Interpretacja indywidualna z dnia 4 lipca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT1-1.4012.365.2023.1.MGO

Ustalenie przedmiotu opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 maja 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 maja 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia przedmiotu opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca - Gmina ... jest właścicielem nieruchomości, położonej w granicy działki nr X o powierzchni 0,0029 ha, objętej księgą wieczystą nr .... Działka ta jest zabudowana budynkiem niemieszkalnym (kioskiem). Opisana wyżej nieruchomość objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z zapisami którego położona jest ona na obszarze oznaczonym symbolem ... - zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna lub zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna lub usługi, za wyjątkiem stacji paliw i obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m.kw lub usługi publiczne. Działka położona jest w strefie … ochrony konserwatorskiej.

Wspomniany na wstępie kiosk został posadowiony na gruncie przez jego ówczesnego dzierżawcę: A, będącego osobą fizyczną. Naniesień tych dzierżawca dokonał za zgodą Wnioskodawcy.

W dniu 13 sierpnia 2021 r., to jest jeszcze w trakcie trwania umowy dzierżawy, łączącej Wnioskodawcę z A, A zawarł umowę z osobą fizyczną: B, której przedmiotem była „sprzedaż” przez A na rzecz B wspomnianego wyżej kiosku.

Na mocy tejże „umowy sprzedaży”, A „sprzedała” B kiosk za cenę …. zł. Po wygaśnięciu umowy dzierżawy z A, kolejnym dzierżawcą opisanej na wstępie działki został B („nabywca” nakładów), który poczynił dalsze ulepszenia ww. kiosku.

Wnioskodawca zaznacza, że nigdy, od momentu jego posadowienia do chwili obecnej, nie sprawował władztwa ekonomicznego nad wybudowanym budynkiem niemieszkalnym (kioskiem).

Wnioskodawca przeznaczył opisaną na wstępie nieruchomość do sprzedaży, przy czym przed przeznaczeniem jej do sprzedaży, Wnioskodawca nie dokonał rozliczeń poniesionych nakładów ani z A ani z B.

Na ww. działce nie znajdują się inne naniesienia poza opisanym wyżej kioskiem.

Zgodnie z ogłoszeniem o przetargu w sprawie sprzedaży ww. działki, przedmiotem przetargu była „nieruchomość zabudowana, położona w obrębie Gminy ... w granicy działki nr X o powierzchni 0.0029 ha stanowiąca własność Gminy ...”. Cena wywoławcza wynieść miała: … zł, na którą to cenę składały się: 1) wartość nakładów poniesionych na wybudowanie budynku niemieszkalnego w wysokości … zł oraz wartość gruntu netto w wysokości … zł, do której to wartości miał być doliczony podatek VAT w kwocie 23%.

Kandydatem na nabywcę w wyniku przeprowadzonego przetargu nieograniczonego ustnego na sprzedaż opisanej wyżej nieruchomości został ustalony B.

Wnioskodawca nie podpisał jeszcze z B umowy sprzedaży wyżej opisanej nieruchomości w formie aktu notarialnego.

Wnioskodawca powziął wątpliwości co do tego, czy wartość nakładów również powinna zostać opodatkowana podatkiem od towarów i usług, czy też pozostaje ona od niego zwolniona.

Pytanie

Czy w opisanym wyżej stanie faktycznym, przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT pozostaje wyłącznie grunt, bez wartości kiosku?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie natomiast do treści art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Zaś zgodnie z § 2 tego artykułu, częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Stosownie do art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Natomiast w myśl art. 191 Kodeksu cywilnego, własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową.

Tak więc rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy, traci samodzielny byt prawny i dzieli los prawny rzeczy nadrzędnej. Zgodnie zatem z zasadą "superficies solo cedit", gdy władający gruntem poniósł nakłady na tę nieruchomość, stają się one własnością właściciela gruntu.

Jeżeli korzystający z gruntu, dokonał nakładów (np. poprzez wybudowanie budynku na obcym gruncie), może żądać od właściciela gruntu zwrotu poniesionych wydatków na dokonanie nakładów (np. związanych z wybudowaniem budynku). Po zakończeniu okresu korzystania z gruntu przez danego użytkownika, należy ustalić sposób rozliczenia poniesionych przez użytkownika nakładów.

Jak już wyżej wspomniano, dzierżawca A zawarł z B umowę sprzedaży nakładów. Z uwagi jednak na powołany wyżej art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego, umowę tę należy w ocenie Wnioskodawcy traktować jako umowę, na mocy której zbyta w istocie została wierzytelność o zwrot nakładów od wydzierżawiającego (Wnioskodawcy), przy czym podkreślenia wymaga, że B dokonywał także na kiosk dalszych nakładów, na jego ulepszenie.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług (dalej VAT) nie określają, czy zwrot nakładów ulepszających powinien zostać uznany za dostawę towaru, czy usługę.

W ocenie Wnioskodawcy, rozważając skutki podatkowe dokonywanej transakcji mieć na uwadze należy jej podatkowy, a nie cywilny aspekt. Posadowiony na działce kiosk, choć zgodnie z powołanymi wyżej przepisami Kodeksu cywilnego stanowi własność Wnioskodawcy, to jednak nie znajduje się w jego posiadaniu. Ponadto, nakłady na niego poniesione nie zostały rozliczone z dzierżawcami A oraz B.

W przedstawionej wcześniej sytuacji, w ujęciu cywilistycznym, na nabywcę działki przejdzie formalnie prawo własności kiosku wraz ze wszelkimi cywilnoprawnymi tego skutkami. Jednak mając na względzie regulacje przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, nie będzie miała miejsca dostawa towaru, jakim jest ww. kiosk, gdyż ekonomicznie nie należy on do Wnioskodawcy - jako sprzedającego. Tym samym brak jest podstaw do przyjęcia, że Wnioskodawca dokona jego dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Innymi słowy: Wnioskodawca nie przeniesie na nabywcę prawa do rozporządzania kioskiem jak właściciel, albowiem prawo to jest już bowiem po stronie podmiotu, który na ten budynek ponosił nakłady (wyłoniony w przetargu sprzedaży były dzierżawca ww. działki B).

W ocenie Wnioskodawcy, przyjęcie wprost dla celów określenia opodatkowania transakcji rozwiązania określonego w art. 48 Kodeksu cywilnego byłoby działaniem wbrew przyjętej w ustawie o podatku od towarów i usług koncepcji dostawy towarów.

W konsekwencji powyższego, przedmiotem dostawy na rzecz nabywcy będzie wyłącznie sam grunt, będący wprawdzie gruntem zabudowanym kioskiem, ale bez władztwa ekonomicznego po stronie Wnioskodawcy, więc dla potrzeb przyszłej dostawy - uznany za grunt niezabudowany.

Podobne stanowisko zostało zajęte w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 maja 2016 r. 0112-KDIL2-2.4012.93.2018.1.AKR, który stwierdził, że w sytuacji, gdy „ostatni dzierżawca jest właścicielem nakładów poczynionych na "wytworzenie" towaru, jakim niewątpliwie jest budynek pawilonu handlowego, to nie ma podstaw do przyjęcia, że wydzierżawiający dokona dostawy przedmiotowego budynku, chociaż przeniesie jego własność - przenosząc na dzierżawcę własność gruntu”. W takim przypadku, przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt.

Wartość nakładów w wysokości … zł nie podlega zatem opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

Jak stanowi art. 2 pkt 22 ustawy:

Natomiast w świetle art. 8 ust. 1 ustawy:

Należy wskazać, że nieruchomość gruntowa, jak i zabudowana spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że zarówno odpłatna dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, jak również odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeżeli są wykonywane przez podmiot działający w charakterze podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy:

Użyta na potrzeby podatku od towarów i usług definicja działalności gospodarczej jest tożsama z definicją zawartą w art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r., s.1 ze zm.), zwaną dalej „dyrektywa 2006/112/WE”.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy:

Powyższy przepis stanowi implementację art. 13 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE. Zgodnie z którym:

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że wyłączenie przewidziane w art. 15 ust. 6 ustawy ma zastosowanie, gdy podmiot mający status organu władzy publicznej (urzędu obsługującego ten organ) wykonuje czynności o charakterze władczym, które związane są z realizacją zadań nałożonych na ten organ przepisami prawa, do których realizacji został on powołany (działanie w określonym reżimie publiczno-prawnym). Natomiast w odniesieniu do pozostałych czynności, mających cywilnoprawny charakter, organ władzy publicznej, co do zasady, będzie podatnikiem VAT.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Należy zauważyć, że dostawa przez Państwa wskazanej we wniosku nieruchomości jest niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie publicznoprawną), nie jest wykonywana w ramach zadań publicznych. W odniesieniu do dostawy działki położonej w granicy działki nr X o powierzchni 0,0029 ha, nie działają Państwo jako organ władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy. Dokonując odpłatnego zbycia działki objętej wnioskiem działają Państwo jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy prowadzący działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT. Wobec tego powyższa czynność w świetle ustawy o VAT jest traktowana jako odpłatna dostawa towarów podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do art. 48 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.):

Na mocy art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego:

W myśl art. 47 § 2 ustawy Kodeks cywilny:

Z kolei w myśl art. 47 § 3 ustawy Kodeks cywilny:

Z ww. przepisów prawa cywilnego wynika, że przedmiotem sprzedaży zawsze jest grunt wraz ze wszystkimi budynkami i urządzeniami trwale z tym gruntem związanymi.

Podkreślić należy, że wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” zawartego w przytoczonym wyżej art. 7 ustawy, nie należy utożsamiać z prawem własności.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie „dostawa towarów” akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu w sprawie C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że wyrażenie „dostawa towarów” w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

Zaznaczenia wymaga, że przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W celu właściwego zinterpretowania pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”.

Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że rozważając skutki podatkowe transakcji sprzedaży nieruchomości należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o VAT.

Podkreślić przy tym należy, że co do zasady ustawy podatkowe nie uznają za przedmiot opodatkowania umów i czynności cywilnoprawnych, lecz rezultaty tych czynności.

Jak wcześniej wskazano, z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że istotą dostawy jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym chodzi tutaj o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

Uwagi powyższe wskazują jednoznacznie, że rozważając skutki podatkowe planowanej przez Państwa dostawy działki położonej w granicy działki nr X o powierzchni 0,0029 ha, należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy. O ile jest oczywiste, że przeniesienie własności gruntu spowoduje przeniesienie na nowego właściciela także własności posadowionego na nim budynku (kiosku), jako części składowej gruntu, to bynajmniej nie jest oczywiste, że tym samym dojdzie do jego dostawy w rozumieniu przepisów ustawy.

Jak Państwo wskazali w opisie sprawy, Państwa Gmina jest właścicielem nieruchomości, położonej w granicy działki nr X o powierzchni 0,0029 ha, objętej księgą wieczystą nr .... Działka ta jest zabudowana budynkiem niemieszkalnym (kioskiem), który został posadowiony na gruncie przez jego ówczesnego dzierżawcę: A Następnie jeszcze w trakcie trwania umowy dzierżawy, łączącej Państwa Gminę z A, A zawarł umowę z osobą fizyczną: B, której przedmiotem była „sprzedaż” przez A na rzecz B wspomnianego wyżej kiosku. Na mocy tejże „umowy sprzedaży”, A „sprzedała” B kiosk za cenę … zł. Po wygaśnięciu umowy dzierżawy z A, kolejnym dzierżawcą opisanej na wstępie działki został B („nabywca” nakładów), który poczynił dalsze ulepszenia ww. kiosku. Państwa Gmina nigdy, od momentu jego posadowienia do chwili obecnej, nie sprawowała władztwa ekonomicznego nad wybudowanym budynkiem niemieszkalnym (kioskiem). Państwa Gmina przeznaczyła ww. nieruchomość do sprzedaży, przy czym przed przeznaczeniem jej do sprzedaży, Państwa Gmina nie dokonała rozliczeń poniesionych nakładów ani z A ani z B Kandydatem na nabywcę w wyniku przeprowadzonego przetargu nieograniczonego ustnego na sprzedaż opisanej wyżej nieruchomości został ustalony B.

Zatem w przedmiotowej sprawie z Państwa strony na gruncie prawa podatkowego nastąpi sprzedaż wyłącznie gruntu, a nie budynku niemieszkalnego (kiosku) znajdującego się na tym gruncie. Jak wynika z okoliczności sprawy jesteście Państwo właścicielem wyłącznie gruntu. Natomiast budynek niemieszkalny (kiosk) znajdujący się na działce położonej w granicy działki nr X o powierzchni 0,0029 ha stanowi odrębną ekonomiczną własność dzierżawcy działki i w istocie budynek ten nie stanowi przedmiotu dostawy. W świetle powyższych okoliczności, ww. budynek niemieszkalny (kiosk) nie jest w Państwa ekonomicznym posiadaniu i Państwo jako sprzedający nie posiadają prawa do dysponowania tym budynkiem jak właściciel. Tym samym, w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie wystąpi dostawa towaru w postaci budynku w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji powyższego przedmiotem sprzedaży objętej wnioskiem będzie wyłącznie grunt stanowiący działkę położoną w granicy działki nr X o powierzchni 0,0029 ha. Zatem, przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT jest wyłącznie grunt, bez wartości budynku niemieszkalnego (kiosku). Przy czym należy zauważyć, że skoro grunt będący przedmiotem sprzedaży zabudowany jest budynkiem niemieszkalnym (kioskiem), to nie można uznać, że stanowi teren niezabudowany.

Tym samym sprzedaż gruntu stanowiącego działkę położoną w granicy działki nr X o powierzchni 0,0029 ha stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z art. 7 ust. 1 ustawy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które przedstawili Państwo i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

W odniesieniu natomiast do powołanej interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.) dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).