Interpretacja indywidualna z dnia 25 lipca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.284.2023.2.AND

Nabyte aktywa niematerialne stanowią wartość niematerialną i prawną (tzw. know-how) podlegającą amortyzacji w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (baza Klientów wraz z relacjami handlowymi)

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

26 maja 2023 roku wpłynął Państwa wniosek wspólny z 10 maja 2023 roku o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy m.in. kwestii ustalenia czy nabyte aktywa niematerialne stanowią wartość niematerialną i prawną (tzw. know-how) podlegającą amortyzacji w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Treść wniosku jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

 1) Zainteresowany będący stroną postępowania:

U. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Nabywca”)

ul. (…)

(…)

NIP (…)

 2) Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

U.C. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Zbywca”)

ul. (…)

(…)

NIP (…) 

Opis stanu faktycznego

Informacje dotyczące Wnioskodawców

Nabywca i Zbywca należą do między narodowej grupy U. (dalej: „Grupa”), która jest (…). Produkty Grupy są dostępne dla klientów w ponad 100 krajach. Działalność Grupy podzielona jest na cztery segmenty biznesowe: (…). Zarówno Zbywca jak i Nabywca działają w obrębie segmentu (…), w którym główną rolę jako pryncypał w rozumieniu polityki cen transferowych odgrywa spółka prawa niemieckiego U. GmbH.

Zarówno Zbywca, jak i Nabywca są polskimi rezydentami podatkowymi, podlegającymi opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym od osób prawnych (dalej: „CIT”) od całości osiąganych przez nich dochodów. Zarówno Zbywca jak i Nabywca są również podatnikami podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”), zarejestrowanymi dla potrzeb tego podatku w Polsce.

Nabywca działa w Polsce od (…) r. i jego główna siedziba mieści się w (…). Podstawowa działalność Nabywcy związana jest z (…).

Od 2017 r. Nabywca prowadzi również działalność produkcyjną, polegającą na wytwarzaniu (…) w zakładzie produkcyjnym w (…). Działalność ta obsługiwana jest przez podmiot powiązany – U. I. sp. z o.o – który za wynagrodzeniem udostępnia Nabywcy powierzchnię produkcyjną, powierzchnię magazynową oraz pracowników obsługujących produkcję. Jedynym odbiorcą towarów wytwarzanych przez Nabywcę jest U. GmbH.

Zbywca jest spółką produkcyjną, przejętą przez Grupę w 2021 r. Obecnie 100% udziałów Zbywcy znajduje się w posiadaniu Nabywcy. Przeważającym przedmiotem działalności Zbywcy jest (…).

Transakcja

Oprócz działalności produkcyjnej Zbywca posiadał wyspecjalizowany zespół marketingowo- sprzedażowy, a także specyficzny know-how dotyczący procesu sprzedaży i obsługi historycznych polskich klientów oraz klientów z segmentu Own Equipment Manufacturing Zbywcy.

W ramach będącej przedmiotem niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej transakcji, Zbywca dokonał sprzedaży na rzecz Nabywcy powyższej kompletnej gałęzi biznesu Zbywcy, obejmującej swoim zakresem działalność w zakresie marketingu, obsługi klienta oraz sprzedaży krajowej i w zakresie segmentu (…) (dalej: „Jednostka Biznesowa”). Przeniesienie Jednostki Biznesowej do Zbywcy jest fragmentem większej reorganizacji i porządkowania funkcji biznesowych poszczególnych spółek Grupy U.

Do kluczowych zadań Jednostki Biznesowej zalicza się:

i. pozyskiwanie klientów;

ii. obsługa klientów;

iii. utrzymywanie relacji z klientami;

iv. sprzedaż;

v. marketing (w tym wizerunkowy i produktowy);

vi. opracowywanie procesów sprzedaży.

Intencją stron była sprzedaż na rzecz Nabywcy zorganizowanej części przedsiębiorstwa wyodrębnionej w ramach działalności Zbywcy (dalej: „ZCP”).

W dniu (…) 2023 r., pomiędzy Zbywcą i Nabywcą doszło do podpisania umowy sprzedaży (dalej: „Umowa”), na mocy której przeniesiono na Nabywcę Jednostkę Biznesową (dalej: „Transakcja”).

Na skutek Transakcji, na Zbywcę zostały przeniesione wszelkie aktywa, własność i prawa Zbywcy związanie wyłącznie albo głównie z Jednostką Biznesową oraz niebędące expressis verbis wyłączone poniżej, w szczególności:

i. aktywa,

ii. pracownicy,

iii. prawa wynikające z przejętych umów z kontrahentami,

iv. ewidencje Jednostki Biznesowej,

v. informacje poufne Jednostki Biznesowej,

vi. księgi i dokumenty związane z działalnością prowadzoną przez Jednostkę Biznesową, w tym wszelkiego rodzaju regulaminy wewnętrzne, instrukcje i wzory umów oraz wszelkie prawa wynikające z tych dokumentów,

vii. inne aktywa materialne lub niematerialne bezpośrednio związane z Jednostką Biznesową i nienależące do żadnej z powyższych kategorii,

viii. przejęte zobowiązania (łącznie jako: „Przedmiot Transakcji”).

W szczególności Przedmiot Transakcji objął przejęcie przez Nabywcę pracowników Zbywcy związanych z działalnością Jednostki Biznesowej, na skutek czego doszło do przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę w rozumieniu art. 23¹ stawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1510 ze zm.). W ramach Transakcji doszło również do przeniesienia własności aktywów materialnych wykorzystywanych przez pracowników Jednostki Biznesowej w toku ich pracy (komputery, telefony). W związku z Transakcją nie przeniesiono na Nabywcę samochodów, ponieważ nie są one niezbędne do pracy pracowników Jednostki Biznesowej oraz programów komputerowych, które nie są kluczowe dla prowadzonej działalności. W skład aktywów Jednostki Biznesowej nie wchodzą również żadne nieruchomości lub prawa do nich.

W ramach Transakcji doszło do przejęcia przez Nabywcę zobowiązań wynikających z przejętych umów z kontrahentami (za wyjątkiem zobowiązań dotyczących transakcji sfinalizowanych przed datą transferu Jednostki Biznesowej), wszelkich zobowiązań związanych z własnością lub używaniem przeniesionych aktywów, a także wszelkich zobowiązań wobec pracowników Jednostki Biznesowej, w szczególności wynikających z umów o pracę.

W skład przeniesionych aktywów niematerialnych związanych z Jednostką Biznesową, zalicza się przede wszystkim baza klientów wraz z powiązaną wiedzą i informacjami posiadanymi przez Zbywcę dotyczących relacji handlowych z nimi, tj. know-how związany z poszczególnymi klientami, dystrybucją, polskim rynkiem zbytu dla produktów oferowanych przez Grupę U., produktami i systemami preferowanymi przez poszczególnych klientów, stosowaną polityką cenową oraz typowymi warunkami transakcji w odniesieniu do poszczególnych klientów (w tym rabatów, wiedzą przemysłową, regulacjami prawnymi oraz pozostałą wiedzą dotyczącą prowadzonej działalności Jednostki Biznesowej, z wyłączeniem jakichkolwiek zarejestrowanych praw własności intelektualnej (dalej jako: „Aktywa niematerialne”).

Aktywa niematerialne zostały udokumentowane i wydane Nabywcy w formie elektronicznej (nośnik zewnętrzny). W związku z zawarciem Transakcji własność tego nośnika przeszła na Nabywcę. Poza tym nośnikiem Nabywca przechowuje część danych związanych z Aktywami niematerialnymi również w formie dokumentowej.

Przedmiot transakcji, w tym Aktywa niematerialne, zostały przeniesione na rzecz Zbywcy (winno być: „Nabywcy”) w zamian za stosowne wynagrodzenie zgodnie z przygotowaną uprzednio niezależną wyceną, tj. wynagrodzenie ustalone zgodnie z art. 11c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „Ustawa o CIT”) – na poziomie jaki ustaliłyby ze sobą podmioty niepowiązane. W wyniku Transakcji, Nabywca nabył prawo dokonywania sprzedaży i świadczenia usług na rzecz przejętych kontrahentów z wykorzystaniem wiedzy przekazanej w formie Aktywów niematerialnych. Przewidywany okres użyteczności gospodarczej Aktywów niematerialnych przekracza rok.

Wynagrodzenie w ramach Transakcji obejmowało więc również wynagrodzenie za tzw. kapitał kliencki, tj. w szczególności wynagrodzenie za przejęcie kontrahentów, relacji z kontrahentami, informacji o kontrahentach oraz kanałach dystrybucji. Przejęcie kontrahentów było definitywne, tj. nie będzie dotyczyło zdefiniowanego okresu.

Dla potrzeb rozliczeń podatku dochodowego od osób prawnych Wnioskodawca zakwalifikował część ceny nabycia Jednostki Biznesowej przypisaną w ramach Umowy do Aktywów niematerialnych (wartości niematerialnych i prawnych) jako wartość niematerialną i prawną, tj. know-how, który został wprowadzony do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych Zbywcy i będzie amortyzowany bilansowo i podatkowo według stawki rocznej 20% przez okres 5 lat.

Dzięki przejęciu Jednostki Biznesowej, w szczególności dzięki pozyskaniu Aktywów niematerialnych wraz z pracownikami zajmującymi się działalnością sprzedażową i marketingową, Nabywca jest w stanie obsługiwać przejętych kontrahentów i kontynuować działalność w sposób nieprzerwany i ciągły, przejmując całość zadań gospodarczych prowadzonych dotychczas przez Jednostkę Biznesową, tj.

i. działalność w zakresie marketingu;

 ii. obsługa klienta;

iii. sprzedaż krajowa i Own Equipment Manufacturing (dalej: „OEM”).

Nabywca kontynuuje co do zasady działalność Jednostki Biznesowej przy wykorzystaniu tego samego zespołu składników materialnych i niematerialnych oraz pracowników Zbywcy, bez konieczności angażowania jakichkolwiek dodatkowych składników majątkowych. Jedynym odstępstwem od powyższej reguły jest kwestia przestrzeni biurowej – ponieważ pracownicy Jednostki Biznesowej dotychczas wykonywali swoje zadania w siedzibie Zbywcy, po sfinalizowaniu transakcji Zbywca oraz Nabywca podjęli kroki w celu zawarcia umowy najmu przestrzeni biurowej, umożliwiając pracownikom Jednostki Biznesowej pracę z tego samego biura po Transakcji. Należy jednak wspomnieć, że praca pracowników Jednostki Biznesowej nie jest funkcjonalnie powiązana z konkretną przestrzenią biurową i może być wykonywana przez nich również zdalnie, w związku z czym strony nie uznały za kluczowe uwzględnienie praw do takiej przestrzeni w przeniesionych aktywach. Wydzielenie przestrzeni biurowej przypisanej do Jednostki Biznesowej i przeniesienie jej w ramach transakcji napotkałoby również zbyt istotne trudności natury formalnej – co do zasady, przestrzeń biurowa wykorzystywana przez pracowników Jednostki Biznesowej jest częścią większej nieruchomości stanowiącej siedzibę Zbywcy.

Po sprzedaży Jednostki Biznesowej, z uwzględnieniem przeprowadzonej reorganizacji i zmiany profilu funkcjonalnego działalności Zbywcy, Zbywca zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie obejmującym Przedmiot Transakcji.

Po stronie Zbywcy Jednostka Biznesowa działała jako wyodrębniony funkcjonalnie, finansowo i organizacyjnie zespół, pełniący czynności i zadania objęte odmienną specyfiką pracy od działalności produkcyjnej Zbywcy i możliwe do odseparowania bez szkody dla kontynuacji działalności produkcyjnej Zbywcy.

Wyodrębnienie organizacyjne

O wyodrębnieniu organizacyjnym działalności Jednostki Biznesowej przed Transakcją świadczy m.in. fakt, że do działalności tej przypisani byli konkretni pracownicy Zbywcy wraz ze swoją własną hierarchią i strukturą zarządczą, zaś w związku z zawarciem Transakcji doszło do przeniesienia zakładu pracy w rozumieniu art. 23¹ Kodeksu pracy.

Należy zwrócić uwagę, że przed Transakcją – co do zasady – w ramach Zbywcy obowiązywała hierarchiczna struktura podległości służbowej oraz zasady zwierzchnictwa pomiędzy pracownikami, w tym w ramach Jednostki Biznesowej. W rezultacie, pracownicy Jednostki Biznesowej byli odpowiedzialni przed swoimi bezpośrednimi przełożonymi i nie byli służbowo zależni od pracowników pozostałych segmentów działalności Zbywcy. Kadra kierownicza odpowiedzialna za działalność Jednostki Biznesowej zarządzana była przez ówczesnego Członka Zarządu ds. Sprzedaży i Marketingu.

O wyodrębnieniu organizacyjnym świadczy również fakt, że pracownicy Jednostki Biznesowej mieli przypisane niezbędne aktywa do prowadzenia działalności gospodarczej w obszarze sprzedaży i marketingu oraz wytworzyli Aktywa niematerialne niezbędne do prowadzenia tej działalności. Za wyodrębnieniem organizacyjnym przemawia również możliwość przypisania do tej działalności konkretnych umów z kontrahentami i bazy klientów.

O wyodrębnieniu organizującym świadczą również wewnętrzne materiały używane na co dzień w ramach Jednostki Biznesowej, jak choćby schemat organizacyjny przedstawiający Jednostkę Biznesową jako odrębną dywizję działalności Zbywcy; regulamin wewnętrzny Jednostki Biznesowej wraz z określeniem poszczególnych zadań, stanowisk i odpowiedzialności dla dedykowanych pracowników; regulamin wewnętrzny funkcjonowania, a także regulamin premiowy przeznaczony wyłącznie dla pracowników Jednostki Biznesowej.

Wyodrębnienie funkcjonalne

Jednostka Biznesowa przed Transakcją była traktowana jako odrębna linia usług oferująca pomoc w odniesieniu do poszczególnych procesów biznesowych. O wyodrębnieniu funkcjonalnym działalności Jednostki Biznesowej przed Transakcją świadczy przede wszystkim fakt, że specyfika zadań Jednostki Biznesowej była odmienna od specyfiki czynności wykonywanych w innych działach Zbywcy – zadania Jednostki Biznesowej były zdefiniowane w sposób wyraźny jako zadania z zakresu sprzedaży, marketingu i obsługi klientów.

O wyodrębnieniu funkcjonalnych Jednostki Biznesowej świadczą również następujące elementy:

- Jednostka Biznesowa posiadała aktywa alokowane wyłącznie do jej działalności, zarządzane przez członka zarządu zawiadującego całokształtem działalności Jednostki Biznesowej;

- Jednostka Biznesowa miała również uprawnienia do nabywania towarów i usług na potrzeby własne związane z prowadzoną działalnością;

- w wyniku Transakcji zadania przypisane do Jednostki Biznesowej nie zostały przeniesione do innego działu Zbywcy lub przypisane innym pracownikom – przeciwnie, Zbywca zaprzestał pełnić funkcję dystrybucyjną;

- po dacie Transakcji nie zaistniała konieczność zawierania przez Jednostkę Biznesową żadnych dodatkowych istotnych umów lub uzyskiwania dodatkowych zezwoleń w celu zapewnienia możliwości prowadzenia działalności gospodarczej od pierwszego dnia po dacie Transakcji z wyłączeniem uregulowania kwestii dostępu do przestrzeni biurowej Zbywcy przez pracowników Jednostki Biznesowej po Transakcji;

- dokumentacja biznesowa i handlowa oraz umowy dotyczące Jednostki Biznesowej, które zostały podpisane i są realizowane, zostały również przeniesione w rezultacie Transakcji. Przychody i należności z tego rodzaju umów oraz umowy z dostawcami towarów lub usług dotyczących Jednostki Biznesowej umożliwią nieprzerwaną kontynuację działalności.

O odrębności funkcjonalnej Jednostki Biznesowej od podstawowej działalności produkcyjnej Zbywcy świadczy również wdrażana przez Grupę polityka cen transferowych – zgodnie z przyjętą polityką funkcje związane z dystrybucją jakie spełniała Jednostka Biznesowa nie mogą wchodzić w zakres działalności tzw. producenta kontraktowego, jakim zgodnie z polityką cen transferowych Grupy docelowo stać się ma Zbywca.

Wyodrębnienie finansowe

O wyodrębnieniu finansowym działalności Jednostki Biznesowej przed Transakcją świadczy m.in. fakt, że w ramach przygotowania do Transakcji Zbywca był w stanie bez trudu wyodrębnić i skatalogować poszczególne elementy bilansowe, tj. poszczególne aktywa materialne i niematerialne powiązane z Jednostką Biznesową, a także precyzyjnie zidentyfikować pracowników do niej przypisanych. W oparciu o funkcjonujący u Zbywcy system MPK (miejsce powstawania kosztów) Zbywca posiadał również w miarę potrzeby możliwość zidentyfikowania i podsumowania kosztów związanych z działalnością Jednostki Biznesowej.

Ponadto, w ramach wyodrębnienia finansowego, Zbywca posiadał wydzielone rezerwy na funkcjonowanie Jednostki Biznesowej, takie jak rezerwy na urlopy i świadczenia emerytalne.

Ponadto, w ramach Transakcji, możliwe było alokowanie do Jednostki Biznesowej zobowiązań związanych z jej działalnością (w szczególności zobowiązań wobec pracowników, a także zobowiązań z tytułu przejętych umów ramowych z kontrahentami).

Za wyodrębnieniem finansowym przemawia również przeniesienie na Nabywcę w ramach transakcji umów z poszczególnymi kontrahentami oraz bazy klientów. Umowy przychodowe oraz wierzytelności dotyczące Jednostki Biznesowej od pierwszego dnia po podziale pozwoliły na finansowanie działalności oraz umożliwiły jej nieprzerwaną realizację zadań. Na podstawie kontraktów zawartych przez przedstawicieli handlowych Jednostki Biznesowej, Zbywca mógł wydzielić także przychody Jednostki Biznesowej. Możliwość wydzielenia przychodów Jednostki Biznesowej była ułatwiona ze względu na to, że przychody Jednostki Biznesowej stanowiły podstawę wyliczania bonusów dla jej przedstawicieli handlowych.

W konsekwencji, możliwe było przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do Jednostki Biznesowej.

Jednostka Biznesowa nie posiadała własnych rachunków bankowych, korzystając z ogólnych rachunków bankowych Zbywcy. Pracownicy Jednostki Biznesowej posiadali jednak dedykowane karty płatnicze, dzięki użyciu których możliwe było alokowanie kosztów związanych z Jednostką Biznesową.

Na dzień podpisania umowy, Zbywca otrzymał zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach oraz składkach na ubezpieczenie społeczne wydawane na podstawie art. 306g ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.), które nie stwierdziły żadnych zaległości.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawców, że nabyte Aktywa niematerialne stanowią wartość niematerialną i prawną (tzw. know-how) podlegającą amortyzacji w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT? (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)

Stanowisko Zainteresowanych odnośnie pytania nr 3

W świetle przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego, Wnioskodawcy stoją na stanowisku, że w związku z nabyciem Jednostki Biznesowej, Aktywa niematerialne stanowią wartość niematerialną i prawną, tzw. know-how, podlegającą amortyzacji w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, Aktywa niematerialne, które nabył Nabywca, powinny zostać uznane za podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT, tzw. know-how.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl powyższego przepisu, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Kwestię kosztów ujmowanych w formie odpisów amortyzacyjnych reguluje natomiast art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, zgodnie z którym kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W art. 16c ustawy o CIT wymieniono natomiast enumeratywnie składniki majątku (środki trwałe i wartości niematerialne i prawne), które amortyzacji nie podlegają, tj.:

 1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

 2. budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,

 3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,

 4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a,

 5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, iż zgodnie z art. 16b ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

 1. (uchylony) – dopisek organu,

 2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,

 3. (uchylony) – dopisek organu,

 4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,

 5. licencje,

 6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,

 7. wartości stanowiące równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z art. 16b ust. 1 ustawy o CIT wynika zatem, iż amortyzacji podlega m.in. know-how rozumiany jako wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Przy czym składnik ten powinien spełniać następujące warunki:

- być nabyty od innego podmiotu,

- nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

- przewidywany okres jego używania powinien być dłuższy niż rok,

- być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddany przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Biorąc pod uwagę powyższe, jeżeli Know-how i Lista Klientów spełniają ww. przesłanki do uznania ich za know-how, to mogą one stanowić podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną.

Mając na uwadze powyższe, należy przeanalizować czy Know-how i Lista Klientów, które Nabywca nabył od Zbywcy stanowią wartość niematerialną i prawną (know-how) w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawców, w polskim prawodawstwie nie ma definicji legalnej pojęcia know-how, mimo iż wiele aktów normatywnych, w tym ustawa o CIT, posługują się tym pojęciem. W ustawie o CIT wskazuje się bowiem pośrednio, że know-how dotyczy:

- informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT),

- informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT).

W literaturze z zakresu prawa podatkowego podnosi się, że „know-how jest dobrem niematerialnym wyrażającym się w faktycznej możliwości korzystania z poufnej wiedzy i doświadczenia, które ma wartość majątkową, wchodzi w skład przedsiębiorstwa dysponenta i jako takie może być przedmiotem obrotu (...) Natomiast pogląd, że dysponentowi poufnego know-how służy prawo podmiotowe, pozwala posługiwać się bez większych trudności umową sprzedaży i innymi typami umów zobowiązująco-rozporządzających w tym obszarze” (tak: U. Promińska. w: System Prawa Prywatnego, t. 9. 2015, s. 889).

W praktyce gospodarczej do obrotu know-how stosowana jest najczęściej umowa nienazwana, stypizowana w doktrynie jako umowa przeniesienia lub transferu know-how. Know-how jest zatem zbywalny i może być udostępniany na podstawie umów licencji know-how oraz umów przenoszących know-how. Zbywca, przenosząc know-how, jest zobowiązany zapewnić prawną i faktyczną możliwość korzystania z pewnej wiedzy oraz do powstrzymywania się od jednoczesnego korzystania z tej wiedzy, jak również do nieujawniania know-how, jeżeli jest on tajemnicą.

W piśmiennictwie z zakresu prawa konkurencji i prawa własności intelektualnej podnosi się, że know-how definiuje się najczęściej jako poufną wiedzę i doświadczenia o charakterze technicznym lub techniczno-organizacyjnym, które nadają się bezpośrednio do zastosowania w procesie produkcji. Jednakże, w ostatnich latach obserwuje się zmianę linii orzeczniczej dotyczącej wyłącznie technicznego ujmowania know-how na rzecz ujęcia szerszego, w zakres którego wchodzi także poufna wiedza nietechniczna (tak: B. Fuchs, w: System Prawa Handlowego, t. 9, Międzynarodowe prawo handlowe, red. W. Popiołek. Warszawa 2013, s. 1159).

Zdaniem Wnioskodawców, celem pełnego zdefiniowania pojęcia know-how posłużyć należy się regulacjami międzynarodowymi, branymi pod uwagę także przy wykładni przepisów podatkowych związanych z know-how stosowaną przez sądy administracyjne. Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie przyjmuje się, że termin „know-how” należy interpretować zgodnie z definicją zawartą w Rozporządzeniu Komisji (WE) Nr 772/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii. Stosownie do art. 1 tego aktu, termin know-how oznacza pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

1. niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,

2. istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową,

3. zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

W polskim orzecznictwie sądowo-administracyjnym (tak m.in. w wyroku NSA z 15 marca 2012 r. sygn. akt I FSK 973/11) przyjmuje się natomiast, że know-how obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu.

Według ugruntowanej linii orzeczniczej sądów administracyjnych w omawianymi zakresie, powyższe cechy know-how należy rozumieć następująco:

- poufność – mogą to być wyłącznie informacje, które nie są powszechnie znane, unikalne,

- istotność – są to informacje ważne dla całości lub części sposobu wytwarzania produktu, świadczenia usługi,

- identyfikowalność – są to informacje utrwalone, odpowiednio zmaterializowane.

W ocenie Wnioskodawców, termin know-how oznacza więc zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności.

Reasumując powyższe, nabyte przez Nabywcę w ramach Transakcji Aktywa niematerialne i Lista Klientów mogą zostać uznane za know-how w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT), jeżeli:

- stanowią dobro niematerialne występujące w postaci wiedzy, zebranych doświadczeń, pozwalające na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego,

- można je przeliczyć na rzeczywistą wartość materialną,

- zostały zdobyte w ramach wypracowanego doświadczenia,

- mają charakter poufny i istotny,

- stanowią wiedzę zidentyfikowaną, utrwaloną we właściwy sposób i dająca się przekazać.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności oraz powyższą analizę stanu prawnego, zdaniem Wnioskodawców, nabyte Aktywa niematerialne spełniają wszystkie przesłanki, aby zostać uznane za know-how w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 7, tj. informacje, jakie uzyskał Nabywca, w związku z nabyciem Aktywów niematerialnych:

- są wynikiem wypracowanego przez lata doświadczenia Jednostki Biznesowej w obsłudze klientów (są w istocie bazą klientów wraz z powiązaną wiedzą i informacjami posiadanymi przez Zbywcę dotyczących relacji handlowymi z nimi, tj. know-how związany z poszczególnymi klientami, dystrybucją, polskim rynkiem zbytu dla produktów oferowanych przez U., produktami i systemami preferowanymi przez poszczególnych klientów, stosowaną polityką cenową oraz typowymi warunkami transakcji w odniesieniu do poszczególnych klientów (w tym rabatów), wiedzą przemysłową, regulacjami prawnymi oraz pozostałą wiedzą dotyczącą prowadzonej działalności Jednostki Biznesowej);

- są istotne, czyli ważne dla całości/części działalności dystrybucyjnej prowadzonej przez Nabywcę – bez znajomości bowiem szczegółów dotyczących relacji handlowych z poszczególnymi kontrahentami niemożliwa byłaby kontynuacja przez Nabywcę działalności dystrybucyjnej w ramach przejętej Jednostki Biznesowej;

- są zidentyfikowane/zmaterializowane we właściwej formie – nośnika zewnętrznego zawierającego bazę klientów wraz z powiązanymi informacjami handlowymi wymienionymi powyżej, a także formie powiązanych dokumentów zgromadzonych w dedykowanych segregatorach oraz są wystarczająco zrozumiałe i czytelne w sposób pozwalający dokonać sprawdzenia kryteriów poufności oraz istotności;

- są poufne, nie zostały ujawnione oraz nie są powszechnie znane ani łatwo dostępne – poza nośnikiem przekazanym Nabywcy oraz dokumentacji w formie pisemnej, nie istnieje żadna inna forma przechowywania przez Nabywcę tych informacji; nie są to również informacje powszechnie dostępne, lecz wynikające z lat doświadczeń w obrocie z poszczególnymi kontrahentami zebranych przez pracowników Jednostki Biznesowej.

Aby wartość niematerialna i prawna jaką jest know-how mogła podlegać amortyzacji podatkowej, musi:

- zostać nabyta od innego podmiotu,

- nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

- być wykorzystywana przez okres dłuższy niż rok,

- być związana z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

Wszystkie wskazane powyżej warunki, w przypadku nabycia przez Nabywcę Aktywów niematerialnych od Zbywcy, zostały spełnione w momencie zawarcia Umowy: Aktywa niematerialne zostały nabyte od Nabywcy, nadają się do gospodarczego wykorzystania i zostały przyjęte do używania niezwłocznie po zawarcia Transakcji, ich oczekiwana ekonomiczna przydatność przekracza rok i będą one wykorzystywane na bieżąco w związku z prowadzoną przez Nabywcę działalnością gospodarczą jako dystrybutora produktów Grupy U. na polskim rynku.

W związku z powyższym, w ocenie Nabywcy, wydatki poniesione na nabycie Aktywów niematerialnych Nabywca powinien zaliczać do kosztów uzyskania przychodów sukcesywnie, w miarę „zużycia” przedmiotowej wartości niematerialnej i prawnej, tj. poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ww. Aktywa niematerialne wprowadzono do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie bowiem do art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1. najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o który m mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i art. 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie natomiast do przepisu wskazanego w art. 16m ust. 1 ustawy o CIT z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 16ł ust. 1-3, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych nie może być krótszy niż:

- od licencji (sublicencji) na programy komputerowe oraz od praw autorskich – 24 miesiące,

- od licencji na wyświetlanie filmów oraz na emisję programów radiowych i telewizyjnych – 24 miesiące,

- od poniesionych kosztów zakończonych prac rozwojowych – 12 miesięcy,

- od pozostałych wartości niematerialnych i prawnych – 60 miesięcy.

Reasumując, zdaniem Nabywcy, stwierdzić należy, że w związku z nabyciem Aktywów niematerialnych od Zbywcy, wydatki poniesione na ich nabycie powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, przy czym okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych nie będzie mógł być krótszy niż 60 miesięcy.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w przykładowych interpretacjach organów podatkowych:

- w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 czerwca 2019 r. (Znak: 0111-KDIB2-1.4010.207.2019.1.AR),

- w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 2 września 2011 r. (Znak: IPPB5/423-611/11-2/RS),

- w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 25 marca 2010 r. (Znak: IPPB5/423-858/09-3/PS),

- w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 7 września 2012 r. (Znak: IPTPB3/423- 208/12-4/GG),

- w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 17 stycznia 2011 r. (Znak: 1TPB3/423-614/10/AW).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Ocena prawna Państwa stanowiska w zakresie podatku od towarów i usług oraz podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie zawarta w odrębnych rozstrzygnięciach.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

U. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.