Interpretacja indywidualna z dnia 3 października 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-2.4011.577.2023.2.IM

Stawka odpisów amortyzacyjnych w wysokości 40%.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Dnia 9 sierpnia 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 23 stycznia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 27 września 2023 r. (wpływ 27 września 2023 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Sytuacja dotyczy stawki odpisów amortyzacyjnych dla auta osobowego wykupionego z leasingu.

30.06.2021 r. przejął Pan trybem cesji leasing auta osobowego x – w załączeniu umowa cesji leasingu na potwierdzenie. Przed tym zdarzeniem auto było użytkowane od nowości przez pierwotnego leasingobiorcę – był to okres 20 miesięcy, gdyż auto zostało wyprodukowane 28.10.2019 r. W październiku 2023 r. kończy się umowa leasingu omawianego auta.

Auto chciałby Pan wykupić zgodnie z umową za kwotę (...) zł brutto i użytkować dalej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Wątpliwości budzi stawka odpisów amortyzacyjnych, jakie należy w tym przypadku zastosować.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku udzielił Pan odpowiedzi na pytanie:

Czy umowa leasingu, o której mowa we wniosku, spełniała warunki określone w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Czytając literalnie art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

· pkt 1 ppkt 1) – normatywny okres amortyzacji auta osobowego wynosi 5 lat, 40% z tego wynosi 2 lata. Umowa została zawarta z leasingodawcą na okres 4 lat (20 miesięcy z jednym użytkującym i 28 miesięcy z drugim po cesji), a więc warunek spełniony

· pkt 1 ppkt 2) – nie dotyczy, gdyż umowa była zawarta z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, ponadto na czas określony

· pkt 1 ppkt 3) – auto na początku umowy było nowe, a leasing został zawarty na pełną wartość nowego auta

· pkt 2 ppkt 1) – nie dotyczy

· pkt 2 ppkt 2) – nie dotyczy

· pkt 2 ppkt 3) – nie dotyczy

· pkt 3 – nie dotyczy.

W związku z powyższym umowa leasingu spełnia warunki określone w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pytanie

Czy można zastosować stawkę odpisów amortyzacyjnych w wysokości 40% rocznie po wykupie auta?

Pana stanowisko w sprawie

W Pana ocenie, ze względu na to, że auto było użytkowane ponad 6 miesięcy przez innego leasingobiorcę/podatnika, to możliwe jest zastosowanie indywidualnej, zwiększonej stawki amortyzacyjnej w wysokości 40% rocznie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

W myśl tego przepisu – podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów.

Dlatego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

– został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztów uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na jego działalność przez osoby inne niż podatnik),

– jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

– pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

– poniesiony został w celu uzyskania, zachowania albo zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

– został właściwie udokumentowany,

– nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, mimo że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, że niektóre składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia/wytworzenia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki na ich nabycie/wytworzenie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podstawie art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przepis ten oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę, rozłożonego w czasie, obciążania kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Stosownie do art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 22h ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Natomiast zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ponadto, jak wskazuje art. 22j ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Natomiast zgodnie z art. 22j ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podatnicy mogą indywidualnie ustalać stawki amortyzacyjne m.in. dla używanych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji m.in. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych – nie może być krótszy niż 30 miesięcy.

Warunkiem zastosowania tej stawki jest to, by środek trwały (w tym samochód osobowy) był używany w rozumieniu art. 22j ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zauważam, że 1 stycznia 2021 r. zmieniła się definicja używanego środka trwałego zawarta w ww. art. 22j ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zmiana ta wynika z ustawy z dnia 28 listopada 2020 r. nowelizującej m.in. ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 2123). Zgodnie ze znowelizowanym przepisem – środki trwałe, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (środki trwałe zaliczone do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środki transportu), uznaje się za używane, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 6 miesięcy.

Zatem z aktualnego literalnego brzmienia ww. przepisu wynika, że podatnik może zastosować wyższą (indywidualną) stawkę amortyzacyjną jedynie w przypadku, kiedy nabyty środek trwały, przed jego nabyciem był używany przez okres co najmniej 6 miesięcy, jednak przez inny niż podatnik podmiot.

Powody powyższej zmiany legislacyjnej można znaleźć w uzasadnieniu ww. nowelizacji (druk sejmowy nr 642). Wynika z niego, że zmiana w szczególności miała na celu ograniczyć możliwość stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w przypadku wykupu przedmiotu umowy leasingowej przez dotychczasowego korzystającego.

Z uzasadnienia tego wynika, że:

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że 30 czerwca 2021 r. przejął Pan trybem cesji leasing auta osobowego x. Przed tym zdarzeniem auto było użytkowane od nowości przez pierwotnego leasingobiorcę – był to okres 20 miesięcy. W październiku 2023 r. kończy się umowa leasingu tego auta. Auto chciałby Pan wykupić zgodnie z umową i użytkować dalej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wskazał Pan ponadto, że umowa leasingu spełnia warunki określone w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wskazał Pan we wniosku, samochód osobowy, który chce Pan wykupić od leasingodawcy, zostanie zakwalifikowany jako środek trwały podlegający amortyzacji. Pojazd był użytkowany od nowości przez pierwotnego leasingobiorcę 20 miesięcy, następnie został przejęty przez Pana trybem cesji leasingu i wykorzystywany w okresie czerwiec 2021 – październik 2023. Po zakończeniu umowy leasingu zamierza Pan pojazd wykupić.

Zatem nie można stwierdzić, że samochód osobowy przed jego nabyciem – wykupem po zakończeniu umowy leasingu – był używany przez okres co najmniej 6 miesięcy przez inny niż podatnik podmiot.

Na podstawie przedstawionego opisu sprawy oraz powołanych przepisów stwierdzam, że opisany samochód osobowy, będący przedmiotem leasingu, używany przez Pana w Pana działalności gospodarczej, a następnie wykupiony i wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawych nie może zostać uznany za używany środek trwały w rozumieniu art. 22j ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To oznacza, że nie może Pan zastosować dla niego indywidualnej stawki amortyzacji.

Reasumując – po wykupie auta nie może Pan zastosować stawki odpisów amortyzacyjnych w wysokości 40% rocznie.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zauważam, że ta interpretacja została wydana na podstawie zdarzenia przyszłego zawartego w Pana wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Dokument dołączony do wniosku nie podlegał analizie i weryfikacji w celu wydania interpretacji indywidualnej.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).