Interpretacja indywidualna z dnia 16 sierpnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-1.4012.395.2023.1.AWY

Uznanie za podatnika podatku VAT z tytułu świadczenia usług najmu krótkoterminowego.

Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 lipca 2023 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nie uznania Pani za podatnika z tytułu świadczenia usług najmu.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Przez ostatnich kilka lat prowadziła Pani działalność gospodarczą w zakresie krótkoterminowego wynajmu PKD 55.20.Z oraz zarządzania nieruchomościami dzierżawionymi PKD 68.20.Z.

Posiada Pani 2 własne nieruchomości, które były wynajmowane turystom w miesiącach letnich na pobyty kilkudniowe, maksymalnie trzytygodniowe. Pierwszą nieruchomość zakupiła Pani w 2010 roku, drugą w 2015 roku. Obie nieruchomości zostały zakupione w ramach i na potrzeby działalności gospodarczej pod firmą (…), NIP: (…). Oprócz tego wynajmowała Pani też krótkoterminowo nieruchomości, które były Pani powierzone do zarządzania. Rozliczała się Pani z podatku dochodowego liniowo oraz odprowadzała Pani VAT, jako że jest Pani VATowcem.

Od 1 lutego 2023 r. postanowiła Pani, iż tego profilu działalności nie będzie już Pani prowadzić. Umowy z właścicielami nieruchomości zostały rozwiązane, Pani działalność gospodarcza została zawieszona z dniem 1 lutego 2023 r. Wykreśliła Pani z CEIDG związane z tym PKD, tj.: PKD 55.20.Z oraz PKD 68.20.Z. Pani prywatne nieruchomości zostały wycofane z ewidencji środków trwałych również z dniem 1 lutego 2023 r. Jednocześnie złożyła Pani we właściwym urzędzie skarbowym pismo, że począwszy od lutego 2023 roku będzie Pani rozliczać się z wynajmu krótkoterminowego we własnych lokalach jako osoba prywatna.

Wynajem krótkoterminowy Pani nieruchomości położonych 150 metrów od morza w miejscowości (…) polega na tym, że ogłasza Pani te nieruchomości jako osoba prywatna na portalu (…) oraz na własnej stronie internetowej. Turyści dokonują rezerwacji pobytu na stronie (…) oraz dokonują zapłaty za pobyt na stronie (…). Portal (…) przelewa środki od turystów na Pani konto prywatne potrącając należną prowizję.

W przypadku, kiedy klient znajdzie Pani ogłoszenie na (…) lub na Pani stronie internetowej, może dokonać rezerwacji mailowo. Po dokonaniu rezerwacji klient jest proszony o wpłatę na Pani prywatny rachunek bankowy zadatku w wysokości 30% całkowitej kwoty rezerwacji. W przeciągu kilku dni od złożenia rezerwacji mailowo na Pani konto wpływa zadatek w wysokości 30% umówionej kwoty, a pozostała część jest wpłacana na konto najpóźniej w dniu przyjazdu gości.

1 czerwca 2023 roku wznowiła Pani działalność gospodarczą nie związaną z wynajmem PKD 70.22.Z. Nadal jest Pani VATowcem i rozlicza Pani podatek liniowo.

Pytanie

Czy będąc podatnikiem VAT w działalności gospodarczej również jest Pani podatnikiem VAT uzyskując przychody z najmu prywatnego?

Pani stanowisko w sprawie

Pani zdaniem zdarzenie gospodarcze polegające na uzyskaniu przychodów w ramach najmu prywatnego będzie zwolnione z odprowadzenia podatku VAT. Najem prywatny nie jest już związany z wykonywaną przez Panią działalnością gospodarczą. Prowadzi go Pani jako osoba prywatna i odprowadza zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 8,5%.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570) – zwanej dalej „ustawą”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.):

Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia, określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

Należy tu zauważyć, że wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może korzystać ze zwolnienia od tego podatku albo może być opodatkowana tym podatkiem według stawki właściwej dla wykonywanej czynności.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy:

Zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe lub na rzecz społecznych agencji najmu, o których mowa w art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o społecznych formach rozwoju mieszkalnictwa (Dz. U. z 2021 r. poz. 2224 oraz z 2022 r. poz. 807 i 1561).

Powyższe wskazuje, że przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
• charakter mieszkalny nieruchomości,
• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi.

W tym miejscu podkreślić należy, że zwolnienie, które znajduje się w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. U. UE L 2006.347.1 ze zm.). Przepis powyższy stanowi, że „Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: (…) dzierżawę i wynajem nieruchomości”. Krajowe ustawodawstwo stanowi o zwolnieniu z opodatkowania usługi najmu pod warunkiem jego mieszkaniowego przeznaczenia.

Należy ponadto zauważyć, że stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy:

Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 47 załącznika nr 3 do ustawy.

W załączniku nr 3 do ustawy zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, w poz. 47 wymienione zostały usługi mieszczące się w grupowaniu PKWiU 55, tj. „usługi związane z zakwaterowaniem”.

Z okoliczności sprawy wynika, że przez ostatnich kilka lat prowadziła Pani działalność gospodarczą w zakresie krótkoterminowego wynajmu PKD 55.20.Z oraz zarządzania nieruchomościami dzierżawionymi PKD 68.20.Z.

Posiada Pani 2 własne nieruchomości, które kupiła Pani w 2010 i 2015 r. w ramach i na potrzeby działalności gospodarczej pod firmą (…). Wynajmowała Pani ww. nieruchomości turystom na pobyty kilkudniowe, maksymalnie trzytygodniowe.

Postanowiła Pani, że nie będzie już Pani prowadzić tego profilu działalności – 1 lutego 2023 r. Pani działalność gospodarcza została zawieszona, a Pani prywatne nieruchomości zostały wycofane z ewidencji środków trwałych. Złożyła Pani pismo w urzędzie skarbowym, że od lutego 2023 r. będzie się Pani rozliczać z wynajmu krótkoterminowego we własnych lokalach jako osoba prywatna.

Wynajem krótkoterminowy polega na tym, że ogłasza Pani swoje nieruchomości jako osoba prywatna na portalu (…) oraz na własnej stronie internetowej. Turyści dokonują rezerwacji pobytu na stronie (…) lub - jeśli znajdą ogłoszenie na (…) lub na Pani stronie internetowej - dokonują rezerwacji mailowo.

1 czerwca 2023 r. wznowiła Pani działalność gospodarczą nie związaną z wynajmem - PKD 70.22.Z. Nadal jest Pani zarejestrowana jako podatnik VAT czynny.

W przedmiotowej sprawie istotne jest, że w podatku VAT nie występuje pojęcie „najmu prywatnego” i „najmu w ramach działalności gospodarczej”. W świetle przepisów ustawy działalnością gospodarczą jest każda czynność najmu czy dzierżawy niezależnie od tego, czy wynajmujący działalność tę zarejestrował czy nie i niezależnie od tego, czy przedmiot najmu (dzierżawy) stanowi w jego działalności środek trwały.

W kontekście wyżej przedstawionych przepisów prawa należy stwierdzić, że w okolicznościach niniejszej sprawy czynność wynajmu krótkoterminowego nieruchomości na rzecz turystów wypełnia definicję działalności gospodarczej określoną w art. 15 ust. 2 ustawy. Bez wpływu na powyższe pozostaje okoliczność, że ww. czynność nie będzie prowadzona w ramach Pani działalności gospodarczej na podstawie wpisu w CEIDG. Wskazać należy, że skoro jest Pani zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, to wszystkie czynności wykonywane przez Panią mieszczące się w zakresie opodatkowania tym podatkiem podlegają opodatkowaniu.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że skoro – jak wynika z okoliczności sprawy - nieruchomości położone 150 metrów od morza, o których mowa we wniosku, będzie Pani wynajmować krótkoterminowo turystom, to ww. nieruchomości na gruncie podatku od towarów i usług nie stanowią Pani majątku prywatnego. Stanowią bowiem majątek wykorzystywany w prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej.

W związku z powyższym wskazać należy, że będzie Pani świadczyła usługi wynajmu krótkoterminowego na rzecz turystów w ramach prowadzenia działalności gospodarczej w myśl art. 15 ust. 2 ustawy i będzie działała Pani jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Tym samym czynności te będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy w związku z art. 8 ust. 1 ustawy.

Przy czym dla świadczonych przez Panią usług krótkoterminowego najmu nieruchomości na rzecz turystów, przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych wydanych do tej ustawy nie przewidują zwolnienia, a zatem usługi te będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według właściwej stawki podatku VAT.

Tym samym, Pani stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm. dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).