Interpretacja

TEMATY:

Interpretacja indywidualna z dnia 4 maja 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.48.2023.2.RST

Nieposiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz miejsce opodatkowania usług.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 lutego 2023 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz miejsca opodatkowania usług. Uzupełnili go Państwo pismem z 3 lutego 2023 r. (data wpływu 13 lutego 2023 r.) oraz – w odpowiedzi na wezwanie – pismem przesłanym za pośrednictwem ePUAP z 24 kwietnia 2023 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca tj. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (…), wpisana do litewskiego rejestru handlowego z numerem (…) (dalej „Spółka” lub „Wnioskodawca”), prowadzi działalność w zakresie handlu hurtowego pozostałymi półproduktami. Spółka jest zarejestrowana jako podatnik podatku od wartości dodanej na Litwie. Spółka będzie zarejestrowana dla potrzeb podatku VAT w Polsce, w tym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Spółka planuje zaimplementować nowy model biznesowy w Polsce (dalej „Model Biznesowy”) zgodnie z którym:

1)Spółka dokona przemieszczenia własnych towarów z Litwy do magazynu w Polsce;

2)Magazyn w Polsce prowadzi podmiot zewnętrzny - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wynajmująca obiekt na potrzeby własnej działalności gospodarczej. W związku z powyższym Spółka zawrze umowę serwisową z zewnętrznym usługodawcą (dalej: „Usługodawca”) w zakresie świadczenia usług magazynowania/przechowywania towarów Spółki na terytorium RP. Usługodawca jest podmiotem mającym siedzibę w Polsce i zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny oraz dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych;

3)Towary umieszczane w magazynie mogą również pochodzić z państwa trzeciego. W tej sytuacji obowiązek podatkowy w VAT z tytułu importu towarów może wystąpić na Litwie albo w Polsce. W przypadku importu towarów z kraju trzeciego do Polski, to Usługodawca zostanie umocowany pełnomocnictwem do spraw podatkowych oraz występowania w imieniu Spółki przed organami celnymi i to Usługodawca odpowiedzialny będzie wówczas za odprawę importową towarów w Polsce. Na podstawie udzielonego pełnomocnictwa Usługodawca działać będzie jako pośredni przedstawiciel celny Spółki. W ramach tych czynności Usługodawca zostanie poinstruowany jak dokonać odprawy celnej w imieniu Spółki.

4)Towary znajdujące się w magazynie Usługodawcy pozostaną własnością Spółki.

5)Towary umieszczone już w magazynie w Polsce zostaną następnie odsprzedane przez Spółkę podmiotowi powiązanemu, tj. polskiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, w której Spółka posiadać będzie 100% udziałów (dalej: „Polska Spółka”).

6)Polska Spółka prowadzić będzie sprzedaż towarów do:

a.kontrahentów (podatników VAT);

b. klientów (B2B): w pierwszej kolejności zamówienia klientów składane będą do spółki zależnej, a następnie spółka zależna będzie składała zamówienie do Spółki, nabywała towary od Spółki i sprzedawała je klientowi;

c. konsumentów (B2C): w tym modelu zamówienia konsumentów również będą składane do spółki zależnej, a następnie spółka zależna będzie składać zamówienia do Spółki, zakupi od niej towary oraz odsprzeda konsumentowi.

Co do zasady, towary będą transportowane z polskiego magazynu bezpośrednio do klientów z Polski, jak i z innych państw członkowskich. W większości wypadków transport towarów będzie organizowany przez Spółkę, która wyznaczy przewoźnika zajmującego się transportem z polskiego magazynu do miejsca przeznaczenia. W przypadku dostaw na terytorium Polski towary mogą być również odebrane z magazynu przez klienta / konsumenta.

Spółka nie posiada w Polsce zarządu ani oddziału, przedstawicielstwa, biura, fabryki, warsztatu lub jakiegokolwiek innego miejsca wydobywania bogactw naturalnych. Spółka nie będzie również posiadała w Polsce swoich własnych pracowników, przedstawicieli handlowych ani żadnego zaplecza personalnego, jak również własnego zaplecza technicznego tj. maszyn, urządzeń, nieruchomości etc. w związku z planowanym modelem biznesowym. Spółka zawrze umowę z Usługodawcą, na podstawie której Usługodawca będzie świadczył usługi związane z magazynowaniem towarów Spółki w Polsce.

W ramach usług dotyczących magazynowania będzie można wyróżnić poszczególne czynności, takie jak:

‒ magazynowanie palet oraz towarów,

‒ przyjęcie towarów do magazynu,

‒ kompletowanie zamówień klientów/konsumentów (to Spółka będzie otrzymywała zamówienia, a następnie będzie przekazywała dyspozycje Usługodawcy, w ramach której jego pracownicy przygotują zamówienia zgodnie z jej treścią),

‒ przekazanie towarów przewoźnikowi,

‒obsługa zwrotu towarów (po odesłaniu towarów przez klienta/konsumenta, Usługodawca będzie sprawdzał informacje o zwrocie, w szczególności w zakresie ilości, typu produktu. Natomiast w przypadku niektórych wadliwości dalsza techniczna ewaluacja, w tym zwrot i całościowa obsługa reklamacji będzie odbywała się w dziale jakości Spółki, który znajduje się poza Polską),

‒ usługi w zakresie pakowania towarów.

Spółka nie będzie uprawniona do wydawania jakichkolwiek instrukcji lub wytycznych pracownikom Usługodawcy dotyczących sposobu wykonywania usług. Spółka nie będzie sprawowała kontroli oraz nadzoru nad pracownikami Usługodawcy w tym zakresie. Usługodawca odpowiadać będzie wyłącznie w zakresie wyników związanych z prawidłowym wykonaniem usług wskazanych w umowie. Niemniej, Spółka lub określona przez nią osoba (działająca w tym zakresie na jej rzecz) będzie miała dostęp do magazynu tylko za wcześniejszym uzgodnieniem z Usługodawcą, a zatem nie będzie to dostęp swobodny, nieograniczony. Zasadniczo, Usługodawca nie będzie miał kontaktu z klientami / konsumentami / dostawcami (w zakresie importu towarów). Tylko w wyjątkowych przypadkach konieczne może być aby Usługodawca skontaktował się z klientem / konsumentem / dostawcą oraz działem konsumenta w Spółce celem skoordynowania lub skorygowania dostaw Spółki. Niezależnie od powyższego, Usługodawca nie będzie zaangażowany w proces nabywania towarów przez Spółkę jak również w proces pozyskania zamówień dla Spółki. W przypadku importowania towarów z kraju trzeciego przez Spółkę, Usługodawca zostanie wyposażony w pełnomocnictwo i wówczas to właśnie Usługodawca odpowiedzialny będzie za odprawę importową towarów w Polsce. Na podstawie udzielonego pełnomocnictwa Usługodawca działać będzie jako pośredni przedstawiciel celny Spółki.

W ramach opisanego modelu biznesowego, Spółka będzie współpracowała ze swoją spółką zależną (dalej „Polska Spółka”). Polska Spółka nie będzie działała w imieniu i na rzecz Spółki w zakresie transakcji z klientami/konsumentami, będzie natomiast prowadzić w Polsce działalność gospodarczą, w ramach której będzie prowadzić sprzedaż towarów odkupionych już od Spółki. Spółka zleci Polskiej Spółce świadczenie usług koordynacji związanej z polskim magazynem.

W ramach tej współpracy, pracownik Polskiej Spółki będzie podejmował następujące działania:

‒optymalizacja i usprawnienie procesów współpracy z Usługodawcą i innymi partnerami logistycznymi,

‒zapewnianie i zarządzanie codzienną operacyjną częścią pracy (dostawy na czas i o wymaganej jakości z uwzględnieniem optymalizacji kosztów),

‒zapewnienie rozwiązywania problemów związanych z funkcjonowaniem magazynu oraz sytuacji doraźnych z udziałem Usługodawcy,

‒wdrożenie skutecznego zarządzania reklamacjami,

‒zarządzanie i optymalizacja działań pomiędzy centralą a poszczególnymi krajami objętymi wsparciem,

‒zapewnienie koordynacji z działaniami logistycznymi dla rynku Europejskiego,

‒współpraca z działem zarządzania łańcuchem dostaw.

W zamian za świadczone usługi, Spółce Polskiej wypłacane będzie wynagrodzenie w wysokości zgodnej z zasadą ceny rynkowej.

Spółka nie jest uprawniona aby dawać jakiekolwiek instrukcje, wytyczne pracownikom Polskiej Spółki w zakresie wykonywanych usług (sposobu ich wykonania) - zakres usług został ustalony między stronami, jednak sposób ich wykonania oraz szczegóły z tym związane pozostają po stronie Polskiej Spółki. Spółka wyznaczy Polskiej Spółce określone cele związane z koordynacją i sprzedażą, np. ogólne cele dla magazynu. Cele będą omawiane z osobą z Polskiej Spółki odpowiedzialną za koordynację z magazynem, a następnie przekazywane do odpowiednich pracowników Polskiej Spółki. Spółka nie będzie sprawowała żadnej kontroli oraz nadzoru nad pracownikami Polskiej Spółki. Polska Spółka odpowiadać będzie wyłącznie w zakresie wyników związanych z prawidłowym wykonaniem usług wskazanych w umowie zawartej między Polską Spółką oraz Spółką. Dodatkowo, podkreślić należy, że wszystkie decyzje dotyczące zakupu towarów (wybór towarów, ich cena, zamówienia oraz ogólne zarządzanie procesem zakupu) leżeć będą w gestii Spółki. W tym samym zakresie Spółka odpowiadać będzie za decyzje logistyczne (negocjacje z przewoźnikami, zakup usług transportowych, instrukcje itp.). Naturalnie, w ramach prowadzonego modelu biznesowego Spółka będzie nabywała również usługi transportowe. Pracownicy Spółki nie będą posiadać faktycznej kontroli nad zapleczem personalnym Usługodawcy i Polskiej Spółki.

Współzależność pomiędzy wymienionymi podmiotami została ustalona w ramach usług świadczonych przez poszczególne podmioty na rzecz Spółki. Żaden z pracowników Usługodawcy lub Polskiej Spółki nie jest uprawniony do działania w imieniu i na rzecz Spółki, w szczególności w zakresie zawierania umów handlowych, za wyjątkiem czynności powiązanych z odprawami celnymi, do których upoważniony zostanie Usługodawca.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

1)w jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalności gospodarcza Państwa Spółki w kraju siedziby działalności gospodarczej (należało ogólnie bez wskazywania szczegółów lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać jak Spółka prowadzi działalność na Litwie np. czy działalność w kraju siedziby ogranicza się tylko do posiadania biura, czy w kraju siedziby Spółka korzysta z jakichś magazynów, czy w kraju siedziby odbywa się produkcja i sprzedaż półproduktów, w sposób ogólny jakie zasoby osobowe i techniczne Spółka posiada w kraju siedziby itp.);

Spółka (dalej: „Spółka litewska”) posiada na Litwie swoje biuro. Pracownicy Spółki zajmują się cłem, logistyką, kontaktami z klientami: przyjmują zamówienia, organizują dostawy, dbają o ściąganie należności. Ponadto Spółka tworzy i organizuje wszelkie działania marketingowe firmy.

2)jakie konkretnie towary będą odsprzedawane przez Państwa Polskiej Spółce a następnie sprzedawane z terytorium Polski na rzecz klientów z Polski, jak i z innych Państw członkowskich (należało ogólnie wskazać informacje o towarach tak aby z opisu wynikało jakiego rodzaju towary będą przedmiotem sprzedaży);

Spółka będzie sprzedawać te same towary, które sprzedaje innym klientom - materiały do druku komunikacji wizualnej. Będą to papiery, różne folie czy tekstylia techniczne.

3)przez jaki okres czasu (w przybliżeniu/około) planowana jest współpraca Państwa Spółki z Usługodawcą oraz Polską Spółką;

Prawdopodobnie umowy zostaną podpisane na 5 lat.

4)czy Usługodawca realizuje na rzecz Państwa Spółki jedną kompleksową usługę magazynową czy też świadczy szereg odrębnych usług w zakresie magazynowania, kompletowania zamówień, obsługi zwrotów i pakowania towarów;

Usługodawca będzie realizować jedną kompleksową usługę magazynową.

5)czy Państwa Spółka posiada w magazynie Usługodawcy jakieś wydzielone miejsce do składowania towarów, jeśli tak to:

‒kto ma wstęp do takich miejsc tj. Państwa pracownicy, wyznaczone przez Państwa osoby / inne podmioty (należało dokładnie opisać),

‒czy Państwa Spółka posiada prawo decydowania o rozmieszczeniu Państwa towarów na określonej powierzchni oraz prawo do zarządzania powierzchnią magazynową, w której przechowywane są Państwa towary;

Pracownik Usługodawcy ma dostęp do takich miejsc. Spółka litewska nie będzie uprawniona do wydawania jakichkolwiek instrukcji lub wytycznych pracownikom Usługodawcy dotyczących sposobu wykonywania usług. Spółka litewska nie będzie sprawowała kontroli oraz nadzoru nad pracownikami Usługodawcy w tym zakresie. Usługodawca odpowiadać będzie wyłącznie w zakresie wyników związanych z prawidłowym wykonaniem usług wskazanych w umowie. Niemniej, Spółka litewska lub określona przez nią osoba (działająca w tym zakresie na jej rzecz, na podstawie umowy na świadczenie usług koordynacji związanej z polskim magazynem) będzie miała dostęp do magazynu tylko za wcześniejszym uzgodnieniem z Usługodawcą, a zatem nie będzie to dostęp swobodny, nieograniczony.

6)czy Państwa Spółka będzie posiadać bezpośrednią kontrolę nad zasobami technicznymi/rzeczowymi Usługodawcy wykorzystywanymi do świadczenia usług magazynowych, w tym należało wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób będzie realizowana;

Spółka litewska nie będzie sprawowała żadnej kontroli oraz nadzoru nad zasobami technicznymi/rzeczowymi Usługodawcy wykorzystywanymi do świadczenia usług magazynowych.

7)czy Państwa Spółka będzie miała wpływ jaka część zasobów technicznych/ rzeczowych Usługodawcy ma zostać wykorzystana do świadczenia usług magazynowych, w tym należało wskazać/opisać na czym ten wpływ polega i w jaki sposób będzie realizowany;

Spółka litewska nie będzie miała wpływu na to, jaka część zasobów technicznych/rzeczowych Usługodawcy ma zostać wykorzystana do świadczenia usług magazynowych.

8)czy Państwa Spółka będzie posiadać bezpośrednią kontrolę nad zasobami technicznymi/rzeczowymi Polskiej Spółki wykorzystywanymi do świadczenia usług koordynacji, w tym należało wskazać/opisać na czym ta kontrola polega i w jaki sposób będzie realizowana;

Spółka litewska nie będzie posiadać bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi/rzeczowymi polskiej spółki wykorzystywanymi do świadczenia usług koordynacji. Polska Spółka odpowiadać będzie wyłącznie w zakresie wyników związanych z prawidłowym wykonaniem usług wskazanych w umowie zawartej między Polską Spółką oraz Spółką.

9)czy Państwa Spółka będzie miała wpływ jaka część zasobów technicznych/rzeczowych Polskiej Spółki ma zostać wykorzystana do świadczenia usług koordynacji, w tym należało wskazać/opisać na czym ten wpływ polega i w jaki sposób będzie realizowany;

Spółka litewska nie będzie miała wpływu na to, jaka część zasobów technicznych/ rzeczowych Polskiej Spółki ma zostać wykorzystana do świadczenia usług koordynacji. Polska Spółka odpowiadać będzie wyłącznie w zakresie wyników związanych z prawidłowym wykonaniem usług wskazanych w umowie zawartej między Polską Spółką oraz Spółką

Pytania

1. Czy w planowanym modelu biznesowym Spółka będzie posiadać w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT?

2. Czy w planowanym modelu biznesowym usługi zakupione przez Spółkę od Usługodawcy podlegać będą opodatkowaniu w miejscu siedziby Spółki, zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

1. W Państwa ocenie w opisanym modelu biznesowym Spółka nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT.

2. W Państwa ocenie w opisanym modelu biznesowym usługi zakupione przez Spółkę od Usługodawcy polegać będą opodatkowaniu VAT w miejscu siedziby Spółki, zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT.

Ad. 1

Ustawa o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 Nr 54, poz. 535, t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 931, dalej: „Ustawa o VAT”) nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W tym celu sięgnąć należy do Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r., ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L 77 z 23.3.2011, strony 1-22, dalej: „Rozporządzenie”), gdzie zgodnie z treścią art. 11:

1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

2. Na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Uzupełnieniem tej definicji jest art. 53 Rozporządzenia, który jasno wskazuje, że: „(...) w przypadku gdy zasoby stałego miejsca prowadzenia działalności wykorzystuje się jedynie do zadań administracyjnych, takich jak księgowość, fakturowanie i odzyskiwanie należności, uznaje się, że nie są one wykorzystywane do celów realizacji dostawy towarów lub świadczenia usług.” Jednym z głównych celów Rozporządzenia jest: „(...) zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu.

Zgodnie zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie. Preambuła Rozporządzenia wspomina również, że cel, który został przedstawiony wyżej, może zostać osiągnięty przede wszystkim przez wyjaśnienie pojęć, takich jak m.in. stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Zastrzega się przy tym, że stosowanie możliwe jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce, przy czym należy uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W tym miejscu warto przypomnieć częste wypowiedzi Trybunału w wydawanych orzeczeniach (wyrok z 7 maja 2020 r. C-547/18), zgodnie z którymi „jeżeli najbardziej użytecznym łącznikiem w celu określenia miejsca świadczenia usług z podatkowego punktu widzenia, a zatem łącznikiem głównym, jest miejsce, w którym podatnik ma siedzibę działalności gospodarczej, uwzględnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika stanowi odstępstwo od tej ogólnej zasady, jeżeli są spełnione określone warunki (wyrok z dnia 16 października 2014 r., Welmory, C-605/12, EU:C:2014:2298, pkt 53, 56).

Orzecznictwo polskie podziela pogląd Trybunału. Wspomnieć należy dla przykładu o wyroku z dnia 22 października 2021 r. sygn. akt. I FSK 1519/19, w którym Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż: „Prawidłowo podniósł Sąd, odwołując się do orzecznictwa TSUE, że przy ustalaniu miejsca opodatkowania podstawowym punktem odniesienia jest siedziba działalności gospodarczej. Inne miejsce są brane pod uwagę tylko wtedy, gdy odniesienie do siedziby prowadzi do nieracjonalnych rezultatów lub stwarza konflikt w odniesieniu do innego państwa członkowskiego (wyroki TSUE z: 4 lipca 1984 r. [...], EU:C:1985:299, pkt 17, z dnia 2 maja 1996r., [...], C-231/94, EU:C:1996:184, pkt 16, z 16 października 2014 r. [...], C- 605/12, EU:C:2014:2298, pkt 53). To inne miejsce powinno zostać ustalone jedynie w wyjątkowych sytuacjach i nie może być domniemywane.

Celem przepisów określających miejsce opodatkowania usług jest uniknięcie z jednej strony zbiegu właściwości, mogącego prowadzić do podwójnego opodatkowania, a z drugiej strony do braku opodatkowania przychodów (zob. w szczególności wyrok C-218/10, EU:C:2012:35, pkt 27 i przytoczone tam orzecznictwo). Analiza w tym zakresie musi przebiegać z poszanowaniem zasady jednokrotności opodatkowania, proporcjonalności i neutralności podatku VAT.

Mając na uwadze poglądy orzecznictwa, a także biorąc pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności zawartą w Rozporządzeniu, można wyodrębnić następujące warunki, jakie przedsiębiorstwo musi spełnić łącznie, w celu uznania, że takowe posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju:

1. wystarczająca stałość miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, oraz

2. obecność odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, oraz

3. możliwość odbioru i wykorzystania usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca - niezależność tego miejsca.

Analizując definicję zawartą w Rozporządzeniu wskazać należy, że do uznania stałego miejsca prowadzenia miejsca działalności gospodarczej należy spełnić wszystkie wskazane tam przesłanki. Wskazuje na to jednoznacznie użycie koniunkcji „oraz”. Bezsprzecznie stwierdzić należy, że niespełnienie chociażby jednego z wyżej wymienionych warunków powoduje, że obecność danego podmiotu na terytorium państwa członkowskiego nie nosi znamion stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o VAT.

W przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym, w ocenie Wnioskodawcy, nie jest spełniony żadne z ww. warunków. Spółka nie będzie zatem posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Uzasadniając wspomnianą tezę należy przyjrzeć się poszczególnym przesłankom wskazanych powyżej w odniesieniu to podanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego.

Wystarczająca stałość miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

Nie znajdziemy definicji wskazanej przesłanki ani w ustawie o VAT, ani w Dyrektywie 2006/112/WE, ani też w rozporządzeniach wykonawczych do tych aktów prawnych. Definiując pojęcie „stały” należy uznać, za Słownikiem Języka Polskiego, że oznacza ono „pozostający w tym samym miejscu i położeniu”, „trwale związany z jakimś miejscem”. Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi charakteryzować się pewnym kwalifikowanym stopniem zaangażowania, które będzie pozwalało na uznanie, że poszczególna działalność prowadzona jest w sposób trwały.

Próby definiowania warunku wystarczającej stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej odnaleźć można w orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE). Jako przykład podać należy wyrok TSUE z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie C-168/84 Gunter Berkholz, przeciwko Finanzamt Gambur-Mitte-Altstand: „Z kontekstu koncepcji użytych w art. 9 oraz z jego celu wynika, że, jak stwierdzono powyżej, usług tych nie można uznać za świadczone w miejscu prowadzenia działalności innym, niż miejsce siedziby usługodawcy, chyba że to miejsce prowadzenia działalności jest pewnych minimalnych rozmiarów oraz stale obecne są w nim zasoby zarówno ludzkie, jak i techniczne konieczne do świadczenia usług. (....) Na pierwsze pytanie Finanzgericht należy zatem odpowiedzieć następująco: art. 9(1) VI Dyrektywy z 17.5.1977 r. należy interpretować tak, iż instalacja dla celów prowadzenia działalności komercyjnej, takiej jak eksploatacja automatów do gry, na pokładzie statku żeglującego po otwartym morzu poza terytorium kraju może być uznana za stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie, jeśli to stałe miejsce prowadzenia działalności pociąga za sobą stałą obecność zasobów tak ludzkich, jak i technicznych, koniecznych do świadczenia tych usług i nie jest właściwe uznanie tych usług za wykonane w miejscu, gdzie usługodawca posiada swoją siedzibę.” TSUE akcentuje nieprzemijające zaangażowanie odpowiedniej struktury osobowej i technicznej jako cechę miejsca prowadzenia działalności niezbędnej do uznania, iż ma ono charakter stały.

Powyższe konkluzje znajdują również potwierdzenie w wypracowanej linii orzeczniczej sądów administracyjnych:

Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 6 kwietnia 2022 sygn. akt I SA/Sz 64/22: „Zdaniem sądu o zaistnieniu przesłanek do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przez skarżącą w kraju nie może przesądzać także okoliczność wynajmowania przez skarżącą pojazdów w kraju jedynie spółce zależnej, czy też okres najmu pojazdów, bowiem strona umowy najmu ani okres trwania tejże umowy nie świadczą o miejscu prowadzenia działalności przez właściciela wynajmującego pojazdy. Ponadto odnośnie czasu trwania najmu wskazać należy, że organy nie wykazały aby okresy na jakie skarżąca wynajmowała pojazdy spółce z o.o. w odniesieniu do umów zawieranych przez inne podmioty charakteryzowały się wyjątkową długotrwałością.”

Wyrok WSA w Gliwicach z 28 lipca 2020 r., sygn. akt I SA/Gl 141/20: „Kierując się powyższymi wskazaniami, wynikającymi również z innych wyroków TSUE, dotyczących ustalenia miejsca stałego prowadzenia działalności wskazać należy, że konieczna jest pewna określona minimalna skala aktywności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale (orzeczenie C-231/94), tj. w sposób stały, powtarzalny i nieprzemijający (orzeczenie 168/84), wymagana jest też minimalna trwałość poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług w sposób niezależny (orzeczenie C-73/06 czy C-260/95)”.

Wyrok WSA w Gliwicach z 12 października 2020 r., sygn. akt I SA/Gl 1051/19: „Zdaniem organu interpretacyjnego, wykorzystanie posiadanej w Polsce infrastruktury technicznej oraz personelu do wykonywania części prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w sposób zorganizowany oraz ciągły, kwalifikuje planowaną aktywność Wnioskodawcy na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. W ocenie Sądu, organ interpretacyjny zatem błędnie przyjął, że skarżąca posiada wystarczające zaplecze o charakterze technicznym i personalnym w Polsce, aby uznać, że posiada tu stałe miejsce prowadzenia działalności. Sąd podziela stanowisko skarżącej, że błędne uznanie przez Dyrektora, iż Skarżąca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, doprowadziło również do błędnego uznania, iż miejscem świadczenia usług wykonywanych przez Spółkę Powiązaną na podstawie Umowy Produkcyjnej na rzecz Spółki jest terytorium Polski”.

Warto przywołać również wyrok TSUE z dnia 7 maja 2020 r. w polskiej sprawie C-547/18 Dong Yang Electronics, w którym TSUE wprost wskazał, iż: „(...) nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki z siedzibą w państwie trzecim z samego faktu, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną, (...)”. Sam fakt iż podmiot zagraniczny posiada spółkę zależną w innym kraju UE nie może oznaczać, że podmiot ten ma w tym państwie stałe miejsce prowadzenia działalności. TSUE wyraźnie podkreślił w tym wyroku, że „o ile możliwe jest, aby spółka zależna stanowiła stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej swej spółki dominującej (zob. podobnie wyrok z dnia 20 lutego 1997 r., DFDS, C-260/95, EU:C:1997:77, pkt 25, 26), o tyle taka kwalifikacja zależy od materialnych przesłanek ustanowionych Rozporządzeniem nr 282/2011, w szczególności w jego art. 11, które należy oceniać w kontekście rzeczywistości gospodarczej i handlowej.”

Odnosząc powyższe do podanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego: Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej na Litwie, gdzie prowadzi działalność w zakresie handlu hurtowego półproduktami. Spółka nie posiada w Polsce zarządu, ani oddziału, przedstawicielstwa, biura, fabryki, warsztatu lub jakiegokolwiek innego miejsca wydobywania bogactw naturalnych. Spółka nie będzie również posiadała w Polsce swoich własnych pracowników, przedstawicieli handlowych ani żadnego zaplecza personalnego, jak również własnego zaplecza technicznego tj. maszyn, urządzeń, nieruchomości etc. w związku z planowanym modelem biznesowym. Spółka zawrze umowę z Usługodawcą, na podstawie której Usługodawca będzie świadczył usługi związane z magazynowaniem towarów Spółki w Polsce.

W ramach usług dotyczących magazynowania będzie można wyróżnić poszczególne czynności, takie jak:

‒ magazynowanie palet oraz towarów,

‒ przyjęcie towarów do magazynu,

‒ przekazanie towarów przewoźnikowi,

‒ obsługa zwrotu towarów (po odesłaniu towarów przez klienta/konsumenta, Usługodawca będzie sprawdzał informacje o zwrocie, w szczególności w zakresie ilości, typu produktu. Natomiast w przypadku niektórych wadliwości dalsza techniczna ewaluacja, w tym zwrot i całościowa obsługa reklamacji będzie odbywała się w dziale jakości Spółki, który znajduje się poza Polską),

‒ usługi w zakresie pakowania towarów. Polska Spółka nie będzie działała w imieniu i na rzecz Spółki w zakresie transakcji z klientami i konsumentami, gdyż prowadzić będzie własną działalność gospodarczą, w ramach której prowadzona będzie sprzedaż towarów stanowiących już jej własność.

Niezależnie od powyższego, Spółka zleci Polskiej Spółce świadczenie usług koordynacji związanej z polskim magazynem. W ramach tej współpracy, pracownik Polskiej Spółki będzie podejmował następujące działania:

‒ optymalizacja i usprawnienie procesów współpracy z Usługodawcą i innymi partnerami logistycznymi,

‒ zapewnianie i zarządzanie codzienną operacyjną częścią pracy (dostawy na czas i o wymaganej jakości z uwzględnieniem optymalizacji kosztów),

‒ zapewnienie rozwiązywania problemów związanych z funkcjonowaniem magazynu oraz sytuacji doraźnych z udziałem Usługodawcy,

‒ wdrożenie skutecznego zarządzania reklamacjami,

‒ zarządzanie i optymalizacja działań pomiędzy centralą a poszczególnymi krajami objętymi wsparciem,

‒ zapewnienie koordynacji z działaniami logistycznymi dla rynku Europejskiego,

‒ współpraca z działem zarządzania łańcuchem dostaw.

Pracownicy Spółki nie będą posiadać faktycznej kontroli nad zapleczem personalnym Usługodawcy i Polskiej Spółki. Współzależność pomiędzy wymienionymi podmiotami została ustalona w ramach usług świadczonych przez poszczególne podmioty na rzecz Spółki. Żaden z pracowników Usługodawcy lub Polskiej Spółki nie jest uprawniony do działania w imieniu i na rzecz Spółki, w szczególności w zakresie zawierania umów handlowych, za wyjątkiem czynności powiązanych z odprawami celnymi, do których upoważniony zostanie Usługodawca. Dodatkowo, podkreślić należy, że wszystkie decyzje dotyczące zakupu towarów (wybór towarów, ich cena, zamówienia oraz ogólne zarządzanie procesem zakupu) leżeć będą w gestii Spółki. W tym samym zakresie Spółka odpowiadać będzie za decyzje logistyczne (negocjacje z przewoźnikami, zakup usług transportowych, instrukcje itp.).

Mając powyższe na uwadze, należy uznać, że w sytuacji gdy Spółka nie posiada w Polsce ani zasobów ludzkich ani technicznych, nie ma żadnej kontroli nad pracownikami oraz zapleczem technicznym ani Usługodawcy ani Polskiej Spółki, cała działalność operacyjna (handlowa) Spółki prowadzona jest z Litwy. W ramach planowanego modelu biznesowego Usługodawca nie będzie miał żadnej realnej możliwości do prowadzenia działalności w zakresie prowadzonym przez Spółkę. Z kolei Polska Spółka będzie prowadziła działalność gospodarczą w Polsce we własnym imieniu i na własną rzecz.

W ocenie Wnioskodawcy, sam fakt wykonywania powtarzalnych transakcji Spółki opodatkowanych VAT w Polsce, nie może przesądzać o posiadaniu przez Spółkę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Dodatkowo, brak zasobów ludzkich i technicznych w Polsce uniemożliwia Spółce prowadzenie zorganizowanej, czyli stałej działalności gospodarczej w Polsce, na wzór prowadzonej działalności na terytorium Litwy. Fakt, iż Spółka oraz Polska Spółka są podmiotami powiązanymi nie przesądza o spełnieniu omawianego warunku (w myśl orzeczenia TSUE z dnia 7 maja 2020 r. w sprawie C-547/18 Dong Yang Electronics).

Podsumowując, warunek „stałości” miejsca prowadzenia działalności nie jest spełniony w sytuacji Spółki.

Obecność odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego

Powyższy warunek został poddany analizie TSUE w następujących sprawach:

Wyrok TSUE z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam: „W konsekwencji, aby można je było traktować, w drodze odstępstwa od głównego kryterium siedziby głównej, jako miejsce świadczenia usług przez podatnika, miejsce prowadzenia działalności musi posiadać dostateczny poziom stałości oraz strukturę wystarczającą pod względem zasobów ludzkich i technicznych do świadczenia podmiotowych usług w sposób niezależny”.

Wyrok TSUE z dnia 3 czerwca 2021 r. w sprawie C-931/19 Titanium Ltd przeciwko Finanzamt Osterreich, dawniej Finanzamt Wien: „Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” wymaga stałej obecności zasobów ludzkich i technicznych niezbędnych do świadczenia określonych usług. Wymaga ono zatem wystarczającego stopnia trwałości oraz struktury, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić samodzielne świadczenie rozpatrywanych usług (wyrok z dnia 28 czerwca 2007 r., Planzer Luxembourg, C-73 /06, EU:C:2007:397, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo). W szczególności struktura pozbawiona własnego personelu nie może mieścić się w zakresie pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” (zob. podobnie wyrok z dnia 17 lipca 1997 r., ARO Lease, C-190/95, EU:C:1997:374, pkt 19)”. Warunkiem uznania danego miejsca za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej jest odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, co zostało potwierdzone w orzecznictwie TSUE i wynika z samej definicji wspomnianego pojęcia. Rozkładając warunek na części pierwsze wskazać należy, iż poprzez użycie spójnika „i” ustawodawca unijny przesądził, że ta przesłanka zostanie spełniona tylko wtedy, gdy dane miejsce posiada zarówno odpowiednią strukturę personalną, jak i odpowiednią strukturę techniczną.

Polskie orzecznictwo również rozpatrywało omawiane zagadnienie, przede wszystkim Naczelny Sąd Administracyjny, przykładowo w wyroku NSA z dnia 16 lutego 2016 r., sygn. akt I FSK 2004/13: Drugą z przesłanek, którą należy wziąć pod uwagę przy kwalifikacji stałego miejsca prowadzenia działalności to odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. (...) Dla uznania bowiem danego miejsca za stałe miejsce prowadzenia działalności konieczne jest spełnienie dwóch warunków - obecności personelu oraz zaplecza technicznego. Stałe miejsce prowadzenia działalności to struktura wyposażona zarówno w środki techniczne, jak i w czynnik ludzki. Bez czynnika ludzkiego dana struktura nie jest stałym miejscem prowadzenia działalności”.

W odniesieniu do wykładni pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności wypowiadał się po wielokroć TSUE, m.in. w wyroku z dnia 7 kwietnia 2022 r. sprawa C-333/20, w którym TSUE wskazał: „(...) spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”. Mając na uwadze powyższe, należy uznać że zaplecze personalno-techniczne jednego podmiotu działającego jako podwykonawca danych usług nie może być uznane za zaplecze innego podmiotu będącego usługobiorcą tych samych usług. Na kanwie wspomnianego wyroku TSUE nie można uznać stanowiska przeciwnego, z uwagi na fakt, że prowadziłoby to do sytuacji, w której dany podmiot świadczyłby usługi „samemu sobie”.

Warto w tym miejscu przywołać wyrok WSA w Szczecinie z dnia 6 kwietnia 2022 r. sygn. I SA/Sz 64/22: „Na wstępie także zaznaczyć należy, że ocena stałego miejsca prowadzenia działalności nie może prowadzić do sytuacji w której poprzez przyjęcie innego miejsca prowadzenia działalności aniżeli siedziba podatnika w istocie zakwestionowane zostaną zawarte pomiędzy odrębnymi podmiotami umowy cywilnoprawne, bez wykazywania przez organy jakiegokolwiek nadużycia prawa w tym zakresie. Również przyjęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie może prowadzić do zakwestionowania odrębności konkretnego podmiotu gospodarczego jako podatnika.” Zwracając uwagę na stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe należy wspomnieć, iż Spółka nie posiada w Polsce zarządu, ani oddziału, przedstawicielstwa, biura, fabryki, warsztatu lub jakiegokolwiek innego miejsca wydobywania bogactw naturalnych. Spółka nie będzie również posiadała w Polsce swoich własnych pracowników, przedstawicieli handlowych ani żadnego zaplecza personalnego, jak również własnego zaplecza technicznego tj. maszyn, urządzeń, nieruchomości etc. w związku z planowanym modelem biznesowym.

Polska Spółka nie będzie działać w imieniu Spółki w zakresie transakcji z klientami / konsumentami. Polska Spółka będzie prowadziła w Polsce swoją własną działalność gospodarczą, w ramach której będzie świadczyć usługi klientom i konsumentom polskim i zagranicznym, we własnym imieniu i na własną rzecz. Spółka zawrze umowę z Usługodawcą, na podstawie której Usługodawca będzie świadczył usługi związane z magazynowaniem towarów Spółki w Polsce, w zakresie przedstawionym w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Spółka będzie otrzymywała zamówienia, a następnie będzie przekazywała dyspozycje Usługodawcy, w ramach której jego pracownicy przygotują zamówienia zgodnie z jej treścią, przekazanie towarów przewoźnikowi, obsługa zwrotu towarów (po odesłaniu towarów przez klienta/konsumenta), Usługodawca będzie sprawdzał informacje o zwrocie, w szczególności w zakresie ilości, typu produktu.

Natomiast w przypadku niektórych wadliwości dalsza techniczna ewaluacja, w tym zwrot i całościowa obsługa reklamacji będzie odbywała się w dziale jakości Spółki, który znajduje się poza Polską, usługi w zakresie pakowania towarów. Spółka zleci Polskiej Spółce świadczenie usług koordynacji związanej z polskim magazynem. W ramach tej współpracy, pracownik Polskiej Spółki będzie podejmował następujące działania:

‒ optymalizacja i usprawnienie procesów współpracy z Usługodawcą i innymi partnerami logistycznymi,

‒ zapewnianie i zarządzanie codzienną operacyjną częścią pracy (dostawy na czas i o wymaganej jakości z uwzględnieniem optymalizacji kosztów),

‒ zapewnienie rozwiązywania problemów związanych z funkcjonowaniem magazynu oraz sytuacji doraźnych z udziałem Usługodawcy,

‒ wdrożenie skutecznego zarządzania reklamacjami,

‒ zarządzanie i optymalizacja działań pomiędzy centralą a poszczególnymi krajami objętymi wsparciem,

‒ zapewnienie koordynacji z działaniami logistycznymi dla rynku Europejskiego,

‒ współpraca z działem zarządzania łańcuchem dostaw.

Spółka nie jest uprawniona aby dawać jakiekolwiek instrukcje, wytyczne pracownikom Polskiej Spółki w zakresie wykonywanych usług (sposobu ich wykonania) - zakres usług został ustalony między stronami, jednak sposób ich wykonania oraz szczegóły z tym związane pozostają po stronie Polskiej Spółki. Ponadto Spółka nie sprawuje kontroli i nadzoru nad pracownikami Usługodawcy. Usługodawca sam dokonuje przyjęcia towaru i sam podejmuje decyzje o lokalizacji jego na terenie magazynu. Co więcej, Spółka lub określona przez nią osoba (działająca w tym zakresie na jej rzecz) będzie miała dostęp do magazynu tylko za wcześniejszym uzgodnieniem z Usługodawcą, a zatem nie będzie to dostęp swobodny, nieograniczony. Zarówno pracownicy Usługodawcy, jak i Polskiej Spółki nie będą uprawnieni do działania w imieniu i na rzecz Spółki, w szczególności w zakresie zawierania umów handlowych dot. towarów. Jedynym pełnomocnictwem jakie zostanie udzielone będzie pełnomocnictwo dla Usługodawcy dla potrzeb dokonania odpraw celnych. Wszelkie decyzje dotyczące współpracy z Polską Spółką oraz Usługodawcą podejmowanie są w siedzibie Spółki, na Litwie. Wszystkie decyzje dotyczące zakupu towarów (wybór towarów, ich cena, zamówienia oraz ogólne zarządzanie procesem zakupu) leżeć będą w gestii Spółki. W tym samym zakresie Spółka odpowiadać będzie za decyzje logistyczne (negocjacje z przewoźnikami, zakup usług transportowych, instrukcje itp.).

W związku z powyższym, jednoznacznie należy stwierdzić, że Spółka nie będzie posiadała w Polsce zaplecza personalnego i technicznego, ponieważ:

‒ Spółka nie będzie posiadała w Polsce własnych pracowników,

‒ Spółka nie będzie posiadała w Polsce żadnego zaplecza technicznego - jakikolwiek sprzęt wykorzystywany do prowadzenia działalności, jak również nieruchomości znajdują się na Litwie;

‒ Spółka nie będzie wykorzystywała zaplecza technicznego ani personalnego Usługodawcy oraz Polskiej Spółki, z uwagi na brak realnej kontroli. Zarówno Usługodawca, jak i Polska Spółka nie będą działać w imieniu i na rzecz Spółki w zakresie nabywania oraz odsprzedaży towarów.

Pełnomocnictwo dla potrzeb celnych zostanie udzielone przez Spółkę Usługodawcy, w celu wywiązania się z wszelkich formalności celnych ciążących na importerze i nie można uznać tej czynności za przejaw prowadzenia działalności gospodarczej. Nie można zatem uznać, że warunek posiadania zaplecza personalnego oraz technicznego w Polsce został spełniony przez Spółkę. W ramach uzasadnienia powyższego stanowiska wskazać należy na wydane interpretacje indywidualne oraz wyroki sądów administracyjnych:

Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 6 kwietnia 2022 r. sygn. I SA/Sz 64/22: „Organy zakwestionowały także przyjęty przez skarżącą i spółkę z o. o. model współpracy twierdząc, że umowy najmu i współpraca zostały ukształtowane w taki sposób, by „spółka z o. o. działając w swoim imieniu automatycznie zastępowała skarżącą”. Istotnie działając na polskim rynku i będąc polskim podmiotem spółka z o. o. ze względów oczywistych miała łatwiejszy dostęp do ostatecznego klienta na terytorium Polski. Mając dostęp do takiego klienta mogła uzyskać wiedzę dotyczącą parametrów technicznych pojazdu, który następnie sama temu klientowi miała wynająć. Nie ulega jednak wątpliwości, że działania spółki z o. o. były nakierowane na poszukiwanie własnego kontrahenta (...) organy podatkowe nie wykazały, aby skarżąca posiadała w kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

Wyrok WSA w Gliwicach z 28 sierpnia 2021 r. sygn. I SA/Gl 527/21: „W tym miejscu należy zauważyć, że wbrew okolicznościom przedstawionym we wniosku organ przyjął, że Spółka posiada kontrolę nad zapleczem personalnym i technicznym polskich usługodawców nie wskazując, przy tym na czym kontrola ta ma polegać i czego dotyczyć. Na kontrolę taką nie wskazała również Spółka, przy czym organ nie wyjaśnił ani nie próbował wyjaśnić co jego zdaniem świadczy o dostępności innego zaplecza niż posiadanego przez Spółkę oraz dlaczego uznał, że Spółce w stosunku do tego zaplecza przysługuje kontrola porównywalna co do kontroli zaplecza własnego, mimo iż z wniosku wynika, że Spółka nie nadzoruje, nie kieruje ani nie kontroluje działalności produkcyjnej i usługowej E czy B, ani nie wydaje poleceń lub instrukcji pracownikom tych podmiotów, zaś o kontroli takiej nie może stanowić wyłącznie to, że Spółka nawiązała współpracę z E czy B, czy też że upoważniła pracownika E do dokonywania w jej imieniu zgłoszeń celnych i formalności związanych z importem towarów”. „Podkreślenia wymaga, że owej koniecznej kontroli skarżącej nad personelem i zapleczem technicznym w Polsce nie można wywodzić z ustalonych między skarżącą, a Usługodawcami zasad świadczenia usług, które - co oczywiste - określane są pomiędzy stronami każdej tego rodzaju umowy i z uprawnień strony do żądania spełnienia warunków ustalonych przez kontrahentów.

Na pełną aprobatę zasługuje pogląd wyrażony w wyroku WSA w Warszawie z dnia 12 lipca 2017 r., sygn. akt III SA/WA 1979/16, w którym WSA orzekł, że pominięcie wymogu „władztwa” (czego dopuścił się organ także w niniejszej sprawie) oznaczałoby, że to kryterium jest spełnione co zasady zawsze, gdy podmiot nabywa usługi świadczone w innym kraju niż jego siedziba, niezależnie od zakresu uprawnień podmiotu do władczego kierowania takim personelem, sprawowania nad nim kontroli albo narzucania sposobu wykonywania zleconej usługi. Wbrew stanowisku organu interpretacyjnego, o dostępności zaplecza personalnego i technicznego porównywalnej z dostępnością zaplecza własnego nie decyduje ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu. Niewątpliwie bowiem zakup każdej usługi, nabywanej przez podmiot gospodarczy ukierunkowany jest na określone korzyści ekonomicznej, co jednak nie kreuje automatycznie miejsca prowadzenia stałej działalności w kraju, na terenie którego usługodawca świadczy usługi”.

Wyrok WSA w Gliwicach z 11 marca 2020 r., sygn. akt I SA/Gl 1029/19: „Podkreślenia wymaga, że owej koniecznej kontroli skarżącej nad personelem i zapleczem technicznym w Polsce nie można wywodzić z ustalonych między skarżącą a Podwykonawcą zasad świadczenia usług, które - co oczywiste - określane są pomiędzy stronami każdej tego rodzaju umowy i z uprawnień strony do żądania spełnienia warunków ustalonych przez kontrahentów. Zanegować także należy twierdzenie organu interpretacyjnego, że skarżąca posiada faktyczne władztwo nad zapleczem technicznym i personalnym, bowiem jest w stanie odpowiednio wykorzystywać je przy sprzedaży towarów (urządzeń elektrycznych i elektronicznych oraz ich akcesoriów). Na poparcie tej tezy organ stwierdził, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe Podwykonawcy, wykorzystywane przez Wnioskodawcę pozostają w ścisłym związku z dokonywaniem przez niego czynności podlegających opodatkowaniu”. Brak posiadania własnego personelu w danym miejscu wprost wyklucza możliwość powstania w tym miejscu stałego miejsca prowadzenia działalności - na gruncie wyroku TSUE z dnia 3 czerwca 2021 r. w sprawie C-931/19 (cyt. „struktura pozbawiona własnego personelu nie może mieścić się w zakresie pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”).”

Możliwość odbioru i wykorzystania usług świadczonym do własnych potrzeb tego stałego miejsca - niezależność tego miejsca

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wymaga, aby struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego umożliwiała odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - w sposób niezależny od działalności prowadzonej w miejscu siedziby.

Wyraźnie potwierdził to TSUE w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam: „(...) Z celu art. 9 oraz kontekstu, w którym użyto w nim przedmiotowych pojęć, wyraźnie wynika, że nie można uznać usług za świadczone w miejscu prowadzenia działalności innym, niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że to inne miejsce prowadzenia działalności posiada minimalny poziom stabilności wynikający ze stałej obecności zarówno zasobów ludzkich, jak i technicznych koniecznych do świadczenia usług (sprawa 168/84 Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte- Altshtadt [1985] Zb. Orz. Str. 2251, pkt 17 i 18). W konsekwencji, aby można je było traktować, w drodze odstępstwa od głównego kryterium siedziby głównej, jako miejsce świadczenia usług przez podatnika, miejsce prowadzenia działalności musi posiadać dostateczny poziom stałości oraz strukturę wystarczającą pod względem zasobów ludzkich i technicznych do świadczenia przedmiotowych usług w sposób niezależny”. Zaopatrywanie się TSUE reflektowane jest w interpretacjach indywidualnych oraz w orzecznictwie sądów administracyjnych:

Wyrok NSA z dnia 3 października 2019 r. I FSK 980/17: „Stałe miejsce prowadzenia działalności powinno charakteryzować się m.in. odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. To zaplecze personalne i techniczne powinno być stosowne do tego, aby umożliwić odpowiednio: odbiór i wykorzystanie usług dla własnych potrzeb bądź świadczenie usług. To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności.”

Wyrok WSA w Gliwicach z 28 lipca 2020 r., sygn. akt I SA/Gl 141/20: „Uwzględnić należy, że decyzje zarządcze dotyczące funkcjonowania skarżącej podejmowane są poza terytorium Polski, zaś żaden z Usługodawców nie posiada uprawnień do podejmowania decyzji, zaciągania zobowiązań w imieniu skarżącej, w tym także do zawierania umów w jej imieniu i na jej rzecz. Skarżąca, powołując się na ww. wyrok TSUE w sprawie Welmory, zasadnie wskazała, iż w oparciu wyłącznie o zasoby Usługodawców zlokalizowane na terytorium Polski, nie byłoby możliwe odebranie i wykorzystanie usług świadczonych do własnych potrzeb tej struktury (z uwagi na fakt, iż żaden z pracowników Usługodawców nie jest upoważniony do zaciągania zobowiązań, czy też podejmowania jakichkolwiek decyzji w imieniu spółki). Sąd podziela stanowisko skarżącej, że w stanie faktycznym sprawy /zdarzeniu przyszłym zasoby Usługodawców nie charakteryzują się wystarczającą samodzielnością i autonomicznością, aby można było przy ich wykorzystaniu wykonywać przedmiot działalności gospodarczej skarżącej w sposób niezależny”.

Interpretacja indywidualna z dnia 19 marca 2018 r. sygn. 0114-KDIP1-2.4012.19.2018.2. MC: „Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.

W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C- 231/94 Faaborg Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease BV, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o. o.”. W związku z planowanym modelem biznesowym Spółka nie posiada w Polsce zarządu, ani oddziału, przedstawicielstwa, biura, fabryki, warsztatu lub jakiegokolwiek innego miejsca wydobywania bogactw naturalnych. Polska Spółka nie będzie działała w imieniu i na rzecz Spółki w zakresie transakcji z polskimi klientami/konsumentami. Polska Spółka będzie prowadziła w Polsce swoją własną działalność gospodarczą. Spółka nie jest uprawniona aby dawać jakiekolwiek instrukcje, wytyczne pracownikom Usługodawcy w zakresie wykonywanych usług (sposobu ich wykonania). Spółka nie sprawuje również kontroli ani nadzoru nad pracownikami Usługodawcy. Analogicznie, Spółka nie będzie uprawniona do wydawania instrukcji, wytycznych pracownikom Polskiej Spółki. Nie będzie również sprawowała żadnej kontroli oraz nadzoru nad pracownikami Polskiej Spółki. Polska Spółka odpowiadać będzie wyłącznie w zakresie wyników związanych z prawidłowym wykonaniem usług wskazanych w umowie zawartej między Polską Spółką oraz Spółką. Ani Usługodawca, ani Polska Spółka nie będą umocowane do działania w imieniu i na rzecz Spółki w zakresie handlu towarami. Pełnomocnictwo zostanie złożone jedynie dla potrzeb celnych zostanie udzielone przez Spółkę Usługodawcy, w celu wywiązania się z wszelkich formalności celnych ciążących na importerze i nie można uznać tej czynności za przejaw prowadzenia działalności gospodarczej.

Wszelkie czynności dotyczące sprzedaży, nabywania towarów, zarówno prawne, jak i faktyczne, w tym negocjacje i rozmowy zmierzające do zawarcia przez Spółkę umów handlowych podejmowane lub prowadzone są w Polsce. W świetle powyższego stwierdzić należy, że warunek niezależności miejsca nie jest spełniony, gdyż Spółka nie posiada w Polsce struktury techniczno-personalnej, która odznaczałaby się stałością i umożliwiałaby niezależnie prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce w oderwaniu do działalności prowadzonej w miejscu siedziby. Zatem, Spółka w planowanym modelu biznesowym nie będzie spełniona żadna przesłanka dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Tym samym, Spółka nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb VAT. W ramach potwierdzenia powyższego wskazać należy na następującą linię interpretacyjną organów podatkowych oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych:

1. Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowego Informacji Skarbowej z 24 czerwca 2022 r. sygn. 0114-KDIP1-2.4012.165.2022.2.RST: „Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka nie zorganizowała bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności. Jak wynika z wniosku, Spółka prowadzi w kraju siedziby działalność w zakresie handlu, dystrybucji, importu i eksportu produktów i urządzeń zdrowotnych, suplementów diety, kosmetyków, artykułów toaletowych, urządzeń kuchennych, artykułów i akcesoriów odzieżowych, artykułów gospodarstwa domowego i mebli. Natomiast w Polsce Spółka prowadzi działalność handlową w zakresie podobnym do działalności realizowanej w kraju siedziby. Spółka zawarła umowę o świadczenie usług magazynowych i logistycznych z polską spółką świadczącą kompleksowe usługi magazynowe i logistyczne (Usługodawca). Spółka nie jest jednak właścicielem, nie wynajmuje i nie posiada w Polsce żadnych obiektów, pomieszczeń, czy też maszyn lub urządzeń służących do celów prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie wynajmuje również na terytorium kraju żadnych powierzchni użytkowych w postaci biura lub magazynów ani nie posiada żadnego tytułu prawnego do korzystania z jakichkolwiek pomieszczeń, w których przechowywane są jej towary. Spółka nie posiada też personelu, ani oddziału czy przedstawicielstwa na terytorium Polski. Natomiast wszelkie decyzje o charakterze zarządczym mające wpływ na działalność Spółki są i będą podejmowane przez osoby upoważnione w kraju siedziby tj. w Niemczech. Co prawda dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalność gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez Spółkę z personelu i infrastruktury technicznej Usługodawcy. Niemniej jednak korzystanie przez Państwa z usług magazynowych i logistycznych świadczonych przez Usługodawcę nie oznacza, że jego zaplecze osobowe i techniczne pozostaje w bezpośredniej zależności od Państwa i stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności. W analizowanej sprawie bowiem nie posiadacie Państwo bezpośredniej kontroli nad personelem zaangażowanym w świadczenie usług magazynowych i logistycznych realizowanych przez Usługodawcę. Usługodawca, na podstawie obowiązującej strony umowy, zobowiązany jest wykonać świadczenie z należytą starannością w wymaganym czasie. Usługodawca, jako racjonalnie działający przedsiębiorca, musi dostosować posiadane zasoby ludzkie do potrzeb swoich kontrahentów. Spółka nie ma również wpływu na to, jaka część oraz jakie zasoby osobowe Usługodawcy mają świadczyć usługi magazynowe i logistyczne na jej rzecz, jak również w jakich godzinach pracownicy Usługodawcy mają świadczyć pracę. Dodatkowo, pracownicy Usługodawcy nie posiadają pełnomocnictwa do zawierania w imieniu i na rzecz Spółki umów handlowych. Nie realizują w imieniu Spółki żadnych czynności prawnych i faktycznych. Ponadto Spółka nie posiada kontroli nad zasobami technicznymi oraz rzeczowymi wykorzystywanymi przez Usługodawcę. Wyposażanie magazynu pozostaje we własności i posiadaniu Usługodawcy. Spółka nie ma także wpływu na to, jaka część zasobów technicznych czy rzeczowych Usługodawcy ma zostać wykorzystana do wykonania usług przez Usługodawcę. Należyte wykonanie świadczenia leży po stronie Usługodawcy. Zatem, należy stwierdzić, że Państwa Spółka nie posiada zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski, tym samym nie jest spełniona podstawowa przesłanka do uznania, że Spółka na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W tym konkretnym przypadku mimo, że Spółka nawiązała współpracę z Usługodawcą i planuje stosować opisywany model biznesowy, dopóki nie ustaną przesłanki biznesowe związane z jego stosowaniem, należy stwierdzić, że nie są spełnione przesłanki do uznania, że na terytorium Polski Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.”

2. Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 10 maja 2022 r. sygn. 0114-KDIP1-2.4012.71.2022.2.JO: „Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że zakres działalności, którą B. SAS (Usługobiorca) prowadzi w Polsce nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. Należy zauważyć, że Usługobiorca posiada siedzibę we Francji, natomiast w związku prowadzoną działalnością polegającą na dystrybucji odzieży z materiałów tekstylnych zawarł umowę z Wnioskodawcą 1 (Usługodawcą) w zakresie usług o charakterze logistycznomagazynowym, w tym wsparcia w organizacji transportu - wykonywane na terenie magazynów zlokalizowanych w R. w Polsce. W ramach Umowy, Usługodawca zobowiązany jest m.in. do: odbioru towarów, inspekcji i weryfikacji towarów, składowania, przygotowania zamówień oraz wysyłki do odbiorców końcowych oraz ewentualną obsługę przesyłek zwróconych przez klientów, dodatkowo, w sytuacjach gdy będzie to niezbędne, uprawniony jest do dokonania czynności specjalnych / nadzwyczajnych, do których zaliczyć można przepakowywanie, etykietowanie oraz zmiany etykiet na inne (zgodnie z ustaleniami z Usługobiorcą). Natomiast rola B. SAS ogranicza się głównie do dostarczenia towaru do magazynów w Polsce należących do Usługodawcy.

Usługobiorca nie posiada bezpośredniej kontroli ani nad zasobami technicznymi ani rzeczowymi, jak również nie ma bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi Wnioskodawcy 1. B. SAS nie ma również wpływu na to jaka część zasobów technicznych /rzeczowych/osobowych Wnioskodawcy 1 ma zostać wykorzystana do świadczenia usług logistyczno-magazynowych, stan magazynowy ustalany jest według ilości zamówień od klientów i to jest główny czynnik wpływający na długość czasu przechowywania towarów. Wnioskodawca 1 jest podmiotem w pełni odpowiedzialnym za realizację usługi na rzecz Usługobiorcy m.in. w zakresie zarządzania zasobami wykorzystywanymi do świadczenia usług, Usługobiorca na żadnym etapie realizacji umowy nie posiada zwierzchnictwa nad pracownikami Wnioskodawcy 1 i nie może wydawać im poleceń. Wszystkie reklamacje i zwroty od klientów Usługobiorcy dotyczące zamówień wysyłanych z magazynu w Polsce są rozpatrywane, zarządzane i wykonywane przez B. SAS we Francji. Wszystkie zwroty są wysyłane do magazynu we Francji i tam, przy wykorzystaniu francuskich zasobów technicznych i personalnych, następuje obsługa zwrotów. Dodatkowo B. SAS nie zatrudnia na terytorium Polski personelu, nie posiada na terytorium Polski żadnych zatrudnionych przedstawicieli/handlowców (osób pozyskujących nowych klientów), nie posiada ani nie udostępnia innemu podmiotowi na terytorium Polski zasobów technicznych, urządzeń czy maszyn. Zatem, pomimo dostarczania towarów do magazynów znajdujących się na terytorium Polski oraz nabywania w tym celu usług od Wnioskodawcy 1 nie można uznać, że B. SAS na terytorium Polski niezależnie od działalności prowadzonej we Francji posiadając zaplecze personalne i techniczne prowadzi w sposób stały działalność gospodarczą. Co prawda, dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalność nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez B. SAS z personelu i infrastruktury technicznej Wnioskodawcy 1. Niemniej jednak korzystanie przez B. SAS z usług Wnioskodawcy 1 nie oznacza, że jego zaplecze personalne i techniczne pozostaje w bezpośredniej zależności od B. SAS i stanowi jego stałe miejsce prowadzenia działalności. B. SAS mimo, że podjęła współpracę z Wnioskodawcę 1 i planuje dokonywać sprzedaży towarów magazynowanych na terytorium Polski przez czas nieograniczony, nie zorganizowała w Polsce zaplecza traktowanego jak własne świadczącego o prowadzeniu części działalności gospodarczej na terytorium Polski. Jak wskazano w opisie sprawy B. SAS nie posiada bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi i technicznymi/rzeczowymi Wnioskodawcy 1. Jednocześnie B. SAS nie posiada w Polsce żadnych pracowników, przedstawicieli, ani handlowców (osób pozyskujących klientów). Co więcej, B. SAS także nie posiada ani nie udostępnia innemu podmiotowi na terytorium Polski żadnych zasobów technicznych, urządzeń, maszyn. Zatem należy stwierdzić, że B. SAS nie posiada zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski, tym samym nie jest spełniona podstawowa przesłanka do uznania, że B. SAS na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W tym konkretnym przypadku mimo, że B. SAS w sposób długotrwały zamierza dokonywać sprzedaży towarów magazynowanych na terytorium Polski oraz korzystać z usług Wnioskodawcy 1, należy stwierdzić, że nie są spełnione przesłanki do uznania, że na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

3.Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26 kwietnia 2022 r. sygn. 0114-KDIP1-2.4012.39.2022.2.RST: „Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka nie zorganizowała bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności. Jak wynika z wniosku, działalność Spółki koncentruje się w Niemczech i dotyczy produkcji i sprzedaży skór wykorzystywanych do produkcji obuwia i torebek. Na terytorium Polski Spółka współpracuje ze Spółką polską, która wykonuje usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór. Spółka nie zatrudnia jednak w Polsce żadnych pracowników, ani nie posiada w Polsce żadnego zaplecza technicznego. Ponadto Spółka nie wynajmuje na terytorium Polski żadnych nieruchomości, ruchomości, lokali, ani miejsc magazynowych, ani też nie udostępnia żadnemu podmiotowi na terytorium Polski żadnych zasobów osobowych ani żadnego zaplecza technicznego. Faktem jest, że jedynym członkiem zarządu Spółki polskiej jest jedyny członek zarządu spółki, która pełni funkcję komplementariusza Spółki. Jednak członek zarządu jest zobligowany działać w interesie spółki w której zarządzie zasiada i podejmując decyzję dotyczące Spółki polskiej musi kierować się jej interesem, a nie interesem innej spółki, w której również jest członkiem zarządu. Co prawda dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalność gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez Spółkę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Niemniej jednak korzystanie przez Państwa z usług Spółki polskiej nie oznacza, że jej zaplecze osobowe i techniczne pozostaje w bezpośredniej zależności od Państwa i stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności. W analizowanej sprawie bowiem nie posiadacie Państwo kontroli nad zasobami osobowymi Spółki polskiej. Spółka polska zatrudnia własnych pracowników nad którymi nie sprawują kontroli pracownicy Spółki, ani organy Spółki. Spółka polska samodzielnie zatrudnia pracowników, planuje i organizuje ich pracę, a także w razie potrzeby podejmuje decyzje o zwolnieniu pracowników. Pracownicy Spółki nie są uprawnieni do wydawania jakichkolwiek poleceń pracownikom Spółki polskiej. Państwa Spółka nie posiada również bezpośredniej kontroli nad zapleczem technicznym /rzeczowym należącym do Spółki polskiej, która nie wynikałaby z uprawnień właścicielskich przysługujących Spółce.

Spółka, ani organy Spółki nie mogą podejmować bezpośrednio decyzji dotyczących maszyn, urządzeń czy innego zaplecza technicznego należącego do Spółki polskiej. Spółka nie ingeruje w to w jaki sposób Spółka polska wykona usługi i jakimi środkami uzyska wskazany przez Spółkę efekt, byle były to środki dopuszczalne prawnie i gwarantujące jak najlepszą jakość usługi. Spółka polska nie jest „kontrolowana” przez Spółkę, bowiem posiada własne organy, które nią kierują i podejmują decyzję w zakresie jej bieżącej działalności. Zatem należy stwierdzić, że Państwa Spółka nie posiada zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski, tym samym nie jest spełniona podstawowa przesłanka do uznania, że Spółka na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W tym konkretnym przypadku mimo, że Spółka nawiązała współpracę ze Spółką polską w zakresie usług garbowania, wyprawiania i farbowania skór i współpraca ta ma charakter trwały, należy stwierdzić, że nie są spełnione przesłanki do uznania, że na terytorium Polski Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Dodatkowo, współpraca Państwa Spółki z podmiotem powiązanym jakim jest Spółka polska realizowana jest na zasadach rynkowych, bowiem Spółka polska za świadczone usługi garbowania, wyprawiania i farbowania skór pobiera od Spółki wynagrodzenie. Po wykonaniu usługi Spółka polska wystawia fakturę za wykonaną usługę, a Spółka płaci za usługę przelewem na rachunek bankowy Spółki polskiej. Współpraca Spółki ze Spółką polską stanowi zwyczajną relację handlową na linii „usługodawca - usługobiorca”. W konsekwencji, należy stwierdzić, że prawidłowe jest Państwa stanowisko, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”.

4. Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 11 kwietnia 2022 r. sygn. 0114-KDIP1-2.4012.12.2022.2.PC: „Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że zakres działalności, którą Państwa Spółka prowadzi w Polsce nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. Spółka dokonuje sprzedaży towarów za pośrednictwem sklepu internetowego „ABC” do większości państw europejskich, w tym Danii. Spółka nie posiada natomiast na terytorium Danii magazynu. Produkty Państwa Spółki nie są wytwarzane w Polsce, natomiast są wysyłane z Polski do klientów Spółki. Zgodnie z przyjętym modelem biznesowym, wszystkie produkty zakupione przez „ABC” w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów są transportowane z Danii do magazynu w Polsce. Następnie wszystkie produkty sprzedawane za pośrednictwem sklepu internetowego „ABC” są wysyłane z magazynu w Polsce do miejsca wskazanego przez klienta. Należy zauważyć, że w celu sprzedaży towarów za pośrednictwem sklepu internetowego zawarliście umowę z Usługodawcą - spółką zarejestrowaną w Polsce jako czynny podatnik VAT na czas określony do dnia 1 maja 2023 r., któremu zleciliście kompleksową obsługę magazynowo logistyczną. W związku z korzystaniem z magazynu położonego w Polsce będą świadczone przez Usługodawcę usługi magazynowo logistyczne obejmujące usługi magazynowe i usługi transportowe, w skład których wchodzą następujące usługi/świadczenia: przyjmowanie towarów Spółki do magazynu; przechowywanie, kompletację i pakowanie produktów; zapewnienie (utrzymanie) jakości przechowywanych produktów; dystrybucję produktów „ABC” do klientów; dystrybucję i obsługę zwrotów od klientów „ABC”; uzupełnianie zapasów materiałów konsumpcyjnych; inwentaryzację dla celów bieżącej działalności, obowiązkowych audytów bądź audytów zlecanych przez Wnioskodawcę; planowanie dostaw; sporządzanie deklaracji eksportowych, jeśli ich złożenie jest konieczne; planowanie, zarządzanie i wykonywanie usług związanych z utylizacją lub zwrotem produktów do Spółki na jego żądanie. Państwa Spółka prowadzi działalność operacyjną z terytorium Danii i tam podejmowane są decyzje biznesowe Spółki. Na terytorium Danii Spółka posiada biuro wraz z niezbędną infrastrukturą, zaś zatrudnieni tam pracownicy odpowiedzialni są za wykonywanie zadań w zakresie Finansów, obsługi klienta, IT, marketingu oraz zakupów. W Polsce Spółka nie posiada oddziału ani stałego przedstawicielstwa, nie posiada również żadnych zasobów ludzkich, a pracownicy Spółki nie przebywają okresowo na terenie Polski. Jednocześnie Państwa Spółka nie upoważniła żadnych podmiotów/osób w Polsce do negocjowania warunków umów w imieniu Spółki, zawierania umów z klientami lub przyjmowania zamówień składanych przez klientów. Ponadto, Państwa Spółka nie posiada, nie wynajmuje ani nie używa na potrzeby swojej działalności gospodarczej w Polsce nieruchomości, takich jak biura, punkty sprzedaży, żadnych maszyn, urządzeń lub narzędzi. Zatem, pomimo dostarczania towarów do Magazynu znajdującego się na terytorium Polski oraz nabywania w tym celu usług od Usługodawcy nie można uznać, że Państwa Spółka na terytorium Polski niezależnie od działalności prowadzonej w Danii posiadając zaplecze personalne i techniczne prowadzi w sposób stały działalność gospodarczą. Co prawda dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalność nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez Spółkę z personelu i infrastruktury technicznej Usługodawcy. Niemniej jednak korzystanie przez Państwa z usług Usługodawcy nie oznacza, że jego zaplecze osobowe i techniczne pozostaje w bezpośredniej zależności od Państwa i stanowi jego stałe miejsce prowadzenia działalności. W analizowanej sprawie bowiem nie posiadacie Państwo jakiekolwiek kontroli nad zasobami osobowymi Usługodawcy oraz nad zasobami technicznymi/ rzeczowymi Usługodawcy. Nie posiadacie również wpływu na to jaka część zasobów technicznych / rzeczowych Usługodawcy zostanie wykorzystana do świadczenia usług, nie posiadacie wpływu na to jaka część zasobów osobowych Usługodawcy zostanie wykorzystana do świadczenia usług na rzecz Spółki. Państwa Spółka nie ma również wpływu na czas pracy zasobów osobowych Usługodawcy. Zatem należy stwierdzić, że Państwa Spółka nie posiada zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski, tym samym nie jest spełniona podstawowa przesłanka do uznania, że Spółka na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W analizowanym przypadku nie można więc uznać, że Państwa Spółka zorganizowała odpowiednie zasoby świadczące o prowadzeniu samodzielnej działalności gospodarczej na terytorium Polski. Państwa Spółka nie dysponuje odpowiednimi zasobami osobowymi i technicznymi oraz nie sprawuje kontroli nad takimi zasobami należącymi do Usługodawcy co oznacza brak spełnienia podstawowych przesłanek świadczących o prowadzeniu w sposób stały działalności gospodarczej na terytorium kraju. Zatem, Państwa Spółka nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności, a sam fakt nabywania usług magazynowo logistycznych od Usługodawcy nie może powodować automatycznego uznania, że istnieje na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

5. Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 marca 2022 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.549.2021.3.JO: „Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że zakres działalności, którą Państwa Spółka prowadzi w Polsce nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. Należy zauważyć, że posiadacie Państwo siedzibę w Niemczech, natomiast w celu rozwoju wsparcia sprzedaży towarów całej Grupy X przez Internet zawarliście umowę z A. Sp. z o.o. na czas nieokreślony, któremu zleciliście część funkcji związanych z utrzymaniem i prowadzeniem magazynów w Polsce - w (...) i (...). W związku z korzystaniem z Magazynu będą świadczone przez A. kompleksowe usługi magazynowe obejmujące takie usługi jak: usługa tzw. fulfilment, polegająca na przetwarzaniu zamówień klientów, zarządzaniu zamówieniami, wykonaniu usługi magazynowania zapasów oraz obsługi zwrotów, magazynowanie, zarządzanie zapasami, obsługa zwrotów, zapewnienie systemu zarządzania magazynem zgodnie z wymogami funkcjonowania sklepów internetowych. Natomiast rola Państwa Spółki ogranicza się głównie do dostarczenia towaru do Magazynu w Polsce należącego do A. Państwa Spółka nie posiada bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi/rzeczowymi, jak również Państwa Spółka nie ma bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi A., gdyż jak wskazaliście jesteście tylko odbiorcą usług świadczonych przez A. Państwa Spółka nie ma również wpływu na to jaka część zasobów technicznych/rzeczowych/osobowych A. ma zostać wykorzystana do świadczenia usług w Magazynie w ramach umowy. A. prowadzi i utrzymuje na własny koszt i ryzyko Magazyn, który gwarantuje właściwie tymczasowe przechowywanie towarów, zgodnie z minimalnymi standardami określonymi przez Spółkę. Państwa Spółka nie ma wpływu na ilość wykorzystywanych zasobów przez A., gdyż w dużej mierze zależy to od ilości /zapotrzebowania towarów (wielkość sprzedaży w danym miesiącu) nabywanych przez klientów Spółki. A. jako dostawca usług sam decyduje ilu pracowników powinien zatrudniać, aby prawidłowo wykonywać świadczone usługi w Magazynie, jest zobowiązany do świadczenia usług określonych w umowie, samodzielnie określa czynniki nakładów (personel, zasoby, aktywa itp.). Zwroty towarów będą obsługiwane przez A. Sp. z o.o. na podstawie zawartej umowy, natomiast reklamacje klientów rozpatrywane są przez B. zgodnie ze specyfikacją Spółki. Dodatkowo Państwa Spółka nie posiada/nie będzie posiadać na terytorium Polski pracowników ani współpracowników, którzy byliby zatrudnieni w związku z czynnościami podejmowanymi w Magazynie, jak również przedstawicieli ani handlowców, zajmujących się pozyskiwaniem klientów, nie posiadacie ani nie udostępniacie innemu podmiotowi na terytorium Polski zasobów technicznych, urządzeń czy maszyn. Zatem, pomimo dostarczania towarów do Magazynu znajdującego się na terytorium Polski oraz nabywania w tym celu usług od A. nie można uznać, że Państwa Spółka na terytorium Polski niezależnie od działalności prowadzonej w Niemczech posiadając zaplecze personalne i techniczne prowadzi w sposób stały działalność gospodarczą. Co prawda, dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalność nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez Państwa Spółkę z personelu i infrastruktury technicznej A. Niemniej jednak korzystanie przez Państwa Spółkę z usług A. nie oznacza, że jego zaplecze personalne i techniczne pozostaje w bezpośredniej zależności od Państwa Spółki i stanowi jego stałe miejsce prowadzenia działalności. Państwa Spółka mimo, że podjęła współpracę z A. i planuje dokonywać sprzedaży towarów magazynowanych na terytorium Polski przez czas nieograniczony, nie zorganizowała w Polsce zaplecza traktowanego jak własne świadczącego o prowadzeniu części działalności gospodarczej na terytorium Polski. Jak wskazano w opisie sprawy Państwa Spółka nie posiada bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi i technicznymi/rzeczowymi A. Jednocześnie Państwa Spółka nie posiada w Polsce żadnych pracowników, przedstawicieli, handlowców ani innych osób pozyskujących klientów. Co więcej, Państwa Spółka także nie posiada ani nie udostępnia innemu podmiotowi na terytorium Polski żadnych zasobów technicznych, urządzeń, maszyn. Zatem należy stwierdzić, że Państwa Spółka nie posiada zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski, tym samym nie jest spełniona podstawowa przesłanka do uznania, że Państwa Spółka na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W tym konkretnym przypadku mimo, że Państwa Spółka w sposób długotrwały zamierza dokonywać sprzedaży towarów magazynowanych na terytorium Polski oraz korzystać z usług A., należy stwierdzić, że nie są spełnione przesłanki do uznania, że na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

6. Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23 lutego 2022 r., nr 0112-KDIL1-3.4012.656.2021.2.MR: „Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie będzie posiadać zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski, tym samym nie jest spełniona podstawowa przesłanka do uznania, że Wnioskodawca na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W tym konkretnym przypadku mimo, że Spółka zamierza korzystać z usług świadczonych przez Kontrahenta oraz dokonywać sprzedaży towarów magazynowanych na terytorium Polski, należy stwierdzić, że nie są spełnione przesłanki do uznania, że na terytorium Polski Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarcze.”

7. Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 1 czerwca 2021 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.93.2021.3.AC: „Zatem nie można uznać, że Spółka na terytorium Polski w sposób samodzielny w stosunku do działalności prowadzonej w Austrii posiadając zaplecze personalne i techniczne prowadzi w sposób stały część działalności gospodarczej. Co prawda, Spółka sprowadza Towary na terytorium Polski, które następnie sprzeda w ramach czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski. Jednocześnie Spółka nabywa od polskiej Firmy Logistycznej usługi polegające na transportowaniu, rozpakowywaniu, magazynowaniu, przygotowywaniu do transportu Towarów oraz strojenie Towarów od Firmy strojącej. Jednak Firma logistyczna, poza magazynowaniem i transportem towarów, nie spełnia żadnych innych funkcji. Spółka nie ma prawa udzielać instrukcji, wydawać poleceń, kontrolować ani nadzorować pracy pracowników Firmy logistycznej. Spółka nie ma wpływu na sposób wykonywania usługi przez Firmę logistyczną. Przedstawiciele Spółki nie mają swobodnego wstępu na teren magazynu. Spółka nie jest jedynym i wyłącznym klientem Firmy logistycznej. Również strojenie instrumentów odbywa się bez fizycznego udziału przedstawicieli Spółki. Firma strojąca i jej pracownicy nie są w żaden sposób kontrolowani przez Spółkę. Przy tym Spółka nie posiada w Polsce oddziału, filii ani biura. Spółka nie posiada w Polsce żadnego personelu, ani żadnego zaplecza technicznego takiego jak np. biuro lub inne pomieszczenia, maszyny, samochody i inny sprzęt (w tym również nie wynajmuje ich). Decyzje biznesowe związane ze sprzedażą Towarów podejmowane są w Austrii. Zatem nie można uznać, że Spółka zorganizowała na terytorium Polski zaplecze personalne i techniczne świadczące o prowadzeniu części działalności gospodarczej na terytorium Polski. W tym konkretnym przypadku należy stwierdzić, że nie są spełnione przesłanki do uznania, że Spółka na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

8. Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 lipca 2019 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.191.2019.3.MC: „Wnioskodawca nie posiada w Polsce oddziału, przedstawiciela, ani biura. Nie posiada także na terytorium kraju żadnej stałej infrastruktury - takiej jak pojazdy, narzędzia, wyposażenie, budynki, czy inne nieruchomości. Spółka nie wynajmuje również żadnego biura, budynku lub powierzchni w Polsce. Innymi słowy, Spółce nie przysługuje żaden tytuł prawny (własność, najem, leasing) do żadnego z wymienionych powyżej rodzajów infrastruktury w Polsce. Spółka nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników na podstawie umowy o pracę, umowy zlecenia, umowy o dzieło lub innych rodzajów umów pracowniczych o podobnym charakterze. W Polsce Spółka nie posiada pracowników handlowych. Niemniej jednak Spółka w celu realizowania swoich zobowiązań handlowych wobec Odbiorców, nabywa na terytorium Polski usługi magazynowe i logistyczne, które są świadczone przez niezależnego Operatora Logistycznego. Oprócz Operatora Logistycznego Spółka w ograniczonym stopniu korzysta z usług innych niezależnych usługodawców na terytorium Polski, w szczególności jeśli chodzi o wsparcie podatkowe w związku z dokonaną rejestracją dla potrzeb VAT czy też usług agencji celnej. (...) W konsekwencji, biorąc pod uwagę przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności sprawy, w tym w szczególności zakres oraz sposób prowadzenia działalności na terytorium Polski należy stwierdzić, że nie są spełnione przez Wnioskodawcę kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Tym samym należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce”.

9. Wyrok WSA w Gliwicach z 12 października 2020 r., sygn. akt I SA/GI 1051/19: „Z opisu zdarzenia przyszłego, którym związany jest zarówno organ interpretacyjny, jak i Sąd (art. 14c O.p.), wynika, że warunek ustalenia miejsca stałego prowadzenia działalności w postaci zgromadzenia stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług w sposób niezależny nie został spełniony. Skarżąca wskazała bowiem, że pracownicy Spółki Powiązanej, w tym Dyrektor Zarządzający, nie mają żadnych uprawnień do działania w imieniu i na rzecz Spółki. W trakcie pobytu w Polsce, Dyrektor Zarządzający będzie świadczył pracę wyłącznie na rzecz Spółki Powiązanej i nie będzie umocowany do jakiegokolwiek działania w imieniu i na rzecz Skarżącej, w tym w szczególności w odniesieniu do czynności podejmowanych przez Spółkę w Polsce. Pracownicy Spółki Powiązanej, realizując czynności związane z wykonaniem usług produkcyjnych, magazynowych czy logistycznych na rzecz Spółki, nie będą posiadali kompetencji niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej Spółki. Wszystkie czynności związane ze sprzedażą produktów, dystrybucją, kontaktami z klientami, czy działalnością marketingową będą nadal prowadzone przez Spółkę bezpośrednio z terytorium Niemiec (niezależnie od tego czy w Polsce będzie odbywał się cały proces przetwarzania czy tylko jego część). (...) Zakres czynności pomocniczych wykonywanych przez Spółkę Powiązaną będzie obejmował wyłącznie procesy techniczne, takie jak magazynowanie wyrobów gotowych oraz procesy logistyczne (w oparciu o dokumenty wysyłkowe sporządzone przez Spółkę w Niemczech). Czynności te będą miały wyłącznie charakter pomocniczy, wtórny do działań podejmowanych przez Spółkę na terytorium Niemiec. Realizacja zamówień oraz wszystkie inne czynności będą się odbywały zgodnie z wytycznymi i wymogami przekazanymi z siedziby Spółki w Niemczech. (…) Reasumując, z opisu zdarzenia przyszłego (stanu faktycznego) wynika, że Skarżąca nie będzie dysponować wymaganą strukturą w zakresie zaplecza technicznego i personalnego, konieczną dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności”. Podsumowując, w planowanym modelu biznesowym Spółka nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT.

Ad. 2

Konsekwencją nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce przez Spółkę, jest fakt, że zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, usługi świadczone przez Usługodawcę na rzecz Spółki podlegać będą opodatkowaniu podatkiem VAT w miejscu siedziby Spółki. Mając na powyższe uwadze, Wnioskodawca wnosi o uznanie stanowiska wyrażonego w treści niniejszego wniosku za prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest w prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.) – zwanej dalej ustawą:

opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1.odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2.eksport towarów;

3.import towarów na terytorium kraju;

4.wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5.wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1.ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

a.podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b.osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2.podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Natomiast jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy:

w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca („Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (…) i prowadzi działalność w zakresie handlu hurtowego pozostałymi półproduktami. Spółka będzie zarejestrowana dla potrzeb podatku VAT w Polsce, w tym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Spółka planuje zaimplementować nowy Model Biznesowy w Polsce, zgodnie z którym: Spółka dokona przemieszczenia własnych towarów z Litwy do magazynu w Polsce. Magazyn w Polsce prowadzi podmiot zewnętrzny - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wynajmująca obiekt na potrzeby własnej działalności gospodarczej. W związku z powyższym Spółka zawrze umowę serwisową z zewnętrznym Usługodawcą w zakresie świadczenia usług magazynowania/przechowywania towarów Spółki na terytorium RP. Usługodawca jest podmiotem mającym siedzibę w Polsce i zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny oraz dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Towary umieszczone już w magazynie w Polsce zostaną następnie odsprzedane przez Spółkę podmiotowi powiązanemu, tj. polskiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, w której Spółka posiadać będzie 100% udziałów („Polska Spółka”). W ramach opisanego modelu biznesowego Spółka będzie współpracowała z Polską Spółką. Spółka zleci Polskiej Spółce świadczenie usług koordynacji związanej z polskim magazynem.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy w planowanym modelu biznesowym Spółka będzie posiadać w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT (pytanie nr 1) oraz czy usługi zakupione przez Spółkę od Usługodawcy podlegać będą opodatkowaniu w miejscu siedziby Spółki, zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT (pytanie nr 2).

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a)art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b)począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c)do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d)art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Należy zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19 (Titanium), w którym Sąd uznał, że brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana przez podmiot nieruchomość, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (…).

Natomiast w wyroku z dnia 7 maja 2020 r. w sprawie C‑547/18 Dong Yang Electronics sp. z o.o. Trybunał skazał, że „(…) art. 44 dyrektywy 2006/12 oraz art. 11 ust. 1 i art. 22 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego nr 282/2011 należy interpretować w ten sposób, że usługodawca nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki z siedzibą w państwie trzecim z samego faktu, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną, oraz że usługodawca ten nie jest zobowiązany do badania, w celu dokonania takiej oceny, stosunków umownych łączących te dwa podmioty”.

W przypadku posiadania w Polsce spółki zależnej przez spółkę dominującą istotna jest analiza wszystkich przesłanek, przede wszystkim ustanowionych rozporządzeniem wykonawczym nr 282/2011 i jego art. 11. Przesłanki te należy oceniać w kontekście rzeczywistości gospodarczej i handlowej, gdyż uwzględnienie rzeczywistości gospodarczej i handlowej stanowi podstawowe kryterium dla stosowania wspólnego systemu VAT .

Jednakże powiązania kapitałowe nie oznaczają, same w sobie, że zaplecze polskiego podmiotu zależnego, tj. polskiej spółki powiązanej kapitałowo z zagranicznym usługobiorcą, jest bezpośrednio zależne od tego usługobiorcy, nawet wówczas, gdy podmiot ten świadczy usługi niezbędne dla wykonywania przez usługobiorcę czynności opodatkowanych w Polsce.

Natomiast w jednym z ostatnich wyroków TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. w którym Sąd stwierdza, że „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka nie zorganizuje bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności. Jak wynika z wniosku Spółka posiada siedzibę działalności na Litwie, gdzie prowadzi działalność w zakresie handlu hurtowego półproduktami. Spółka zawrze umowę z Usługodawcą, na podstawie której Usługodawca będzie świadczył usługi związane z magazynowaniem towarów Spółki w Polsce. Ponadto Spółka zleci Polskiej Spółce świadczenie usług koordynacji związanej z polskim magazynem. Należy jednak wskazać, że aby dane miejsce można było uznać za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” powinno ono posiadać odpowiednie zaplecze personalne oraz techniczne. Zaplecze to powinno przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy w kontekście prowadzonej działalności gospodarczej. W analizowanej sprawie Spółka nie posiada jednak w Polsce zarządu, ani oddziału, przedstawicielstwa, biura, fabryki, warsztatu lub jakiegokolwiek innego miejsca wydobywania bogactw naturalnych. Spółka nie będzie również posiadała w Polsce swoich własnych pracowników, przedstawicieli handlowych ani żadnego zaplecza personalnego, jak również własnego zaplecza technicznego tj. maszyn, urządzeń, nieruchomości etc. w związku z planowanym modelem biznesowym.

Należy jednak zauważyć, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie Spółka będzie współpracować na terytorium Polski z Usługobiorcą od którego będzie nabywać usługi związane z magazynowaniem oraz z Polską Spółką która będzie świadczyła usługi koordynacji. Spółka nie będzie jednak uprawniona do wydawania jakichkolwiek instrukcji lub wytycznych pracownikom Usługodawcy dotyczących sposobu wykonywania usług. Spółka nie będzie sprawowała kontroli oraz nadzoru nad pracownikami Usługodawcy w tym zakresie. Spółka nie będzie miała także wpływu na to, jaka część zasobów technicznych/rzeczowych Usługodawcy ma zostać wykorzystana do świadczenia usług magazynowych. Ponadto Spółka nie będzie również uprawniona aby dawać jakiekolwiek instrukcje, wytyczne pracownikom Polskiej Spółki w zakresie wykonywanych usług (sposobu ich wykonania) - zakres usług został ustalony między stronami, jednak sposób ich wykonania oraz szczegóły z tym związane pozostają po stronie Polskiej Spółki. Spółka nie będzie sprawowała żadnej kontroli oraz nadzoru nad pracownikami Polskiej Spółki. Spółka nie będzie również posiadać bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi/rzeczowymi polskiej spółki wykorzystywanymi do świadczenia usług koordynacji. Spółka nie będzie miała także wpływu na to, jaka część zasobów technicznych/ rzeczowych Polskiej Spółki ma zostać wykorzystana do świadczenia usług koordynacji. Zatem Spółka nie będzie posiadać na terytorium Polski własnych zasobów osobowych oraz technicznych, a także nie będzie posiadać kontroli nad zapleczem Usługodawcy oraz Polskiej Spółki.

Ponadto, stosowanie do ww. orzeczenia TSUE z 7 maja 2020 r. w sprawie C‑547/18, spółka mająca siedzibę w jednym państwie nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie, tylko ze względu na fakt, iż posiada tam spółkę zależną.

Podsumowując, oceniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż pomimo planowanej długoterminowej współpracy Spółki z Polską Spółką oraz Usługodawcą, nie zostaną spełnione przesłanki posiadania odpowiedniego zaplecza personalnego oraz technicznego na terytorium Polski, tym samym Spółka w związku z planowanym modelem biznesowym nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności.

W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii miejsca opodatkowania usług nabywanych przez Spółkę od Usługodawcy, wskazać przede wszystkim należy, że Spółka lub określona przez nią osoba (działająca w tym zakresie na jej rzecz) będzie miała dostęp do magazynu tylko za wcześniejszym uzgodnieniem z Usługodawcą, a zatem nie będzie to dostęp swobodny i nieograniczony. Ponadto Spółka nie będzie uprawniona do wydawania jakichkolwiek instrukcji lub wytycznych pracownikom Usługodawcy dotyczących sposobu wykonywania usług dotyczących magazynowania. Zatem usługi w zakresie magazynowania świadczone przez Usługodawcę nie będą bezpośrednio dotyczyły nieruchomości. Tym samym świadczone przez Usługodawcę usługi nie będą stanowiły usług, do których znajduje zastosowanie art. 28e ustawy. Ponadto Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej na Litwie i jednocześnie, w niniejszej interpretacji wskazano, że nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji usługi świadczone przez Usługodawcę nie będą opodatkowane na terytorium Polski stosownie do art. 28b ust. 2 ustawy. Usługi w zakresie magazynowania będą opodatkowane stosownie do art. 28b ust. 1 w kraju siedziby Spółki.

Tym samym, stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...) Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Praktyczny leksykon VAT 2024. Wszystko o zmianach w rozliczeniach VAT

Dane dokumentu

Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 4 maja 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.48.2023.2.RST