Interpretacja indywidualna z dnia 16 października 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.429.2023.2.AW

W zakresie ustalenia czy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość zlikwidowanych towarów, jako stratę w towarach handlowych Wnioskodawcy, wskazaną w protokole likwidacyjnym.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 sierpnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 1 sierpnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość zlikwidowanych towarów, jako stratę w towarach handlowych Wnioskodawcy, wskazaną w protokole likwidacyjnym.

Uzupełnili go Państwo pismem z 6 października 2023 r. (data wpływu 11 października 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: „Wnioskodawca” bądź „Spółka”) działa pod firmą (…), pod adresem (…), zarejestrowana jest w Krajowym Rejestrze Sądowym pod numerem KRS: (…), numerem NIP: (…) oraz numerem REGON: (…).

Decyzją Prezesa UOKIK po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego wszczętego z urzędu w sprawie wprowadzonej do obrotu zabawki przez Wnioskodawcę, Prezes nakazał wycofanie zabawki z obrotu zobowiązując do przedstawienia dowodu wykonania decyzji oraz po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego wszczętego z urzędu w sprawie nałożenia na Spółkę kary pieniężnej za wprowadzenie zabawki do obrotu.

W związku z wycofaniem zabawki z obrotu i magazynowania towaru bez możliwości jego sprzedaży. Wnioskodawca dokonał zniszczenia zabawek przez profesjonalną firmę zajmującą się utylizacją towarów, w wyniku czego Wnioskodawca otrzymał protokół zniszczenia.

Pytanie Wnioskodawcy dotyczy uznania zniszczonego towaru za koszt podatkowy.

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku z 6 października 2023 r. wskazali Państwo, że Spółka poniosła koszty likwidacji zlikwidowanych towarów, które straciły swoją przydatność do dalszej odsprzedaży. Decyzja o likwidacji wynikała z konieczności zabezpieczenia interesów konsumentów oraz zachowania zgodności z przepisami. Koszty likwidacji były bezpośrednio związane z utratą przydatności towarów i pozwoliły na uniknięcie potencjalnych strat finansowych. Utrata przydatności towarów była niezależnym i nieuniknionym zdarzeniem w kontekście jej działalności gospodarczej. Dodatkowo brak działania w tym zakresie mógłby spowodować pogorszenie wizerunku Wnioskodawcy.

Podczas rutynowej kontroli Państwowej Inspekcji Handlowej towar został przekazany do badań. W trakcie badań Prezes UOKIK wskazał, że:

„(…) a) (zanonimizowana nazwa produktu), niezgodnej z wymaganiami dla zabawek określonymi § 5 ust. 1 rozporządzenia oraz z pkt 1.5 załącznika nr 1 „ WYMAGANIA DLA ZABAWEK 1. Wymagania w zakresie właściwości fizycznych i mechanicznych” do rozporządzenia z uwagi na zaniżoną grubość arkuszy folii z tworzywa sztucznego, tj. dla torby nr 1 (na kulki) - I arkusz: 0,0217 mm i II arkusz: 0,0220 mm; dla torby nr 2 (na kulki) I arkusz: 0,0214 mm; II arkusz: 0,0223 mm: dla których wartość średniej grubości powinna mieć 0,038 mm, co stanowi poważne ryzyko możliwości uduszenia się dziecka;

b) (zanonimizowana nazwa produktu), niezgodnej z wymaganiami dla zabawek określonymi § 5 ust. 1 rozporządzenia oraz z pkt 1.5 załącznika nr 1 „WYMAGANIA DLA ZABAWEK 1. Wymagania w zakresie właściwości fizycznych i mechanicznych” do rozporządzenia z uwagi na obecność dwóch linek stwarzających możliwość zaplątania się wokół szyi, przekroczoną dopuszczalną łączną długość linek (AB+BC+CD) wynoszącą 539 mm (dopuszczalna długość do 220 mm), brak możliwości rozłączenia zaplątanych linek, co w efekcie stanowi poważne ryzyko możliwości uduszenia się dziecka”.

Wady powstały w momencie powstania towarów.

Wnioskodawca w momencie zakupu towarów (zabawek) nie posiadał i nie mógł posiadać informacji (wiedzy), że towary mogą być wadliwe i mogą zostać wycofane z obrotu. Towary Wnioskodawca zamawiał od kilku lat, przez długi czas z towarem nie było problemów, nie powstała żadna szkoda dla osoby trzeciej. Ponadto Wnioskodawca otrzymywał stosowne deklaracje zgodności od producenta z Chin, zapewniające o braku wad w przedmiotowych towarach.

Wnioskodawca nie przyczynił się do wycofania zabawek z obrotu. Zabawki były należycie składowane oraz transportowane do magazynu ze wszystkimi niezbędnymi zabezpieczeniami.

Strata powstała w związku z likwidacją towarów była zdarzeniem niezależnym od Spółki i nie wynikała z celowego działania.

Pytanie

Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość zlikwidowanych towarów, jako stratę w towarach handlowych Wnioskodawcy, wskazaną w protokole likwidacyjnym?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku przeprowadzenia likwidacji wycofanych z obrotu towarów Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów straty w wysokości stanowiącej wartość likwidowanych towarów, biorąc pod uwagę, że towary te utraciły swoją wartość ekonomiczną oraz przydatność gospodarczą.

Celem Wnioskodawcy jest, aby towary nie przyniosły jeszcze większych strat. Biorąc pod uwagę charakter przedsięwzięcia i okoliczności, Spółka podjęła decyzję, jak wskazano powyżej, o ich likwidacji.

W tym miejscu należy według Spółki podkreślić, iż w omawianej sytuacji nie jest istotne, że ostatecznie przedmiotowe towary nie zostały sprzedane (tj. Spółka nie uzyskała przychodów z ich sprzedaży). Bowiem w momencie podjęcia decyzji o poniesieniu wydatku na ich nabycie Spółka działała w celu uzyskania przychodów.

Wnioskodawca pragnie zauważyć, że w katalogu wydatków, które nie mogą być uznawane za koszty uzyskania przychodów, nie zostały wymienione straty w towarach handlowych (środkach obrotowych). W opinii Spółki oznacza to, iż straty te mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile tylko powstały w wyniku działań spełniających kryteria wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej jako: „ustawa o CIT”), tj. podejmowanych w celu uzyskania przychodów bądź też zabezpieczenia lub zachowania źródeł tych przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie, zachowanie lub zabezpieczenie tego przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Artykuł 16 ustawy o CIT zawiera zamknięty katalog kosztów (wydatków, odpisów, rezerw) nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji straty jako kosztu uzyskania przychodu, a literalnie rozumiana strata jako uszczerbek, szkoda, ubytek, nie jest wydatkiem „poniesionym w celu osiągnięcia przychodu”, gdyż nie wiąże się z jakiegokolwiek rodzaju korzyścią podatnika.

Wręcz przeciwnie, uszczupla spodziewane korzyści. Straty są jednak wpisane w ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej i czasami bywają nie do uniknięcia.

Wnioskodawca wskazuje, iż likwidacja towarów nie zawiera się w katalogu z art. 16 ustawy o CIT.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 7 sierpnia 2001 r., sygn. akt III SA 2041/00 stwierdził, że: „kosztem uzyskania przychodów są tylko takie straty, których występowanie w toku działalności danego rodzaju jest nieuniknione. Innymi słowy chodzi o straty, które są normalnym następstwem działania w danej branży”.

W ocenie Wnioskodawcy, poczyniony przez niego zakup towarów, o których mowa w stanie faktycznym był biznesowo racjonalny i miał na celu osiągnięcie przychodu. Ponadto Wnioskodawca dołożył wszelkich starań, aby zrealizować planowaną inwestycję i sprzedaż zabawek. Mimo wystąpienia nieprzewidzianych zdarzeń w postaci stwierdzenia, że zakupiony przez Spółkę towar nie spełnia wymogów wprowadzenia na rynek i obowiązku wycofania go z rynku, Spółka podjęła odpowiednie działania, aby uniknąć jakiegokolwiek ryzyka dla konsumentów. W trosce o bezpieczeństwo i zgodność z przepisami, Spółka postanowiła zniszczyć partię zabawek. 

Tym samym wskazane okoliczności sprawy pozwalają na uznanie, że strata powstała w związku z likwidacją towarów spowodowaną utratą ich przydatności oraz możliwości sprzedania. Jest to zdarzenie niezależne od Spółki i nie wynika z celowego jej działania lub z jej zaniechania. Wnioskodawca nie był w stanie w toku realizacji tego przedsięwzięcia biznesowego, tj. kupna towarów z zamiarem dalszego ich odsprzedania, przewidzieć wystąpienia okoliczności, na które nie miała wpływu.

Spółka ostrożnie i racjonalnie szacowała ryzyko i korzyści z tego przedsięwzięcia, ale mimo podejmowania środków ostrożności, wystąpienie nieprzewidywanych problemów z jakością towarów było nieuniknione. Przy prowadzeniu działalności gospodarczej zawsze istnieje ryzyko. Niezależnie od branży, skali przedsięwzięcia czy staranności w podejmowaniu decyzji, działalność przedsiębiorstwa może być narażona na różnorodne nieprzewidziane czynniki, które mogą wpłynąć zarówno pozytywnie, jak i negatywnie na jej wyniki.

W ocenie Wnioskodawcy, nie ulega zatem wątpliwości, że strata powstała w związku z likwidacją wycofanych z obrotu towarów, spowodowana utratą ich przydatności, będzie normalnym następstwem prowadzonej działalności w danej branży, a podatnikowi nie można przypisać winy przy jej powstaniu. W szczególności przedstawione okoliczności potwierdzają, iż sytuacja nie wynika z celowego działania Spółki lub z jej zaniechania. Spółka zakupiła towar z odpowiednią ostrożnością. Racjonalnie szacowała ryzyko i korzyści z tego przedsięwzięcia biznesowego.

Mając powyższe na względzie, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż strata w wysokości wynikającej z przeprowadzenia likwidacji nieużywanych towarów w związku z utratą ich przydatności może zostać uznana przez Wnioskodawcę za koszt uzyskania przychodów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie jego przychodu.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość zlikwidowanych towarów, jako stratę w towarach handlowych Wnioskodawcy, wskazaną w protokole likwidacyjnym.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że w opisie sprawy zostało wskazane, że Spółka poniosła koszty likwidacji zlikwidowanych towarów, które straciły swoją przydatność do dalszej odsprzedaży. Decyzja o likwidacji wynikała z konieczności zabezpieczenia interesów konsumentów oraz zachowania zgodności z przepisami. Koszty likwidacji były bezpośrednio związane z utratą przydatności towarów i pozwoliły na uniknięcie potencjalnych strat finansowych. Utrata przydatności towarów była niezależnym i nieuniknionym zdarzeniem w kontekście jej działalności gospodarczej. Dodatkowo, brak działania w tym zakresie mógłby spowodować pogorszenie wizerunku Wnioskodawcy. Wady powstały w momencie powstania towarów. Wnioskodawca w momencie zakupu towarów (zabawek) nie posiadał i nie mógł posiadać informacji (wiedzy), że towary mogą być wadliwe i mogą zostać wycofane z obrotu. Towary Wnioskodawca zamawiał od kilku lat, przez długi czas z towarem nie było problemów, nie powstała żadna szkoda dla osoby trzeciej. Ponadto Wnioskodawca otrzymywał stosowne deklaracje zgodności od producenta z Chin, zapewniające o braku wad w przedmiotowych towarach. Wnioskodawca nie przyczynił się do wycofania zabawek z obrotu. Zabawki były należycie składowane oraz transportowane do magazynu ze wszystkimi niezbędnymi zabezpieczeniami. Strata powstała w związku z likwidacją towarów była zdarzeniem niezależnym od Spółki i nie wynikała z celowego działania.

Zatem, skoro z opisu sprawy wynika, że wydatki poniesione przez Spółkę w wartości zlikwidowanych towarów były związane z uzyskaniem przez nią przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej lub zachowanie lub zabezpieczeniem przychodów z tego źródła oraz strata powstała w związku z likwidacją towarów była normalnym następstwem prowadzenia działalności gospodarczej oraz była zdarzeniem niezależnym od Spółki i nie wynikała z celowego jej działania (Wnioskodawca w żadnym stopniu nie przyczynił się do jej powstania), to Spółka może, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione wydatki w związku z wycofanie z obrotu wadliwych towarów w wysokości stanowiącej wartość zlikwidowanych towarów wskazaną w protokole likwidacyjnym.

Zatem, Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowo Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego (zdarzenie przyszłego) przedstawionego we wniosku. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest sam przepis prawa. Wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia okoliczności sprawy oraz załatwienia sprawy, organy podatkowe podejmują w toku postępowania podatkowego. Podstawowym narzędziem realizacji tej zasady jest postępowanie dowodowe, które nie jest prowadzone w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanego we wniosku orzeczenia sądu administracyjnego, stwierdzić należy, że orzeczenie to zostało wydane w indywidualnej sprawie innego podmiotu i nie wiąże Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści..

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).