y., dochody z Y. osiągane będą w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej, gdyż Spółka jest polskim rezydentem podatkowym.

Z definicji Y. zawartej w art. 3 pkt 4 ustawy z 17 grudnia 2020 r. o promowaniu wytwarzania energii elektrycznej w morskich farmach wiatrowych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1385 ze zm.) wynika, że jest to instalacja stanowiąca wyodrębniony zespół urządzeń służących do wytwarzania energii, w skład którego wchodzi jedna lub więcej morskich turbin wiatrowych, sieć średniego napięcia wraz ze stacjami elektroenergetycznymi zlokalizowanymi na morzu, z wyłączeniem urządzeń po stronie górnego napięcia transformatora lub transformatorów znajdujących się na tej stacji.

Zgodnie z art. 3 pkt 13 ww. ustawy, zespół urządzeń służących do wyprowadzenia mocy to wyodrębniony zespół urządzeń i budowli związanych, jak i niezwiązanych trwale z gruntem, w tym dnem morskim, służących do wyprowadzenia mocy z Y. od zacisków strony górnego napięcia transformatora lub transformatorów znajdujących się na stacji albo stacjach elektroenergetycznych zlokalizowanych w polskich obszarach morskich do miejsca rozgraniczenia własności określonego we wstępnych warunkach przyłączenia lub warunkach przyłączenia.

Tym samym, w analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, realizacja Inwestycji polegająca na budowie Y., która – jak wskazano w opisie sprawy spełnia definicję Y. w rozumieniu ustawy o promowaniu wytwarzania energii elektrycznej w morskich farmach wiatrowych, może być uznana za realizację celu publicznego. Zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że wskazane w treści wniosku przedsięwzięcie stanowi projekt z zakresu infrastruktury publicznej.

We wniosku zostało bowiem wskazane, iż:

• celem budowy Y. była i jest produkcja energii elektrycznej, która następnie dostarczana do finalnego odbiorcy zaspokaja jedną z podstawowych potrzeb społecznych;
• budowa Y. wpisuje się w założenia zatwierdzonej przez Radę Ministrów „Polityki energetycznej Polski do 2040 r.”, w której prognozuje się wzrost udziału Odnawialnych Źródeł Energii (OZE) w końcowym zużyciu energii do co najmniej 23% energii brutto, przy czym nie mniej niż 32% w elektroenergetyce (głównie energia wiatrowa i energia pochodząca z fotowoltaiki). Dodatkowo w założeniach „Polityki energetycznej Polski do 2040 r.” wskazano, że morskie elektrownie wiatrowe cechują się wyższą produktywnością od tych zlokalizowanych na lądzie, a funkcjonowanie morskiej energetyki wiatrowej będzie stanowić główny element transformacji elektroenergetycznej, co przyczyni się do ogromnego wpływu na redukcję emisyjności wytwarzania energii elektrycznej oraz rozwoju branż gospodarki związanych z tą technologią, zapewniając ponad 60 tys. nowych miejsc pracy. A zatem, jak zostało wskazane również w stanie faktycznym, budowa Y. pozwoli na pełne wykorzystanie potencjału wiatru na morzu, który jest znacznie silniejszy niż na lądzie, co umożliwi transformację systemu energetycznego w kierunku gospodarki niskoemisyjnej i pomoże zapewnić bezpieczeństwo energetyczne kraju.

Ponadto zgodnie z art. 6 pkt 4a u.g.n., celami publicznymi w rozumieniu tej ustawy jest budowa oraz utrzymywanie Y. w rozumieniu ustawy z dnia 17 grudnia 2020 r. o promowaniu wytwarzania energii elektrycznej w morskich farmach wiatrowych wraz z zespołem urządzeń służących do wyprowadzenia mocy w rozumieniu tej ustawy.

W konsekwencji, w analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, nie ulega wątpliwości, iż Y. wykorzystywana do produkcji energii elektrycznej z wykorzystaniem wiatru spełnia przesłanki uznania jej za projekt będący w ogólnym interesie publicznym, a w konsekwencji są Państwo uprawnieni, na podstawie art. 15c ust. 8 i 10 ustawy o CIT, do nieuwzględniania przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego o której mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, kosztów finansowania dłużnego wynikających z kredytów bankowych, pożyczek od podmiotów powiązanych oraz innych źródeł wykorzystywanych do sfinansowania Inwestycji oraz do działalności operacyjnej, polegającej na późniejszej eksploatacji Y..

W związku z powyższym, Państwa stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).