Interpretacja indywidualna z dnia 28 lipca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.238.2023.2.AW

Świadczone w Polsce przez norweskiego Wnioskodawcę Usługi wynikające z Umowy na dostawę sprzętu i usług, nie spowodują powstania w Polsce zakładu zagranicznego

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 maja 2023 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy świadczone w Polsce przez Wnioskodawcę Usługi wynikające z zawartej Umowy na dostawę sprzętu i usług, spowodują powstanie w Polsce zakładu zagranicznego w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) oraz art. 5 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisanej w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz. U. z 2010 r. nr 134 poz. 899 ze zm., dalej: „UPO”).

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 24 lipca 2023 r. (wpływ 24 lipca 2023 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej również: „Spółka”) jest norweskim rezydentem podatkowym – Spółka ma swoją siedzibę i miejsce prowadzenia działalności na terytorium Norwegii. W ramach swojej działalności Wnioskodawca dostarcza systemy elektryczne, systemy automatyki oraz usługi powiązane dla klientów z branży. Wnioskodawca należy do Grupy (dalej: „Grupa”) będącej liderem w dziedzinie energetyki i automatyki, dostarczającym rozwiązania dla podmiotów z obszarów energetycznych, górniczych, morskich, paliwowych, transportowych i przetwórstwa minerałów.

W związku z prowadzoną działalnością, Wnioskodawca wraz ze Sprzedawcą, w dniu 9 marca 2022 r. zawarł umowę dostawy (dalej: „Umowa”), z podmiotem trzecim będącym polskim rezydentem podatkowym (dalej: „Kontrahent”).

Na mocy Umowy Kontrahent zobowiązuje się do zakupu, a Sprzedawca do sprzedaży części, wyposażenia oraz systemów elektrycznych i automatycznych (dalej: „Towary”) dla 3 zestawów (dalej pojedynczo jako: „Dostawa I”, „Dostawa II” lub „Dostawa III”, łącznie jako: „Dostawy”).

W ramach Umowy Sprzedawca dostarczy części napędowe. Dostawa nie jest częścią wniosku, ponieważ jest realizowana w całości poza granicami Polski.

Wnioskodawca dostarczy urządzenia elektryczne, urządzenia automatyki oraz usługi, które zostaną wykonane u Kontrahenta w związku z montażem i uruchomieniem urządzeń elektrycznych i automatyki oraz urządzeń napędowych (dalej: „Urządzenia”).

Zgodnie z Umową, na Dostawę Wnioskodawcy w podziale na zestawy składają się:

- urządzenia elektryczne,

- urządzenia automatyki,

- uruchomienie, próby i szkolenie.

Zakres Dostawy Wnioskodawcy będzie zgodny ze specyfikacjami technicznymi zawartymi w Umowie. Projekt, konstrukcja i zatwierdzenie powinny być zgodne z przepisami i regulacjami Towarzystwa Klasyfikacyjnego (dla realizowanego projektu), dla norm właściwych, których dotyczy Umowa.

Dokumentacja w zakresie dostarczanym przez Wnioskodawcę obejmuje:

- dokumentację techniczną dla biura projektowego Kontrahenta,

- powykonawczą dokumentację techniczną, w tym certyfikaty,

- dokumentację handlową, w tym dokumentację wysyłkową.

Instalacja i montaż urządzeń dostarczonych przez Wnioskodawcę zostanie wykonana przez Kontrahenta we własnym zakresie. Niemniej, na mocy zawartej Umowy, Spółka zobowiązana została do zapewnienia Kontrahentowi personelu, który posiada odpowiednie kompetencje oraz upoważniony zostanie i wysłany do Polski do wykonywania nadzoru nad dokonaną przez Kontrahenta instalacją, uruchomieniem oraz oddaniem do użytku dostarczanych Towarów (dalej: „Pracownicy”).

W ramach zawartej Umowy na Wnioskodawcy ciążą następujące obowiązki (dalej: „Usługi”):

1. Przeprowadzenie rozruchu, w tym nadzór nad instalacją, weryfikacja i testowanie, sprawdzenie interfejsu i zabezpieczeń, regulacja, uruchomienie, demonstracja Urządzeń Sprzedającego w działaniu (w tym prezentacja alarmów i ustawień) oraz pomoc, jeśli to konieczne, w przekazaniu działających Urządzeń Sprzedającego Kontrahentowi, inspektorowi Towarzystwa Klasyfikacyjnego, władzom i użytkownikowi końcowemu.

2. Zapewnienie pomocy przy próbach.

3. Przeprowadzenie szkolenia operacyjnego dla inżynierów i załogi Kontrahenta.

Usługi będą wykonywane głównie w Polsce (…).

Wnioskodawca nie ponosi żadnej odpowiedzialności za teren budowy. Kontrahent jest odpowiedzialny za miejsce, w tym za wyposażenie miejsca, bezpieczeństwo, dostępność, zaplecze higieniczne, usługi medyczne, dogodne zakwaterowanie, transport do miejsca, transport na miejscu, pomocnicze narzędzia, maszyny, materiały i zapasy, odpowiedni dostęp do Internetu, a także dostępne na miejscu przyrządy pomiarowe i badawcze.

Zgodnie z Umową, harmonogram Dostaw zakłada:

a) Dostawa I

- Dostawę Towaru w okresie styczeń 2023 - listopad 2023. Za import Towaru odpowiedzialny jest Kontrahent.

- Wykonanie Usług w ramach Umowy szacuje się na marzec 2023 - kwiecień 2025.

- Przewidywany czas pracy Pracowników (łącznie nadzór, rozruch, próby i szkolenia), zgodnie z Umową wynosi 349 roboczodni. Wnioskodawca szacuje, że łączna liczba dni kalendarzowych obecności w Polsce w okresie wykonywania Usług wyniesie około 280 dni.

b) Dostawa II

- Dostawę Towarów w okresie styczeń 2024 - listopad 2024. Za import Towaru odpowiada Kontrahent.

- Wykonanie Usług wynikających z Umowy szacuje się na okres marzec 2024 - kwiecień 2026.

- Przewidywany czas pracy Pracowników (łącznie nadzór, rozruch, próby i szkolenia), zgodnie z Umową wynosi 297 roboczodni. Wnioskodawca szacuje, że łączna liczba dni kalendarzowych obecności w Polsce w okresie wykonywania Usług wyniesie około 240 dni.

c) Dostawa II

- Dostawa Towarów w okresie styczeń 2025 - listopad 2025. Za import Towaru odpowiedzialny jest Kontrahent.

- Szacuje się, że wykonanie Usług wynikających z Umowy nastąpi w okresie marzec 2025 - kwiecień 2027.

- Przewidywany czas pracy Pracowników (łącznie nadzór, rozruch, próby i szkolenia), zgodnie z Umową wynosi 282 roboczodni. Wnioskodawca szacuje, że łączna liczba dni kalendarzowych obecności w Polsce w okresie wykonywania Usług wyniesie około 240 dni.

Wynagrodzenie należne Wnioskodawcy z tytułu transakcji ma charakter ryczałtowy za dostarczone wyposażenie i Usługi. W przypadku świadczenia dodatkowych usług, które nie są objęte zakresem Umowy, wynagrodzenie zostanie określone na podstawie odrębnej umowy. Warunki tej umowy będą negocjowane i potwierdzane przez firmę Wnioskodawcy w jej siedzibie na terenie Norwegii.

Jednocześnie Wnioskodawca podkreśla, że przychody uzyskane z planowanej transakcji, obejmujące sprzęt i usługi, wyniosą około 1,5-2% całkowitych średnich rocznych przychodów Spółki Wnioskodawcy. Szacunkowa wartość Usług wynosi około 9% całkowitego wynagrodzenia.

W związku ze świadczonymi Usługami, które są częścią dostawy w ramach Umowy, Pracownicy (około 2-8 osób) będą czasowo przebywać na terytorium Polski. Pracownicy, którzy będą zaangażowani w świadczone Usługi, zostaną wybrani na podstawie swoich kompetencji. Tym samym, Wnioskodawca nie wyklucza możliwości zatrudnienia Pracowników z innych krajów niż Norwegia.

Obecność Pracowników w Polsce będzie związana z wykonywaniem ograniczonego zakresu czynności określonych w warunkach Umowy, opisanych powyżej (Usługi). W szczególności Pracownicy Wnioskodawcy nie będą wykonywać prac instalacyjnych i montażowych związanych z dostarczanymi Towarami. Ponadto, zakres ich pracy nie będzie obejmował czynności związanych z zarządzaniem projektem oraz innych kluczowych czynności, na podstawie których Wnioskodawca mógłby podejmować decyzje związane z przedmiotową transakcją – wszystkie czynności zarządcze związane z realizacją Umowy pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem są wykonywane w Norwegii. Pracownicy nie będą upoważnieni do podpisywania jakichkolwiek umów w imieniu Wnioskodawcy ani do roli Pracowników nie będzie należało negocjowanie jakichkolwiek umów na dodatkowe usługi pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem.

Pracownicy zaangażowani w świadczenie Usług wynikających z dostawy w ramach Umowy będą wykonywać czynności w Polsce. Większość inżynierów będzie postępować zgodnie z harmonogramem rotacyjnym, przebywając w Polsce w okresach trwających zazwyczaj 4 tygodnie. Jednakże żadna z osób nie będzie przebywać w Polsce dłużej niż łącznie 183 dni w dowolnym dwunastomiesięcznym okresie.

W związku z obecnością Pracowników Wnioskodawcy w Polsce w celu świadczenia Usług wskazanych w Umowie, Wnioskodawca nie zawarł żadnej odrębnej umowy najmu i nie będzie posiadał żadnego dedykowanego biura wykorzystywanego do działalności Wnioskodawcy. Jednakże, zgodnie z zawartą Umową, Kontrahent jest zobowiązany do zapewnienia Pracownikom Wnioskodawcy odpowiedniego i dogodnego wyżywienia i zakwaterowania w sąsiedztwie terenu budowy. Zgodnie z ustaleniami stron, Pracownicy mogą otrzymać dostęp jedynie do określonych pomieszczeń znajdujących się na terenie Kontrahenta, których Pracownicy mogą potrzebować w związku z wykonywaniem zadań wynikających z Umowy.

Pytanie

Czy świadczone w Polsce przez Wnioskodawcę Usługi – których zakres został szczegółowo przedstawiony powyżej – wynikające z zawartej Umowy na dostawę sprzętu i usług, spowodują powstanie w Polsce zakładu zagranicznego w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) oraz art. 5 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisanej w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz. U. z 2010 r. nr 134 poz. 899 ze zm., dalej: „UPO”)?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, Usługi świadczone w Polsce przez Wnioskodawcę – których zakres został szczegółowo przedstawiony powyżej – wynikające z zawartej Umowy na dostawę sprzętu i usług, nie spowodują powstania w Polsce zakładu w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o CIT oraz art. 5 UPO.

I. Uzasadnienie:

Koncepcja zakładu w ustawie o CIT

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z kolei w świetle art. 3 ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład.

Jak wynika z przedstawionych powyżej regulacji, uzyskiwanie dochodów w Polsce za pośrednictwem zakładu zagranicznego prowadzi do powstania źródła przychodów, które podlegają opodatkowaniu na terenie Polski.

Zgodnie z definicją zagranicznego zakładu zawartą w art. 4a pkt 11 ustawy o CIT, pojęcie to oznacza:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,

2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,

3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje,

- chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

Koncepcja zakładu w Umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania

Mając na uwadze, że Wnioskodawca jest norweskim rezydentem podatkowym, w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą postanowienia UPO zmienionej Protokołem sporządzonym w Oslo dnia 5 lipca 2012 r., zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mającej na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisanej przez Polskę i Norwegię dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1369).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 UPO, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi.

W rozumieniu art. 5 ust. 1 UPO, określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. Zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu, określenie „zakład” obejmuje w szczególności: (a) siedzibę zarządu, (b) filię, (c) biuro, (d) fabrykę, (e) warsztat, (f) kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Natomiast, zgodnie z art. 5 ust. 3 UPO, określenie „zakład” obejmuje także plac budowy, prace konstrukcyjne, prace montażowe lub instalacyjne tylko wówczas, gdy trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy.

Niezależnie od powyższego, w ramach UPO zastrzega się jednak, że w przypadku, gdy usługi świadczone przez dane przedsiębiorstwo na terytorium jednego z państw są usługami o charakterze pomocniczym lub przygotowawczym wykonywanymi za pośrednictwem stałej placówki, wówczas nie powoduje to powstania zakładu w związku z tą stałą placówką.

Zgodnie z art. 5 ust. 5 UPO, do działań o charakterze pomocniczym lub przygotowawczym, których wykonywanie na terenie danego państwa nie powoduje powstania zakładu zaliczyć należy:

a. użytkowanie placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub wydawania dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa;

b. utrzymywanie zapasów dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa, wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostawy;

c. utrzymywanie zapasów dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa, wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo;

d. utrzymywanie stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;

e. utrzymywanie stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;

f. utrzymywanie stałej placówki wyłącznie w celu łącznego prowadzenia którychkolwiek rodzajów działalności, o jakich mowa w punktach a) do e), pod warunkiem, że całkowita działalność tej placówki, wynikająca z takiego połączenia ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

Dyspozycja art. 5 ust. 5 UPO stanowi więc enumeratywne wyliczenie rodzajów działalności, które uważa się za wyjątki od ogólnej definicji zakładu zawartej w treści art. 5 ust. 1-4 i ust. 6 UPO. Przy czym, wspólną cechą takich rodzajów działalności jest ich przygotowawczy i pomocniczy charakter. Podkreślić należy również, że wskazany katalog działalności ma charakter zamknięty, którego nie należy interpretować rozszerzająco.

Jednocześnie, jak wskazano w art. 5 ust. 8 UPO, fakt, że spółka mająca siedzibę Umawiającym się Państwie kontroluje lub jest kontrolowana przez spółkę, która ma siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, albo która prowadzi działalność w tym drugim Państwie (przez posiadany tam zakład albo w inny sposób), nie wystarcza, aby którąkolwiek z tych spółek uważać za zakład drugiej spółki.

Modelowa Konwencja OECD

Dokonując interpretacji postanowień UPO, należy zwrócić również uwagę na treść Modelowej Konwencji OECD, która stanowi ogólną wskazówkę w zakresie sposobu interpretacji przepisów umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Jednocześnie, zgodnie z zaleceniem Rady OECD, przy interpretowaniu postanowień zawartych w umowach dwustronnych, które są oparte na artykułach Modelowej Konwencji, a w szczególności w przypadku wątpliwości interpretacyjnych, organy administracji podatkowej krajów wchodzących w skład OECD powinny kierować się komentarzem do artykułów Modelowej Konwencji (dalej: „Komentarz OECD”). Zgodnie z Komentarzem OECD, do uznania, że zagraniczny podmiot posiada zakład w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej w danym państwie, spełnione muszą zostać łącznie następujące przesłanki:

- istnieje placówka działalności gospodarczej (tj. miejsce, gdzie działalność jest prowadzona);

- placówka ta ma stały charakter (tj. musi charakteryzować się określonym stopniem trwałości);

- działalność gospodarcza danego przedsiębiorstwa musi być w całości lub przynajmniej w części prowadzona za pośrednictwem tej stałej placówki (tj. musi mieć miejsce wykonywanie za pośrednictwem takiej placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru).

Pomocniczy/przygotowawczy charakter Usług

Mając na uwadze brzmienie Komentarza OECD, za wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych można uznać w szczególności, stałe miejsce prowadzenia działalności, którego ogólny cel jest inny (tj. znacznie węższy) niż cel ogólny całego przedsiębiorstwa. Jak wskazano w stanie faktycznym, poprzez obecność swoich pracowników na terenie Kontrahenta Wnioskodawca będzie prowadził działalność wyłącznie o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym, co potwierdzają następujące fakty:

- działalność pracowników Wnioskodawcy na terenie Kontrahenta nie będzie stanowiła kluczowej i istotnej części działalności Spółki jako całości, gdyż:

- w ramach podstawowej działalności, Spółka, będąca norweskim rezydentem podatkowym, świadczy szeroko pojęte usługi dla wielu podmiotów, m.in. poprzez dostarczanie na ich rzecz części, wyposażenia oraz systemów elektrycznych i automatycznych niezbędnych do budowy jednostek wykorzystywanych w działalności kontrahentów. Dodatkowo, Spółka świadczy również na rzecz kontrahentów usługi komplementarne do dostarczanych towarów, takie jak: dostarczenie części zamiennych, dokumentacji technicznej czy wsparcie w dostosowaniu towarów do zasad i wytycznych wskazanych przez towarzystwo klasyfikacyjne;

- natomiast, jak wskazano w stanie faktycznym (powinno być: zdarzeniu przyszłym – przyp. Organu), czynności podejmowane przez Pracowników obecnych na terenie Polski w związku z zawartą Umową, będą ograniczały się jedynie do czynności wskazanych w warunkach zawartej Umowy. Konieczność działań kontrolnych ze strony Spółki wynika ze specyfiki projektu, jakim jest dostarczenie na rzecz Kontrahenta części, wyposażenia oraz systemów elektrycznych i automatycznych niezbędnych do budowy trzech jednostek;

- strategiczne i kluczowe działania Spółki, związane z zawarciem Umowy i spełnieniem jej warunków prowadzone będą w przeważającej części na terenie Norwegii.

Celem obecności Pracowników na terytorium Polski będzie jedynie dochowanie należytego wykonania przedmiotu Umowy, a czynności przez nich podejmowane będą ograniczone warunkami Umowy i stanowić będą przede wszystkim nadzór nad dokonywaną przez Kontrahenta (nie przez Spółkę) instalacją, uruchomieniem oraz oddaniem do użytku dostarczanych Towarów, nie stanowiąc tym samym głównej i kluczowej działalności gospodarczej z perspektywy Spółki;

- prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce przez Spółkę nie ma charakteru trwałego, gdyż relokacja Pracowników związana jest wyłącznie z realizacją konkretnego projektu i wynika jedynie z warunków świadczenia usługi, do której Spółka została zobowiązana na podstawie Umowy zawartej z Kontrahentem;

- w przypadku konieczności realizacji dodatkowych usług, nieobjętych zakresem Umowy, a których zakres będzie wymagał zawarcia odrębnej umowy, Pracownicy relokowani na terytorium Polski nie będą odpowiedzialni za dokonywanie ustaleń w tym zakresie, jak również nie będą odpowiedzialni za negocjowanie warunków nowego kontraktu. Jak wskazano w stanie faktycznym (powinno być: zdarzeniu przyszłym – przyp. Organu), w przypadku konieczności zawarcia dodatkowej umowy, jej warunki potwierdzone zostaną przez pracowników Spółki na terenie jej siedziby (tj. na terenie Norwegii);

- Wnioskodawca zauważa również, że zakres wykonywanych przez Pracowników prac nie będzie obejmował działań związanych z zarządzaniem projektem oraz innych kluczowych działań, na podstawie których Spółka mogłaby podejmować decyzje związane z przedmiotowym zleceniem – wszystkie działania zarządcze związane z realizacją Umowy pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem prowadzone są na terenie Norwegii;

- dodatkowo, Pracownicy nie będą również umocowani przez Spółkę do jej reprezentacji, nie będą uprawnieni do podpisywania w imieniu Wnioskodawcy żadnych umów, jak również nie będą nabywali w jego imieniu żadnych towarów czy usług – innymi słowy, Pracownicy nie będą dokonywali żadnych czynności jako przedstawiciel zależny Spółki, który zwyczajowo posiada oraz wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w Polsce w imieniu tego przedsiębiorstwa.

Podsumowując, działalność Pracowników nie będzie stanowić istotnej i znaczącej części działalności biznesowej Spółki.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, w omawianym przypadku nie dojdzie do powstania zakładu na terenie Polski. Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w dotychczasowym stanowisku organów podatkowych reprezentowanym przykładowo w:

- piśmie z dnia 29 lipca 2021 r., Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.20.2021.2.JF,

- piśmie z dnia 3 lutego 2020 r., Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.484.2019.2.SP i

- piśmie z dnia 5 lutego 2020 r., Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej oraz 0111-KDIB1-2.4010.490.2019.1.MS.

Prace montażowe lub instalacyjne

Jak wskazano w Komentarzu do OECD, „pojęcie »plac budowy lub projekt budowlany lub instalacyjny« obejmuje nie tylko budowę budynków, ale także budowę dróg, mostów czy kanałów, renowację (obejmującą więcej niż zwykłą konserwację lub remont) budynków, dróg, mostów lub kanałów, układania rurociągów oraz kopania i pogłębiania. Ponadto termin »projekt instalacyjny« nie jest ograniczony do instalacji związanej z projektem budowlanym; obejmuje to również instalację nowego sprzętu, takiego jak skomplikowana maszyna, w istniejącym budynku lub na zewnątrz”.

Niemniej, w ocenie Wnioskodawcy, realizowane przez Pracowników czynności nadzoru nad instalacją, testowaniem oraz uruchomieniem Towarów, nie powinny być utożsamiane z pracami montażowymi lub instalacyjnymi, które skutkowałyby powstaniem zakładu w Polsce. Wskazuje na to fakt, iż na mocy zawartej Umowy:

- Spółka zobowiązana została jedynie do zapewnienia Kontrahentowi personelu, który posiada odpowiednie kompetencje oraz wykonywać będzie czynności nadzoru nad dokonaną przez Kontrahenta instalacją, uruchomieniem oraz oddaniem do użytku dostarczanych Towarów;

- jak wskazano w stanie faktycznym (powinno być: zdarzeniu przyszłym – przyp. Organu), przedmiotowa Usługa nadzoru instalacji oraz uruchomienia, polegać będzie w szczególności na wsparciu Kontrahenta w zakresie uruchomienia, regulacji, weryfikacji i testowania instalacji, kontroli interfejsu i bezpieczeństwa, udokumentowanego nadzoru, demonstracji sprzętu w działaniu (w tym prezentacji alarmów i ustawień) oraz, jeśli to konieczne, wsparciu Inspektora Towarzystwa Klasyfikacyjnego i użytkownika końcowego Towaru podczas dokonywanych testów.

- przedmiotowa Usługa ma znaczenie uzupełniające wobec głównego przedmiotu Umowy, jaki stanowią Dostawy.

W ocenie Wnioskodawcy, powyższe prowadzi do konkluzji, że czynności dokonywane przez Pracowników relokowanych na terytorium Polski będą ograniczały się jedynie do zapewnienia nadzoru nad prawidłową jakością instalacji i montażu Towarów, które dokonywane będą przez Kontrahenta. Jednocześnie, Spółka podkreśla, że zapewnienie nadzoru nad dokonywaną przez Kontrahenta instalacją jest niezbędne do prawidłowego uruchomienia, oddania do użytku i eksploatacji dostarczanych Towarów.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, obecność Pracowników na terenie Polski wiązać się będzie z ograniczonym zakresem wykonywanych czynności określonych warunkami Umowy, stanowiących przede wszystkim nadzór nad dokonywaną przez Kontrahenta instalacją, uruchomieniem oraz oddaniem do użytku dostarczanych Towarów. Jednocześnie, działania te nie powinny być utożsamiane z pracami montażowymi lub instalacyjnymi, które dokonywane będą przez Kontrahenta we własnym zakresie. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, w omawianym przypadku, nie dojdzie do powstania zakładu na terenie Polski.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w dotychczasowym stanowisku organów podatkowych reprezentowanych w piśmie z dnia 4 lipca 2022 r., Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.234.2022.1.DP. Jak stwierdził organ: „Z komentarza OECD w wersji przed zmianami dokonanymi w 2003 r. wynika, że "prace budowlane" obejmują planowanie i nadzór, gdy wykonywane są przez przedsiębiorcę prowadzącego budowę. Natomiast czynności polegające wyłącznie na planowaniu i nadzorze, wykonywane przez zewnętrznego zleceniodawcę, mogą być uznane za zakład dopiero po spełnieniu przesłanek zawartych w ustępie art. 5 ust. 1 umowy, w szczególnościkryterium stałości placówki. Natomiast z komentarza OECD w wersji z 2003 r. wynika, że w zakres pojęcia "prace budowlane lub instalacyjne" wchodzi również planowanie oraz nadzór budowlany”. Stanowisko Wnioskodawcy wspiera także pismo Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 grudnia 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.412.2019.1.BG.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że Usługi świadczone przez Pracowników Spółki, wynikające z zawartej Umowy na Dostawę Towarów, w szczególności – realizowane przez Pracowników czynności nadzoru instalacji oraz uruchomienia Towarów, nie będą skutkowały dla Wnioskodawcy powstaniem zakładu w Polsce w rozumieniu art. 4a pkt 11b ustawy o CIT oraz art. 5 ust. 3 UPO.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „updop”):

Stosownie do art. 3 ust. 2 updop:

Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 1 updop:

Według definicji zakładu zagranicznego zawartej w art. 4a pkt 11 updop:

Ilekroć w ustawie jest mowa o zagranicznym zakładzie – oznacza to:

 a) stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,

 b) plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,

 c) osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

- chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

Definicja ta ma zastosowanie w przypadku, gdy właściwa umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polska, nie stanowi inaczej.

Siedziba Wnioskodawcy znajduje się na terytorium Norwegii, dlatego też analiza czy Wnioskodawca posiada zakład w Polsce powinna zostać przeprowadzona na gruncie postanowień Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899, dalej: „umowa polsko-norweska”, „UPO”) zmienionej Protokołem sporządzonym w Oslo dnia 5 lipca 2012 r. (Dz. U. z 2013 r. poz. 680), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Norwegię dnia 7 czerwca 2017 r.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 UPO:

Powyższe oznacza, że zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi. Oznacza to, że zyski Spółki podlegają opodatkowaniu w Norwegii, chyba że prowadzi ona w Polsce działalność poprzez zakład. W takim przypadku zyski w części, w jakiej można je przypisać działalności tego zakładu, mogą być opodatkowane w Polsce.

Z powołanych unormowań wynika, że zysk może być przypisany zakładowi wyłącznie wtedy, gdy wynika on z działalności prowadzonej przez przedsiębiorstwo za pośrednictwem tego zakładu. Nie stanowią zatem zysku zakładu towary, które wyprodukowane zostały przez Wnioskodawcę i dostarczone na miejsce montażu.

Dokonując interpretacji postanowień umowy polsko-norweskiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Z Komentarza do Modelowej Konwencji Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (z dnia 15 lipca 2014 r. ABC a Wolters Kluwer SA, Warszawa 2016), który w pkt 37 do art. 7 wskazuje: „Na przykład jeżeli towary te są dostarczane przez inne części przedsiębiorstwa, to zyski powstałe z takiej dostawy nie wynikają z działalności prowadzonej za pośrednictwem zakładu, zatem nie można mu ich przypisać. Podobnie, zyski powstałe ze świadczenia usług (takich jak planowanie, projektowanie, sporządzanie planów lub doradztwo techniczne) przez części przedsiębiorstwa prowadzące swoją działalność poza granicami państwa, w którym położony jest zakład, również nie pochodzą z działalności prowadzonej za pośrednictwem tego zakładu, zatem nie można mu ich przypisać”.

 „Zakład” w rozumieniu niniejszej Konwencji, oznacza stałą placówkę, przez która całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa i obejmuje w szczególności:

a) siedzibę zarządu,

b) filię,

c) biuro,

d) fabrykę,

e) warsztat,

 f) kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych (art. 5 ust. 1 i 2 UPO).

Reasumując, z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 UPO wynika, że dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:

1) istnienie miejsca gdzie działalność jest prowadzona (placówka),

2) stały charakter takiej placówki,

3) wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku określenie „placówka” obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do własnej dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej, wystarczy do zaistnienia stałej placówki gospodarczej. Nie ma znaczenia, czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób. Nie wymaga się aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówką.

Aby placówka mogła stać się zakładem, przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo za jej pośrednictwem. Działalność placówki nie musi mieć charakteru produkcyjnego.

Zgodnie z definicją placówka musi być „stała”; musi zatem istnieć więź między placówką a określonym punktem geograficznym. Ponieważ placówka musi być stała, zakład może istnieć tylko wówczas, gdy placówka ma określony stopień trwałości, tzn. nie ma charakteru tymczasowego.

Natomiast zgodnie z art. 5 ust. 3 UPO:

W komentarzu do art. 5 ust. 3 pkt 16 Modelowej Konwencji OECD stwierdzono, że „Plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli obiekty te istnieją dłużej niż 12 miesięcy.”

Ponadto w komentarzu do art. 5 ust. 3 pkt 17 Modelowej Konwencji OECD stwierdzono, że określenie „Plac budowy, budowa lub prace instalacyjne i montażowe” obejmuje nie tylko budowę budynków, lecz również budowę dróg, mostów lub kanałów, renowację (obejmująca ważne prace budowlane, a nie tylko prace związane z utrzymaniem lub dekoracją) takich budynków, dróg, mostów lub kanałów, układanie rurociągów i prowadzenie prac ziemnych. Również określenie „prace montażowe” nie ogranicza się do prac instalacyjnych związanych z placem budowy: obejmuje ono również instalowanie nowych urządzeń na przykład maszyn wewnątrz budynku lub na zewnątrz. Ustęp 3 ma zastosowanie do planowania i nadzorowania na placu budowy danego budynku.”

Natomiast z pkt 18 komentarza do art. 5 ust. 3 wynika, że „Kryterium 12 miesięcy ma zastosowanie do każdego oddzielnego placu budowy lub projektu. Przy ustalaniu, jak długo istnieje dany plac budowy lub projekt nie należy brać pod uwagę okresu spędzonego poprzednio przez przedsiębiorcę na innych placach budów lub projektach, które nie mają z obecnym żadnego związku. Plac budowy należy traktować jako odrębną jednostkę, nawet jeżeli podstawą prac jest kilka kontraktów, pod warunkiem jednak, że stanowi on całość w sensie handlowym i geograficznym.”

Z pkt 19 komentarza do art. 5 ust. 3 wynika, że „Plac budowy istnieje od dnia, w którym przedsiębiorca rozpoczyna swoją działalność, co obejmuje wszelkie prace przygotowawcze wykonane w państwie, w którym ma być wzniesiona budowla, a więc na przykład założenie biura studiów budowlanych. W zasadzie plac budowy istnieje do czasu zakończenia budowy lub całkowitego jej zaniechania. Nie można uważać, że plac budowy przestaje istnieć, jeżeli prace są przerwane czasowo.”

Ponadto z pkt 20 komentarza do art. 5 ust. 3 wynika, że „Istota projektu budowlanego lub instalacyjnego może polegać na tym, że działalność wykonawcy może być przemieszczana od czasu do czasu w miarę postępu prac. Będzie to miało miejsce na przykład przy budowie drogi, pogłębianiu dróg wodnych lub układaniu rurociągu. Również gdy części budowli, takiej jak przybrzeżna platforma wiertnicza, są montowane w różnych miejscach danego kraju, a następnie holowane do innego miejsca w celu końcowego montażu, to te operacje stanowią część jednego projektu. W takim wypadku nie ma znaczenia, że siła robocza nie znajduje się w konkretnym miejscu przez dwanaście miesięcy. Działalność prowadzona w poszczególnych miejscach stanowi integralną część jednego projektu i taki projekt musi być traktowany jako zakład, jeżeli w całości istnieje dłużej niż 12 miesięcy.”

W myśl art. 5 ust. 4 UPO:

W myśl art. 5 ust. 5 umowy polsko – norweskiej:

Tak więc ust. 5 art. 5 umowy polsko – norweskiej, wylicza różne rodzaje działalności, które uważa się za wyjątki od ogólnej definicji zakładu zawartej w ust. 1, i które nie stanowią zakładu, nawet gdy taka działalność jest wykonywana za pośrednictwem stałej placówki. Wspólną cechą takich rodzajów działalności jest ich przygotowawczy i pomocniczy charakter. Katalog ten jest katalogiem zamkniętym, którego nie należy interpretować rozszerzająco. Dlatego działalność, która nie może zostać zaliczona do żadnego z ww. przypadków będzie uznawana z zakład, w rozumieniu ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z Komentarza do art. 5 Modelowej Konwencji wynika, że często trudno jest odróżnić działalność mającą charakter przygotowawczy lub pomocniczy od działalności, która takiego charakteru nie ma. Wskazuje się w tym zakresie m.in., że działalność placówki nie posiada charakteru przygotowawczego lub pomocniczego, gdy stanowi istotną i znaczącą część działalności przedsiębiorstwa jako całości, gdy istnieje znaczący związek między prowadzoną przez tę placówkę działalnością, a uzyskiwanymi przez przedsiębiorstwo dochodami. Nie ma charakteru przygotowawczego lub pomocniczego jakakolwiek działalność zagranicznego przedsiębiorstwa prowadzona w drugim państwie za pośrednictwem stałej placówki, której cel jest identyczny z celem przedsiębiorstwa jako całości.

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD w przypadku, gdy stała placówka jest wykorzystywana zarówno dla działalności w ramach wyłączeń, jak i dla innej działalności, uznaje się ją za zakład, który podlega opodatkowaniu z tytułu obu rodzajów działalności (np. gdy magazyn jest utrzymywany w celu wydawania towarów oraz zajmuje się sprzedażą).

Innymi słowy, zakład powstanie, jeżeli oprócz czynności przygotowawczych lub pomocniczych wykonywana jest działalność zasadnicza, nawet w relatywnie niewielkim zakresie.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest norweskim rezydentem podatkowym i zawarł (wraz z innym podmiotem) umowę na dostawę sprzętu i usług z Kontrahentem będącym polskim rezydentem podatkowym.

Wnioskodawca dostarczy urządzenia elektryczne, urządzenia automatyki oraz usługi, które zostaną wykonane u Kontrahenta w związku z montażem i uruchomieniem urządzeń elektrycznych i automatyki oraz urządzeń napędowych. Instalacja i montaż urządzeń dostarczonych przez Wnioskodawcę zostanie wykonana przez Kontrahenta we własnym zakresie. Spółka zobowiązana została do zapewnienia i wysłania do Kontrahenta personelu, który posiada odpowiednie kompetencje do wykonywania nadzoru nad dokonaną przez Kontrahenta instalacją, uruchomieniem oraz oddaniem do użytku dostarczanych części wyposażenia oraz systemów (Towary).

Wnioskodawca nie ponosi żadnej odpowiedzialności za teren budowy. Kontrahent jest odpowiedzialny za wyposażenie miejsca, bezpieczeństwo, dostępność, zaplecze higieniczne, usługi medyczne, dogodne zakwaterowanie, transport do miejsca, transport na miejscu, pomocnicze narzędzia, maszyny, materiały i zapasy, dostęp do internetu, przyrządy pomiarowe i badawcze.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należy, że działalność Spółki norweskiej w Polsce opiera się na przeprowadzenie rozruchu, w tym nadzór nad instalacją, weryfikacja i testowanie, sprawdzenie interfejsu i zabezpieczeń, regulacja, uruchomienie, demonstracja Urządzeń Sprzedającego w działaniu (w tym prezentacja alarmów i ustawień) oraz pomoc, jeśli to konieczne, w przekazaniu działających Urządzeń Sprzedającego Kontrahentowi, inspektorowi Towarzystwa Klasyfikacyjnego, władzom i użytkownikowi końcowemu, zapewnienie pomocy przy próbach, przeprowadzenie szkolenia operacyjnego dla inżynierów i załogi Kontrahenta. Spółka norweska nie podejmuje się świadczenia prac montażowych i instalacyjnych, za te prace odpowiada Kontrahent. Skoro instalacja i montaż towarów dostarczonych przez Wnioskodawcę zostanie wykonana przez polskiego Kontrahenta we własnym zakresie na terytorium Polski, to mimo że odbywać się będzie przez oddelegowanych pracowników norweskiej Spółki – powyższe prace nie będą stanowiły zakładu w rozumieniu art. 5 ust. 3 tej umowy.

Ponadto harmonogram dostaw zakłada, że za import Towaru odpowiedzialny jest Kontrahent. Dostawa Towaru w okresie styczeń 2023 - listopad 2023 (dostawa I), styczeń 2024 - listopad 2024 (dostawa II), styczeń 2025-listopad 2025 (dostawa III). Wykonanie Usług w ramach Umowy szacuje się na:

- dostawa I marzec 2023 - kwiecień 2025,

- dostawa II marzec 2024 - kwiecień 2026,

- dostawa III marzec 2025 - kwiecień 2027.

Przewidywany czas pracy Pracowników (łącznie nadzór, rozruch, próby i szkolenia), zgodnie z Umową wynosi 349 roboczodni (dostawa I), 297 roboczodni (dostawa II), 282 roboczodni (dostawa III). Wnioskodawca szacuje, że łączna liczba dni kalendarzowych obecności w Polsce w okresie wykonywania Usług wyniesie około 280 dni (dostawa I), 240 dni (dostawa II), 240 dni (dostawa III).

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że pracownicy zaangażowani w świadczenie Usług wynikających z dostawy w ramach Umowy będą wykonywać czynności w Polsce. Większość inżynierów będzie postępować zgodnie z harmonogramem rotacyjnym, przebywając w Polsce w okresach trwających zazwyczaj 4 tygodnie. Jednakże żadna z osób nie będzie przebywać w Polsce dłużej niż łącznie 183 dni w dowolnym dwunastomiesięcznym okresie.

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że nie powstanie zakład norweskiej Spółki na terenie Polski na podstawie art. 5 ust. 4 UPO. Przepis ten odnosi się do odrębnej sytuacji w której powstanie zakład, bez względu na wcześniejsze postanowienia art. 5 ust. 1-3 UPO jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje usługi w drugim Umawiającym się Państwie:

a) za pośrednictwem osoby fizycznej obecnej w tym drugim Państwie przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie, lub

b) przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie i usługi te są wykonywane w ramach tego samego projektu lub związanych ze sobą projektów przez jedną lub więcej osób fizycznych wykonujących te usługi w tym drugim Państwie lub obecnych w tym Państwie w celu wykonywania tych usług.

Jednak powyższe przesłanki wynikające z pkt a) i b) są powiązane z wymogiem przypisania do takiej działalności więcej niż 50% dochodów brutto które można przypisać do wykonywanej działalności gospodarczej prowadzonej przez to przedsiębiorstwo w ciągu tego okresu lub okresów, jest uzyskiwane z tytułu wykonywania usług w tym drugim Państwie przez te osoby fizyczne.

Tymczasem jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego przychody uzyskane z planowanej transakcji, obejmujące sprzęt i usługi, wyniosą około 1,5-2% całkowitych średnich rocznych przychodów Spółki Wnioskodawcy. Szacunkowa wartość Usług wynosi około 9% całkowitego wynagrodzenia tym samym warunek posiadania więcej niż 50% dochodów brutto, które można przypisać do wykonywanej działalności prowadzonej przez to przedsiębiorstwo w ciągu tego okresu lub okresów nie jest spełniony.

Zatem zarówno art. 5 ust. 4 lit. a) i b) UPO uzależnione są od warunku posiadania więcej niż 50% dochodów brutto, które można przypisać do wykonywanej działalności, co w

przedmiotowej sprawie nie zostanie spełnione.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że działalność Spółki norweskiej w Polsce poprzez pracowników opiera się na przeprowadzeniu rozruchu, w tym nadzór nad instalacją, weryfikacja i testowanie, sprawdzenie interfejsu i zabezpieczeń, regulacja, uruchomienie, demonstracja Urządzeń Sprzedającego w działaniu (w tym prezentacja alarmów i ustawień) oraz pomoc, jeśli to konieczne, w przekazaniu działających Urządzeń Sprzedającego Kontrahentowi, inspektorowi Towarzystwa Klasyfikacyjnego, władzom i użytkownikowi końcowemu, zapewnienie pomocy przy próbach, przeprowadzenie szkolenia operacyjnego dla inżynierów i załogi Kontrahenta.

Prace wskazane we wniosku świadczone przez oddelegowanych pracowników norweskiej Spółki jako mające charakter przygotowawczy i pomocniczy z uwagi na brzmienie art. 5 ust. 5 lit. e UPO, który to przepis odnosi się do utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym nie stanowi zakładu.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym  Usługi świadczone przez Pracowników Spółki, wynikające z zawartej Umowy na Dostawę sprzętu i usług (Towarów), w szczególności – realizowane przez Pracowników czynności nadzoru instalacji oraz uruchomienia Towarów, nie będą skutkowały dla Wnioskodawcy powstaniem zakładu w Polsce w rozumieniu art. 4a pkt 11 updop o CIT oraz art. 5 UPO – jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).