Interpretacja indywidualna z dnia 31 października 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.375.2023.2.RST

Nieposiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz miejsce opodatkowania nabywanych usług.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 sierpnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 24 sierpnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz miejsca opodatkowania nabywanych usług. Uzupełnili go Państwo pismem z 29 sierpnia 2023 r. (wpływ 31 sierpnia 2023 r.) oraz – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 3 października 2023 r. (wpływ 5 października 2023 r.)

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka A. (Wnioskodawca) jest spółką z siedzibą działalności gospodarczej na terytorium Szwajcarii, zarejestrowaną jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (dalej: VAT) również w Polsce. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest handel płodami rolnymi (dalej: Towary) na rynkach międzynarodowych, w tym również na rynku polskim.

Spółka posiada w Szwajcarii rozwiniętą infrastrukturę w postaci m.in. odpowiednich biur, zaplecza logistycznego, jak również wykwalifikowaną kadrę zarządzającą i pracowniczą. Personel zatrudniony w centrali w Szwajcarii podejmuje kluczowe decyzje dotyczące działalności Spółki w zakresie obrotu Towarami (w tym również obrotu Towarami na terytorium Polski).

Spółka nie zatrudnia i nie zamierza zatrudniać, na podstawie jakiegokolwiek stosunku prawnego, żadnych pracowników w Polsce.

Spółka jest stroną umów kupna i sprzedaży Towarów, zawieranych z dostawcami i nabywcami Towarów i to na niej spoczywa odpowiedzialność oraz ryzyka związane z tymi umowami. Jednocześnie, na potrzeby obrotu Towarami (w tym ich zakupu oraz sprzedaży) na rynku polskim, Spółka nabywa w Polsce usługi wsparcia (dalej: Usługi) od spółki z grupy (…), tj. B. Sp. z o.o. z siedzibą działalności gospodarczej w Polsce (dalej: B. Sp. z o.o.), B. Sp. z o.o. jest czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym w Polsce.

Działalność B. Sp. z o.o., oprócz własnej działalności handlowej, polegającej na handlu płodami rolnymi (który stanowi jej podstawową działalność gospodarczą) obejmuje również świadczenie lub nabywanie i odsprzedaż na rzecz Spółki usług mających na celu wspieranie jej działalności gospodarczej na terenie Polski.

B. Sp. z o.o., z tytułu świadczenia Usług, wystawia na rzecz Spółki A. faktury dokumentujące Usługi, które w głównej mierze obejmują koszty usług nabytych wcześniej przez B. Sp. z o.o. od zewnętrznych dostawców, tj. m.in.:

• usługi doradcze oraz usługi księgowe;
• usługi najmu powierzchni magazynowej;
• usługi kompleksowej obsługi logistycznej, w tym w załadunku, rozładunku, składowania towarów, przygotowywania towarów do wysyłki;
• usługi spedycji;
• usługi transportowe;
• usługi obsługi plandek;
• usługi tarowania i ważenia aut;
• usługi tłumaczeń;
• usługi kontroli fitosanitarnej.

Dodatkowo, Spółka A. wskazała, iż działalność handlowa, tj. obrót Towarami z Polski i do Polski, który jest realizowany drogą morską lub lądową, odbywa się przy udziale zasobów osobowych i technicznych B. Sp. z o.o. lub też zorganizowanych przez B. Sp. z o.o. zasobów zewnętrznych (np. zewnętrznych firm transportowych, magazynowych, logistycznych, itp.), w ramach świadczenia Usług.

Spółka A. nie dysponuje na terenie Polski żadnymi zasobami rzeczowymi, technicznymi lub osobowymi, które stanowiłyby zaplecze techniczne lub osobowe dla Spółki. W szczególności, Spółka A. nie posiada w Polsce praw do jakiejkolwiek nieruchomości, np. na podstawie umowy najmu (stroną umowy najmu ww. powierzchni magazynowej jest B. Sp. z o.o.). Podobnie, tak jak zostało już wspomniane powyżej, Spółka A. nie zatrudnia i nie zamierza zatrudniać żadnych pracowników na terenie Polski.

Spółka A. wskazała jednocześnie, iż nie posiada bezpośredniej kontroli nad działalnością B. Sp. z o.o., która polegałaby na wskazywaniu konkretnych działań do wykonania, np. w zakresie zatrudnienia, rozpoczęcia bądź kontynuowania współpracy z danym kontrahentem, w celu wykonania danej usługi, np. logistycznej, transportowej, magazynowej, itp.

Współpraca pomiędzy Spółką a B. Sp. z o.o. odbywa się na zasadach właściwych dla relacji usługodawca-usługobiorca, gdzie Spółka (jako usługobiorca) zleca B. Sp. z o.o. (jako usługodawcy) wykonanie danych usług a B. Sp. z o.o. wykonuje te usługi (samodzielnie lub angażując podmioty zewnętrzne) w zamian za stosowne wynagrodzenie.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w odpowiedzi na wezwanie)

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka A. posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej i w konsekwencji nabywane od B. Sp. z o.o. Usługi (zdefiniowane we wniosku) są opodatkowane VAT w Polsce?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w odpowiedzi na wezwanie)

Państwa zdaniem, w opisanym stanie faktycznym Spółka A. nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej i, w konsekwencji, nabywane od B. Sp. z o.o. Usługi nie są opodatkowane VAT w Polsce.

Z uwagi na okoliczność, że Spółka nie posiada siedziby działalności gospodarczej w Polsce, w celu prawidłowego określenia miejsca świadczenia Usług, kluczowa pozostaje analiza opisanego stanu faktycznego pod kątem możliwości przypisania Spółce posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Zgodnie z treścią art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług, w przypadku gdy usługi świadczone są na rzecz podatnika, jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Usługi, które Spółka nabywa od B. Sp. z o.o. nie mieszą się w katalogu usług, o których mowa w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy o VAT.

Zgodnie z zasadą ogólną, miejscem świadczenia usług (poza przypadkami usług enumeratywnie wymienionych w ustawie o VAT) jest miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę, czyli miejsce w którym wykonywane są funkcje naczelne zarządu przedsiębiorstwa, tj. zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządzania przedsiębiorstwem, znajduje się adres zarejestrowanej siedziby przedsiębiorstwa i znajduje się miejsce posiedzeń zarządu przedsiębiorstwa.

Jednocześnie, z art. 28b ust. 2 ustawy o VAT wynika, iż w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Dlatego też, w celu ustalenia prawidłowych zasad opodatkowania VAT danych usług należy, oprócz ustalenia miejsca siedziby usługobiorcy, przeanalizować, czy usługobiorca, działający przy nabyciu danych świadczeń w charakterze podatnika, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski, dla którego świadczone byłyby te usługi. Wykluczenie tej okoliczności pozwala na ustalenie miejsca świadczenia zgodnie z regułą wynikającą z przywołanego powyżej przepisu art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, tj. w oparciu o miejsce siedziby nabywcy usługi.

Polskie przepisy ustawo o VAT nie zawierają definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Należy zatem odwołać się do Rozporządzenia 282/2011, które jest aktem prawa wspólnotowego, obowiązującego bezpośrednio także w polskim porządku prawnym. W treści tego Rozporządzenia zdefiniowane zostało zarówno miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, jak i stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

I tak, z art. 10 Rozporządzenia 282/2011 wynika, iż miejscem siedziby działalności gospodarczej podatnika jest miejsce, w którym wykonywane są funkcje naczelnego zarządu przedsiębiorstwa. Jednocześnie, w celu ustalenia tego miejsca, uwzględnia się miejsce, w którym zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządzania przedsiębiorstwem, adres zarejestrowanej siedziby przedsiębiorstwa oraz miejsce posiedzeń zarządu przedsiębiorstwa.

Z kolei stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce, inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu:

• odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - w sytuacji, gdy mowa o ewentualnym nabyciu usług przez to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011);

• świadczenie usług - w sytuacji, gdy mowa o ewentualnym świadczeniu usług przez to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 2 Rozporządzenia 282/2011).

Jednocześnie, na podstawie art. 11 ust. 3 Rozporządzenia 282/2011, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Odnosząc się do przesłanek determinujących wystąpienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, należy również wskazać na bogate orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE lub Trybunał), w tym na wyroki wydane w sprawach: C-168/84 Gunter Berkholz, C-190/95 ARO Lease BV, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, C-605/12 Welmory Sp. z o.o., C-547/18 Dong Yang Electronics, C-931/19 Titanium Ltd czy C-333/20 Berlin Chemie A. Menarini SRL. W świetle ww. orzecznictwa TSUE, o stałym miejscu prowadzenia działalności można mówić w sytuacji zaistnienia łącznie takich kryteriów jak:

i. odpowiednie zasoby ludzkie i techniczne,

ii. stałość oraz

iii. niezależność/samodzielność.

Innymi słowy, stałe miejsce prowadzenia działalności może powstać, gdy na terytorium danego państwa występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej przez podatnika, a skala tej działalności pozwala na uznanie, że nie jest ona prowadzona w sposób okresowy. Jednocześnie, działalność z tego miejsca powinna być prowadzona w sposób samodzielny. Co więcej struktura stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej powinna umożliwiać zużycie/konsumpcję nabywanych usług albo świadczenie usług z tego miejsca. Należy również podkreślić, że dopiero łączne spełnienie ww. kryteriów pozwala stwierdzić, że dochodzi do istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Przesłanki kwalifikowania danego przypadku jako stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zostały również szeroko omówione w krajowym orzecznictwie administracyjnym. Przykładowo, w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17, podniesiono że:

„(...) stałe miejsce prowadzenia działalności jest to miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej ze stałej obecności zarówno osób, jak i zaplecza technicznego, która cechuje się dostatecznym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogą być zawierane umowy. (...) Stałe miejsce prowadzenia działalności powinno charakteryzować się m.in. odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności.”

Z kolei w wyroku z 19 maja 2022 r., sygn. I FSK 968/20, NSA podniósł że: „Definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” określona w art. 11 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) Nr 282/2011 służy zatem sytuacji określenia czy zagraniczny usługobiorca nabywa, np. krajowe usługi poprzez jego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej i dla potrzeb tego miejsca (skonsumowania tych usług w tym miejscu), czy też nie.”

Mając na uwadze regulacje Rozporządzenia 282/2011, a także konkluzje płynące z przywołanego powyżej orzecznictwa TSUE oraz orzecznictwa polskich sądów administracyjnych, zdaniem Wnioskodawcy, nie ma podstaw aby uznać, że Spółka ma na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W analizowanych okolicznościach faktycznych, nie są bowiem spełnione żadne z kryteriów/przesłanek determinujących występowanie w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W szczególności, Spółka nie posiada na terytorium Polski zaplecza technicznego i personalnego, a tym samym, skoro brak jest ww. zasobów, nie można mówić o spełnieniu kryteriów stałości oraz samodzielności.

Nawet gdyby więc uznać, iż Spółka nabywa Usługi od B. Sp. z o.o. wyłącznie na potrzeby swojej działalności mającej miejsce na terytorium Polski, nie jest możliwe stwierdzenie, że Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z uwagi na brak spełnienia powyższych kryteriów, tj. brak odpowiednich zasobów osobowych, technicznych, jak również brak przymiotu stałości.

Kryterium zaplecza technicznego i personalnego

Spółka ma siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Szwajcarii i tam posiada rozbudowaną infrastrukturę (w postaci m.in. odpowiednich biur i zaplecza techniczno- logistycznego) oraz kadrę zarządzającą i pracowników. Natomiast w Polsce Spółka nie dysponuje żadnym własnym zapleczem technicznym, np. w postaci biura czy magazynów (podkreślić w tym miejscu należy, iż stroną umów najmu powierzchni magazynowej, których koszty są przedmiotem refakturowania w ramach Usług na Spółkę, jest B. Sp. z o.o.). Spółka nie zatrudnia i nie zamierza zatrudniać w Polsce żadnych pracowników. Działalność Spółki w Polsce sprowadza się faktycznie do zakupu i sprzedaży Towarów na rzecz swoich klientów, w tym m.in. klientów z Polski, przy wsparciu B. Sp. z o.o..

W rozpatrywanych okolicznościach faktycznych, za zaplecze techniczne i personalne Spółki na terytorium Polski nie można, w szczególności, uznać zasobów B. Sp. z o.o. Podkreślić należy, że TSUE w swoim orzecznictwie dotyczącym stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wskazuje, iż własne zaplecze personalne i techniczne nie jest konieczne, jeśli dostępność zaplecza innego podmiotu jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego - vide wyrok TSUE w sprawie C-333/20 Berlin Chemie A. Menarini SRL, w którym stwierdzono, iż: „O ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne, aby móc uznać, że podatnik ma odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest jednak, aby podatnik ten był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego własnym zapleczem, na przykład, na podstawie umów o świadczenie usług lub najmu, na mocy których owo zaplecze pozostawałoby do dyspozycji podatnika i które to umowy nie podlegałyby rozwiązaniu w krótkim czasie”.

Tym niemniej, w analizowanych okolicznościach Spółka nie jest uprawniona do dysponowania zapleczem personalnym i technicznym B. Sp. z o.o. w taki sam sposób, jak gdyby było ono jej własnym zapleczem - nie istnieją bowiem umowy pomiędzy Wnioskodawcą a B. Sp. z o.o., które przyznawałyby Spółce takie uprawnienia, jak również nie występują jakiekolwiek okoliczności faktyczne, które wskazywałaby na takie uprawnienia. Co więcej, Spółka nie jest również stroną umów o takim charakterze z jakimkolwiek innym polskim podmiotem. Tak jak wspomniano powyżej, współpraca pomiędzy Spółką a B. Sp. z o.o. nie wykracza poza zasady właściwych dla relacji usługodawca-usługobiorca.

Tym samym, Spółka A. nie jest w posiadaniu na terytorium Polski żadnego zaplecza, które umożliwiałoby jej zarówno nabywanie, jak i świadczenie jakichkolwiek usług, ani nie jest uprawniona do dysponowania zapleczem innego podmiotu.

Przedmiotem współpracy Spółki A. i B. Sp. z o.o. jest jedynie świadczenie przez tą ostatnią spółkę Usług, mających m.in. za zadanie wspieranie działalności gospodarczej Spółki w Polsce. B. Sp. z o.o. umożliwia prawidłowy przebieg realizacji dostaw Towarów na rzecz klientów Spółki, z wykorzystaniem zasobów technicznych i rzeczowych zorganizowanych we własnym zakresie lub dostarczonych przez zewnętrznych usługodawców.

Spółka podkreśliła, że B. Sp. z o.o. samodzielnie podejmuje decyzje dotyczące tego jakie zasoby (wewnętrzne czy zewnętrzne) oraz w jakim zakresie są wykorzystywane do realizacji Usług i ma w tym obszarze pełną swobodę. Innymi słowy, to B. Sp. z o.o. dysponuje zapleczem personalnym, technicznym i rzeczowym wykorzystywanym do realizacji Usług i zaplecze to nie jest w żadnym stopniu kontrolowane przez Spółkę.

W dalszej kolejności, odnosząc się specyficznie do kwestii zaplecza personalnego, wskazać też należy, że wykonywanie Usług przez B. Sp. z o.o. nie wiąże się z zatrudnieniem lub oddelegowaniem pracowników Spółki do Polski. Dodatkowo, Spółka nie wydaje żądnych poleceń pracownikom B. Sp. z o.o. (czy też osobom współpracującym z B. Sp. z o.o.).

Mając na uwadze powyższe, należy również wskazać, że w wyroku z 29 lipca 2021 r., sygn. I FSK 660/18 NSA, odnosząc się do wyroku w sprawie C-931/19 Titanium Ltd. nie dostrzegł przesłanek zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w sytuacji, w której: (i) polska spółka zależna oraz jej pracownicy nie podlegali instrukcjom ani kontroli spółki z siedzibą we Włoszech, (ii) spółka zależna odpowiadała wyłącznie za rezultat wykonywanych usług, nie zaś za sposób ich wykonania (iii) spółka zależna lub jej pracownicy nie mieli prawa zawierania ani negocjowania kontraktów handlowych w sposób wiążący dla spółki włoskiej, a wszystkie decyzje zarządcze związane z działalnością włoskiej spółki podejmowane były na terytorium Włoch.

Podobnie, w analizowanym stanie faktycznym nie ma żadnych podstaw, aby twierdzić, że zasoby techniczne i personalne B. Sp. z o.o., bądź jakiegokolwiek innego podmiotu na terytorium Polski, mogłyby być traktowane jako zaplecze techniczne i personalne Spółki w Polsce, za pomocą którego Spóła mogłaby nabywać lub świadczyć usługi.

W tym kontekście, należy też wskazać na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: DKIS) z 1 kwietnia 2022 r., sygn. 0114-KDIP1- 2.4012.470.2021.3.RM, w której DKIS nie stwierdził przesłanek do zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, bazując na opisie stanu faktycznego, w którym spółka z siedzibą w Niemczech: (i) nabywała od spółki zależnej z siedzibą w Polsce usługę magazynowania oraz dystrybucji towarów będących własnością spółki niemieckiej, (ii) posiadała prawo do przekazywania spółce zależnej wskazówek co do standardów jakości usług świadczonych w magazynie, obowiązujących w spółce niemieckiej i/lub u klienta oraz przekazywania wytycznych własnych i/lub klienta związanych z poszczególnymi dostawami towarów oraz (iii) mogła dokonywać okresowych kontroli towarów.

Tak więc, DKIS potwierdził, że okoliczność zgłaszania wobec usługodawcy ewentualnych wskazówek/wytycznych w zakresie standardów świadczonych usług nie stanowi przesłanki przemawiającej za powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Irrelewantna w analizowanym stanie faktycznym jest również okoliczność, że Spółka i B. Sp. z o.o. są podmiotami powiązanymi.

W tym kontekście, wskazać należy bowiem na wyrok Trybunału wydany w sprawie C-547/18 Dong Yang Electronics sp. z o.o., w którym podkreślono, że identyfikacja stałego miejsca działalności gospodarczej nie powinna się opierać wyłącznie na fakcie współpracy z podmiotem o określonym statusie prawnym, lecz w oparciu o zaistnienie określonych przesłanek materialnych, determinujących ewentualne powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W cytowanym wyroku TSUE stwierdził, iż: „(...) uznanie danego miejsca za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie może zależeć wyłącznie od statusu prawnego zainteresowanego podmiotu. W tym względzie, o ile możliwe jest, aby spółka zależna stanowiła stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej swej spółki dominującej (...), o tyle taka kwalifikacja zależy od materialnych przesłanek ustanowionych rozporządzeniem wykonawczym nr 282/2011, w szczególności w jego art. 11, które należy oceniać w kontekście rzeczywistości gospodarczej i handlowej. (...) nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki mającej siedzibę w państwie trzecim, wyłącznie opierając się na fakcie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną”.

Ponadto, w wyroku NSA z 19 maja 2022 r. (sygn. I FSK 968/20) wskazano, że: „Nie można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej” zagranicznego usługobiorcy w rozumieniu art. 11 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) Nr 282/2011 w zw. z art. 28b ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, jeżeli to samo zaplecze personalne i techniczne, które ma zostać udostępnione spółce zagranicznej przez spółkę krajową i które zdaniem organów podatkowych pozwala na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności spółki zagranicznej w kraju, stanowi również zaplecze, dzięki któremu spółka krajowa świadczy usługi na rzecz spółki zagranicznej” - co potwierdza stanowisko Spółki, zgodnie z którym, w omawianych okolicznościach nie można uznać zaplecza B. Sp. z o.o., dzięki któremu/za pomocą którego spółka ta świadczy usługi na rzecz Spółki, za zaplecze Spółki.

Podsumowując powyższe argumenty, podkreślają Państwo, iż brak jest przesłanek do stwierdzenia, że Spółka posiada na terytorium Polski jakiekolwiek zaplecze techniczne i personalne, a w konsekwencji, nie można przypisać Spółce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Kryterium stałości i samodzielności

Mając na uwadze okoliczność, iż w przedstawionym stanie faktycznym nie występuje na terytorium Polski jakiekolwiek zaplecze techniczne i personalne Spółki, w Państwa ocenie, bezprzedmiotowa byłaby analiza kryteriów stałości oraz samodzielności takiego zaplecza, jako pozostałych determinantów zaistnienia stałego miejsca działalności gospodarczej.

Powyższa konkluzja znajduje potwierdzenie w przywoływanej już wcześniej interpretacji indywidualnej DKIS z 1 kwietnia 2022 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.470.2021.3.RM, w której organ, odnosząc się do współpracy w ramach umowy na czas nieokreślony, wskazał że:

„Zatem, nie posiadacie Państwo na terytorium Polski wystarczającego zaplecza personalnego i technicznego. Tym samym nie jest spełniona podstawowa przesłanka do uznania, że na terytorium Polski posiadacie Państwo stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W tym konkretnym przypadku mimo, że nie macie sprecyzowanej daty zakończenia współpracy z Zainteresowanym (umowa zawarta na czas nieokreślony), z uwagi na fakt, że nie macie bezpośredniej kontroli nad zasobami Zainteresowanego należy stwierdzić, że nie są spełnione przesłanki do uznania, że na terytorium Polski posiadacie Państwo stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.” (podobnie w interpretacji indywidualnej z 25 sierpnia 2022 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.266.2022.2.RST).

Niemniej, nawet gdyby teoretycznie uznać, że Spółka posiada na terytorium Polski zaplecze techniczne i personalne, to i tak nie byłoby spełnione kryterium jego samodzielności, ponieważ wszelkie decyzje zarządcze związane z działalnością Spółki zapadają na terytorium Szwajcarii. Na terytorium Szwajcarii podejmowane są bowiem kluczowe decyzje dotyczące działalności Spółki w zakresie nabywania i sprzedaży Towarów, pozyskiwania kontrahentów oraz dalszego rozwoju Spółki.

Spółka posiada na terytorium Szwajcarii rozwiniętą infrastrukturę w postaci m.in. odpowiednich biur i infrastruktury biurowej, zaplecza techniczno-logistycznego, jak również odpowiednio wykwalifikowaną kadrę zarządzającą i pracowniczą. Stąd, nawet w przypadku hipotetycznego uznania zaplecza B. Sp. z o.o. za zaplecze Spółki (co jak Spółka wykazała powyżej, w rozpatrywanej sprawie nie ma miejsca), zaplecze to nie wypełniałoby kryterium samodzielności/niezależności, które jest jednym z niezbędnych elementów determinujących zaistnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W Państwa ocenie, również kryterium stałości nie byłoby spełnione, bowiem nie można twierdzić, iż w analizowanych okolicznościach, w przypadku hipotetycznego uznania zaplecza B. Sp. z o.o. jako zaplecza Spółki na terytorium Polski, zaplecze to jest nierozerwalnie / stale / permanentnie związane z działalnością Spółki na terytorium Polski. Powyższy wniosek można uzasadnić chociażby w ten sposób, że Spółka mogłaby (i) podjąć współpracę w analogicznym zakresie z innym podmiotem (niepowiązanym) działającym na terytorium Polski, jak również (ii) zmienić sposób obrotu Towarami poprzez prowadzenie ich sprzedaży na rzecz polskich klientów z terytorium innego kraju lub też (iii) całkowicie zrezygnować z obrotu Towarami na terytorium Polski.

Finalnie, należy wskazać, że stanowisko przedstawione przez Spółkę, o braku istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce w opisanym stanie faktycznym, znajduje potwierdzenie m.in. w następujących interpretacjach DKIS, dotyczących zbliżonych / analogicznych stanów faktycznych:

• interpretacja indywidualna DKIS z 4 maja 2023 r. sygn. 0114-KDIP1-2.4012.48.2023.2.RST, dotycząca nabywania usług związanych z magazynowaniem, kompletowaniem zamówień, ich pakowaniem oraz obsługą zwrotów;
• interpretacja indywidualna DKIS z 19 sierpnia 2022 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.269.2022.2.PC, która dotyczyła kompleksowej usługi logistycznej związanej ze sprzedażą towarów, od momentu złożenia zamówienia przez klienta, poprzez magazynowanie towarów, aż do obsługi potencjalnych zwrotów towarów;
• interpretacja indywidualna DKIS z 25 kwietnia 2022 r. sygn. 0114-KDIP1-2.4012.55.2022.2.RD, która dotyczyła nabycia usług wsparcia przy procesie zakupu i sprzedaży, obsługi logistycznej oraz świadczenia wybranych usług księgowo- podatkowych, w tym:
• kontaktów oraz utrzymywania relacji z klientami i dostawcami,
• wsparcia w ustalaniu warunków zawartych umów,
• poszukiwania nowych klientów i dostawców na rynku,
• kontaktów z podmiotami świadczącymi usługi transportowe i magazynowe;
• interpretacja indywidualna DKIS z 18 marca 2022 r., sygn. 0114-KDIP1- 2.4012.14.2022.1.PC, która dotyczyła rozliczenia usług wsparcia w procesie sprzedaży oraz obsługi logistycznej.

W rezultacie, Państwa zdaniem, w opisanym stanie faktycznym, Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W konsekwencji, skoro jak zostało to wykazane powyżej, Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to z tytułu nabycia Usług od B. Sp. z o.o. nie będzie zobowiązana do rozliczenia VAT w Polsce, bowiem Usługi te będą opodatkowane VAT w kraju siedziby Spółki, tj. w Szwajcarii. W tym zakresie zastosowanie znajdzie bowiem art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...).Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –(t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”). 

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.