Interpretacja indywidualna z dnia 19 kwietnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.86.2023.1.MZA

Ustalenie, czy: - dokonywane przez Wnioskodawcę płatności z tytułu nabywanych Usług IT są objęte dyspozycją przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a w konsekwencji na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ustawy o CIT, w szczególności czy Wnioskodawca jest i będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła przy dokonywaniu płatności z tytułu nabywanych Usług IT, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej odbiorcy należności, - dokonywane przez Wnioskodawcę płatności z tytułu Licencji użytkownika końcowego są objęte dyspozycją przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ustawy o CIT, w szczególności czy Wnioskodawca jest i będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła przy dokonywaniu płatności z tytułu Licencji użytkownika końcowego, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej odbiorcy należności.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 lutego 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 lutego 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

 − dokonywane przez Wnioskodawcę płatności z tytułu nabywanych Usług IT są objęte dyspozycją przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a w konsekwencji na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ustawy o CIT, w szczególności czy Wnioskodawca jest i będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła przy dokonywaniu płatności z tytułu nabywanych Usług IT, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej odbiorcy należności,

 − dokonywane przez Wnioskodawcę płatności z tytułu Licencji użytkownika końcowego są objęte dyspozycją przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ustawy o CIT, w szczególności czy Wnioskodawca jest i będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła przy dokonywaniu płatności z tytułu Licencji użytkownika końcowego, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej odbiorcy należności.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

X Sp. z o.o. z siedzibą w (…) (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega w Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”). Jedynym, 100% udziałowcem Spółki jest Y (dalej: „Y”). Y jest norweskim rezydentem podatkowym i podlega w Królestwie Norwegii opodatkowaniu od całości swoich dochodów. Y posługuje się następującym numerem identyfikacji podatkowej (…). Siedziba Y zlokalizowana jest pod adresem: (….), (…), Norwegia.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w branży (…) na rynku krajowym i zagranicznym. Spółka, wprowadza na rynek kompleksowe rozwiązania i produkty w całości opracowane w ramach własnych zespołów projektowych, technicznych i wdrożeniowych.

Usługi wsparcia IT

Celem realizacji bieżącej działalności gospodarczej, Spółka nabywa usługi wsparcia informatycznego (dalej: „Usługi IT”). Usługi IT obejmują zarówno (i) utrzymanie systemów IT Spółki, jak również (ii) wsparcie o charakterze technicznym w ramach systemów IT. Spółka dokonuje płatności z tytułu nabywanych Usług IT na rzecz Y.

Na moment składania wniosku, Wnioskodawca nabywa Usługi IT w ramach wymienionych poniżej programów (jednak wskazać należy, iż Spółka nie wyklucza nabywania usług wsparcia informatycznego o podobnym charakterze w przyszłości w odniesieniu do innych systemów):

1)LN - oprogramowanie do planowania zasobów przedsiębiorstwa (ERP), obejmujące obszary sprzedaży, produkcji, nabywania oraz finasowania dla podmiotów z Grupy. Usługa utrzymania wskazanego oprogramowania oraz wsparcia technicznego w jego ramach nabywana jest od podmiotu zewnętrznego, tj. A;

2)WMS Synaptic - program do zarządzania ruchem produktów, optymalizujący operacje, zapewniający zintegrowaną logistykę przepływu towarów w magazynach Spółki. Usługa utrzymania wskazanego programu oraz wsparcia technicznego w jego ramach nabywana jest od podmiotu zewnętrznego, tj. B;

3)Salesforce - system CRM, zapewniający dostęp do aplikacji marketingowych, sprzedażowych, handlowych i serwisowych na rozbudowanej platformie. Dostawcą usług utrzymania wskazanego systemu oraz wsparcia technicznego w jego ramach jest podmiot spoza Grupy, tj. C;

4)OptiWin - program zapewniający projektowe planowanie opraw oświetleniowych w pomieszczeniach biurowych, jak również wspomagający dokonywanie specjalistycznych obliczeń oświetleniowych dla kompleksowych i złożonych projektów, których wykonawcą jest Spółka. Usługa utrzymania wskazanego programu oraz wsparcia technicznego w jego ramach nabywana jest od podmiotu zewnętrznego, tj. D.

Licencje użytkownika końcowego

Ponadto, oprócz Usług IT, Spółka nabywa również dostęp do następujących programów, w oparciu o licencję, której Spółka jest odbiorcą końcowym (dalej: „Licencje użytkownika końcowego”):

1) Infor LN, Baan ++ - oprogramowanie do planowania zasobów przedsiębiorstwa (ERP), dotyczące działań Spółki w następujących obszarach: sprzedaży, produkcji, nabywania oraz finasowania dla podmiotów z Grupy. Dostęp do oprogramowania jest nabywany od podmiotu zewnętrznego, tj. E;

2) Helios - oprogramowanie, którego zadaniem jest rendering obrazu przy obliczaniu wymagań świetlnych, wykorzystywane w ramach funkcjonowania OptiWin. Dostęp do wskazanego oprogramowania jest nabywany od podmiotu zewnętrznego, tj. F;

3) Pureservice - program tzw. service desk, który służy do obsługi klienta na różnych kanałach - do obsługi maili, sms, telefonów. Dostęp do wskazanego oprogramowania jest nabywany od podmiotu zewnętrznego, tj. G;

4) Stream Server - oprogramowanie zapewniające przetwarzanie i dostarczanie wysoce spersonalizowanych dokumentów w formie papierowej lub elektronicznej w sposób zautomatyzowany w ramach prowadzonych procesów biznesowych przez Spółkę. Dostęp do wskazanego oprogramowania jest nabywany od podmiotu zewnętrznego, tj. H;

5) Oracle Database - oprogramowanie wykorzystywane do wsparcia funkcjonowania bazy danych ERP. Dostęp do wskazanego oprogramowania jest nabywany od podmiotu zewnętrznego, tj. I;

6) Sybase - system bazodanowy, służący do archiwizowania danych Spółki zgromadzonych w systemach CRM, PIM, GSS, GSM oraz Glabase. Dostęp do wskazanego oprogramowania jest nabywany od podmiotu zewnętrznego, tj. J;

7) Salesforce CRM - system CRM obejmujący obszary marketingu, sprzedaży oraz obsługi klienta, umożliwiający zarządzanie relacjami z klientami i potencjalnymi klientami za pomocą danych - informacje o klientach i potencjalnych klientach, w tym informacje kontaktowe i konta, możliwości sprzedaży, przypadki serwisowe i kampanie marketingowe są przechowywane, śledzone i analizowane w jednej centralnej lokalizacji. Dostęp do wskazanego oprogramowania jest nabywany od podmiotu zewnętrznego, tj. K;

8) Pardot - aplikacja w zakresie obsługi klienta, łącząca w sobie elementy marketingu oraz sprzedaży, pozwalająca m.in. na śledzenie aktywności użytkowników odwiedzających stronę internetową i powiadomienia o działaniach klienta online w czasie rzeczywistym, czy też automatyczne przypisywanie nowych leadów do sprzedawców. Dostęp do aplikacji jest nabywany od podmiotu zewnętrznego, tj. K;

9) Microsoft Office 365 - oprogramowanie służące usprawnieniu komunikacji, zarządzania dokumentami oraz systemem komputerowym, zarówno w obrębie działów Spółki, jak i całej Grupy. Dostęp do oprogramowania jest nabywany od podmiotu zewnętrznego, tj. L;

10)Trend - system zabezpieczeń komputerowych, zapewniający ochronę Internetu w czasie rzeczywistym, w tym oferujący zabezpieczenia przed oszustwami internetowymi i zabezpieczenie skrzynki e-mail. Oprogramowanie Trend chroni przed atakami ransomware, zapewnia ochronę haseł, zabezpiecza urządzenia mobilne, a także zapewnia monitorowanie dark web pod kątem danych osobowych oraz osobista VPN (wirtualna prywatna sieć). Dostęp do oprogramowania jest nabywany od podmiotu zewnętrznego, tj. Ł;

11) Microsoft Azure - platforma zapewniająca dostęp do chmury, zawierająca liczne rozwiązania w zakresie wsparcia Spółki w bieżącym programowaniu i tworzeniu rozwiązań informatycznych. Azure udostępnia narzędzia do przetwarzania danych oraz pozwala na składowanie danych (bazy danych). Dostęp do oprogramowania jest nabywany od podmiotu zewnętrznego, tj. L;

12) IBS Planner View - oprogramowanie pozwalające na gromadzenie i integrowanie informacji z niemal każdej platformy, służące do planowania i zarządzania informacjami w czasie rzeczywistym, wspomagające bieżącą pracę pracowników Wnioskodawcy. Dostęp do oprogramowania jest nabywany od podmiotu zewnętrznego, tj. M;

13) WMS - oprogramowanie wspomagające zarządzaniem magazynami Spółki, którego zadania obejmują m.in. integrację przepływu danych z systemu ERP Wnioskodawcy oraz kontaktu z dostawcami i kurierami. System zapewnia liczne funkcje pozwalające między innymi na śledzenie cyklu życia produktu, dokonywanie analiz i raportów. Dostęp do systemu jest nabywany od podmiotu zewnętrznego, tj. N oraz O.

W tym miejscu wskazać należy, iż w przyszłości Spółka nie wyklucza nabywania dostępu do innych programów i systemów o podobnym charakterze do tych wskazanych powyżej.

Podkreślenia wymaga, iż powyższe Licencje użytkownika końcowego stanowią tzw. licencje end-user, w ramach których Wnioskodawca nie nabywa praw do dokonywania jakichkolwiek modyfikacji programów, ani też dalszej ich odsprzedaży lub udzielania dalszych sublicencji. Wnioskodawca wskazuje, że wykorzystuje ww. systemy jedynie na własny użytek, na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Ponadto, w ramach Licencji użytkownika końcowego nie zostaje na Wnioskodawcę przeniesione jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do oprogramowania uprawniające go do udzielania sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w oprogramowaniu.

Co więcej, w kontekście formy rozliczeń finansowych, Spółka pragnie wskazać, iż w związku z nabywaniem przez Wnioskodawcę wyżej wymienionych Usług IT oraz Licencji użytkownika końcowego, otrzymuje ona od Y odrębne refaktury, który w relacji z dostawcami IT występuje w roli strony zawierającej ww. umowy. Powyższe wynika z przyjętego modelu rozliczeń wewnątrzgrupowych oraz wewnętrznej polityki zawierania umów grupowych. Na mocy powyższego płatności za Usługi IT oraz Licencje użytkownika końcowego dokonywane są przez Spółkę bezpośrednio na rzecz Y, który to podmiot rozlicza a następnie przekazuje należne kwoty na rzecz podmiotów zapewniających ww. świadczenia.

Pytania

1)Czy dokonywane przez Wnioskodawcę płatności z tytułu nabywanych Usług IT są objęte dyspozycją przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a w konsekwencji na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ustawy o CIT, w szczególności czy Wnioskodawca jest i będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła przy dokonywaniu płatności z tytułu nabywanych Usług IT, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej odbiorcy należności?

2)Czy dokonywane przez Wnioskodawcę płatności z tytułu Licencji użytkownika końcowego są objęte dyspozycją przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ustawy o CIT, w szczególności czy Wnioskodawca jest i będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła przy dokonywaniu płatności z tytułu Licencji użytkownika końcowego, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej odbiorcy należności?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawcy, dokonywane przez niego płatności z tytułu nabywanych Usług IT nie są objęte dyspozycją przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ustawy o CIT, w szczególności Wnioskodawca nie jest i nie będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła przy dokonywaniu płatności z tytułu nabywanych Usług IT, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej odbiorcy należności.

Ad. 2

W ocenie Wnioskodawcy, dokonywane przez niego płatności z tytułu Licencji użytkownika końcowego nie są objęte dyspozycją przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ustawy o CIT, w szczególności Wnioskodawca nie jest i nie będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła przy dokonywaniu płatności z tytułu Licencji użytkownika końcowego, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej odbiorcy należności.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Uwagi ogólne

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jednocześnie, w myśl art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

(…)

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

– ustala się w wysokości 20% przychodów.

Jak wynika z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 3 ustawy o CIT, płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1, 2-2b, 2d i 2e pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika wykonuje swoje zadania, albo - w przypadku dochodu, o którym mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. f - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby płatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 oraz podatników będących osobami uprawnionymi z papierów wartościowych zapisanych na rachunkach zbiorczych, których tożsamość nie została płatnikowi ujawniona w trybie przewidzianym w ustawie, o której mowa w art. 4a pkt 15, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

1)art. 3 ust. 1 - informację o wysokości pobranego podatku,

2)art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

– sporządzone według ustalonego wzoru.

Stanowisko Wnioskodawcy w kontekście przytoczonych wyżej przepisów ustawy o CIT a także zaprezentowanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Ad. 1

Należy zauważyć, iż katalog usług niematerialnych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT ma charakter otwarty, co oznacza, że oprócz kategorii usług enumeratywnie wymienionych w treści przepisu obejmuje on swoim zakresem także świadczenia „o podobnym charakterze”.

Niemniej, podkreślenia wymaga, iż ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć pod tym pojęciem. Zdaniem Spółki, przyjąć należy, iż w związku z brakiem precyzyjnych uregulowań prawnych, w procesie oceny charakteru określonej usługi niematerialnej świadczonej przez nierezydenta należy posiłkować się stanowiskiem prezentowanym w doktrynie oraz praktyką organów podatkowych, zgodnie z którą za „świadczenia o podobnym charakterze” należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do świadczeń niematerialnych wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Zgodnie z komentarzem do ustawy o CIT:

„Opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem u źródła na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej będą podlegały jedynie te świadczenia niematerialne, niewymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a PDOPrU, które wykazują liczne cechy wspólne z którymkolwiek z określonych w tym unormowaniu świadczeń. Chodzi tu o to, aby elementy świadczeń o podobnym charakterze były w takiej proporcji, by elementy charakterystyczne dla świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a PDOPrU przeważały nad elementami właściwymi dla innych świadczeń” (K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter (red.) Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz., Wyd. 2, Warszawa 2016 r.).

Powołując się natomiast na praktykę organów podatkowych, Wnioskodawca pragnie przywołać interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 23 grudnia 2016 r. (Znak: 2461-IBPB-1-2.4510.937.2016.1 .MM), w której stwierdzono, iż:

„(...) za świadczenia o podobnym charakterze należy jednakże uznać wyłącznie świadczenia równorzędne do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, winno ono spełnić takie same przesłanki, albo winny wynikać z niego takie same prawa i obowiązki dla stron jak ze świadczeń wymienionych w cytowanym przepisie. Innymi słowy, lista ta obejmuje również świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane (…)”.

Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma zatem, zdaniem Spółki, przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń.

W ocenie Wnioskodawcy, brak jest jakichkolwiek wątpliwości, iż nabywane Usługi IT nie wypełniają znamion ani nie są podobne do usług księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, usług rekrutacji pracowników oraz pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń. Usługi IT nie posiadają bowiem żadnych cech wspólnych z ww. świadczeniami.

Co więcej, w ocenie Wnioskodawcy, Usługi IT nie mogą zostać zakwalifikowane jako usługi zarządzania i kontroli. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym słowniku PWN, „zarządzać”, oznacza „wydać polecenie”, jak również „sprawować nad czymś zarząd” (zarządzać - definicja, synonimy, przykłady użycia (pwn.pl); data dostępu: 4 stycznia 2023 r.). Z kolei pod pojęciem „kierowania” rozumieć należy „zarządzać kimś, czymś, stać na czele czegoś lub wskazywać komuś sposób postępowania” (kierować - definicja, synonimy, przykłady użycia (pwn.pl); data dostępu: 4 stycznia 2023 r.).

Zauważyć również należy, iż zgodnie ze słownikowym znaczeniem, pojęcie „kontrola”, to „nadzór nad kimś lub nad czymś”, jak również „sprawdzanie czegoś, zestawianie stanu faktycznego ze stanem wymaganym” (kontrola - definicja, synonimy, przykłady użycia (pwn.pl); data dostępu: 4 stycznia 2023 r.). Usługi IT nabywane przez Spółkę polegają natomiast na utrzymaniu systemów IT oraz zapewnianiu wsparcia technicznego w ramach ich użytkowania, co w ocenie Wnioskodawcy świadczy o tym, że nie stanowią usług zarządzania i kontroli, czy też świadczeń o podobnym charakterze.

Zdaniem Spółki, nie można również zrównywać Usług IT z usługami doradczymi. Zgodnie z internetowym słownikiem PWN (doradztwo - definicja, synonimy, przykłady użycia (pwn.pl); data dostępu: 4 stycznia 2023 r.) pojęcie „doradztwo” oznacza „udzielanie fachowych porad”, a „doradczy” to „służący radą”, „doradzający”. W ramach świadczenia Usług IT usługodawcy nie udzielają Spółce żadnych porad, świadczą jedynie usługi wsparcia technicznego i administracyjnego w ramach konkretnych programów. Zauważyć należy, iż doradca to ktoś udzielający fachowych zaleceń, porad lub wskazówek, wykorzystujący posiadaną wiedzę na określanie najlepszych rozwiązań.

W kontekście powyższej definicji świadczenie usługi doradztwa należy postrzegać jako wykorzystanie swojej wiedzy i znajomości rzeczy poprzez wskazywanie najskuteczniejszych rozwiązań do ich zastosowania do danego problemu. Zdaniem Wnioskodawcy, tym samym kluczową cechą, która definiuje usługi doradcze, jest fakt, że podmiot świadczący takie usługi sugeruje, rekomenduje lub wyraża opinię na dany temat (m.in. poprzez zalecenie obrania optymalnej ścieżki postępowania z dostępnych), jednak sam tych działań nie wykonuje, ani nie jest za nie odpowiedzialny.

W ocenie Spółki, nie można zatem Usług IT nabywanych przez Wnioskodawcę utożsamiać z usługami doradczymi bądź usługami o podobnym charakterze. Powyższe wynika z faktu, iż celem nabycia Usług IT nie jest uzyskanie porad czy opinii w tematyce informatycznej, jak również przekazywanie określonej wiedzy w celu usprawnienia działań informatycznych. Głównym celem nabywanych przez Spółkę Usług IT jest zapewnienie prawidłowego funkcjonowania jej infrastruktury informatycznej, obsługa oraz zapewnienie wsparcia dla narzędzi programistycznych oraz oprogramowania wykorzystywanego w działalności operacyjnej, usługi wsparcia bieżącego lub rozwiązywania zgłoszonych problemów czy usterek o charakterze IT.

Usługi IT nabywane przez Spółkę nie są również podobne do usług przetwarzania danych. W ocenie Wnioskodawcy, pojęcie „przetwarzania danych” dotyczy czynności mających charakter odtwórczy. Usługi te obejmują elementy takie jak porządkowanie, archiwizowanie, zabezpieczenie oraz udostępnianie zbiorów danych. Powołując się na definicję słownikową internetowego słownika PWN (przetwarzać - definicja, synonimy, przykłady użycia (pwn.pl); data dostępu: 4 stycznia 2023 r.) należy wskazać, że jednym ze znaczeń pojęcia „przetwarzać” jest „opracować zebrane dane, informacje itp., wykorzystując technikę komputerową”. Nie można jednak przyjąć, iż przedmiotem Usług IT jest opracowywanie danych. Co więcej, przetwarzanie danych oznacza działalność związaną z poddawaniem danych procesom, mającym na celu przekształcenie określonych rozwiązań w inne. W przypadku Spółki, nabywane wsparcie w ramach Usług IT wykorzystywane jest w uzyskanej formie, wyłącznie na własne potrzeby w toku prowadzonej działalności gospodarczej i nie podlega żadnym modyfikacjom.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, płatności z tytułu Usług IT dokonywane przez Spółkę nie stanowią przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze objętych dyspozycją art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Wnioskodawca pragnie także wskazać, że zobowiązane do pobrania podatku u źródła oraz dochowania określonych obowiązków w zakresie zgromadzenia stosownych dokumentów oraz określonego postępowania umożliwiających niepobranie podatku u źródła są tylko podmioty dokonujące płatności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT. A contrario, w przypadku, gdy podmiot dokonuje płatności na rzecz kontrahentów zagranicznych, z innych tytułów niż wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, to nie będzie on zobowiązany do dochowania obowiązków jako płatnik, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji odbiorcy należności.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ustawy o CIT. Spółka nie jest i nie będzie zobowiązana w szczególności do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego przy dokonywaniu płatności z tytułu Usług IT, czy też sporządzania informacji IFT-2/IFT-2R, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji odbiorcy należności.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych, przykładowo:

- w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 marca 2022 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.15.2022.2.BJ, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym:

„Brak jest jakichkolwiek wątpliwości, iż usługi informatyczne nabywane od Usługodawców nie są podobne do usług księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, usług rekrutacji pracowników oraz pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń. Usługi informatyczne nie posiadają bowiem żadnych cech wspólnych z ww. świadczeniami”.

- w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 września 2019 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.308.2019.2.JS, zgodnie z którą:

„usługi informatyczne (IT) nie wypełnieją zakresu znaczeniowego usług wskazanych art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a w szczególności nie stanowią usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń, ani świadczeń o podobnym charakterze. Według Organu za takim stwierdzeniem przemawiają różnice funkcjonalne - ww. usługi pełnią inne funkcje, realizują inne podstawowe cele gospodarcze (przede wszystkim zapewnienie wymaganej funkcjonalności, sprawności i ciągłości działania infrastruktury IT), niż usługi wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, w szczególności usługi zarządzania i kontroli, przetwarzania danych oraz doradcze, inna jest ich istota”;

- w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 29 sierpnia 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-3.4010.192.2018.1.MS, w której wskazano, iż:

„brak jest w niniejszym przypadku wątpliwości, że Usługi Informatyczne nabywane od Dostawcy nie są podobne do usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.”.

W świetle przywołanej argumentacji, zdaniem Wnioskodawcy, dokonywane przez niego płatności z tytułu Usług IT nie mieszczą się w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W konsekwencji, w ocenie Spółki, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ustawy o CIT, w szczególności Wnioskodawca nie jest i nie będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności z tytułu Usług IT, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej odbiorcy należności.

Ad. 2

Jak wskazano powyżej, zgodnie z przepisami ustawy o CIT, od przychodów m.in. z praw autorskich lub praw pokrewnych, w tym sprzedaży tych praw pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy. W ocenie Wnioskodawcy, w celu właściwego określenia zakresu przedmiotowego wskazanej regulacji należy odnieść się do przepisów ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2509 ze zm.; dalej: „ustawa o prawie autorskim”).

Zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o prawie autorskim, umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione. Natomiast w świetle art. 50 ustawy o prawie autorskim, odrębne pola eksploatacji stanowią w szczególności:

1)w zakresie utrwalania i zwielokrotniania utworu - wytwarzanie określoną techniką egzemplarzy utworu, w tym techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;

2)w zakresie obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór utrwalono - wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy;

3)w zakresie rozpowszechniania utworu w sposób inny niż określony w pkt 2 - publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz nadawanie i reemitowanie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.

Stosownie do art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

1) trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

2) tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

3) rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Natomiast zgodnie z art. 75 ust. 2 ustawy o prawie autorskim, nie wymaga zezwolenia uprawnionego:

1) sporządzenie kopii zapasowej, jeżeli jest to niezbędne do korzystania z programu komputerowego. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, kopia ta nie może być używana równocześnie z programem komputerowym;

2) obserwowanie, badanie i testowanie funkcjonowania programu komputerowego w celu poznania jego idei i zasad przez osobę posiadającą prawo korzystania z egzemplarza programu komputerowego, jeżeli, będąc do tych czynności upoważniona, dokonuje ona tego w trakcie wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania lub przechowywania programu komputerowego;

3) zwielokrotnianie kodu lub tłumaczenie jego formy w rozumieniu art. 74 ust. 4 pkt 1 i 2, jeżeli jest to niezbędne do uzyskania informacji koniecznych do osiągnięcia współdziałania niezależnie stworzonego programu komputerowego z innymi programami komputerowymi, o ile zostaną spełnione następujące warunki:

a. czynności te dokonywane są przez licencjobiorcę lub inną osobę uprawnioną do korzystania z egzemplarza programu komputerowego bądź przez inną osobę działającą na ich rzecz,

b. informacje niezbędne do osiągnięcia współdziałania nie były uprzednio łatwo dostępne dla osób, o których mowa pod lit. a,

c. czynności te odnoszą się do tych części oryginalnego programu komputerowego, które są niezbędne do osiągnięcia współdziałania.

Zdaniem Spółki, w świetle powyższych przepisów licencje, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, powinny zostać zakwalifikowane jako licencje sensu stricto, stanowiące odmienną kategorię niż Licencje użytkownika końcowego, gdyż przedmiotem licencji end user nie są prawa autorskie, lecz umowa uprawniająca do używania wskazanego egzemplarza utworu.

W ocenie Wnioskodawcy, wskazać należy, iż pojęcie egzemplarza powinno być rozumiane szeroko, obejmując swym zakresem tak egzemplarze materialne, jak i niematerialne, przykładowo w postaci pliku cyfrowego. Istotą nabycia przez Spółkę Licencji użytkownika końcowego jest korzystanie z egzemplarza danego oprogramowania wyłącznie w toku prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej i dla własnych potrzeb użytkownika.

W omawianym modelu, użytkownik końcowy (tutaj: Wnioskodawca) nie korzysta z praw do utworu, a zatem nie przysługują mu uprawnienia przynależne właścicielowi praw autorskich, a delegowane na mocy licencji licencjobiorcy. Porównując zakres uprawnień licencjobiorcy i użytkownika końcowego, można wskazać jednoznaczną granicę pomiędzy tymi pojęciami, a mianowicie - jest to brak uprawnień do korzystania z utworu na tzw. polach eksploatacji w przypadku Licencji użytkownika końcowego. Wnioskodawca bowiem nie nabywa licencji rozumianej jako prawo do rozporządzania programem komputerowym na polach eksploatacji wymienionych w art. 50 lub w art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim, lecz wyłącznie prawo do korzystania z danego oprogramowania i systemu, co następuje bez względu na formę jego dostarczenia Wnioskodawcy.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, w ramach nabywanych Licencji użytkownika końcowego, Spółka otrzymuje oprogramowanie tzw. użytkownika końcowego (z ang. „end user license”), tj. oprogramowanie możliwe do wykorzystania jedynie na własne potrzeby w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, bez możliwości i prawa do przeniesienia praw autorskich majątkowych z nim związanych, jak również sprzedaży usług informatycznych, dokonywania zmian czy też modyfikacji udostępnionego oprogramowania.

W ramach nabywanego dostępu do wskazanych na wstępie programów, Wnioskodawca uzyskuje jedynie możliwość wykorzystywania wskazanych rozwiązań systemowych w toku bieżącego prowadzenia działalności przez swoich pracowników. W ramach Licencji użytkownika końcowego nie zostają na niego przeniesione jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do oprogramowania uprawniające go do udzielania sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w oprogramowaniu.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy płatności z tytułu Licencji użytkownika końcowego dokonywane przez Spółkę nie stanowią należności licencyjnych objętych dyspozycją art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Dodatkowo, Spółka pragnie wskazać, że na podobne rozumienie należności licencyjnych wskazuje Komentarz do Modelowej Konwencji OECD. W tym zakresie wskazać należy, iż w punkcie 14 do art. 12 Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, odnoszącego się do należności licencyjnych, wskazano, że prawa umożliwiające otrzymującemu jedynie faktyczne korzystanie z programu, bez uprawnień wykorzystywania go komercyjnie, sublicencjonowania itp., nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. Podkreślono, iż za należność licencyjną nie należy uznać opłaty za nabycie egzemplarza programu komputerowego na własny użytek. Jest to bowiem tylko przywoływany już powyżej egzemplarz - towar z nagranym programem, który nabywca może jedynie wgrać na komputer, odtwarzać i zrobić kopię zapasową. Z należnością licencyjną, w przypadku opłat za programy komputerowe, mamy do czynienia tylko wtedy, gdy autor oprogramowania ceduje część swoich praw na osobę trzecią, w celu umożliwienia jej dalszego opracowania lub w celu eksploatacji handlowej samego oprogramowania. We wskazanym przypadku opłata za nabycie takiego oprogramowania powinna być traktowana jako dochód handlowy jej odbiorcy i jej opodatkowanie winno być dokonane na zasadach ogólnych, a nie na podstawie przepisów art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Wnioskodawca pragnie także wskazać, że, w przypadku, gdy podmiot dokonuje płatności na rzecz kontrahentów zagranicznych, z innych tytułów niż wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, to nie będzie on zobowiązany do dochowania obowiązków jako płatnik, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji odbiorcy należności.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ustawy o CIT. Spółka nie jest i nie będzie zobowiązana w szczególności do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego przy wypłacie Licencji użytkownika końcowego, czy też sporządzania informacji IFT-2/IFT-2R, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji odbiorcy należności.

Należy zauważyć, iż powyższe rozumienie Wnioskodawcy znajduje odzwierciedlenie w ugruntowanym stanowisku organów podatkowych, w tym, m.in.:

- interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 grudnia 2022 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.579.2022.2.BJ, zgodnie z którą:

„W konsekwencji wydatki ponoszone przez Państwa na nabycie usług IT w części związanej z nabyciem licencji end-user nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, ani UPO, a tym samym nie podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych.”;

- interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 stycznia 2022 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.502.2021.2.MKU, w której zaaprobowano stanowisko zgodnie z którym:

„zapłata wynagrodzenia za zakup licencji na oprogramowania komputerowe oraz zakup licencji na dostęp do serwisów internetowych, które są nabywane na potrzeby działalności Wnioskodawcy wyłącznie do użytku własnego (tzw. licencje użytkownika końcowego end- user) od kontrahentów zagranicznych nie stanowi zapłaty z tytułu należności wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT”;

- w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 lutego 2022 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.574.2021.2.MKU, w której organ zgodził się z następującym stanowiskiem podatnika:

„Zatem płatności dokonywane przez Wnioskodawcę w zakresie zakupu licencji użytkownika końcowego, co do zasady nie stanowią w opisanych okolicznościach należności licencyjnych. Nie stanowią ich bowiem takie opłaty, w zamian za które nie nabywa się praw autorskich bądź praw do dysponowania nimi w stosunku do przedmiotu licencji, a nabywca nie będzie dokonywał dalszej odsprzedaży przedmiotu licencji bądź nie będzie udzielał sublicencji.

Oznacza to, że Spółka dokonując zapłaty, nie ma obowiązku odprowadzania jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego. Spółka nie musi zatem w szczególności uzyskiwać od kontrahentów certyfikatów ich rezydencji podatkowej oraz składać informacje IFT-1/IFT-1R oraz IFT- 2/IFT-2R.”

W świetle przywołanej argumentacji, zdaniem Wnioskodawcy, dokonywane przez niego płatności z tytułu Licencji użytkownika końcowego nie mieszczą się w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. W konsekwencji, w ocenie Spółki, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ustawy o CIT, w szczególności Wnioskodawca nie jest i nie będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności z tytułu Licencji użytkownika końcowego, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej odbiorcy należności.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytań). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Stosownie do art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT:

W myśl art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:

W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Tytuły należności, których wypłata rodzi po stronie wypłacającego (polskiego rezydenta podatkowego) obowiązek poboru podatku (art. 26 ust. 1 ustawy o CIT) zostały wymienione w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym:

W myśl natomiast art. 26 ust. 1 ustawy o CIT:

Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o CIT:

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

W odniesieniu do treści art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT zauważyć należy, że katalog usług w nim wskazanych jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „oraz świadczeń o podobnym charakterze”. W ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy jednakże uznać wyłącznie świadczenia równorzędne do wymienionych w ustawie o CIT. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, winno ono spełnić takie same przesłanki, albo winny wynikać z niego takie same prawa i obowiązki dla stron jak ze świadczeń wymienionych w cytowanym przepisie. Innymi słowy, lista ta obejmuje również świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane. Niemniej jednak sama nazwa umowy o świadczenie usługi nie może być wyłącznym czynnikiem, który kwalifikuje daną usługę jako należącą do katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych. Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń.

Z opisu sprawy wynika m.in., że celem realizacji bieżącej działalności gospodarczej, Spółka nabywa usługi wsparcia informatycznego, tj. Usługi IT, które obejmują zarówno utrzymanie systemów IT Spółki, jak również wsparcie o charakterze technicznym w ramach systemów IT. Spółka dokonuje płatności z tytułu nabywanych Usług IT na rzecz Y, będącego podmiotem zagranicznym z siedzibą w Norwegii. 

Wnioskodawca uważa, że dokonywane przez niego płatności z tytułu nabywanych Usług IT nie są objęte dyspozycją przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ustawy o CIT, w szczególności Wnioskodawca nie jest i nie będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła przy dokonywaniu płatności z tytułu nabywanych Usług IT, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej odbiorcy należności.

Zdaniem Organu, należy zgodzić się z powyższym stanowiskiem Wnioskodawcy w zakresie usług informatycznych.

Zauważyć bowiem należy, iż z treści art. 21 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że przychody z tytułu Usług IT świadczonych przez zagranicznego kontrahenta w ww. zakresie nie zostały w nim literalnie wymienione jako podlegające opodatkowaniu „u źródła”. Nie sposób również uznać ich za przychody ze świadczeń o charakterze podobnym do świadczeń objętych zakresem przedmiotowym przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W związku z powyższym wobec tych usług nie znajdzie zastosowania art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, dotyczy bowiem wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. W przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie obejmuje on swoją dyspozycją wyżej wymienionych Usług IT, gdyż usługi te nie zostały wymienione jako podlegające opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie ww. art. 21 ustawy o CIT. Zatem, dokonując wypłaty płatności na rzecz kontrahenta za ww. usługi Wnioskodawca nie jest i nie będzie zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od płatności na rzecz podmiotu zagranicznego na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Spółka nie będzie zobowiązana do posiadania certyfikatu rezydencji podmiotu zagranicznego.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, dotyczacego Usług IT jest prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii poruszonej przez Wnioskodawcę w pytaniu nr 2, należy zauważyć, że w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca wskazał, że oprócz Usług IT, Spółka nabywa również dostęp do programów, w oparciu o licencję, której Spółka jest odbiorcą końcowym, tj. posiada „Licencje użytkownika końcowego”. Ponadto Spółka wyjaśniła, że powyższe Licencje użytkownika końcowego stanowią tzw. licencje end-user.

Analizując obowiązek pobrania podatku u źródła od licencji użytkownika końcowego, należy odnieść się do przepisów określających zakres praw autorskich.

W celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2509 ze zm., dalej: „ustawa o prawie autorskim”), który stwierdza, że:

Ponadto w art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim stwierdza się, że:

W art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawarto ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego, natomiast ust. 2 tego artykułu ma charakter pomocniczy. Dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii, podanych jako katalog otwarty. Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim:

Ponadto, zgodnie z art. 74 ust. 2 ustawy o prawie autorskim:

Jak wskazuje powołany przepis, program komputerowy podlega ochronie niezależnie od formy (sposobu) wyrażenia, a więc w postaci „programu źródłowego” i „programu maszynowego”, „programu wpisanego do pamięci stałej komputera”, itd. Podlega on ochronie również wówczas, gdy jest utrwalony w odręcznie sporządzonych notatkach, w dokumentacji projektowej, wytwórczej i użytkowej.

Stosownie do treści art. 74 ust. 4 tej ustawy:

Autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

 1) trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

 2) tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

 3) rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Reasumując, należy stwierdzić, że w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie. Program komputerowy został wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego.

Łączna subsumcja art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT oraz powołanych przepisów prawa autorskiego nie pozostawia wątpliwości, że płatności z tytułu licencji na oprogramowanie komputerowe co do zasady podlegają w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym u źródła. W tym stanie rzeczy należy przeanalizować, czy postanowienia ww. umów nie wyłączają lub nie ograniczają prawa Polski do opodatkowania przedmiotowych dochodów.

Mając jednak na uwadze fakt, że zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska zasadne jest odwołanie się do przepisów Konwencjimiędzy Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu sporządzonej w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz. U. z 2010 r., Nr 134, poz. 899; dalej: UPO), zmienionej Protokołem do tej Konwencji, sporządzonym w Oslo dnia 5 lipca 2012 r., zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Norwegię dnia 7 czerwca 2017 r.

Zgodnie z art. 12 pkt 1-4 UPO:

 1. Należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

 2. Jednakże, takie należności mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli osoba uzyskująca należności jest osobą do nich uprawnioną, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych brutto.

 3. Określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z użytkowaniem lub prawem do użytkowania każdego prawa autorskiego, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, a także za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how); określenie to obejmuje także wszelkiego rodzaju należności mające związek z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radio lub telewizji.

 4. Postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność poprzez zakład w nim położony, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne faktycznie wiążą się z działalnością tego zakładu. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 niniejszej Konwencji.

Określona w art. 12 UPO definicja należności licencyjnych nie wymienia wprost pojęcia oprogramowania komputerowego, posługując się pojęciem wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z użytkowaniem lub prawem do użytkowania każdego prawa autorskiego.

Należy jednak stwierdzić, że umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawierane przez Polskę wzorowane są na Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. Zarówno tekst Modelowej Konwencji, jak i Komentarz do Modelowej Konwencji zostały wypracowane w drodze konsensusu przez państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się do stosowania zawartych w nich postanowień. Nie są one źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zatem obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

W Komentarzu Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (z dnia 15 lipca 2014 r. Wolters Kluwer, Warszawa 2016, dalej: „Komentarz OECD”) odnoszącego się do art. 12 ust. 2 w pkt 14 stwierdzono, „W transakcjach innego typu prawa nabyte związane z prawami autorskimi ograniczone są do praw niezbędnych w celu uruchomienia programu przez użytkownika, na przykład wówczas gdy odbiorca uzyskuje ograniczone prawa do powielania programu. Sytuacja taka występuje często w transakcjach nabycia egzemplarza programu. Prawa przekazywane w takim przypadku są ściśle związane z charakterem programów komputerowych. Prawa te umożliwiają użytkownikom kopiowanie programu, na przykład na twardy dysk lub do celów archiwalnych. Istotne jest w tym kontekście, iż wynikająca z praw autorskich ochrona, której podlegają programy komputerowe może różnić się w poszczególnych krajach. (…)

Niezależnie od tego, czy podstawą tego prawa są obowiązujące przepisy, czy umowa licencyjna z właścicielem praw autorskich, skopiowanie programu na twardy dysk lub do pamięci operacyjnej komputera bądź sporządzenie kopii archiwalnej jest niezbędnym krokiem do korzystania z programu. Zatem prawa związane z czynnościami kopiowania, jeśli jedynie umożliwiają użytkownikowi faktyczne korzystanie z programu, należy pominąć przy analizie charakteru transakcji do celów podatkowych. Płatności w transakcjach tego typu traktowane są jako dochód z działalności handlowej zgodnie z art. 7.”

Z kolei w pkt 14.1. ww. Komentarza wskazano „Nieistotny jest sposób przekazania programu komputerowego do odbiorcy. I tak nie ma znaczenia, czy odbiorca nabywa dyskietkę komputerową z egzemplarzem programu, czy też otrzymuje bezpośrednio egzemplarz na twardy dysk komputera poprzez modem. Nie mają ponadto znaczenia ewentualne ograniczenia co do użytkowania oprogramowania, które może nałożyć licencjodawca.”

Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 2 UPO,

Na podstawie powołanych przepisów należy zatem uznać, że należności z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programu komputerowego mieszczą się w definicji należności licencyjnych zawartych w art. 12 ust. 3 UPO.

Zaliczenie należności, wypłacanych przez Spółkę, do odpowiedniej kategorii przychodów w rozumieniu ustawy o CIT oraz UPO zależy od istoty praw, jakie Wnioskodawca nabywa w ramach umowy przewidującej prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego.

Prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego, zgodnego z prawem autorskim, przekazywane może być na wiele sposobów.

Jak wynika z opisu sprawy Spółka nabywa dostęp do programów, w oparciu o licencję, której Spółka jest odbiorcą końcowym, tj. posiada „Licencje użytkownika końcowego”, które stanowią tzw. licencje end-user, w ramach których Spółka nie nabywa praw do dokonywania jakichkolwiek modyfikacji programów, ani też dalszej ich odsprzedaży lub udzielania dalszych sublicencji. Spółka wykorzystuje ww. systemy jedynie na własny użytek, na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Ponadto, w ramach Licencji użytkownika końcowego nie zostaje na Spółkę przeniesione jakiekolwiek majątkowe prawo autorskie do oprogramowania uprawniające go do udzielania sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w oprogramowaniu.

Zdaniem Spółki, dokonywane przez Spółkę płatności z tytułu Licencji użytkownika końcowego nie są objęte dyspozycją przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ustawy o CIT, w szczególności Spółka nie jest i nie będzie zobowiązana do pobrania podatku u źródła przy dokonywaniu płatności z tytułu Licencji użytkownika końcowego, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej odbiorcy należności.

Jak wynika z wyżej cytowanych przepisów, jeżeli zakres uprawnień nabywcy do korzystania z oprogramowania komputerowego udostępniony jest w ramach licencji end-user, to jest to zakres ograniczony jedynie do wykorzystania go na własne potrzeby. W związku z powyższym nie dochodzi i nie dojdzie do przeniesienia praw autorskich ani do przekazania tych praw do używania Wnioskodawcy, a co za tym idzie należności za korzystanie z ww. oprogramowania nie są i nie będą należnościami licencyjnymi w rozumieniu przepisów ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z powyższym, dokonywane płatności za korzystanie z ww. oprogramowania na własny użytek jako licencji użytkownika końcowego nie stanowi i nie będzie stanowić należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 ust. 1 ustawy o CIT w związku z art. 12 UPO, tym samym nie podlega i nie będzie podlegać opodatkowaniu w Polsce podatkiem u źródła.

Obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 tej ustawy. W przedstawionym stanie faktyczny/zdarzeniu przyszłym nie obejmuje i nie będzie obejmować on Państwa, gdyż wypłacane przez Państwa należności z tytułu nabycia oprogramowania dla własnych potrzeb nie stanowią i nie będą stanowić należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 ustawy o CIT. Nie są i nie będą zatem Państwo zobowiązani do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od tych płatności. Spółka nie będzie zobowiązana do posiadania certyfikatu rezydencji podmiotu zagranicznego.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie objętym pytaniem nr 2 jest również prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).