Interpretacja indywidualna z dnia 14 czerwca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.282.2023.1.MW

Czy dla celów kalkulacji Korekty wstępnej: ‒ utworzone przez Spółkę Rezerwy wykazywane według stanu na koniec 2020 r. i niezaliczone do kosztów uzyskania przychodu powinny być wykazane jako koszty podatkowe; ‒ Spółka powinna uwzględnić bilansową wycenę dodatnich oraz ujemnych różnic kursowych odpowiednio jako przychód oraz koszt; ‒ wartość odpowiadającą części kapitałowej rat leasingowych należy zaliczyć do przychodów, zaś wysokość bilansowych odpisów amortyzacyjnych do kosztów; ‒ nadwyżka amortyzacji podatkowej nad bilansową powinna zostać uwzględniona jako przychód.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 maja 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dla celów kalkulacji Korekty wstępnej:

‒utworzone przez Spółkę Rezerwy wykazywane według stanu na koniec 2020 r. i niezaliczone do kosztów uzyskania przychodu powinny być wykazane jako koszty podatkowe;

‒Spółka powinna uwzględnić bilansową wycenę dodatnich oraz ujemnych różnic kursowych odpowiednio jako przychód oraz koszt;

‒wartość odpowiadającą części kapitałowej rat leasingowych należy zaliczyć do przychodów, zaś wysokość bilansowych odpisów amortyzacyjnych do kosztów;

‒nadwyżka amortyzacji podatkowej nad bilansową powinna zostać uwzględniona jako przychód.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest polskim rezydentem podatkowym. Podstawowa działalność Spółki obejmuje produkcję specjalistycznych farb antykorozyjnych i przemysłowych. Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

Począwszy od 1 stycznia 2021 r., spełniając ustawowe warunki, Spółka przystąpiła do systemu rozliczania podatku dochodowego od osób prawnych na zasadach ryczałtu od dochodów spółek.

Przystępując do systemu ryczałtu od dochodów spółek, Spółka stosownie do art. 7aa ust. 1 ustawy o CIT, na ostatni dzień roku podatkowego poprzedzający pierwszy rok opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek (tj. 31 grudnia 2020 r.), sporządziła informację o przychodach podatkowych oraz kosztach uzyskania przychodów wynikających z różnic ich ujmowania dla celów podatkowych i rachunkowych jako przychody i koszty (dalej: Korekta wstępna). W wyniku wstępnej kalkulacji Korekty wstępnej przygotowanej przez Spółkę, Spółka była zobowiązana do zapłaty podatku.

Spółka w dniu 30 czerwca 2021 r. złożyła deklarację CIT-8 za rok 2020. Następnie w dniu 17 grudnia 2021 r. złożyła korektę tej deklaracji, załącznikiem do której była informacja CIT - KW – Informacja o przychodach, kosztach, dochodzie z przekształcenia oraz podatku należnym w związku z wyborem opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych.

W pierwotnej deklaracji za 2020 r. wskazane było iż podatnik dokona zapłaty podatku wynikającego z korekty, o której mowa w art. 7aa ustawy CIT w 3 częściach płatnych odpowiednio 20 grudnia 2021 r., 20 grudnia 2022 r. i 20 grudnia 2023 r.

W korekcie deklaracji skorygowane zostało pole 70 deklaracji CIT-KW dotyczące zmiany terminów płatności podatku zgodnie z artykułem 7aa ustęp 3 ustawy o CIT. W skorygowanej deklaracji podatnik wskazał iż zapłaty podatku we wskazanej wyżej kwocie dokona do 20 grudnia 2023 roku.

Następnie, Spółka powzięła wątpliwość, czy dokonana przez nią kalkulacja Korekty wstępnej, która doprowadziła do wykazania przez Spółkę podatku do zapłaty w deklaracji CIT-8, została poprawnie przygotowana. Pierwotna wersja kalkulacji Korekty wstępnej uwzględniała wyłącznie dwie pozycje stanowiące różnice pomiędzy wynikiem księgowym oraz wynikiem podatkowym, które stanowią przychód podatkowy dla celów Korekty wstępnej. Jednocześnie, Spółka nie uwzględniła różnic pomiędzy wynikiem księgowym oraz wynikiem podatkowym, które mogłyby stanowić koszty podatkowe dla celów Korekty wstępnej.

W związku z prowadzoną działalnością, Spółka w sprawozdaniu finansowym przygotowanym na koniec 31 grudnia 2020 r. wykazała następujące pozycje stanowiące różnice pomiędzy wynikiem bilansowym oraz podatkowym:

Kategoria nr 1: kategorie księgowe, które zostały utworzone dla celów bilansowych i obciążały wynik finansowy netto Spółki za rok 2020 lub lata wcześniejsze i jednocześnie nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ustawy o CIT.

Kategoria ta obejmuje:

a) Odpisy aktualizujące wartość należności – utworzone w związku z wysokim stopniem prawdopodobieństwa nieodzyskania pewnych należności od kontrahentów;

b) Rezerwy na urlopy pracownicze – utworzone w związku z potencjalnym obowiązkiem wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystane urlopy pracownicze;

c) Rezerwa na koszty świadczeń pracowniczych – utworzona w związku ze spodziewanym poniesieniem kosztów szkoleń i kursów doszkalających pracowników;

d) Rezerwa na koszty osobowe – utworzona w związku z planowaną wypłatą nagród dla pracowników;

e) Rezerwa na koszty badania sprawozdania finansowego;

f) Odpis aktualizujący wartość zapasów – utworzony w związku ze spodziewanym poniesieniem utraty części zapasów;

g) Rezerwa na koszty przebudowy linii energetycznej – utworzona ze spodziewanymi kosztami związanymi z planowaną przebudową zakładu;

h) Rezerwa na koszty związane umową gwarancyjną systemu malarskiego – utworzona w związku ze spodziewanymi kosztami roszczeń gwarancyjnych w związku z produktami spółki.

W dalszej części wniosku, wszystkie pozycje opisane powyżej będą łącznie zwane „Rezerwami”.

Kategoria nr 2: bilansowa wycena różnic kursowych, które na dzień 31 grudnia 2020 r. stanowiły odpowiednio przychody bilansowe i koszty bilansowe, natomiast jednocześnie nie zostały zaliczone do przychodów i kosztów podatkowych, z uwagi na fakt, że Spółka rozpoznaje różnice kursowe dla celów podatkowych zgodnie z tzw. „podatkową” metodą (tj. na zasadzie kasowej).

Kategoria nr 3: różnice pomiędzy bilansowym i podatkowym ujęciem zawartych umów leasingu. W ramach prowadzonej działalności, Spółka wykonywała umowy leasingu środków trwałych, które jednocześnie kwalifikowały się jako leasing finansowy dla celów bilansowych oraz leasing operacyjny dla celów podatkowych. Konsekwentnie, wartość kapitałowej części rat leasingowych była ujmowana jako koszt podatkowy i nie stanowiła kosztu bilansowego, natomiast dokonywane odpisy amortyzacyjne stanowiły koszt bilansowy i nie stanowiły kosztu podatkowego.

Kategoria nr 4: wartość nadwyżki amortyzacji podatkowej ponad amortyzację bilansową. Spółka stosuje niejednolite stawki amortyzacji środków trwałych dla celów podatkowych oraz bilansowych. Z uwagi na fakt, że przyjęte stawki amortyzacji podatkowej są wyższe niż stawki amortyzacji bilansowej, Spółka rozpoznaje różnicę przejściową wynikającą z nadwyżki amortyzacji podatkowej.

W zakresie różnic opisywanych w Kategorii nr 3 oraz Kategorii nr 4 – Wnioskodawca pragnie zauważyć, że rozważania w zakresie odpisów amortyzacyjnych w kontekście Korekty wstępnej w całości dotyczą takich odpisów amortyzacyjnych, które stanowią różnicę przejściową i tym samym nie podlegają trwałemu wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu.

W wyniku ponownej weryfikacji przyjętej metodologii - podczas której Spółka opierała się na wytycznych zawartych w przewodniku do ryczałtu od dochodów spółek, który został wydany przez Ministerstwo Finansów 23 grudnia 2021 r. [Przewodnik] oraz dotychczasowym stanowisku organów podatkowych prezentowanym w interpretacjach indywidualnych.

W wyniku zidentyfikowania istotnych różnic w zakresie pierwotnie przyjętego podejścia oraz podejścia prezentowanego w Przewodniku oraz interpretacjach indywidualnych, przed złożeniem ponownej korekty deklaracji CIT-8 w ramach którego zostanie skorygowany formularz CIT-KW, Spółka pragnie potwierdzić prawidłowość metodologii, która zostanie zastosowana w ponownej kalkulacji Korekty wstępnej.

Pytania

1.Czy dla celów kalkulacji Korekty wstępnej utworzone przez Spółkę Rezerwy wykazywane według stanu na koniec 2020 r. i niezaliczone do kosztów uzyskania przychodu powinny być wykazane jako koszty podatkowe?

2.Czy dla celów kalkulacji Korekty wstępnej Spółka powinna uwzględnić bilansową wycenę dodatnich oraz ujemnych różnic kursowych odpowiednio jako przychód oraz koszt?

3.Czy dla celów kalkulacji Korekty wstępnej wartość odpowiadającą części kapitałowej rat leasingowych należy zaliczyć do przychodów, zaś wysokość bilansowych odpisów amortyzacyjnych do kosztów?

4.Czy dla celów kalkulacji Korekty wstępnej nadwyżka amortyzacji podatkowej nad bilansową powinna zostać uwzględniona jako przychód?

Państwa stanowisko w sprawie

1.Zdaniem Wnioskodawcy, dla celów kalkulacji Korekty wstępnej utworzone przez Spółkę Rezerwy wykazywane według stanu na koniec 2020 r. i niezaliczone do kosztów uzyskania przychodu powinny być wykazane jako koszty podatkowe.

2.Zdaniem Wnioskodawcy, dla celów kalkulacji Korekty wstępnej Spółka powinna uwzględnić bilansową wycenę dodatnich oraz ujemnych różnic kursowych odpowiednio jako przychód oraz koszt.

3.Zdaniem Wnioskodawcy, dla celów kalkulacji Korekty wstępnej wartość odpowiadającą części kapitałowej rat leasingowych należy zaliczyć do przychodów, zaś wysokość bilansowych odpisów amortyzacyjnych do kosztów.

4.Zdaniem Wnioskodawcy, dla celów kalkulacji Korekty wstępnej nadwyżka amortyzacji podatkowej nad bilansową powinna zostać uwzględniona jako przychód.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY

Uwagi ogólne

Przepisy regulujące ryczałt od dochodów spółek wprowadzone zostały do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawą z dnia 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. poz. 2123) i weszły w życie z dniem 1 stycznia 2021 r., wprowadzając nowy reżim opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych - stanowiący alternatywny w stosunku do dotychczasowego sposób opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W myśl artykułu 7aa ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 1800, dalej: „updop”) (w brzmieniu obowiązującym w 2020 r.) [winno być: w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.], przygotowując kalkulację Korekty wstępnej należy uwzględnić następujące pozycje.

W przychodach podatkowych:

i. przychody uwzględnione, zgodnie z przepisami o rachunkowości, w wyniku finansowym netto podatnika za lata podatkowe poprzedzające pierwszy rok opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych, jeżeli dotychczas nie zostały zaliczone do przychodów, o których mowa w art. 12 ust. 1 oraz

ii. koszty zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 w latach podatkowych poprzedzających pierwszy rok opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych, jeżeli dotychczas nie zostały uwzględnione w wyniku finansowym netto podatnika zgodnie z przepisami o rachunkowości.

W kosztach podatkowych:

i. przychody zaliczone do przychodów, o których mowa w art. 12 ust. 1, w latach podatkowych poprzedzających pierwszy rok opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych, jeżeli dotychczas nie zostały uwzględnione w wyniku finansowym netto podatnika zgodnie z przepisami o rachunkowości, oraz

ii. koszty uwzględnione, zgodnie z przepisami o rachunkowości, w wyniku finansowym netto podatnika za lata podatkowe poprzedzające pierwszy rok opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych, jeżeli dotychczas nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15.

Natomiast zgodnie z art. 7aa ust. 2 ustawy CIT (w brzmieniu obowiązującym w 2020 r.) [winno być: w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.], przepisów ust. 1 pkt 1 lit. a i b nie stosuje się do przychodów, o których mowa w art. 12 ust. 4, oraz kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z Przewodnikiem, celem korekty wstępnej jest wyeliminowanie sytuacji, w której określone przychody i koszty, które są ujmowane dla celów podatkowych i bilansowych w inny sposób, zostałyby odpowiednio podwójnie opodatkowane/odliczone lub nieopodatkowane/nieodliczone w ogóle.

Wynikiem korekty powinno być zatem ujednolicenie rozliczeń podatkowych i rachunkowych, gdyż po wyborze ryczałtu od dochodów spółek przychody i koszty podatnika ustalane dla celów rachunkowych co do zasady stają się również kategoriami podatkowymi. Konsekwencją tego jest zatem fakt, że dla celów Korekty wstępnej powinno się uwzględnić wyłącznie różnice o charakterze przejściowym (przykładowo: różnice w zakresie odpisów amortyzacyjnych dofinansowanych dotacjami nie powinny być uwzględnione przy kalkulacji Korekty wstępnej).

Zgodnie z przedstawionym opisem stanu faktycznego, podczas ponownej weryfikacji kalkulacji Korekty wstępnej, Spółka zidentyfikowała następujące kategorie różnic pomiędzy wynikiem finansowym i podatkowym:

‒Rezerwy

‒Różnice kursowe

‒Część kapitałowa rat leasingowych i amortyzacja bilansowa środków trwałych w leasingu

‒Różnice w amortyzacji pozostałych środków trwałych

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1

Zgodnie z przedstawionym opisem stanu faktycznego, Spółka na koniec 2020 r. wykazywała Rezerwy z tytułu spodziewanych kosztów, które zostały ujęte w wyniku finansowym Spółki jako koszty bilansowe i zostały wykazane w sprawozdaniu finansowym Spółki na 31 grudnia 2020 r. i dotychczas nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Jednocześnie, Rezerwy nie zostały ujęte w kosztach podatkowych na ostatni dzień roku podatkowego poprzedzającego pierwszy rok opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek. Wynika to z faktu, ze zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 27 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów rezerw, odpisów na straty kredytowe oraz odpisów aktualizujących (innych niż wymienione w pkt 26-26c tego przepisu), jeżeli obowiązek ich tworzenia w ciężar kosztów nie wynika z innych ustaw; nie są jednak kosztem uzyskania przychodów rezerwy i odpisy na straty kredytowe oraz odpisy aktualizujące utworzone zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości albo MSR, inne niż określone w niniejszej ustawie jako taki koszt.

Dodatkowo, Spółka pragnie zauważyć, że spodziewane koszty na które zostały utworzone przedmiotowe Rezerwy nie kwalifikują się do kosztów które przedmiotowo są wyłączone z kosztów uzyskania przychodu – i które tym samym, mogłyby zostać uznane za różnice o charakterze trwałym.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, dla celów sporządzenia Korekty wstępnej jednolity charakter Rezerw pozwala na jednoznacznie stwierdzenie, że wpisują się one w kategorię „kosztów” dla celów Korekty wstępnej, o których mowa w art. 7aa ust. 1 pkt b tiret 2 tj. jako „koszty uwzględnione, zgodnie z przepisami o rachunkowości, w wyniku finansowym netto podatnika za lata podatkowe poprzedzające pierwszy rok opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych, jeżeli dotychczas nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15”.

Powyższa logika znajduje także swoje odzwierciedlenie w treści Przewodnika, zgodnie z którym nadrzędnym celem Korekty wstępnej jest doprowadzenie do „wyrównania” wyniku podatkowego do wyniku księgowego, a więc – ujęcie w ramach rozliczenia podatkowego kosztów bilansowych poniesionych w poprzednich okresach, które jednocześnie nie były dotychczas zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Tym samym, różnice pomiędzy wynikiem bilansowym oraz podatkowym wynikające z Rezerw według stanu na 31 grudnia 2020 r. powinny być wykazane przez Spółkę jako koszty dla celów Korekty wstępnej. Takie stanowisko zostało potwierdzone przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej [DKIS] m. in. w interpretacjach indywidualnych:

‒z dnia 23 lutego 2022 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.372.2021.2.AK, w której zdaniem organu: „rezerwę 1 utworzoną w 2020 r. Spółka powinna wykazać w rozliczeniu za 2020 r. jako koszt uzyskania przychodu w myśl art. 7aa ust. 1 pkt 1 lit. b tiret drugie ustawy CIT. Wynika to z faktu, że utworzona w 2020 r. rezerwa 1 została wykazana w wyniku finansowym Spółki jako koszt działalności operacyjnej, a nie została ujęta w kosztach podatkowych, ponieważ rezerwy takie są wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 27 ustawy CIT. Same wydatki na badanie sprawozdania finansowego nie są jednak zaliczane do kosztów niestanowiących przychodów, a zatem nie może w tej sytuacji mieć zastosowania przepis art. 7aa ust. 2 ustawy CIT, z którego wynika, że przepisu art. 7aa ust. 1 pkt 1 lit. b tiret drugie ustawy CIT nie stosuje się do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Powstaje w tym przypadku różnica przejściowa między wynikiem finansowym a podatkowym, która powinna być rozliczona przed wejściem w ryczałt”;

‒oraz z dnia 17 czerwca 2022 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.130.2022.2.AR, zgodnie z którą: „utworzone rezerwy na niewykorzystane urlopy Spółka powinna wykazać w rozliczeniu za rok podatkowy poprzedzający pierwszy rok opodatkowania ryczałtem jako koszt uzyskania przychodu w myśl art. 7aa ust. 1 pkt 1 lit. b tiret drugie ustawy CIT. Wynika to z faktu, że utworzona rezerwa została wykazana w wyniku finansowym Spółki jako koszt działalności operacyjnej, a nie została ujęta w kosztach podatkowych, ponieważ rezerwy takie są wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 27 ustawy CIT. Same wydatki na wynagrodzenia nie są zaliczane do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, a zatem nie może w tej sytuacji mieć zastosowania przepis art. 7aa ust. 2 ustawy CIT, z którego wynika, że przepisu art. 7aa ust. 1 pkt 1 lit. b tiret drugie ustawy CIT nie stosuje się do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Powstaje zatem w tym przypadku różnica przejściowa między wynikiem finansowym a podatkowym, która powinna być rozliczona przed wejściem w ryczałt”.

Wnioskodawca pragnie zauważyć, że pomimo iż powołane przykłady nie wyczerpują wszystkich kategorii Rezerw, które Spółka wykazała na 31 grudnia 2020 r., kwalifikacja każdej z powołanych kategorii Rezerw jest taka sama z perspektywy bilansowej i podatkowej, a zatem powyższa konkluzja powinna mieć zastosowanie do całości Rezerw.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, dla celów kalkulacji Korekty wstępnej utworzone przez Spółkę Rezerwy wykazywane według stanu na koniec 2020 r. i niezaliczone do kosztów uzyskania przychodu powinny być wykazane jako koszty podatkowe.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Spółka ustala podatkowe różnice kursowe na podstawie art. 15a ustawy o CIT, zgodnie z którym różnice kursowe dla celów podatkowych są rozpoznawane na zasadzie kasowej.

Art. 15a ust. 1 ustawy CIT przewiduje, iż różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.

W myśl art. 15a ust. 2 ustawy CIT, dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

1)przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;

2)poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;

3)otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5;

4)kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;

5)kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

Natomiast stosownie do art. 15a ust. 3 ustawy CIT, ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

1)przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;

2)poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;

3)otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest wyższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5;

4)kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;

5)kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

Jednocześnie, z perspektywy bilansowej, zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, Spółka dokonuje wyceny różnic kursowych na dzień sporządzenia sprawozdania finansowego, które są uwzględniane przy kalkulacji wyniku finansowego Spółki odpowiednio jako przychody bilansowe (w związku z powstaniem niezrealizowanych dodatnich różnic kursowych) oraz koszty bilansowe (w związku z wystąpieniem niezrealizowanych ujemnych różnic kursowych).

W związku z występowaniem odmiennych zasad ujmowania różnic kursowych dla celów bilansowych oraz podatkowych, powstaje różnica pomiędzy wynikiem bilansowym i podatkowym Spółki, która powinna być przedmiotem Korekty wstępnej.

Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, iż na konieczność uwzględnienia w kalkulacji Korekty wstępnej różnic kursowych z wyceny bilansowej, potwierdza przykład nr 5 podany w Przewodniku, który jasno wskazuje na konieczność zaliczenia dodatnich, niezrealizowanych różnic kursowych, naliczonych przy wycenie bilansowej środków pieniężnych zgromadzonych na zagranicznym rachunku bankowym do przychodów, dla celów Korekty wstępnej.

Ponadto, podejście to zostało potwierdzone w interpretacjach indywidualnych:

‒dnia 23 lutego 2022 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.372.2021.2.AK, w której organ stwierdził, że: „Różnice kursowe są przychodami bądź kosztami podatkowymi, co wynika z art. 12 ust. 1 pkt 1 i art. 15a ustawy CIT. Nie może mieć więc w tym przypadku zastosowanie art. 7aa ust. 2 ustawy CIT. Konieczność rozliczenia przed wejściem w ryczałt powstałych różnic przejściowych z tytułu różnic kursowych z wyceny bilansowej, potwierdza przykład 5 z Przewodnika do Ryczałtu od dochodów spółek zamieszczony na stronie Ministerstwa Finansów. W przykładzie tym jest mowa o różnicach kursowych, dotychczas nierealizowanych, naliczonych przy wycenie bilansowej środków pieniężnych zgromadzonych na zagranicznym rachunku bankowym. Nie ma żadnego uzasadnienia, aby inaczej traktować różnice kursowe z wyceny zobowiązań i należności”;

‒z dnia 17 czerwca 2022 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.130.2022.2.AR, gdzie organ potwierdził taki sam pogląd wskazując, że „Spółka w rozliczeniu za rok podatkowy poprzedzający pierwszy rok opodatkowania ryczałtem powinna uwzględnić w przychodach podatkowych – niezrealizowane dodatnie różnice kursowe bilansowe – na podstawie art. 7aa ust. 1 pkt 1 lit. a tiret pierwsze, zaś w kosztach uzyskania przychodów – niezrealizowane ujemne różnice kursowe bilansowe – na podstawie art. 7aa ust. 1 pkt 1 lit. b tiret drugie ustawy o CIT”;

‒z dnia 19 stycznia 2023 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.130.2022.1.IN., zgodnie z którą „W informacji CIT/KW powinni Państwo uwzględnić w przychodach podatkowych – dodatnie różnice kursowe na podstawie art. 7aa ust. 2 pkt 1 lit. a, natomiast w kosztach uzyskania przychodów – ujemne różnice kursowe na podstawie art. 7aa ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy CIT, powstałe w wyniku wyceny bilansowej zobowiązań i należności, naliczone na 31 grudnia 2021 r.”.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, dla celów kalkulacji Korekty wstępnej Spółka powinna uwzględnić bilansową wycenę dodatnich oraz ujemnych różnic kursowych odpowiednio jako przychód oraz koszt.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3

Zasady rozliczenia umów leasingu dla celów podatkowych regulują przepisy ustawy CIT. Spółka wykorzystuje na potrzeby działalności gospodarczej środki trwałe, które są użytkowane na podstawie umów leasingu, o którym mowa w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 17b ustawy CIT, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1)umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;

2)umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;

3)suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.

W przypadku leasingu operacyjnego dla celów podatkowych, kosztem podatkowym są zatem raty leasingowe w całości (tj. zarówno w części kapitałowej oraz odsetkowej).

Ustawa o rachunkowości (oraz Krajowy Standard rachunkowości nr 5) przewiduje odmienne niż ustawa o CIT zasady kwalifikowania umów jako leasingu operacyjnego lub finansowego. W szczególności, jeżeli zawarta przez jednostkę umowa leasingu spełnia choć jeden warunek wskazany w art. 3 ust. 4 ustawy o rachunkowości, to dla celów bilansowych uznawana jest za leasing finansowy. W przypadku gdy umowa nie spełnia żadnego z wymienionych w tym przepisie warunków, jest kwalifikowana jako leasing operacyjny.

W sytuacji Wnioskodawcy, z uwagi na różnice w definicji leasingu na gruncie ustawy o CIT oraz ustawy o rachunkowości, środki trwałe będące przedmiotem leasingu są wykazywane przez Spółkę w bilansie - dla celów ustalenia wyniku księgowego - do środków trwałych, i podlegają amortyzacji bilansowej. Jednocześnie, dla celów podatkowych amortyzacja tych środków trwałych nie stanowi kosztów uzyskania przychodów, natomiast kosztem uzyskania przychodów Spółki są raty leasingowe (w całości).

Z powyższego wynika zatem, że dla celów CIT przedmiotowe umowy leasingu stanowią leasing operacyjny, natomiast dla celów bilansowych są one traktowane jako leasing finansowy. W konsekwencji, Spółka jest stroną umów leasingu, które z perspektywy podatkowej kwalifikują się jako leasing operacyjny i jednocześnie leasing finansowy z perspektywy bilansowej. Wskutek powyższego:

‒odpisy amortyzacyjne naliczane od przedmiotów leasingu obciążają wynik finansowy Spółki i jednocześnie nie stanowią kosztów uzyskania przychodu,

‒część kapitałowa raty leasingowej stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu i jednocześnie nie obciąża wyniku finansowego Spółki (tj. nie stanowi kosztu bilansowego).

Niezależnie od istniejących różnic, Wnioskodawca pragnie zauważyć, że docelowo kwota bilansowych odpisów amortyzacyjnych zrówna się z częściami kapitałowymi zapłaconych rat leasingowych. W efekcie, można przyjąć, że z perspektywy celu Korekty wstępnej, różnice pomiędzy wynikiem bilansowym a podatkowym mają charakter przejściowy – w pełnym okresie leasingu / amortyzacji zarówno kwota odpisów amortyzacyjnych jak też części kapitałowej rat leasingowych będzie taka sama.

W tym miejscu, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że przedmiotowe wydatki w postaci odpisów amortyzacyjnych nie są zaliczane do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, a zatem nie może w tej sytuacji mieć zastosowania przepis art. 7aa ust. 2 ustawy CIT.

W związku z powyższym, powstałe na tym gruncie różnice należy uwzględnić w kalkulacji Korekty wstępnej. Tym samym, wartość odpowiadającą części rat kapitałowych należy zaliczyć do przychodów, zaś wysokość bilansowych odpisów amortyzacyjnych do kosztów.

Stanowisko takie zostało potwierdzone w interpretacjach DKIS:

‒z dnia 19 stycznia 2023 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.130.2022.1.IN., w której organ stwierdził: „powinni Państwo: zgodnie z art. 7aa ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy CIT, zaliczyć do przychodów wartość rat leasingowych, które zaliczył do kosztów podatkowych na podstawie art. 15 ustawy CIT, a które nie zostały uwzględnione w wyniku finansowym netto; oraz zgodnie z art. 7aa ust. 2 pkt 2 lit. b ustawy CIT, zaliczyć do kosztów wysokość odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego, które zostały uwzględnione w wyniku finansowym netto, lecz nie zostały dotychczas zaliczone do kosztów podatkowych w rozumieniu art. 15 ustawy CIT. Korekta wstępna obejmie zatem wykazanie w informacji CIT/KW za 2021 r. po stronie przychodowej wartości rat leasingowych zaliczonych uprzednio do kosztów podatkowych oraz po stronie kosztowej wartość bilansowych odpisów amortyzacyjnych. Przy czym, wskazane różnice przejściowe należy uwzględniać narastająco, a więc należy wziąć pod uwagę koszty podatkowe i bilansowe, ujęte od początku trwania danej umowy leasingu.”

‒z dnia 17 czerwca 2022 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.130.2022.2.AR., w której organ wskazał, że „(…) Wnioskodawca na dzień dokonania rozliczenia za rok podatkowy poprzedzający pierwszy rok podatkowy opodatkowania ryczałtem winien ustalić różnicę pomiędzy wartością kosztów zaliczonych z tytułu wskazanej we wniosku umowy leasingu dla celów podatkowych a wartością kosztów ujętych z tytułu ww. umowy dla celów bilansowych (narastająco od początku trwania umowy leasingu). W przypadku gdy ustalone w ten sposób koszty dla celów podatkowych przekroczą wartość kosztów ujętych dla celów bilansowych, Wnioskodawca winien w rozliczeniu za rok podatkowy poprzedzający pierwszy rok opodatkowanie ryczałtem rozpoznać przychód w wysokości występującej różnicy, na podstawie art. 7aa ust. 1 pkt 1 lit. a tiret 2 ustawy CIT. Natomiast w sytuacji gdy koszty związane z umową leasingu wykazane dla celów bilansowych przekroczą wartość kosztów ujętych dla celów podatkowych Wnioskodawca winien w kosztach podatkowych (w rozliczeniu za rok podatkowy poprzedzający pierwszy rok opodatkowanie ryczałtem) rozpoznać koszt uzyskania przychodu w wysokości wykazanej różnicy na podstawie art. 7aa ust. 1 pkt 1 lit. b tiret 2 ustawy CIT. Wskazane wydatki w postaci odpisów amortyzacyjnych oraz rat leasingowych nie są zaliczane do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, a zatem nie może w tej sytuacji mieć zastosowania przepis art. 7aa ust. 2 ustawy CIT.”

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, dla celów kalkulacji Korekty wstępnej wartość odpowiadającą części kapitałowej rat leasingowych należy zaliczyć do przychodów, zaś wysokość bilansowych odpisów amortyzacyjnych do kosztów.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4

Zasady amortyzacji podatkowej są ściśle uregulowane w ustawie o CIT.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o CIT odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Natomiast amortyzacja bilansowa zgodnie z ustawą o rachunkowości ma odzwierciedlać planowany okres użytkowania środka trwałego, a decyzje o ustaleniu stawki amortyzacji podejmuje kierownik jednostki.

Zatem w sytuacji, gdy ustawa o CIT przewiduje dłuższy okres amortyzacji, niż wynika to z zakładanego okresu użyteczności składnika majątku, bilansowy odpis amortyzacyjny przewyższa odpis podatkowy.

Natomiast w sytuacji, gdy amortyzacja podatkowa będzie wyznaczać wyższą stawkę amortyzacji, niż wynika to z przewidywanego faktycznego okresu użyteczności środka trwałego to umorzenie środka trwałego dla celów podatkowych przebiegnie szybciej niż całkowite umorzenie dla celów bilansowych.

W takiej sytuacji, powstałe różnice między dokonanymi odpisami amortyzacyjnymi danego środka trwałego w amortyzacji podatkowej, a dokonanymi odpisami amortyzacyjnymi w amortyzacji bilansowej będą różnicami o charakterze przejściowym.

W sytuacji zatem, gdyby Spółka amortyzowała środki trwałe dla celów rachunkowych według wyższej stawki niż przyjęta przez nią dla celów podatkowych (występuje nadwyżka już dokonanych odpisów amortyzacyjnych w amortyzacji bilansowej środka trwałego nad już dokonanymi odpisami w amortyzacji podatkowej) - w kosztach podatkowych (w rozliczeniu za rok podatkowy poprzedzający pierwszy rok opodatkowanie ryczałtem) winna rozpoznać koszt uzyskania przychodu w wysokości różnicy między amortyzacją rachunkową podatkową na podstawie art. 7aa ust. 1 pkt 1 lit. b tiret 2 ustawy CIT.

Analogicznie, w sytuacji gdyby Spółka amortyzowała środek trwały dla celów podatkowych według wyższej stawki niż przyjęta przez nią dla celów rachunkowych (występuje nadwyżka już dokonanych odpisów amortyzacyjnych w amortyzacji podatkowej środka trwałego nad już dokonanymi odpisami w amortyzacji bilansowej- w rozliczeniu za rok podatkowy poprzedzający pierwszy rok opodatkowanie ryczałtem winna rozpoznać przychód wysokości różnicy między amortyzacją podatkową i rachunkową na podstawie art. 7aa ust. 1 pkt 1 lit. a tiret 2 ustawy CIT.

Ponadto, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że przedmiotowe wydatki w postaci odpisów amortyzacyjnych nie są zaliczane do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, a zatem nie może w tej sytuacji mieć zastosowania przepis art. 7aa ust. 2 ustawy CIT.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego, Spółka stosuje wyższe stawki amortyzacji podatkowej niż stawki stosowane dla celów bilansowych. W wyniku tego, Spółka wykazuje przejściową różnicę pomiędzy wynikiem bilansowym i podatkowym.

W tej sytuacji, nadwyżka amortyzacji podatkowej nad amortyzacją bilansową powinna zostać uwzględniona dla celów Korekty wstępnej jako przychód – z uwagi na fakt, że część podatkowych odpisów amortyzacyjnych została rozliczona w wyniku podatkowym w poprzednich okresach i jednocześnie nie została jeszcze uwzględniona w wyniku finansowym Spółki.

Powyższa logika wynika także z jednego z przykładów wskazanych w Przewodniku: „Przedmiotowa korekta może być w niektórych sytuacjach korzystna dla podatnika, na przykład w sytuacji, gdy podatnik amortyzował środek trwały dla celów rachunkowych według wyższej stawki niż przyjęta przez niego dla celów podatkowych. Wówczas w kosztach podatkowych (w rozliczeniu za rok podatkowy poprzedzający pierwszy rok opodatkowania ryczałtem) rozliczona różnica między amortyzacją podatkową i rachunkową w efekcie doprowadzi do rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów wyższej kwoty amortyzacji (wynikającej z przyjętej dla celów rachunkowych).”

Końcowo, Wnioskodawca podkreśla że stanowisko takie jest tożsame z podejściem organów podatkowych odnośnie różnic między amortyzacją bilansową a podatkową, przedstawionym m.in. w interpretacji z dnia 17 czerwca 2022 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.130.2022.2.AR., zgodnie z którym ” (…) w sytuacji gdy Spółka amortyzowała środek trwały dla celów podatkowych według wyższej stawki niż przyjęta przez niego dla celów rachunkowych (występuje nadwyżka już dokonanych odpisów amortyzacyjnych w amortyzacji podatkowej środka trwałego nad już dokonanymi odpisami w amortyzacji bilansowej – w rozliczeniu za rok podatkowy poprzedzający pierwszy rok opodatkowanie ryczałtem winna rozpoznać przychód w wysokości różnicy między amortyzacją podatkową i rachunkową na podstawie art. 7aa ust. 1 pkt 1 lit. a tiret 2 ustawy CIT.”

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, dla celów kalkulacji Korekty wstępnej nadwyżka amortyzacji podatkowej nad bilansową powinna zostać uwzględniona jako przychód.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego na wstępie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, tutejszy Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko Państwa sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytań). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nie objęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo odnosząc się do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych, wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatnika. Zostały wydane w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Nie mogą one zatem przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), ul. (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.