Interpretacja indywidualna z dnia 29 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.368.2023.2.IN

Czy transakcje z wykorzystaniem waluty wirtualnej wyemitowanej przez Wnioskodawcę do rozliczeń (przyjęcia płatności) w ramach market place, w tym do zbycia NFT w zamian za ww. walutę wirtualną, należy kwalifikować jako transakcję barterową w której Wnioskodawca uzyska przychód z prowadzonej działalności gospodarczej (za zbycie w ramach market place lub NFT), o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT oraz będzie uprawniony do rozpoznania kosztów (z tytułu nabycia waluty wirtualnej) na zasadach ogólnych z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, o równowartości uzyskanego przychodu?

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 lipca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 10 lipca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia czy transakcję z wykorzystaniem waluty wirtualnej wyemitowanej przez Spółkę do rozliczeń (przyjęcia płatności) w ramach market place, w tym do zbycia NFT w zamian za ww. walutę wirtualną należy kwalifikować jako transakcję barterową w której Spółka uzyska przychód z prowadzonej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztów poniesionych z tytułu nabycia waluty wirtualnej na zasadach ogólnych z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, o równowartości uzyskanego przychodu.

Uzupełniliście go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie z 25 sierpnia 2023 r. – pismem z 4 września 2023 r. (data wpływu 11 września 2023 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (dalej również: „Spółka”).

Wnioskodawca zamierza utworzyć platformę gamingową (wirtualny ekosystem opierający się na połączeniach społecznościowych, którego funkcjonowanie może być oparte na nowych technologiach, w szczególności wykorzystujących sieć blockchain) jako część wirtualnego świata tworzącego społeczność, w ramach której udostępnia się użytkownikom możliwość tworzenia gier w oparciu o własne zasady, dostarczając przy tym niezbędnej infrastruktury technicznej, jak również możliwość brania udziału w grach, rywalizując z innymi użytkownikami w zdobyciu nagrody. W ramach platformy gamingowej Wnioskodawca ma zamiar wyemitować własną kryptowalutę spełniającą przesłanki „waluty wirtualnej” z ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu, która będzie służyć zarówno do rozliczeń wewnątrz platformy, jak również może być wykorzystana poza strukturą platformy. Rozliczenie na platformie gamingowej będą przebiegać wyłącznie w oparciu o w/w walutę wirtualną dedykowaną na potrzeby funkcjonowania serwisu.

Warunkiem uczestnictwa w grze przez użytkownika jest przekazanie wpisowego w postaci określonej ilości waluty wirtualnej. Waluty wirtualne, wpłacone przez każdego użytkownika przechodzą na tzw. smart kontrakt (program komputerowy wykonywany automatycznie zgodnie z zadanymi warunkami, który automatyzuje relacje między stronami transakcji. Jest on uruchamiany w ramach konkretnej sieci DLT, w tym blockchain, będąc w pełni zautomatyzowanym, przy czym możliwość wprowadzenia zmian w strukturze Smart kontraktu po jego uruchomieniu może być istotnie utrudniona bądź niemożliwa. Smart Kontrakt pozwala m in. na przenoszenie tokenów (...) pomiędzy stronami transakcji.) uruchomiony w celu przechowywania walut wirtualnych do momentu wypłaty przedmiotowych walut użytkownikowi. Waluty wirtualne są zablokowane w ramach smart kontraktu (nie pozostają w dyspozycji Wnioskodawcy) aż do momentu ujawnienia zwycięzcy rozgrywki, po czym wszystkie waluty wirtualne przekazane przez innych użytkowników tytułem wpisowego, są uwalniane przez smart kontrakt na rzecz gracza-zwycięzcy. Takie rozwiązanie ma na celu zwiększyć zainteresowanie użytkowników do brania udziału w grach lub tworzenia gier własnych.

Każdy z użytkowników będzie miał możliwość organizowania swojej własnej rozgrywki oraz ustalania własnych zasad, jak również będzie mógł skorzystać z już utworzonych gier, dołączając jedynie do grona osób zainteresowanych przedmiotową rozgrywką.

W zamyśle Wnioskodawcy użytkownicy będą mogli rywalizować ze sobą w trzech dostępnych trybach gry:

1)Turniej;

2)Liga;

3)Pojedynczy mecz.

W przypadku trybu „liga” użytkownik organizator determinuje reguły gry ligi, takie jak częstotliwość rozgrywek, czas trwania i kwotę wejściową wstępnego. Nagroda i liczba zwycięzców będzie określona regułami ligi. System ligowy polega na rozgrywaniu meczu każdy z każdym.

System turniejowy pozwala na rozgrywanie pojedynków przez wielu graczy lub drużyny. Tryb ten umożliwia graczom wzięcie udziału w grupowym systemie pucharowym. Gracze mają możliwość zdobycia nagród, rozgrywając niewielką liczbę meczów. Każdy mecz decyduje o pozostaniu w turnieju.

W trybie 1x1 gracze mogą rozgrywać pojedyncze mecze z ludźmi z całego świata. Możliwe będzie również zdobywanie punktów, które liczą się w wewnętrznym systemie rankingowym Wnioskodawcy.

Dodatkową funkcjonalnością platformy Wnioskodawca planuje uczynić możliwość stakingu waluty wirtualnej oraz uruchomienie marketplace, gdzie będą oferowane także tokeny NFT. Staking polega na przechowywaniu walut wirtualnych w portfelu kryptowalutowym w celu zapewnienia bezpieczeństwa i działania sieci blockchain, w zamian za otrzymanie nagrody. Główną ideą jest to, że uczestnicy mogą blokować monety (ich „stake”), a w określonych odstępach czasu protokół przypisuje prawo jednemu z nich do zatwierdzenia następnego bloku. Zazwyczaj prawdopodobieństwo wyboru jest proporcjonalne do ilości monet - im więcej monet jest zablokowanych, tym większe są szanse na odnalezienie kolejnego bloku sieci. Za zatwierdzenie kolejnego bloku sieci blockchain otrzymywana jest nagroda.

W omawianej sytuacji nagrodami za staking waluty wirtualnej będą:

·Obniżenie opłat;

·Udział w procesie podejmowania decyzji;

·Konkursy, prezenty lub wyjątkowe NFT.

Zgodnie z dokumentem FATF (Financial Action Task Force, międzynarodowej instytucji mającej na celu wypracowywanie i określanie standardów w dziedzinie przeciwdziałania praniu pieniędzy, finansowaniu terroryzmu i innych powiązanych zagrożeń dla międzynarodowego systemu finansowego, na których to rozwiązaniach często bazują ustawodawstwa krajowe, w tym polska ustawa o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, do której odsyła ustawa podatkowa) „Ukierunkowana aktualizacja dotycząca wdrożenia standardów FATF w zakresie aktywów wirtualnych oraz dostawców usług w zakresie aktywów wirtualnych” z 30 czerwca 2022r (Targeted Update on Implementation of FATF’s Standards on VAs and VASPs - link do publikacji: https://www.fatf-gafi.org/en/publications/fatfrecommendations/documents/targeted-update-virtual- assets-vasps.html ) na s. 20 w pkt. 37 wskazano, iż: „Jak wyjaśniono w Zaktualizowanych Wytycznych FATF (październik 2021), NFT, które są unikalne i wykorzystywane w praktyce raczej jako przedmioty kolekcjonerskie niż jako instrumenty płatnicze lub inwestycyjne, nie są ogólnie rzecz biorąc VA (walutami wirtualnymi) dla celów Standardów FATF...” wobec czego Wnioskodawca uważa, iż NFT o których mowa w niniejszym wniosku nie są walutami wirtualnymi (kryptowalutami).

Jak już zostało wspomniane, wszystkie płatności w ramach platformy będą rozliczane przy pomocy wewnętrznej waluty wirtualnej, w szczególności przy pomocy waluty wirtualnej będą dokonywane rozliczenia na market place oraz zbywane NFT.

Za udostępnienie infrastruktury technicznej, w tym platformy gamingowej graczom, przy przekazaniu przez smart kontrakt nagrody do gracza-zwycięzcy Wnioskodawca zamierza pobierać opłatę w postaci odliczenia od przekazywanej kwoty określonej ilości walut wirtualnych tzw. fee.

Wnioskodawca będzie instytucją obowiązaną o której mowa w art. 2 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 1 marca 2018 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu.

Klientami Wnioskodawcy oraz użytkownikami platformy będą zarówno podmioty nieprowadzące działalności gospodarczej, jak też podmioty prowadzące działalność gospodarczą.

Wnioskodawca będzie udostępniał opisaną we wniosku platformę na rzecz podmiotów będących podatnikami posiadającymi siedzibę na terytorium kraju, jak również na rzecz podmiotów niebędących podatnikami posiadającymi miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium kraju.

Wnioskodawca będzie udostępniał opisaną we wniosku platformę na rzecz podmiotów będących podatnikami posiadającymi siedzibę na terytorium Unii Europejskiej, jak również na rzecz podmiotów niebędących podatnikami posiadającymi miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Unii Europejskiej.

Wnioskodawca będzie udostępniał opisaną we wniosku platformę na rzecz podmiotów będących podatnikami posiadającymi siedzibę poza terytorium Unii Europejskiej, jak również na rzecz podmiotów niebędących podatnikami posiadającymi miejsce zamieszkania lub siedzibę poza terytorium Unii Europejskiej.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

Wyemitowanie własnej kryptowaluty oznacza, że Wnioskodawca będzie sam „wykopywał”/emitował kryptowalutę (tj. będzie pierwotnym nabywcą).

Wyemitowane przez Wnioskodawcę kryptowaluty(nabyte w sposób pierwotny), spełniają definicję waluty wirtualnej zawartej w art. 2 ust. 2 pkt 26 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu. W treści zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazał, iż „W ramach platformy gamingowej Wnioskodawca ma zamiar wyemitować własną kryptowalutę spełniającą przesłanki „waluty wirtualnej” z ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu, która będzie służyć zarówno do rozliczeń wewnątrz platformy, jak również może być wykorzystana poza strukturą platformy. Rozliczenia na platformie gamingowej będą przebiegać wyłącznie w oparciu o w/w walutę wirtualną dedykowaną na potrzeby funkcjonowania serwisu”.

Tokeny NFT nie spełniają definicji waluty wirtualnej zawartej w art. 2 ust. 2 pkt 26 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy. Tokeny NFT nie będą stanowić któreś z praw wymienionych w art. 16b ust. 1 pkt 4 – 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tokeny NFT, są tokenami odrębnymi od kryptowalut (walut wirtualnych), które emituje Wnioskodawca na potrzeby rozliczeń w ramach platformy.

Kryptowaluty, które otrzymuje Wnioskodawca od klientów (użytkowników) w ramach rozliczeń market place spełniają definicję waluty wirtualnej zawartej w art. 2 ust. 2 pkt 26 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy.

Na moment złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Wnioskodawca planuje zbywać w ramach market place tokeny NFT, przy czym w płatność za zbycie tokenów NFT będzie następować w kryptowalucie wyemitowanej przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca nie planuje zbywać w ramach market place wyemitowanej przez siebie kryptowaluty. Czym innym są tokeny NFT, które są tokenami odrębnymi od kryptowalut, które emituje Wnioskodawca na potrzeby rozliczeń w ramach platformy.

Wnioskodawca nie wyklucza, że będzie sprzedawał w ramach market place towary lub usługi w miarę rozwoju projektu. Mogą to być np. materiały marketingowe takie jak kubki, koszule kojarzące się z platformą. Jeśli chodzi o usługi, może to być np. wykonanie wyjątkowych gadżetów na zlecenie klienta. Zatem oprócz tokenów NFT, na market place Wnioskodawca ma zamiar sprzedawać towary i usługi. W zamian za to będzie otrzymywać kryptowaluty od Klientów (użytkowników) jako płatność za sprzedaż.

Wnioskodawca w treści stanowiska powołał się na uzasadnienie ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw, druk Sejmowy Nr 2860 z 25 września 2018 r.: „Przyjęcie płatności przez przedsiębiorcę za towar/usługę w postaci waluty wirtualnej, traktowane będzie jak dwie umowy. Każda ze stron zawartej umowy będzie zarówno sprzedawcą, jak i nabywcą. Przychodem przedsiębiorcy ze sprzedaży np. towaru, będzie cena (wartość) tego towaru. Natomiast w momencie sprzedaży przez przedsiębiorcę tak pozyskanych walut (zapłaty nimi), powstały przychód kwalifikowany będzie do źródła przychodów z kapitałów pieniężnych (zysków kapitałowych)”.

W ramach transakcji barterowej Wnioskodawca będzie przyjmować płatność w walutach wirtualnych w ramach market place, jak również będzie przyjmować płatność w walutach wirtualnych za udostępnienie platformy. Oznacza to, iż w zakresie transakcji barterowej Wnioskodawca będzie zarówno sprzedawcą, jak i nabywcą (sprzedawcą - usługi np. na market place (czyli Wnioskodawca zbywa usługę) oraz nabywcą kryptowalut (walut wirtualnych), które przyjmie w ramach zapłaty od użytkownika, czyli Wnioskodawca otrzymuje (nabywa) kryptowaluty, które klient dostarcza tytułem zapłaty). Jest to szczegółowo opisane w przykładowej czynności sprzedaży tokenów NFT w zamian za walutę wirtualną. Mechanizm rozliczeń w walutach wirtualnych jako transakcji barterowej był przedmiotem rozważać tut. Organu w wydanych dotychczas publicznie dostępnych interpretacjach indywidualnych.

Wnioskodawca w ramach market place będzie dokonywał sprzedaży tokenów NFT (które nie są kryptowalutą) w zamian za kryptowaluty (waluty wirtualne), które zostały wyemitowane przez Wnioskodawcę na potrzeby rozliczeń w ramach platformy gamingowej.

Wnioskodawca nie planuje zbywać w ramach market place wyemitowanej przez siebie kryptowaluty. Czym innym są tokeny NFT, które są tokenami odrębnymi od kryptowalut (walut wirtualnych), które emituje Wnioskodawca na potrzeby rozliczeń w ramach platformy.

Niniejszym Wnioskodawca wskazuje, iż na moment złożenia wniosku o interpretację indywidualną, jak również w momencie wystosowania odpowiedzi na wezwanie, Wnioskodawca nie ma możliwości określenia danych niezbędnych w zakresie realizacji wymiany informacji podatkowych z innymi państwami - podmiotów niebędących podatnikami posiadającymi miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którym Wnioskodawca będzie udostępniać opisaną we wniosku platformę, w tym: numer identyfikacyjny podatników wydany przez ich kraj jurysdykcji podatkowej oraz nazwę kraju, który wydał ten numer. Bowiem opisane zdarzenie jest zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawca nie wie kto będzie korzystał z oferowanego przez niego rozwiązania. W związku z powyższym Wnioskodawca nie ma możliwości podania następujących danych:

• osób fizycznych: państwa lub terytorium miejsca zamieszkania tej osoby;
• osób prawnych lub jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej: nazwy kontrahenta (strony transakcji, uczestnika) numeru identyfikacyjnego podatnika wydanego przez jego kraj jurysdykcji podatkowej oraz nazwy kraju, który wydał ten numer.

Pytanie

Czy transakcje z wykorzystaniem waluty wirtualnej wyemitowanej przez Wnioskodawcę do rozliczeń (przyjęcia płatności) w ramach market place, w tym do zbycia NFT w zamian za ww. walutę wirtualną, należy kwalifikować jako transakcję barterową w której Wnioskodawca uzyska przychód z prowadzonej działalności gospodarczej (za zbycie w ramach market place lub NFT), o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT oraz będzie uprawniony do rozpoznania kosztów (z tytułu nabycia waluty wirtualnej) na zasadach ogólnych z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, o równowartości uzyskanego przychodu?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcje z wykorzystaniem waluty wirtualnej wyemitowanej przez Wnioskodawcę do rozliczeń (przyjęcia płatności) w ramach market place w tym do zbycia NFT w zamian za ww. walutę wirtualną należy kwalifikować jako transakcję barterową w której Wnioskodawca uzyska przychód z prowadzonej działalności gospodarczej (za zbycie w ramach market place lub NFT), o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT oraz będzie uprawniony do rozpoznania kosztów (z tytułu nabycia waluty wirtualnej) na zasadach ogólnych z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, o równowartości uzyskanego przychodu.

W nawiązaniu do uzasadnienia ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw, druk Sejmowy Nr 2860 z 25 września 2018 r. „Przyjęcie płatności przez przedsiębiorcę za towar/usługę w postaci waluty wirtualnej, traktowane będzie jak dwie umowy. Każda ze stron zawartej umowy będzie zarówno sprzedawcą, jak i nabywcą. Przychodem przedsiębiorcy ze sprzedaży np. towaru, będzie cena (wartość) tego towaru. Natomiast w momencie sprzedaży przez przedsiębiorcę tak pozyskanych walut (zapłaty nimi), powstały przychód kwalifikowany będzie do źródła przychodów z kapitałów pieniężnych (zysków kapitałowych)”.

Przykładowa czynność sprzedaży tokenów NFT w zamian za walutę wirtualną:

Sprzedawca (Wnioskodawca) zamieszcza na platformie ofertę sprzedaży tokenów NFT w zamian za określoną ilość jednostek waluty wirtualnej. Kupujący (klient Wnioskodawcy) przyjmuję ofertę oraz przekazuje do sprzedawcy odpowiednią kwotę waluty wirtualnej. Na gruncie opisanej konstrukcji dochodzi między nimi w tym przypadku do zawarcia dwóch umów, gdzie każda ze stron jest zarówno sprzedawcą jak i nabywcą. Sytuacja prawna stron zdaniem Wnioskodawcy wygląda w następujący sposób:

Umowa nr 1, na podstawie której dochodzi do sprzedaży tokenów NFT, w której stroną kupującą jest nabywca tokenów (klient Wnioskodawcy), a sprzedawcą jest zbywca tokenów (Wnioskodawca). Zdaniem Wnioskodawcy taką umowę należy traktować w identyczny sposób do sytuacji w której do zapłaty za tokeny NFT dochodziłoby w postaci waluty fiducjarnej ze wszystkimi konsekwencjami podatkowymi, wynikającymi z tego faktu.

Umowa nr 2, na podstawie której dochodzi do sprzedaży waluty wirtualnej, w której stroną kupującą walutę wirtualną jest zbywca tokenów NFT tj. Wnioskodawca, natomiast sprzedawcą waluty wirtualnej jest nabywca tokenów NFT tj. klient Wnioskodawcy. Zdaniem Wnioskodawcy taką umowę należy traktować w sposób identyczny do nabycia waluty wirtualnej za walutę fiducjarną z tą różnicą, że zamiast przekazania płatności za waluty wirtualne dochodzi do przeniesienia władania tokenów NFT na klienta Wnioskodawcy.

Zatem w ocenie Wnioskodawcy, w związku ze stosunkiem na podstawie którego dochodzi do zbycia tokenów NFT w zamian za waluty wirtualne przyjęte w ramach płatności od klienta Wnioskodawcy, Wnioskodawca uzyska przychód o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych tj. przychód z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Natomiast na podstawie drugiego stosunku dojdzie do nabycia przez Wnioskodawcę waluty wirtualnej, w związku z czym poniesie on koszt o którym mowa w art. 15 ust. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych o równowartości w/w przychodu na podstawie pierwszego stosunku prawnego.

Powyższe znajduje potwierdzenie w piśmie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 stycznia 2020 r. Znak sprawy 0113-KDIPT2-3.4011.549.2019.3.PR: „Jednocześnie, na wystawionej przez siebie fakturze jako sposób zapłaty Wnioskodawca wskaże „barter” lub „kompensata” (lub podobne oznaczenie, w zależności od możliwości wskazanych w programie do wystawiania faktur), a w uwagach dodatkowych wskaże dokładną ilość kryptowaluty lub Kryptowaluty XYZ, jaka ma zostać przelana i adres jego indywidualnego portfela kryptowalutowego. Jak wskazywano powyżej, w ocenie Wnioskodawcy, z uwagi na charakter prawny kryptowalut (które dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych nie są traktowane jako waluty tradycyjne), otrzymanie kryptowaluty jako dodatkowego wynagrodzenia od zagranicznego podmiotu za wykonane usługi powinno być traktowane jako transakcja barterowa. Wnioskodawca świadczy usługę programistyczną zaś zagraniczny podmiot sprzedaje Wnioskodawcy Kryptowalutę XYZ. Jak wskazywano powyżej, z tytułu otrzymania dodatkowego wynagrodzenia Wnioskodawca wykaże przychód z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy, będzie On uprawniony do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów w kwocie odpowiadającej wartości usługi programistycznej (w praktyce - wysokości dodatkowego wynagrodzenia). Koszt ten jednak będzie kosztem nabycia Kryptowaluty XYZ - będzie więc rozliczany w źródle przychodów kapitały pieniężne, nie zaś jako koszt uzyskania przychodu z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej. Przy czym, możliwość uwzględnienia ww. wartości jako kosztu uzyskania przychodu będzie uzależniona od jego prawidłowego udokumentowania. Powyższe stanowisko wynika z art. 11, art. 14 ust. 1, art. 9 ust. 2, art. 22 ust. 14-16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22 ust. 14 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia waluty wirtualnej stanowią udokumentowane wydatki bezpośrednio poniesione na nabycie waluty wirtualnej oraz koszty związane ze zbyciem waluty wirtualnej, w tym udokumentowane wydatki poniesione na rzecz podmiotów, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 12 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu. W ocenie Wnioskodawcy, cena zapłacona za nabycie Kryptowaluty XYZ na mocy transakcji barterowej i potwierdzona stosownym dokumentem (np. fakturą) będzie stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów przy sprzedaży Kryptowaluty XYZ. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe. Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.”

Konstrukcja transakcji barterowej została również przedstawiona w piśmie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 listopada 2018 r. znak sprawy 0114-KDIP2-2.4010.476.2018.2.AG (co prawda przedmiotowe pismo zostało wydane w czasie przed wejściem w życie przepisów w zakresie walut wirtualnych w obu ustawach o podatku dochodowym, jednak w klarowny sposób ilustruje sposób ujmowania transakcji barterowych): „Wątpliwość Wnioskodawcy zgłoszona w pytaniu nr 6 dotyczy tego, czy otrzymanie płatności za świadczone usługi programistyczne powinno być rozliczane dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jako transakcja barterowa, a więc jako sprzedaż usługi programistycznej i zakup praw majątkowych - kryptowalut. W praktyce obrotu gospodarczego zdarza się, że umowy zawierane między stronami transakcji przewidują, że zapłata za towar czy usługę następuje nie w formie pieniężnej, lecz w formie innego towaru i usługi (ewentualnie innych towarów i usług). Umowy takie, nazywane umowami barterowymi, stanowią rodzaj bezpośredniej wymiany towarów i usług (towarów na towary, usług na usługi, usług na towary lub towarów na usługi). Umowa barterowa jest umową wzajemną, a do istoty wzajemności należy to, że między świadczeniami stron zachodzi stosunek ekwiwalentności, tj. równowartości. Innymi słowy, strony umowy barterowej uzgadniają wartość towarów, lub usług i dążą do tego, żeby bilans był zerowy. W polskim prawie barter uważany jest za jeden z rodzajów umowy zamiany, choć tak naprawdę nie może być tak traktowany, ponieważ jest to równoważąca się wartościowo wymiana towaru na towar, usługi na usługę, towaru na usługę czy też usługi na towar. Barter jest więc pojęciem szerszym niż zamiana. Jest transakcją o charakterze bezgotówkowym, a w jej wyniku dochodzi do wymiany dóbr o tej samej wartości. Celem takiej transakcji jest niedokonywanie dodatkowych rozliczeń pieniężnych pomiędzy kontrahentami, a w konsekwencji maksymalne uproszczenie obrotu gospodarczego, w tym rozliczeń podatkowych. Charakterystyczną cechą umowy barterowej jest istnienie wyłącznie dwóch stron transakcji. Obie strony występują zarówno w roli sprzedającego, jak i kupującego, obie strony są też względem siebie jednocześnie dłużnikiem i wierzycielem.

Każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej wartości, oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Umowa barterowa jest umową nienazwaną, która swoim charakterem jest zbliżona do umowy zamiany, a zatem w przypadku zawarcia umowy barterowej w praktyce stosuje się do niej przepisy dotyczące umowy zamiany, tj. przede wszystkim art. 603 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy. Oznacza to, że przedmiotem umowy zamiany mogą być nie tylko rzeczy, lecz także wszelkie zbywalne dobra materialne, jak również niematerialne. Zamiana jest czynnością prawną konsensualną, odpłatną i wzajemną, rodzi skutki zobowiązujące, a w warunkach określonych w art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego - skutki rozporządzające. Tym samym, w swej istocie umowa zamiany jest niewątpliwie podobna do umowy sprzedaży. Świadczy o tym również fakt, że ustawodawca nie reguluje odrębnie tej umowy, a jedynie w art. 604 Kodeksu cywilnego stwierdza, że do zamiany stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży. Zamiana jest zatem formą odpłatnego zbycia. Z przytoczonego powyżej przepisu jednoznacznie wynika, że zamiana to w efekcie forma zbycia jednej rzeczy (w tym prawa majątkowego), a w zamian - nabycie własności drugiej rzeczy. Istotą umowy zamiany jest zatem wymiana dóbr. Skoro strony umowy barterowej przenoszą na siebie wzajemnie własność rzeczy (świadczą wzajemnie usługi), w przedmiotowej sprawie - zbycie towaru lub świadczenie usługi przez Wnioskodawcę w zamian za własność rzeczy (prawa majątkowego - kryptowaluty) - występując jednocześnie w charakterze dostawcy, jak i nabywcy, to pojawia się - co do zasady - konieczność rozpoznania, przez strony takiej umowy, odpowiednio przychodu jak i związanego z nim kosztu.

W myśl art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p., przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

1. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe;

2. wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (...). Jako zasadę przyjęto, że przychodem są otrzymane pieniądze, wartości pieniężne i inne świadczenia wymienione w ustawie (art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p.). Nie jest to jednak wyłączna przesłanka powstania przychodu. Powstaje on mimo nieotrzymania pieniędzy i innych wartości pieniężnych.

Należy zauważyć, że podstawowa zasada określania daty powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej została uregulowana przez ustawodawcę w treści art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na mocy tego przepisu, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3 uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo

2. uregulowania należności.

Stosownie do ww. regulacji stwierdzić zatem należy, że przy określaniu daty powstania przychodu należnego decydujące znaczenie ma wydanie rzeczy, zbycie prawa majątkowego lub wykonanie usługi albo częściowe wykonanie usługi, które to okoliczności decydują w pierwszej kolejności o dacie powstania przychodu należnego. Przy czym ustawodawca zastrzega, że powstanie przychodu należnego zgodnie ze wskazanymi zasadami nie może nastąpić później niż w dniu wystawienia faktury lub uregulowania należności.

Zgodnie z art. 603 Kodeksu cywilnego, przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy. Zauważyć trzeba, że przedmiotem umowy zamiany mogą być nie tylko rzeczy, lecz także wszelkie zbywalne dobra materialne, jak również niematerialne. Z przytoczonego powyżej przepisu jednoznacznie wynika, że zamiana to w efekcie forma zbycia jednej rzeczy (w tym prawa majątkowego), a w zamian - nabycie własności drugiej rzeczy. Istotą umowy zamiany jest zatem wymiana dóbr. Nie zmienia to jednak faktu, że zamieniane rzeczy/prawa majątkowe mają swoją wartość, którą można określić (np. w przypadku zamiany jednej kryptowaluty na inną na giełdzie kryptowalut - giełda ta określa wartości kryptowalut wyrażone w walucie tradycyjnej)”.

Zgodnie z art. 7b ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: „W przypadku podatników prowadzących działalność, o której mowa w art. 2 ust. 1 pkt 12 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu, przychody wymienione w ust. 1 pkt 6 lit. f zalicza się do przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych.". Skoro Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność o której mowa w art. 2 ust. 1 pkt 12 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu, zatem uzyskane przychody ze zbycia walut wirtualnych będzie zaliczał do przychodów innych, niż przychody z zysków kapitałowych. W ocenie Wnioskodawcy, w związku z tym powinien on rozpoznać koszty (z tytułu nabycia waluty wirtualnej) na zasadach ogólnych z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych, a nie jako koszty z art. 15 ust. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż zbywając walutę wirtualną, nie osiąga w tym przypadków przychodów z zysków kapitałowych, ze względu na regulację ww. art. 7b ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem - po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód z działalności gospodarczej z tytułu sprzedaży produktów (usług, NFT), w wysokości wartości sprzedawanych produktów (usług, NFT) w cenie określonej na fakturze, z uwzględnieniem zasad określonych w art. 14 ustawy o CIT. Analogicznie, tj. wg zasad określonych w art. 14 ustawy o CIT należy ustalić wartość nabywanych w ramach transakcji barterowej walut wirtualnych (którymi klient dokonuje zapłaty). Wartość ta stanowić będzie jednocześnie koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Z dniem 1 stycznia 2019 r. do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), został wprowadzony przepis art. 4a pkt 22a, który definiuje pojęcie waluty wirtualnej.

Zgodnie z tym przepisem, wprowadzonym przez art. 2 pkt 3 lit. a ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2193, dalej: „ustawa nowelizująca”),

W myśl art. 2 ust. 2 pkt 26 ustawy z dnia 1 marca 2018 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 593 ze zm.),

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT,

Jak stanowi art. 7 ust. 2 ustawy o CIT,

Należy zauważyć, że od 2018 r. w ustawie o CIT, przychody podatników tego podatku zostały rozdzielone na źródła:

• z zysków kapitałowych oraz
• z pozostałych źródeł, tzw. „działalności operacyjnej”.

Wydzielając źródło przychodów z zysków kapitałowych na gruncie ustawy o CIT, ustawodawca zamieścił w ustawie katalog, w którym określił listę przychodów alokowanych do tego źródła. Katalog ten został zawarty w art. 7b ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 7b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT,

Zauważyć należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

W myśl art. 7b ust. 3 ustawy o CIT,

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o CIT,

Natomiast w myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy,

Zasada wskazana w ww. przepisie określa memoriałowy charakter obliczania przychodów. Różni się ona od zasady kasowej powstawania przychodów, w której przychód powstaje dopiero z chwilą wpływu środków pieniężnych do kasy lub na rachunek w banku jednostki. Podstawowym kryterium pojawiania się przychodu dla celów podatku dochodowego jest więc przychód należny.

Jak wynika natomiast z art. 14 ust. 1 ww. ustawy,

Ewentualny przychód powstanie dopiero w przypadku zbycia waluty wirtualnej, z tym że, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 27 ustawy o CIT,

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT,

Zgodnie z art. 15 ust. 11 ustawy o CIT,

Nadmienić należy, że z uzasadnienia do zmiany ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw, druk Sejmowy Nr 2860 z 25 września 2018 r. w zakresie określenia kosztów uzyskania przychodów związanych z walutą wirtualną wynika, „że kosztami podatkowymi będą udokumentowane wydatki na nabycie walut wirtualnych, poniesione w danym roku podatkowym, ale wyłącznie bezpośrednio związane z nabyciem i sprzedażą walut wirtualnych. Kosztami uzyskania przychodów nie będą więc w szczególności koszty finansowania zakupu walut wirtualnych (koszty pożyczek, kredytów itp.)”.

W świetle powyższego zaznaczyć należy, że ustawodawca wprowadzając do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przepisy dotyczące wirtualnych walut, w art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. f ww. ustawy, jako źródło przychodów z zysków kapitałowych, wskazał przychody z wymiany wirtualnych walut i odpowiednio w art. 15 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określił jakie wydatki mogą stanowić koszty uzyskania przychodów związane z wirtualną walutą. Z przepisu tego jednoznacznie wynika, że kosztami uzyskania przychodów związanych z walutą wirtualną są udokumentowane wydatki bezpośrednio poniesione na nabycie waluty wirtualnej, w tym udokumentowane wydatki poniesione na rzecz podmiotów, które pośredniczą w wymianie lub sprzedaży tych walut.

Odnosząc się do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków bezpośrednio poniesionych na nabycie waluty wirtualnej, o których mowa w art. 15 ust. 11 ustawy o CIT, stwierdzić należy, że będą to oprócz ceny zakupu, również prowizje pobierane przez podmioty pośredniczące w wymianie. Kosztami uzyskania przychodów nie będą więc koszty inne niż bezpośrednio związane z nabyciem waluty wirtualnej, w szczególności koszty finansowania zakupu walut wirtualnych (koszty pożyczek, kredytów itp.), zakup komputera, koszty zużycia prądu, koszt zakupu „koparek do kryptowalut”, koszty amortyzacji komputerów.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest kwestia ustalenia czy transakcję z wykorzystaniem waluty wirtualnej wyemitowanej przez Spółkę do rozliczeń (przyjęcia płatności) w ramach market place, w tym do zbycia NFT w zamian za ww. walutę wirtualną należy kwalifikować jako transakcję barterową w której Spółka uzyska przychód z prowadzonej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztów poniesionych z tytułu nabycia waluty wirtualnej na zasadach ogólnych z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, o równowartości uzyskanego przychodu.

Zatem nadmienić należy, że w praktyce obrotu gospodarczego zdarza się, że umowy zawierane między stronami transakcji przewidują, że zapłata za towar czy usługę następuje nie w formie pieniężnej, lecz w formie innego towaru i usługi (ewentualnie innych towarów i usług). Umowy takie, nazywane umowami barterowymi, stanowią rodzaj bezpośredniej wymiany towarów i usług (towarów na towary, usług na usługi, usług na towary lub towarów na usługi). Umowa barterowa jest umową wzajemną, a do istoty wzajemności należy to, że między świadczeniami stron zachodzi stosunek ekwiwalentności, tj. równowartości. Innymi słowy, strony umowy barterowej uzgadniają wartość towarów, lub usług i dążą do tego, żeby bilans był zerowy.

W polskim prawie barter uważany jest za jeden z rodzajów umowy zamiany, choć tak naprawdę nie może być tak traktowany, ponieważ jest to równoważąca się wartościowo wymiana towaru na towar, usługi na usługę, towaru na usługę czy też usługi na towar. Barter jest więc pojęciem szerszym niż zamiana. Jest transakcją o charakterze bezgotówkowym, a w jej wyniku dochodzi do wymiany dóbr o tej samej wartości. Celem takiej transakcji jest niedokonywanie dodatkowych rozliczeń pieniężnych pomiędzy kontrahentami, a w konsekwencji maksymalne uproszczenie obrotu gospodarczego.

Charakterystyczną cechą umowy barterowej jest istnienie wyłącznie dwóch stron transakcji. Obie strony występują zarówno w roli sprzedającego, jak i kupującego, obie strony są też względem siebie jednocześnie dłużnikiem i wierzycielem. Każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej wartości, oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.

Umowa barterowa jest umową nienazwaną, która swoim charakterem jest zbliżona do umowy zamiany, a zatem w przypadku zawarcia umowy barterowej w praktyce stosuje się do niej przepisy dotyczące umowy zamiany, tj. przede wszystkim art. 603 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.), zgodnie z którym:

Oznacza to, że przedmiotem umowy zamiany mogą być nie tylko rzeczy, lecz także wszelkie zbywalne dobra materialne, jak również niematerialne.

Zamiana jest czynnością prawną konsensualną, odpłatną i wzajemną, rodzi skutki zobowiązujące, a w warunkach określonych w art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego – skutki rozporządzające.

Tym samym, w swej istocie umowa zamiany jest niewątpliwie podobna do umowy sprzedaży. Świadczy o tym również fakt, że ustawodawca nie reguluje odrębnie tej umowy, a jedynie w art. 604 Kodeksu cywilnego stwierdza, że do zamiany stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży. Zamiana jest zatem formą odpłatnego zbycia.

Z przytoczonego powyżej przepisu jednoznacznie wynika, że zamiana to w efekcie forma zbycia jednej rzeczy (w tym prawa majątkowego), a w zamian – nabycie własności drugiej rzeczy. Istotą umowy zamiany jest zatem wymiana dóbr.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Spółka zamierza utworzyć platformę gamingową. Dodatkową funkcjonalnością platformy ma być market place, gdzie oferowane będą także tokeny NFT. W ramach platformy gamingowej Spółka ma zamiar wyemitować własną kryptowalutę spełniającą przesłanki „waluty wirtualnej” z ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu, która będzie służyć zarówno do rozliczeń wewnątrz platformy, jak również może być wykorzystana poza strukturą platformy. Warunkiem uczestnictwa użytkownika w grze jest przekazanie wpisowego w postaci określonej ilości waluty wirtualnej. Za udostępnienie infrastruktury technicznej, w tym platformy gamingowej graczom, przy przekazaniu przez smart kontrakt nagrody do gracza-zwycięzcy Spółka zamierza pobierać opłatę w postaci odliczenia od przekazywanej kwoty określonej ilości walut wirtualnych. Otrzymane przez Spółę  Kryptowaluty spełniają definicję waluty wirtualnej zawartą w art. 2 ust. 2 pkt 26 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy. W ramach transakcji barterowej Spółka będzie przyjmować płatność w walutach wirtualnych w ramach market place, jak również będzie przyjmować płatność w walutach wirtualnych za udostępnienie platformy. Oznacza to, iż w zakresie transakcji barterowej Spółka będzie zarówno sprzedawcą, jak i nabywcą (sprzedawcą - usługi np. na market place oraz nabywcą tokenów (walut wirtualnych), które przyjmie w ramach zapłaty od użytkownika).

Zatem, mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa podatkowego oraz opis sprawy wskazać należy, że nie można się  zgodzić z Państwa stanowiskiem, że transakcję z wykorzystaniem waluty wirtualnej wyemitowanej przez Spółkę do rozliczeń w ramach market place, należy kwalifikować jako transakcję barterową w której Spółka uzyska przychód z prowadzonej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych o CIT oraz będzie uprawniony do rozpoznania kosztów poniesionych na nabycie „waluty wirtualnej” z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, o równowartości uzyskanego przychodu.

Wskazać należy, że zgodnie z powołanym wyżej  12 ust. 4 pkt 27 ustawy o CIT,

Z przepisu tego wynika, że wymiana waluty wirtualnej za inną walutę wirtualną nie stanowi przychodu. Ewentualny przychód powstanie dopiero w przypadku zbycia waluty wirtualnej.

Ponadto, w opisie sprawy wskazali Państwo, że dodatkową funkcjonalnością platformy będzie market place, gdzie będą oferowane także tokeny NFT. Płatności (rozliczenia) w ramach usługi market place będą polegały na tym, że Spółka będzie przyjmowała płatność w walutach wirtualnych.

Wobec powyższego, z opisu sprawy wynika, że Spółka w ramach usługi market place będzie oferowała tokeny (będące walutą wirtualną art. 2 ust. 2 pkt 26 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy) w zamian za co będzie otrzymywała waluty wirtualne, które będą również walutą wirtualną, o której mowa w tym przepisie.

Zatem, skoro transakcja wymiany walut wirtualnych jest neutralna podatkowo i w związku z tym nie stanowi przychodów ani kosztów uzyskania przychodów, to wskazana (opisana) we wniosku transakcja market place nie może być traktowana jako transakcja barterowa generująca przychód w podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast transakcją barterową będzie transakcja z wykorzystaniem waluty wirtualnej wyemitowanej przez Spółkę w postaci przyjęcia przez Spółkę kryptowalut za udostępnienie platformy. Z opisu sprawy wynika, że za udostępnienie platformy Spółka będzie otrzymywała tokeny ale nie będzie przekazywała użytkownikowi tokenów podczas przekazania wpisowego przez użytkownika. Zatem, z powyższego wynika, że Spółka będzie świadczyła usługę udostępniania platformy za co będzie otrzymywała kryptowaluty.

Wobec powyższego, otrzymana waluta wirtualna, jako płatności za świadczoną usługę udostępnianie platformy będzie stanowiła transakcję barterową. Spółka rozpozna przychód z działalności gospodarczej z tytułu sprzedaży usługi udostępniania platformy na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz jednocześnie koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu nabycia waluty wirtualnej.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że Państwa stanowisko zakresie ustalenia, czy transakcje z wykorzystaniem waluty wirtualnej wyemitowanej przez Spółkę do rozliczeń (przyjęcia płatności) w ramach market place, w tym do zbycia NFT w zamian za ww. walutę wirtualną należy kwalifikować jako transakcję barterową w której Spółka uzyska przychód z prowadzonej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztów poniesionych z tytułu nabycia waluty wirtualnej na zasadach ogólnych z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, o równowartości uzyskanego przychodu., w odniesieniu do transakcji:

• w ramach market place – jest nieprawidłowe;
• udostępnienia platformy – jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięci

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały także wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).