Interpretacja indywidualna z dnia 23 maja 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDST2-1.4011.101.2023.2.AP

Opodatkowanie dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej preferencyjną stawką podatkową (opodatkowanie IP-BOX).

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 marca 2023 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy preferencyjnego opodatkowania dochodów generowanych przez prawa własności intelektualnej. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 25 kwietnia 2023 r. (data wpływu 2 maja 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

1.Profil Wnioskodawcy

Wnioskodawca od 15 marca 2021 r. prowadzi jako osoba fizyczna działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, której podstawowym przedmiotem jest działalność związana z wytwarzaniem oprogramowania (PKD 62.01.Z). Wnioskodawca posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczony obowiązek podatkowy w świetle art. 3 ust. 1 oraz ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej w skrócie: „u.p.d.o.f.”) i rozlicza się według stawki liniowej 19% na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zakład w rozumieniu art. 5a pkt 22 u.p.d.o.f. W szczególności Wnioskodawca nie posiada za granicą żadnej stałej placówki, ani wyznaczonej osoby działającej w jego imieniu i na jego rzecz za granicą. Wszystkie przychody w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca uzyskuje w Polsce. Wnioskodawca nie posiada statusu centrum badawczo-rozwojowego określonego w ustawie z dnia 30 maja 2008 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1402 z późn. zm.).

2.Kontrakty, kontrahenci i model współpracy

W okresie obowiązywania przepisów dot. ulgi IP Box (regulowanej przepisami art. 30ca i 30cb ustawy z 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) Wnioskodawca współpracował z następującymi podmiotami:

a)X – spółki zarejestrowanej według prawa stanu Kalifornia (USA) przez Kalifornijskiego Sekretarza Stanu pod numerem ... z siedzibą rejestrową (Principal Address) pod adresem: (...), Stany Zjednoczone, zwanej dalej w skrócie „Kontrahentem I” – na podstawie pisemnej umowy obowiązującej od 15 marca 2021 roku, która została rozwiązana 27 listopada 2022 roku.

b)Y – spółki kapitałowej zarejestrowanej przez Kalifornijskiego Sekretarza Stanu pod numerem … z siedzibą rejestrową (Principal Address) pod adresem: (...), Stany Zjednoczone, zwanej dalej w skrócie „Kontrahentem II” – na podstawie pisemnej umowy obowiązującej od 28 listopada 2022 roku.

Wnioskodawca nie wyklucza współpracy z Kontrahentem II (na zasadach opisanych w niniejszym wniosku) w kolejnych miesiącach/latach, zatem w tym kontekście przedstawiony opis dotyczy zagadnienia rozstrzyganego zarówno na gruncie zaistniałego stanu faktycznego, jak i zdarzenia przyszłego.

Zakres przedmiotowy wymienionych wyżej umów, obejmuje tworzenie oprogramowania komputerowego. Dla ułatwienia czytelności, ilekroć w dalszej części wniosku mowa będzie o „umowach”, należy przez to rozumieć łącznie zawarte umowy z ww. Kontrahentami. Umowy określają ramowe zasady i warunki świadczenia przez Wnioskodawcę usług programistycznych, natomiast ich dokładny zakres jest każdorazowo ustalany na podstawie składanych zleceń cząstkowych, czyli powierzonych w jakiejkolwiek formie (np. za pośrednictwem platformy do zarządzania projektem, ustnie lub poprzez e-mail) prac programistycznych do wykonania. Precyzując, zamówienia cząstkowe przedstawiają specyfikację wymagań, definiując potrzeby biznesowe, które oprogramowanie (lub jego komponent, funkcjonalność) ma zaspokajać. Specyfikacja obejmuje zarówno wymagania funkcjonalne, opisujące wizję programu, modułu, jego funkcje, sposoby korzystania itp., jak również wymagania techniczne, zawierające przykładowo opis środowiska, w którym system będzie pracował (np. system operacyjny stacji roboczych przyszłych użytkowników).

Wnioskodawca zaznaczył, że jako programista wysoce wyspecjalizowany w konkretnych dziedzinach (machine learning), nie tworzy programów komputerowych, aplikacji w potocznym rozumieniu. Nie komercjalizuje ich również na masową skalę. Efektem prac Wnioskodawcy są zindywidualizowane programy komputerowe dedykowane wyłącznie rozbudowanym systemom/aplikacjom jego Kontrahentów lub ich dalszych klientów (dalej jako „programy nadrzędne”), nad którymi niejednokrotnie pracuje wielu innych podwykonawców. Nie może jednak umknąć uwadze, że owe programy nadrzędne, nad którymi pracują wieloosobowe zespoły developerskie nie mają budowy monolitycznej. Każda funkcjonalność, moduł czy inny, mniejszy element składający się na finalny produkt może być badany pod kątem uznania go za odrębny program komputerowy.

Zatem z perspektywy Kontrahenta, prace wykonywane przez Wnioskodawcę prowadzą od pewnego etapu do rozwijania istniejącego już oprogramowania nadrzędnego, np. o nowe lub ulepszone funkcjonalności. W tym miejscu Wnioskodawca zaznacza jednak, że rozwijanie programu nadrzędnego polega na tworzeniu przez niego od zera utworów (wyrażonych w postaci kodu napisanego w języku programowania), podlegających ochronie na mocy art. 74 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych stanowiących programy komputerowe, a następnie implementowaniu tych utworów do istniejącego już kodu programu nadrzędnego. Implementacja utworu polega przede wszystkim na dodawaniu lub nadpisywania części (linijek) kodu źródłowego do oprogramowania. W wyniku implementacji wytworzonych przez Wnioskodawcę utworów rozwijane oprogramowanie nadrzędne jest optymalizowane lub wyposażane w nowe, ulepszone, bądź też kolejne funkcjonalności. Trzeba wyjaśnić, że oprogramowanie nadrzędne, nad którym pracuje Wnioskodawca, tworzone jest na zasadach i wzorcach programowania obiektowego oraz na praktykach zwinnego wytwarzania oprogramowania. Finalny produkt jest zatem połączeniem wielu podprogramów, w tym m.in. wytwarzanych przez Wnioskodawcę, z których każdy wykonuje określoną funkcję.

Tworząc oprogramowanie Wnioskodawca nie pracuje pod kierownictwem żadnego z ww. Kontrahentów, tudzież jego klienta lub innej osoby trzeciej, ani w wyznaczonym przez nich czasie i miejscu, chyba że specyfika usług wyjątkowo wymaga ich wykonania w siedzibie firmy. Wnioskodawca wykonuje prace programistyczne zdalnie, w różnych miejscach oraz czasie, nie jest związany sztywnymi godzinami pracy. Wnioskodawca ponosi pełną odpowiedzialność za rezultat prac oraz wykonanie umowy. Sposób wykonywania czynności oraz użyte rozwiązania są wyborem Wnioskodawcy. Ponadto, w związku z nienależytym wykonaniem umowy, druga strona ma prawo wystąpić do Wnioskodawcy z roszczeniem regresowym. Należy podkreślić, że w związku z tak wykonywaną działalnością Wnioskodawca ponosi ryzyko gospodarcze, zarówno w kontekście odpowiedzialności za jakość i ewentualne wady świadczonych usług, jak i zmian kontrahentów, niepewności efektu i metod dojścia do umówionego rezultatu. W ekonomii definiuje się ryzyko jako możliwość wystąpienia wyników odmiennych od założonych celów. Zgodnie z tą definicją działalność Wnioskodawcy jest obarczona ryzykiem gospodarczym.

3.Charakterystyka oprogramowania tworzonego przez Wnioskodawcę

Działalność gospodarcza Wnioskodawcy związana jest z szeroko rozumianym programowaniem. Jej fundamentem jest rozwiązywanie problemów algorytmicznych, co polega na systematycznej pracy nad komputerowym rozwiązaniem problemu i obejmuje cały proces projektowania i otrzymania rozwiązania. Rozwiązania mają postać programów napisanych w wybranym języku programowania. Innymi słowy, oprogramowanie napisane przez Wnioskodawcę jest realizacją algorytmu. Algorytm programu komputerowego to element konstrukcyjny programu stanowiący zapis logicznie uporządkowanych działań (instrukcji), prowadzących do rozwiązania konkretnych problemów na podstawie ustalonej funkcjonalności programu, wypracowanej przy pomocy funkcjonujących w teorii pojęć i reguł ogólnych. Powszechnie przyjmuje się, że algorytm jest opisem krok po kroku rozwiązania postawionego problemu lub sposobu osiągnięcia jakiegoś celu. Celem nadrzędnym tej metodologii jest otrzymanie „dobrego” rozwiązania, czyli takiego, które jest:

–zrozumiałe dla każdego, kto zna dziedzinę rozwiązywanego problemu i użyte narzędzia komputerowe,

–poprawne, czyli spełnia specyfikację problemu, a więc dokładny opis problemu,

–efektywne, czyli niepotrzebnie nie marnuje zasobów komputerowych, czasu i pamięci.

Ta metoda składa się z następujących sześciu etapów:

a)opis i analiza sytuacji problemowej; na podstawie opisu i analizy sytuacji problemowej należy w pełni zrozumieć, na czym polega problem, jakie są dane dla problemu i jakich oczekujemy wyników, oraz jakie są możliwe ograniczenia;

b)sporządzenie specyfikacji problemu, czyli dokładnego opisu problemu na podstawie rezultatów etapu 1; specyfikacja problemu zawiera:

–opis danych,

–opis wyników,

–opis relacji (powiązań, zależności) między danymi i wynikami;

specyfikacja jest wykorzystana w następnym etapie jako specyfikacja tworzonego rozwiązania (np. programu);

c)zaprojektowanie rozwiązania; dla sporządzonej na poprzednim etapie specyfikacji problemu, jest projektowane rozwiązanie komputerowe (np. program), czyli wybierany odpowiedni algorytm i dobierane do niego struktury danych; wybierane jest także środowisko komputerowe (np. język programowania), w którym będzie realizowane rozwiązanie na komputerze;

d)komputerowa realizacja rozwiązania; dla projektu rozwiązania, opracowanego na poprzednim etapie, buduje się kompletne rozwiązanie komputerowe, np. w postaci programu w wybranym języku programowania; następnie testowana jest poprawność rozwiązania komputerowego i badana jego efektywność działania na różnych danych;

e)testowanie rozwiązania; ten etap jest poświęcony na systematyczną weryfikację poprawności rozwiązania i testowanie jego własności, w tym zgodności ze specyfikacją;

f)prezentacja rozwiązania.

Współpracując z przedstawionymi Kontrahentami, opierając się na wyżej opisanym podejściu algorytmicznym, Wnioskodawca dotychczas projektował i wytwarzał (programował) kolejne elementy większych systemów/aplikacji programów nadrzędnych. Rozwój programów nadrzędnych Kontrahentów (lub ich klientów) odbywa się według nowoczesnych metodyk, opartych na modelu przyrostowo-iteracyjnym. Cykliczne wydawanie przyrostów można porównać do układanki z klocków. Dokładane są kolejne elementy, które z czasem tworzą finalny produkt np. aplikację w wersji, którą widzi w oknie przeglądarki internetowej ostateczny użytkownik. Jednak każde wykonane przez Wnioskodawcę zlecenie cząstkowe skutkowało wytworzeniem jakiegoś elementu programu nadrzędnego – fragmentu kodu o określonej funkcjonalności, który również stanowi program komputerowy podlegający ochronie prawno-autorskiej (jako podprogram). W ten sposób partie kodu wytwarzanego przez Wnioskodawcę, w zależności od powierzonego zadania, składają się na pewne komponenty, moduły, dodające określone funkcjonalności w końcowym produkcie informatycznym. Tytułem przykładu, Wnioskodawca wyszczególnia poniżej stworzone przez siebie programy komputerowe dedykowane ww. programom nadrzędnym.

W pierwszym okresie współpracy prace prowadzone były dla innego klienta docelowego (Kontrahent I działał jako pośrednik, delegując w ramach zawartej umowy Wnioskodawcę do prac nad programem nadrzędnym swojego klienta). Ten projekt składał się z głównego modułu napisanego w języku Python, który zarządzał wykonaniem procesów oraz zapytań/kwerend (…).

Baza (…) jest rozwiązaniem stosunkowo nowym ((...)), co oznacza, że nie istnieje wiele ogólnie znanych rozwiązań typowych problemów czy dobrych praktyk, tak jak np. dla baz relacyjnych istniejących już od kilkudziesięciu lat. W konsekwencji, nawet relatywnie typowe zastosowania biznesowe wymagają stworzenia nowych rozwiązań od podstaw.

Celem systemu jest (…). Wnioskodawca jest twórcą szeregu modułów (tj. programów komputerowych dedykowanych ww. programowi nadrzędnemu) wprowadzających nowe funkcjonalności do tego systemu:

a)prototyp (proof-of-concept) generowania tzw. (…), w języku Python;

b)rozwiązanie służące (…);

c)rozwiązanie służące (…);

d)(…);

e)(…);

f)analityka powiązań (…);

g)usprawnienie wprowadzające dodatkową warstwę autoryzacji, zwiększające bezpieczeństwo całego systemu;

h)rozwiązanie, (…).

W kolejnym, obecnie trwającym okresie współpracy, Wnioskodawca prowadzi prace bezpośrednio dla Kontrahenta. Platforma oferowana przez Kontrahenta II (wydzielonej spółki, powstałej w ramach restrukturyzacji X umożliwia sklepom internetowym (…). Wnioskodawca jest autorem zarówno bazowej technologii opartej na uczeniu maszynowym (opisanej w punkcie pierwszym), jak i szeregu modułów wprowadzających nowe funkcjonalności do tego systemu, jak również kilku prototypów (proof-of- concept):

a)wybór odpowiedniego modelu machinę learningowego wraz ze stworzeniem procedury/przepływu (pipeline) przeprocesowania danych wejściowych, uczenia tego modelu oraz ewaluacji jego wyników; to rozwiązanie jest używane do identyfikacji konkurentów i śledzenia ich asortymentu; napisany w języku Python oraz przy pomocy dodatkowych bibliotek uczenia maszynowego/przetwarzania języka naturalnego;

b)szereg usprawnień modelu bądź procedury/przepływu (pipeline) w celu poprawienia precyzji i/lub czułości modelu;

c)rozwiązanie wykorzystujące narzędzia do zarządzania przepływami pracy w chmurze (…);

d)prototyp (proof-of-concept) algorytmu służącego do (…),

e)modyfikacja modelu i przepływu (pipeline) z punktu 1 do celów (…);

f)modyfikacja procedury/przepływu (pipeline) uczenia maszynowego zgodnie ze wzorcem (…);

g)rozszerzenie procedury/przepływu (pipeline) uczenia maszynowego (…);

h)prototyp algorytmu dokonującego analizy (…).

Ilekroć w dalszej części niniejszego wniosku będzie mowa o oprogramowaniu komputerowym, programach komputerowych, należy przez to rozumieć opisane wyżej szczegółowo efekty prac Wnioskodawcy. Stanowią one koncepcyjne dobra niematerialne – oprogramowanie komputerowe uzewnętrznione w postaci kodu napisanego w określonych językach programowania. Kody wytworzone przez Wnioskodawcę i implementowane do istniejącego oprogramowania nadrzędnego stanowią logicznie uporządkowany ciąg instrukcji, przeznaczony do uzyskania za pośrednictwem sprzętu komputerowego wyniku pożądanego przez zleceniodawcę. Praca Wnioskodawcy przy pisaniu kodu nie miała charakteru odtwórczego i nie polegała na powielaniu w jego linijkach standardowych rozwiązań problemów. Oprogramowanie wytwarzane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej bezpośrednio działalności gospodarczej jest rezultatem jego własnej, indywidualnej, twórczej działalności intelektualnej, a w konsekwencji stanowi utwory podlegające ochronie na podstawie art. 74 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (dalej: Dz. U. z 2018 r. poz. 1191 z późn. zm., dalej zwana „ustawa o PAIPP”). W zakresie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca wyjaśnia, iż planuje kontynuować współpracę z Kontrahentem II na dotychczasowych zasadach, według analogicznego procesu twórczego (opisanego w dalszej części wniosku), a efektem jego prac również będą programy komputerowe podlegające ochronie na podstawie art. 74 ustawy o PAIPP.

4.Proces twórczy

Wytwarzane przez Wnioskodawcę oprogramowanie opiera się na indywidualnych, autorskich pomysłach i obejmuje m.in. zbudowanie modelu i zaprojektowanie algorytmu, czynność programowania (tworzenia kodu źródłowego, będącego realizacją algorytmu) oraz weryfikację, modyfikację i udoskonalanie dostępnych rozwiązań programistycznych.

Na potrzeby stworzenie autorskich programów komputerowych, dedykowanych ww. programom nadrzędnym Wnioskodawca inicjował i realizował w ramach prowadzonej bezpośrednio przez siebie działalności gospodarczej prace rozwojowe, o których mowa w art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce. Działania te prowadzone są każdorazowo w sposób ułożony, metodyczny, czego wymaga specyfika tworzenia programu komputerowego, tj. określenie celu jaki ma on spełniać, ustalenia sposobu dojścia do danego celu (dobór odpowiednich rozwiązań programistycznych oraz technologii), zaplanowanie prac, weryfikacja, zakończenie.

W tym miejscu podkreślić trzeba, że Wnioskodawca rozwijał swoją wiedzę i umiejętności w zakresie programowania, poznając i wykorzystując najnowsze technologie. Tworzenie nowego oprogramowania lub ulepszanie istniejącego produktu o nową funkcjonalność (wymagającego również stworzenia w tym zakresie nowego kodu źródłowego) odbywało się według przedstawionego wyżej podejścia do rozwiązywania problemów algorytmicznych i standardowo w najszerszym zakresie składa się z niżej przedstawionych etapów.

a)Etap wstępny – obejmuje konsultacje z Kontrahentem, dotyczące celów jakie mają być osiągnięte w projekcie, poznanie wizji produktu (lub jego komponentu, modułu). Podczas konsultacji przedstawiane są oczekiwania co do parametrów i funkcjonalności oprogramowania (tzw. specyfikacja biznesowa), zasobów jakie mogą zostać udostępnione Wnioskodawcy, w tym celu oraz czasu, w jakim projekt ma zostać zrealizowany; na podstawie tych informacji oraz własnej wiedzy i doświadczenia, Wnioskodawca wstępnie analizował możliwość zrealizowania projektu, czyli stworzenia nowego oprogramowania, przy użyciu określonych zasobów. Wnioskodawca nie dysponował standardowo gotowymi rozwiązaniami informatycznymi pozwalającymi na realizację zamówienia. Nie dysponował np. gotowym algorytmem wyrażonym w postaci kodu, spełniającym oczekiwania ostatecznego odbiorcy (kod źródłowy musi zostać napisany od samego początku). Uzyskanie produktu informatycznego o pożądanych właściwościach uzależnione było od szeregu czynników. W trakcie tego etapu dochodziło do ustalenia poziomu niepewności co do możliwości realizacji zamówienia przy użyciu określonych zasobów, tj. Wnioskodawca oceniał jakie jest ryzyko niepowodzenia zamówienia;

b)Etap tworzenia oprogramowania – obejmuje on wszelkie czynności faktyczne podejmowane przez Wnioskodawcę w celu realizacji zamówienia, tj. zaprojektowanie i napisanie algorytmu w języku programowania, co prowadziło do stworzenia nowego produktu lub ulepszenia, rozwinięcia jego dotychczasowej wersji o nowe zastosowania (nową funkcjonalność); proces tworzenia na tym etapie najczęściej dzieli się na mniejsze cykle wydawnicze, po których następuje prezentacja wytworzonej części oprogramowania; nie są to w żadnym wypadku czynności odtwórcze. Wnioskodawca staje na tym etapie wobec konieczności wyboru jednego spośród alternatywnych algorytmów, określania wartości różnorodnych parametrów lub samodzielnego precyzowania pewnych szczegółów implementowanych operacji; ten etap wymaga od Wnioskodawcy podjęcia największego wysiłku intelektualnego;

c)Etap końcowy – obejmuje on zamknięcie zamówienia i podsumowanie wyników prac danego cyklu wydawniczego lub całego projektu; w trakcie tego etapu dochodzi do akceptacji bądź odrzucenia wyników pracy Wnioskodawcy lub ogłoszenie, że przy danym stanie zasobów nie jest możliwe stworzenie programu odpowiadającego specyfikacji biznesowej lub dokonanie ulepszeń, czy rozbudowy systemu o nową funkcjonalność zgodnie z oczekiwaniami; w przypadku niemożności zrealizowania zamówienia zgodnie z oczekiwaniami, rozpatrywane jest ewentualne zwiększenia zasobów do realizacji zadania lub zmiana charakteru wykorzystanych zasobów lub też zmniejszenie oczekiwań w stosunku do oprogramowania, które ma zostać wytworzone; wytwarzanie oprogramowania to złożony proces, który ma na celu dostarczenie produktu w pełni zgodnego z oczekiwaniami danego Kontrahenta; działalność Wnioskodawcy, w zależności od realizowanych projektów, mogła i może pokrywać wszystkie etapy tego procesu, począwszy od analizy i zdefiniowania wymagań, przez zaprojektowanie rozwiązania, jego wykonanie, testowanie, wdrożenie, szkolenia oraz dalszy rozwój; podstawowym wyzwaniem jest zrozumienie potrzeb ostatecznego użytkownika programu, a więc określenie celu jaki ma spełniać np. dedykowana funkcjonalność/moduł; dopiero w oparciu o tę wiedzę Wnioskodawca ustala sposób dojścia do zdefiniowanego celu, dobierając odpowiednie rozwiązania programistyczne oraz technologie.

Na potrzeby niniejszego wniosku, Wnioskodawca oświadcza, że tworzenie przez niego oprogramowania opiera się każdorazowo o dostępną aktualnie (tj. w momencie realizacji zlecenia Kontrahenta) wiedzę w dziedzinie technologii informacyjnych (IT) oraz w dziedzinie, której oprogramowanie ma służyć, a także o umiejętności Wnioskodawcy jako programisty. Z kolei projektowane i tworzone produkty (oprogramowanie komputerowe) stanowiły/stanowią produkty nowe lub ulepszone funkcjonalnie w stosunku do tych dotychczas tworzonych przez Wnioskodawcę. Proces tworzenia oprogramowania wymaga ciągłego rozwoju, poszerzenia i aktualizowania wiedzy programistycznej, jak również z dziedziny, w której to oprogramowanie ma być wykorzystywane. Niejednokrotnie Wnioskodawca w tym celu sięga do fachowej literatury, szkoleń oraz fachowych publikacji.

Czynności projektowania i tworzenia oprogramowania nie mają charakteru rutynowych lub okresowych zmian, lecz stanowią systematyczny rozwój konkretnego produktu (poczynając od jego tworzenia). Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności nabywa, łączy, kształtuje i wykorzystuje dostępną aktualnie wiedzę i umiejętności, w tym zwłaszcza z zakresu narzędzi informatycznych, oprogramowania, technologii w celu tworzenia nowych zastosowań (nowych lub ulepszonych produktów cyfrowych – programów komputerowych). W każdym przypadku Wnioskodawca wnosi swój indywidualny i twórczy wkład, wykorzystując najnowsze technologie informatyczne z zakresu wytwarzania oprogramowania. Produkty informatyczne stworzone przez Wnioskodawcę mają charakter indywidualny i są utrwalone w postaci kodu w języku programowania.

5.Ustalenie przychodu z potencjalnie rozpatrywanych jako „kwalifikowane” praw własności intelektualnej

Przedmiotem wszystkich umów, o których mowa w niniejszym wniosku jest tworzenie oprogramowania komputerowego– usługi programistyczne. Z uwagi na fakt, iż oprogramowanie powstaje według metodyk zwinnych, nie są to typowe umowy o dzieło. Metodyki zwinne skupiają się na elastycznym podejściu i iteracyjnej realizacji projektu. Zakładają, że nie wszystko można przewidzieć i zaplanować, dla stron umowy istotniejsze jest reagowanie na zmiany niż trzymanie się z góry ustalonego, sztywnego planu. Na etapie zawierania umowy znana jest co najwyżej wizja programów, których dostarczenia oczekuje Kontrahent Wnioskodawcy. Wizja ewoluuje w trakcie wszystkich etapów realizacji. W praktyce często polega to na tym, że Kontrahent zmienia zdanie co do swoich oczekiwań, a Wnioskodawca musi jak najszybciej dopasować się do nowych wymagań w zakresie tworzonego oprogramowania. W związku z powyższym, w momencie podpisywania ramowej umowy nie jest możliwe precyzyjne określenie rezultatu, opisanie w szczegółowy sposób, do stworzenia jakiego/jakich dzieł zobowiązuje się Wnioskodawca. Dzieła, czyli powstałe programy komputerowe identyfikowane są w toku realizacji danej umowy. Niemniej, ramowa umowa każdorazowo zobowiązuje Wnioskodawcę do przeniesienia autorskich praw majątkowych do wytworzonego oprogramowania na wskazanych polach eksploatacji w ramach należnego wynagrodzenia. Tyczy się to wszystkich rozpatrywanych niniejszym wnioskiem umów. Co więcej, na okoliczność przekazania poszczególnych programów komputerowych sporządzane są w formie pisemnej protokoły, zawierające wszystkie essentialia negotii umowy o przeniesienie autorskich praw majątkowych. Wynagrodzenie wypłacane jest w cyklach miesięcznych, na podstawie wystawianej przez Wnioskodawcę faktury VAT.

Kontrahenci uzgadniają z Wnioskodawcą dokładaną kwotę wynagrodzenia za przeniesienia autorskich praw majątkowych do danego programu komputerowego, wyodrębniając ją od pozostałych składników wynagrodzenia i tę wartość Wnioskodawca przenosi do prowadzonej odrębnie od podatkowej księgi przychodów i rozchodów ewidencji, o której mowa w art. 30cb u.p.d.o.f. – jako przychód z prawa autorskiego do danego programu (który w ocenie Wnioskodawcy zyskuje przymiot „kwalifikowanego” prawa własności intelektualnej).

6.Ewidencja

Dla celów ewidencyjnych, począwszy od marca 2021 r. Wnioskodawca monitoruje efekty prowadzonej przez siebie działalności rozwojowej i wyodrębnia prawa autorskie do programów komputerowych, wytworzonych i zbytych w ramach umów zawartych ze wskazanymi Kontrahentami. Wnioskodawca prowadzi na bieżąco ewidencję, odrębną od podatkowej księgi przychodów i rozchodów, zapewniającą ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodu z praw autorskich do tego oprogramowania. Ewidencja zawiera wszystkie informacje, o których mowa w art. 30cb u.p.d.o.f., w tym również wyodrębnia koszty, o których mowa w art. 30ca ust. 4. Wnioskodawca podkreśla, że analizuje również wydatki ponoszone przez siebie w ramach podjętych projektów badawczo-rozwojowych i alokuje je pod odpowiednie litery tzw. wskaźnika nexus.

Sprawny przebieg procesu twórczego oprogramowania wytwarzanego w ramach zawartych umów nie byłby możliwy bez bieżącej komunikacji z Kontrahentem. Na potrzeby utrzymania kontaktu, jak również w celu zapewnienia sobie routera do prac w miejscach pozbawionych stałego łącza z internetem Wnioskodawca zakupił telefon komórkowy (smartfon wyposażony w funkcję udostępniania sieci jako router bezprzewodowy). Koszt jego zakupu został rozpoznany jako koszt podatkowy w rozumieniu art. 22 u.p.d.o.f., gdyż jego poniesienie miało na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej. Wnioskodawca podkreśla jednocześnie, że bez poniesienia tego wydatku nie mógłby prowadzić efektywnie prac nad oprogramowaniem. Telefon jest bowiem używany również do monitorowania stanu przepływów (pipeline) machine learningowych, gdy Wnioskodawca jest z dala od komputera. Specyfika prac wymaga takiego monitoringu w dłuższych przedziałach czasu. W razie wystąpienia błędu, konieczna jest szybka interwencja. Przenośne urządzenie każdorazowo komunikuje wystąpienie błędu i pozwala na szybką reakcję, niezależnie od miejsca, w jakim Wnioskodawca aktualnie przebywa.

Przepływy machine learningowe można scharakteryzować również jako eksperymenty, tzn. Wnioskodawca zmienia coś w zastosowanym modelu/algorytmie i po przeprowadzeniu takiego przepływu sprawdza, czy dało to poprawę skuteczności modelu. W związku z tym możliwość efektywnego monitorowania tych eksperymentów i jak najszybszego uzyskiwania wyników jest bardzo istotna dla prowadzenia prac rozwojowych nad oprogramowaniem.

Dodatkowo, smartfon jest konieczny do logowania (ang. 2-factor authentication, w skrócie 2FA – uwierzytelnienie dwuskładnikowe) do wielu systemów Kontrahenta, na potrzeby których Wnioskodawca wytwarza swoje programy komputerowe. Ze względu na procedury bezpieczeństwa, współpraca nie mogłaby się odbywać bez uwierzytelnienia 2FA, co z kolei wymaga użycia dodatkowego urządzenia, jakim jest smartfon. Uwierzytelnianie dwuskładnikowe (2FA) to proces bezpieczeństwa, który weryfikuje użytkowników za pomocą dwóch różnych form identyfikacji. Najprościej ujmując, polega to na tym, że usługa prosi o podanie „drugiego składnika”, do którego ma dostęp tylko Wnioskodawca. Może to być kod wysyłany SMS-em lub utworzony przez aplikację zainstalowaną na urządzeniu mobilnym

7.Podsumowanie

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Wnioskodawca chciałby skorzystać z przewidzianej w art. 30ca u.p.d.o.f. preferencji IP Box w rozliczeniu podatku dochodowego od osób fizycznych za rok podatkowy 2021, 2022 i najprawdopodobniej również w kolejnych latach w zakresie dochodów, na które składa się wynagrodzenie uzyskiwane w wyniku wykonywania umów zawartych z przedstawionymi Kontrahentami.

Uzupełnienie wniosku

Wnioskodawca potwierdził, że:

–jego działalność jest działalnością twórczą, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań;

–efekty jego prac, powstałe wskutek rozwijania programów nadrzędnych, każdorazowo stanowią odrębne programy komputerowe, podlegające ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Wnioskodawca dodatkowo wyjaśnił że rozpatrywany koszt zakupu urządzenia mobilnego nie dotyczy nabycia środka trwałego (urządzenie nie jest środkiem trwałym, nie podlega amortyzacji podatkowej).

Pytania

1.Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Wnioskodawca ma prawo, zgodnie z art. 30ca ust. 1 u.p.d.o.f., zastosować 5% stawkę opodatkowania wobec dochodów uzyskanych począwszy od 2021 roku w ramach przedstawionych umów, w zakresie w jakim dochód ten został osiągnięty z tytułu odpłatnego przeniesienia na Kontrahentów autorskich praw majątkowych do wytworzonego przez Wnioskodawcę oprogramowania?

2.Czy poniesiony przez Wnioskodawcę koszt zakupu urządzenia mobilnego (smartfona) stanowi koszt, o którym mowa w lit. a wzoru z art. 30ca ust. 4 u.p.d.o.f., tj. koszt poniesiony na prowadzoną bezpośrednio przez podatnika działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej?

Pana stanowisko w sprawie

Ad. 1

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zgodnie z art. 30ca ust. 1 u.p.d.o.f. ma prawo zastosować 5% stawkę opodatkowania wobec dochodów uzyskanych począwszy od 2021 r. w ramach przedstawionych umów, w zakresie w jakim dochód ten został osiągnięty z tytułu odpłatnego przeniesienia na wskazanych Kontrahentów autorskich praw majątkowych do wytworzonego przez Wnioskodawcę oprogramowania.

Powyższa ocena wynika z faktu, iż prawo autorskie do oprogramowania komputerowego lub jego części wytwarzanych samodzielnie przez Wnioskodawcę (oprogramowanie) w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej jest kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, w rozumieniu art. 30ca ust. 2 u.p.d.o.f. Jak natomiast wynika z art. 30ca ust. 1 u.p.d.o.f. podatek od osiągniętego przez podatnika w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej (kwalifikowanych IP) wynosi 5% podstawy opodatkowania.

Artykuł 30ca ust. 2 u.p.d.o.f. zawiera zamknięty katalog praw własności intelektualnych, z których dochód może zostać objęty preferencyjną stawką opodatkowania. Autorskie prawo do programu komputerowego stanowi jedno z praw własności intelektualnych wskazanych w tym artykule w ust. 2 pkt 8. Przy czym, by można było mówić o „kwalifikowanym” prawie własności intelektualnej przepis ten wymaga również by spełnione zostały dwa kryteria:

1.przedmiot ochrony jest wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej, oraz

2.prawo własności intelektualnej podlega ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska.

Autorskie prawo do programu komputerowego objęte jest ochroną na mocy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1231 z późn. zm., dalej w skrócie: ustawa o PAIPP). Zgodnie z art. 74 ust. 1 powołanej ustawy programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, z kolei ust. 2 stanowi, że ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, nie podlegają ochronie.

Polski prawodawca nie zdefiniował w żadnym obowiązującym akcie prawnym pojęcia programu komputerowego, zatem w tym zakresie pozostaje odwołać się do dorobku doktryny i orzecznictwa. W piśmiennictwie podnosi się, że przez program komputerowy należy rozumieć zestaw instrukcji (poleceń rozkazów) adresowanych do komputera, których wykonanie przez komputer prowadzi do uzyskania określonych wyników. Podkreśla się przy tym, że nawet dokumentacja projektowa, sporządzona w języku naturalnym, może stanowić formę wyrażenia programu komputerowego, tak samo jak jego kod źródłowy (ang. source codę), czy kod wynikowy (ang. object code) (D. Flisiak (red.), Prawo autorskie i prawa pokrewne, Warszawa 2015).

Program podlegający ochronie prawnoautorskiej musi cechować się indywidualnością i stanowić utwór oryginalny, będący wytworem procesu intelektualnego programisty i jego zdolności kreacyjnych, wynikać z działalności twórczej. Oryginalność najczęściej jest utożsamiana z cechą działalności twórczej. Działalność twórcza stanowi przejaw takiego działania, które choćby w minimalnym stopniu odróżnia się od innych rezultatów takiego samego działania, a zatem posiada cechę nowości, której stopień jednakże nie ma znaczenia. Powinna to jednak być nowość obiektywna, z którą mamy do czynienia, gdy utwór różni się od dóbr niematerialnych, będących częścią dorobku kulturalnego, nie zaś nowość w sensie subiektywnym, zasadzająca się na przekonaniu autora o nowości własnego dzieła (A. Niewęgłowski, M. Późniak-Niedzielska, w: System prawa prywatnego, red. Z. Radwański, t. 13: Prawo autorskie, red. J. Barta, Warszawa 2013, s. 9-11). Treść programu komputerowego nie może mieć jedynie charakteru pracy odtwórczej, polegającej na powielaniu w linijkach programu standardowych rozwiązań problemów. Ponadto, program komputerowy, aby spełniać cechy utworu chronionego prawem autorskim, powinien być również ustalony. Ustalenie programu komputerowego polega na jego uzewnętrznieniu w jakiejkolwiek postaci umożliwiającej jego percepcję przez osoby inne niż twórca (J. Barta, M. Czajkowska-Dąbrowska, Z. Ćwiąkalski, R. Markiewicz, E. Trapie, Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Komentarz, Warszawa 2001, s. 74; J. Sieńczyło-Chlabicz, Prawo własności intelektualnej, Warszawa 2013, s. 46).

Jak wskazano w pkt 89 Objaśnień podatkowych Ministra Finansów z dnia 15 lipca 2019 r. dotyczących preferencyjnego opodatkowania dochodów wytwarzanych przez prawa własności intelektualnej IP BOX (dalej Objaśnienia): pojęcie „program komputerowy” nie powinno być rozumiane wąsko lecz szeroko (...) Holistycznie i funkcjonalnie, program komputerowy obejmuje więc jego funkcjonalne części składowe, takie jak: kod źródłowy, opis procedur operacyjnych, zestawienie danych w informacjach konwersacyjnych i dialogowych oraz kod wynikowy i interfejs. Z kolei w pkt 82 Objaśnień wyjaśniono, iż: „ze względu na bardzo ograniczone źródła interpretacji wobec programu komputerowego w stricte polskich aktach prawnych oraz polskiej literaturze na potrzeby preferencji IP Box warto także odnieść się do właściwych dla omawianego zagadnienia źródeł wywodzących się od organizacji ponadnarodowych i międzynarodowych, do których przynależy Polska, w szczególności Unii Europejskiej oraz OECD.

Z związku z powyższym oraz z uwagi na harmonizację przesłanek ochrony programów komputerowych w Dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/24/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie ochrony prawnej programów komputerowych (dalej: Dyrektywa 2009/24/WE) i nakaz proeuropejskiej interpretacji polskiego prawa trzeba w tym miejscu uwzględniać wnioski wynikające z prawa unijnego oraz dorobek Trybunału Sprawiedliwości UE. Zgodnie z punktem 7 preambuły Dyrektywy 2009/24/WE pojęcie „program komputerowy” obejmuje program w jakiejkolwiek formie, a także przygotowawcze prace projektowe prowadzące do rozwoju programu komputerowego, z zastrzeżeniem, że charakter prac przygotowawczych jest taki, iż program komputerowy może korzystać z nich na późniejszym etapie.

Jak natomiast stanowi przytoczony wyżej art. 74 ust. 2 polskiej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, ochrona programów komputerowych „obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia”. Zwrot „forma wyrażenia” odzwierciedla terminologię przyjętą w polskiej wersji językowej dyrektywy 2009/24/WE. Przez „formę wyrażenia” programu należy rozumieć każdy obiektywnie postrzegalny sposób zapisu poleceń adresowanych do komputera. Jak wyjaśnił TSUE na gruncie dyrektywy 2009/24/WE, „formą wyrażenia” może być wyłącznie taka postać programu, która umożliwia albo reprodukcję „działającego” programu, albo uzyskanie tego programu w przyszłości. Przykładowo w wyroku z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie C-393/09 Bezpećnostni softwarova asociace - Svaz softwarove ochrany v. Ministerstvo kultury, TSUE wyjaśnił, iż termin „program komputerowy” obejmuje również przygotowawcze prace projektowe prowadzące do rozwoju programu komputerowego, z zastrzeżeniem, że charakter prac przygotowawczych musi pozwalać na stworzenie programu komputerowego na późniejszym etapie (zob. pkt 36 wyroku).

W orzecznictwie polskich sądów powszechnych podkreśla się, że ochrona prawno-autorska uaktywnia się od momentu ustalenia czy dany produkt jest utworem w rozumieniu ustawy o PAIPP. Konsekwencją powyższych założeń jest fakt, iż cech utworu, a co za tym idzie ochrony prawno-autorskiej nie zostanie pozbawiony nawet taki program komputerowy, który nie stanowi produktu odrębnego i nie może być sprzedany oddzielnie od programów, którym służy. Specyfika dziedziny informatyki, jej dynamika rozwoju oraz złożoność poszczególnych elementów składających się na całość nie pozwala gratyfikować jedynie sztywno określonych, widocznych efektów pracy programisty bez wyraźnego polecenia takiego ich traktowania (por. wyrok Sąd Okręgowy w Łodzi z 26 marca 2014 r., sygn. IC 566/12).

W świetle powyższych konstrukcji prawnych, przewidzianych w polskiej ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, unijnej Dyrektywie 2009/24/WE oraz na gruncie doktryny i orzecznictwa, należy uznać, że efekty prac Wnioskodawcy, obejmujące algorytmy i kody źródłowe spełniają wszelkie przesłanki definicyjne programów komputerowych podlegających ochronie prawno-autorskiej. Nie ulega bowiem wątpliwości, że Wnioskodawca pisząc kod każdorazowo wytwarzał dobra niematerialne charakteryzujące się oryginalnością i indywidualnością. Podejmował wysiłek umysłowy o charakterze kreacyjnym. Ponadto, efekty prac Wnioskodawcy są uzewnętrzniane w postaci kodu napisanego w danym języku programowania.

Przedmiotem ochrony prawa autorskiego jest więc w niniejszym przypadku oprogramowanie komputerowe, które zostało wytworzone przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej przez niego działalności. Zdaniem Wnioskodawcy, jego działalność można zakwalifikować do działalności badawczo-rozwojowej.

Zgodnie z art. 5a pkt 38 u.p.d.o.f., działalność badawczo-rozwojowa oznacza działalność twórczą obejmującą badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Zgodnie z brzmieniem art. 5a pkt 39 u.p.d.o.f., badaniami naukowymi są:

1.badania podstawowe w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce – rozumiane jako prace empiryczne lub teoretyczne mające przede wszystkim na celu zdobywanie nowej wiedzy o podstawach zjawisk i obserwowanych faktów bez nastawienia na bezpośrednie zastosowanie komercyjne,

2.badania aplikacyjne w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. –Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce – rozumiane jako prace mające na celu zdobycie nowej wiedzy oraz umiejętności, nastawione na opracowywanie nowych produktów, procesów lub usług lub wprowadzanie do nich znaczących ulepszeń.

Natomiast, zgodnie z art. 5a pkt 40 u.p.d.o.f., pojęcie prace rozwojowe oznacza prace rozwojowe w rozumieniu art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, czyli działalność obejmującą nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń. Przytoczone wyżej przepisy wprowadzają kilka istotnych kryteriów, od których spełnienia uzależniona jest możliwość uznania określonych działań za działalność badawczo-rozwojową. Kryteria te powinny być spełnione łącznie, by konkretna działalność została zakwalifikowana do działalności badawczo- rozwojowej.

Zgodnie z tymi kryteriami, działalność badawczo-rozwojowa powinna:

1.obejmować badania naukowe lub prace rozwojowe,

2.mieć twórczy charakter,

3.być podejmowana w sposób systematyczny, oraz

4.być podejmowana w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Działalność podejmowana przez Wnioskodawcę polega na tworzeniu i rozwoju nowego oprogramowania komputerowego w odpowiedzi na zapotrzebowanie jego Kontrahentów lub ich klientów. Sprostanie wymogom zleceniodawców wymaga nieustannego pogłębiania wiedzy, rozwijania umiejętności w dziedzinie programowania oraz wykorzystania nowoczesnych narzędzi informatycznych. Wykorzystując te zasoby w praktyce Wnioskodawca podejmuje kreacyjny wysiłek intelektualny, którego efektem jest każdorazowo nowe lub ulepszone w skali jego przedsiębiorstwa, a nierzadko również w skali światowej, oprogramowanie komputerowe. Trzeba podkreślić, że nie były i nie będą to prace rutynowe, schematyczne. Wnioskodawca nie podejmował i nie będzie podejmować prac odtwórczych, polegających na powielaniu w linijkach kodu standardowych rozwiązań problemów. Miał i będzie mieć swobodę w wyborze określonych koncepcji.

Dlatego działania polegające na tworzeniu opisanego oprogramowania komputerowego stanowią prace rozwojowe w rozumieniu cytowanych wyżej przepisów prawa podatkowego i powiązanych z nim regulacji ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce. Polegają one bowiem na wykorzystaniu nowej i istniejącej wiedzy, tj. wiedzy i narzędzi programistycznych, ekonometrycznych, matematycznych i statystycznych, języków programowania, znanych algorytmów, do zaprojektowania nowych i ulepszonych rozwiązań, nieistniejących dotychczas na rynku, a będących odpowiedzią na zapotrzebowanie jego uczestników. Charakter pracy Wnioskodawcy w obszarze rozwoju i ulepszania algorytmów w swej naturze jest procesem twórczym, gdyż każde jego zadanie lub problem można rozwiązać na wiele różnych sposobów, przy wykorzystaniu wielu dostępnych narzędzi. Wybór, dostosowanie oraz ulepszenie już istniejących rozwiązań zależy tylko i wyłącznie od jego wiedzy, doświadczenia oraz wyobraźni.

Wnioskodawca działał/działa w sposób systematyczny, rozwiązując problemy algorytmiczne. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego odpowiadał/odpowiada m.in. za analizę wymagań (cele), zaprojektowanie rozwiązania oraz jego zbudowanie. Pracując każdorazowo nad danym programem Wnioskodawca rozwijał/rozwija specjalistyczną wiedzę oraz umiejętności w zaawansowanej dziedzinie algorytmiki, programowania, które może wykorzystać w ramach bieżących albo przyszłych projektów. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności nabywa, łączy, kształtuje i wykorzystuje dostępne aktualnie wiedzę i umiejętności, w tym między innymi z zakresu narzędzi informatycznych i oprogramowania, w celu tworzenia nowych zastosowań (nowych lub ulepszonych produktów, procesów lub usług) w postaci nowego oprogramowania. Działania Wnioskodawcy polegające na rozwijaniu i ulepszaniu oprogramowania, każdorazowo zmierzały do poprawy użyteczności oraz funkcjonalności tego oprogramowania. Uwzględniając powyższe, należy stwierdzić, że podejmowana przez Wnioskodawcę działalność polegająca na tworzeniu i ulepszaniu oprogramowania komputerowego stanowi działalność badawczo-rozwojową w rozumieniu art. 30ca ust. 2 w zw. z art. 5a pkt 38 u.p.d.o.f.

Wobec powyższego, autorskie prawo do oprogramowania komputerowego wytwarzanego i rozwijanego (ulepszane) przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej jest kwalifikowanym prawem własności intelektualnej w rozumieniu art. 30ca ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W opisie stanu faktycznego wskazano, iż Wnioskodawca realizując zobowiązania wynikające z zawartych umów otrzymywał/otrzymuje wynagrodzenie, na podstawie wystawianych przez siebie faktur VAT. Wnioskodawca jednocześnie przenosił/przenosi na swoich Kontrahentów autorskie prawa majątkowe do wytworzonego w toku świadczonych usług oprogramowania. Niewątpliwie Wnioskodawca otrzymywał i będzie otrzymywać wynagrodzenie, którym jest honorarium za przeniesienie autorskich praw majątkowych do wytworzonego przez siebie oprogramowania. Skoro przeniesienie własności tych praw następowało odpłatnie, to tym samym Wnioskodawca osiągał i będzie osiągać dochód ze sprzedaży autorskich praw majątkowych do programów komputerowych. Reasumując:

1.Wnioskodawca w ramach własnej działalności badawczo-rozwojowej wytwarzał/wytwarza kwalifikowane prawa własności intelektualnej w postaci autorskich praw do programów komputerowych, które podlegają ochronie według przepisów prawa polskiego,

2.Wnioskodawca osiągał/osiąga dochód ze sprzedaży tych kwalifikowanych praw własności intelektualnej,

3.Wnioskodawca prowadzi ewidencję, o której mowa w art. 30cb ust. 2 u.p.d.o.f.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, dochód uzyskiwany z odpłatnego zbycia kwalifikowanych praw własności intelektualnej, tj. majątkowych praw autorskich do programów komputerowych tworzonych przez niego w odpowiedzi na zapotrzebowanie Kontrahentów, z którymi Wnioskodawca zawarł przedstawione umowy, należy uznać za dochód z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej w rozumieniu art. 30ca ust. 7 pkt 2 u.p.d.o.f. To oznacza, że Wnioskodawca ma prawo wobec tych dochodów zastosować preferencyjną 5% stawką opodatkowania.

Ad. 2

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że koszt zakupu urządzenia mobilnego – smartfona, stanowi koszt, o którym mowa w lit. a wzoru z art. 30ca ust. 4 u.p.d.o.f., tj. koszty poniesione przez podatnika na prowadzoną bezpośrednio przez podatnika działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej.

Zgodnie z art. 30ca ust. 4 u.p.d.o.f. „wysokość kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej ustala się jako iloczyn dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej osiągniętego w roku podatkowym i wskaźnika obliczonego według wzoru: [(a+b) x 1,3]/ (a+b+c+d), w którym poszczególne litery oznaczają koszty faktycznie poniesione przez podatnika na:

a.prowadzoną bezpośrednio przez podatnika działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej,

b.nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu niepowiązanego,

c.nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu powiązanego,

d.nabycie przez podatnika kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.”

Zgodnie zaś z treścią art. 30ca ust. 5 u.p.d.o.f. „do kosztów, o których mowa w ust. 4, nie zalicza się kosztów, które nie są bezpośrednio związane z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, w szczególności odsetek, opłat finansowych oraz kosztów związanych z nieruchomościami”.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, koszt nabycia smartfona poniesiony był na etapie prac twórczych, prowadzonych na postawie umów, w ramach których Wnioskodawca – zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w odpowiedzi na pytanie nr 1 – uzyskiwał dochód ze sprzedaży kwalifikowanych praw własności intelektualnej. Wyjaśniono również, że proces tworzenia oprogramowania spełnia definicję działalności badawczo-rozwojowej.

Jednym z istotniejszych etapów tego procesu była analiza i zdefiniowania oczekiwań odbiorcy, finalnego użytkownika oprogramowania. Wymagało to ścisłej współpracy i bieżącej wymiany spostrzeżeń. To jeden z powodów, dla których Wnioskodawca wytwarzając oprogramowanie musiał utrzymać stały kontakt z Kontrahentem. Jak wyjaśniono, konieczne jest także stałe monitorowanie stanu przepływów (pipeline) machine learningowych, co nie byłoby możliwe, gdy Wnioskodawca jest z dala od komputera.

Nie może również umknąć uwadze, że systemy Kontrahenta przewidują logowanie z użyciem metod uwierzytelniania dwuskładnikowego (2FA), co z kolei wymaga „drugiego składnika” obsługiwanego przez smartfon.

Należy więc uznać, że poniesiony wydatek był nierozerwanie i funkcjonalnie związany z procesem twórczym, w wyniku którego powstawały kwalifikowane IP. Tym samym koszt zakupu smartfona należy uznać za koszt faktycznie poniesiony przez Wnioskodawcę na prowadzoną bezpośrednio przez niego działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, którego wartość alokowana jest do litery „a” wskaźnika nexus. Takie podejście znajduje uzasadnienie w Objaśnieniach podatkowych Ministerstwa Finansów z 15 lipca 2019 r., odwołujących się do Raportu OECD BEPS. Jak bowiem zaznaczono w pkt 118: „Zgodnie z wyjaśnieniami OECD w akapicie 39 Raportu OECD BEPS Plan Działania nr 5 istotne jest to, aby ze wskaźnika nexus wykluczyć koszty, które nie są, lub ze swej natury nie mogą być, bezpośrednio związane z wytworzeniem, rozwinięciem lub ulepszeniem konkretnych kwalifikowanych IP”.

Również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wielokrotnie aprobował stanowisko, według którego zakup telefonu komórkowego, jako niezbędnego narzędzia służącego szybkiej i sprawnej komunikacji z zamawiającym oprogramowanie należy uznać za koszty faktyczne poniesione przez podatnika na prowadzoną bezpośrednio przez niego działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, o których mowa w art. 30ca ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tytułem przykładu w interpretacji indywidualnej z dnia 31 sierpnia 2021 nr 0112-KDIL2-2.4011.458.2021.2.KP.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2647 ze zm.) stanowi, że:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

a)wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

b)polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c)polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

–prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Stosownie natomiast do treści art. 5b ust. 1 ww. ustawy:

Za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1)odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności,

2)są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności,

3)wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Zgodnie z art. 5a pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ilekroć w ustawie jest mowa o działalności badawczo-rozwojowej oznacza to działalność twórczą obejmującą badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

W myśl art. 5a pkt 39 ww. ustawy:

Ilekroć w ustawie jest mowa o badaniach naukowych oznacza to:

a)badania podstawowe w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2022 r. poz. 574, z późn. zm.),

b)badania aplikacyjne w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.

Z kolei w definicji prac rozwojowych zawartej w art. 5a pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano, że oznaczają one:

prace rozwojowe w rozumieniu art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.

Na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 574 ze zm.):

Badania naukowe są działalnością obejmującą:

1)badania podstawowe rozumiane jako prace empiryczne lub teoretyczne mające przede wszystkim na celu zdobywanie nowej wiedzy o podstawach zjawisk i obserwowalnych faktów bez nastawienia na bezpośrednie zastosowanie komercyjne;

2)badania aplikacyjne rozumiane jako prace mające na celu zdobycie nowej wiedzy oraz umiejętności, nastawione na opracowywanie nowych produktów, procesów lub usług lub wprowadzanie do nich znaczących ulepszeń.

Natomiast stosownie do art. 4 ust. 3 ww. ustawy:

Prace rozwojowe są działalnością obejmującą nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń.

Zgodnie z art. 30ca ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatek od osiągniętego przez podatnika w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej wynosi 5% podstawy opodatkowania.

W myśl art. 30ca ust. 2 ww. ustawy:

Kwalifikowanymi prawami własności intelektualnej są:

1)patent,

2)prawo ochronne na wzór użytkowy,

3)prawo z rejestracji wzoru przemysłowego,

4)prawo z rejestracji topografii układu scalonego,

5)dodatkowe prawo ochronne dla patentu na produkt leczniczy lub produkt ochrony roślin,

6)prawo z rejestracji produktu leczniczego i produktu leczniczego weterynaryjnego dopuszczonych do obrotu,

7)wyłączne prawo, o którym mowa w ustawie z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin (Dz. U. z 2021 r. poz. 213),

8)autorskie prawo do programu komputerowego

–podlegające ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska, których przedmiot ochrony został wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej.

Autorskie prawo do programu komputerowego objęte jest ochroną na mocy art. 74 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2509).

Zgodnie z art. 74 ust. 2 powołanej ustawy:

Ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, w tym podstawą łączy, nie podlegają ochronie.

W związku z tym, że w Polsce oprogramowanie – definiowane jako ogół informacji w postaci zestawu instrukcji, zaimplementowanych interfejsów i zintegrowanych danych przeznaczonych dla komputera do realizacji wyznaczonych celów – podlega ochronie jak utwór literacki z art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, oprogramowanie może być uznane za kwalifikowane IP w świetle art. 30ca ust. 2 pkt 8 ustawy, jeśli jego wytworzenie, rozszerzenie lub ulepszenie jest wynikiem prac badawczo-rozwojowych.

Na mocy art. 30ca ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podstawę opodatkowania stanowi suma kwalifikowanych dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej osiągniętych w roku podatkowym.

Stosownie natomiast do art. 30ca ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wysokość kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej ustala się jako iloczyn dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej osiągniętego w roku podatkowym i wskaźnika obliczonego według wzoru:

(a + b) x 1,3

a + b + c + d

w którym poszczególne litery oznaczają koszty faktycznie poniesione przez podatnika na:

a – prowadzoną bezpośrednio przez podatnika działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej,

b – nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu niepowiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 3,

c – nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 4,

d – nabycie przez podatnika kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Na podstawie art. 30ca ust. 5 ww. ustawy:

Do kosztów, o których mowa w ust. 4, nie zalicza się kosztów, które nie są bezpośrednio związane z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, w szczególności odsetek, opłat finansowych oraz kosztów związanych z nieruchomościami.

Stosownie natomiast do treści art. 30ca ust. 7 powołanej ustawy:

Dochodem (stratą) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej jest obliczony zgodnie z art. 9 ust. 2 dochód (strata) z pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie, w jakim został osiągnięty:

1)z opłat lub należności wynikających z umowy licencyjnej, która dotyczy kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;

2)ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;

3)z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu lub usługi;

4)z odszkodowania za naruszenie praw wynikających z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, jeżeli zostało uzyskane w postępowaniu spornym, w tym postępowaniu sądowym albo arbitrażu.

Stosownie do art. 30ca ust. 8 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych:

Do ustalenia dochodów (strat), o których mowa w ust. 7 pkt 3, przepisy art. 23o i art. 23p stosuje się odpowiednio.

Wskazany przepis do 31 grudnia 2021 r. brzmiał następująco:

Do ustalenia dochodów (strat), o których mowa w ust. 7 pkt 3, przepis art. 23o stosuje się odpowiednio.

Na mocy art. 30ca ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatnicy korzystający z opodatkowania zgodnie z ust. 1 tego artykułu są obowiązani do wykazania dochodu (straty) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej w zeznaniu za rok podatkowy, w których osiągnięto ten dochód (poniesiono stratę).

Ponadto należy wskazać, że podatnik, który ma zamiar skorzystać z ww. preferencji jest zobowiązany prowadzić szczegółową ewidencję w sposób umożliwiający obliczenie podstawy opodatkowania, w tym powiązanie ponoszonych kosztów prac badawczo-rozwojowych z osiąganymi dochodami z kwalifikowanych praw własności intelektualnej powstałymi w wyniku przeprowadzenia tych prac.

Na podstawie art. 30cb ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatnicy podlegający opodatkowaniu na podstawie art. 30ca są obowiązani:

1)wyodrębnić każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej w prowadzonych księgach rachunkowych;

2)prowadzić księgi rachunkowe w sposób zapewniający ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodu (straty), przypadających na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej;

3)wyodrębnić koszty, o których mowa w art. 30ca ust. 4, przypadające na każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej, w sposób zapewniający określenie kwalifikowanego dochodu;

4)dokonywać zapisów w prowadzonych księgach rachunkowych w sposób zapewniający ustalenie łącznego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej – w przypadku gdy podatnik wykorzystuje więcej niż jedno kwalifikowane prawo własności intelektualnej, a w prowadzonych księgach rachunkowych nie jest możliwe spełnienie warunków, o których mowa w pkt 2 i 3;

5)dokonywać zapisów w prowadzonych księgach rachunkowych w sposób zapewniający ustalenie dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej w odniesieniu do tego produktu lub tej usługi albo do tych produktów lub tych usług – w przypadku gdy podatnik wykorzystuje jedno kwalifikowane prawo własności intelektualnej lub większą liczbę tych praw w produkcie lub usłudze albo w produktach lub usługach, a w prowadzonych księgach rachunkowych nie jest możliwe spełnienie warunków, o których mowa w pkt 2-4.

Stosownie do treści art. 30cb ust. 2 ww. ustawy:

Podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów wykazują informacje, o których mowa w ust. 1, w odrębnej ewidencji.

Zgodnie z art. 30cb ust. 3 powołanej ustawy:

W przypadku gdy na podstawie ksiąg rachunkowych lub ewidencji, o której mowa w ust. 2, nie jest możliwe ustalenie dochodu (straty) z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, podatnik jest obowiązany do zapłaty podatku zgodnie z art. 27 lub art. 30c.

Odrębna od podatkowej księgi przychodów i rozchodów ewidencja – zgodnie z art. 30cb ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – ma zatem na celu obliczenie podstawy opodatkowania, w tym powiązanie ponoszonych kosztów prac badawczo-rozwojowych z osiąganymi dochodami z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, a także monitorowanie i śledzenie efektów prac badawczo-rozwojowych. Wskazana ewidencja jest bardzo ważna, ponieważ jej prowadzenie w sposób niezapewniający osiągnięcie ww. celów, spowoduje po stronie podatnika obowiązek zapłaty podatku dochodowego według skali bądź stawki liniowej. Podkreślić należy, że w celu skorzystania z opodatkowania dochodów na podstawie art. 30ca ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik ma obowiązek na bieżąco prowadzić odrębną od podatkowej księgi przychodów i rozchodów ewidencję, czyli od momentu poniesienia pierwszych kosztów, o których mowa w art. 30ca ust. 4 ww. ustawy. Przepisy o IP Box nie narzucają podatnikom konkretnej formy ewidencjonowania zdarzeń na cele stosowania preferencji IP Box.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że posiada Pan na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczony obowiązek podatkowy w świetle art. 3 ust. 1 oraz ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, według „stawki liniowej 19%”. Na potrzeby stworzenie autorskich programów komputerowych inicjował i realizował Pan w ramach prowadzonej bezpośrednio działalności gospodarczej prace rozwojowe, o których mowa w art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce. Pana działalność jest działalnością twórczą, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Tym samym Pana działalność dotycząca tworzenia autorskich programów komputerowych mieści się w definicji działalności badawczo-rozwojowej, zawartej w art. 5a pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto wskazał Pan, że efekty prac, powstałe wskutek rozwijania programów nadrzędnych, każdorazowo stanowią odrębne programy komputerowe, podlegające ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Powstałe programy komputerowe identyfikowane są w toku realizacji danej umowy. Niemniej jednak, ramowa umowa każdorazowo zobowiązuje Pana do przeniesienia autorskich praw majątkowych do wytworzonego oprogramowania na wskazanych polach eksploatacji w ramach należnego wynagrodzenia. Na okoliczność przekazania poszczególnych programów komputerowych sporządzane są w formie pisemnej protokoły, zawierające wszystkie essentialia negotii umowy o przeniesienie autorskich praw majątkowych. Dla celów ewidencyjnych, począwszy od marca 2021 r. monitoruje Pan efekty prowadzonej przez siebie działalności rozwojowej i wyodrębnia prawa autorskie do programów komputerowych, wytworzonych i zbytych w ramach zawartych umów. Prowadzi Pan na bieżąco ewidencję, odrębną od podatkowej księgi przychodów i rozchodów, zapewniającą ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodu z praw autorskich do tego oprogramowania. Ewidencja zawiera wszystkie informacje, o których mowa w art. 30cb u.p.d.o.f., w tym również wyodrębnia koszty, o których mowa w art. 30ca ust. 4. Analizuje Pan również ponoszone wydatki w ramach podjętych projektów badawczo-rozwojowych i alokuje je pod odpowiednie litery tzw. wskaźnika nexus.

Przenosząc powołane przepisy prawa na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że tworzone w ramach opisanej działalności programy komputerowe podlegające ochronie prawnej na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych – w zakresie w jakim stanowią nowe i indywidualne rozwiązania będące bezpośrednim efektem Pana działalności badawczo-rozwojowej – są kwalifikowanymi IP w rozumieniu art. 30ca ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia, może Pan opodatkować sumę uzyskanych w latach 2021 –2022 kwalifikowanych dochodów z tytułu kwalifikowanych praw własności intelektualnej, tj. przeniesienia autorskich praw do programów komputerowych, wytwarzanych w ramach prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej, preferencyjną 5% stawką podatkową, a także będzie Pan mógł zastosować ww. stawkę w latach kolejnych (pod warunkiem, że Pana sytuacja oraz obowiązujące prawo nie zmienią się).

Sposób ustalenia wartości wynagrodzenia za przeniesienie praw własności intelektualnej, nie podlega ocenie przez tutejszy organ.

Zaznaczyć należy w tym miejscu, że o ile podstawą opodatkowania preferencyjną 5% stawką podatkową jest suma kwalifikowanych dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej osiągniętych w roku podatkowym, to wysokość kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej ustala się jako iloczyn dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej osiągniętego w roku podatkowym i wskaźnika nexus obliczonego według specjalnego wzoru określonego w art. 30ca ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nexus wylicza się w oparciu o koszty prowadzonej bezpośrednio przez podatnika działalności badawczo-rozwojowej związanej z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej. Istotnym jest, aby ze wskaźnika nexus wykluczyć koszty, które nie są, lub ze swej natury nie mogą być bezpośrednio związane z wytworzeniem, rozwinięciem lub ulepszeniem konkretnego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Ustalając wskaźnik nexus należy pamiętać, aby istniał związek pomiędzy:

–wydatkami poniesionymi przez podatnika w związku z wytworzeniem kwalifikowanego prawa własności intelektualnej,

–kwalifikowanym prawem własności intelektualnej oraz

–dochodami uzyskiwanymi z kwalifikowanych praw własności intelektualnej.

Ta szczególna metoda ujmowania kosztów we wskaźniku ma zastosowanie jedynie na potrzeby kalkulacji tego wskaźnika. Należy również pamiętać, że wskaźnik nexus jest obliczany oddzielnie dla dochodów z poszczególnych kwalifikowanych praw własności intelektualnej. W związku z tym należy również ustalić odrębnie koszty faktycznie poniesione na działalność badawczo-rozwojową związaną z danym prawem. Przyjąć należy zatem, że jeżeli podatnik poniósł rzeczywiście wydatki, które kwalifikują się jako koszty prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej, to wydatki związane z wytworzeniem w ramach tej działalności kwalifikowanego IP należy uznać za koszty faktycznie poniesione przez podatnika na prowadzoną bezpośrednio przez niego działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, z zastrzeżeniem art. 30ca ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, wydatek związany z zakupem urządzenia mobilnego – smartfona – wskazany w opisie sprawy – może stanowić koszt, o których mowa w literze „a” wzoru z art. 30ca ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uwzględniony przy wyliczaniu wskaźnika nexus dla poszczególnych kwalifikowanych IP, w zakresie, w jakim służy prowadzeniu działalności badawczo-rozwojowej, której efektem jest powstanie kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

•stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz

•zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja ta stanowi rozstrzygnięcie wyłącznie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie potwierdza natomiast prawidłowości kwalifikacji oraz opodatkowania opisanych transakcji zgodnie z prawem USA.

Dodatkowo informujemy, że interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie sprawy będącej przedmiotem wniosku w kontekście sformułowanych pytań interpretacyjnych, natomiast nie rozstrzyga innych kwestii opisanych we wniosku, w szczególności we własnym stanowisku.

Niniejszą interpretację wydano w oparciu o opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

–Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

–Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; (dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

–w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

–w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).