Interpretacja indywidualna z dnia 22 czerwca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.369.2023.1.TR

Obowiązki płatnika z tytułu organizowania programu emerytalnego przez zagraniczną spółkę matkę.

Interpretacja indywidualna– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 kwietnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 24 kwietnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka polska”) należy do międzynarodowej grupy (dalej: „Grupa”), której centralna Spółka ma siedzibę w Szwajcarii (dalej: „Y” lub „Spółka szwajcarska”).

Grupa zatrudnia pracowników wyższego szczebla kierowniczego o tak zwanym statusie C. Pracownicy o statusie C są menedżerami pełniącymi wyższe zarządcze stanowiska w spółkach należących do Grupy i są delegowani / transferowani do pracy w różnych krajach w okresie zatrudnienia w ramach Grupy. Zazwyczaj takie oddelegowanie / transfer w jednym kraju trwa od 3 do 5 lat, a następnie pracownicy mogą zostać wysłani do innego kraju, aby świadczyć pracę na rzecz kolejnej lokalnej spółki z Grupy.

Zgodnie z polityką Grupy, pracownicy o statusie C zawierają lokalne umowy o pracę ze spółkami z Grupy, dla których świadczą pracę. W konsekwencji, pracownicy o statusie C podczas transferu podlegają lokalnym systemom ubezpieczeń społecznych. Jednocześnie, ze względu na możliwość świadczenia pracy w wielu krajach i związany z tym możliwy, negatywny wpływ na wysokość należnej w przyszłości emerytury, mają oni możliwość uczestniczenia w programie emerytalnym (dalej: „Program”), który jest utworzony na podstawie przepisów prawa szwajcarskiego. Program prowadzony przez Spółkę szwajcarską oraz administrowany przez fundusz z siedzibą w Szwajcarii. Co istotne, możliwość uczestniczenia w Programie mają tylko pracownicy o statusie C, którzy są pracownikami co do zasady zgadzającymi się na transfery do różnych lokalizacji i do spółek z Grupy na całym świecie oraz spełnią określone warunki umożliwiające im przystąpienie do Programu.

Wnioskodawca jako podmiot z Grupy, także zatrudnia pracowników o statusie C (dalej: „Polscy Pracownicy C”), którzy uczestniczą w Programie. Możliwość przynależności Pracowników C zatrudnionych przez polską Spółkę do Programu wynika z ich porozumień ze Spółką szwajcarską oraz zasad działania tego programu, utworzonych przez Spółkę szwajcarską.

Program ma na celu zapewnienie globalnej populacji pracowników C (która z założenia będzie wykonywać pracę w różnych okresach i różnych lokalizacjach i często zmieniać systemy ubezpieczeń społecznych, którym podlegają) odpowiednich świadczeń emerytalnych. Celem programu jest zapewnienie takiego poziomu łącznych świadczeń emerytalnych (świadczeń otrzymanych w ramach planu emerytalnego spółki z Grupy zatrudniającej pracownika i świadczeń należnych w ramach przynależności do lokalnych systemów ubezpieczeń społecznych w państwach oddelegowania), które nie będą niższe niż te, które otrzymaliby, gdyby pozostali i wykonywali pracę w Szwajcarii, tj. gdyby zostali zapisani do programu emerytalnego szwajcarskiej spółki i przynależeli do szwajcarskiego państwowego systemu ubezpieczeń społecznych. Takie rozwiązanie pozwala na zwiększenie mobilności wysokiej kadry menedżerskiej i świadczenia pracy we wskazanych przez Spółkę szwajcarską lokalizacjach na całym świecie Program realizuje zatem interesy Spółki szwajcarskiej jako międzynarodowej grupy, aby skutecznie zachęcać i motywować swoich pracowników do zgody na wyjazdy do wskazanych krajów, gdzie ich kompetencje i umiejętności są w danej chwili potrzebne.

Jak wskazano powyżej, Program jest programem utworzonym i prowadzonym przez Spółkę szwajcarską. To szwajcarski podmiot decyduje, którzy z pracowników Grupy mogą uczestniczyć w Programie. Z kolei lokalne podmioty, które czasowo zatrudniają pracowników o statusie C, nie mają wpływu na sposób funkcjonowania Programu, nie decydują kto może w tym programie uczestniczyć, a do 2023 roku nie ponosiły kosztów związanych z uczestnictwem w Programie poszczególnych pracowników o statusie C, świadczących akurat pracę na rzecz spółek grupy w poszczególnych krajach.

Od 2023 roku nastąpiła zmiana sposobu rozliczania kosztów związanych z funkcjonowaniem Programu. Zgodnie ze zmienionymi zasadami, koszty uczestnictwa pracowników o statusie C delegowanych do wykonywania pracy w danym podmiocie z Grupy będą częściowo refakturowane przez Spółkę szwajcarską na ten podmiot. Ta zmiana oznacza, że koszty uczestnictwa w programie przez Polskich Pracowników C zatrudnionych w danym roku przez Wnioskodawcę zostaną częściowo przeniesione na Wnioskodawcę. Należy podkreślić, że zmiana dotyczy wyłącznie technicznego aspektu alokacji kosztów Programu na podmioty z Grupy, natomiast bez zmian pozostają kluczowe zasady funkcjonowania Programu, który nadal prowadzony jest przez Spółkę szwajcarską. Wspomniany podmiot nadal decyduje o zasadach działania Programu oraz o możliwości i zasadach uczestnictwa w programie poszczególnych osób o statusie C.

Możliwość uczestnictwa w Programie nie wynika z polskich umów o pracę zawieranych z Pracownikami o statusie C (umowy Polskich Pracowników C zawierają jedynie ogólne odniesienie do Programu, ze wskazaniem, że kwestie związane z uczestnictwem w Programie pozostają ustaleniem pomiędzy Spółką szwajcarską a daną osobą, przy czym takie ogólne odniesienie nie stanowi żadnego zobowiązania polskiego podmiotu wobec Polskich Pracowników C ani nie rodzi po ich stronie roszczeń wobec Wnioskodawcy), a gdyby z jakiegoś powodu doszło np. do zaprzestania opłacania składek przez Spółkę szwajcarską, roszczenia w tym zakresie nie byłyby kierowane do Wnioskodawcy.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w związku z uczestnictwem w Programie pracowników Wnioskodawcy o statusie C, na Wnioskodawcy nie spoczywają obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych (dalej: „PIT”)?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z uczestnictwem w Programie pracowników Wnioskodawcy o statusie C, na Wnioskodawcy nie ciążą jakiekolwiek obowiązki płatnika PIT, nawet jeśli koszty związane z tym uczestnictwem, zostaną częściowo poniesione przez Wnioskodawcę, na skutek przyjętej w Grupie polityki alokacji kosztów Programu.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie natomiast z art. 10 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ustawa o PIT nie zawiera definicji pojęcia „stosunku pracy”, jednak niewątpliwym jest, że Ustawodawca odnosi się do definicji stosunku pracy, uregulowanego w art. 22 § 1 Ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (Dz.U.2022.1510 z późn. zm., dalej: „Kodeks Pracy”), zgodnie z którym przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Innymi słowy, zgodnie z tą normą pracownik za pracę wykonaną na rzecz pracodawcy otrzymuje od niego wynagrodzenie.

Wnioskodawca wskazuje, że w ustawie o PIT nie jest również zawarta definicja pojęcia „przychodów ze stosunku pracy”, przy czym w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT wskazany jest katalog, które podlegają zaliczeniu jako przychody ze stosunku pracy, przy czym katalog ten ma charakter otwarty. W związku z tym, Ustawodawca ustalając otwarty katalog przychodów ze stosunku pracy dopuszcza sytuacje, w których niewymienione w ustawie świadczenia mogą zostać zakwalifikowane jako przychód ze stosunku pracy, przy czym, co należy podkreślić, muszą one wynikać ze stosunku pracy łączącego pracodawcę oraz pracownika. Nie są bowiem zaliczane do przychodów ze stosunku pracy „wszelkiego rodzaju wypłaty”, nawet jeśli dokonuje ich pracodawca - a jedynie te, które wynikają ze „stosunku pracy”. Oznacza to, że kluczowym warunkiem powstania przychodu „pracowniczego” na gruncie art. 12 ust. 1 Ustawy o PIT jest to, że przychód ten musi wynikać ze „stosunku pracy”, gdyż dopiero po spełnieniu przez dane świadczenie tego warunku wstępnego, można przejść do analizy pozostałych cech rozpoznawczych przychodu ze stosunku pracy. Inaczej mówiąc, wszelkiego rodzaju wypłaty będące przychodami ze stosunku pracy są należnościami pracownika, wynikającymi z pracy, do wypłaty których zobowiązany jest pracodawca, w związku ze świadczeniem określonego rodzaju pracy przez pracownika na jego rzecz.

Zatem, wszelkie inne świadczenia, niewynikające ze stosunku pracy, a będące jednocześnie całkowicie niezależne od pracodawcy, nie mogą być uznane za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy o PIT. W konsekwencji, świadczenie, które nie wynika ze stosunku pracy, otrzymane od podmiotu trzeciego - nawet jeżeli koszt takiego świadczenia jest ostatecznie ponoszony przez pracodawcę, nie może stanowić, w opinii Wnioskodawcy, podstawy do uznania takiego świadczenia jako pochodzącego ze stosunku pracy.

Tym samym, biorąc pod uwagę, że:

· składki w ramach Programu są opłacane przez spółkę szwajcarską, która administruje programem - i następuje to niezależnie od tego, w którym kraju pracuje aktualnie osoba o statusie C (tj. niezależnie od tego, czy jest ona pracownikiem w danej chwili Wnioskodawcy, czy spółek z grupy w innych krajach),

·uczestnik Programu nie ma roszczeń do Wnioskodawcy w związku z uczestnictwem w Programie,

·Umowy o pracę zawierane z Polskimi Pracownikami C nie są podstawą prawną do uczestnictwa w Programie przez wspomnianą kategorię uczestników (przeciwnie - wskazują wprost, że kwestie dotyczące możliwości uczestnictwa w Programie pozostają w gestii ustaleń pomiędzy Spółką szwajcarską a daną osobą),

·Wnioskodawca nie ma wpływu na wybór osób, które biorą udział w Programie ani na wysokość składek czy świadczeń, jakie możliwe są do uzyskania w ramach Programu,

·Spółka polska będzie jedynie ponosiła część kosztów prowadzenia tego programu w zakresie uczestników z Polski na zasadzie refaktury, tak samo jako inne spółki z grupy posiadające pracowników o statusie C.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że gdyby uczestnictwo w Programie w ogóle prowadziło do powstania przychodu po stronie pracowników Wnioskodawcy o statusie C, na Wnioskodawcy nie będą ciążyły w takiej sytuacji obowiązki płatnika zaliczek na PIT, ponieważ taki przychód nie wynikałby ze stosunku pracy istniejącego pomiędzy Wnioskodawcą a pracownikami o statusie C.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z utrwalaną linia orzeczniczą sądów administracyjnych, za przychód ze stosunku pracy nie może zostać uznane przysporzenie uzyskiwane przez pracownika, ale wyłącznie przy okazji stosunku pracy, niepozostające w związku faktycznym z wykonywaniem pracy, co zostało wskazane w przykładowo wskazanych wyrokach wydanych przez NSA:

· wyrok NSA z dnia 21 maja 2014 r., sygn. akt II FSK 1428/12- „(...) przywołany przepis stanowi (...) o przychodach ze stosunku pracy, a nie przychodach związanych, towarzyszących albo osiągniętych przy okazji stosunku pracy. Jeżeli zatem pracownik osiągnie przychód pozostający w związku faktycznym z wykonywaniem pracy, ale niestanowiący przychodu ze stosunku pracy, nie będzie to przychód, o którym jest mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. (...)”;

·wyrok NSA z dnia 13 lutego 2014 r., sygn. akt II FSK 665/12 – „(...) istotne dla uznania, że dany przychód pochodzi ze źródła, jakim jest stosunek pracy, jest jednak uzyskanie go przez pracownika od pracodawcy (pogląd taki wyrażono także w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 kwietnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1410/10, CBOSA). Prawidłowość tej wykładni potwierdza treść art. 31 u.p.d.o.f., określającego obowiązki płatników - zakładów pracy i nakazujący im pobieranie w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku pracy. Także i ten przepis wiąże przychody ze stosunku pracy z przychodami pochodzącymi od pracodawcy”.

Dodatkowo, Wnioskodawca przywołuje poniżej interpretacje indywidualne, w których Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdza, że świadczenia na rzecz pracowników polskich podmiotów dokonywane przez inną spółkę z grupy (i, podobnie jak w przedmiotowej sytuacji, możliwość ich otrzymania nie wynikają z polskich umów o pracę), np. w zakresie planów akcyjnych, nie stanowią dochodu ze stosunku pracy z polskim podmiotem, na którym w konsekwencji nie spoczywają obowiązki płatnika PIT:

·pismo z dnia 27 stycznia 2023 r., 0114-KDIP3-1.4011.1076.2022.1.MG,

·pismo z dnia 29 listopada 2022 r., 0114-KDIP3-1.4011.869.2022.5.MZ.

Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie ustawy PIT bez znaczenia jest fakt, iż zgodnie z ustaleniami wewnątrzgrupowymi, to częściowo na Spółkę polską jest refakturowany koszt uczestnictwa w Programie pracowników o statusie C. Analogiczne stanowisko zostało potwierdzone przez Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej w poniższych interpretacjach indywidualnych:

·pismo z dnia 5 marca 2020 r., 0115-KDIT1.4011.118.2019.2.MT;

·pismo z dnia 29 listopada 2022 r., 0114-KDIP3-1.4011.869.2022.5.MZ.

Mając na uwadze powyższe argumenty, w ocenie Wnioskodawcy, uczestnictwo pracowników o statusie C w Programie, którego koszt jest częściowo refakturowany na Spółkę polską, nie powoduje powstania po stronie Wnioskodawcy obowiązków płatnika PIT, o których mowa m.in. w art. 32-32 oraz art. 39 ustawy o PIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651, ze zm.):

Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe, na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki, tj.:

1)obliczenie,

2)pobranie,

3)wpłacenie

- podatku, zaliczki.

Jak stanowi art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej:

Płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Zasadą jest, że obowiązek prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, obliczenia i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych ciąży na podatnikach. Niemniej, w odniesieniu do licznych sytuacji zasada ta została wyłączona przez ustawodawcę przez nałożenie obowiązków płatnika na podmioty wypłacające podatnikowi (stawiające do dyspozycji podatnika) należności stanowiące jego dochody (przychody).

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647, ze zm.), wprowadza system poboru podatku przez płatnika w przypadkach wskazanych w Rozdziale 7: „Pobór podatku lub zaliczek na podatek przez płatników”.

Jak wynika z przepisów przywołanego Rozdziału 7, ustawodawca ustanowił obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych przez:

§ określenie rodzaju podmiotu dokonującego wypłaty (realizacji) świadczeń na rzecz podatników, przy czym rodzaj podmiotu jest określany poprzez wskazanie jego formy organizacyjnej, jego statusu bądź roli, jaką podmiot ten pełni w relacji z podatnikiem oraz

§ określenie kategorii przychodów (dochodów) w odniesieniu do których na ww. podmiotach ciążą obowiązki płatnika podatku.

Podstawowym warunkiem dla rozważań o obowiązkach płatnika jest jednak istnienie relacji, udzielający świadczenia (płatnik) - uzyskujący świadczenie (podatnik). Udzieleniem świadczenia jest przy tym zarówno sytuacja, gdy świadczenie jest przekazywane bezpośrednio przez płatnika, jak również sytuacja, gdy świadczenie jest realizowane przez podmiot trzeci, ale jest „zlecane”, „organizowane” przez płatnika (czyli w istocie pochodzi od płatnika).

W szczególności, w odniesieniu do art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nadającego status płatnika podatku „zakładom pracy”, należy podkreślić, że przepis ten dotyczy:

·przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy uzyskiwanych od zakładów pracy oraz

·zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Zgodnie bowiem z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jak stanowi art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 38 ust. 1 cytowanej ustawy:

Płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy:

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Państwa wątpliwości budzi kwestia związana z powstaniem po stronie Państwa pracowników jako Uczestników Programu zorganizowanego przez spółkę szwajcarską ewentualnego przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz ciążących na Państwu obowiązków płatnika.

Wymaga podkreślenia, że o tym, czy świadczenie uzyskiwane przez podatnika jest przychodem ze stosunku pracy, decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik, czy także inna osoba, niezwiązana z pracodawcą. Istotne jest także to, czy istnieje związek prawny lub faktyczny danego świadczenia z istniejącym stosunkiem prawnym.

Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika (pracownika) powstaniem przysporzenia majątkowego, uzyskane bezpośrednio lub pośrednio od pracodawcy i mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W pierwszej kolejności należy rozważyć, czy Państwa pracownicy otrzymują przedmiotowe świadczenie w ramach Programu emerytalnego od Państwa, czy od innego podmiotu, tj. Spółki szwajcarskiej. Obowiązki płatnika po Państwa stronie mogłyby bowiem powstać wyłącznie w odniesieniu do sytuacji udzielania przez Państwa świadczeń na rzecz Państwa pracowników uczestniczących w Programie.

W przedmiotowej sprawie:

• Państwo należycie do międzynarodowej grupy kapitałowej, na której czele stoi Spółka szwajcarska;
• Spółka szwajcarska jest organizatorem programu emerytalnego – Programu;
• Program prowadzony przez Spółkę szwajcarską oraz administrowany przez fundusz z siedzibą w Szwajcarii;
• możliwość przynależności Państwa pracowników do Programu wynika z ich porozumień ze Spółką szwajcarską oraz zasad działania tego programu, utworzonych przez Spółkę szwajcarską;
• Program jest programem utworzonym i prowadzonym przez Spółkę szwajcarską i to szwajcarski podmiot decyduje, którzy z pracowników Grupy mogą uczestniczyć w Programie; z kolei lokalne podmioty, które czasowo zatrudniają analizowanych pracowników, nie mają wpływu na sposób funkcjonowania Programu, nie decydują kto może w tym programie uczestniczyć;
• możliwość uczestnictwa w Programie nie wynika z polskich umów o pracę zawieranych z Pracownikami (umowy Polskich Pracowników zawierają jedynie ogólne odniesienie do Programu, ze wskazaniem, że kwestie związane z uczestnictwem w Programie pozostają ustaleniem pomiędzy Spółką szwajcarską a daną osobą, przy czym takie ogólne odniesienie nie stanowi żadnego zobowiązania polskiego podmiotu wobec Polskich Pracowników ani nie rodzi po ich stronie roszczeń wobec Wnioskodawcy), a gdyby z jakiegoś powodu doszło np. do zaprzestania opłacania składek przez Spółkę szwajcarską, roszczenia w tym zakresie nie byłyby kierowane do Wnioskodawcy;
• od 2023 roku nastąpiła zmiana sposobu rozliczania kosztów związanych z funkcjonowaniem Programu i zgodnie ze zmienionymi zasadami, koszty uczestnictwa analizowanych pracowników delegowanych do wykonywania pracy w danym podmiocie z Grupy będą częściowo refakturowane przez Spółkę szwajcarską na ten podmiot. Ta zmiana oznacza, że koszty uczestnictwa w programie przez Polskich Pracowników zatrudnionych w danym roku przez Państwa zostaną częściowo przeniesione na Państwa. Podkreślili Państwo jednak, że zmiana dotyczy wyłącznie technicznego aspektu alokacji kosztów Programu na podmioty z Grupy, natomiast bez zmian pozostają kluczowe zasady funkcjonowania Programu, który nadal prowadzony jest przez Spółkę szwajcarską. Wspomniany podmiot nadal decyduje o zasadach działania Programu oraz o możliwości i zasadach uczestnictwa w programie poszczególnych osób.

W takiej sytuacji faktycznej nie można zatem stwierdzić, że świadczenia na rzecz Państwa pracowników związane z uczestnictwem w omawianym programie emerytalnym są przez nich uzyskiwane od Państwa.

Skoro Państwo nie są podmiotem dokonującym opisanych we wniosku świadczeń na rzecz pracowników, po Państwa stronie nie powstaną obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, niezależnie od kwalifikacji podatkowej opisanych we wniosku świadczeń na rzecz Państwa pracowników jako podatników.

Z uwagi na fakt, że Państwo nie są podmiotem dokonującym świadczenia na rzecz pracowników, nie można uznać, że Państwa pracownicy otrzymują świadczenie ze stosunku pracy bądź jakiekolwiek świadczenie od Państwa. Tym samym na Państwu nie ciążą obowiązki płatnika związane z przekazaniem ww. świadczeń.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych organów podatkowych, informujemy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).