Interpretacja indywidualna z dnia 26 kwietnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP4-3.4012.80.2023.2.MAT

Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia usługi świadczonej przez Kontrahenta objętej przedmiotową Ugodą. Wynika to z faktu, że w analizowanym przypadku są spełnione – wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy – obie przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

20 lutego 2023 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z 13 lutego 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych zawartej Ugody. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 24 kwietnia 2023 r. (wpływ 24 kwietnia 2023 r.).

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1)Zainteresowany będący stroną postępowania:

‒A. Sp. z o.o.

2)Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

‒B. S.A.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. Sp. z o.o. (dalej jako: Wnioskodawca 1, Spółka) jest podmiotem posiadającym siedzibę działalności gospodarczej w Polsce oraz zarejestrowanym w Polsce jako podatnik VAT czynny. W ramach prowadzonej działalności Spółka realizuje zlecenia polegające na projektowaniu, produkcji, dostawie, montażu i uruchomieniu kompletnych obiektów (…).

Nabywcą oferowanych przez Spółkę usług jest m.in. B. S.A. - podmiot posiadający siedzibę działalności gospodarczej w Polsce oraz zarejestrowany w Polsce jako podatnik VAT czynny (dalej jako: Wnioskodawca 2, Kontrahent). Podstawowy przedmiot działalności gospodarczej Wnioskodawcy 2 koncentruje się wokół dostaw energii elektrycznej, ciepła oraz gazu. Odbiorcami świadczeń realizowanych przez Kontrahenta są zarówno instytucje (firmy) jak i podmioty indywidualne (gospodarstwa domowe).

W 2015 r. pomiędzy Spółką a Kontrahentem (dalej łącznie jako: Wnioskodawcy, Strony) została zawarta umowa, w ramach której Spółka zobowiązała się do realizacji kompleksowego zadania polegającego na zaprojektowaniu i wybudowaniu kotła energetycznego wraz z instalacją oczyszczenia spalin w zakładzie należącym do Kontrahenta (dalej: Umowa). W związku z realizacją zadania będącego przedmiotem Umowy, między Wnioskodawcami doszło do sporu. Jego skutkiem było złożenie w grudniu 2020 r. wniosku o rozpoczęcie postępowania arbitrażowego przed (…) (dalej: (…)).

W postępowaniu arbitrażowym Kontrahent zgłosił wobec Wnioskodawcy roszczenia wynikające lub mające związek z Umową. Wnioskodawca zgłosił wobec Kontrahenta roszczenia wzajemne, również wynikające lub mające związek z Umową.

Efektem postępowania prowadzonego przed (…) było zawarcie przez Wnioskodawców ugody pozasądowej (dalej: Ugoda). W jej ramach, Spółka zobowiązała się do zapłaty na rzecz Kontrahenta ustalonej w treści Ugody kwoty pieniężnej. W zamian za to, Kontrahent zrzeka się wszelkich roszczeń i żądań będących przedmiotem postępowania przed (…) oraz innych wynikających z Umowy, jakie Kontrahent ma lub może mieć w przyszłości względem Spółki. Na analogicznych zasadach, swoich roszczeń względem Kontrahenta zrzeka się również Spółka. Innymi słowy, wypłata kwoty pieniężnej dokonana przez Spółkę wyczerpuje wszelkie roszczenia Stron, których podstawą mogłaby być treść Umowy.

Spółka zobowiązała się do zapłaty na rzecz Kontrahenta ustalonej w treści Ugody kwoty pieniężnej, powiększonej o obowiązujący podatek VAT, w terminie uzgodnionym w Ugodzie.

Mając na uwadze wszystkie powyższe postanowienia Ugody, Kontrahent wystawił na rzecz Spółki fakturę VAT, którą udokumentowane zostało wynagrodzenie z tytułu zrzeczenia się wszelkich roszczeń i żądań. Wskutek zawarcia Ugody, postępowanie arbitrażowe przed (…) zostało umorzone.

Wątpliwości Stron w ramach niniejszego wniosku sprowadzają się do zasad rozliczenia ustalonej w treści Ugody kwoty pieniężnej wypłacanej w związku z Ugodą na gruncie VAT.

Uzupełnienie i doprecyzowanie stanu faktycznego

Nabyte przez Spółkę usługi objęte zakresem przedmiotowym Ugody zawartej z Kontrahentem będą przez nią wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Spółka jest bowiem czynnym podatnikiem VAT, którego przedmiot działalności gospodarczej obejmuje realizację czynności opodatkowanych VAT (realizacja zleceń polegających na projektowaniu, produkcji, dostawie, montażu i uruchomieniu…). Nabycie usług objętych Ugodą pozwoli Spółce na skupienie się na realizacji ww. czynności oraz wykonywanie ich w sposób niezakłócony, bez trwonienia sił, środków (aktywów) i czasu (osób odpowiedzialnych, kadry kierowniczej, inżynierów, itd.) na potencjalnie długotrwały spór sądowy. Związek między nabyciem usług objętych Ugodą a wykonywanymi przez Spółkę czynnościami opodatkowanymi będzie więc występował i będzie miał charakter pośredni.

Jest to zgodne z opisem stanu faktycznego, zawartym w treści wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Wskazano w nim, że „(...) Nabyta przez Spółkę usługa, której zakres opisany został w treści Ugody pozostaje natomiast w pośrednim związku z wykonywanymi przez nią czynnościami opodatkowanymi. Jej nabycie umożliwia bowiem zakończenie toczącego się sporu między Stronami i tym samym likwidację potencjalnego ryzyka oraz kosztów związanych z koniecznością zaangażowania w istniejący spór dodatkowych aktywów. Innymi słowy, realizacja płatności wynikającej z Ugody pozwala Spółce na skupienie się na wykonywaniu bieżącej działalności gospodarczej oraz niezakłóconej realizacji czynności opodatkowanych VAT”.

Pytania

1)Czy biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym płatność ustalonej w treści Ugody kwoty pieniężnej dokonana przez Spółkę na rzecz Kontrahenta na podstawie zawartej Ugody, będzie stanowić na gruncie VAT wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług podlegające opodatkowaniu VAT?

2)Zakładając, że odpowiedź na Pytanie 1 jest twierdząca, to czy Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usługi objętej Ugodą i wykonywanej przez Kontrahenta?

Państwa stanowisko w sprawie

Prawidłowe ustalenie kwestii opodatkowania podatkiem VAT bądź niepodleganie temu podatkowi, dotyczy bezpośrednio sfery praw i obowiązków podatkowych Wnioskodawców.

Z perspektywy prawnopodatkowej sytuacji Spółki, jako podatnika VAT, potwierdzenie czy zapłata ustalonej w treści Ugody kwoty pieniężnej za zrzeczenie się roszczeń i żądań Kontrahenta wobec Spółki, podlega opodatkowaniu VAT jest kluczowe dla potwierdzenia prawa do odliczenia VAT wynikającego z faktury wystawionej przez Kontrahenta. Kwestia ta, w przypadku Kontrahenta, jako podatnika VAT, wpływa z kolei na zasadność wystawienia faktury VAT i opodatkowania transakcji podatkiem VAT.

Wnioskodawcy stoją na stanowisku, że:

1)Płatność dokonana przez Spółkę na rzecz Kontrahenta na podstawie zawartej Ugody będzie stanowić wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. W konsekwencji, świadczenie to podlega opodatkowaniu VAT.

2)Spółce będzie przysługiwać, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem od Kontrahenta usługi, której zakres wynika z treści Ugody.

Ad 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez świadczenie usług rozumie się natomiast każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT. W szczególności, za świadczenie usług na potrzeby VAT uznać należy - zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT - zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Z powyższego wynika, że pojęcie świadczenia usług na potrzeby VAT ma bardzo szeroki zakres przedmiotowy. Obejmuje bowiem nie tylko działania podatnika, lecz również jego zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynność lub danej sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć więc każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Nie każde jednak zaniechanie, działanie lub tolerowanie czynności może zostać uznane za świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT. W celu ustalenia, czy dana czynność lub też brak podjęcia działania stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT, należy każdorazowo dokonać szczegółowej analizy zdarzenia w kontekście zasad konstrukcyjnych podatku VAT.

Istotne wskazówki w tym zakresie można odnaleźć m.in. w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE). W wydawanych wyrokach (m.in. wyrok z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise; wyrok z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarde) TSUE przedstawiał kryteria, którymi należy się kierować, oceniając, czy dane zdarzenie powinno zostać uznane za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT. I tak, zgodnie z zaprezentowanym stanowiskiem, aby dane świadczenie (zarówno polegające na działaniu jak i na powstrzymywaniu się od działania) mogło być uznane za czynność opodatkowaną VAT muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:

1)świadczenie musi mieć charakter odpłatny, czyli odbywać się za wynagrodzeniem;

2)świadczenie musi wynikać z wyraźnego stosunku zobowiązaniowego;

3)musi istnieć konkretny podmiot, bezpośredni beneficjent świadczenia odnoszący z jego tytułu (choćby potencjalną) korzyść.

W ślad za TSUE krajowe sądy administracyjne potwierdziły, że wynagrodzenie należne za wykonanie usługi musi mieć formę przysporzenia (zwiększenia aktywów po stronie beneficjenta usługi) z tytułu konkretnego świadczenia. W sytuacji kar, czy odszkodowań lub innego rodzaju rekompensat, brak jest zachowania symetrii pomiędzy świadczeniem a wynagrodzeniem (tak m.in. WSA w Warszawie w wyroku z 1 kwietnia 2008 r. sygn. III SA/Wa 2166/07).

Mając powyższe na uwadze należy zatem stwierdzić, że ze świadczeniem usług mamy do czynienia w sytuacji, w której jedna strona wykonuje na rzecz drugiego podmiotu usługę, przynoszącą temu drugiemu podmiotowi korzyści gospodarcze, za które zobowiązany jest on zapłacić świadczeniodawcy wynagrodzenie. Innymi słowy, aby zaklasyfikować daną czynność jako odpłatne świadczenie usług dla celów VAT, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczeniodawcą a świadczeniobiorcą, na mocy którego działanie jednego podmiotu bądź powstrzymanie się od działania przez jeden podmiot pozostaje w bezpośrednim związku z wypłatą przez drugą stronę wynagrodzenia.

W ocenie Wnioskodawców ww. przesłanki spełnione są w przypadku zdarzenia objętego niniejszym wnioskiem. Zgodnie bowiem z treścią Ugody, Spółka zobowiązała się do wypłaty na rzecz Kontrahenta wynagrodzenia w ustalonej kwocie pieniężnej. W zamian za to wynagrodzenie, Kontrahent zrzeka się wszelkich roszczeń związanych z realizacją przez Spółkę Umowy oraz zobowiązuje się, że nie będzie ich dochodził. Tym samym, kwota wypłacana w ramach Ugody stanowi określone w pieniądzu wynagrodzenie za zrzeczenie się roszczeń oraz zaniechanie dalszego ich dochodzenia przez Kontrahenta.

Wypłata wynagrodzenia dokonywana jest w oparciu o wzajemny stosunek zobowiązaniowy pomiędzy stronami (umowę). Umowa jest w tym przypadku zmaterializowana w postaci Ugody przyjętej przez Strony jako następstwo postępowania toczącego się przed (…). Z treści Ugody wynikają również wszelkie przedmiotowo istotne elementy istniejącego stosunku zobowiązaniowego. Określono w niej bowiem zarówno prawa i obowiązku Stron, jak i konkretną kwotę wynagrodzenia należnego Kontrahentowi i warunkującego skuteczność Ugody.

Możliwe jest również w analizowanym przypadku wskazanie beneficjenta świadczenia. Bezpośrednia korzyść leży w tym przypadku po stronie Spółki, która dzięki zawarciu Ugody jest w stanie zakończyć toczący się między stronami spór gospodarczy (ryzykowny i potencjalnie długotrwały), związany z realizacją Umowy. Z uwagi na zrzeczenie się dalszych roszczeń wynikających z Umowy, Spółka zabezpiecza się również przed ewentualnymi dalszymi zarzutami na podstawie Umowy, które mógłby w przyszłości podnosić Wnioskodawca 2.

Takie rozumienie pojęcia usługi dla celów VAT w kontekście ugód zawieranych przez strony pozostające ze sobą w sporze związanym z prowadzoną przez nie działalnością gospodarczą znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. Tytułem przykładu można tutaj wskazać m.in.:

‒interpretację z 12 marca 2021 r., sygn. 0111-KDIB3-1.4012.931.2020.2.ICZ

‒interpretację z 30 czerwca 2020 r., sygn. 0114-KDIP4-3.4012.167.2020.1.KM

‒interpretację z 23 lipca 2019 r., sygn. 0115-KDIT1-1.4012.406.2019.1.MM

‒interpretację z 12 sierpnia 2019 r., sygn. 0113-KDIPT1-1.4012.372.2019.1.MSU.

Jednocześnie, Wnioskodawcy zaznaczają, że ustalona w Ugodzie kwota pieniężna nie posiada cech odszkodowania w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.

Istotą odszkodowania nie jest płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W przypadku odszkodowania, nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata odszkodowania nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego odszkodowanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Wskazać zatem należy, że jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podatnika, wówczas kwota wypłaconego odszkodowania nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Trzeba zaznaczyć, że bez znaczenia pozostaje nazwa danej płatności. Istotnym jest natomiast, czy stanowi ona zapłatę za konkretne świadczenie, czy też jest odszkodowaniem w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, wypłata przez Spółkę na rzecz Kontrahenta wynagrodzenia w ustalonej kwocie pieniężnej stanowi należność wynikającą wprost z łączącego Wnioskodawcę i Kontrahenta stosunku zobowiązaniowego w postaci Ugody. Jest to więc odrębny od samej Umowy stosunek prawny, zobowiązujący Spółkę do poniesienia na rzecz Kontrahenta dodatkowego świadczenia o charakterze pieniężnym, które nie było przewidziane w treści Umowy.

W zamian za to wynagrodzenie, Kontrahent zrzeka się wszelkich roszczeń związanych z realizacją przez Spółkę Umowy oraz zobowiązuje się, że nie będzie ich dochodził. Mamy wobec tego do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie określone w Ugodzie.

Zatem, wypłatę określonej w Ugodzie kwoty pieniężnej przez Spółkę na rzecz Kontrahenta, należy traktować jako zapłatę za świadczenie (usługę) wykonywane przez Kontrahenta. Należy zwrócić uwagę, że w przypadku opisanym we wniosku można wskazać konkretnego beneficjenta tej usługi - Spółkę.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawcy stoją na stanowisku, zgodnie z którym płatność realizowana przez Spółkę na mocy postanowień wynikających z Ugody powinna być dla celów VAT traktowana jako płatność dokonana za usługę, o której mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. W konsekwencji, po stronie Kontrahenta dochodzi do realizacji usługi podlegającej opodatkowaniu VAT.

Ad 2

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Prawo to jest podstawową cechą podatku od wartości dodanej, zapewniającym jego neutralność dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą i w założeniu prowadzi do opodatkowania jedynie rzeczywistej konsumpcji.

Natomiast, zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika zatem, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki o charakterze materialnym, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony przez dostawcę, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych przez nabywcę. Jednocześnie, w art. 88 ustawy o VAT zawarto katalog enumeratywnie wymienionych przypadków, w których prawo do odliczenia podatnikowi nie przysługuje (tzw. negatywne przesłanki odliczenia).

Zaznaczyć należy, że przepisy nie precyzują, w jakim zakresie oraz w jaki sposób towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby pozwoliło to podatnikowi na odliczenie podatku naliczonego. Związek ten może być bezpośredni lub pośredni.

O pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa, mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami, a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego w ramach niniejszego wniosku wynika, Spółka jest czynnym podatnikiem VAT prowadzącym działalność gospodarczą związaną m.in. z opracowaniem projektów oraz budową kotłów przemysłowych wykorzystywanych w energetyce. W związku z realizacją Umowy doszło między Wnioskodawcami do sporu, zakończonego ostatecznie Ugodą. W jej ramach Spółka zobowiązała się do wypłaty na rzecz Kontrahenta wynagrodzenia w zamian za zrzeczenie się przez Kontrahenta roszeń przeciwko Spółce. Jak wskazano w punkcie 1, ww. wynagrodzenie powinno zostać dla celów VAT potraktowane jako płatność za usługę wykonywaną przez Kontrahenta, tj. czynność objętą zakresem przedmiotowym art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, polegającą na zaniechaniu dochodzenia dalszych roszczeń, których podstawą mogłaby być Umowa.

Nabyta przez Spółkę usługa, której zakres opisany został w treści Ugody pozostaje natomiast w pośrednim związku z wykonywanymi przez nią czynnościami opodatkowanymi. Jej nabycie umożliwia bowiem zakończenie toczącego się sporu między Stronami i tym samym likwidację potencjalnego ryzyka oraz kosztów związanych z koniecznością zaangażowania w istniejący spór dodatkowych aktywów. Innymi słowy, realizacja płatności wynikającej z Ugody pozwala Spółce na skupienie się na wykonywaniu bieżącej działalności gospodarczej oraz niezakłóconej realizacji czynności opodatkowanych VAT.

Jednocześnie zauważyć należy, że ustawodawca zarówno w ustawie o VAT jak i w przepisach wykonawczych do ustawy o VAT, nie przewidział dla czynności zrzeczenia się roszczeń zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Reasumując, należy uznać że Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktury wystawionej przez Kontrahenta dla udokumentowania świadczenia wynikającego z Ugody.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą,

opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy zwrócić uwagę na to, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

‒w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;

‒świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Przy czym z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 cyt. ustawy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Powyższe stanowisko potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku C-16/93 z 3 marca 1994 r. pomiędzy R. J. Tolsma v. Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Natomiast w wyroku C-90/20 ws. Apcoa Parking Danmark, TSUE wskazał, że aby świadczenie usług można było uznać za odpłatne, i wobec tego opodatkowane podatkiem VAT, to pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą musi istnieć stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych - usługi i wynagrodzenia, między którymi istnieje bezpośredni związek.

W opinii Rzecznika Generalnego w sprawie C‑295/17 w pkt 34 czytamy, „Nie ma jednak znaczenia, w jaki sposób prawo krajowe traktuje opłatę wyrównawczą. Jak podkreśliły również Komisja i Portugalia podczas rozprawy, z punktu widzenia przepisów o VAT nie ma znaczenia, czy jest to roszczenie o odszkodowanie z tytułu deliktu czy kara umowna, ani czy jest to określane jako odszkodowanie, rekompensata czy wynagrodzenie. Ocena, czy płatność jest dokonywana w zamian za dostawę lub usługę, jest kwestią z zakresu prawa Unii, która musi być rozstrzygana odrębnie od oceny dokonywanej na mocy prawa krajowego(15)”.

W konsekwencji, aby uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów lub usług. W związku z powyższym zaniechanie działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka oraz Kontrahent są podmiotami posiadającym siedzibę działalności gospodarczej w Polsce oraz zarejestrowanymi podatnikami VAT czynnymi. W 2015 r. pomiędzy Spółką a Kontrahentem została zawarta umowa, w ramach której Spółka zobowiązała się do realizacji kompleksowego zadania polegającego na zaprojektowaniu i wybudowaniu kotła energetycznego wraz z instalacją oczyszczenia spalin w zakładzie należącym do Kontrahenta. W związku z realizacją zadania będącego przedmiotem Umowy, między Wnioskodawcami doszło do sporu. Jego skutkiem było złożenie wniosku o rozpoczęcie postępowania arbitrażowego. W postępowaniu arbitrażowym Kontrahent zgłosił wobec Spółki roszczenia wynikające lub mające związek z Umową. Spółka zgłosiła wobec Kontrahenta roszczenia wzajemne, również wynikające lub mające związek z Umową. Efektem postępowania było zawarcie przez Wnioskodawców ugody pozasądowej. W jej ramach, Spółka zobowiązała się do zapłaty na rzecz Kontrahenta ustalonej w treści Ugody kwoty pieniężnej. W zamian za to, Kontrahent zrzeka się wszelkich roszczeń i żądań będących przedmiotem postępowania oraz innych wynikających z Umowy, jakie Kontrahent ma lub może mieć w przyszłości względem Spółki. Na analogicznych zasadach, swoich roszczeń względem Kontrahenta zrzeka się również Spółka. Wypłata kwoty pieniężnej dokonana przez Spółkę wyczerpuje wszelkie roszczenia Stron, których podstawą mogłaby być treść Umowy. Spółka zobowiązała się do zapłaty na rzecz Kontrahenta ustalonej w treści Ugody kwoty pieniężnej, powiększonej o obowiązujący podatek VAT, w terminie uzgodnionym w Ugodzie. Kontrahent wystawił na rzecz Spółki fakturę VAT, którą udokumentowane zostało wynagrodzenie z tytułu zrzeczenia się wszelkich roszczeń i żądań. Wskutek zawarcia Ugody, postępowanie arbitrażowe zostało umorzone. Nabyte przez Spółkę usługi objęte zakresem przedmiotowym Ugody zawartej z Kontrahentem będą przez Nią wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W pierwszej kolejności Państwa wątpliwości dotyczą kwestii, czy płatność ustalonej w treści Ugody kwoty pieniężnej dokonana przez Spółkę na rzecz Kontrahenta na podstawie zawartej Ugody będzie stanowić na gruncie VAT wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

W tym miejscu nadmienić należy, że w świetle art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym:

Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu, polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) albo na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji). Na świadczenie mogą się również składać jednocześnie zachowania polegające na działaniu oraz na zaniechaniu.

W tym miejscu należy wskazać, że przepisy podatkowe nie definiują pojęcia „odszkodowania”. W związku z tym, należy posiłkować się regulacjami zawartymi w ustawie Kodeks cywilny.

I tak, zgodnie z art. 361 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego:

Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy, lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Zgodnie z art. 471 Kodeksu cywilnego:

Dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania. Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie – co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanej rekompensaty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT, należy więc oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem.

TSUE w sprawie o sygnaturze C-277/05 Societe Thermale D`Eugenie-les-Bains stwierdził, że: „Artykuły 2 ust. 1 i 6 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, powinny być interpretowane w ten sposób, że kwoty zapłacone tytułem zadatku w ramach umów dotyczących świadczenia usług hotelarskich podlegających podatkowi VAT, w przypadku, gdy klient skorzysta z uprawnienia do odwołania rezerwacji, a kwoty te są zatrzymywane przez przedsiębiorstwo hotelarskie, należy uznać za odszkodowanie ryczałtowe płacone w celu naprawienia szkody poniesionej w następstwie niewykonania umowy przez klienta, bez bezpośredniego związku z jakąkolwiek odpłatnie świadczoną usługą, które jako takie nie podlega opodatkowaniu”.

Zagadnienie dotyczące kar umownych regulują przepisy Działu II „Skutki niewykonania zobowiązań” ustawy Kodeks cywilny.

I tak, zgodnie z art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego:

Można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Przepis art. 483 Kodeksu cywilnego jest bezwzględnie obowiązującym przepisem prawa, tzn. kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań niepieniężnych. Odstąpienie od umowy stanowi realizację uprawnień związanych z określonymi wypadkami niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań z umów wzajemnych i skuteczne odstąpienie od umowy stanowi w pewnym sensie potwierdzenie, że istotnie miał miejsce przypadek niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przez drugą stronę.

Z cyt. wyżej art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że kara umowna jest dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązań. Przewidziany umową obowiązek zapłaty kary umownej ma w stosunku do zasadniczego obowiązku dłużnika wynikającego z tej umowy charakter uboczny (akcesoryjny).

Mając na uwadze powyższe regulacje prawne należy wskazać, że kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań. Zastrzeżenie kary umownej można zatem traktować jako formę uproszczenia redakcji warunków umowy, która pozwala na przyjęcie przez strony, że wypadki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, stanowią jednocześnie podstawę do domagania się zapłaty kary umownej.

Należy zaznaczyć, że dla ustalenia statusu otrzymywanych (czy wypłacanych) środków pieniężnych bez znaczenia pozostaje to jak strony nazywają daną płatność. Istotnym jest natomiast, czy stanowi ona zapłatę za konkretne świadczenie, czy też jest odszkodowaniem w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego. Jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Odwołując się zatem do art. 361 i art. 471 Kodeksu cywilnego należy stwierdzić, że istotą odszkodowań nie jest płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie występuje świadczenie w zamian za wynagrodzenie, a zatem otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Także w przypadku, gdy odszkodowanie wynika z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, jego istota sprowadza się do naprawienia wyrządzonej w związku z tym szkody. Innymi słowy, przesłanką odszkodowania przewidzianego w art. 471 Kodeksu cywilnego jest nie samo niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, a spowodowanie tym szkody w rozumieniu art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego.

Uwzględniając powyższe przepisy w kontekście okoliczności sprawy przedstawionych we wniosku stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie przepisy Kodeksu cywilnego dot. szkody czy kar umownych nie mają zastosowania, gdyż przepisy art. 361 Kodeksu cywilnego dotyczą szkody wyrządzonej na majątku, a art. 471 Kodeksu cywilnego dotyczy szkody z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy – a z takimi przypadkami nie mamy do czynienia w opisanej sytuacji.

Co prawda w związku z realizacją zadania będącego przedmiotem Umowy między Wnioskodawcami doszło do sporu. Z opisu sprawy wynika jednak, że strony postanowiły zawrzeć Ugodę, na podstawie której Spółka zobowiązała się do zapłaty na rzecz Kontrahenta ustalonej w treści Ugody kwoty pieniężnej, powiększonej o obowiązujący podatek VAT, w terminie uzgodnionym w Ugodzie. W zamian za to, Kontrahent zrzeka się wszelkich roszczeń i żądań będących przedmiotem postępowania oraz innych wynikających z Umowy, jakie Kontrahent ma lub może mieć w przyszłości względem Spółki. Na analogicznych zasadach, swoich roszczeń względem Kontrahenta zrzeka się również Spółka.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika więc, że w rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie określone w odrębnej umowie – Ugodzie. Jak stwierdzono wyżej, świadczeniem jest każde zachowanie polegające na działaniu, zaniechaniu działania lub znoszeniu (tolerowaniu) określonej sytuacji lub stanu rzeczy.

Kwota pieniężna, którą Spółka zobowiązała się zapłacić na podstawie Ugody, nie posiada cech odszkodowania za poniesioną szkodę, gdyż nie zaistniały okoliczności, które w rozumieniu Kodeksu cywilnego powodowałyby szkodę i determinowały wypłatę odszkodowania. Płatność ta stanowić będzie należność wynikającą wprost z łączącego Spółkę i Kontrahenta stosunku zobowiązaniowego. Tym samym, wypłacone Kontrahentowi wynagrodzenie, nie nastąpi na skutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Zatem, wypłatę określonej w Ugodzie kwoty pieniężnej przez Spółkę należy traktować jako wynagrodzenie za świadczenie wykonywane przez Kontrahenta na rzecz Spółki, co wypełnia wskazaną przesłankę uznania czynności wykonywanych przez Kontrahenta za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Należy zwrócić uwagę, że w przypadku opisanym we wniosku możemy wskazać konkretnego beneficjenta tej usługi – Spółkę - która w związku z zaistnieniem określonych okoliczności jest zobowiązana do wypłaty ustalonego w umowie wynagrodzenia.

W konsekwencji należy stwierdzić, że przedmiotowe wynagrodzenie wypłacone Kontrahentowi stanowi wynagrodzenie za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, wynikające wprost z zawartej między Stronami Ugody.

Podsumowując, w analizowanej sprawie kwota wynagrodzenia, którą otrzyma Kontrahent w związku z zawartą Ugodą, nie spełnia funkcji odszkodowawczej, lecz stanowi wynagrodzenie za świadczenie, które mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy jako odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Stanowisko Wnioskodawców dotyczące pytania oznaczonego nr 1 jest prawidłowe.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawców dotyczą również kwestii, czy Spółka będzie uprawniona do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usługi objętej Ugodą.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu:

W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

a)nabycia towarów i usług,

b)dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje zatem wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowoprawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Należy również podkreślić, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym:

Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest podatnikiem VAT czynnym. W ramach prowadzonej działalności Spółka realizuje zlecenia polegające na projektowaniu, produkcji, dostawie, montażu i uruchomieniu (…). Nabyte przez Spółkę usługi objęte zakresem przedmiotowym Ugody zawartej z Kontrahentem będą przez Nią wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Realizacja płatności wynikającej z Ugody pozwala Spółce na skupienie się na wykonywaniu bieżącej działalności gospodarczej oraz niezakłóconej realizacji czynności opodatkowanych VAT. Jednocześnie nabywana przez Spółkę od Kontrahenta usługa – jak wykazano wyżej – podlega opodatkowaniu VAT, i nie została wymieniona przez ustawodawcę wśród usług zwolnionych od podatku, w konsekwencji podlega opodatkowaniu wg stawki VAT właściwej dla tej usługi.

Zatem, Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia usługi świadczonej przez Kontrahenta objętej przedmiotową Ugodą. Wynika to z faktu, że w analizowanym przypadku są spełnione – wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy – obie przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Stanowisko Wnioskodawców dotyczące pytania oznaczonego nr 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

A. Sp. z o.o. (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).