Interpretacja indywidualna z dnia 5 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.593.2023.1.KKA

Obowiązki płatnika w związku z oświadczeniami składanymi przez zleceniobiorców.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 sierpnia 2023 r. wpłynął Pani wniosek z 24 lipca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X, prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Firma Usługowa X (dalej: „Wnioskodawca”) świadczy usługi w zakresie outsourcingu usług. Z uwagi na sytuację na rynku pracy i coraz większe problemy z pozyskaniem współpracowników wśród polskich obywateli, jak również z sytuacją międzynarodową i napływem obywateli Ukrainy do Polski Wnioskodawca rekrutuje i będzie zatrudniać osoby będące obywatelami innych państwa, obecnie głównie z Ukrainy (dalej również: „Zleceniobiorcy”), aczkolwiek Wnioskodawca nie wyklucza zatrudniania obywateli innych państw, przykładowo Mołdawii, Kazachstanu, czy Gruzji.

Celem Wnioskodawcy, jest zawieranie umów zlecenia z obywatelami innych państw, które będą zawierane w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę, natomiast obywatele innych państw będą zawierać umowy zlecenia jako osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.

Zleceniobiorcy będą przebywali i pracowali legalnie na terytorium Polski. W ciągu roku podatkowego zleceniobiorcy, świadcząc swe usługi, będą przebywać na terenie Polski poniżej lub powyżej 183 dni.

Umowy zlecenia zawierane przez Wnioskodawcę nie będą podlegały opodatkowaniu właściwemu dla tzw. „małych zleceń”, tj. nie będą opodatkowane zgodnie w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca zakłada, że zleceniobiorcy nie przedstawią żadnych certyfikatów rezydencji, które to dokumenty wyjaśniłyby zasady opodatkowania zleceniobiorców. W związku z czym, w celu wyjaśnienia rezydencji podatkowej zleceniobiorcy, Wnioskodawca zamierza zwracać się do nich o wyjaśnienie tej kwestii.

W związku z tym, Wnioskodawca zamierza zwracać się do zleceniobiorców o złożenie odpowiednich oświadczeń. Zleceniobiorca będzie miał możliwość złożenia jednego z trzech rodzajów oświadczeń:

a)W ramach pierwszego rodzaju oświadczeń zleceniobiorcy mogą oświadczyć, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy ich centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce. Podstawą takiego stwierdzenia – co będzie również wynikać z treści oświadczenia– będzie fakt, iż zleceniobiorca oświadczy, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy na terytorium Polski położone są główne lub jedyne ośrodki jego interesów gospodarczych – tutaj w Polsce będzie zarabiał większość lub całość swoich dochodów. Treść takiego oświadczenia będzie brzmiała: „Niniejszym oświadczam, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz X posiadam ośrodek interesów życiowych (a co za tym idzie rezydencję podatkową) w Polsce, co wynika z faktu, iż w tym okresie w Polsce znajdują się moje główne / jedyne źródła dochodów”. (pierwszy stan faktyczny)

b)W ramach drugiego rodzaju oświadczeń zleceniobiorcy będą mogli oświadczyć, że w danym roku podatkowym przebywają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni i pod wskazanym adresem w Polsce. Treść takiego oświadczenia będzie brzmiała: „Niniejszym oświadczam, że w ……… roku mój pobyt w Polsce przekroczył 183 dni, co oznacza, że w …….. roku jestem rezydentem podatkowym Polski”. (drugi stan faktyczny)

c)W ramach trzeciego rodzaju oświadczeń zleceniobiorca będzie mógł oświadczyć, że nie spełnia i w danym roku nie będzie spełniał żadnego z warunków opisanych w oświadczeniu pierwszego i drugiego typu, w związku z czym w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy nadal pozostaje rezydentem podatkowym państwa z którego przyjechali (przykładowo Ukrainy). Treść takiego oświadczenia będzie następujące: „Niniejszym oświadczam, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz X nie posiadam ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w ……… roku mój pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni, co oznacza, że w …….. roku nie jestem rezydentem podatkowym Polski.” (trzeci stan faktyczny)

Oświadczenia będą składane dobrowolnie, co oznacza, że decyzja czy zleceniobiorca podpisze jedno z opisanych wyżej oświadczeń, a jeżeli tak, to które z nich podpisze – należy wyłącznie do zleceniobiorcy. Jeżeli jednak zleceniobiorca złoży jedno z powyższych oświadczeń, to w treści samego oświadczenia zostanie zobowiązany do ich aktualizacji, jeżeli zmienią się okoliczności objęte tym oświadczeniem.

W przypadku, gdy zleceniobiorca nie złoży żadnego oświadczenia, lub złoży trzeci rodzaj oświadczenia, to Wnioskodawca będzie traktować go jako nierezydenta podatkowego Polski. W sytuacji, gdy Wnioskodawca otrzyma oświadczenie złożone według wzorca opisanego jako pierwszy bądź drugi rodzaj oświadczenia, Wnioskodawca zamierza traktować zleceniobiorców jako rezydentów podatkowych Polski.

Ponadto, oświadczenia będą sporządzone w dwóch wersjach językowych – polskiej wersji językowej i wersji językowej zrozumiałej dla zleceniobiorcy.

Intencją Wnioskodawcy jest uzyskanie interpretacji indywidualnej w zakresie obowiązków płatnika w związku z zawieranymi umowami zlecenia z obywatelami Ukrainy, Mołdawii, Kazachstanu, Gruzji.

Pytania

1)Czy w przypadku, gdy zleceniobiorca złoży pierwszy rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce – to, czy Wnioskodawca może traktować go od początku współpracy jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem? Pytanie dotyczy pierwszego stanu faktycznego.

2)Czy w przypadku, gdy w momencie zatrudnienia zleceniobiorca złoży drugi rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w danym roku podatkowym przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni – to, czy Wnioskodawca może od początku współpracy traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem? Pytanie dotyczy drugiego stanu faktycznego.

3)Czy w przypadku, gdy zleceniobiorca złoży trzeci rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy nie posiada ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w danym roku, w którym składa to oświadczenie jego pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni lub też nie złoży żadnego oświadczenia – to, czy Wnioskodawca może od początku współpracy traktować go jako nierezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać podatek dochodowy według ryczałtowej stawki wynoszącej 20%? Pytanie dotyczy trzeciego stanu faktycznego.

4)Jeżeli Dyrektor Krajowej Informacji Podatkowej nie podzieli stanowiska Wnioskodawcy w stosunku do pytania pierwszego, drugiego lub trzeciego, to Wnioskodawca prosi o odpowiedź na podstawie jakich dokumentów Wnioskodawca ma ustalić czy jej zleceniobiorca (obcokrajowiec) jest lub nie jest rezydentem podatkowym Polski w okresie współpracy z Wnioskodawcą?

Państwa stanowisko w sprawie

1)W ocenie Wnioskodawcy:

a)w przypadku, gdy zleceniobiorca złoży pierwszy rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce – to Wnioskodawca od początku współpracy powinna traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem – stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pierwszego stanu faktycznego;

b)w przypadku, gdy zleceniobiorca zatrudniony w danym roku podatkowym złoży drugi rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w danym roku podatkowym przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym – to Wnioskodawca od początku współpracy powinien traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem – stanowisko Wnioskodawcy dotyczy drugiego stanu faktycznego;

c)w przypadku, gdy zleceniobiorca złoży trzeci rodzaj oświadczenia, w ramach którego oświadczy, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy nie posiada ośrodek interesów życiowych w Polsce, a ponadto w danym roku, w którym składa to oświadczenie jego pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni lub też nie złoży żadnego oświadczenia – to Wnioskodawca od początku współpracy powinien traktować go jako nierezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać podatek dochodowy według ryczałtowej stawki wynoszącej 20%– stanowisko Wnioskodawcy dotyczy trzeciego stanu faktycznego;

d)z uwagi na fakt, iż w ocenie Wnioskodawcy złożenie wyżej wymienionych oświadczeń pierwszego, drugiego lub trzeciego rodzaju jest wystarczające do ustalenia rezydencji podatkowej zleceniobiorcy – Wnioskodawca nie musi posiadać innych dokumentów potwierdzających rezydencję podatkową Jego zleceniobiorców.

Obowiązki Wnioskodawcy jako płatnika podatku/zaliczek na podatek

Bez względu na fakt, czy zleceniobiorca jest rezydentem podatkowym Polski, czy też nie – w związku z zatrudnieniem na podstawie umów zlecenia obywateli innych państw na Wnioskodawcy spoczywają obowiązki płatnika, tj. obowiązki w zakresie obliczenia, pobrania i odprowadzenia do urzędu skarbowego:

a)zaliczek na podatek dochodowy – jeżeli zleceniobiorca jest rezydentem podatkowym Polski – co wynika z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lub

b)zryczałtowanego podatku dochodowego – jeżeli zleceniobiorca nie jest rezydentem podatkowym Polski – co wynika z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tak więc, prawidłowe wywiązanie się z obowiązków podatkowych spoczywających na Wnioskodawcy jako płatniku podatku dochodowego uzależnione jest od ustalenia statusu podatkowego osób współpracujących z Wnioskodawcą na podstawie umów zlecenia.

Rezydencja podatkowa

Kwestię rezydencji podatkowej reguluje art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym osoby fizyczne są rezydentami podatkowymi Polski (mają nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce) jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski.

Z kolei, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski – w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – uważa się osobę fizyczną, która spełnia jeden z następujących warunków:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Innymi słowy, osoba spełniająca jeden z powyższych warunków będzie uznawana za rezydenta podatkowego Polski, zaś osoba, która nie spełnia żadnego z wymienionych wyżej warunków będzie uznawana za nierezydenta podatkowego Polski.

Powyższe regulacje – zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Z uwagi jednak na fakt, iż – zgodnie z przyjętym dla potrzeb niniejszego wniosku założeniem – zleceniobiorcy nie będą przedstawiać Wnioskodawcy żadnych certyfikatów rezydencji, to nie będzie możliwe zastosowanie w tym przypadku umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Tak więc, ustalenie statusu obywatela innego państwa dla potrzeb podatkowych oraz jego późniejsze rozliczenie podatkowe będzie oparte wyłącznie na podstawie polskich przepisów, w szczególności ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie, ustawa o podatku dochodowym nie daje Wnioskodawcy jako płatnikowi żadnych prawnych narzędzi do weryfikowania, czy zatrudniony przez Niego zleceniobiorca jest czy też nie jest rezydentem podatkowym Polski. Z tego powodu, w ocenie Wnioskodawcy, takich informacji powinien dostarczyć Wnioskodawcy zatrudniany przez Niego zleceniobiorca i informacja w tym zakresie powinna być dla Wnioskodawcy wiążąca. To bowiem zleceniobiorca, najlepiej znający swoją sytuację osobistą i majątkową, a także swoje dalsze plany życiowe (zarówno osobiste, jak i zawodowe) jest jedyną osobą, która jest w stanie w sposób wiarygodny ocenić gdzie położona jest jego rezydencja podatkowa.

Wnioskodawca zdaje sobie sprawę, że Jego zleceniobiorcy (obcokrajowcy) zapewne nie znają przepisów polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i dlatego nie prosi zleceniobiorców o złożenie prostego oświadczenia, czy ich rezydencja podatkowa jest położona w Polsce, czy na terytorium innego niż Polska państwa – nie znając kryteriów, według których polskie przepisy oceniają rezydencję podatkową, zleceniobiorca nie będzie w stanie złożyć wiarygodnego oświadczenia o swojej rezydencji podatkowej. Z tego powodu – co zostało opisane w stanie faktycznym – Wnioskodawca będzie prosił ich o złożenie oświadczenia o tym, czy spełniają oni poszczególne przesłanki do uznania ich – w świetle polskich regulacji – za rezydentów podatkowych Polski, czy też nie.

I tak, w ramach pierwszego oświadczenia, zleceniobiorca będzie mógł oświadczyć, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce. Podstawą takiego stwierdzenia – co zostanie wskazane w treści tego oświadczenia – jest fakt, iż zleceniobiorca oświadczy, że w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy na terytorium Polski położone są główne lub jedyne ośrodki jego interesów gospodarczych– w szczególności tutaj będzie zarabiał większość lub całość, swoich dochodów. Należy bowiem zwrócić uwagę, że w art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wskazał, że za rezydenta podatkowego uznaje się osobę posiadającą w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych. Użycie w tym przepisie spójnika „lub” oznacza, że spełnienie jednego z ww. warunków – czyli że zleceniobiorca ma centrum interesów osobistych lub też, że zleceniobiorca ma centrum interesów gospodarczych przesądza o tym, że dana osoba ma ośrodek interesów życiowych w Polsce i z tego powodu jest rezydentem podatkowym Polski.

Pod pojęcie centrum interesów gospodarczych należy z kolei rozumieć – zgodnie z doktryną międzynarodowego prawa podatkowego – terytorium tego państwa, z którym zleceniobiorcę łączą silniejsze więzy o charakterze ekonomicznym. Skoro więc zleceniobiorca oświadczy, że na terytorium Polski znajduje się jego centrum interesów gospodarczych z uwagi na położenie w Polsce jego głównych (a często nawet jedynych) źródeł utrzymania, to w ocenie Wnioskodawcy takie oświadczenie będzie wystarczające do uznania, że jest on rezydentem podatkowym Polski.

Takie stanowisko potwierdza również orzecznictwo sądów administracyjnych, czego przykładem jest chociażby wyrok WSA w Opolu z 10 czerwca 2009 r., sygn. akt I SA/Op 164/09), w którym Sąd wskazał, że: „Oceniając, w którym z państw znajduje się centrum życiowych i zawodowych interesów osoby fizycznej, organ odwoławczy słusznie podniósł, że należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których w pierwszej kolejności wymienić należy więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną działalność, miejsce wykonywania działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza ona swoim mieniem”.

Analogiczne stanowisko zaprezentował WSA w Warszawie w wyroku z 20 kwietnia 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 1562/15, w którym stwierdzono, że: „Oceniając, w którym z państw znajduje się centrum życiowych i zawodowych interesów osoby fizycznej, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczna, kulturalna i wszelka inna działalność, miejsce wykonywania działalności gospodarczej i miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem” (tak WSA w Opolu w wyroku z 10 czerwca 2009 r., sygn. akt I SA/Op164/09, LEX nr 510684).

Wystarczy posiadać w Polsce jedno z „centrów” (tj. centrum interesów osobistych lub centrum interesów gospodarczych), aby stać się rezydentem podatkowym. (...) Jeśli dana osoba posiada w Polsce centrum interesów gospodarczych lub osobistych, będzie traktowana, w świetle u.p.d.o.f. jak polski rezydent podatkowy bez względu na to, czy jej pobyt w Polsce przekroczy 183 dni w roku, czy też nie (J. Narkiewicz-Tarłowska, Przepisy o rezydencji podatkowej a opodatkowanie cudzoziemców w Polsce i Polaków za granicą, Przegląd Podatkowy z 2007, nr. 5, s. 7).

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, w ramach pierwszego rodzaju oświadczenia zleceniobiorca będzie oświadczał, że miejscem w którym będzie on osiągał swoje przychody będzie Polska i to z terytorium Polski – miejsca gdzie faktycznie przebywa w związku ze współpracą ze Wnioskodawcą – zleceniobiorca będzie zarządzał swoim majątkiem.

Okres, którego dotyczy to oświadczenie obejmuje okres wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy, czyli okres, w którym Wnioskodawca pełni rolę płatnika. Co więcej, Wnioskodawca zdaje sobie sprawę, że położenie ośrodka interesów życiowych może ulec zmianie – stąd też zobowiązanie zleceniobiorcy, który złoży takie oświadczenie do jego aktualizacji, jeżeli wystąpią okoliczności wpływające na aktualność takiego oświadczenia.

Stanowisko Wnioskodawcy dotyczące pierwszego z przedstawionych stanów faktycznych potwierdzają również znane Wnioskodawcy interpretacje podatkowe. Przykładem jest interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2015 r., nr ILPB1/4511-1-1283/15-2/AK), w której stwierdzono, że: „W przedmiotowej sprawie, gdy zleceniobiorcy którzy będą przebywać poniżej 183 dni w roku podatkowym w Polsce i złożą oświadczenie, że na czas trwania i realizacji zawartych umów zleceń, ośrodek ich interesów życiowych, tj. centrum interesów gospodarczych będzie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, to nie ma zastosowania art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca będzie zobowiązany do obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych”.

Z kolei, w ramach drugiego rodzaju oświadczeń zleceniobiorca będzie miał możliwość oświadczyć, że przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, w którym złoży to oświadczenie, pod wskazanym Wnioskodawcy adresem w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, rezydentem podatkowym jest osoba przebywająca w Polsce powyżej 183 dni w roku podatkowym (czyli w przypadku osób fizycznych – w roku kalendarzowym). Oznacza to, że okres 183 dni pobytu należy liczyć oddzielnie w każdym roku podatkowym. Z tego powodu – jeżeli zleceniobiorca złożył przy zatrudnieniu oświadczenie, że przebywa w roku, w którym został zatrudniony powyżej 183 dni w Polsce – to na początku kolejnego roku Wnioskodawca będzie prosiła go o wyjaśnienie swojej rezydencji podatkowej. Jeżeli na początku nowego roku nie złoży oświadczenie według pierwszego rodzaju oświadczeń (czyli oświadczenia o posiadaniu w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych) Wnioskodawca będzie go w danym roku traktował jako nierezydenta (chyba, że czasie tego roku przekroczy 183 dni pobytu w Polsce).

Okres, którego niniejsze oświadczenie dotyczy obejmuje okres od początku roku podatkowego, a więc może również obejmować okres dłuższy niż okres wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy.

Aby ująć w oświadczeniach wszelkie możliwe warianty dotyczące rezydencji podatkowej zleceniobiorców będących obcokrajowcami, Wnioskodawca przygotował również trzeci rodzaj oświadczeń, w ramach którego zleceniobiorca ma możliwość oświadczyć, że nie spełnia i w danym roku nie będzie spełniał żadnego z warunków opisanych w oświadczeniu pierwszego i drugiego typu, w związku z czym, w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Wnioskodawcy nadal pozostaje rezydentem podatkowym państwa z którego pochodzi. W przypadku złożenia tego typu oświadczenia, Wnioskodawca będzie traktował zleceniobiorcę jak nierezydenta podatkowego Polski.

W celu dochowania jak najwyższej staranności w wykonywaniu obowiązków płatnika na gruncie podatku dochodowego i ułatwienia złożenia prawidłowego i świadomego oświadczenia przez zleceniobiorców z zagranicy, Wnioskodawca zamierza przygotować wzory wyżej opisanych oświadczeń w języku polskim, jak i w języku ojczystym zleceniobiorcy. Wnioskodawca zdaje sobie sprawę, że nie wszyscy Jego zleceniobiorcy będą władać biegle językiem polskim, a wręcz przeciwnie, duża część jej zagranicznego personelu najprawdopodobniej nie będzie posługiwać się dobrze językiem polskim. Aby uniknąć wszelkiego rodzaju nieporozumień związanych ze składanymi oświadczeniami Wnioskodawca planuje podjąć decyzję o przygotowaniu dwujęzycznych oświadczeń, w tym również w języku, którym biegle władają osoby składające oświadczenia.

Wnioskodawca nie ma prawnych podstaw do wymuszenia na Jego zleceniobiorcach złożenia jednego w opisanych w stanie faktycznym oświadczeń, tak więc złożenie jednego z wyżej opisanych oświadczeń jest w pełni dobrowolne. Wnioskodawca dopuszcza więc sytuację, gdy zleceniobiorca nie będzie chciał złożyć takiego oświadczenia. W takiej sytuacji Wnioskodawca będzie traktował go dla potrzeb podatkowych jak nierezydenta podatkowego Polski.

Z uwagi na przyjęte przez Wnioskodawcę rozwiązania mające na celu ustalenie rezydencji podatkowej Jego zleceniobiorców (składane oświadczenia), a także przedsięwzięte środki mające na celu zrozumienie przez zleceniobiorców treści składanych oświadczeń i dobrowolność składania oświadczeń – Wnioskodawca nie ma podstaw, ani też instrumentów prawnych do weryfikacji złożonych oświadczeń i dlatego zamierza traktować złożone oświadczenia jako podstawę do przyjęcia określonych zasad opodatkowania wynagrodzeń wypłacanych zleceniobiorcom.

Stanowisko przedstawione w niniejszym wniosku potwierdza również interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12 czerwca 2017 r., nr 0112-KDIL3-1.4011.64.2017.1.AN. Stanowisko takie potwierdzają również trzy interpretacje Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21 czerwca 2018 r. o numerach:

1)0113-KDIPT2-3.4011.278.2018.1.AC;

2)0113-KDIPT2-3.4011.360.2018.1.AC;

3)0113-KDIPT2-3.4011.361.2018.1.AC.

Co więcej, czasowo – w okresie od 1 stycznia 2023 r. do 31 grudnia 2023 r. – Ustawodawca wprost uregulował, na zasadzie wyjątku, sposób ustalania rezydencji podatkowej obywateli Ukrainy, którzy z powodu wojny zmuszeni byli do opuszczenia ojczyzny i przeniesienie się do Polski.

Zgodnie z art. 52zn ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w  przypadku osób fizycznych, o których mowa  w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2022 r. o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa, spełnienie warunku określonego w art. 3 ust. 1a pkt 1 w okresie od 1 stycznia 2023 r. do 31 grudnia 2023 r. stwierdza się na podstawie pisemnego oświadczenia tej osoby o posiadaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodka interesów życiowych).

Przepis ten nie dotyczy jednak sytuacji opisanej w zdarzeniu przyszłym i dlatego Spółka nie wnosi o jego wykładnię. Art. 52zn ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy możliwości uznania dla potrzeb podatkowych obywateli Ukrainy uciekających przed działaniami wojennymi niezależnie od spełnienia warunków o których mowa w art. 3 ust. 1a ustawy o PIT.  Z kolei, wniosek dotyczy sytuacji, gdy obywatele innych państw zatrudniani przez Spółkę składają oświadczenia o spełnieniu lub braku spełniania warunków z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Potwierdza to uzasadnienie do projektu ustawy, która wprowadzała art. 52zn ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w którym wskazano, że: „Zmiana polegająca na dodaniu art. 52zn ma na celu umożliwienie obywatelom Ukrainy, którzy przybyli do Polski w związku z działaniami wojennymi prowadzonymi na terytorium Ukrainy, złożenie oświadczenia o przeniesieniu swojego ośrodka interesów życiowych do Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskanie statusu polskiego rezydenta podatkowego od pierwszego dnia przyjazdu do RP. Obecnie status obywatela Ukrainy podlega ocenie na zasadach ogólnych zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Obywatel Ukrainy może więc uzyskać status polskiego rezydenta podatkowego, o ile spełni jeden z następujących warunków: posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywa na terytorium kraju dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Niespełnienie tych warunków powoduje opodatkowanie dochodów na zasadach przewidzianych dla nierezydentów. Zgodnie z tą regulacją obywatel Ukrainy może złożyć oświadczenie np. płatnikowi dochodu, że jego ośrodek interesów życiowych został przeniesiony do Rzeczypospolitej Polskiej. W wyniku tego, od pierwszego dnia pobytu na terytorium RP będzie traktowany jak polski rezydent podatkowy i będzie mógł korzystać z zasad opodatkowania, ulg i zwolnień podatkowych na równych zasadach z polskimi rezydentami podatkowymi. Niezłożenie oświadczenia będzie natomiast skutkować utrzymaniem statusu nierezydenta podatkowego do czasu spełnienia jednego z warunków wymienionych w art. 3 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

Niezależnie od powyższego, art. 52zn ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy wyłącznie tych obywateli Ukrainy, którzy zostali wymienieni w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2022 r. o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa, tj. obywateli Ukrainy, którzy przybyli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z terytorium Ukrainy w związku z działaniami wojennymi prowadzonymi na terytorium tego państwa, oraz obywateli Ukrainy posiadających Kartę Polaka, którzy wraz z najbliższą rodziną z powodu tych działań wojennych przybyli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Z kolei, wniosek dotyczy wszystkich obywateli Ukrainy, a nie tylko tych objętych regulacjami art. 52zn ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również obywateli innych państw niż Ukraina, a ponadto, przytoczony przepis art. 52zn ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma ograniczone czasowo zastosowanie.

Art. 52zn ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych potwierdza jednak pośrednio stanowisko Spółki, zgodnie z którym ustawodawca dopuszcza stosowanie oświadczeń podatnika (zleceniobiorcy) w celu określenia przez zleceniodawcę (płatnika) statusu cudzoziemca jako rezydenta lub nierezydenta podatkowego Polski.

Reasumując:

a)w przypadku, gdy zleceniobiorca (obcokrajowiec) złoży Wnioskodawcy oświadczenie o posiadaniu w Polsce ośrodka interesów życiowych lub o pobycie w Polsce w danym roku powyżej 183 dni – to Wnioskodawca powinien traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla celów prawidłowego wypełniania przez Wnioskodawcę obowiązków płatnika, natomiast

b)w przypadku złożenia przez zleceniobiorcę (obcokrajowca) oświadczenia o braku spełniania warunków wskazanych w oświadczeniu pierwszego lub drugiego rodzaju, lub w przypadku braku złożenia jakiegokolwiek oświadczenia, Wnioskodawca ma prawo traktować zleceniobiorców jak nierezydentów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.)

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy:

Art. 3 ust. 2b ww. ustawy stanowi, że:

Na podstawie art. 4a ww. ustawy:

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wspomniany przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym, określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei, „centrum interesów gospodarczych”, to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy ww. analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodka interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Jak już bowiem wspomniano, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Ocena, czy osoba fizyczna podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie, z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z tym, że planuje Pani zatrudnić na podstawie umowy zlecenia obywateli Ukrainy, Mołdawii, Kazachstanu oraz Gruzji, do wynagrodzeń wypłacanych z tego tytułu mają zastosowanie odpowiednie konwencje i umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawarte między Rzeczpospolitą Polską a ww. krajami.

I tak, w świetle art. 4 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 269 ze zm.), w rozumieniu niniejszej konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w danym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Mołdowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 16 listopada 1994 r. (Dz. U. z 1996 r., Nr 38, poz. 166), w niniejszej konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w danym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Kazachstanu w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu majątku z dnia 21 września 1995 r. (Dz. U. z 1995 Nr 121 poz. 586 ze zm.), w rozumieniu niniejszej konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Określenie to obejmuje również rząd Umawiającego się Państwa, jego jednostki administracyjne lub władze lokalne oraz wykorzystywane przez rząd lub władze instytucje finansowe. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w tym Państwie.

Stosownie natomiast do treści art. 4 ust. 1 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Gruzji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Warszawie dnia 5 listopada 1999 r. (Dz. U. z 2006 r., Nr 248, poz. 1820), w rozumieniu niniejszej Umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce faktycznego zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł znajdujących się w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na mocy art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże, zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy:

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21 (art. 41 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ww. ustawy:

W świetle przedstawionych ww. regulacji, w przypadku, gdy zleceniobiorcy z Ukrainy, Mołdawii, Kazachstanu i Gruzji złożą oświadczenia, w których oświadczą, że:

• w okresie wykonywania zlecenia na Pani rzecz ich centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce (pierwszy rodzaj oświadczenia) oraz
• w danym roku podatkowym przebywają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (drugi rodzaj oświadczenia)

-Pani, jako płatnik, działający w zaufaniu do treści ww. oświadczeń, będzie mogła traktować ich od początku jako polskich rezydentów podatkowych, a tym samym obowiązana będzie Pani do poboru zaliczek na poczet podatku dochodowego na zasadach ogólnych, o czym stanowi wyżej powołany art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei, w sytuacji wypłaty wynagrodzenia zleceniobiorcom z Ukrainy, Mołdawii, Kazachstanu i Gruzji, którzy złożą oświadczenia, w których oświadczą, że w okresie pobytu w Polsce, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na Pani rzecz nie posiadają ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w danym roku, w którym składają to oświadczenie ich pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni (trzeci rodzaj oświadczenia) lub też nie złożą żadnego oświadczenia, Pani zobowiązana będzie pobrać od ww. wypłacanego wynagrodzenia 20% zryczałtowany podatek, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy. Jeśli pobyt ten przekroczy 183 dni powinna Pani od tego momentu stosować zasady jak dla osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Dodać należy, że od stycznia następnego roku pobiera się podatek zryczałtowany, a po przekroczeniu 183 dnia stosuje się zasady ogólne.

Podkreślenia wymaga, że w momencie wypłaty wynagrodzenia płatnik może posłużyć się jedynie faktycznymi informacjami, które są w jego posiadaniu (posiadanie ośrodka interesów życiowych przez zleceniobiorcę, czy potwierdzony fakt przebywania na terytorium Polski powyżej 183 dni) i na ich podstawie pobierać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy). Informacje takie płatnik ocenia w każdym przypadku indywidualnie, działając w dobrej wierze i wyłącznie na podstawie dostępnych mu danych.

Wobec powyższego, uznać należy, że w zakresie pytania nr 1, nr 2 i nr 3 należało uznać za prawidłowe.

W związku z uznaniem Pani stanowiska w zakresie pytania nr 1, nr 2 i nr 3 za prawidłowe nie udziela się odpowiedzi na pytania nr 4.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania tej interpretacji.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Panią interpretacji indywidualnych– zauważyć należy, że stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych oraz prawnych i tylko do nich się odnoszą, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa. W konsekwencji, nie mogą wpływać na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pani sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem darzenia przyszłego i musi się Pani zastosować do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.