Interpretacja indywidualna z dnia 30 czerwca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT1.4011.397.2023.1.MK

Opodatkowanie przychodów z najmu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych po wycofaniu nieruchomości do majątku prywatnego.

Interpretacja indywidualna

 – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 maja 2023 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych najmu nieruchomości. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Od sierpnia 2010 roku prowadzi Pani nieprzerwanie pozarolniczą działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej. Jest Pani polskim rezydentem podatkowym. Od 2014 roku jest Pani czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W 2021 roku przedmiotem Pani działalności gospodarczej umiejscowionej w źródle przychodów wskazanym w art. 10 ust. 1 pkt 3 było:

•kupno i sprzedaż nieruchomości (PKD 68.10.Z),

•pozostała finansowa działalność usługowa (PKD 64.99.Z),

•pozostała działalność wspomagająca usługi finansowe z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszy emerytalnych (PKD 66.19.Z),

•wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi (PKD 68.20.Z).

Uzyskane przez Panią dochody w ramach działalności gospodarczej za 2021 rok opodatkowane były na zasadach art. 9a ust. 2 i art. 30c ustawy o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmowała się Pani świadczeniem usług finansowych i windykacyjnych, kupnem i sprzedażą nieruchomości oraz wynajmowała Pani kilkanaście garaży i kilkanaście lokali mieszkalnych.

Nieruchomości będące przedmiotem obrotu (kupno i sprzedaż) nie były wprowadzane do ewidencji środków trwałych i stanowiły towar handlowy objęty spisem z natury. Garaże przeznaczone na wynajem były wybudowane w ramach działalności gospodarczej w okresie przed 2021 rokiem i jako składniki działalności gospodarczej ujęte w ewidencji środków trwałych w dniu oddania ich do użytkowania oraz amortyzowane. Natomiast lokale mieszkalne wynajmowane były zakupione w ramach działalności gospodarczej bądź wprowadzone do działalności gospodarczej i po przeprowadzeniu koniecznych remontów oddane do użytkowania oraz jako składniki działalności gospodarczej ujęte w ewidencji środków trwałych i amortyzowane.

31 grudnia 2021 roku wyłączyła Pani z działalności gospodarczej wszystkie nieruchomości wynajmowane objęte ewidencją środków trwałych (usunęła je Pani z ewidencji środków trwałych) i przekazała je Pani do majątku prywatnego. Również 31 grudnia 2021 roku do majątku prywatnego, celem ich wynajmu w ramach majątku prywatnego, przekazała Pani dwa lokale mieszkalne i jeden garaż stanowiące na koniec 2021 roku towar handlowy i wyłączyła je Pani z działalności gospodarczej pomniejszając koszty uzyskania przychodów. Wyłączenie nieruchomości z działalności gospodarczej nastąpiło poprzez złożenie oświadczenia o przekazaniu ich do majątku prywatnego.

Skutkiem ww. decyzji przekazane nieruchomości przestały być składnikiem działalności gospodarczej, tj. przestały mieć związek z działalnością gospodarczą. Powodem wyprowadzenia nieruchomości z działalności gospodarczej i przekazania ich na potrzeby osobiste jest w pierwszej kolejności wyraz Pani własnej woli. Po drugie, było to związane z wolą wykorzystywania ich do najmu prywatnego, który jest opodatkowany ryczałtem ewidencjonowanym.

Jednocześnie od 1 stycznia 2022 roku rozpoczęła Pani wynajem wyprowadzonych z działalności gospodarczej nieruchomości, w ramach majątku prywatnego. Wycofanie ww. nieruchomości z działalności gospodarczej do majątku prywatnego skutkowało zmianą kwalifikacji źródła przychodów, a konkretnie ze źródła wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej u.p.d.o.f), na źródło wskazane w art. 10 ust. 1 pkt 6 tej ustawy. Dla najmu prywatnego począwszy od stycznia 2022 roku prowadzi Pani ewidencję przychodów i opodatkowuje Pani najem prywatny ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych według stawki 8,5% oraz 12,5% począwszy od przychodów powyżej kwoty 100.000 zł.

Po wycofaniu nieruchomości z prowadzonej działalności gospodarczej nie została ona zlikwidowana. Nadal (w 2022 oraz w 2023), bez przerw, prowadzi Pani działalność w zakresie kupna i sprzedaży nieruchomości (PKD 68.10.Z), pozostałej działalności wspomagającej usługi finansowe z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszy emerytalnych (PKD 66.19.Z) oraz pozostałej finansowej działalności usługowej (PKD 64.99.Z).

W roku 2022 dochody z działalności gospodarczej opodatkowane były na zasadach art. 9a ust. 2 i art. 30c ustawy o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast począwszy do 1 stycznia 2023 roku dochody z działalności gospodarczej opodatkowane są na zasadach ogólnych zgodnie z art. 9a ust. 1 i art. 27 (według skali podatkowej) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W okresie od 1 stycznia 2022 roku do dnia złożenia wniosku oraz na dzień złożenia wniosku przedmiotem działalności gospodarczej jest kupno i sprzedaż nieruchomości (PKD 68.10.Z), pozostała działalność wspomagająca usługi finansowe z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszy emerytalnych (PKD 66.19.Z) oraz pozostała finansowa działalność usługowa (PKD 64.99.Z). W okresie od 1 stycznia 2022 roku do dnia złożenia wniosku oraz na dzień złożenia wniosku nadal uzyskuje Pani przychody z tytułu najmu prywatnego w ramach źródła przychodów opisanego w art. 10 ust. 1 pkt 6. Przedmiotem najmu na dzień złożenia wniosku, w ramach majątku prywatnego, jest kilkanaście garaży, 16 mieszkań oraz jeden dom mieszkalny jednorodzinny.

Pytanie

Czy przychody z najmu lokali mieszkalnych i lokali użytkowych, będących własnością podatnika, bez względu na ilość wynajmowanych lokali będących składnikami majątku osobistego (po wycofaniu ich z ewidencji środków trwałych w prowadzonej działalności gospodarczej i przesunięciu do majątku prywatnego), należy kwalifikować jako pochodzące ze źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - tzw. „najem prywatny”?

Pani stanowisko w sprawie

W Pani ocenie przychód osiągany z wynajmowanych składników Pani (osobistego, prywatnego) majątku (po wyodrębnieniu ich z ewidencji środków trwałych w dotychczas prowadzonej działalności gospodarczej i przesunięciu do majątku prywatnego), bez względu na ilość wynajmowanych lokali, kwalifikować należy jako pochodzący ze źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f czyli najmu prywatnego.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (u.p.d.o.f) źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarza, a zgodnie z pkt 6 - najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 11 u.p.d.o.f. przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Wyżej wymieniony przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. dotyczącym źródła przychodów jakim jest najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą. Z przytoczonych powyżej przepisów wynika zatem, że najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza lub jako odrębne źródło przychodów, określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. Najem stanowi zatem odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu, choć może także istnieć najem, który prowadzony jest w ramach działalności gospodarczej. Najem ze swej istoty spełnia przesłanki działalności gospodarczej określone w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., gdyż jest działalnością ciągłą, podejmowaną w celach zarobkowych i cechującą się nieuchronnie jakimś poziomem zorganizowania. Z drugiej strony, nikt nie neguje istnienia tzw. najmu prywatnego, czyli najmu składników majątkowych w ramach zarządzania majątkiem prywatnym.

W tej sprawie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 7 marca 2018 r. III SA/Wa 54/18:

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. ustanowił kryterium wyłączające, które nie odnosi się do charakteru aktywności danego podatnika, lecz ma charakter przedmiotowy poprzez odniesienie do kwalifikacji danego składnika majątkowego (czyli przedmiotu najmu) jako związanego z działalnością gospodarczą, gdyż nie stanowi on o wykonywaniu działalności gospodarczej, lecz o składnikach związanych z taką działalnością. Oprócz wskazanego wyżej kryterium wyłączającego ustawodawca nie wskazał jakie inne kryterium ma służyć rozgraniczeniu dwóch źródeł przychodu: działalności gospodarczej i najmu (art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6 u.p.d.o.f.). Tym bardziej nie wskazał na rozmiar działalności jako kryterium rozgraniczające. Podatnik będący osobą fizyczną ma zatem prawo prowadzenia działalności gospodarczej z wykorzystaniem swojego mienia, lecz może także wykorzystywać je do celów „prywatnych”, oddając w najem.

Ustawa nie rozróżnia też, czy ma to być nieruchomość, w tym także lokal mieszkalny czy użytkowy. Organy podatkowe dopuszczają również wycofywanie składników majątku z działalności gospodarczej w celu ich prywatnego wynajmu. Wówczas nieruchomości i lokale, nie będąc składnikami majątku przedsiębiorstwa i nie stanowiąc jego środków trwałych, które dodatkowo muszą stanowić własność lub współwłasność podatnika, nie są „składnikami majątku związanymi z działalnością gospodarczą”. Kluczowy tutaj jest zamiar podatnika ujawniony poprzez konkretną czynność.

W treści uchwały z 24 maja 2021 r. sygn. akt II FPS 1/21 NSA stwierdził, „iż kluczowym dla zakwalifikowania przychodu do określonego źródła jest zamiar (decyzja) podatnika ujawniony np. poprzez wprowadzenie lub niewprowadzenie wynajmowanego lokalu lub budynku do majątku związanego z wykonywaniem działalności gospodarczej”. W podobnym tonie wypowiedział się WSA w Gdańsku w wyroku z 28 czerwca 2017 r., sygn. akt I SA/Gd 727/17 uznając iż „decydującym dla rozróżnienia pomiędzy najmem rzeczy w ramach zarządu majątkiem niezwiązanym z działalnością gospodarczą (tzw. „prywatny najem”) a najmem rzeczy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest zamiar samego podatnika”.

24 maja 2021 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów podjął uchwałę, sygn. II FSP 1/21 i stwierdził jednoznacznie, że przychody z najmu podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze są zaliczane bez ograniczeń do źródła przychodów z najmu (wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), chyba że stanowią składnik majątkowy mienia osoby fizycznej, który został przez nią wprowadzony do majątku związanego z wykonywaniem działalności gospodarczej. Nie dotyczy to składników majątkowych mienia osoby fizycznej, które zostały przez nią wprowadzone do majątku związanego z wykonywaniem działalności gospodarczej. O opodatkowaniu przychodów z najmu jako przychodów z działalności gospodarczej można mówić tylko w przypadku gdy podatnik wyraźnie zaliczy nieruchomości do majątku firmowego, np. zaliczając je do środków trwałych. Wtedy wynajmowany składnik majątku stanowić będzie składnik majątku związany z działalnością gospodarczą.

Stanowi o tym art. 14 ust. 2 pkt 11 u.p.d.o.f., który mówi, że przychodami z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Oznacza to, że istotą kwalifikowania przedmiotowego przychodu jest ustalenie znaczenia ujętego w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. pojęcia „składników majątku związanych z działalnością gospodarczą”. Pojęcie to użyte zostało również w art. 14 ust. 2 pkt 11 u.p.d.o.f. klasyfikującego przychody m.in. z najmu do przychodów z działalności gospodarczej. Wyżej cytowana uchwała ostatecznie przesądziła, że decydującym kryterium przypisania przychodów z wynajmu do art. 10 ust. 1 pkt 3 lub 6 u.p.d.o.f jest wola podatnika wyrażona wprowadzeniem lub niewprowadzaniem danej nieruchomości do ewidencji środków trwałych. Sąd odnosił się do wszelkich możliwych „sytuacji, w których osoba fizyczna wynajmuje większą liczbę nieruchomości (w tym lokali), albo jednocześnie wynajmuje nieruchomości w ramach działalności gospodarczej oraz poza nią lub wynajmuje nieruchomości, które wcześniej wykorzystywała w prowadzonej działalności gospodarczej”.

Zdaniem sądu, „czynność polegająca na wycofaniu składnika majątku (np. nieruchomości) z działalności gospodarczej i przekazania go na potrzeby osobiste, na gruncie u.p.d.o.f. nie rodzi dla osoby fizycznej żadnych skutków podatkowych w tym podatku. Majątek osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą nie jest prawnie wyodrębniony od jej majątku niezwiązanego z działalnością gospodarczą (nazywanego również „prywatnym” lub „osobistym”), dlatego też przekazanie składnika majątku z prowadzonej działalności gospodarczej na inne własne potrzeby, w tym także zarobkowe poprzez oddanie go w najem, nie może być postrzegany jako bezskuteczne na gruncie podatkowym. Nastąpi w takim przypadku wyłącznie przesunięcie rzeczy z majątku związanego z działalnością gospodarczą do majątku niezwiązanego z taką działalnością, lecz nadal pozostającą mieniem tej samej osoby. To podatnik decyduje o tym, jakie źródło przychodu należy stosować do świadczonego przez niego najmu – głównie najmu nieruchomości. Może więc w każdym czasie zdecydować o wprowadzeniu składników majątku prywatnego do prowadzonej działalności gospodarczej i związać go z prowadzoną działalnością gospodarczą bądź również wyrazem jego woli może być w dowolnym momencie wycofanie składników majątkowych z działalności gospodarczej do majątku prywatnego w celu wynajmu prywatnego, a co za tym idzie zmiana kwalifikacji źródła przychodów. Może to robić wielokrotnie i w każdym czasie, w zależności od tego jakie są realia rynkowe, podatkowe i sytuacja podatnika. Wycofanie nieruchomości o charakterze mieszkalnym oraz lokali użytkowych z działalności gospodarczej do majątku prywatnego będzie skutkować, dla przychodów uzyskanych z ich najmu, zmianą kwalifikacji źródła przychodów, a konkretnie ze źródła wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT na źródło wskazane w art. 10 ust. 1 pkt 6 tej ustawy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.) wskazane zostały poszczególne źródła przychodów oraz sposoby opodatkowania dochodów z każdego z tych źródeł.

Według przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są, określone w art. 10 ust. 1:

•pozarolnicza działalność gospodarcza (wskazana w pkt 3);

•najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (wskazane w pkt 6).

Art. 5a pkt 6 ustawy zawiera definicję pojęcia działalności gospodarczej. Stosownie do treści tego przepisu, za działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

Do grupy przychodów z działalności gospodarczej należą także przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (art. 14 ust. 2 pkt 11 tej ustawy).

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza albo jako odrębne źródło przychodów (tzw. najem prywatny). Jeśli najem faktycznie spełnia obiektywne przesłanki uznania go za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy lub jego przedmiotem są składniki majątku związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to powinien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności, niezależnie od tego, czy podatnik dokonał jej rejestracji.

Jak wskazano, aby daną działalność uznać za działalność gospodarczą, musi ona być prowadzona we własnym imieniu i łącznie spełniać warunki:

•celu zarobkowego,

•ciągłości,

•zorganizowanego charakteru.

Działalność zarobkowa to działalność taka, która daje możliwość wygenerowania zysku i ma na celu zapewnienie określonego dochodu. Jednak nawet ewentualna strata będąca wynikiem działalności nastawionej na zysk nie pozbawia jej takiego charakteru, gdyż istotny jest tu sam zamiar osiągnięcia dochodu. Zarobkowego charakteru nie mają natomiast czynności nastawione wyłącznie na zaspokojenie własnych potrzeb osoby, która je podejmuje.

Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Wiąże się z planowym charakterem działań i realizacją w sposób ciągły zamierzeń ukierunkowanych na osiąganie i zwiększanie zysków. Przesłanki ciągłości nie należy rozumieć jako konieczności wykonywania działalności bez przerwy – do jej zachowania wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikała intencja powtarzania określonego zespołu konkretnych czynności w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Prowadzenie działalności w sposób zorganizowany oznacza działanie metodyczne, systematyczne, uporządkowane, przebiegające według planu, przy udziale specjalnie dobranych środków służących uzyskaniu dochodu. Na takie zorganizowanie w odniesieniu do najmu mogą wskazywać (chociaż nie są decydujące) zwłaszcza niektóre okoliczności – takie jak dopełnienie obowiązków formalnych w zakresie zarejestrowania przedsiębiorcy.

Należy przy tym podkreślić, że nie ma podstaw, aby kwalifikować do pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podejmowanych przez podatnika działań, które mają na celu zwyczajowe gospodarowanie majątkiem oraz zaspokajanie potrzeb osobistych podatnika lub jego rodziny. Działań z zachowaniem normalnych, zwyczajowo przyjętych w takich przypadkach reguł gospodarności nie należy utożsamiać z działalnością gospodarczą.

W tym miejscu wskazać należy też na Uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego podjętą w składzie siedmiu sędziów z 24 maja 2021 r., sygn. akt II FPS 1/21, w której wskazano:

Stosownie do treści art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.:

W świetle art. 2 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2540 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.:

Zgodnie z art. 6 ust. 1a tej ustawy:

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym:

Z opisu zdarzenia wynika, że31 grudnia 2021 roku wyłączyła Pani z działalności gospodarczej wszystkie nieruchomości wynajmowane, objęte ewidencją środków trwałych (usunęła je Pani z ewidencji środków trwałych) i przekazała je Pani do majątku prywatnego. Również 31 grudnia 2021 roku do majątku prywatnego, celem ich wynajmu w ramach majątku prywatnego, przekazała Pani dwa lokale mieszkalne i jeden garaż stanowiące na koniec 2021 roku towar handlowy i wyłączyła je Pani z działalności gospodarczej pomniejszając koszty uzyskania przychodów. Nieruchomości przestały być składnikiem działalności gospodarczej, tj. przestały mieć związek z działalnością gospodarczą.

Skoro wycofa Pani nieruchomości do majątku prywatnego i podejmuje działania wskazane we wniosku to wówczas przedmiotem najmu nie będą składniki majątku związane z działalnością gospodarczą. Zatem najem nieruchomości stanowić będzie źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym przychody, jakie Pani uzyska ze wskazanego źródła podlegać będą opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 2 ust. 1a oraz art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Jeśli przychód w danym roku podatkowym nie przekroczy kwoty 100.000 zł wówczas ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wyniesie 8,5%. Natomiast po przekroczeniu tego limitu odprowadzi Pani od nadwyżki ponad tę kwotę ryczałt od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 12,5% przychodów.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).