Interpretacja indywidualna z dnia 28 kwietnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT1.4011.188.2023.1.MK

Wydatki na nabycie obligacji mogą stanowić w całości koszty uzyskania przychodów w myśl art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 marca 2023 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Pan A.A. (dalej: „Podatnik” lub „Wnioskodawca”) jest (i na moment zaistnienia zdarzenia przyszłego objętego tym wnioskiem będzie pozostawał) polskim rezydentem podatkowym i podatnikiem podatku PIT.

Wnioskodawca nabył obligacje korporacyjne (dalej: „Obligacje”), które były emitowane przez spółki - zarówno polskie, jak i zagraniczne. Nabywając Obligacje Wnioskodawca poniósł wydatek na ich nabycie, tj. wydatkował określoną sumę pieniężną. Nabyte przez Wnioskodawcę Obligacje są papierami wartościowymi, w których emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji (tu: Wnioskodawcy), czyli „obligatariusza”, i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia pieniężnego.

Wnioskodawca rozważa odpłatne zbycie Obligacji na rzecz podmiotu trzeciego (dalej: „Odpłatne zbycie”). Mając na uwadze, że nabycie każdych obligacji wiąże się z pewnego rodzaju ryzykiem finansowym po stronie obligatariusza, możliwa jest sytuacja, w której cena uzyskana przez Wnioskodawcę z Odpłatnego zbycia Obligacji, która będzie odzwierciedlać ich bieżącą wartość ekonomiczną, będzie niższa od wydatków Podatnika poniesionych na ich nabycie. W takim przypadku Podatnik na nabycie Obligacji poniesie wydatek, który nie zostanie przez niego w pełni odzyskany z Odpłatnego zbycia Obligacji, co spowoduje powstanie straty finansowej po stronie Wnioskodawcy.

Wnioskodawca wskazuje, że wierzytelności inkorporowane w Obligacjach będące przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie stanowią wierzytelności przedawnionych.

W związku z powyższym Wnioskodawca pragnie potwierdzić, że w przypadku, gdy Odpłatne zbycie Obligacji spowoduje u niego powstanie straty finansowej, będzie on uprawniony uznać wynikłą z tego tytułu stratę za koszt uzyskania przychodu w podatku PIT.

Pytanie

Czy w sytuacji Odpłatnego zbycia Obligacji wydatki na nabycie przez Wnioskodawcę tych Obligacji będą stanowiły w całości koszty uzyskania przychodów w podatku PIT w myśl art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy o PIT?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji Odpłatnego zbycia Obligacji wydatki na nabycie przez Wnioskodawcę tych Obligacji będą stanowiły w całości koszty uzyskania przychodów w podatku PIT w myśl art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy o PIT.

Wydatek na nabycie Obligacji jako koszt związany z przychodem z tytułu Odpłatnego zbycia

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, które pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami są kosztami uzyskania przychodów, o ile nie zostały wyraźnie wyłączone w ustawie z katalogu kosztów stanowiących koszty uzyskania przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

•przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, racjonalność i niezbędność) oraz

•potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Co do zasady podatnik ma więc możliwość ujęcia w kosztach uzyskania przychodów każdego wydatku, który spełnia następujące warunki:

•został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);

•jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

•poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;

•został właściwie udokumentowany;

•nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami, zawarty został w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT.

Nie ulega wątpliwości, że Wnioskodawca poniósł ciężar ekonomiczny nabycia Obligacji, bowiem środki pieniężne trafiły do emitenta, a ponadto koszty nie zostaną Wnioskodawcy w żaden sposób zwrócone. W związku z powyższym Wnioskodawca poniósł definitywny (rzeczywisty) koszt. Ponadto Wnioskodawca posiada także stosowną dokumentację potwierdzającą fakt nabycia przez siebie Obligacji oraz poniesienia z tego tytułu wydatków.

Zatem zdaniem Wnioskodawcy koszty ponoszone przez niego na objęcie Obligacji spełniają powyżej wskazane warunki. Dla uznania ponoszonego wydatku za koszty uzyskania przychodów nie jest wystarczające jedynie spełnienie przesłanek poniesienia kosztu, jego definitywności, poprawnego udokumentowania oraz związku z osiąganymi przychodami. Niezbędne jest także, by dany wydatek nie znajdował się w katalogu wyłączeń określonych w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT. Zasada ta wynika wprost z treści art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

Przepisem szczegółowo regulującym zasady zaliczania wydatków na nabycie papierów wartościowych jakimi są obligacje do kosztów uzyskania przychodów jest art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy o PIT.

Stosownie do tej regulacji, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wydatków na objęcie lub nabycie udziałów albo wkładów w spółdzielni, udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, a także wydatków na nabycie tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych; wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych udziałów w spółdzielni, udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, w tym z tytułu wykupu przez emitenta papierów wartościowych, a także z odkupienia albo umorzenia tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych, z zastrzeżeniem ust. 3e.

Wnioskując a contrario, wydatki na nabycie albo objęcie obligacji są kosztem podatkowym, ale prawo do tego kosztu aktywizuje się dopiero w momencie odpłatnego zbycia obligacji. Zatem wydatki na nabycie obligacji nie będą stanowiły kosztu uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, kosztem takim staną się natomiast w momencie odpłatnego zbycia tych obligacji na rzecz podmiotu trzeciego.

Dopuszczalność rozpoznania straty z tytułu Odpłatnego zbycia Obligacji jako kosztu uzyskania przychodów

W ocenie Wnioskodawcy rozpoznania pełnej kwoty wydatków na nabycie Obligacji nie wyklucza przepis art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy o PIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodu strat z odpłatnego zbycia wierzytelności, w tym w sposób określony w art. 17 ust. 1 pkt 9, z wyjątkiem wierzytelności lub jej części, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychód należny - do wysokości uprzednio zarachowanej jako przychód należny.

Przepis ten wyraża zasadę, zgodnie z którą strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. W dalszej części przepisu zawarty jest wyjątek, zgodnie z którym kosztem uzyskania przychodów może być strata z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, jeżeli wierzytelność ta uprzednio została zarachowana jako przychód należny, do wysokości uprzednio zarachowanej jako przychód należny. Wolą ustawodawcy, który dokonał w tym przepisie swoistego podziału na zbycie wierzytelności uprzednio zarachowanych jako przychód należny i zbycie pozostałych wierzytelności, jest aby tylko w tym pierwszym przypadku strata powstała przy zbyciu wierzytelności mogła stanowić koszt uzyskania przychodów.

W ocenie Wnioskodawcy w sytuacji odpłatnego zbycia na rzecz podmiotu trzeciego Obligacji kosztem uzyskania przychodów będzie poniesiony wydatek na objęcie Obligacji w pełnej wysokości, tj. również w części dotyczącej osiągniętej straty na ich sprzedaży, tym samym wyłączenie, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy o PIT nie znajdzie zastosowania. Obligacje bowiem stanowią papiery wartościowe, do których stosuje się wyłącznie przepis art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy o PIT, a nie wierzytelności, do których należałoby stosować ograniczenie z pkt 34 tego przepisu.

Powyższe podejście znajduje potwierdzenie w szczególności w stanowisku Ministra Finansów (dalej: „Minister”) wyrażonym w interpretacji ogólnej z dnia 26 kwietnia 2021 r., sygn. SP4.8203.2.2020 (dalej: „Interpretacja ogólna”), w której Minister poddał analizie art. 16 ust. 1 pkt 8 oraz 39 ustawy z dnia 25 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”).

W ocenie Wnioskodawcy tezy wyrażone w Interpretacji ogólnej przez Ministra, z uwagi na zasadę racjonalności prawodawcy oraz analogiczne brzmienie art. 23 ust. 1 pkt 34 oraz 38 ustawy o PIT z odpowiednimi przepisami ustawy o CIT, tj. art. 16 ust. 1 pkt 8 oraz 39, które to przepisy były przedmiotem Interpretacji ogólnej, winny znaleźć zastosowanie w niniejszej sprawie.

Minister w Interpretacji ogólnej wskazał, że:

•„Nie ulega wątpliwości, że SPW [przyp. skarbowe papiery wartościowe) są papierami wartościowymi w rozumieniu normatywnym (art. 95 ust. 1 ustawy o finansach publicznych). Z tej perspektywy jest oczywiste, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 8 obejmuje swoim zakresem przedmiotowym SPW. Nie jest natomiast w pełni przesądzone, czy zawarte w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 39 pojęcie wierzytelności obejmuje SPW. [...] Na tym tle nieuzasadnionym byłoby twierdzenie, że pojęcie SPW jest tożsame z pojęciem wierzytelności. Owszem, sądy administracyjne w niektórych wyrokach utożsamiają pojęcia obligacji i wierzytelności na gruncie art. 16 ust. 1 pkt 39, argumentując, iż obligacja inkorporuje (zawiera w sobie) wierzytelność, jednak tutaj - abstrahując od ograniczoności czy specyfiki stanów faktycznych w sprawach rozstrzyganych przez sądy - powstaje uzasadniona wątpliwość, czy nazwany wprost w przepisie prawa podatkowego przedmiot zbycia (tutaj: SPW) można utożsamiać ze składnikiem innej instytucji prawnej (tutaj: wierzytelności inkorporowane w SPW czy z tytułu SPW), nawet jeżeli ów składnik jest kluczowy czy konstytutywny dla tego przedmiotu. Jest to tym bardziej zasadna wątpliwość, że pojęcie wierzytelności w rozumieniu cywilistycznym jest składnikiem każdej umowy cywilno-prawnej, nazwanej i nienazwanej”;

•„W ocenie Ministra Finansów, wykładnia pojęcia "wierzytelność" użytego w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 39 nie może prowadzić do objęcia zakresem przedmiotowym tego przepisu bezwarunkowo i bezwzględnie wszystkich wierzytelności zawartych w przedmiocie odpłatnego zbycia lub wynikających z niego. Prowadziłoby to bowiem do ryzyka naruszenia dyrektywy ścisłej wykładni przepisów mających charakter wyjątku od zasady i zakazu rozszerzającej wykładni takich przepisów. Ponadto, byłaby to wykładnia prowadząca do nieracjonalnych, a w pewnych okolicznościach nawet niepożądanych czy niezamierzonych przez ustawodawcę skutków w zakresie opodatkowania zbycia rzeczy i praw majątkowych”.

W ocenie Wnioskodawcy pomimo, że Interpretacja ogólna dotyczy obrotu obligacjami skarbowymi powinna mieć pełne zastosowanie także do obrotu obligacjami korporacyjnymi. Istota Interpretacji ogólnej sprowadza się bowiem do stwierdzenia, że obrotu obligacjami nie należy traktować w kategoriach obrotu wierzytelnościami; z tej perspektywy bez znaczenia jest zatem okoliczność, czy emitentem jest Skarb Państwa (tak w przypadku obligacji skarbowych) czy też spółka prawa handlowego (tak w przypadku obligacji korporacyjnych), która to okoliczność jest jedynym czynnikiem różnicującym oba typy obligacji.

Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) w wyroku z 14 września 2022 r., sygn. II FSK 402/22, przedstawił argumentację, która wyklucza możliwość rozpoznania straty z tytułu umorzenia obligacji, lecz dopuszcza taką możliwość w przypadku odpłatnego zbycia obligacji. W przedmiotowym wyroku NSA wskazał, że:

„Nie ma także racji skarżąca, że umorzenie obligacji w wyniku przymusowej restrukturyzacji, z uwagi na podobny skutek (utratę możliwości dysponowania obligacją i wynikającymi z niej prawami) powinno powodować podobne podatkowe skutki (w zakresie kosztów uzyskania przychodów i powstania ewentualnej straty podatkowej) jak odpłatne zbycie papieru wartościowego”.

Tym samym NSA opowiedział się za poglądem, że w przypadku odpłatnego zbycia obligacji korporacyjnych podatnik uprawniony jest do uwzględnienia w rozliczeniu podatkowym wydatków poniesionych na nabycie tych obligacji, które mogą doprowadzić do powstania straty po stronie podatnika.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 9 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Źródła przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wśród nich ustawodawca wyodrębnił – w puncie 7 ww. przepisu – źródło „kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c”. Źródło to nie jest jednorodne. Obejmuje przychody z kapitałów pieniężnych wymienione w art. 17 ust. 1 ustawy oraz przychody z praw majątkowych, w tym ich odpłatnego zbycia, do których odnosi się art. 18 ustawy.

Za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się m.in. przychody z odpłatnego zbycia udziałów (akcji), udziałów w spółdzielni oraz papierów wartościowych (art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Przychód z odpłatnego zbycia papierów wartościowych powstaje w momencie przeniesienia na nabywcę własności papierów wartościowych (art. 17 ust. 1ab pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 30b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Od dochodów uzyskanych z odpłatnego zbycia papierów wartościowych lub pochodnych instrumentów finansowych, w tym z realizacji praw wynikających z tych instrumentów, z odpłatnego zbycia udziałów (akcji), z odpłatnego zbycia udziałów w spółdzielni oraz z tytułu objęcia udziałów (akcji) albo wkładów w spółdzielni w zamian za wkład niepieniężny, podatek dochodowy wynosi 19% uzyskanego dochodu.

Co istotne, na postawie art. 30b ust. 2 pkt 1 tej ustawy:

Dochodem, o którym mowa w ust. 1, jest różnica między sumą przychodów uzyskanych z tytułu odpłatnego zbycia papierów wartościowych a kosztami uzyskania przychodów, określonymi na podstawie art. 22 ust. 1f lub ust. 1g, lub art. 23 ust. 1 pkt 38, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 13 i 14.

Na podstawie art. 30b ust. 6 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 1, wykazać dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia papierów wartościowych, w tym również dochody, o których mowa w art. 24 ust. 14, dochody z odpłatnego zbycia pochodnych instrumentów finansowych, a także dochody z realizacji praw z nich wynikających, z odpłatnego zbycia udziałów (akcji) oraz z tytułu objęcia udziałów (akcji) w spółce albo wkładów w spółdzielniach, w zamian za wkład niepieniężny i obliczyć należny podatek dochodowy.

Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy strata z odpłatnego zbycia obligacji powstaje, gdy koszty uzyskania przychodów (określone na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy) przekraczają przychody z odpłatnego zbycia obligacji.

W świetle art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na objęcie lub nabycie udziałów albo wkładów w spółdzielni, udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, a także wydatków na nabycie tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych; wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych udziałów w spółdzielni, udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, w tym z tytułu wykupu przez emitenta papierów wartościowych, a także z odkupienia albo umorzenia tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych, z zastrzeżeniem ust. 3e.

Wnioskując a contrario, wydatki na nabycie albo objęcie papierów wartościowych są kosztem podatkowym, ale prawo do tego kosztu aktywizuje się dopiero w momencie odpłatnego zbycia papierów wartościowych.

Zatem w sytuacji odpłatnego zbycia obligacji Pana wydatki na nabycie tych obligacji będą stanowiły w całości koszty uzyskania przychodów w myśl art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo wskazania wymaga, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje możliwości rozpoznania straty ze sprzedaży papierów wartościowych jako kosztu uzyskania przychodu – do której to możliwości odniósł się Pan w treści wniosku. Jak wynika bowiem z art. 9 ust. 3 w zw. z art. 9 ust. 6 tej ustawy, o wysokość straty ze źródła przychodów poniesionej w roku podatkowym podatnik może obniżyć dochód uzyskany z tego źródła.

Tak więc w sytuacji objętej Pana wnioskiem przepis art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).